FIC [OS/SF] "EXO" (Chanbaek Lubaek Kaihun Krishan Hanhun)

ตอนที่ 23 : [SFCHANBAEK] HOME =ONE=

HOME

=ONE=

‘บ้านนี้สวยเนอะ’

‘อืม บ้านของป้าฮวามุนเห็นแกบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับลูกสาวที่แอลเอแล้ว เลยจะขาย’

‘จริงอ่ะ? โหห  พี่ว่าผมซื้อดีมั้ย?’

‘ห้ะ? อะไรของนาย’

‘เอ้า ก็จะได้มาอยู่ใกล้ๆพี่แบคฮยอนไง ไม่ดีหรอ?’

‘ไม่อ่ะ นายมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ฉันก็ต้องเจอหน้าเช้าเย็น โห นอกใจยาก’

‘นอกใจงั้นหรอ พี่นอกใจผม? พี่ทำได้ไงเนี่ย เดี๋ยวผมจะซื้อต่อบ้านหลังนี้เตรียมตัวไว้เลยแบคฮยอน’

‘เงินมีหรือยังเหอะ ไอ้เด็กยังไม่พ้นม.ปลายดีแต่พูด!!!’

‘รอเลยๆ เงินผมน่ะมีเป็นเป้’

‘แหวะ ขี้อวด’

‘พี่...’

‘งั้น.......   เลิกกันดีมั้ย?’

‘….’

‘….’

‘รอผม…’

‘อย่าทำแบบนั้นเลย นายไปอยู่นู่นนายจะได้เจออะไรอีกเยอะแยะเลย’

‘... นั่นสิ ผมไม่ควรจะปิดโอกาสดีของพี่ที่จะเจอคนที่ดีกว่า’

‘เลิกกันเถอะ’

‘ครับ ดูแลตัวเองดีๆนะแบคฮยอน’

‘อื้ม ตั้งใจเรียนล่ะ’

.

.

.

.

.

.

 .

 .

 .

(ฮัลโหล.... ยังอยู่ในสายหรือเปล่า)

“...”

(ฮัลโหล ได้ยินพ่อไหม)

“ครับ ได้ยินครับ”

(ตามนี้ละกันนะ ไว้แกกลับมาแล้วค่อยไปย้ายเปลี่ยนเป็นชื่อแก)

“ครับพ่อ ขอบคุณครับ”

(ส่วนเรื่องแม่แกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพ่อจัดการเอง)

“ครับพ่อ”

(เหลืออีกกี่ปี)

“อีกแค่ สามเดือนเองพ่อ”

(เออ ก็ดีรีบๆกลับมา)

“ครับ”

 วางสายจากผู้เป็นพ่อ สายตาที่กลมโตก็ยังอยู่บนจอโน๊ตบุ๊คที่มีรูปคนๆนึงกำลังอุ้มหมาขนสีน้ำตาลเข้ม พร้อมมแคปชั่นว่า สบายดีไหมนะ? ชานยอลหายใจออกมาเบาๆ

“อีกแค่สามเดือน รอผมนะครับ……”

HOME

“ชยอล~ อยู่ไหนน่ะ มาหม่ำๆเร็ววว”

“ชยอลลล หนีแบคไปไหนเนี่ยย”  แบคฮยอนเดินวนรอบบ้านแต่ก็ยังไม่เจอเจ้าบีเกิ้ลที่ปกติวิ่งเกาะแกะเขาเหมือนทุกวัน   ใบหน้าหวานอิ่มเริ่มมีสีหน้ากังวล  ก่อนจะคลายสีหน้าพร้อมถอนหายใจออกมายาวๆ  นั่งยองๆแล้วมองก้นดุกดิกๆนั่นขยับไปมา  ยื่นมือไปตีก้นนั่นเบาๆแต่ก็ทำให้หมาน้อยสะดุ้งแล้วหันหน้ามามอง พอเห็นเป็นแบคฮยอนก็เห่าแล้ววิ่งมาซุก

“มาทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ  แอบเอาอะไรมาซ่อนอีกหล่ะชยอล”  มือสวยโอบใบหน้าซุกซนโยกไปมา ก่อนจะอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เดินเข้ามาในบ้าน

“เดี๋ยวเราจะมีเพื่อนบ้านแล้วล่ะชยอล ดูสิ”  บีเกิ้ลสีน้ำตาลหันมองตามที่แบคฮยอนพูด แล้วกลับมามองหน้าแบคฮยอน

‘โฮ่ง!’

“หิวแล้วอ่ะดิ่”  พูดจบก็ปล่อยชยอลลง แบคฮยอนเดินเข้าไปในบ้าน ชามข้าวสีเหลืองถูกวางลงบนพื้นหน้าบ้านในเวลาต่อมา  เขายืนมองเจ้าชยอลกินข้าวแล้วก็ต้องเหลือบตาไปมองหน้าบ้านเห็นพนักงานขนของเดินเข้าก็ต้องเลิกคิ้วขึ้น

“เอ่อ...”

“มีอะไรรึเปล่าครับ?” เขาถามออกไปแล้วเดินไปตรงประตู  ชยอลที่กินข้าวอยู่ก็เปลี่ยนมาขู่ จนแบคฮยอนต้องมองปรามๆ

“คือ เจ้าของบ้านเขามีปัญหาเรื่องการเดินทางน่ะครับ  เขาบอกให้ผมฝากกุญแจไว้กับคนแถวนี้ แล้วเขาจะมาเอา”

“ฝากไว้ที่ผมหรอครับ”

“ใช่ครับ  ผมเห็นคุณอยู่หน้าบ้านพอดีน่ะครับ อีกอย่างบ้านตรงข้ามจะได้บอกเจ้าของบ้านง่ายๆ ช่วยหน่อยได้มั้ยครับ”

“อ้อ ได้ครับ ว่าแต่เขาจะมาเวลาไหนครับ”

“น่าจะเย็นๆนะครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับ”

“ครับผม ไม่เป็นไร”  แบคฮยอนโค้งให้แล้วเดินเข้าตัวบ้าน  วางพวงกุญแจไว้ที่โต๊ะตั้งทีวีแล้วมานั่งบนโซฟา  ชะเง้ออกไปหน้าบ้านก็เห็นรถขนของขับออกไปแล้ว  

         เจ้าของบ้านอะไร  ไม่มาดูพนักงานขนของเข้าบ้าน

“เฮ้อ”  แบคฮยอนดูเวลาที่อยู่บนนาฬิกาดิจิตอลสลับกับกุญแจบ้านพวงใหญ่ที่วางนิ่งๆ  นิ้วเรียวกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ   นี่ก็จะสองทุ่มแล้วแต่ไม่มีวี่แววของเจ้าของบ้านตรงข้ามสักนิด  กดปิดทีวีแล้วลุกหยิบสมาร์ทโฟนเดินขึ้นไปชั้นบน  กดเครื่องเล่นเพลงเสร็จก็หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ  ถ้ามาตอนเขากำลังอาบน้ำก็ยืนรอไปละกัน

                สิบห้านาทีสำหรับการอาบน้ำ แบคฮยอนเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดหัวปิดเครื่องเล่นเพลงแล้วก็ต้องย่นคิ้ว ขาก้าวเดินลงบันไดอย่างรีบร้อน  ชยอลวิ่งมาหาเขาหน้าบันได ปากก็ยังเห่าแล้วก็วิ่งไปหน้าประตูมุ้งลวดที่ปิดอยู่  ชะเง้อคอออกไปมองด้านนอกก็เห็นคนๆนึงกำลังยื่นหันหลังอยู่หน้าบ้าน 

“มาแล้วสินะ”  เดินไปหยิบพวงกุญแจใหญ่ แล้วหันมาเลื่อนประตูกระจกให้เปิด พอเปิดปุ๊บเจ้าชยอลก็วิ่งออกไปทันทีเสียงเห่าทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าบ้านเขาหันมา ขาที่กำลังจะก้าวไปใส่รองเท้ากลับต้องชะงักคนที่อยู่หน้าบ้านก็ไม่ต่างกัน   มีแค่เสียงเห่าของเจ้าบีเกิ้ลสีน้ำตาลเท่านั้นที่พอได้กลิ่นของคนที่อยู่หน้าบ้านแล้วก็กระโดดเห่าอย่างดีใจ

‘บ้านนี้สวยเนอะ’

‘อืม บ้านของป้าฮวามุนเห็นแกบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับลูกสาวที่แอลเอแล้ว เลยจะขาย’

‘จริงอ่ะ? โหห  พี่ว่าผมซื้อดีมั้ย?’

‘ห้ะ? อะไรของนาย’

‘เอ้า ก็จะได้มาอยู่ใกล้ๆพี่แบคฮยอนไง ไม่ดีหรอ?’

“รู้แล้วๆ เงียบก่อนชยอล”  เป็นคนที่อยู่หน้าบ้านแบคฮยอนที่เริ่มพูดขึ้นมาก่อน  แบคฮยอนถึงได้รู้สึกตัว เขาขยับไปใส่รองเท้าแล้วเดินออกมา  แต่ละย่างก้าวที่เดินมันช้ากว่าจังหวะหัวใจเขามากโข  ในหัวตอนนี้มันว่างเปล่า ตายังจ้องคนตัวสูงอย่างไม่วางตา

“ชานยอล..”

“ผมมาเอากุญแจบ้าน พนักงานเขาบอกว่าฝากไว้กับพี่”

“อ่อ.. อืม”  ยกมือที่ถือกุญแจบ้านพวงใหญ่วางไปบนมือของอีกคน 

“ขอบคุณครับ ขอโทษที่มาดึกๆนะพี่”

“ไม่..  ไม่เป็นไร”  พยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น  มองหน้ากันอยู่สักพักแบคฮยอนก็ตัดสินใจหันหลังกลับเดินเข้าบ้าน  เอื้อมมือไปปิดประตูกระจกครึ่งนึงก่อนจะตะโกนเรียกเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ยังร้องหงิงๆ

“ชยอลเข้าบ้านเถอะ”  เจ้าชยอลหันหน้ามามองเขานิดนึง แล้วก็ส่งเสียงเห่าให้คนตัวสูงอีกรอบ แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าชานยอลกำลังมองมาที่เขา 

“เข้าบ้านได้แล้วชยอล” นั่นเป็นเสียงของชานยอล ตอนนี้เขาพยายามจะมองแค่เจ้าชยอลเท่านั้น  สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วส่งเสียงเรียกอีกรอบ

“ชยอล!!” เขาจะไม่ไหวแล้ว  ขอร้องล่ะ  

                พอแบคฮยอนขึ้นเสียงดังชยอลถึงได้ยอมวิ่งเข้าบ้าน แบคฮยอนปิดประตูแล้วนั่งลงบนโซฟา  ทุกอย่างเหมือนจะพากันตีมาจุกอยู่ที่อก  น้ำใสที่ตอนแรกคลออยู่ในดวงตาเริ่มไหลลงมาตามใบหน้า  มันอธิบายไม่ถูก ทั้งคิดถึง ทั้งไม่เข้าใจ  ความคิดที่ว่าทำใจสำหรับเรื่องราวพวกนี้ได้แล้วกลับพังหมด  เขาไม่สามารถมองหน้าชานยอลได้มากกว่านี้ถึงได้เลือกหันหลังมา  ทั้งๆที่มีอะไรอยากจะพูดด้วยมากมาย  คนตัวสูงเปลี่ยนไปมาก ทั้งสูงขึ้น ใบหน้าก็ฉายความหล่อชัดขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำนั่น ..... ยิ่งทำให้เขาคิดถึง ความทรงจำทุกอย่างเหมือนรีเพลย์ฉายชัดเป็นฉากๆ  มือสวยยกขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้สะอื้นออกมา เขาไม่รู้ว่าชานยอลยังจะยืนอยู่ข้างนอกหรือเปล่า  เจ้าชยอลกระโดดขึ้นมาบนโซฟาเอาคางเกยอยู่ที่หน้าขาแบคฮยอน ส่งเสียงครางหงิงๆ

“ไม่เป็นไร  แบคไม่เป็นไร จริงๆนะชยอล..”  ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่น้ำตาก็ยังตีตื้นไหลมาอีกระลอก

HOME

                แสงแดดกับเสียงเห่าที่มาจากบ้านตรงข้ามทำให้คนตัวสูงต้องเด้งตัวขึ้นมา  สะบัดหัวไล่ความง่วงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าลวกๆแล้วเงยหน้ามองกระจก  เมื่อคืนหลังจากที่แบคฮยอนเข้าบ้านไปชานยอลก็เดินถอยออกอยู่ที่บ้านตัวเองแต่สายตาก็ยังมองเข้าไปในบ้านหลังนั้น  สักพักใหญ่ๆถึงจะเดินเข้ามา ของทุกอย่างจัดตามแบบที่เขาวางแปลนไว้ทุกอย่าง   แบคฮยอนเหมือนเดิมไปเปลี่ยนสักนิด ตัวก็เตี้ยเหมือนเดิม ผิวก็ขาวเหมือนเดิม เสียงที่ติดออกจะหวานก็เหมือนเดิม ร่างนุ่มนิ่มก็น่ากอดเหมือนเดิม.....

                เดินลงมาชั้นล่างได้ยินเสียงชยอลเห่าก็ต้องขมวดคิ้วตัดสินใจเดินออกไปหน้าบ้านก็เห็นแบคฮยอนเดินเข้าเดินออกบ้านโดยที่มีรถสตาร์ททิ้งไว้อยู่หน้าบ้าน  พอหันมาเห็นชานยอลก็ยืนนิ่งมองกันอยู่สักพักแบคฮยอนก็หันหลังไปปิดประตูบ้าน แล้วเดินขึ้นรถไปโดยที่เขาก็ยังยืนมองอยู่เกือบห้านาทีกว่ารถแบคฮยอนถึงจะขับออกไป เสียงชยอลเงียบลงเมื่อเสียงรถหายไป  แต่เสียงมือถือเขาที่อยู่ในบ้านก็ดังขึ้นมาแทน

“ว่า”

(ได้ข่าวว่ามึงกลับมาแล้ว ก็ควรออกมาหาเพื่อนหาฝูงมั้ย?)

“กูเพิ่งถึงเมื่อวานเองห่า”

(แล้วไง นี่ก็เข้าวันที่สองแล้วจะมาเจอกันมั้ย คิดถึงที่สุดอยากเห็นหน้า) ขนแขนแสตนอัพทันทีเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสนิทพูดแบบนั้น ก่อนจะตบด้วยเสียงหัวเราะ

“เออ ที่ไหนดีล่ะ?”

                จ่ายค่าแท๊กซี่เสร็จก็เดินเข้าห้างหาร้านที่เป็นจุดหมายปลายทางทันที  ชานยอลเพิ่งมาถึงเมื่อวานจัดการอะไรทุกอย่างเสร็จก็ทุ่มกว่า ตอนแรกก็จะแวะไปเอารถที่จอดอยู่บ้านใหญ่ แต่พอคิดอีกทีก็กลับบ้านก่อน  เลยต้องใช้บริการรถแท๊กซี่ที่สูบเงินในกระเป๋าไปโขอยู่เหมือนกัน   เดินเข้ามาในร้านอาหารกวาดสายตามองคนที่คุ้นตาที่สุดก่อนจะหยุดอยู่โต๊ะๆหนึ่ง

“แบคฮยอน..”

“เฮ้ย ไอ้ชานยอล”หันไปหาคนที่มาจับบ่าแล้วก็ต้องยิ้มกอดเพื่อนที่ไม่ได้เจอมาหลายปี

“ไม่เจอกันนานขนาดไหนวะมึงถึงเปลี่ยนจากไอ้ดำเป็นหนุ่มเข้มคมเลยหรอวะเนี่ยไอ้จงอิน”

“ของมันแน่อยู่แล้วเว้ย  โต๊ะอยู่ทางนั้นๆ” ชานยอลเดินตามจงอินไปแต่สายตาก็ยังเหลือบมองไปที่แบคฮยอนกับอีกคน 

“ไงน้องรัก”

“เฮ้ย มาด้วยหรอวะพี่” แท๊กมือทักทายกับพี่ชายคนสนิทแล้วนั่งลง ไอ้จงอินนี่เจ๋งจริงๆ เลือกที่นั่งได้ดีมาก ก็ที่เขานั่งน่ะมันเห็นโต๊ะของแบคฮยอนชัดสุดๆเลย

“แน่นอน ไม่เจอตั้งนานไอ้จงอินมันโทรมาบอกว่ามึงกลับมาแล้วก็เลยให้มันนัดมาที่นี่”

“อ้อ แล้วนั่นใครอ่ะ” เขาชี้นิ้วไปที่คนตัวขาวๆที่นั่งอยู่ข้างจงอิน ร่างขาวๆที่รู้ตัวว่าโดนกล่าวถึงก็โค้งหัวให้เขาเป็นเชิงทักทาย ชานยอลโค้งหัวกลับแล้วก็ยกยิ้มมุมปาก

“ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลยนะมึง  นี่เซฮุน... แฟนกูเอง”

“แหมๆ  ใช้ได้นี่หว่า คบนานยังเนี่ย”

“น้อยกว่าที่มึงเลิกกับพี่แบคฮยอนอ่ะ”

“ไอ้สัส” ลุกขึ้นไปตบกบาลมันสักทีแล้วก็กลับมานั่งทีเดิม 

“มึงก็ไปจี้จุดมัน ดูดิ่หน้าแม่งเปลี่ยนเลยเนี่ย”

“เปลี่ยนเป็นอะไรวะพี่”

“หมาชยอล~”  ไอ้เหี้ย.... 

“แดกเถอะ หิว”

“มึงจะไม่ถามหน่อยหรอว่าทำไมกูถึงนัดมึงมาที่นี่”

“ทำไมวะพี่คริส”

“มึงไม่เห็นจริงอ่ะ?”  เขาถอนหายใจยาวๆแล้ววางตะเกียบลงก่อนจะมองไปที่แบคฮยอนอีกรอบแล้วตอบเสียงนิ่งๆ

“เห็น”

“พี่คริสมันทำงานอยู่บริษัทฝั่งตรงข้ามห้างเนี่ยแหละ แฟนกูก็ด้วย”

“แบคฮยอนก็ด้วย?”

“ถูกต้อง  กูรู้ว่ามึงยังไม่ลืมพี่แบคฮยอน”

“แล้วนั่นใคร” ผมมองคนหัวสีบลอนด์ทองที่นั่งตรงข้ามแบคฮยอน จะว่าเพื่อนก็ไม่น่าใช่

“ลู่หาน” พี่คริสตอบแล้วมองทางเดียวกันกับเขา

“เป็น?”

“เป็นหัวหน้าของพี่แบคฮยอนครับ” ครั้งนี้เซฮุนเป็นคนตอบชานยอลเลิกคิ้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเดิมหยิบตะเกียบคีบไชเท้าดองเข้าปาก

“สนิทกัน?”

“สนิทห่าอะไรล่ะ จ้องจะจีบแฟนมึงอยู่ทุกเมื่อ” คิ้วกระตุกทันทีที่ไอ้พี่คริสพูดจบ จีบ?

“นานยัง”

“ตั้งแต่แบคฮยอนเข้ามาทำงาน อารมณ์แบบถูกใจแต่แรกเห็นเลยล่ะ”

“เดี๋ยวเพื่อน  ไอ้พี่คริสมันพูดคำว่าแฟนมึงไม่คิดจะปฏิเสธว่าแฟนเก่าหน่อยหรอ?”

“ไม่จำเป็นป่ะวะ”

“เชร้ดดด”  แล้วไอ้จงอินกับไอ้พี่คริสก็แท๊กมือกัน ทำไมสำหรับชานยอลแบคฮยอนไม่เก่าเลยสักนิด

“แล้วแบคฮยอนเป็นไง”

“อันนี้ก็ให้สายตามึงพิสูจน์เองอ่ะ กูไม่ได้อยู่แผนกเดียวกันกับแฟนมึง”

“พี่แบคฮยอนดูเฉยๆนะครับ  บางครั้งมีอาการอึดอัดด้วย แต่เวลาพี่ลู่หานชวนไปไหนถ้ามันไม่มากมายพี่เขาก็ยอมไปนะครับ  ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“โธ่ เซฮุนจะไปบอกมันทำไม”

“อ้าว ก็จงอินไม่ได้ห้ามไม่ให้พูดนี่”

“อยู่แผนกเดียวกับแบคฮยอนหรอ?”  เขาหันไปถามเซฮุน ร่างขาวพยักหน้ายืนยันโดยมีไอ้ดำยักคิ้วเป็นเชิงประมาณว่า แฟนกูเองเป็นไงล่ะ

“แล้วนี่มึงอยู่ที่ไหน?”

“หมู่บ้าน J ตรงถนนXX”

“หมู่บ้านเดียวกับพี่แบคฮยอนเลยนี่”

“ห้ะ?  จริงอ่ะที่รัก”

“จริง  อยู่ตรงข้ามแบคฮยอน” ชานยอลตอบคำถามเพื่อนแทนเซฮุน นั่นเรียกสายตาล้อๆส่งมาได้อย่างดี

“ถ้าเป็นหลังนั้นผมก็เคยถามพี่แบคฮยอนอยู่นะว่าจะเช่าอยู่  แต่พี่แบคฮยอนก็บอกว่ามีคนซื้อไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อต้นปี”

“ก็ประมาณห้าหกเดือนแล้วดิ  โอโห เป็นการปูทางที่แยบยลมากร้ายว่ะไอ้น้อง” โดนมือไอ้พี่คริสผลักที่หัวไปทีหนึ่งก็ยักคิ้ว

“ผมให้พ่อดูหลังนี้ไว้ตั้งแต่ยังไม่ขายแล้ว  เคยพูดกับแบคฮยอนไว้”

“พอเขาประกาศขายปุ๊บมึงก็ซื้อปั๊บงี้”

“เออ  คุยกันง่ายหน่อยเพราะเจ้าของบ้านเขาก็อยู่แอลเอ” พูดจบทั้งสามคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะก็พยักหน้า  เหล่มองไปที่โต๊ะแบคฮยอนก็เห็นคนที่ชื่อลู่หานยกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วก็เดินกันออกไป

“ใกล้หมดพักเที่ยงแล้ว กูต้องเข้าบริษัทแล้ว”

“ผมด้วย” 

“โอเค งั้นเก็บตังค์เลยวันนี้ป๋าเลี้ยงเอง”

                ออกมาจากห้างชานยอลก็เห็นว่าฝั่งตรงข้ามแบคฮยอนยืนซื้อของอยู่โดยมีไอ้ลู่หานยืนอยู่ข้างๆ  กลับมามองเพื่อนดำที่อาลัยอาวรณ์กับการที่แฟนตัวขาวจะไปทำงานเลยส่งขายาวๆเตะตูดมันไปทีนึง

“มึงอ่ะปล่อยเซฮุนได้แล้ว คนเขาต้องทำมาหากิน”

“ใช่ ปล่อยเถอะกูจะได้ไปทำงาน” พี่คริสพูดเสริมพร้อมกับผลักหัวไอ้ดำแรงๆ

“ไอ้พวกขี้อิจฉา ไม่มีแฟนหนิ ”

“ปล่อยเถอะจงอิน เข้างานสายเราจะโดนตำหนินะ!!”

“ใครจะมาตำหนิที่รักไม่ทราบ หัวหน้าที่รักยังยืนซื้อผลไม้อยู่กับแฟน ’เก่า’ ไอ้ชานยอลอยู่เลย”

“หุบปากไปเลยไอ้ดำ เอ่อ เซฮุน ฝากดูแบคฮยอนด้วยนะ” พอพูดจบเสียงโห่แซวก็ตามมา เซฮุนพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินออกไป

“ตกลงคือมึงจะกลับไป”

“กูไม่เคยไปไหนเลยตั้งหาก” ตอบคำถามจงอินพร้อมกับออกขาก้าวเดินไปข้างหน้าให้เห็นอีกคนชัดขึ้น

“มึงจะทำยังไง?”

“ก็จะทำแบบที่เคยทำ”

“คือ?”

“ตอนกูคบกับแบคฮยอนกูทำยังไงล่ะห่า”

“มึงจะจีบพี่แบคฮยอนใหม่”

“เออดิ่”  พูดจบรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า ก็เซฮุนที่พึ่งเดินลงสะพานลอยไปฝั่งนู้นเดินเข้าไปแยกแบคฮยอนออกมาจากไอ้ลู่หาน

“แฟนมึงนี่เชื่อฟังดีว่ะ”

“แน่นอนคนนี้แหละคนสุดท้ายของกู”

“ถุย!”

“มาถุยกู เรื่องของมึงน่าถุยกว่าอีก”

“มีรถใช่มั้ย?”

“ทำไมวะ?”

“เป็นสารถีให้กูหน่อย”

กี่เดือนแล้วน้ออออ

ทิ้งร้างมากกกกกกก

มาเปิดเรื่องใหม่แล้ววววววว

ชานแบคอีกแล้วแหละ 555555555

คนที่ขอลู่แบคไว้จะมาเปิดให้นะคะ :)

จะมาต่อไม่นานเกินรอ ฮิฮิ 

ขอบคุณที่ยังไม่ถอนเฟบนะคะ รักนะจุ๊บ

ขอบคุณค้าบบบบ

25590311   @17:30

by หน้านิ่ง.

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r