ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Kookminเมียในนาม:จุดเริ่มต้น...
"จีมินได้ยินพี่ไหม? จีมิน?"
"อย่าอึก..... ไม่เอา!"
ร่างหนานั่งลงตรงหน้าคนบนเตียงมือใหญ่ค่อยๆเลื่อนไปหาน้องชายที่รัก หวังจะเรียกสติกลับมา เมื่อฝ่ามือใหญ่แตะลงบนผิวขาวผ่องที่ตอนนี้เกิดรอยแดงเกือบทั่วร่าง ร่างบางสะดุ้งตัวโยนด้วยความหวาดกลัวดวงตาเรียวเล็กหลั่งไหลน้ำสีใสทะลักออกมาอย่างหนักหน่วง มือเล็กพยายามปัดมือหนาออกไป ก่อนจะกุมขมับร่างบางเล็กสั่นกลัวทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะสลับกันไป
ร่างสูงใหญ่ได้เห็นสภาพน้องชายตรงหน้าที่ดูสับสน เขาโมโหมากพวกนั้นกล้าดียังไงมาทำร้ายน้องชายของเขาในบ้านหลังนี้ จีมินคงหวาดกลัวมากจริงๆ มือใหญ่กำหมัดแน่นปากหนาขบกัดริมฝีปากตนด้วยความหงุดหงิด
"จีมิน.... พี่เองนะ...... ไม่ต้องกลัว"
เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเพื่อไม่ให้ร่างบางหวาดกลัว
" อย่ามาจับ! ฮึกฮือ~~~"
เป็นอีกครั้งที่มือเล็กไม่ยอมให้มือหนาต้องกายตน แต่ครั้งนี้เจ้าของมือหนาไม่ยอมแพ้ เขารวบตัวคนตัวเล็กไว้ในอ้อมเเขนแกร่งทั้งกอดทั้งลูบหัวอย่างที่ตนชอบทำ ปากหนาก็เอ่ยปลอบใจไม่ขาด
"จีมินได้ยินพี่ไหม.... พี่เองนะ พี่จองกุกเองไม่ต้องกลัวแล้วนะ.... พี่จัดการพวกมันให้แล้ว"
"......."
"...... ไปพักกันนะ" ถึงร่างเล็กจะไม่ตอบแต่ท่าทางที่ดูสงบลงก็บ่งบอกได้ว่า จีมินก็ต้องการแบบนั้น
"เดินไหวไหม...."
ร่างบางพยักหน้าตอบรับร่างสูง จองกุกยืนขึ้นค่อยๆประคองแขนจีมินให้ลุกขึ้นก่อนจะหันไปหยิบกางเกงและเสื้อมาคลุมตัวให้จีมินไว้
" จีมิน!!! " เสียงทุ้มตะโกนลั่นเมื่อเห็นจีมินที่กำลังจะก้าวเดินขาอ่อนแรงจะล้มลงไปดีที่มือของเขาจับไว้ได้ทัน
" ไหนบอกเดินไหวไง.... มานี่มา"
ร่างสูงบ่นร่างบางในอ้อมแขนก่อนจะซ้อนตัวร่างเล็กนั้นขึ้นในท่าเจ้าสาว ขาเรียวยาวเดินไปยังห้องนอนของน้องชายหวังจะส่งให้คนบนอ้อมแขนพักผ่อนที่นี่ จองกุกกำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่ ปาร์คจีมินสะอื้นหนักขึ้นมือเล็กกำเสื้อเชิ้ตสีขาวของจองกุกแน่นจองกุกเองก็รู้สึกถึงน้ำใสๆที่ปะเปื้อนลงบนเสื้อ
"จีมิน เป็นอะไรไม่ต้องกลัวแล้ว"
"พี่กุก อึก แทไม่อยู่ในห้องผมไม่อยากนอนคนเดียว..... ผมกลัว"
"โอเค.... งั้นไปพักห้องพี่นะ" เมื่อมองแววตาคนน้องร่างสูงก็รู้สึกเศร้าภายในใจ เขารู้และเข้าใจว่ามันยากที่จะข่มตาหลับลงเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนั้นมา จองกุกก้าวเดินไปยังห้องของตนทันที....
จองกุกวางจีมินลงบนเตียงกว้างจัดการห่มผ้าให้จีมินอย่างดี เขานั่งลงข้างๆกายที่สั่นเทาของน้องชายจองกุกส่งฝ่ามือใหญ่ไปปลอบประโลมร่างเล็กลูบวนบนเส้นผมนุ่มไปมา
"ไม่เป็นไรแล้วนะ.... ปลอดภัยแล้วพี่อยู่ตรงนี้... ไม่มีใครมาทำอะไรจีมินได้เชื่อพี่นะ.... นอนพักเถอะ.... พี่จะไม่ไปไหน.... จะอยู่ข้างๆตรงนี้...... หลับซะนะน้องพี่"
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คำพูดเล่านี้คอยปลอบใจให้ร่างเล็กสงบ จองกุกพูดแบบนี้พูดซ้ำๆจนดวงตาเรียวเล็กปิดม่านตาลงลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าปาร์คจีมินได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว...
จองกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทั้งสงสารคนตรงหน้าจีมินก็ตัวแค่นี้จะไปมีแรงสู้ผู้ชายสามคนได้ยังไงสกปรกสิ้นดี จิตใจเลวทรามหากเขาไม่กลับมาเจอปาร์คจีมินอาจจะเสียไปสติตลอดกาลก็ได้
"เดี๋ยวพี่มานะ..."
ขายาวเดินออกจากห้องเป้าหมายคือห้องครัวแน่นอนว่าน้ำสีอำพันยังคงมีเหลือ ชายหนุ่มพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองในวันนี้ก็ไม่ได้โชคดีเช่นกันจึงจะมาหยิบขวดโซจูไปย้อมใจสักหน่อย
"แทฮยองอ่า... พี่จิน ทำไมไม่ดูแลจีมินห่ะ" เมื่อจะเดินขึ้นชั้นสองก็อดจะหันไปถามสองพี่น้องที่นอนบนโซฟาใหญ่ไม่ได้นี่หลับหรือตายในใจชายหนุ่มคิด
"......ถามคนเมา...บ้าป่ะใครจะมาตอบมึงเนี่ยจองกุก"
จองกุกหัวเราะให้ตนเบาๆก่อนจะยกขวดโซจูดื่มเดินขึ้นบันไดอีกมือก็ถือโซจูอีก3-4ขวดได้
01:55
ดวงตาสีดำสนิทสะดุ้งตื่นด้วยความกวาดกลัวแววตาวูปไหวมองทั่วห้อง ก่อนจะเห็นชายหนุ่มที่คุ้นตานั่งยกขวดโชจูอยู่ข้างๆเตียง ชายหนุ่มนั่งหันหลังแผ่นหลังชนกับขอบเตียงอยู่ใกล้ๆคนตัวเล็ก แววตากลมโตฉายแววเศร้าหมองจนจีมินสัมผัสได้
"พี่กุก.... ขอบคุณนะครับที่ช่วย"
ฝ่ามือเล็กสัมผัสไหล่กว้างคนตัวโตหันมองก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
"ครับ.... พี่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือป่าว"
หากจีมินสามารถช่วยให้ผู้มีพระคุณสบายใจได้คงไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะถ้าหากไม่มีจองกุกชีวิตจีมินอาจถึงจุดดับสิ้นจมดิ่งสู่เหวลึก เพราะการโดนขืนใจไปแล้วแน่ๆ
" รู้หรอ... " แววตาคมคายหลุบต่ำลงทันใด จองกุกรู้ว่าจีมินใส่ใจคนรอบตัวมากแค่ไหนหากจะบอกว่าปกติจีมินคงไม่เชื่อ
"ครับ ถ้าไม่มีพี่ผมคงสติแตกไปแล้ว... ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้บอกผมมาเถอะ"
"พี่... ทะเลาะกับแฟน"
"ยังไม่คืนดีกันหรอครับ"
"ยัง... มาดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"
"ครับ"
ร่างบางรับขวดโจซูจากมือหนากระดกเข้าปากทันทีความร้อนของน้ำสีอำพันนี้ช่างบาดใจจริงๆ เหตุการณ์เมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อนมันบั่นทอนจิตใจปาร์คจีมินเหลือเกินหากน้ำสีอำพันนี้มีมนต์วิเศษที่ช่วยให้ลืมเรื่องแย่ๆอย่างที่เขาว่ามาจริงๆแม้จะเพียงชั่วคราวเขาก็อยากจะลืม
02:35
"พี่กุกครับ... พี่ครับ"
จีมินสะกิดจองกุกที่ดูเหมือนจะหมดสติแล้ว
สงสัยจะหลับไปแล้วถ้าปล่อยให้นอนพื้นผมคงจะใจร้ายเกินไปนี่ก็ที่นอนพี่เขาแท้ๆ
เมื่อคิดเช่นนั้นจีมินก้าวขาลงจากเตียงกว้างมือเล็กพยายามประคองจองกุกขึ้นมานอนบนเตียง
"หนักจัง... ผมไปก่อนนะครับขอบคุณจริงๆ"
เมื่อวางร่างสูงลงบนเตียงร่างบางก็บ่นเล็กน้อยก่อนจะกล่าวคำขอบคุณและกำลังจะถอยลงจากเตียง จีมินกะว่าจะกลับไปนอนห้องแทฮยองไม่อยากรบกวนจองกุกแล้ว จองกุกก็มีเรื่องทุกข์ใจเหมือนกัน
หมับ!!!
"อือ~~~!!!!"
ร่างหนาลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มือหนาจับดึงร่างบางให้ขยับเข้าหาตนก่อนจะประกบริมฝีปากยักษ์บนริมฝีปากอวบอิ่ม เหตุการณ์เมื่อครู่มันเกิดขึ้นเร็วมากจนจีมินก็อึ้ง มือซ้ายกอดเอวร่างบางแนบชิดกายแกร่ง มือขวากดใบหน้าสวยให้ใกล้ชิด เสียงปากกระทบปากเกือบหลายสิบวิ ร่างบางเริ่มทุบอกแกร่งเมื่อตนกำลังจะขาดอากาศหายใจ
" พี่กุกทำอะไรปล่อยผม!" เขาหายใจถี่รัวอย่างหอบเหนื่อยจากการจูบเมื่อครู่
"..... ลิซผมขอโทษ"
"ใครครับ? ผมจีมินไม่ใช่คนๆนั้นสักหน่อยปล่อยผมเถอะครับ"
จีมินทำหน้ามึนงงเมื่อไม่ทราบถึงคนที่จองกุกพูดถึง มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกที่เอวออกแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้เลย
"........ ตั้งสติหน่อยครับผมจีมิ- !!!!!!"
ริมฝีปากหนาฉกฉวยเวลาคนตัวเล็กพูดเป็นโอกาสได้ส่งลิ้นร้อนเข้าไปหยอกล้อลิ้นของคนตัวเล็ก แววตาคมคายที่มองร่างบางช่างเย้ายวนใจหวานเยิ้มเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ ปากยักษ์ทั้งกดจูบทั้งขบกัด ริมฝีปากบางที่เป็นแผลจากการโดนตบได้กลิ่นเลือดปากหนาก็เช่นกันจากการไล่พวกสารเลวนั้นเขาก็ได้แผลที่มุมปากเช่นเดียวกัน
"อ๊ะ~! ย... อย่านะพี่กุกอย่า!"
"อย่าดิ้นพี่ขอ...." ร่างหนาเริ่มรุกเร้าร่างบางมากขึ้นเรื่อยๆ จองกุกมอบสัมผัสแสนอบอุ่นแก่ร่างบางแตกต่างจากชายพวกนั้น.... แต่ ความจริงที่ว่าจีมินไม่ได้เต็มใจยังไงมันก็ยังเป็นการกระทำที่ผิด
"...... อย่าปฎิเสธผม.... "
" ผมไม่อึก!!! "
ไม่ทันได้ปฎิเสธสัมผัสแปลกประหลาดก็แล่นเข้าสู่กายบาง จีมินเจ็บมากมือบางกำเสื้อคนพี่ไว้แน่น ใบหน้าสวยเชิดขึ้นส่ายไปมาด้วยความเจ็บปวด เสียงครางหวานดังลั่นห้องปลายดวงตาเล็กน้ำใสๆกำลังไหลออกมา จีมินไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อนเลย.....
09:08
แสงแดดอุ่นๆปลุกให้ชายสองคนตื่นจากการหลับไหลภายในห้องโถงใหญ่มีเพียงแค่สองพี่น้องเท่านั้น
"...... เมื่อคืน จีมินมันกลับแล้วหรอพี่" ชายหนุ่มเอ่ยถามถึงเพื่อนรักเพราะเมื่อคืนตนหมดสติก่อนใครเพื่อนจึงไม่รู้อะไรเลย
"พี่ก็ไม่รู้สิ รู้สึกว่าพี่จะจำอะไรไม่ค่อยได้นะ"
ซอกจินเองก็ไม่ต่างจากแทฮยองเท่าไหร่เขาจำได้แค่เป็นฉากๆเท่านั้น ล่าสุดที่เขาจำได้คือจีมินไปเข้าห้องน้ำหลังจากนั้น ตื๊ดๆๆ~~ภาพก็ตัดหายไปเลย
"ผมว่าเราไปอาบน้ำเถอะพี่เดี๋ยวอีกสักพักพ่อกับแม่คงกลับถึงบ้าน"
" พี่เห็นด้วย"
ทั้งสองเดินขึ้นบนชั้นสองก่อนจะแยกกันไปห้องของตน ระหว่างทางกลับห้องแทฮยองต้องผ่านห้องจองกุกเขาก็เกิดความคิดนึกสงสัยว่าพี่ชายจะกลับหรือยังเลยจะเปิดห้องเข้าไปดูสักหน่อย
"จองกุกอ่ากลับมาหรือยัง... "
"อือ.... " ร่างสูงบนเตียงครางตอบ
เดี๋ยวนะ..... ทำไมห้องมันอยู่สภาพนี้ว่ะ เฮ้ยแล้วบนเตียงมีใครนอนอยู่ว่ะไม่ใช่แฟนมันแน่เพราะแฟนมันชื่อลิซ่าเป็นผู้หญิงแต่เสื้อผ้าที่กองอยู่มันของผู้ชาย... ไปดีกว่าตอนนี้มันคงไม่พร้อมคุย
ว่าแล้วก็หันหลังกลับไปปิดประตูเรียบร้อย ขายาวก้าวเดินต่อไป พอมาถึงหน้าห้องตนแว๊บนึงมันก็มีภาพแทรกเข้ามาในหัว เเจ็คเก็ตที่วางอยู่ในห้องจองกุกมันคุ้นๆจริงๆ มันเหมือนของจีมินเลย เมื่อนึกได้แบบนั้นขายาวรีบสาวเท้ากลับไปเปิดประตูห้องพี่ชายทันที
ปึง!
"จองกุกมึงทำอะไร!" แทฮยองแหกปากร้องดังลั่นเรียวตาเบิกโตเมื่อมองเห็นคนบนเตียงที่พี่ชายกำลังกอดอยู่คือเพื่อนรักของตน
"...... อะไรมึงจะแหกปากร้องทำไมหนวกหู" จองกุกยังคงอยู่ในอาการ สะลึมสะลือยังคงมึนๆอยู่
"มึงแหกตาดูสิว่าคนที่นอนข้างมึงคือใคร"
"จ... จีมิน!!! " จองกุกเบิกตาโตเมื่อมองเห็นจีมินที่นอนอ่อนแรงร่างกายเปลือยเปล่าข้างๆตน นี่เขาทำอะไรลงไป?
"แท... ออกไปก่อนได้ไหม" เสียงที่เคยหวานในตอนนี้แหบพร่าเหลือเกิน
"แต่ว่า..."
"กูขอ.... ออกไป"
แทฮยองกำหมัดแน่นก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปตามที่จีมินขอ
" พี่ขอโทษ... พี่ไม่รู้"
"ครับ.... ผมรู้ พี่ไม่ต้องคิดมากนะผมเป็นผู้ชายพี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรผมหรอก"
แม้จะพูดแบบนั้นแม้จะจริงที่เขาคือผู้ชายแต่ว่า... เขาสามารถท้องได้เขาโกรธจองกุกนะแต่ว่า ถ้าไม่มีจองกุกเมื่อคืนเขาอาจจะรู้สึกแย่กว่านี้ เขาจะไม่เรียกร้องอะไรถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่ช่วยแล้วกัน
" เรื่องนี้จะมีแค่ผมและพี่ที่รู้ จริงสิ.... ยังมีแทฮยองอีกคนที่รู้"
"พี่ขอโทษจริงๆ" จองกุกละอายใจต่อคนที่ตนรักเหมือนน้องชายแท้ๆจริงๆ เขาทำอะไรลงไปทำแบบนี้กับจีมินได้ยังไง แบบนี้เขาจะต่างอะไรจากพวกสารเลวนั้นกันล่ะ
10:15
"แม่ครับ...."
"จีมินกลับมาแล้วหรอลูกเป็นไงสนุกไหม"
คุณนายปาร์คเอ่ยถามลูกชายที่เข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง
" จีมิน! ร้องไห้ทำไมเกิดอะไรขึ้นบอกแม่มาคนดีใครทำอะไรหนู!!!" เมื่อไหล่สัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นคุณแม่ที่กำลังทำอาหารหยุดทุกอย่างหันมาหาลูกชายแทบจะในทันที
"อึก แม่จีมิน อึก.... ผมแค่ ปวดหัว" ปากเล็กขมุบขมิบสะอึกสะอื้นพยายามปกปิดเรื่องที่ทำให้ตนร้องไห้ จีมินจะกล้าบอกได้ยังไงถ้าบอกความจริงไปคุณแม่จะเสียใจแค่ไหน
"โธ๊ลูกแม่ตกใจหมด ไม่ร้องนะคะไปกินยาแล้วนอนนะเดี๋ยวแม่ทำอาหารเสร็จจะไปตาม"
คุณนายยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ลูกชายเอ่ยปลอบใจส่งยิ้มบางๆมาให้ จีมินแทนที่จะรู้สึกอบอุ่นแต่เขากลับ... รู้สึกเจ็บปวด เขากำลังโกหกผู้เป็นแม่เขากำลังเป็นคนหลอกลวง จีมินยิ้มตอบผู้เป็นแม่บางๆก่อนจะเดินออกมาและตรงไปยังห้องของตน
" อึกฮือ..."
ร่างบางกอดเข่านั่งร้องไห้ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำในร่างไหลออกมาจากดวงตาสวยเท่านั้น ดูสภาพเขาสิน่ารังเกียจสิ้นดีน่าสมเพชจริงๆ แค่โดนล่วงเกินยังเจ็บไม่พออีกหรอ... ทำไมต้องให้คนที่รักมาเจอในสภาพนั้นด้วย
"แทอึก~ ทำไม มึงต้องมาเจอกูในตอนนั้นด้วยทำไมอึก..."
ใช่แล้ว จีมินชอบแทฮยองบุคคลที่ตนเรียกว่าเพื่อนรักนั้นแหละ จีมินแอบรักแทฮยองไม่รู้ว่านานแค่ไหนแต่เท่าที่เริ่มรู้ตัวก็เมื่อปีที่แล้ว เขาสองคนอยู่ด้วยกันตลอดช่วยเหลือกันแทบทุกอย่างรู้เรื่องของกันและกันมากที่สุด จีมินก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแบบนี้หรอกนะ
ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วเขาจะทำยังไงได้ความรักของเขาคงไม่มีทางเป็นไปได้ใครจะมารักคนที่นอนกับพี่ชายตัวเองล่ะคงไม่มีใครอยากจะเอาคนเดียวกันกับพี่ชายตัวเองหรอกนะ
" หึ กูคง..... ต้องตัดใจจากมึงใช่ไหมแท"
ชาติที่แล้วผมเกิดเป็นอะไรหรอครับ ผมไปทำกรรมกับใครไว้บ้างเคยฆ่าใครหรือป่าว ทำไมชาตินี้ผมต้องเกิดมามีชีวิตน่าสมเพชแบบนี้ ผมเป็นผู้ชายนะครับฟ้าจะให้ผู้ชายมีลูกได้ยังไงทำไมทำกับผมแบบนี้ ผมก็อยากมีชีวิตปกติเหมือนผู้ชายคนอื่นเขาบ้างทำไมผมต้องมีร่างกายแบบนี้
ร่างบางตัดพ้อกับตัวเองภายในใจหากแต่ฟ้าช่วยตอบเขาได้คงจะช่วยให้ใจรู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
"ผมหวังว่า.... ต่อจากนี้คงไม่มีเรื่องที่เลวร้ายกว่าตอนนี้อีกนะอึก"
ร่างเล็กหารู้ไม่ว่า นี้เป็นแค่เพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นนี่ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายที่สุดแต่เป็นจุดเริ่มต้นความทรมานต่างหาก....
@ 1 สัปดาห์ต่อมา
"อ่าจีมินเป็นอะไรมากไหมสามสี่วันมานี้มึงดูไม่ค่อยดีเลยนะ"
เสียงใสของเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถามเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล
"ปวดหัวอ่ะ...."
"จริงๆเลยเมื่อวานซืนก็อวกเมื่อวานนี้ก็มึนหัววันนี้คาบพละก็เป็นลมมึงไหวป่ะเนี่ยกูว่าไปหาหมอไหม"
"ไม่เอาหรอกคงเป็นลมแดด"
" เออๆให้มันจริงเถอะ... นี่ถ้ามึงเป็นผู้หญิงก็คิดว่ามึงท้องแล้วนะเนี่ย"
มึงท้อง........ มึงท้อง....... มึงท้อง.....
"ม... ไม่จริง!!!"
" ห่ะอะไรๆ!!! " เจนนี่คิมตกใจตัวโยนเกือบตกเก้าอี้จู่ๆจีมินก็ร้องขึ้นเสียงดัง
" ไม่มีอะไร"
คำพูดของเพื่อนสาวสะกิดใจปาร์คจีมินไม่น้อย เขากลัวเหลือเกินใจสั่นเต้นรัวอย่าให้เป็นอย่างที่เขากลัวเลยได้โปรด
"จีมินมึงโอเคไหม" แทฮยองเพื่อนรัก วิ่งเข้ามาหาจีมินด้วยความเป็นห่วงสีหน้าบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาห่วงจีมินมากแค่ไหน
"อืมโอเค"
" กูเป็นห่วงมากเลยนะจู่ๆก็เป็นลมแบบนั้น"
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง" จีมินหลบตาลงต่ำเขาไม่กล้ามองหน้าแทฮยองเลย
"แล้วมีใครบอกพี่แจฮยอนยัง" เจนนี่คิมเอ่ยถึงรุ่นพี่ที่มาตามจีบจีมิน
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพี่เขาจะเป็นห่วงป่าวๆ"
"แต่เขาเป็นแฟนมึงนะไม่คิดจะบอกหน่อยหรอ"
กูไม่ได้รักเขาซะหน่อยนิ......กูรักมึงไม่ใช่เขา
" อืมเดี๋ยวจะบอกเอง"
"แทมึงอย่าดุมันนักสิไม่สบายอยู่"
" เออโทษที"
หลังเลิกเรียนจีมินแยกตัวมาจากเพื่อนๆที่พยายามตามตื้อจะไปส่ง เขาไปยังร้านขายยาเพื่อซื้อบางอย่างบางอย่างที่สามารถไขข้อข้องใจของเขาได้
เมื่อมาถึงบ้านจีมินรีบขึ้นห้องเข้าห้องน้ำในทันที
"ขอร้องขีดเดียวนะ"
ปากเล็กเอ่ยพรางดวงตาเล็กจับจ้องที่ตรวจครรภ์ไม่กระพริบตา ทำไมเขารู้สึกว่าการรอผลทำไมมันนานแบบนี้ใจเขาสั่นกลัวตลอดเวลา และในที่สุดผลก็ออกมา...
"ไม่จริงน่า... ส... สองขีดหรอ! "
꧁༒ END ༒꧂
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น