snow blood

ลำดับตอนที่ #4 : รอยร้าว

 


       อลิซเดินฝ่าความมืดของเส้นทางกลับปราสาทโรอัล  ในมือถือถุงสิ่งของเครื่องใช้ที่เพิ่งได้มา


       "นั่นเจ้า... อลิซมิใช่หรือ"


       "ท่านราล์ฟ... "


       "ขึ้นมาเดี๋ยวข้าจะไปส่ง"  ร่างเล็กมีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจเดินหนี  อลิซไม่อยากจะยุ่งกับลูกบุญธรรมของเจ้านายผู้มีพระคุณต่อเขาสักเท่าไหร่  เพราะความหลังที่เคยมีให้มันไม่ค่อยน่าจดจำเอาเสียเลย


       "ข้ามิปราถนากริยาเช่นนั้น... อลิซที่รัก"


       "ขออภัย  แต่ข้าเป็นเพียงคนใช้ต่ำต้อย  โปรดอย่าเรียกข้าเช่นนั้น"  พูดทั้งยังไม่ยอมเงยใบหน้าสวยขึ้นสบตา


       "แต่อย่างน้อยคนใช้ต่ำต้อยอย่างเจ้าก็ยังดูเพรียบพร้อมกว่าสตรีสูงส่งบางคน"


       หมับ!!


       "โอ๊ย... ท่าน... ข้าเจ็บ... "  ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นปราดเข้ามายังที่ต้นแขน  ก่อนจะถูกจับลากให้ขึ้นบนหลังม้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก  ริมฝีปากบางเม้มเสียจนเป็นเส้นตรง  แขนแกร่งโอบเอวเล็กไว้เพื่อไม่ให้ตกจากหลังม้าและเพื่อให้ใกล้ชิดกับตัวเองเข้าไปอีก  ใบหน้าคมแสยะยิ้มพใจก่อนจะเร่งควบม้ากลับไปยังปราสาทโรอัลที่เป็นที่พำนักของเขาและที่พักอาศัยของร่างเล็ก  แม้จะเป็นเพียงบ้านหลังเล็กๆเท่านั้นเอง


       "ข้าให้เจ้า"  พูดพร้อมกับยื่นสร้อยเส้นเล็กๆให้  โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้เอ่ยถ้อยคำใดๆออกมา  สร้อยเส้นนั้นได้ถูกสวมเข้าที่ลำคอระหงส์ที่ถูกปรกด้วยเส้นผมสีแดงที่ไม่ยาวเกินไป  จี้สร้อยเป็นแร่ทับทิมสีแดงสดที่เข้ากันกับผิวสีขาวราวกับหิมะและเส้นผมสีแดง


       "ท่านราล์ฟ... ได้โปรด ปล่อยข้าลงเถอะ... หากมีใครมาเห็นเข้ามันจะไม่งาม"


       "ช่างมันสิ"ตอบส่งๆ


       ทำไมกัน... ทั้งๆที่ฐานะของท่านออกจะใหญ่โต  เป็นถึงบุตรบุญธรรมของขุนนางนโปเลียนผู้เก่งกล้า  แต่ทำไมท่านจึงชอบมายุ่งกับตัวข้าที่ต่ำต้อยเช่นนี้  ทั้งกริยา  ท่าทางและน้ำเสียงนั้น  ทำไมต้องปฏิบัติกับข้าเช่นนี้


       "...ลิซ... อลิซ!!"


       "ค...ครับ... ครับท่านราล์ฟ... "


       "วันพรุ่งนี้เมื่อฟ้าสางข้าจะออกเดินทางไปยังนครแอเรียสโดยพาเจ้าไปด้วย"


       "ข้าบอกท่านแล้วไงล่ะครับ... ว่าสิทธิที่ข้าไม่พงมีข้าไม่ควรจะได้... "


       "แต่สิทธิที่เจ้าได้เป็นสิทธิที่ข้ามอบให้โดยเต็มใจ... ถึงบ้านเจ้าแล้ว  เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะให้โจชัวมาตาม"  


       ร่างเล็กเดินเข้าไปยังเขตตัวบ้านที่มีแปลงผักรายล้อม  ค่อยๆสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าราวกับต้องการที่จะให้ถึงประตูอย่างช้า  ในใจพยายามไม่คิดถึงผู้หวังดีที่มาส่ง  นัยน์ตาสีอำพันเหม่อลอยไปเพียงครู่ก่อนจะค่อยๆดันกายเข้าไปยังประตูบานไม้


       "กลับมาแล้วหรืออลิซ"  แอสตินถามผู้เป็นน้อง  ข้างกายมีไอออนที่คอยพยุงให้สามารถหยั่งกายเอาไว้ได้


       "ครับ... พี่เป็นไงบ้าง  ระหว่างที่ข้าไม่อยู่มิได้อาการทรุดหนักหรอกนะ"


       "พี่ก็มีไอออนคอยดูแลอยู่เจ้าอย่างห่วงเลย"


       "พี่ก็... "


       "ไอออนถ้าเจ้าไม่ติดธุระใดอีกจะอยู่ทานอาหารสักมื้อกับพวกข้าจะได้หรือไม่"


       "ข้ามิอาจปฏิเสธรสมือของอลิซหรอกครับพี่แอสติน"