ใดใดในโลกล้วนบ้าจัง! [chanbaek,krishun,lulay]

ตอนที่ 6 : ใดใดในโลกล้วนบ้าจัง CB : 5

“งั้นผมไปนะพี่”ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กก่อนที่โบกมือลาตามปกติ ก่อนที่ร่างเล็กจะยิ้มให้อย่างเขินอาย

ร่างสูงหันหลังเดินออกห่างเรื่อย ๆ จนร่างบางเริ่มเบะปาก ไม่อยากให้ร่างสูงไปไหนจากตนเช่นเดิม

โถ่น้องชานเมียรัก...

“ฮิ้ววววววว แหมมมมม”คือตอนแรกเบะปากตอนนี้มองบนละ คนกำลังมโน แม่งงงงงง!

“เดี๋ยวนี้มีมาสงมาส่งหน้าตึกเนอะคนเรา”อิชิง อิเวร คือ...กูไม่รู้จะเถียงยังไง

“แหมถึงว่าโทรไปเมื่อเช้าเสียงเหนื่อย ๆ ทำไรมาละพ่อหนุ่มรูปงามส์”....

“อิฮุนมึงอย่า เมื่อเช้ากูวิ่งเอาไฟล์รูปไปให้น้องชาน หัวพวกมึงก็คิดแต่เรื่องส้นตึกแบบนี้ไง”ผมโยนกระเป๋าลงโต๊ะก่อนที่จะชี้หน้าด่าพวกมัน อึ๋ย โมโหแต่เช้าเลยวุ๊ย!

“เออ ๆ ไม่คิดละ แล้วไงทำไมมาส่ง”อิลู่เปิดประเด็น เอ่อ...เอาไงดี

“คืองี้นะ…”

“พี่แบค..”แบคฮยอนมองตามเสียงเรียก ก่อนที่จะสบเข้ากับสายตาชานยอลพอดี

ตอนนี้แบคฮยอนกำลังทำอะไรอยู่น่ะเหรอ วีดิโอคอลกับชานยอลไง แต่ที่สำคัญคือกำลังอวดฝีมือการถ่ายรูปของตนให้ชานยอลติชมอีก

“พรุ่งนี้วันจันทร์…”จู่ๆชานยอลที่เงียบไปนานก็พูดขึ้น แบคฮยอนเหมือนจะนึกอะไรบ้างอย่างออก ก่อนที่จะมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงภาพของอีกคนที่ดูแปลกๆ

“จะไล่ไปนอนว่างั้นเถอะ”ร่างบางเบะปากก่อนที่จะเอือมมือหมายจะกดวางสาย

“เดี๋ยวก่อนสิโว๊ย!!!”ร่างบางสะดุ้งที่อยู่ๆคนในโทรศัพท์ดันตะโกนซะลั่นขนาดนี้

“อะไร พี่ตกใจหมด”ร่างบางพูดก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ แปลกจริงๆ ทำไมวันนี้แปลกจัง

“คือ….ผม….รับ”ร่างบางตกใจกับประโยคที่ได้ยิน แต่ดูท่าทางของชานยอลที่พูดเสียงเบาจนได้ยินบ้าง ขาดๆหายๆแต่แบคฮยอนไม่เชื่อหูตัวเองหรอกนะ

“เมื่อกี้ว่าไรนะพี่ฟังไม่รู้เรื่อง”ชานยอลมองแบคฮยอนนิ่งๆ ร่างสูงมีทางทีลังเลเล็กน้อยก่อยที่จะเอ่ยคำพูดที่ทำเอาแบคฮยอนทำอะไรไม่ถูก

“พรุ่งนี้ให้ผมไปรับที่บ้านนะครับ”แบคฮยอนเงียบไป รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลอยซะงั้น ร่างบางมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงภาพชานยอลที่กำลังรอคำตอบอยู่

“อื้ม”

“กูไม่เชื่อมึงเล่าหรอกอิแบค”อิชิงที่ฟังเสร็จก็ตะโกนออกมาก่อนที่จะก้มหน้าทำงานต่อ

“ไม่น่าเชื่ออ่ะ จริงดิ่”เซฮุนที่ดูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งมองหน้าผมอย่างจริงจัง

“จริงสิ”

“น้องไปรับ? แล้วมึงจะวิ่งเอาไฟล์รูปในน้องทำไม”อิลู่บังคงสงสัยอยู่ สงสัยผมเล่าไม่ละเอียดมั้ง

“ก็คืองี้นะ กูให้น้องรอหน้าปากซอยบ้าน ขืนเข้ามารับหน้าบ้านก็แย่สิ มึงก็รู้ว่าพี่กูยิ่งปากหมาๆอยู่”พวกมันสามคนพยักหน้าตามผมก่อนที่ผมจะเล่าต่อ

“กูก็เลยตัดสินใจเดินไหนหน้าปายซอยเอง แต่กูเดินมาครึ่งทางละ ดันนึกขึ้นได้ว่าลืมไฟล์รูปไง เลยวิ่งกลับไปเอา แค่นี้เอง”พวกมันร้องอ๋อออกมาก่อนที่จะคุยกันเรื่องอื่นๆ

“นี่แบคเราไม่ได้ไปร้านเจ๊ฮีชอลนานแล้วนะ”จู่ๆเซฮุนก็พูดขึ้น นั้นดิ ผมก็คิดงั้น ผมมองหน้ามันก็จะพยักหน้าเป็นเชิงเห็ยด้วย

“ไปมะ เสาร์นี้”อิลู่เสนอซึ่งแน่นนพวกเราสนอง..อิอิ

เอ่อ บอกก่อนนะครับ ร้านเจ๊ฮีชอลเนี่ยก็ร้านเหล้าธรรมดานั้นแหละครับ ส่วนตัวเจ๊แกเนี่ยพวกเราเองก็ไม่ได้เป็สญาติหรืออะไรนะครับ แค่ไปกินร้านแกจนเป็นขาประจำเท่านั้นเอง

อย่าเพิ่งคิดว่าพวกเรากินเหล้าเก่งไรงี้นะ นานๆที่ไงแต่เจ๊แกจำได้ ซึ่งเป็นเรื่องดีของพวกเรามากกกก

“ฮัลโหลเจ๊ นี่อี้ชิงนะเจ๊”อี้ชิงที่เหมือนมันจะรู้งานรีบโทรไปหาเจ๊แกก่อน

“โอ้ยยเจ๊คิดถึงเหมือนกัน วันเสาร์นะโต๊ะเดิมนะเจ๊ สองทุ่มนะเจ๊ เลิ้ปๆ”ว่าเสร็จทันก็ตัดสายทันที่ อี้ชิงสนิทกะเจ๊แกมากสุดแล้วละ แทบจะเรียกว่าศิษย์เอกเจ๊แกเลยก็ว่าได้

ตอนมันคบกับอิลู่ใหม่ๆเรียบร้อยจะตาย หลังจากพามันไปร้านเจ๊แค่สองสามครั้ง มันก็กลายเป็นแบบทุกวันนี้แหละ อยากรู้จริงจรื๊งเจ๊สอนอะไรกับมัน!

“อี้ชิง..”ผมเรียกมัน เรียกทำไมน่ะเหรอ สงสัยอะไรก็ต้องถามสิ๊!

“อะไร แปลกนะมึงเรียกกูอี้ชิง”อิชิงเบะปากมองบน

“กูแค่อยากรู้ว่าตอนนั้นที่มึงคบกะไอ้ลู่ใหม่ๆ เจ๊คุยไรกะมึง”ผมถามมันไปตรงๆ มันยิ้มมุมปากก่อนที่จะตอบผม

“ไม่บอก มันเป็นความลับ เรื่องแบบนี้...ต้องถามเจ๊แกเอง!”อิชิงว่าก่อนที่จะหันไปกอดแขนผัวมัน

“โห้ไรอ่ะ กูก็อยากรู้นะ”อิฮุนที่นั่งข้างผมทำท่าที่เสียดายเกินหน้าเกิดตาผมอีก

“อยากรู้พวกมึงก็ถามเจ๊เองสิ”อิลู่ว่าก่อนที่จะนัวกะเมียมันต่อ เหนื่อยใจจริงๆอยู่กะพวกแม่งเนี่ยยยย

“หิวอ่ะ เฮียเค้ายังไม่ได้กินข้าวเลยนะ หิวๆๆๆ”จู่ๆอิฮุนก็ง้อแง้ขึ้น มาอิลู่มองหน้าผมก่อนที่จะส่งสายตาอะไรบ้างอย่าง

“พอเลยอิลู่ น้องมึงมั๊ย! ดูแลเองสิวะ”ผมว่ามันก่อนที่จะนั่งเล่นโทรศัพท์ต่อ

“ฮื่ออเค้าหิวอ่ะ”เซฮุนที่นั่งเอามือกุมท้องแสดงท่าทีว่าหิวสึดๆ ผมมองแล้วก็ทนไม่ไหว ไอ้ลู่มึงติดหนี้กู!

“ไปฮุน ไปกินข้าว”ผมวางโทรศัพท์ก่อนที่จะหยิบปากกาที่อี้ชิงวางไว้ปาใส่อิลู่อย่างหมั่นไส้

อิลู่ทำท่าจะด่าผมรีบลากเซฮุนไปโรงอาหารใต้ตึกใกล้ๆซึ่งก็คือวิศวะ..

ตอนนี้โรงอาหารเต็มไปด้วยเด็กที่นั่งรอเวลาเรียนก็ไม่ต่างกับพวกผมสักเท่าไหร่

ผมมองหาที่นั่งว่างๆซึ่งแทบไม่มีเลย ส่วนเซฮุนตอนนี้สีหน้ามันทรมานจนผมอดสงสารไม่ได้ มึงหิวมากสินะ…

“พี่แบค!”แรงกระชากจากด้านหลังทำให้ผมไม่ต้องสืบหาเลยว่าใครเรียก

“ชานยอล!”ผมเองก็ตกใจไม่ต่างกัน ไหนบอกเรียกเช้าไง ทำไมมาอยู่โรงอาหาร

“มาทำอะไรที่นี้”น้องชานว่าก่อนที่กอดอกมองผม อย่างก็โดนจับได้ว่าแอบกินขนมตอนดึกแหน่ะ!

“พาเซฮุนมากินข้าว มันหิว”ว่าแล้วผมก็คว้าอิฮุนให้มาใกล้ๆตัว

“เหรอ”น้องชานว่างั้นก็ที่จะทำหน้ากวนใส่ผม

“แล้วนายละ มาทำอะไร มีเรียนเช้าไม่ใช่รึไง!”ผมว่าก่อนที่จะกอดอกเหมือนที่น้องชานทำใส่ผมตะกี้นี้

“หิวเลยลงมาหาไรกิน”น้องชานก็คือน้องชาน ตอบง่ายๆด้วยหน้ากวนๆ

“เหรอ”ผมทำหน้ากวนใส่

“แบค”อิฮุนที่สงสัยจะหิวไส้จะขาดเรียกผมก่อนที่จะสกิดแรงๆ

“มีโต๊ะว่างแล้ว”พูดเสร็จเซฮุนก็รีบวิ่งไปจ้องโต๊ะโดยการถอดนาฬิกาที่อิลู่ซื้อให้แล้วรีบวิ่งไปซื้อข้าวทันที

ผมมองมันก่อนที่จะขำ สงสัยจะหิวมากสินะ ผมนั่งลงก่อนที่จะหยิบโรศัพท์ออกมาผมว่าจะไลน์ไปด่าอิลู่ซะหน่อยแต่ยังไม่ทันที่จะปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ก็โดนดึงไปซะก่อน

“ขอตังหน่อย”น้องชานที่ดึงโทรศัพท์ผมไปก่อนที่จะนั่งข้างๆแล้วใช้นิ้วจิ้มไหล่ผม

นี่เรียกว่าอ้อนป่ะครับ?

“ห้ะ”ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองอีกครั้ง แปลกจริงๆเลยเด็กนี่

“ขอตังค์หน่อยลืมเอาเป๋าตังค์มาหิวข้าว”น้องชานว่าก่อนที่จะทำหน้าตาหน้าสงสารไม่พอยังใช้มือทุบผมไปมาอีก อะไรเนี้ย!

“เร็วๆสิหิวนะ”น้องชานที่เห็นผมกำลังจะหยิบกระเป๋าตังค์ก็รีบเร่งทันที แหม่!

“เอาไป”ผมหยิบตังค์ให้ก่อนที่จะทุบไปหนึ่งทีแล้วหยิบโทรศัพทืคืน

“ไอ้อ้วน!”

“ย๊า!!! ปาร์คชานยอล!”ผมตะโกนไล่หลัง น้องชานที่วิ่งไปแล้วหันมาหัวเราะแล้วแลบลิ้นใส่ผม ฮึ๋ย! ให้ตังค์กินข้าวแล้วยังมาด่าอีก!

“หวานจังเนอะ”เซฮุนที่ไม่รู้ว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้นก่อนที่จะวางจานข้าวมันลง

“อะไรมึงละ”มันมองผมแบบจับผิดก่อน

“เปล๊าา”มันทำท่าจะตักข้าวกินแต่ยังไม่ทันที่จะกินไลน์มันก็ดังซะก่อน

ผมมองโทรศัพท์มันสลับกับมองหน้ามัน อิฮุนก็ทำอย่างนั้นเหมือนกัน หึ!

ผมรีบคว้าโทรศัพท์ทันก่อนที่มันจะหยิบ หึช้ากว่ากูไปสิบวิโว๊ย!

“อิแบคเอาคืนมานะ!”ผมรีบดูทันที่ว่าใครไลน์มาหามันซึ่งผมสังเกตหลายวันแล้วว่ามันคิดไลน์มากๆ

สรุปคืออิลู่….

“เอามา!”มันว่าก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ไป

“มันคุยกะใคร”ผมถามัน มันนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบ

“พี่ลู่ไง มึงก็เห็นนี่”ผมมองบนกับการตอบของเพื่อน หรือผมบอกมันไม่ละเอียด

“กูหมายถึงก่อนหน้านี้”ผมพูด มือมันที่กำลังพิมพ์ก็ชะงัก

“เอ่อ…”เซฮุนหน้าแดงทันที มันบิดไปมาก่อนที่จะตอบต่อ

“พี่คริส..กับ..พี่ซึงฮุน”ผมงงทันที คือคุยกะพี่คริสยังเข้าใจ แต่ซึงฮุนนี่ใคร?

“ใครว่ะ”ผมถามมัน มันก็ยิ่งหน้าแดง สรุปมึงเขินคนชื่อซึงฮุนหรือพี่คริสกันแน่วะ

“รุ่นพี่ข้างๆบ้านอ่ะ พี่ลู่ก็รู้จักนะ! เหมือนพี่เขากับครอบครัวจะเพิ่งย้ายมาอ่ะ”ถ้ามันเล่าธรรมดาผมยังโอเค แต่นี่เล่าไปเขินไปนี่ยังไง ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากถามมันก็มีแรงดึงที่ผมของผมซะก่อน

“โอ๊ย!”ผมร้องก่อนที่จะหันไปมองยังตนเหตุ ก็เจอน้องชานยืนอยู่ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆผม

“ขยับสิ๊ อ้วนก็อ้วนยังจะนั่งกินที่อีก”น้องชานว่าก่อนที่จะดันผม ส่วนอิฮุนก็นั่งขำจนออกหน้าออกตาน่ะสิ เรื่องดึงผมยังไม่เคลียด์ยังจะมาด่าว่าอ้วนอีก!

“โห้นี่ชานยอลตอนเด็กๆอิแบคมันอ้วนกว่านี้อีกนะ เดี๋ยวเอารูปให้ดูๆ”ผมได้แต่มองอิฮุนตาปริมๆ มันชูรูปขึ้นให้น้องชานดู ในรูปคือรูปผมอิลู่และอิฮุนตอนอนุบาล อิลู่ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วนคราบดินเพราะนั่งเล่นอยุ่ส่วนอิฮุนเด็กที่ตัวขาวและหน้าตุ๊ดแต่เด็ก ส่วนริมสุดคือผมเอง ยอมรับตอนนั้นอ้วนมา

“นี่พี่เหรอ อย่างกะหมู!”ยัง ยังจะมีหน้าหันมาถามอีก

“มีอีกนะ”

“พอ! พอได้แล้วรีบๆแดกจะได้เวลาเรียนแล้ว”เซฮุนขำเล็กน้อยก่อนที่จะกินข้าวต่อ ส่วนน้องชานก็มองหน้าผมก่อนที่จะขำ

“กินๆไปเลยไป”ผมพลักหน้าน้องชานให้หันไปกินข้าวและแถมทุบตรงไหล่ไปอย่างเต็มรัก

หลังจากอิฮุนและน้องชานกินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกัน อิฮุนที่ขอแยกตัวไปซื้อขนมก่อนโดยที่ให้ผมยืนรอมันหน้าตึก ผมรับปากก่อนที่จะไปหน้าตึกตามที่มันบอก

“ไปสิ”ผมมันไปยังน้องชานที่ยืนเนียนไม่ขึ้นไปเรียน

“ไปไหน”น้องชานทำหน้าสงสัยแล้วมองไปมองมา

“ยังจะถามอีกไปเรียนสิไป”ผมิดหมั่นไส้ไม่ไหวยิกพุงน้องชานไปอีกที จับไปก็เจอแต่กล้ามน่ะแหละ ไหนพุง

“เจ็บนะ!อ้วนแล้วยังจะชอบใช้กำลังอีก!”น้องชานผลักผมเบาๆแต่เพราะไม่ได้ทันตั้งตัวเลยเกือบล้ม ผมเลยหันไปจะทุบอีกทีแต่น้องชานจับข้อมือไว้ซะก่อน

“เสาร์นี้ว่างมั๊ยพี่อ้วน”ผมควรจะเขินหรือจะอะไรดี

“ทำไมจะชวนไปไหนละ”ผมว่าก่อนที่จะยิ้มตาหยี

“แค่ชวนไปหาไรอร่อยๆกิน”น้องชานพูดทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยมือผม มีความแฟน!

ผมลอบมองหน้าน้องชานยอล เขินแหะ ไรอ่ะมาจับมือเค้าแล้วชวนไปหาไรกิน

“หึ ไม่ว่าง”ทันทีที่ผมว่า น้องชานก็หันมามองหน้าผมทันที

“มีนัดไปร้านเจ๊ที่รู้จักอ่ะ”จากมือน้องชานที่จับผมอยู่จู่ๆก็ปล่อย ผมหันไปมองหน้าน้องชานอย่างงงๆ อะไรอ่ะ!

“ไปเรียนละ”ว่าก่อนที่จะรีบเดินไป อ้าว ไรอ่ะ

“น้องชาน อย่างอนสิ!”ผมตะโกนแต่น้องชานก็ยังคงเกินต่อไป งอนจริงดิ!

“มีไรอะ”พอดีกับที่เซฮุนมันเดินมาพอ ผมหันไปมองหน้ามันก่อนที่จะถอนหายใจ

“น้องชานงอนกูไปแล้วอ่ะ”ผมบอกอย่างเซ็งๆ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยอ่ะ!

“เออหน่ามีอะไรค่อยๆคุย รีบไปเหอะ พี่ลู่กะอี้เอาของขึ้นไปให้แล้ว”ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเดินนำหน้าอิฮุนไป มันโอบไหล่ผมก่อนที่จะกระซิบเบาๆ

“กระเป๋ากางเกงว่างป่ะ ฝากใส่ขนมหน่อยดิ”ผมมองหน้ามันอย่างเซ็งกว่าเดิม

“โถ่โว๊ย!”ผมสถบก่อนที่จะแย่งขนมในมือมันมาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วรีบเดินหนีไป

“เอ้าเป็นไรอ่ะ กูทำไรผิด”นี่มันไม่รู้ตัวจริงเหรอ เหอะ คนเขาก็คิดว่าที่โอบนี่คือให้กำลังใจ ที่ไหนได้มาหลอกใช้(?)กัน!

หึ คนหล่องอน!

____________________

อันยองทุกคน~ หายไปนานเลย ._. ซอรี่นะฮะ

วันนี้ร้อนมากก ร้อนจนอยากจะแช่น้ำนานๆ ฮื่อออ

ตอนหน้าแบคฮยอนแอนด์เดอะแก๊งค์จะไปป่วนร้านเจ๊ฮีชอลกัน แล้วไหนจะเด็กชานขี้งอนอีก พี่แบคคนหล่อ(?)จะทำไงดีนะ อย่าลืมติดตามตอนหน้าน้าา♡

อย่าลืมติชม+เม้นด้วยนะงับ ><

เลิ้ป