H.T.01 .ให้ตายเหอะ!รักนายได้ยังไง เเวมไพร์เจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #7 : เราต้องเป็นเพื่อนกันจริงหรอ-0-

เช้านี้อาอาศไม่ค่อยสดชื่อเท่าไร เพราะอะไรน่ะหรอ ตื่นมาก็เจอกับช็อกโกที่นั้งดื่มกาเเฟ
�

นัยตาสวยๆของเธอจ่องมองฉันด้วยความเฉยชา อะไรกัน ฉันว่าฉันตื่นเข้าเเล้วน่ะ - -�

"ช็อกโก" ฉันเรียกเสียงอ่อย ก็เธอมันน่ากลัวเน้ T0T

"....." ยัยนั้นไม่ตอบเเล้วหันมามองฉันด้วยสายตานิ้งๆ

"ทำไมเธอถึงไม่เเต่งตัวละ จะถึงเวลาเเล้วน่ะ" ฉันเตือนด้วยความหวังดี เเหม่ก็คนมันสวยช่วยไม่

ได้ อิอิ (เเหวะ!)

"(- -)(_ _)(- -)(_ _)"

=[]= จะไม่ให้ฉันช็อกได้ไง พูดไปซะยาว เเค่พยักหน้าเเล้วเดินเข้าห้องเนี๊ยน่ะ

เหมี๊ยวววววววววววววววววววววววว

-,O

เหมี๊ยววววววววววววววววววววววววว

O.O �อ๊ะ เสียงเเมวนิ ยุไหนน่ะ

ป๊อก !

ฉันหันไปเห็นช็อกโกยืนอยู่หน้าห้องน้ำ พร้อมอุ่มเเมวสีขาวขนปุย นะ นั้นมันเเมวพันธุ์โมเซบ

ได้ยินมาว่าเเมวพันธุ์นี้จะไม่เชื่องเเละเลี้ยงยากมาก เเล้วทำไมเเค่ช็อกโกดีดนิ้ว มันก็มาเเล้วละ

โอ้วววววว เธอคนนี้มีไรเยอะเเยะที่น่าคนหาจริงๆ ><

"ไม่เคยเห็นเเมวหรอ" ช็อกโกถามหน้านิ่ง

"คะ เคยสิ เเต่นั้นมันโมเซบ ทำไมมันเชื่องจัง"

"ไม่จำเป็นต้องตอบ" เเล้วยัยนั้นก็เดินหายไป

อะไรกัน นี้ฉันโดนกวนประสาทเเต่เช้าเลยรึไง - - เเย่จริง ไปกินข้าวดีกว่า

ห้องอาหาร

"นี้ๆ เจอรึยังน่ะ" เสียงยัยเคที่ถามฉัน

"ยังเลย"

"เร็วๆสิ ฉันหิวเเล้วน่ะ"

"ก็คนเยอะมองไม่เห็นน่ะ"

"เร็วสิบีลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ"

ไม่ต้องสงสัยว่าเราสองคนกำลังทำอะไรอยู่ เพราะยัยเคที่บอกว่าต้องทานอาหารกับกลุ่ม

ยัยเคที่เลยให้ฉันมองหากลุ่มให้ด้วยเหตุผลว่า ฉันสูงกว่า เเหม่ก็เเน่สิฉันสูง ร้อยหกสิบหก

ยัยเคที่สูงเเค่ ร้อยหกสิบ เเต่ให้ตายสิเธอดูน่ารักสมส่วนจริงๆ ชิ

"เจอเเล้วววววว ของเธอโต๊ะกลางๆห้องเลย เเถวที่ห้านับจากหน้าต่าง เเถวที่เก้านับจากตรงนี้"

"ใจจ๊ะ เเล้วของเธอละ"

"อ่อ ของฉันน่ะ อยู่ตรงมุมนู้น จะเป็นส่วนตัวไปไหน" ฉันบ่น ก็จริงนิ อีตาพวกนั้นเลือกที่จะนั้ง

มุมในสุดของห้องอาหาร มีหน้าต่างบานหนึ่ง ค่อนข้างจะห่างออกจากโต๊ะอื่นๆ ดูเป็นส่วนตัว

"งั้งเราเเยกย้ายกันไปดีกว่าเนาะ เเล้วเจอกันที่ห้องโถ่ง" เคที่ว่า

"เอางั้งก็ได้ ฉันก็หิวเเล้ว" ฉันตอบพร้อมโบกมือลา

�

เฮ้ออออหิวชะมัดเลย เเต่ก็เดินๆไปทักพวกนั้นสักหน่อยเเล้วกันน่ะ ว่าเเล้วฉันก็เดินไป
�

ก็พบกับ เชนเเละวินเนอร์ กำลังนั้งสวาปามอาหารอยู่


"อ่าวบีลิฟมาเเล้วหรอ ไอ้เวนิสกับมอลกำลังออกไปตักอาหาร" วินเนอร์หันมาทัก

"เดินตามไปสิจะได้กินพร้อมๆกัน" เชนพูดทั้งๆที่อาหารยังเต็มปาก= =

ไม่นานฉันก็เดินออกมาพบกับมอลที่ในมือมี ซุป เนื้อ ขนมปัง เเละทาโกยากิ3ชิ้น

"อ่าว จะไปตักอาหารหรอ อ่าฉันกะว่าจะตักมาให้น่ะ เเต่ไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร โทษด้วยน่ะ"

"ไม่เป็นไรฉันตักเองได้ ขอบคุณน่ะ"

ไม่นานฉันก็เดินมาอยู่ที่หน้าถาด เมดิเตอเรเนียคีซ อาหารฝรั่งเศษหน้าตาน่าทาน><

"อยากกินก็ตักไปสิ จะยืนจ้องไปมันก็ไม่ละลายเข้าท้องเธอหรอกน่ะ"

นายเวนิสที่เดินมาเห็นฉันจ้องถาดอาหารอยู่ก็เเขวะขึ้นมา ชิๆๆ ดูสิอาหารไม่น่าทานขึ้นมาเลย

"ใครอยากกินกันหย๊ะ" สาบานได้ว่าพูดไปงั้งๆ ที่จริงอ้ะ อยากกินมว๊ากกก T.T

"หึ...ให้เเน่เถอะ"นายเวนิสว่าพร้อมยิ้มที่มุมปาก

"หย๊ะ ! ถอยไปฉันจะไปตัดอย่างอื่น" ฉันพูดพร้อมเดินกระเเทกเท้าออกไป

10 นาทีต่อมา

"บีลิฟ เธอตักอะไรมาน่ะ น่ากินจัง"มอล

"เอามาเเบ่งกันน้ะคร๊าบบบบ"เชน

"วางเลยๆๆๆๆ"วินเนอร์

"นี้พวกนายยังไม่อิ่มกันอีกหรือไงเนี๊ย กินจุจริงๆ ทำไมไม่อ้วนน่ะ" ฉันบ่นพร้อมวางจานอาหาร

"ถ้าให้ดีน่ะฉันว่าเราน่าจะมี ปาเกต สักหน่อยเนาะ"มอลว่าพร้อมตักอาหารที่ฉันเพิ่งจะวาง

"ฉันเอามาเเล้วน่า"เสียงเวนิสดังขึ้นด้านหลัง โว้ววว เค้าเดินมาพร้อมกับ ปาเกตเเละเลือดO.O

"บีลิฟทำเป็นตกใจไปได้ เเวมไพร์ต้องกินเลือกสิ"เชนว่า

"กินๆยังมีกิจกรรมอีกเยอะ"วินเนอร์พูด เเละทุกคนก็เริ่มกิน

(- - � � )
O.O
( � � - -)
= =?
(- - � � )
o.-

"นี้นายจะมองฉันอีกนานมั้ยห๊ะ! " ฉันว่า ก็มันจริงนิมองอยู่ได้ ชิ

"ใครจ้องเธอ หลงตัวเอง!"

"ชิ"

"ฮ้าๆๆๆๆๆพวกเธอนี้ตลกกันจริงๆ55555" พวกนั้นมองฉันกับเวนิสเเล้วพากันขำออกมา

กรี๊สสสสสสสสสสสสส ให้ตายสิ ฉันต้องเป็นเพื่อนกันพวกนี้จริงๆหรอ งื้อๆๆๆๆๆๆ