ตอนที่ 20 : /OS/ พี่ชานยอล -CHANBAEK-
ก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ามองเธออยู่
แต่เธอเองคงไม่เคยรู้
เก็บความในใจตั้งมากมาย มากเท่าไหร่
แต่ก็ทำได้แค่เฝ้าดู
อึดอัดแค่ไหนไม่เคยระบายกับใคร
กลัวเธอจะมองว่าแนนั้นดูเยอะไป
กลัวเธอไม่เข้าใจ
แค่อยู่ในมุมนี้ ฉันก็พอใจ
เพราะฉันรู้ ว่าเธอคงไม่คิดอะไร
ตู้ม!
เสียงน้ำแตกกระจายเพราะมีร่างสูงกระโดลงไป ร่างกายขยับเขยื้อนอย่างว่องไวและชำนาญในท่าฟรีสไตล์ เมื่อไปถึงอีกฝั่งก็ม้วนตัวตีลังกาว่ายกลับมาฝั่งเดิม เมื่อมือแตะขอบสระ หัวก็พุ่งขึ้นจากน้ำมือหนาเอื้อมไปกดหยุดเวลาและดันร่างกายตัวเองขึ้นมานั่งขอบสระ
ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาใสๆของเด็กน้อยวัยแปดขวบที่นั่งอมยิ้มมองร่างสูงนั่นด้วยความเขินอาย เหลือบมองนาฬิกา ก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับหยิบถุงที่ถือซื้อก่อนเข้ามาในสโมสร ก็เพราะนาฬิกาชี้เลขแปด
ถึงเวลาที่พี่ชานยอลต้องกลับบ้านแล้ว><
เด็กน้อยตัวอวบค่อยๆแอบเข้าไปในห้องล๊อคเกอร์ ลากเก้าอี้ที่สูงพอจะปีนขึ้นไปวางเกลือแร่บนล็อคเกอร์ ก่อนจะรีบกระโดดลงเพราะได้ยินเสียงเดินมาจากไกลๆ
ร่างสูงที่มีกล้ามเนื้อตามร่างกายแบบเด็กวัยรุ่นอายุสิบแปด เดินเช็ดผมเข้ามาก่อนจะหยุดอยู่หน้าล๊อคเกอร์ของตัวเอง มือหนาหยิบเกลือแร่ที่วางอยู่มาหมุดเปิดและเทเข้าปาก ถดตัวลงนั่งเก้าอี้ยาวที่วางไว้กลางห้องล๊อคเกอร์
“ขยันซื้อมาให้จริงๆ”
พูดแค่นั้นก็กรอกส่วนที่เหลือเข้าปาก หมุนปิดและเปิดล๊อคเกอร์วางขวดเกลือแร่ที่ว่างเปล่าไว้ตู้ล๊อคเกอร์ก่อนจะหยิบยาสระผมเดินเข้าห้องอาบน้ำ
“พี่ชานยอล~” ร่างสูงเสสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ที่มีโลเกชั่นเป็นบ้านร้างและผีซอมบี้นอนตาย
“ว่าไงเด็กอ้วน” กดจอยให้ตัวละครในเกมหลบหลังกล่องลังไม้ใหญ่และกดสต๊อป ก่อนจะหันตัวมาหาเด็กน้อยที่นั่งมองอยู่บนโซฟา
“ไม่อ้วนสักหน่อย”
“พุงย้อยขนาดนี้เนี่ยนะไม่อ้วน” ไม่พูดเปล่ามือยังเอื้อมบีบพุงน้อยๆของเด็กตัวอวบ จนเด็กน้อยหลุดขำออกมาเพราะความจักจี๊ ร่างสูงจึงยอมปล่อยและลงไปนั่งพื้นตามเดิม กดเลิกพักเกมและเล่นต่อ
“งั้นวันนี้แบคจะไม่กินข้าวเย็น”
“ทำไม”
“แบคจะลดความอ้วน”
“เป็นเด็กเป็นเล็กกินเข้าไปเถอะกินเยอะๆ”
“แต่พี่ชานยอลบอกแบคอ้วน”
“อ้วนๆอ่ะดีแล้วน่ารักออก ฟัดแล้วมันส์ดี”
“พี่ชานยอล~”
“ค้าบบบ” ลากเสียงยาวตอบกลับเด็กน้อยอีกครั้ง แต่สายตากับมือหนาก็ยังเล็งผีและยิงอย่างเมามันส์
“แบคอยากกินไอติม”
“ขี่จักรยานไปซื้อดิ่”
“ไม่อาวว”
“ให้พาไปว่างั้น?”
“เยส! แบคอยากนั่งเวสป้าอาอาอา”
“เคๆ ไปๆ” ร่างสูงพูดพร้อมกับวางจอยเกมลงแล้วเดินตามเด็กน้อยที่วิ่งออกไปยืนรอที่รถแล้ว
เวสป้าสีฟ้าขับออกมาตามซอยของหมู่บ้านโดยมีร่างสูงๆหูกางๆเป็นคนขับ เด็กอวบตัวขาวกางแขนต้านลมนั่งอยู่ด้านหลัง จนร่างสูงต้องดึงมือเล็กๆมาให้กอดที่เอวเขา โดยหารู้ไม่
น้องแบคนี่เขินจนแทบจะโดดลงเวสป้าแล้วนะ!
ร้านไอศกรีมเจ้าประจำของพี่ซาร่าคือจุดหมาย เมื่อเวสป้าจอดปุ๊บเด็กน้อยก็วิ่งดุ๊กๆเข้าไปในร้าน ชี้นั่นชี้นี่และเดินไปนั่งที่ ร่างสูงที่เดินตามเข้ามาส่งรอยยิ้มให้เจ้าของร้านแล้วสั่งของตัวเอง
“ของผมเอา ช๊อกโกแลตสองสกู๊ปครับ”
“รอแปปนะชานยอล” ชานยอลพยักหน้าน้อยๆ ยืนรออยู่หน้าเคาวเตอร์ สักพักไอศกรีมสองถ้วยก็วางลงบนถาด ชานยอลพงกหัวขอบคุณ ก่อนจะหยิบเดินมาที่โต๊ะ แบคฮยอนยิ้มตาหยียื่นมือมารับถ้วยของตัวเอง
“พี่ชานยอล”
“หืม?” ส่งเสียงในคอแล้วเหลือบตาขึ้นจากสมาทร์โฟนก็เห็นช้อนเล็กที่มีไอศกรีมพูนอยู่ตรงหน้า
“อ้ามๆ” ยิ้มให้กับเด็กน้อยแล้วอ้าปากรับไอศกรีมเย็นเข้ามาในปาก มือหนาเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากเล็กๆที่เลอะคาบไอศกรีม
“อ่ะ ป้อนมั่ง” ตักไอศกรีมในถ้วยตัวเองแล้วยื่นจ่อปากเด็กน้อย ปากเล็กอ้าปากรับไอศกรีม
ช๊อคโกแลตหว๊านหวานแบคฮยอนชอบจัง~~
“อ้าว ชานยอล” เสียงหวานของผู้หญิงเรียกทั้งสองคนทั้งเด็กหนุ่มและเด็กน้อยมองตาม
“อ่า ไงฮาอี”
“มากินติมอ่อ นั่งด้วยได้ป่ะ”
“ได้ๆ” ร่างสูงเขยิบชิดริมหน้าต่างๆเพื่อให้หญิงสาวได้มีที่นั่ง ร่างเพรียวๆนั่งลงพร้อมส่งยิ้มให้กับร่างสูง
“ชิมหน่อยได้ป่ะ?”
“เอาดิ่”
“ลองกินของเราป่ะ?”
“รสอะไรอ่ะ?”
“ชาเขียว อร่อยนะ”
“อื้ม เหม็นเขียวไปหน่อย”
“จะบ้าหรอนี่มันไอติมนะชานยอล”
ทุกการกระทำของคนสองคนอยู่ในสายตาของเด็กน้อยที่กำลังนั่งมอง ไม่ชอบเลยแบคฮยอนไม่ชอบพี่ผู้หญิงคนนี้เลย แบคฮยอนอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ ไม่แม้แต่จะทักทาย ดูก็ร้ว่าเรียกร้องความสนใจพี่ชานยอล ไม่เอาแล้ว ไอติมไม่อร่อยแล้ว!
กรุ๊งกริ๊ง~
“อะ อ้าวน้องแบคฮยอนจะไปไหนน่ะ ชานยอลๆ”
“ครับพี่ อ้าวแบคฮยอน!” เมื่อเงยหน้าตามเสียงพี่เจ้าของร้านก็เห็นว่าเด็กน้อยไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว หันซ้ายหันขวาหาก่อนจะเห็นหลังเล็กนั่นเดินลิบๆอยู่ข้างนอกร้าน
“ไปแล้วหรอชานยอล?”
“อืม อ่ะพี่ครับนี่ค่าไอติม” วางเงินบนเคาวเตอร์แล้ววิ่งออกจากร้านทันที ขายาวก้าวคร่อมเวสป้าตัวเองสตาร์ทติดก็บิดคันเร่งทันที แปปเดียวก็ตามติดเด็กน้อยที่เดินดุ่มๆ มีหันมามองพอเห็นเวสป้าเขาก็เดินเร็วขึ้นอีก จนวิ่ง.. ก่อนจะหยุดเมื่อรู้สึกหายใจไม่ทันยืนหอบสักพักก็เดินต่อ
“ไม่ร้อนหรอ มาๆขึ้นมา”
“ไม่!”
“แบคฮยอน~” ขับรถช้ามากๆให้พอๆกับเด็กอวบที่กำลังจ้ำอ้าว
“อะไร”
“เป็นอะไรเด็กอ้วน” จอดรถเมื่อถึงหน้าบ้านตัวเองกำลังจะคว้าแขนขาวๆมาให้คุยกันดีๆ
“โป้ง! พี่ชานยอลไม่ต้องมายุ่งกับแบคฮยอนเลย” พูดจบก็วิ่งเข้าบ้านข้างๆ
อะไรเนี่ยชานยอลผิดอะไร๊?
เข้าบ้านปุ๊บก็กระโดดโถมตัวลงโซฟากลางบ้าน ซุกหน้ากับน้องหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ ตีขาลงกับโซฟาส่งเสียงดังตุ้บตั้บจนคนเป็นอาต้องออกมาดู
“โอ๊ยๆ น้องแบคค้าบบ เป็นอะไรค้าบบ เดี๋ยวโซฟาอาก็พังหรอก หืม?” คนเป็นอาเดินไปตีตูดหลานชายที่นอนคว่ำหน้า แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็เบ้ปากใส่ ลุกขึ้นนั่งแล้วโถมกอดอาของตัวเอง
“อาคริส~”
“ว่าไงหลานรัก”
“พี่ชานยอล”
“หือ? ทำไมโดนพี่ชานยอลแหย่อะไรมาอีกรึไง”
“เปล่า”
“แล้วพี่ชานยอลทำอะไรครับ”
“พี่ชานยอลแกล้งแบคฮยอน แกล้งแรงมากๆด้วย” พูดเสียงเด็กน้อยก็เริ่มสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอที่ดวงตาเล็กๆ
“จริงหรอ? เดี๋ยวอาจะไปจัดการพี่ชานยอลเลย เอ้ยย ไม่ร้องสิครับเป็นหลานอาคริสต้องเข้มแข็ง!”
“ฮือ~ ”
“เอ้ยย อาไม่ได้พูดให้น้องแบคร้องเยอะขึ้นนะ”
“ฮือ~”
แบคฮยอนโกรธพี่ชานยอลมากๆเลย!!!
แบคฮยอนไม่ได้เจอพี่ชานยอลมาสองวันแล้ว ไม่ใช่สิไม่คุยต่างหากเพราะแบคฮยอนยังไปดูพี่ชานยอลซ้อมว่ายน้ำ และไปวางเกลือแร่ให้ตลอด และเมื่อคืนแบคฮยอนก็ไปนั่งเล่นคอมกับอาคริสเห็นพี่ชานยอลถ่ายรูปกับพี่ผู้หญิงคนนั้นด้วย อาคริสบอกว่าไม่ใช่ของพี่ชานยอลแต่เป็นของเพื่อนพี่ชานยอลโพสแล้วแท๊กมาให้พี่ชานยอล งงมั้ย? แบคฮยอนก็งงเหมือนกัน แต่แบคฮยอนคิดว่าคนที่เป็นคนโพสต้องเป็นพี่ผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ
แบคฮยอนหงุดหงิด!
แถมเมื่อเช้าตอนอาคริสขับรถไปส่งที่โรงเรียนแบคฮยอนก็เห็นพี่ชานยอลเดินอยู่กับพี่ผู้หญิงคนนนั้นอีกแล้ว พี่ชานยอลลืมแบคฮยอนจริงๆด้วย
นึกไปก็ถือสายยางรดน้ำคุณต้นดอกกุหลาบที่ปลูกไว้ตามแนวนอกบ้าน แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคนสองที่เดินมาทางนี้ แบคฮยอนรีบทิ้งสายยางปิดน้ำแล้ววิ่งไปหลบหลังกำแพงในบ้าน ร่างสูงคุ้นๆตาเดินหยุดอยู่ข้างๆบ้าน
“จะเข้ามาก่อนมั้ยฮาอี?”
“อื้ม”
แล้วพี่ชานยอลก็หายเข้าไปในบ้านกับพี่ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว เด็กน้อยอย่างแบคฮยอนด้วยความอยากรู้จึงค่อยๆเอาบันไดเล็กมาตั้งฉากกับกำแพงที่กั้นระหว่างบ้าน ขาเล็กเหยียบลงบันไดปีนขึ้นก่อนจะคร่อมกำแพง เมื่อเห็นเงาคนกำลังจะออกมาจากบ้านจึงรีบกระโดดลงลงพื้น
ปึก!
“โอ๊ย!!” ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บก่อนจะตะครุบปากตัวเองไว้ พี่ชานยอลหันมามองทำให้เด็กน้อยต้องเบียดตัวติดพุ่มไม้เพื่อบัง ก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าออกมา เห็นร่างสูงคุยกับร่างเพรียวบางนั่นด้วยรอยยิ้มแย้มออกจากบ้านไป
พี่ชานยอลไม่ได้สนใจแบคฮยอนเลยสินะ ไม่คิดจะมาง้อเลยหรอไง? ใช่สิ่แบคฮยอนมันเป็นเด็กนี่!!
ร่างสูงที่เดินตามความเร็วปกติค่อยๆชะลอฝีเท้าตัวเอง ใบหน้าหล่อชะเง้อมองเข้าไปในบ้านหลังข้างๆของเขา ให้ตายสิเด็กอ้วนนั่นไม่ดผล่มาให้เขาเห็นหน้าได้สองวันแล้ว คิดถึงพุงกลมๆจะแย่แล้วเนี่ย ป่านนี้จะกินข้าวหรือยังหว่า เดินชะลอมาเรื่อยก็มายืนอยู่หน้าบ้านตัวเองถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเปิดประตูเข้าบ้าน สองเท้าที่กำลังถอดรองเท้าต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆที่คุ้น เคี้ยวหนาขมวดเป็นปมค่อยๆเดินไปตามหาต้นเสียง
“แบคฮยอน!!” ส่งเสียงเรียกก่อนจะรุดตัวเข้าไปหาเด็กน้อยที่เงยหน้ามองเข้าใบหน้าขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินและน้ำตา หัวเข่าเนียนสวยบัดนี้ชุ่มด้วยเลือด มือเล็กมีรอยแดงเป็นปืดและถลอก
“ไม่ต้องมายุ่งกับแบคเลย ฮือ~ อาคริสฮึกๆ อาคริสไปไหน โอ๊ยๆ” ร้องเสียงหลงเมื่อชานยอลจับขาเล็กนั่นให้ยืดออกไม่ใช่งอเข่า
“พี่ขอโทษๆ”
“ฮือ~ ไปไหนก็ไปเลยอย่ามายุ่ง คนใจร้าย” งอแงต่อว่าร่างสูงที่นั่งยองด้วยความเป็นห่วง จากการมองเข้าบ้านแบคฮยอนเมื่อกี้ คิดว่าพี่คริสต้องหลับอยู่แหงๆ ชานยอลค่อยสอดแขนไปใต้ข้อขาเล็ก แขนอีกข้างประคองหลังแล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นจากพื้น
“ไม่เอาแบคฮยอน ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บนะ พี่เตือนแล้วนะ” พูดดักคอเด็กน้อย จนแบคฮยอนต้องทำตัวนิ่งเพราะขยับก็เจ็บแบบที่พี่ชานยอลบอก พาเด็กน้อยเข้ามาในบ้านก็วางลนบนโซฟาแล้วหายตัวเข้าไปในครัวสักัพกก็ออกมาพร้อมถังน้ำผ้าขาว และกล่องทำแผล
“ฮือ~ ไม่อาวว พี่ชานยอลแบคฮยอนไม่ทำแผลมันแสบ” ร้องไห้จ้าเมื่อมือหนาหยิบชุบน้ำจุ่มลงในน้ำอุ่นพร้อมบิดจะมาแตะที่แผล
“ไม่ได้ แบคฮยอนอย่าหนี นั่งดีๆเชื้อโรคทั้งนั้นต้องทำความสะอาดนะ” ร่างสูงต้องวางผ้าลงเหมือนเดิมเนื่องจากเด็กน้อยเริ่มจะกระเถิบหนี หมดความอดทนจนต้องจำให้แบคฮยอนมานั่งบนตักเขาที่นั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น
“พ....ฮึก พี่ชานยอล ฮึก ” ร่างสูงค่อยเอาผ้าชุบน้ำแตะบนแผลอย่างเบามือ ริมฝีปากเป่าลมร้อนลงแผลเพื่อปลอบใจเด็กน้อย ชุบน้ำอีกครั้งและเช็ดตามมือที่ถลอก ตามเนื้อตามตัว เมื่อเปิดกล่องพยาบาลเด็กน้อยก็เริ่มจะชักขาหนีอีกรอบ
“ไม่เอาครับเด็กดี ไม่แสบหรอกพี่จะทำเบาๆนะ คนดีห้ามดีกับพี่นะครับ” ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตาสบกับแววตาของคนโตกว่า แบคฮยอนพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อย ชานยอลจึงทำแผลต่อ
“พี่ชานยอล”
“ครับ?”
“ไปไหนมา?”
“ไปโรงเรียนไง”
“ไม่ใช่ แบคเห็นพี่ชานยอลออกไปกับพี่สาวคนนั้นที่เจอที่ร้านไอติม”
“อ้อ ไปส่งน่ะ”
“ไปส่งทำไม? แล้วเขามาบ้านพี่ชานยอลทำไม”
“อะไรกันเด็กน้อย นี่สอบสวนอยู่หรอ” พลาสเตอร์ลายการ์ตูนพิกุแปะลงบนฝ่ามือเล็กๆเป็นอันเสร็จการทำแผล ชานยอลเก็บทุกอย่างเข้ากล่องเหมือนเดิม
“แบคโกรธพี่ชานยอลอยู่”
“เรื่องอะไรล่ะเด็กอ้วน งอนพี่เรื่องอะไร” มือแกร่งอุ้มเด็กน้อยลอยหวือให้นั่งบนโซฟาโดยตัวเองยังนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นตามเดิมแต่หันหน้าเข้าหาเด็กน้อย
“ก็.....พี่ชานยอล ฮึก ไม่ ไม่สนใจแบคฮยอน” พูดไปก็สะอื้นไปน้ำตาที่หยุดไปเมื่อสักครู่ไหลลงมาอีกเมื่อนึกถึงความน้อยใจ
“ไม่สนใจยังไง”
“ที่ร้านไอติม พี่ชานยอลเอาแต่คุยกับพี่สาวไม่สนใจแบคฮยอน ไม่ยอมมาง้อแบคฮยอนด้วย แบคฮยอนไม่ชอบพี่สาวคนนั้นเลยอ่ะ ฮือ~” ปล่อยโฮอีกรอบจนร่างสูงต้องใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาบนแก้มใส
“อ้อออ เรื่องนี้นี่เอง พี่ชานยอลขอโทษครับ ใครบอกจะไม่ง้อแต่พี่ไม่เห็นแบคเลยต่างหาก คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ไม่เชื่อ พี่ชานยอลเป็นแฟนกับพี่สาวพี่ชานยอลก็จะไม่สนใจแบค”
“เห้ยย ใครบอก พี่ไม่ได้จะเป็นแฟนกับพี่ฮาอีสักหน่อย ว่าแต่แบคฮยอนมาล้มตรงบ้านพี่ได้ไงครับคนดี?”
“ปีน”
"ปีน?"
“ก็แบคเห็นพี่ชานยอลพาพี่สาวเข้าบ้านเลยอยากรู้ว่าทำอะไร ก็เลยปีนตอนจะลงพี่ชานยอลออกจากบ้านมาแบคก็เลยกระโดดลงมา” พูดพร้อมกับก้มหน้า เสียงหัวเราะทุ้มๆทำให้เด็กน้อยเงยหน้าเบะปากใส่อีกรอบ
“โอ๋ จะไปสนใจคนอื่นได้ไงเนี่ย นี่ไม่เจอแบคฮยอนวันนึงในหัวไม่คิดเรื่องอื่นเลยนะ คิดแต่แบคฮยอน แบคฮยอนทำอะไรอยู่น้า แบคฮยอนหายโกรธยังน้า แบคฮยอนกินข้าวหรือยังน้า”
“จริงหรอ?”
“จริงสิ พี่ชานยอลก็มีแต่แบคฮยอนคนเดียวแหละ เด็กน้อยเอ๊ยย”
ขอแค่ได้คิดถึงเธอก็มีความสุข
ขอแค่ได้นึกถึงเธอจากมุมนี้ก็ดีแล้ว
ขอแค่ได้พบเธอ every once in a while
แต่ถ้าให้ดี ขอมากกว่านี้ได้หรือเปล่า
ขอมากกว่านี้ได้หรือเปล่า?
“พี่ชานยอล~”
“ค้าบบบ” ขานตอบรับเสียงทั้งๆที่ตัวคนพูดยังไม่โผล่ตัวมาให้เห็น ก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสที่โอบกอดรอบคอ ร่างสูงเบียงหน้ามองคนมาใหม่ก่อนจะส่งยิ้มให้
“ทำไรอยู่อ่ะ?”
“วาดแบบบ้านอ่ะดิ่”
“สวยจัง”
“โอ๊ย เบื่อแล้วคำนี้ เอาคำอื่นๆ”
“หล่อจัง~” ไม่พูดเปล่าแบคฮยอนยังโน้มหน้ามาสบตากับชานยอลพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มจมูกของเขาอีก
“คำนี้ก็บ่อยแล้ว”
“คิดถึงจังเลย~” พูดจบก็รัดวงแขนที่โอบรอบคอแกร่งจากด้านหลังให้แน่นขึ้น กดจมูกเล็กๆลงแก้มของร่างสูง
“ฮ่าๆ โอเคคำนี้ไม่เบื่อ” หัวเราะร่าเมื่อได้กำลังใจจากคนตัวขาว ปล่อยมือจากดินสอแล้วตบที่ตักตัวเองเป็นสัญญาณให้แบคอยอนมานั่งที่ตัก
“ไม่หนักหรอพี่ชานยอล”
“ถามแบบนี้แสดงว่าน้ำหนักขึ้นอีกแล้วอ่ะดิ่”
“ช่ายย ขึ้นมาตั้งสองโลแน่ะไม่รู้ขึ้นมาได้ยังไง”
“เด็กน้อยเอ๊ยย”
“สิบเก้าแล้วเหอะ อยู่ปีหนึ่งแล้ว”
“ก็เด็กอยู่ดีอ่ะ เด็กอ้วนนน” ลากเสียงหยอกล้อ ก่อนจะโน้มตัวไปจุ๊บริมฝีปากอิ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“ตัวเองแก่เองต่างหาก”
“โอเคๆ ยอบรับครับคนดี เหนื่อยมั้ย? หิวยัง?”
“หิวแล้วววว”
“เมื่อกี้ยังบอกน้ำหนักขึ้นอยู่เลย”
“อยากกินโอเด้ง กับต๊อกชีสเยิ้มๆ ไปกินกันๆ” ไม่สนคำแหย่ของร่างสูง แบคฮยอนพูดความประสงค์ตัวเองออกไปพร้อมกับเอามือแนบแก้มสากเป็นการอ้อน
“ป่ะๆ ไปเมียงดงกัน”
“ควอลลล~” ลุกจากตักชานยอลแล้วกึ่งเดินกึ่งกระโดดออกไป ให้ร่างสูงต้องเดินตาม หยิบเสื้อโค้ทที่พาดอยู่ตรงโซฟาสวมใส่ ก่อนจะหยิบหมวกบันนี่สีเหลืองติดมือมาสวมให้หัวกลมของเด็กน้อย ที่ยืนจัดขวดเกลือแร่ที่ชอบเอามาให้ร่างสูงตอนยังเป็นนักกีฬาว่ายน้ำอยู่
“ไปเร็วคนดี~”
“รู้แล้ววว” วิ่งตามชานยอลที่ขึ้นไปรอสตาร์ทบนรถเรียบร้อย ปิดบ้านให้ร่างสูงก่อนจะก้าวขึ้นรถ เอสยูวียี่ห้อดังเคลื่อนตัวเพื่อพาคนสองคนไปยังจุดหมาย มือหนาเอื้อมมากอบกุมมือขาวที่มีเนื้อหนังนุ่มๆเพื่อเพิ่มความอบอุ่น
แบคฮยอนรักพี่ชานยอลมากๆเลย ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เห็นกันมาแต่เด็ก ชอบกันมาแต่เด้กอ่ะ