{fic :: exo} You're my Moon~☽ (KaiLu) [END]

ลำดับตอนที่ #12 : You’re my Moon ☽ :: 7 :: Let's do it ~ Heart Attack

            จงอินจำไม่ได้แล้วว่าหลังจากนั้นเป็นอย่างไร เพราะเขาไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากลุกขึ้นยืนได้ก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที เหมือนจะได้ยินเสียงฮือฮาตามหลังมาด้วย แน่นอนว่าอยู่ด้วยกันมาก็นานพอควร เขาแยกเสียงออกว่าเสียงของใครเป็นของใคร ที่แน่ๆคือเซฮุนเสียงดังกว่าใครเพื่อน ตามด้วยแบคฮยอน

            ‘ พี่ลู่หานทำอะไรกับครูไคน่ะ!!??’

            ‘ พี่ลู่หานคิดอะไรกับครูไค!!??’

            ช่างเถอะ... จงอินไม่ได้สนใจว่าลู่หานจะตอบเด็กๆพวกนั้นไปว่าอะไร กับแค่การขึ้นมาคร่อมบนตัวเพราะเกิดอุบัติเหตุเขาไม่ได้คิดอะไรมากมายอยู่แล้ว เด็กๆของเขาก็คงไม่มีใครกล้าเอามาล้อแน่นอน เพราะเขาจะได้ลงโทษให้ไปสงบสติอารมณ์หันหน้าเข้าหากำแพง สำนึกผิดซักชั่วโมงซะเลย นี่ไม่ได้ใช้อำนาจในทางที่ผิดนะ สาบานได้!

            จงอินทิ้งตัวลงนั่งหลับตาบนโซฟาที่อยู่ด้านในของห้อง เขาปล่อยให้ลูกศิษย์ได้พัก 15 นาที  เพื่อรอทีมงานที่จะมาถ่ายทำรายการในวันนี้ สำหรับวันนี้ก็คงไม่มีอะไรมาก นอกเสียจากว่าให้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อเข้าไปดูเรตติ้งในเว็บไซด์รวมไปถึงการอ่านคอมเม้น คล้ายๆเป็นการเช็คผลสำเร็จของแขกรับเชิญ

            “ ฉันว่าพี่ลู่หานชอบครูไคแน่ๆ” เซฮุนพูดออกมาด้วยเสียงกระซิบแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แบคฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยจนหัวสั่นหัวคลอน เทาได้แต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด อันที่จริงเขาเองก็คิดว่าลู่หานชอบคุณครูของเขา แต่ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างที่มันเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองมันก็ทำให้เขาตัดสินใจเชื่อสิ่งที่เซฮุนพูดแบบเต็มร้อยไม่ได้

            “ ครูไคบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ...”

            “ นี่พ่อมหา... ไอ้การคร่อมกันแบบนั้นเนี่ยนะ!”

            “ แบคฮยอนเบาๆสิ เดี๋ยวครูไคได้ยิน โดนทำโทษไม่รู้ด้วย”

            “ เออๆ... ว่าแต่...”

            “ .................................”

          “ ใครรุก ?”

            แบคฮยอนเอ่ยถามออกไป ทำให้บทสนทนาถูกตัดพร้อมกับแต่ละคนจมลงไปในความคิดของตัวเอง นั่นสิ่... ใครรุก? ถ้าจะวิเคราะห์กันตามรูปแบบของตำแหน่งเมื่อวันที่เปิดประตูออกมาเจอนั่น ก็น่าจะเป็นพี่ลู่หาน แถมยังทำหน้าทำตาทะเล้นส่งมาให้พวกเข้าอีก ผิดกับครูไคที่พอลุกขึ้นได้ก็เดินหลบออกไปจากห้องทันที

          ครูไคอาจจะอาย

          ที่ถูกพี่ลู่หานคร่อม (??)

            “ ฉันว่าพี่ลู่หานรุก 5000 วอน” เซฮุนพูดขึ้นมาเป็นคนแรก จงแดหันไปมองทำท่าหน่ายๆใส่เพื่อนร่วมคลาสตัวขาว อยากจะเอ่ยถามเพราะการพนันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การเล่นๆก็ตามที แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยห้าม แบคฮยอนกับจื่อเทาก็ชิงพูดซะก่อน

            “ ฉันก็ว่าพี่ลู่หานรุก 5000 วอน!”

            “ ครูไค 5000 วอน!”

            “ จงแด… นายว่าไง!?” ร่างเพียวเจ้าของชื่อได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ คือมันก็ไม่ใช่เรื่องดีที่จะเล่นพนันกัน แต่ถ้าไม่เล่นนี่คือ เขาอาจจะโดยทุกคนรุมก็ได้ เพราะขนาดแค่ถามก็ยังใช้น้ำเสียงกดดันกันซะขนาดนี้เลย

            “ ฉันคิดแบบจื่อเทา ครูไค 5000 วอน”

            “ ทีนี้ก็รอดูกันต่อไป!” เซฮุนพูดพลางเหลือบสายตาไปมองที่ประตูเพราะได้ยินเสียงเคาะเรียกจากด้านนอก พร้อมด้วยหนึ่งในผู้ที่อยู่ในบทสนทนา ลู่หานเดินเข้ามาในห้องพลางส่งยิ้มทักทายให้กับเด็กๆที่นั่งเล่นกันอยู่บนพื้นห้อง สอดส่องสายตามองไปหยุดอยู่ที่ร่างของคุณครูที่กำลังหลับตานิ่งอยู่บนโซฟา ริมฝีปากก็วาดรอยยิ้มกว้างออกมา ทำเอาคนที่กำลังสังเกตอยู่ส่งสัญญาณกันเป็นแถว

          “ ครูจงอิน…”

          เอ๊ะ!

          เดี๋ยวนะ

          ครูจงอินนี่ใครวะ!!??

          ไม่ต้องรอให้ได้คำตอบที่แอบคิดกันอยู่ในใจ ดวงตาจำนวนสีคู่มองพุ่งตรงไปยังคุณครูประจำคลาสที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองนักฟุตบอลดวงรุ่งที่ยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า จงอินส่งยิ้มน้อยๆไปให้กับลู่หาน ก่อนจะผละลุกขึ้นยืนเดินมาทางทีมงานที่ค่อยๆทยอยกันเดินเข้ามาในห้องซ้อม ลู่หานไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่เขาแอบรู้สึกนิดๆว่าครูจงอินของเขาเหมือนจะหมางเมินใส่ทั้งๆที่ยิ้มให้

            เซฮุนสบตาเข้ากับแบคฮยอนแอบยกนิ้วโป้งส่งไปให้ เพราะดูท่าทางยังไงพี่ลู่หานของพวกเขาก็ต้องรุกครูไคอย่างแน่นอน(?) แม้จะยังติดใจเรื่องที่เรียกครูจงอินก็เถอะ ตั้งแต่ที่พวกเขาเป็นลูกศิษย์ครูไค ยังไม่เคยรู้เลยว่าครูไคมีชื่อจริงว่าจงอิน ไม่ใช่อะไรหรอกนะแต่เพราะยังไงก็ต้องเรียกชื่อตามที่ครูไคยอมให้เรียกอยู่แล้ว ต่อให้สนิทกันมากแค่ไหนแต่ยังไงก็มีสถานะเป็นครูกับลูกศิษย์อยู่ดี

          ต้องมีอะไรในกอไผ่อะ

เซฮุนฟันธง เยเฮท!

            “ เราจะเริ่มถ่ายทำกันเลยนะคะ ก็คือจะให้ทุกคนดูคลิปของคุณลู่หานอีกครั้งนะคะ แล้วก็อ่านคอมเมนต์ สำหรับภารกิจการเต้นสัปดาห์หน้าก็จะให้ทุกๆคนช่วยกันคิด ก็จะคล้ายๆกับของครั้งที่แล้วน่ะค่ะ” โปรดิวเซอร์สาวเอ่ยอธิบายกับทุกคนในห้อง เมื่อพยักหน้ารับรู้กันแล้ว

จงอินก็พาตัวเองไปนั่งลงข้างๆกับแบคฮยอนที่กำลังยื่นมือไปรับไอแพดจากทีมงาน เจ้าของดวงตากลมที่ถูกเมินไปเมื่อครู่เห็นดังนั้นก็พาตัวเองมาจะนั่งลงข้างๆจงอิน แต่ยังไม่ทันที่ก้นจนลงถึงพื้น อีกฝ่ายก็ลุกพรวดแล้วย้ายตัวเองไปนั่งข้างจื่อเทาซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทน คิ้วเรียวขมวดฉับด้วยความไม่เข้าใจ จ้องมองอย่างตัดพ้อกับสิ่งที่คุณครูได้ทำกับตนเอง

ครูจงอินเป็นอะไรอะ!?

เมินใส่กันยังไม่พอ

นี่ก็ไม่ยอมให้นั่งข้างๆด้วย

          เขาทำอะไรผิด?

          เริ่มไม่น่ารักแล้วนะครูจงอิน~

            เพลง I need a girl ดังขึ้นหลังจากมือเรียวจิ้มลงไปที่หน้าจอ ลู่หานได้แต่หัวเราะแห้งๆเมื่อเห็นการเต้นของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาน้อยๆเหลือบมองคนที่หนีไปนั่งตรงข้ามที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาพอดี ริมฝีปากของตัวเองก็ขยับออกไปแบบไม่มีเสียง คิ้วเข้มขมวดคิ้วเมื่อไม่สามารถตีความหมายของคำพูดของลู่หานได้ ลู่หานเลยขยับปากอีกครั้ง ช้าๆและเน้นย้ำทุกคำพูด

            ‘ ครูจงอินเป็นอะไรรึป่าว ?’

            ‘ ป่าวครับ...’

            ‘ แต่ครูเมินผมนะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้’

‘ ผมไม่ได้เมินครับ...’

‘ แล้วทำไมถึงย้ายที่นั่ง?’

‘ ตรงนั้นมันแน่นครับ’

‘ ผมไม่เชื่อ’

‘ ตามใจเถอะครับ’

‘ ไหนบอกว่าเรามาสนิทกันไว้ล่ะ’

‘ ครับ...’

‘ แล้วทำไมครูทำตัวไม่น่ารักเลยล่ะ!’

‘ น่ารัก ?’

‘ เมื่อวานครูจงอินน่ารัก วันนี้ไม่น่ารักแล้ว’

‘ ตามใจเถอะครับ...’

ลู่หานยังคงขยับปากพูดนู่นนี่ไปเรื่อยๆและจงอินก็ขยับปากตอบเช่นกันหากแต่ไร้เสียง คลิปเล่นจนเกือบจะจบแล้ว แต่ทั้งสองคนก็ยังคงไม่รู้ว่ามีสายตาอีก 4 คู่กำลังจับจ้องมองอยู่เช่นกัน เจสสิก้าที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของทีมงานได้แต่จ้องมองด้วยแววตานิ่ง เธอเห็นบางอย่าง... บางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างลู่หานกับไค สำหรับคนอื่นอาจจะมองว่าเป็นการขยับปากธรรมดา แต่สำหรับคนที่อยู่กับลู่หานมานาน

มันไม่ใช่ปกติ...

“ เรามาอ่านคอมเม้นกันเถอะครับๆ” เซฮุนเป็นคนเอ่ยชวนตามที่ทีมงานได้บอกกับเขาเอาไว้ก่อนถ่ายทำ ทันทีที่คลิปหยุดลงจงอินก็ละสายตาออกจากคนตรงข้ามที่พยายามจะถามว่าเขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้ทำท่าทางแบบนั้นใส่ รวมไปถึงข้อความตัดพ้อแบบไร้เสียงที่ส่งมา นั่งฟังเซฮุนและแบคฮยอนสลับกันอ่านคอมเม้นออกมาให้ทุกคนได้ฟัง

ลู่หานเต้นได้เท่ห์จังเลย ทำเอาหัวใจพี่เต้นแรงเลย อยากเป็น a girl คนนั้นจัง ><

โอ๊ยยยยยยยย ฉันอยากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ลู่หานจังเลย แข่งบอลคราวหน้าฉันสัญญาว่าจะเอาป้ายไฟไปเชียร์พี่นะคะ J

ว้าวๆๆๆๆ นายเต้นเก่งขึ้นเยอะเลย ฉันล่ะปลื้มมมมม ไม่เสียงแรงที่เป็นแฟนคลับของนาย

อดใจรอการเต้นอาทิตย์ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ให้ตายเถอะ! ลู่หานเจ๋งขึ้นเยอะเลย

ลู่หานโอปป้า~ ออกมาเต้นที่เมียงดงบ้างสิ่ ฉันอยากจะไปดูพี่ใกล้ๆ <3

พี่ลู่หานเต้นเก่งขึ้นเยอะเลย คุณครูไคเต้นเก่งแถมยังสอนเจ๋งสุดๆ

อ๋า... ฉันกำลังจะนอกใจพี่ลู่หาน ทำไมดี! ทำไงดี!! ก็ครูไคน่ะเท่ห์สุดๆไปเลย ฉันอยากไปสมัครเป็นลูกศิษย์สุดๆเลย ><

ลู่หานดีขึ้นนะถ้าเทียบกับก่อนหน้านี้ พยายามต่อไปนะ... ปล.เด็กๆฝึกหัดค่ายนี้น่ารักที่สุดเลย ฉันจะรอพวกนายเดบิวต์นะ!

ว้าววววว โอ เซฮุนทำไมหล่อสุดๆ เต้นเจ๋งสุดๆ เยเฮท~!!

“ ว้าว เซฮุนมีคนชมด้วยอะ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมคลาสเรียนตัวขาวที่ตอนนี้ได้แต่หัวเราะร่า พร้อมทั้งปัดมือแบคฮยอนที่กำลังตีลงไปที่ไหล่ด้วยความหมันไส้ จื่อเทาได้แต่จิ้มๆลงไปที่ชื่อที่ใช้ในการโพสต์คอมเม้นแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยอีกคนนึง

“ เซฮุนนิสัยไม่ดี”

“ เม้นชมตัวเองก็เอานะคนเรา ฮ่าๆๆ”

เมื่อลู่หานพอจะจับทางได้แล้วว่าคอมเม้นที่ชมเซฮุนทำให้เจ้าตัวหัวเราะร่าก็คือเม้นของตัวเองที่เข้าไปโพสต์เอาไว้ แบคฮยอนและจงแดเลยช่วยกันระดมมือตีที่ไหล่จนเพื่อนตัวขาวที่กำลังหัวเราะอยู่ร้องออกมาเบาๆ แต่ก็กลับไปหัวเราะต่อ ทำเอาทีมงานทุกคนได้แต่พยายามกลั้นขำไปด้วย

“ เดี๋ยวแยกเข้าห้องสัมภาษณ์นะคะ เชิญคุณลู่หานก่อนเลยค่ะ” โปรดิวเซอร์รายการเอ่ยบอกก่อนที่ทีมงานจะพากันเดินแยกออกไปอีกห้องนึงที่ใช้ในการถ่ายทำช่วยสัมภาษณ์ส่วนบุคคล ลู่หานยกยิ้มกว้าง  ขยับริมฝีปากไม่ออกเสียงบอกจงอินที่กำลังยิ้มค้างว่าเดี๋ยวมานะ มีเรื่องจะคุยด้วย แต่ถึงอย่างนั้นคนได้รับข้อความก็ไม่ยอมตอบรับอะไร เขาลุกขึ้นพาตัวเองไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ไม่ได้สนใจใบหน้าบึ้งตึงของลู่หานแม้แต่น้อย

“ ครูไคคุยอะไรกับพี่ลู่หานตอนที่ดูคลิปอยู่” แบคฮยอนเอ่ยเสียงกระซิบเมื่อมองดูแล้วว่าคนที่กำลังพูดถึงอยู่ไม่มีทีท่าจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

“ อ่านปากไม่ค่อยออก อะไรเมินๆ ย้ายที่นั่งก็ไม่รู้”

หลังจากนั่งเถียงกันเสียงเบาๆไปซักพักลู่หานก็เดินกลับมาพร้อมทั้งที่ครูไคเดินสวนออกไป ดวงตากลมจ้องมองคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมสีเข้ม เพราะส่วนสูงที่ไม่ต่างกันมากนักทำให้ลู่หานไม่จำเป็นต้องเงยหน้าช้อนสายตาอะไรแบบนั้น เศษฝุ่นค่อยๆติดมากับมือเรียวของเขาด้วย จงอินยังคงนิ่งเหมือนเดิมแต่เขารู้สึกได้ถึงอาการหยุดชะงักของคนตรงหน้าน้อยๆ

“ ฝุ่นติดผมน่ะ... แต่เอาออกให้แล้ว”

“ ขอบคุณครับ”

“ ครับ!!!”

“ เอ่อ... ขอบคุณ” ว่าแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ  ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากห้องซ้อมทันที ลู่หานได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ดวงตาวาววับอย่างบอกๆไม่ถูก เขารู้สึกได้ว่าครูจงอินเลี่ยงเขา แต่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรถึงได้เป็นอย่างนี้ จะว่าไปอาจจะเพราะเรื่องที่เขาคร่อม(??) ครูจงอินไปวันนั้นแล้วไม่ยอมแก้ตัวเวลาที่เด็กๆในคลาสถามล่ะมั้ง  ลู่หานเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาที่จงอินเพิ่งลุกออกไป

อ๋า... ครูจงอินกลับมาน่ารักอีกแล้ว

ที่เมื่อกี้รีบเดินออกไปนี่คือเขินใช่มั๊ย?

เห็นนะว่าแอบหน้าแดง

10 แต้มให้ลู่หาน เย้!

            จงอินใช้เวลาไม่นานในการสัมภาษณ์ก็เดินกลับเข้ามาในห้องซ้อม ทีมงานเอ่ยเรียกลูกศิษย์ประจำทั้ง 4 คนของเขาเพื่อไปให้สัมภาษณ์พร้อมๆกัน ในห้องจึงมีเพียงแค่เขากับลู่หาน เพราะเจสสิก้าคนดูแลส่วนตัวของนักฟุตบอลขอออกไปคุยธุระด้านนอกกับทางทีมงาน เนื่องจากต้องปรับเปลี่ยนตารางการถ่ายทำเพราะลู่หานต้องซ้อมเพื่อลงแข่งฟุตบอลการกุศลในอาทิตย์หน้า

            “ ทีนี้บอกผมได้รึยังว่าครูจงอินงอนอะไรผม”

            “ งอน ?”

“ ใช่แล้ว... งอนเรื่องที่ผมคร่อมครูจงอินหรอ ?” จงอินยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองเบาๆ อยากจะให้ตัวเองใจเย็นและพยายามทำใจกับคำพูดสองแง่สองง่ามของคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้พูดขึ้นมา เขาควรจะเปลี่ยนจากการสอนเต้นเป็นการสอนใช้คำพูดให้กับคนตรงหน้าจะดีกว่ามั๊ยเนี่ย ดีนะที่อยู่กันแค่สองคนไม่มีคนอื่น ไม่อย่างนั้นก็คงจะเข้าใจอะไรผิดๆไปแน่ๆ

“ ผมป่าวงอนจริงๆ”

“ แต่ครูจงอินทำแบบนั้นจริงๆนี่”

“ ผมพูดจริงๆนะ ว่าผมไม่ได้งอน”

“ งั้นเขินหรอ ?” ถามออกมาหน้าตาเฉย จงอินเห็นประกายในดวงตากลมนั้นแล้วก็อยากจะบ้าตาย มันวิบวับจนดูน่าหมันไส้ ไหนจะรอยยิ้มมุมปากที่เจ้าตัวคนคิดว่ามีเสน่ห์มากถึงมากที่สุด แน่ล่ะ... มันมีเสน่ห์ในแบบที่เขาคิดว่าน่ารัก มากกว่าจะหล่อเท่ห์อบ่างที่เจ้าตัวคิดแน่นอน

“ ผมไม่ได้เขิน... มันเป็นอุบัติเหตุ”

“ เขินผมแน่ๆเลย งั้นที่ย้ายที่นั่งก็เพราะเขินที่ต้องนั่งข้างผมหรอ”

“ ไม่ใช่ซะหน่อย”

“ แสดงว่าที่ย้ายไปเพราะอยากมองหน้าผมชัดๆใช่มั๊ยล่ะ”

“ ลู่หาน...” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาหมายจะปราบให้ลูกศิษย์ที่ตอนนี้กำลังคิดจะปีนเกลียวแบบสุดๆ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลยซักนิด ลู่หานยังคงไม่มีท่าทีจะสำนึกอะไรแม้แต่น้อย จงอินหมดเรื่องที่จะพูดอะไรอีกแล้ว เขาหันหลังหมายจะเอื้อมมือไปคว้าลูกบิดประตูแล้วเปิดออก แต่เพราะประตูนั้นถูกดันเข้ามาอย่างแรงทำให้เขาเสียหลักไป

จงอินชะงักเท้าและรีบถอยหลังออกมา แต่เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เขาไม่สามารถที่จะควบคุมเท้าของเขาได้ คิดว่าตัวเองกำลังจะต้องล้มก้นจ้ำเบ้าอีกเหมือนเคย แต่แล้วก็รับรู้ได้ถึงร่างของใครอีกคนที่เข้ามาประคองเอาไว้ ดวงตาคมเปิดขึ้นเงยหน้ามองก็เห็นใบหน้าของลู่หานที่ก้มลงมาใกล้ๆ

“ เป็นอะไรมั๊ยครูจงอิน...”

เสียงหวานนั้นแผ่วเบาแต่กลับทำให้จงอินรู้สึกได้ถึงความหนักแน่นได้ในเวลาเดียวกัน หูของเขาอื้ออึงไปหมด ดวงตากลมโตคู่นี้ราวกับมีมนต์สะกดที่เขาไม่เคยรู้เลยจนกระทั่งตอนนี้ ใบหน้าเนียน ผิวขาวละเอียดที่แค่ดูก็รู้ว่าคงนุ่มนิ่ม

น่ารัก...

          แต่เดี๋ยวนะ... เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในบรรยากาศที่เงียบงันตอนนี้ เสียงดังตึกตังที่ไม่แน่ใจว่ามันมาจากทางไหน รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่ทำให้เขากลายเป็นเด็กไร้เดียวสาที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ลู่หานจ้องมองเข้ามาในดวงตาคม วันนี้แรงโน้มถ่วงแบบเมื่อวันนั้นไม่ได้ทำงาน มันไม่มีความดึงดูดรุนแรง ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าจงอินไม่บาดเจ็บก็เพียงพอแล้ว

แน่นอนว่าการเป็นครูสอนเต้นต้องใช้ร่างกายในการเต้น เพราะอย่างนั้นหากเจ็บไปก็คงจะแย่ไม่น้อย ลู่หานกำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ เสียงตึกตักที่ได้ยินก็ทำให้หลุดออกจากภวังค์ เขาไม่รู้ว่ามันมาจากที่ไหน ไม่รู้ว่าเสียงที่เกิดขึ้นคืออะไร แต่แรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่เกิดขึ้นก็ทำให้เขาต้องแปลกใจ มันไม่เคยเกิดขึ้นเขาเองก็รู้ตัวดี ลู่หานไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่ว่ากับใคร

อาจจะเป็น...

          หนังสือตก

          ขวดน้ำหล่น

          เสียงกระแทกประตู

          แผ่นดินไหว

          ถ้ามันไม่ใช่…

          แล้วไอ้ความรู้สึกสั่นไหวราว 7.6 ริกเตอร์ในใจนี่มันคืออะไรกัน ??

          ยากเกินจะหาคำตอบในเวลาอันสั้นนี้...

ร่าง 4 ร่างที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าจงอินอยู่ในอ้อมกอดของลู่หาน ความเงียบปกคลุมจนไม่อาจจะทำลายมันได้ง่ายๆ ใบหน้าร้อนรนของลู่หานช่างขัดกับใบหน้าเคลิบเคลิ้มของจงอินเป็นไหนๆ จงแดกระแอมไอน้อยๆเพื่อเรียกสติของทุกคนในห้องกลับคืนมา พวกเขากำลังคุยกันอยู่เลยว่าใครจะได้เงินพนันไป หลังจากที่ปล่อยครูไคกับพี่ลู่หานเอาไว้ในห้องแค่สองต่อสอง

แต่ดูเหมือนผลที่ออกมาจะเกิดกว่าที่คาดคิดเอาไว้มากทีเดียว เซฮุนดูเหมือนจะได้สติเป็นคนถัดมาหลังจากจงแด เขาเลยได้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาไปให้จื่อเทาที่ตีหน้าเรียบ

5000 วอนเข้ากระเป๋าพี่ฮุนมาเลย!!

พี่ลู่หานรุก 1000 ล้าน%

“ เอ่อ... พวกเราสัมภาษณ์เสร็จแล้วฮะ” แบคฮยอนเป็นคนทำลายความเงียบ จงอินกระพริบตาปริบๆ 2- 3 ที แล้วผละตัวเองออกจากอ้อมแขนเล็กๆของนักฟุตบอลดาวรุ่ง เขาทันได้เห็นพอดีว่าลู่หานแอบยักคิ้วใส่เซฮุนที่กำลังตีไหล่แบคฮยอนรัวๆ พร้อมกับพยายามกลั้นความดีใจเอาไว้อย่างหนัก

“ พี่ๆทีมงานบอกว่าวันนี้จะถ่ายทำแค่นี้ครับ”

“ ลู่หานเดี๋ยวเรากลับกันเลยนะ เพราะต้องกลับไปซ้อมต่อที่สโมสร” เจสสิก้าพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง แต่ดวงตากลับยังไม่ละสายตาจากหน้าจอมือถือในมือ เมื่อพูดจนใบหน้าสวยก็เงยขึ้นมา หยุดมองบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นภายในห้องซ้อม ลู่หานพยักหน้ารับ ส่งยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีมาให้ คงเพราะได้รับคำชมมากมาย

“ อ๋า... พี่ไปก่อนนะ ครูจงอิน...ไว้เจอกันนะ”

ลู่หานและเจสสิก้าเดินออกไปนานแล้ว แต่จงอินยังคงยืนอยู่ที่เดิมพยายามอดทนกับการกวนเล็กๆน้อยของลู่หาน มันไม่ได้เป็นการกวนประสาทแต่บางอย่างมันกวนใจเขาอย่างบอกไม่ถูก ลูกศิษย์ของเขาก็พยายามจะเอ่ยแซวและกระทบมาตลอด แม้ว่าจะไม่กล้าถามออกมาตรงๆก็ตาม

“ ว้า~... อิจฉาพี่ลู่หานไม่ต้องซ้อมต่อ”

“ ได้สิทธิพิเศษอะ คนพิเศษก็แบบนี้แหละ”

“ เนอะ... เฮ้อ ไม่รู้จะมีสมาธิซ้อมรึป่าว  แค่นี้ก็คิดถึงพี่ลู่หานซะแล้ว”

“ งื้อ... อยากซ้อมกับพี่ลู่หานจังเลย~”

“ เซฮุน! แบคฮยอน! จื่อเทา! ไปยืนสำนึกผิด 10 นาที ปฏิบัติ!”

เข้าของชื่อทั้งสามคนเลยได้แต่เดินก้มหน้าไปหากำแพงห้องคนละด้าน เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมทั้งจงอินและจงแดที่ขยับร่างกายไปตามที่ซ้อมกันเอาไว้ก่อนหน้านี้ จงอินไม่อยากให้ลูกศิษย์ของเขาเข้าใจผิด ก็ในเมื่อมันไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆ

ลู่หานไม่ใช่คนพิเศษ

          สำหรับจงอิน...

::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::

ล่องลอยไร้สาระ มีแต่น้ำมาตลอดทั้งตอน

มาช็อตเอาไอ้ประโยคสุดท้ายนี่แหละ

ลูกศิษย์ครูไคน่ารักน่าเอ็นดู คิคิ ><

มีโมเมนท์ให้เข้าใจผิดกันอยู่เรื่อย เอ๊ะ! พี่ลู่คนนึงอะเข้าใจถูก 555

รอดูต่อไปว่าเงิน 5000 วอนจะเข้าเซฮุนรึป่าว

ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านฟิคเราและขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ <3