ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Kookminเมียในนาม:คืนแห่งฝันร้าย...
"ฟังพี่ก่อนได้ไหม... พี่ขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมาพี่กลับไปเถอะ"
"... ไม่ได้สินางเอกรีบๆคืนดีได้แล้วเล่นตัวอยู่ได้" คิมแทฮยองที่นั่งจดจ่ออยู่กับทีวีเครื่องหรู มือทั้งสองกอดหมอนไว้ในอก ลุ้นฉากขอคืนดีของพระเอกสุดขีด
"จีมินมึงต้องมาเชียร์ให้นางเอกใจอ่อนเร็วๆ" แทฮยองเขย่าขาจีมินที่นั่งดูนิ่งๆหน้าตึงๆ
" ไม่เอาๆๆ พระเอกเลวมาตั้งเยอะอย่าไปคืนดีนะนางเอกต้องคู่กับจินอู"
"เอ้ยจีมิน! มึงจะเชียร์พระรองไม่ได้" แทฮยองทำหน้าจริงจังให้เพื่อนข้างกาย
"ก็กูชอบพี่อึนอูอ่ะ" จีมินเอ่ยชื่อนักแสดงที่รับบทเป็นพระรองในเรื่อง
"ไม่ได้ มึงต้องเข้าข้างพี่กูสินั่นพี่กูเลยนะ" เสียงโทนต่ำโวกเวกโวยวายชี้หน้าพี่ชายที่รับบทเป็นพระเอกในจอ
"กูไม่ได้ชอบพี่กุกอ่ะกูชอบอึนอูมึงเข้าใจป่ะแท" จีมินเถียงกับเพื่อนตัวเท่าๆกันชี้หน้าพระเอกสลับกับพระรอง
"ไอ้กุกเป็นพระเอกยังไงนางเอกก็ต้องเลือกโว้ย"
" แต่กูเป็นแฟนคลับอึนอูยังไงกูก็ต้องเข้าข้างเขา"
สองเพื่อนรักถกเถียงกันนาน นานซะจนคนในจอได้ปรากฏตัวขึ้นภายในบ้านหลังนี้
" อ้าวแทจีมินมีเรื่องอะไรกัน?"
ชายตัวโตเดินเข้ามาหาน้องชายและเพื่อนที่นั่งถกเถียงกันอยู่หน้าทีวีในห้องรับรอง
" จองกุกจีมินชอบพระรองมากกว่ามึงอ่ะ" แทฮยองทำท่าฟ้องพี่ชายของตน
"หืม..." จองกุกทำหน้าสงสัยส่งไปให้ปาร์คจีมินที่มีสีหน้าลนลาน
"พี่กุกอย่ามองจีมินแบบนั้น คือจีมินไม่ได้เกลียดพี่นะแต่จีมินชอบอึนอูอ่ะชอบมานานแล้วด้วย"
จีมินรีบอธิบายต่อชายตรงหน้าที่เขาก็นับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆ ด้วยความที่เขาติดตามชาอึนอูมานานมากกกก นานกว่ารู้จักกับจองกุกด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าเเฟนตัวยงเลยก็ว่าได้จีมินเคยไปเหมาสินค้าที่อึนอูเป็นพรีเซนเตอร์จนหมดภายในวันแรกเลยนะคิดดูแล้วกันว่าชอบขนาดไหน ถึงจะนับถือจองกุกเฉกเช่นพี่ชายแต่ถ้าให้เลือกมันต้องอึนอูอยู่แล้ว
" อย่ายอมนะจองกุก" แทฮยองเสริม
"พี่งอนแล้วนะจีมิน ชอบคนอื่นมากกว่าพี่ได้ไง" ปากหนาเอ่ยพรางทำตาละห้อย
"..... " แทฮยองนึกเอ๊ะใจในประโยคที่พี่ชายเอ่ย พูดอย่างกับว่าชอบเพื่อนเขา แต่คงจะคิดมากไปเอง
จองกุกมันไม่ได้คิดอะไรหรอกเพราะมันก็มีแฟนแล้ว คงเพราะมันชอบพูดแบบนี้คนอื่นถึงคิดว่ามันชอบเขาแล้วก็มีเรื่องทะเลาะกับแฟนบ่อยๆแต่ดีที่จีมินไม่ได้เป็นอย่างพวกผู้หญิงพวกนั้น
"โทษครับพี่แต่ผมชอบอึนอูมากกว่าฮ่าๆๆ" หัวเราะแห้งส่งท้าย
"ฮ่าๆๆเอาเถอะไม่ต้องคิดมากพี่แค่ล้อเล่นน่า"
จองกุกที่เห็นจีมินเก้ๆกังๆก็พอใจจนหลุดหัวเราะออกมา น้องชายคนนี้ชั่งน่ารักจริงๆ
"จริงสิจองกุก พี่จินล่ะไหนบอกจะมาพร้อมกัน"
แทฮยองนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จองกุกบอกจะขับรถไปรับพี่จินกลับบ้าน แต่ทำไมถึงมาคนเดียวล่ะ?
" จริงด้วย คิดถึงพี่จินจัง"
"รูเมทพี่แกป่วยเลยมาไม่ได้ฝากมาขอโทษพวกเราด้วย" จอกุกจัดการแจกแจงให้แก่เด็กอายุ 15 ทั้งคู่ได้รับทราบเรื่องราวทั้งหมดที่พี่ชายคนโตของบ้านฝากมา
"งั้นคืนนี้ก็มีแค่เราสามคนหรอ" แทฮยองทวนอีกครั้ง
"แค่มีฉันก็สนุกแล้วแท" จีมินโดดคล้องคอเพื่อนฉีกยิ้มตาหยี
" งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะให้จองกุกทำอาหารรอเนอะ"
"ตามนั้น"
"เดี๋ยว!!"
แม้จองกุกจะส่งเสียงเรียกน้องชายทั้งสองที่เดินแขนคล้องคอขึ้นบันไดไป ก็ไม่อาจนำพาให้ทั้งสองร่างนั้นหันกลับมาได้ นี่เขาคงต้องทำตามที่เด็กๆพูดใช่ไหมแม้จะไม่อยากก็เถอะ
02:37
" แทมึงหลับเร็วจังว่ะ..." มือเล็กเขย่าตัวเพื่อนรักที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงกว้าง พยายามปลุกแต่ก็ไม่เป็นผลดูท่าร่างนั้นจะหลับลึกมาก จีมินเองก็เริ่มหาวนอนแล้วเหมือนกัน
แทฮยองหลับไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วปล่อยให้จีมินและจองกุกซัดกันอย่างเมามันส์ในการเล่นเกมส์ เมื่อจองกุกไปเข้าห้องน้ำจีมินจึงลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเดินไปหาเพื่อนบนเตียง
" อ้าว... หลับกันหมดแล้วนิ"
จองกุกไปเข้าห้องน้ำไม่กี่นาทีพอกลับมาก็พบกับจีมินที่หลับอยู่ข้างๆแทฮยอง จองกุกจึงปิดจอเกมส์แล้วจะขึ้นไปนอนบ้าง แทฮยองนอนข้างขาวจีมินนอนกลางจองกุกนอนข้างซ้ายไม่นานจองกุกเองก็เริ่มหลับไหล
ทั้งสามหลับไหลไปในเวลาไม่นานนักจองกุกรู้สึกอะไรบางอย่าง มันอึดอัดเหมือนมีคนมาเบียดอยู่ใกล้ๆตลอดเวลาแน่นๆช่วงอก กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาเตะปลายจมูกโด่งของร่างสูง ปลายจมูกเลื่อนหาต้นเหตุของความหอมจนสัมผัสเข้ากับกลุ่มผมนิ่มๆของใครบางคน ร่างสูงลืมตาขึ้นก็พบกับเด็กชายตัวเล็กที่กำลังมุดจมอกเขาอยู่
"หอมจัง.... นิ่มด้วย" จองกุกนึกเอ็นดูท่าทางของจีมินภายในใจ
"พี่แจอย่าแกล้งจีมินสิ..."
แจ...... แจไหนครับผมจองกุก?
"ละเมอถึงใครเนี่ยจีมิน"
มือหนาสัมผัสกลุ่มผมนุ่มนิ่มของร่างเล็กก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ละเมอเป็นเด็กไปได้ แม้จีมินจะไม่ใช่น้องแท้ๆแต่จองกุกก็รักและคิดเสมอว่าจีมินคือน้องชายอีกคน ถึงจะรู้จักกับจีมินแค่ 2 ปีแต่ความรู้สึกกลับมากกว่านั้น เขารู้สึกว่าจีมินดูร่าเริงอยู่ใกล้แล้วทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่ใช่แค่จองกุกหรอกที่รู้สึกแบบนี้ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เข้าใกล้จีมินต่างก็รู้สึกไม่ต่างกันนักกับจองกุก
@1 อาทิตย์ต่อมา
" แม่ครับ"
คุณนายปาร์คเมื่อได้ยินเสียงหวานหูจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอ่ยเรียกก็รับหันไปหาพร้อมอ้าแขนต้อนรับเจ้าชายน้อยที่พึ่งเลิกเรียนให้มาอยู่ในอ้อมกอด
"เหนื่อยไหมลูก"
"เหนื่อยครับ... แต่แค่ได้กอดแม่จีมินก็หายเหนื่อยแล้ว"
จีมินปากหวานแบบนี้จะไม่ให้คุณนายปาร์คหวงได้ยังไง
"จริงๆเลยลูกเนี่ย อย่าไปพูดกับคนอื่นเชียวนะ" นิ้วมือเรียวจับปลายจมูกโด่งของลูกชายดึงเบาๆด้วยความเอ็นดู
"พ่อล่ะครับ"
"วันนี้พ่อบินไปคุยงานต่างประเทศ แถมกำชับกับแม่ด้วยว่า"
" บอกลูกด้วยว่าอย่าดื่มมากเดี๋ยวจะไม่มีสติอะไรก็เกิดขึ้นได้"
จีมินชิงพูดก่อนคุณนายแม่ ประโยคนี้จีมินได้ยินมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนจากพ่อของเขา ตั้งแต่ขออนุญาตไปค้างบ้านตระกูลจอนเพราะจะไปฉลองวันเกิดซอกจินก็โดนคำพูดนี้หลอกหลอนตลอดเวลา
" รู้ก็ดี... รู้ใช่ไหมว่าจีมินมีค่ามากแค่ไหนสำหรับพ่อกับแม่" คุณนายแม่ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าสวยของลูกชายอย่างอ่อนโยน
"จีมินรู้... ถ้าจีมินเจ็บพ่อกับแม่จะเจ็บกว่าจีมิน จีมินจะดูแลตัวเองให้ดีครับ" จีมินเอ่ยให้ผู้เป็นแม่วางใจ เขาก็รักพ่อกับแม่มากเหมือนกัน เขาจะทำให้พ่อกับแม่เจ็บได้ยังไง
"จ้าคุณจีมิน"
" งั้นจีมินไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
จีมินหอมแก้มผู้เป็นแม่ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปงานวันเกิดซอกจิน
20:02
บ้านหลังใหญ่ถูกเติมเต็มเสริมแต่งไปด้วยไฟหลายสีลูกโป่งมากมาย ของกินทั้งคาวหวานถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะใหญ่จนเต็มน้ำสีอำพันถูกเติมลงในแก้วดีไซน์สวยหรูบ่งบอกถึงชาติตระกูลของผู้เป็นเจ้าของได้ดี
ปาร์คจีมินก้าวเดินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่อย่างเก้ๆกังๆ เนื่องจากผู้คนที่มาส่วนมากจะเป็นเพื่อนใหม่ซอกจินที่มหาลัยมากกว่าเพื่อนเก่าที่โรงเรียนเดิมจึงไม่รู้จักใครเลย ขาเรียวเล็กรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาเพื่อนรักทันทีที่มองเห็น
"แทกูมาแล้วโอ๊ะ! พี่จินนี่ของขวัญครับ" หลังทักทายเพื่อนเสร็จก็เห็นซอกจินเดินเข้ามาพอดีจึงรีบมอบของขวัญวันเกิดให้พี่ชายที่นับถือทันที
"ขอบคุณนะจีมินไว้พี่จะเก็บไว้อย่างดีเลย"
ซอกจินเอ่ยพรางส่งมือมาขยี่หัวน้อยๆอย่างหมั่นเขี้ยว
แค่จีมินอยู่ในวันสำคัญคิมซอกจินก็ดีใจจะแย่แล้ว ของขวัญอะไรเขาก็ไม่อยากได้แล้ว การได้มองเห็นจีมินได้เห็นรอยยิ้มที่สวยงามแบบนี้มันคือความสุขที่ไม่อาจเทียบได้
" หัวยุ่งแล้วครับฮ่าๆๆ"
จีมินหัวเราะตาหยีพรางจัดทรงผมให้เข้าที่
" นี่จีมินวันนี้ไอ้กุกไม่อยู่ล่ะ มันไปหาแฟน"
แทฮยองเอ่ยต่อเพื่อนรักเหมือนน้อยใจที่พี่ชายเลือกแฟนไม่เลือกคนในครอบครัว
"น่าแทอย่าไปว่าพี่เขาเลยนะไว้แทมีแฟนเดี๋ยวจะเข้าใจพี่เราเอง" ซอกจินปลอบใจน้องชายคนเล็กของบ้าน แทฮยองได้แต่เบะปากรับ
" เอ้ยจินสุขสันต์วันเกิดเว้ย" ชายหนุ่มตัวสูงเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนเอ่ยต่อเจ้าของงานวันเกิด
"เออๆขอบใจที่มาว่ะพวกมึงด้วย"
" ไม่ได้ๆวันเกิดเพื่อนรักต้องมาดิ"
ชายอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นบุคลิกคนๆนี้ดูดีมากแต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แล้วนี่ใครอ่ะ" ผู้ชายตาเรียวคมจ้องมาที่จีมินก่อนจะยิงคำถามใส่เจ้าของงานวันเกิด
"อ่อนี่จีมินเพื่อนแทฮยอง"
"สวัสดีครับ" จีมินทักทายผู้ใหญ่ทั้งสามคน
ชายทั้งสามยิ้มแย้มตอบกลับการทักทายของชายตัวเล็กตรงหน้า แววตาทั้งสามฉายแววเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจวางใจดเลยแม้แต่น้อย
"เพื่อนคนอื่นๆอยู่ทางนั้นป่ะไปกัน" ซอกจินเรียกเพื่อนทั้งสามให้ตามไปในกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆ
"แทหิวพาไปหาของกินที"
"เคครับคุณเพื่อน"
จีมินที่นึกกลัวๆต่อเพื่อนของซอกจินบอกให้แทฮยองพาไปคนล่ะทางกับเจ้าของงานวันเกิด หรือว่าเขาจะคิดมากไปเองนะอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
21:14
"เธอขาเค้ากลับได้ยังหืม"
ปากหนาเอ่ยถามแฟนสาวที่เอาแต่นั่งเงียบทั้งที่เขาง้อมาหนึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ยอมคืนดีเลย
"ก็กลับไปสิ" น้ำเสียงประชดประชันถูกส่งมาให้ชายหนุ่มเจ้าของคำถาม
"ลิซ่าเลิกงอแงแล้วมาคุยกันดีๆ กุกต้องกลับไปงานวันเกิดพี่ชายต่อ"
จองกุกปรับน้ำเสียงจากน้ำเสียงอ้อนๆมาเป็นจริงจัง
"ก็กลับไปสิ"
"ลิซผมบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร"
"ไม่มีอะไรหรอหึ... คุณคิดว่าลิซโง่หรอคุณคิดจะแอบคบกับยัยนั้นใช่ไหม" หญิงสาวตะโคกต่อแฟนหนุ่มที่รักยิ่ง
" ลิซเธอเป็นแค่ผู้จัดการผม เราสองคนไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย" จองกุกพยายามคุมสติคุยดีๆกับแฟนสาว
"ปากคุณก็พูดแบบนี้ตลอด แล้วสิ่งที่แสดงออกทำไมถึงไม่เหมือนที่พูด! "
" ไปกันใหญ่แล้วนะลิซ คุณต่างหากที่คิดมากเกินไปผมไม่เคยคิดจะนอกใจคุณเลย"
"แน่ใจหรอ ไม่นอกใจแต่จะนอกกายใช่ไหมล่ะ"
" ลิซ่า! คุณเห็นผมเป็นคนแบบนั้นหรออะไรที่มันผิดต่อคุณผม... ไม่เคยคิดจะทำ แล้วคุณล่ะอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ... " จองกุกกัดฟันพูด
"รู้อะไร?! " หญิงสาวตาโตเมื่อได้ยินที่แฟนพูด
" ก็ไอ้ที่แอบไปกินข้าวกับแฟนเก่าระหว่างที่ผมติดงานไง ว่าไงจะอธิบายว่าไงล่ะ"
" ก็บอกแล้วว่าตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกัน"
" งั้นผมก็บอกเเล้วเหมือนกันว่าแค่ผู้จัดการ" จองกุกเน้นสถานะผู้จัดการสาวให้ลิซ่าได้เข้าใจ
"....." หญิงสาวนิ่งเงียบอารมณ์ในใจยังคงลุกโชนความโกรธเคืองบุคคลตรงหน้าเธอไม่อยากจะเอ่ยคำพูดใดๆทั้งสิ้น
".... ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่วันของเรา ไว้ใจเย็นกว่านี้ค่อยมาคุยกัน"
เพียงพูดประโยคนั้นจบชายหนุ่มก็หันหลังกลับในทันที ขาเรียวยาวเดินออกจากประตูออกไป ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวเท่านั้น ถึงจองกุกจะอยากคืนดีกับแฟนสาวแค่ไหนก็จำใจเดินออกไป เขาไม่อยากให้สถานการณ์เลวร้ายมากกว่านี้ กลัวว่าจะเผลอใส่อารมณ์กับคนที่รัก
22:25
"เอ้ยจินแค่นี้มึงไม่ไหวแล้วหรอ" ชายหนุ่มใช้นิ้วสกิดเจ้าของวันเกิดแต่ก็ไม่เป็นผลดูท่าจะหมดสติไปแล้ว
"อ่อนจังว่ะ..." ชายอีกคนยกยิ้มอย่างพึงพอใจดูท่าอะไรๆมันจะง่ายกว่าที่คิด
"ทำไมบ้านนี้มันคออ่อนกันจังว่ะ แต่ก็ดีน้องจีมินจะต้องเป็นของกูแน่ๆ" ชายคนที่สามเอ่ยถึงคนตัวเล็กที่พึ่งลุกไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้
เวลานี้เพื่อนคนอื่นๆที่มาร่วมงานได้กลับกันไปแล้วจะเหลือก็เพียงเพื่อนที่สนิทๆเท่านั้นที่ยังไม่กลับ ตอนนี้ทั้งแทฮยองและซอกจินหมดสติกันทั้งคู่คนที่ยังมีสติอยู่ถ้านับปาร์คจีมินอีกคนก็คือ 4 คน...
"น้อยๆหน่อย... ของเราสามคนต่างหาก"
"พูดได้ดีเดี๋ยวถ้ามา จัดการเลย"
รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของสามสหายปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวน่าขยะแขยงสิ้นดี ดวงตาฉายแววนักล่าที่พร้อมตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ
"อ้าวจีมินมาแล้วหรอ" สีหน้าปรับเปลี่ยนแสดงออกถึงความอ่อนโยนทันทีที่เห็นคนตัวเล็กเดินมา
" ครับ" จีมินไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อไป แทฮยองก็น็อคไปแล้วซอกจินก็ด้วย พี่น้องบ้านนี้ใจร้ายมากที่ปล่อยเขาไว้กับคนที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึง 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ
"น้องจีมินมีแฟนหรือยัง"หนึ่งในสามเดินเข้ามาหาจีมินวาดยิ้มส่งให้ร่างเล็ก
"ไม่มีครับ" จีมินหลบหน้าตอบชายตรงหน้าที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"หลบหน้าพี่ทำไมครับ... วันนี้จะได้จ้องหน้าพี่เต็มๆแน่หึ" ชายหนุ่มขยับริมฝีปากส่งผ่านคำพูดนั้นข้างหูเล็กทำเอาคนฟังขนลุกซู่
" พ... พี่หมายถึงอะไรอ๊ะ! "
ไม่ทันได้คำตอบก็รู้สึกจุกบริเวณหน้าท้องทันที ชายตรงหน้าไม่ตอบคำถามแถมยังต่อยท้องเขาอย่างแรงร่างเล็กตัวโยนด้วยความจุกเจ็บปวดมือเล็กกุมหน้าท้องไว้แน่น
ชายหนุ่มร่างสูงอุ้มร่างของปาร์คจีมินเดินขึ้นบันไดมุ่งหน้าตรงไปยังห้องของคิมซอกจินทันที ร่างเล็กโดนวางลงบนเตียงใหญ่ทั้งปวดบริเวณท้องหัวก็เริ่มปวดฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เริ่มทำงาน ตอนนี้ชายทั้งสามได้ยืนล้อมรอบเตียงที่มีร่างบางนอนอยู่
จีมินฝืนความเจ็บพยายามมองชายทั้งสาม แววตาที่เขาเห็นมันน่ากลัวมากนี่มันไม่ใช่แววตาของมนุษย์หากแต่เป็นแววตาของสัตว์ป่าชัดๆ
" อย่าทำอะไรผมเลยผมขอร้องอึก~"
จีมินใจเต้นแรงด้วยความกลัวน้ำสีใสไหลออกจากดวงตาเรียวเล็ก มือที่สั่นเทาพยายามยกขึ้นไหว้ขอความเมตตากับชายฉกรรจ์ทั้งสาม
"ไม่เอาสิคนสวยพี่กำลังจะพาขึ้นสวรรค์เลยนะ"
"อย่าเสียเวลาคุย... ใครจะเริ่มก่อน"
"ต้องกูสิ พวกมึงออกไปก่อน" ชายที่อุ้มจีมินขึ้นมาสั่งให้อีกสองคนไปรอด้านนอก
"มาสนุกกันเถอะคนสวย"
หลังจากชายสองคนออกไปร่างสูงในห้องไม่รอช้าถอดกระดุมเสื้อออกเดินขึ้นเตียงในทันที จีมินพยายามจะลุกหนีแต่ก็โดนมือหนารั้งให้ล้มลงมาบนเตียงกว้างเช่นเดิม มือทั้งสองถูกดึงติดกับเตียงด้วยมือหนาของชายที่คร่อมอยู่บนร่างชายหนุ่มเลียริมฝีปากของตนก่อนจะก้มลงไปสูดเอาความหอมจากร่างบาง ปาร์คจีมินพยายามดิ้นให้แรงที่สุดขัดขืนทุกทางแต่ก็ไม่เป็นผลชายหนุ่มยังคงซุกไซร้และลิ้มรสจากซอกคอขาวอย่างเมามันส์
"ปล่อยผม ฮืออย่านะ!"
"เลิกพูดมากได้แล้วคนสวย"
ชายหนุ่มกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มช่วงชิมลมหายใจจากร่างบางอย่างต่อเนื่อง ปากหนาพยายามจะสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากร่างบางแต่ร่างบางไม่ยอมเปิดปากแม้แต่น้อย
จีมินยังคงพยายามต่อต้านคนบนร่างมือเล็กควานหาสิ่งที่จะช่วยให้ตนหลุดพ้น เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างมือเล็กคว้าแจกันบริเวณหัวเตียงทุบเข้าขมับคนบนร่างสุดแรง จีมินผลักชายบนร่างออกหวังจะวิ่งออกไปแต่ดูเหมือนเขาจะแข็งแรงกว่าที่คิดมือหนาจับข้อมือเล็กไว้ได้ทัน
"กล้าดียังไงมาทำร้ายกู!"
เพียะ!
เสียงมือหนากระทบลงบนใบหน้าสวย ใบหน้านั้นหันตามแรงหยดน้ำสีแดงสดไหลซิบๆที่มุมปากเล็ก...
"ได้ชอบความรุนแรงใช่ไหมพวกมึงเข้ามาดิ๊"
ชายหนุ่มลูบหัวบริเวณที่มีน้ำสีแดงสดไหลอย่างอารมณ์เสีย ตะโกนเรียกเพื่อนอีกสองคนให้เข้ามาทันที
"เชี้ยมึงโดนอะไรว่ะ" ชายคนหนึ่งเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนยืนจับขมับที่มีเลือดไหลปรอยๆ
"เล่นกันแรงไปไหมว่ะ" ชายอีกคนพูดแหย่
" สงสัยจะชอบความรุนแรงกูว่าพร้อมกันเลยดีกว่า"
สิ้นเสียงประโยคนั้นตาดวงเล็กของปาร์คจีมินเบิกกว้างในทันที
"ไม่ อย่านะ อย่า!!"
ชายคนหนึ่งพุ่งมาจับแขนอีกข้างไว้อีกคนเดินขึ้นมาบนเตียงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเริ่มถอดกระดุมเสื้อและถอดกางเกงยีนส์สีดำของร่างเล็กออกไป จีมินตัวเล็กจะไปสู้แรงคนตัวโตได้ยังไงแม้พยายามดิ้นสุดแรงก็ไม่อาจสู้แรงของทั้งสามได้ ร่างเล็กทำได้แค่ร้องไห้เท่านั้น
มือหนาแสนหยาบกร้านทั้งสามส่งสัมผัสหยอกล้อกับร่างบางอย่างพึงพอใจ
"อือ~~"
เสียงเล็กหลุดครางเมื่อโดนสัมผัสจุดสีชมพูอ่อนบนยอดอก
"หวานยันเสียงครางเลยว่ะ"
"เออน้องจะมาโทษพวกพี่ไม่ได้นะน้องน่ารักเกิน"
"ไม่เคยเจอใครน่าเอาขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ"
คำพูดหยาบคายของคนเห็นแก่ตัวทำร้ายจิตใจร่างบางซ้ำๆ น่ารังเกียจทั้งใบหน้าน้ำเสียงสัมผัสทุกสัมผัสน่ารังเกียจจริงๆ จีมินอยากจะกลั้นหายใจให้ตายซะตอนนี้หากทำได้ ดีกว่าต้องมาทนเจออะไรแบบนี้ ร่างบางได้แต่หลั่งน้ำตาภาวนาในใจให้ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยเขาที
ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยผมที แม่ครับพ่อครับช่วยจีมินด้วยอึก... จีมินเกลียดพวกเขาจีมินรังเกียจจีมินไม่อยากโดนแบบนี้แล้วจีมินกลัว...
"ไม่ไหวแล้วว่ะขอเลยแล้วกัน"
"อย่านะไม่เอา อย่ามาจับ!"
มือหยาบกร้านกำลังจะดึงอันเดอร์แวร์ตัวสุดท้ายออกไปแล้ว ร่างเล็กหวาดกลัวหลับตาปี๋ดิ้นหนีสุดแรง
"ปล่อยเดี๋ยวนี้ก่อนที่กูจะฆ่าพวกมึง"
꧁༒END༒꧂
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น