ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : kookminเมียในนาม:จริงหรือหลอก?
*สามารถเปิดเพลงและอ่านไปด้วยได้นะคะ^^
"แทช่วงนี้จีมินไม่ค่อยมาโรงเรียนเลยนะเป็นอะไรหรือป่าว"
เจนนี่คิมเอ่ยถามเพื่อนสนิทอีกคนของเธอ ถ้าหากจะมีคนตอบคำถามนี้ได้คงมีแค่แทฮยองคนเดียวเท่านั้น
"กูไม่รู้... มันไม่รับสายหรือตอบแชทกูเลย"
นี่ก็อาทิตย์กว่าๆแล้วทีปาร์คจีมินไม่ได้มาเรียน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กชายที่มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ
"กูว่าเราไปหาจีมินหน่อยดีไหม กูเริ่มเป็นห่วงจีมินแล้วอ่ะแท"
"มึงจะร้องไห้ทำไม!!! "
แทฮยองตกใจเมื่อเจนนี่พูดจบเธอก็หลั่งน้ำสีใสออกมา
"อึก กูเป็นห่วงจีมินนิ"
แทฮยองรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอดี เพราะแทฮยองเองก็ รู้สึกไม่ต่างกัน....
17:08
"จีมินลูกเปิดประตูให้เเม่หน่อย"
"ผมไม่หิวแม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก"
มีเพียงเสียงตอบกลับมาเช่นเคย จีมินเอาแต่พูดว่าไม่หิวไม่ต้องห่วงตลอดเวลา ไม่ยอมออกมาเจอหน้าใครทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็เริ่มเป็นห่วงใจไม่ค่อยดีเลย เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายที่รักของพวกเขากันแน่
"จีมินเปิดประตูให้พ่อ"
".... "
" จีมินเปิดประตูพ่อบอกให้เปิดเดี๋ยวนี้! "
ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงแข็งดังลั่นบ้าน เสียงทรงพลังทำคนในห้องสั่นเทาไปทั้งตัว
"ข... ขอโทษนะคะคุณอา"
เสียงใสของหญิงสาวเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆต่อผู้ใหญ่สิงคนตรงหน้า เธอกับแทฮยองมาถึงก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเลยรีบขึ้นมาดูเพราะเป็นห่วงจีมินมาก
" หนูเจนตาแท"
"คุณน้าสวัสดีครับ... พวกเราเป็นห่วงจีมินก็เลยขึ้นมาขอโทษนะครับ"
แทฮยองเอ่ยขอโทษที่ขึ้นมาโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ทางผู้ใหญ่สองคนก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรออกจะดีใจมากกว่า บางทีจีมินอาจจะใจอ่อนเพราะเพื่อนๆก็ได้
"แทมาก็ดีช่วยอาทีอาไม่รู้จะทำยังไงแล้วจีมินไม่ยอมออกมาเลย" ผู้เป็นอาเอ่ยขอร้องต่อหลานชาย เขาคงต้องฝากความหวังไว้ที่แทฮยองแล้ว
แทฮยองพยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตูและเอ่ยต่อเพื่อนที่รักของตน
"จีมิน... มึงเป็นอะไรบอกกูได้ไหม"
"......."มีเพียงเสียงลมพัดผ่านออกมาจากหลังประตู จีมินยังคงเงียบดังเดิม
"จีมินออกมาเถอะนะพวกเราทุกคนเป็นห่วงนะ" เจนนี่คิมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำใสๆจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ
"จีมินมึงอย่าทำตัวแบบนี้สิ มึงจะทำให้คุณน้าคุณอาเป็นห่วงและเสียใจนะ" แทฮยองพูดจี้ใจจีมินเพราะแทฮยองรู้ว่าจีมินอ่อนไหวต่อครอบครัวมากแค่ไหน จีมินไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจแน่
" พอได้แล้ว!! อึก... เพราะตอนนี้กูทำพลาดไงถึงกลัวพ่อแม่เสียถึงได้ ไม่กล้าไปเจอหน้าท่านอึกฮือ"
สิ้นเสียงตะโกนจากคนตัวเล็กด้านในห้องทุกคนต่างตกใจคิดไปต่างๆนาๆ ว่าเรื่องที่จีมินบอกว่าทำพลาดไปแล้ว คือเรื่องอะไรกันแน่ทำไมถึงทำให้จีมินคิดมากขนาดนี้ แต่พ่อกับแม่จีมินน่าจะนึกถึงเรื่องเดียวกัน....
" จีมินหรือว่า.... "
" พ่อจีมินขอโทษ จีมินไม่ได้ตั้งใจอึก " มือบางก่อกุมหัวใจที่เต้นรัวร่างเล็กที่ทรุดตัวอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆสั่นไหวไปทั้งตัว จีมินทำพลาดแล้วจะมีหน้าไปเจอผู้เป็นบิดาและมารดาได้ยังไง จีมินเจ็บขนาดนี้แล้วพวกท่านจะเจ็บขนาดไหน แค่เพียงคิดจีมินก็อยากจะตายๆไปซะได้ตอนนี้เลย
" โถ่จีมิน... เรามาหาทางออกด้วยกันนะลูกหนูอย่าทำแบบนี้เลยนะ" ผู้เป็นมารดาถึงจะเจ็บปวดแต่ก็ต้องทำให้ลูกสบายใจ หากจีมินคิดสั้นขึ้นมาจะทำยังไง
"แม่พ่อ..... จีมินจะกล้าออกไปได้ยังไงจีมินทำให้พ่อแม่เสียใจ...."
"ถ้าชาติหน้ามีจริง.... จีมินขออึก~..... เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่อีกนะ"
!!!!!!
" จีมินหยุดความคิดบ้าๆเลยนะ!" ผู้เป็นพ่อเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้ ร่างสูงใหญ่กระโจนเข้าปะทะกับประตูตรงหน้าทันที แทฮยองเองก็มาช่วยอีกแรง ร่างของชายทั้งสองกระแทกกับบานประตูอยู่นานและในที่สุดพระเจ้าก็เข้าข้างพวกเขาแล้ว....
"จีมินทำไมทำแบบนี้! " หญิงสาวผู้เป็นมารดาร้องตะโกนออกมาดังลั่นก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาร่างลูกชายที่นอนอยู่บนพื้นด้วยน้ำตา พื้นที่เย็นเฉียบเต็มไปด้วยน้ำสีแดงสดจากข้อมือบางของแก้วตาดวงใจ
" ข... ขอ.. โทษ..." ร่างบางพูดแค่นั้นก่อนที่เปือกตาจะปิดลง
"ปาร์คจีมินแกทำแบบนี้พ่อจะยิ่งเสียใจนะอึก.. " ไม่เคยมีใครเห็นผู้ชายคนนี้ร้องไห้เลยมันไม่ง่ายเลยที่ลูกผู้ชายจะหลั่งน้ำตาออกมา ไม่ใช่แค่สองสามีภรรยาที่ร่ำไห้ เพื่อนสนิททั้งสองก็หลั่งน้ำตาไม่หยุดเช่นเดียวกัน
"แทฮยองอุ้มจีมินลงมาอาจะรีบไปเอารถนะ" แทฮยองรีบทำตามคำสั่งในทันที
20:26
ร่างทั้งสี่ยังคงนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความหวังหนึ่งเดียวที่เหมือนกันคือ... หวังว่าปาร์คจีมินจะปลอดภัย
ไม่นานนักผู้ชายในชุดขาวสวมชุดกราวน์ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผู้เป็นพ่อไม่รอช้าเข้าไปหาในทันที
"หมอจีมินเป็นไงบ้าง? "
"..... หมอขอถามก่อนเลยนะครับน้องไม่ได้ทานยาที่หมอสั่งใช่ไหม"
คิมแทฮยองและเจนนี่คิมมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่ายาอะไร? พวกเขาทำไมไม่รู้เลยว่าจีมินต้องทานยาจีมินเป็นโรคอะไรทำไมพวกเขาที่เป็นถึงเพื่อนสนิทไม่รู้เลยล่ะ
"สัปดาห์ที่ผ่านมาจีมินไม่ยอมออกจากห้องเลยอาจเป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้ทาน"
" หมอก็คิดแบบนั้นครับ เพราะน้องไม่ทานยาอาการก็เลยกำเริบคิดสั้นแบบนี้ดีนะครับที่พามาทันไม่งั้นอาจไม่รอด อ่อแล้วก็.... "
"มีอะไรอีกหรอคะหมอลูกฉันไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วใช่ไหม" คุณนายปาร์คเอ่ยต่อหมอประจำตัวของลูกชาย สีหน้าเธอซีดเซียวดูไม่ค่อยมีแรงคุณปาร์คผู้เป็นสามีประคองไหล่อยู่ไม่ห่าง
" ไม่มีอะไรต้องห่วงครับ หมอจะบอกว่า.... น้องกับลูกปลอดภัยทั้งคู่นะครับแต่ต้องดูเเลเรื่องการกินหน่อยเด็กค่อนข้างอ่อนแอเพราะไม่ค่อยได้รับสารอาหาร"
!!!!!!
"นี่มันอะไรกันครับจีมินจะมีลูกได้ไง.. จ... จีมินป็นผู้ชายนะ!" แทฮยองตาเบิกกว้างในสิ่งที่ตนพึ่งได้ยินไปเพื่อนสาวอย่างเจนนี่คิมก็ไม่ต่างกันทั้งคู่มองหน้ากันอย่างสับสน มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
" อ้าวทั้งสองคนยังไม่รู้หรอ เห็นมาด้วยกันคิดว่ารู้แล้วซะอีกขอโทษนะครับ" หมอรีบขอโทษคุณปาร์คทั้งสองเขาเป็นหมอประจำตัวจีมินมีแค่เขากับพ่อแม่จีมินเท่านั้นที่รู้ว่าจีมินสามารถมีลูกได้
"ไม่เป็นไรหมอ.... แทเจนไหนๆก็รู้แล้วพอจะบอกอาได้ไหมว่าใคร เป็นคนทำจีมินท้อง" สายตาอ่อนโยนเมื่อครู่หายไปทันทีที่หมอบอกว่าลูกชายปลอดภัย ตอนนี้สายตาคู่นี้ดุดันและน่ากลัวมากเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้
"หนูไม่ทราบค่ะ"
"แล้วตาแทล่ะรู้ไหม"
" ผม...... ไม่ทราบเหมือนกันครับ"
ร่างหนากำหมัดแน่นก่อนที่ริมฝีปากหนาจะพูดออกไปอย่างยากลำบาก ใจจริงก็อยากจะบอกพ่อจีมินออกไปแต่มันก็ห่วงพี่ชายอยู่เหมือนกัน ดูท่าแล้วพ่อจีมินคงไม่ปลอยให้จองกุกลอยนวลแน่
...... แต่อย่าเข้าใจผิดไป ยังไงแทฮยองก็ไม่ปล่อยจองกุกไปแน่ จองกุกก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเพื่อนรักเขาเช่นกัน
"คุณคะให้เด็กๆกลับไปก่อนเถอะนี่มันก็ดึกแล้วไว้ลูกฟื้นฉันจะถามแกเอง"
"อืมกลับกันดีๆนะลูก" คุณปาร์คพยักหน้าเข้าใจที่ภรรยาเอ่ยจึงบอกแกเด็กๆให้กลับบ้านทันที
"ครับ/ค่ะ"
21:16
"อ้าวแททำไมวันนี้กลับช้าล่ะลูก" คุณนายจอนเอ่ยถามลูกชายคนเล็กที่พึ่งจะกลับบ้านมาเอาป่านนี้
" ลูกพ่อคงไม่ได้ไปติดสาวที่ไหนมาใช่ไหมหืม" ผู้เป็นพ่อเองก็อดที่จะเอ่ยแซวลูกชายไม่ได้เช่นกัน
"มันอยู่ไหนครับ..." เสียงเย็นยะเยือกดุจอากาศในฤดูหนาวทำเอาผู้เป็นพ่อกับแม่ถึงขั้นทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"มันไหนลูก?"
"ก็ลูกชายคนโตที่รักของพ่อไง" แทฮยองเอ่ยด้วยใบหน้าที่ทั้งสองยากจะคาดเดาได้
"เอ่อ... แม่ว่าพี่เขาน่าจะอยู่ในห้องนะเรามีเรื่องอะไรกั-" ไม่ทันที่แม่จะพูดจบแทฮยองก็รีบสาวเท้าขึ้นบันไดไปด้านบนในทันที
ถ้าวันนี้กูไม่ได้เอาเลือดมึงออกอย่ามาเรียกกูคิมแทฮยอง.....
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
"มึงจะเคาะอะไ-"
ผัวะ!!!
ปากหนาไม่ทันได้เอ่ยจบก็โดนน้องชายประทับหมัดลงบนใบหน้าหล่ออย่างจัง ร่างหนาเซมือหนายกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากปอยๆ
แทฮยองเดินเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูก่อนจะเข้าประเด็น
"มึงมาต่อยกูทำไมว่ะ!!" จองกุกหัวเสียอย่างมากจู่ๆก็โดนต่อยเขาไม่รู้ด้วยซ่ำว่าเรื่องอะไร
" มึงคิดสิ มึงทำอะไรไว้กับจีมินห่ะ" แทฮยองตะคอกใส่หน้าผู้เป็นพี่ชายจนเกิดเส้นเลือดปูดขึ้นมามันคงแสดงออกให้ได้รู้ว่าเขาโกรธแค่ไหน
"กูกับจีมินเราตกลงกันแล้วมึงจะอะไรอีกว่ะ"จองกุกเองก็ตะคอกแทฮยองกลับเช่นกัน
"แต่ตอนนี้จีมินท้องมึงยังจะพูดแบบนี้อยู่อีกไหม"
" ห่ะ! มึงบ้าหรอแทฮยองผู้ชายจะท้องได้ยังไงฮ่าๆๆ" จากที่อารมณ์ร้อนจอนจองกุกก็ระเบิดหัวเราะออกมากับประโยคที่ได้ฟังเมื่อครู่ คิดจะอำกันหรือไงแบบนี้มันเกินไปนะใครจะไปเชื่อล่ะ
"มึงขำเหี้ยอะไร กูตลกมากมั้ง"
" มึงจะให้กูเชื่อหรอว่าผู้ชายท้อง"
"งั้นเอานี่ไปไอ้ควาย" แทฮยองค้นกระเป๋าเอาเอกสารบางอย่างออกมายัดให้กับจองกุกดู
โรงพยาบาลโซลโซ
ประวัติผู้ป่วย ปาร์คจีมิน........
ผู้ป่วยมีร่างกายที่แตกต่างจากชายคนอื่นผู้ป่วยสามารถท้องได้............. และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผู้ป่วยคิดมากมีอาการโรคซึมเศร้าต้องได้รับยาเป็นประจำ........................
ก่อนที่แทฮยองจะออกมาเขาได้ไปพบคุณหมอประจำตัวของจีมินก่อน และได้อาศัยช่วงที่คุณหมอเผลอถ่ายประวัติจีมินมาบางส่วนออกมาด้วย
"นี่กูไปถ่ายเอกสารมาเพื่อมึงเลยนะ กูไม่ได้อยากให้มึงไปรับผิดชอบอะไรจีมินหรอกแค่อยากให้รู้ไว้ว่าเพราะมึง... จีมินถึงต้องเข้าโรงบาล"
จองกุกได้แต่ยื่นนิ่ง ตากลมโตเบิกกว้างกว่าทุกทีเขาไม่รู้ด้วยซ่ำว่าจะทำยังไงต่อ นี่มันเท่ากลับเขาทำลายชีวิตจีมินเลยไม่ใช่หรอ จีมินที่เขารักเหมือนน้องแท้ๆน่ะ
" ไปกราบขอโทษเพื่อนกูซะ มึงคงรับผิดชอบได้แค่นี้และจำไว้มึงเป็นคน.... ฆ่าจีมินให้ตายทั้งเป็น"
แทฮยองคงไม่บอกให้จองกุกไปแต่งงานกับจีมินหรอก จองกุกไม่ได้รักจีมินนิ ถ้าแต่งไปคนที่จะเจ็บก็คงหนีไม่พ้นจีมินแน่ๆ
@วันต่อมา....
"จีมินจะไม่บอกพ่อกับแม่จริงๆหรอลูก"
ร่างเล็กเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเรียวเล็กเลื่อนลอยเหม่อคิดเรื่องราวต่างๆ น้ำสีใสเอ่อล้นอยู่รอบดวงตาจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ
"เห่อ.... จีมินฟังพ่อนะ"
ผู้เป็นพ่อถอนกายใจก่อนจะก้าวเดินมาหาลูกชายบนเตียง มือใหญ่ลูบหัวแก้วตาดวงใจอย่างแผ่วเบา
" จีมินไม่ต้องกังวลนะไม่ว่ายังไง... หนูก็ไม่ได้อยู่กับลูกแค่สองคน พ่อกับแม่จะช่วยหนูเอง"
เพียงประโยคนี้ของผู้เป็นพ่อน้ำสีใสที่รอเวลาหลั่งไหลก็ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่จะว่าไงดีล่ะ มันโล่งใจที่อย่างน้อยพ่อกับแม่ก็ไม่ปล่อยมือเขา
"ใช่ลูก เราจะช่วยกัน ไอ้ตัวแสบจะต้องแข็งแรงจะต้องโตมาน่ารักเหมือนหนูแน่ๆ" ผู้เป็นแม่เองก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่ไหวเช่นกัน
"พ่อ แม่ ขอบคุณนะครับจีมินรักพ่อกับแม่นะ"
"เราก็รักลูกจ่ะ"
ในเวลานี้สามคนพ่อแม่ลูกโอบกอดกันด้วยความอบอุ่น ไม่มีอ้อมกอดใดอบอุ่นไปกว่านี้อีกแล้วความรักจากพ่อแม่ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ ไม่ว่าลูกจะล้มกี่ครั้งผิดพลาดอีกกี่หนคนที่ไม่ยอมปล่อยมือหรือซ้ำเติมก็คือพ่อและแม่ พวกท่านจะยังอยู่เคียงข้างลูกเสมอไม่ว่าสุขหรือทุกข์
"ไม่ร้องนะลูกไม่สวยแล้วนะ"
"ผมหล่อนะแม่อึก" สองแม่ลูกพูดหยอกล้อกันทั้งน้ำตา
ก๊อกๆๆ
"หมอหรอ?"
"ผมเองครับคุณอา"
"อ้าวจองกุกเองหรอเข้ามาสิ"
"ขอบคุณครับ"
"!!!!!"
เมื่อร่างสูงก้าวเท้าเดินเข้ามาร่างเล็กก็หลบสายตาคมคายนั้นทันที ร่างสูงเดินมายังเตียงกล่าวทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองอยู่พักหนึ่งจนผู้ใหญ่ทั้งสองจะออกไปธุระจึงฝากจองกุกดูแลจีมินสักพัก เมื่อสองสามีภรรยาออกไปแล้วจองกุกหันกลับมาหาร่างบางที่นอนบนเตียงเขารู้ว่าร่างบางพยายามหลบหน้าเขาอยู่ ร่างสูงวางดอกไม้ไว้ข้างเตียงก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง
"กลับไปเถอะครับผมอยู่คนเดียวได้"
"จีมินพี่ขอโทษ..." จองกุกอยากขอโทษจีมินจากใจจริงเขาไม่รู้จริงๆว่าจะชดใช้ในสิ่งที่ทำไปยังไง
"มันไม่เกี่ยวกับพี่"
"นั้นก็ลูกพี่ไม่ใช่หรอไม่เกี่ยวยังไงล่ะ"
"...... แล้วยังไงครับ พี่ก็มีคนที่รักอยู่แล้วนิผมไม่ได้หวังให้พี่มาแต่งงานรับผิดชอบอยู่แล้ววางใจเถอะ"
"แต่พี่คิดมาดีแล้ว.... แต่งงานกับพี่เถอะ" ชายหนุ่มจ้องมองร่างเล็กบนเตียงสายตาทั้งสองสบประสานกัน แววตาเล็กฉายแววเศร้าใจชายหนุ่มรับรู้ได้ในทันทีที่จ้องมอง
" ผมไม่แต่ง... ผมจะแต่งกับคนที่ผมรักและเขาก็รักผมเท่านั้น" ปากอวบอิ่มเอ่ยพรางละสายตาออกจากร่างสูงมองไปด้านอื่น
" จีมินแต่-"
" นี่มันเรื่องอะไรเกิดอะไรขึ้น"
"พ่อ! /คุณอา!"
ยังไม่ได้ตกลงกันเสร็จจู่ๆคุณปาร์คก็เปิดประตูเข้ามา ทั้งสองคนที่พึ่งรู้ตัวก็ตกใจจนทำตัวไม่ถูก ที่จริงแล้วพ่อจีมินลืมกุญแจรถจึงกลับมาเอา แต่บังเอิญได้ยินเรื่องที่สองคนคุยกันเข้าจึงรอจังหวะเข้ามาก่อน
"ว่าไงมันเกิดอะไรขึ้นบอกมาเดี๋ยวนี้! " ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยเสียงที่เยือกเย็น มือทั้งสองกำหมัดแน่น ใบหน้าตึงด้วยความโกรธ หลานชายที่รักเป็นคนทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับลูกตนแบบนี้ได้ยังไง
"ผมผิดเองครับ... เพราะผมเมาก็เลยล่วงเกินน้อง" จองกุกก้มหน้ารับผิดกับผู้เป็นอา
" หึ... จอนจองกุกฉันโกรธจนอยากจะถอนหุ้นกับบริษัทเลยนะรู้ไหม"
"คุณอาอย่านะครับ!! ผมผิดเองผมยินดีจะรับผิดชอบ" จองกุกตกใจมากเมื่อได้ยินผู้เป็นอาพูดแบบนั้น ถ้าบริษัทที่พ่อสร้างมาต้องมาตกต่ำเพราะเขา
เขาคงไม่มีหน้าไปเจอพ่อแน่
"พ่ออย่าทำแบบนั้นเลย จีมินขอ" จะให้พ่อต้องมาผิดใจกับเพื่อนสนิทอย่างคุณอาจอนที่รู้จักกันมานานได้ยังไง แบบนั้นจีมินก็รู้สึกผิดน่ะสิ
"จองกุกตามฉันมา"
"ครับ"
ร่างสูงตอบรับแบบงงๆก่อนจะเดินตามพ่อจีมินไป ก่อนจะเปิดประตูออกไปจองกุกหันกลับไปมองร่างเล็กบนเตียงเขาเห็น ว่าร่างเล็กกำลังร้องไห้ หัวใจจองกุกเองก็เจ็บปวดยิ่งเห็นน้องร้องไห้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับน้องมากขึ้นเรื่อยๆ
" ไหนเล่ามามันเกิดอะไรขึ้น"
เมื่อเดินออกมาหน้าห้องพ่อจีมินบอกให้จองกุกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง จองกุกก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นให้ฟังทุกอย่าง แต่ถึงจะรู้เรื่องทั้งหมดก็ไม่ช่วยให้คุณปาร์คหายโกรธจองกุกได้เลย ถึงจองกุกจะช่วยจีมินไว้แต่เรื่องที่จองกุกขืนใจจีมินก็ไม่เปลี่ยนแปลงไป
"จำไว้นะจอนจองกุกอย่ามาเข้าใกล้ลูกฉันอีกไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่"
"คุณอาผมทำแบบนั้นไม่ได้ผมจะรับผิดชอบน้องให้โอกาสผมนะครับ"
"ถ้าคิดแค่ว่าจะแต่งงานเพื่อรับผิดชอบแต่แอบไปมีคนอื่นก็ไม่ต้อง"
"ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ... ผมเชื่อว่าผมจะดูแลน้องได้และทำให้น้องมีความสุขได้"
ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ จริงอยู่ที่ตอนนี้ผมรักน้องแบบน้องชายแต่ว่า ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดจะไม่ทำให้น้องเสียใจในฐานะสามีในเมื่อผมทำให้น้องต้องมาเจออะไรแบบนี้แล้ว ผมก็ควรสละความรักของผมเหมือนกัน
" ก็ได้ยินแล้วนิถ้าจีมินไม่ได้รักก็จะไม่แต่ง" ผู้เป็นอาย้ำคำพูดของลูกชายตน
"ผมก็จะทำให้น้องรักผมให้ได้"
"หึ ดีแต่ถ้าแกทำจีมินเสียใจอีกฉันเอาเรื่องแกแน่จำไว้หลานชาย"
เวลาผ่านไปเกือบ 2 อาทิตย์หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลจีมินก็ไปโรงเรียนอีกครั้งอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าจีมินก็จะจบมัธยมต้นแล้ว ดีที่ท้องยังไม่ใหญ่จึงไม่มีใครสังเกตุเห็น ด้านจองกุกเองหลังจากวันนั้นที่โรงพยาบาลเขากลับบ้านไปบอกความจริงกับพ่อและแม่คุณนายจอนกับคุณจอนแทบช็อคไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ดีใจที่จองกุกมีความรับผิดชอบ จองกุกเดี๋ยวนี้ก็ขยันไปหาจีมินทุกวันไปคอยดูแลเอาใจใส่ไม่ว่าจีมินจะอยากทำอะไรจะอยากกินอะไรก็ตามใจทุกอย่าง ถึงตอนแรกๆจะโดนจีมินเมินตลอดแต่จองกุกก็ไม่ยอมแพ้ วันนี้จองกุกตั้งใจมารอรับจีมินกลับบ้านที่หน้าโรงเรียนเด็กนักเรียนหญิงที่เดินออกมาก็สะกิดกันให้มองเขากันใหญ่สายตานี่หวานเยิ้มเชียว
"พี่กุกมาทำไมครับ" เสียงหวานใสที่คุ้นหูในทุกๆวันเอ่ยขึ้นจอนจองกุกไม่รอช้าเดินเข้าไปหาต้นเสียงในทันควัน
"มารอรับจีมินกลับบ้านครับ" มือกนาขยี้หัวทุยๆของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู
"ย๊า~~ทำอะไรเนี่ยน่าอายซะมัดเลยเอาออกไปเลยนะ" จีมินหน้าขึ้นสีรีบปัดมือหนาออกทันที
" โอ้ยร้อนๆร้อนชะมัดเลยโว้ย" แทฮยองที่ยืนข้างๆเพื่อนสนิททำท่าร้อนพัดมือไปมาอย่างกลับว่าอากาศมันร้อนทั้งๆที่วันนี้อากาศออกจะเย็น
"ร้อนอะไรล่ะเพื่อนวันนี้หนาวสุดๆไปเลย" เจนนี่คิมเอ่ยต่อเพื่อนข้างกาย
" เอ้า.... มึงยืนข้างกูมึงไม่ร้อนหรอไฟริษยาในตัวกูแรงกว่าไฟร่านในตัวมึงอีกนะ" แทฮยองทำหน้ากวนโอ้ยส่งให้เพื่อนสาว
"ไอ้แท! เรื่องอะไรมาหลอกด่ากูเนี่ยไอ้เวรมึงอิจฉาจีมินแล้วมาลงที่กูได้ไง" หญิงสาวโวยวายยกใหญ่กล้าดียังไงมาหลอกด่าเธอแบบนี้
"พอทั้งคู่นั้นแหละฮ่าๆๆ" เป็นจีมินอีกเช่นเคยที่คอยห้ามเพื่อนทั้งสอง
" จีมิน....."
ทั้งสี่คนที่กำลังหัวเราะกันใหญ่เมื่อได้ยินใครบางคนเอ่ยเรียกจีมินจึงได้หันไปหาต้นเสียงนั้น.....
" พี่แจ!!!" ดวงตาเรียวเล็กขยายขึ้นเมื่อหันไปเห็นแจฮยอนอดีตแฟนหนุ่ม
" ทำไมไม่ตอบแชทพี่เลยล่ะโทรไปก็ไม่รับทำไมถึงบอกเลิกพี่ล่ะพี่ทำอะไรผิดหรอ" ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยต่อหน้าร่างเล็กทั้งน้ำตา จู่ๆเขาก็โดนบอกเลิกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"พี่ไม่ได้ผิดอะไรเลยผมต่างหากที่ผิดขอโทษนะครับแต่.... ช่วยลืมผมด้วย"
"ไม่จีมินอย่าพูดแบบนี้! " แจฮยองกำลังก้าวเดินเข้ามาหาร่างเล็กแต่ก็โดนจองกุกขวางไว้
" อย่าเข้ามาใกล้คนของกู" จองกุกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ดุดัน
"เอ่อจองกุกรีบพาจีมินกลับบ้านเถอะเดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง" แทฮยองที่เห็นท่าไม่ดีรีบยัดจีมินและจองกุกให้ขึ้นรถออกไปในทันที
@ในรถ
"พี่กุกจอดรถทำไมครับยังไม่ถึงบ้านเลย?"
ขับออกมาสักพักจู่ๆจองกุกก็หยุดรถ นั้นทำให้จีมินอดที่จะเอ่ยถามคนที่นัั่งข้างๆตนไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหยุดรถทำไม?
"จีมินแต่งงานกับพี่เถอะนะ... รับปากพี่เถอะ"
"ผม...." จีมินหลบสายตาคมคายจากร่างสูงที่จ้องมองมายังเขา แววตาคู่นั้นดูจริงจังจนจีมินเริ่มกลัว
"พี่สัญญาจะดูแลจีมินกับลูกให้ดีที่สุดให้โอกาสพี่นะ"
ผมสามารถเชื่อใจพี่ได้จริงๆหรือป่าว....
"ผมยังยืนยันเหมือนเดิมนะครับว่าผมจะแต่งงานกับคนที่ผมรักและรักผมเท่านั้นเพราะงั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ"
"จีมินไม่รักพี่หรอ" มือหนาซ้อนปลายคางคนตัวเล็กให้หันมาสบตาอีกครั้ง แววตาเล็กสั่นไหวด้วยความสับสน
ถ้าเป็นจีมินตอนก่อนหน้านี้คงตอบไปแล้วว่าไม่รัก แต่ตอนนี้น่ะ หัวใจดวงนี้มันเริ่มสั่นไหวกับคนตรงหน้าแล้วไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ใจดวงนี้ค่อยๆมีจอนจองกุกเข้ามา อาจจะเป็นเพราะจองกุกดีกับเขามากเกินไปมันเลยทำให้ ปาร์คจีมินตกหลุมรักจอนจองกุกคนนี้ไปแล้ว
"เห็นไหมในเมื่อจีมินรักพี่แล้วทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ"
"แต่พี่ไม่ได้รักผม....... "
"จีมิน... พี่รักจีมินนะพี่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่เอาแต่คิดถึงเรา"
เมื่อได้ยินแบบนั้นใบหน้าสวยของคนน้องก็เริ่มขึ้นสีแดงระรื่น มันน่าจับฟัดซะจริงหน้ารักแบบนี้คงไม่แปลกที่จอนจองกุกจะตกหลุมรักใช่ไหม?
"พี่รักจีมินขนาดนี้แล้วแต่งงานกับพี่นะคนดี"
ร่างเล็กที่หลบสายตาจากร่างสูงพยักหน้าแทนคำตอบ มือหนาปลดล็อคสายเบลท์โน้มตัวไปหาร่างเล็กมือหนาซ้อนปลายคางของใบหน้าสวยอีกครั้งใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าสวยเรื่อยๆ จนในที่สุดปากหนาก็ประกบเข้ากับปากอวบอิ่มของอีกคน จองกุกตวัดลิ้นควานหาความหวานภายในโพรงปากของจีมินพรางหยอกล้อกับลิ้นบางของอีกคน จีมินรับรู้ความรู้สึกได้ว่าเขาสามารถเชื่อใจจอนจองกุกได้และเชื่อว่าจองกุกไม่ได้โกหกแน่ๆ......
"ฝันหรอ....."
จีมินที่สะดุ้งตื่นจากฝันที่ยาวนานมือเล็กก่อกุมหัวใจที่อ่อนแรง พรางในหัวก็มีคำถามที่ค้างคาใจตลอด
"ไม่รู้ว่าตอนนั้น.... พี่พูดจริงหรือโกหกผมกันแน่"
꧁༒ END ༒꧂
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น