ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Kookminเมียในนาม:น้ำตาหยดสุดท้าย...
" ดัน..."
" จีมิน..." ชายผิวสีน้ำผึ้งเอ่ยเรียกเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ปากเล็กๆนั่นเฝ้าเรียกชื่อลูกชายที่พลัดพรากจากอกไปราวสามวันที่แล้ว
ใช่แล้วนับตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาสามวันแล้ว จองกุกพาดันบีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้จีมินเฝ้ารอแต่ก็ไร้วี่แวว พอโทรไปจองกุกก็ปิดเครื่องใส่ตลอด หัวอกคนเป็นแม่ใจจะขาดอยู่รอมร่อ
"จีมินลองโทรใหม่นะเพื่อมันจะรับ..." แทฮยองกดโทรออกหวังให้ไอ้พี่ชายผู้แสนดี? รับสายสักทีอย่าทรมานเพื่อนเขาไปมากกว่านี้เลย เกรงว่าถ้านานกว่านี้จีมินจะต้องเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ
(ฮัลโหล)
"พี่กุก! ด... ดันอยู่ไหนผมขอร้องพาดันกลับมานะ"
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นหูดังออกมาจากปลายสาย ร่างเล็กก็หลุดออกจากภวังค์มือเล็กรีบคว้าโทรศัพท์จากเพื่อนรักมาทันที
(คำตอบล่ะ... ว่าไง)
แทฮยองที่อยู่ข้างๆส่ายหน้าให้จีมินเพื่อสื่อสารว่าอย่ายอมเด็ดขาด
" ผม.... จะหย่า "
(ว่าไงนะ?!) เสียงทุ้มของร่างหนาเอ่ยด้วยความตกใจ
"ถ้าพี่ไม่ยอมหย่าผมจะฟ้อง"
(หึ... ปาร์คจีมินเธอนี่มัน)
(ลืมไปแล้วหรอว่าฉันช่วยอะไรเธอไว้)
แทฮยองเบิกตากว้างไม่แพ้จีมินเลยในยามนี้เมื่อถึงนึกเรื่องที่จองกุกพูดออกมาจากปลายสายเมื่อครู่
"ถึงจะช่วยแต่มึงก็ทำผิดเหมือนกัน" ชายหนุ่มเอ่ยตอบพี่ชายในสาย คิดจะมาทวงบุญคุณงั้นหรอ
(ก็จริง... แต่ถ้าวันนั้นกูไม่มาเจอ วันนี้คงจะไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง)
เหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางใจ ประโยคนั้นทิ่มแทงหัวใจของปาร์คจีมินตลอดเวลา ภาพเก่าเล่าใหม่ฉายซ้ำไปซ้ำมาวนเวียนไม่จบไม่สิ้น จีมินสำนึกบุญคุณจองกุกมาโดยตลอดถึงจะโกรธมากแต่ที่จองกุกพูดมามันก็ถูก และที่จองกุกพูดเรื่องนี้ก็คงเป็นการย้ำเตือนจีมินให้เกรงใจเขากับบุญคุณที่ค้ำคอ
"ปล่อยผมไป... อึก ขอร้อง..." มือบางสั่นไหวน้ำร้อนในตาถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด
( ..... )
ปลายสายเงียบงันไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น
"... พี่กุก อึก ปล่อยจีมินกับลูกไปเถอะขอร้อง"
(จีมิน... ดูคลิปนี้สิถ้าเธอยืนยันที่จะหย่าคลิปนี้จะถูกปล่อยออกไปแน่)
มือเล็กกดเข้าแอพสีเขียวเพื่อดูคลิปที่สามีส่งมา จีมินกับแทฮยองเมื่อได้เห็นคลิปนี้ทั้งคู่ก็รู้สึกไม่ต่างกันมากนัก พวกเขาทั้งคู่ไม่คิดเลยว่าจองกุกจะมีคลิปนี้!
(คิดดูสิ... ถ้าคลิปนี้หลุดออกไปชื่อเสียงตระกูลปาร์คคงเสื่อมเสีย คนที่ไม่รู้คงคิดว่า... )
จองกุกตั้งใจเว้นช่องว่างลากเสียงยาน
"ไอ้ชั่ว! หุบปากไปเลยนะ มึงมันเลวเกินมนุษย์แล้ว" แทฮยองต้องหยุดคำพูดเล่านั้นเพราะมือบางของเพื่อนจับไหล่พร้อมส่ายหัวไป ใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำตาคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
"... ผมยอมแล้ว.... ไม่หย่าแล้ว... พาดันกลับมาเถอะพี่กุก"
(.... ตกลง)
" จีมินมึงยอมมันได้ยังไง" เมื่อสายตัดไปแทฮยองก็หัวเสียใส่จีมินในทันควัน
"แทชื่อเสียงตระกูลกูเลยนะ... กูไม่อยากสร้างปัญหาให้พ่อ ถึงไม่อยากแต่ก็ อึก..."
มือหนาของแทฮยองค่อยๆทำหน้าที่ปลอบประโลมเพื่อนรักอย่างจีมิน เพราะจีมินนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอแบบนี้ไง ถึงโดนคนอื่นรังแกเอาได้ง่ายๆ
"สู้ๆนะจีมิน... ทนหน่อย.... เดี๋ยวกูจะหาทางทำลายคลิปนั้นให้สิ้นซากเองรอหน่อยนะ" มือยักขยี่ตัวทุยของเพื่อนสนิท หวังจะให้ร่างบางนั้นรู้สึกพึ่งะาเขาได้บ้าง
"... อือ จะรอนะ"
รอยยิ้มที่บางเบาถูกส่งให้เพื่อนรัก
หนึ่งเดือนต่อมาชีวิตของทุกคนก็ได้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ บางคนมีความสุข บางคนมีความทุกข์ ทุกคนล้วนมีชีวิตที่แตกต่าง หากคุณมีช่วงเวลาที่เลวร้ายจงจำไว้ว่าคุณไม่ได้เผชิญหน้ากับมันเพียงคนเดียว อย่างน้อยก็คงมีจีมินอีกคนที่กำลังเผชิญหน้ากับช่วงเวลาที่เลวร้าย สำหรับจีมินไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด นอกจาก...
สามีที่ค่อนข้างเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับแฟนคนสวยมากขึ้น บางทีพามาที่บ้านมาทานข้าวแบบครอบครัว? แน่นอนแม่บ้าน คนทำอาหารก็ปาร์คจีมินไง
"อาหารจะเย็นหมดแล้วนะครับ" จีมินที่เห็นสามีเอาแต่เล่นมือถือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวก็เตือนด้วยความหวังดีกลัวว่าถ้าเย็นแล้วจะไม่อร่อย
"ไม่ต้องสะเออะ.."
"...." ดวงตาเรียวเล็กมีหยดน้ำใสเริ่มก่อตัวแต่ก็พยายามห้ามมันเอาไว้ เขาไม่น่าพูดเลยจริงๆ
"มี้ครับมันแปลว่าอะไรครับ?" เด็กตากลมโตถามแม่ด้วยใบหน้าขี้สงสัย เมื่อไม่ทราบความหมายของคำที่พ่อพูดออกมา
"ไว้ดันโตดันก็จะรู้เองครับ" จีมินตอบปัด ลูกชายของเขาไม่ควรต้องมารับรู้เรื่องราวที่ไม่ดีตอนอายุแค่นี้
"มี้ว่าดันรีบทานเร็วจะได้ไปโรงเรียนนะ"
"ครับมี้"
13:26
" จีมินเป็นไงบ้าง... ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างมึงยังโอเคใช่ไหม"
เพื่อนสาวเพียงคนเดียวเอ่ยถามเพื่อนรักเมื่อไม่ได้เจอกันนานนับเดือน
ไม่แปลกหรอกถ้าจะไม่ค่อยว่าง ก็เจนนี่ผ่านออแล้วตอนนี้ก็เป็นเทรนนี่ซึ่งเวลาพักก็ไม่ค่อยจะมีไหนจะเรื่องเรียนอีก
"โอเค มึงไม่ต้องคิดเรื่องกูนะมึงควรโฟกัสเรื่องซ้อม"
รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าหวาน เพื่อจะทำให้เพื่อนสบายใจ
"อืม... แล้วไอ้แทล่ะ ช่วงนี้เจอกันบ้างไหม"
"ช่วงนี้แทมันเตรียมคัมแบ็คเพลงใหม่ก็ไม่ค่อยได้เจอหรอก"
" จีมิน"
เสียงทุ้มหล่อของใครบางคนที่ทั้งคู่ก็รู้ว่าคือใคร เดินเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"แทเพื่อนรักไม่เจอกันนาน" เป็นเจนนี่คิมที่ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเพื่อนคนดัง
"เออนานจริง กูเห็นจีมินเดินเข้ามาที่ตึกก็ว่าแล้วต้องมาเจอมึงเจน"
" กูเพื่อนรักไง" เจนนี่ยกยิ้มทำหน้าเหนือกว่า มือเรียวสะบัดผมยักคิ้วให้เพื่อนรักผิวน้ำผึ้ง
"น้อยๆหน่อย กูต่างหากที่เป็นเพื่อนรัก" มือปลาหมึกของแทฮยองเกี่ยวคอจีมินยักไหล่ยิ้มพร้อมส่งยิ้มสี่เหลี่ยมไปให้เพื่อนสาว
" พอๆทั้งสองคนเลยเล่นเป็นเด็ก"
จีมินตีมือปลาหมึกของแทฮยอง ส่งสายตาดุๆไปให้เพื่อนสาวหนึ่งทีสำหรับจีมินมันดูดุ แต่สำหรับเจนนี่คิมคนนี่มันน่ารักเหลือเกิน
" ว่างๆนัดกันไปทานข้าวมะ" เจนนี่เสนอความคิดเนื่องจากคิดถึงเพื่อนสนิททั้งสองคนมากๆ
"ก็ดีนะ" แทฮยองเองก็อยากทานข้างกับเพื่อนสนิททั้งสองมากๆ เนื่องจากห่างหายจากกันมานานเขาเองก็งานยุ่งนานๆทีจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
"อืมโอเค"
"จีมินไหนๆก็มาถึงห้องซ้อมแล้วเอาสักหน่อยไหม?" หญิงสาวยิ้มกรุ่มกริม เธออยากจะเห็นจีมินเต้นจริงๆการเต้นที่พริ้วไหวและแข็งแรง
"ใช่ๆเอาหน่อยนะจีมินเดี๋ยวกูจะถ่ายคลิปเอง"
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องแพงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เตรียมพร้อมที่จะบันทึกท่วงท่าการเต้นของจีมิน
" เอาหน่อยก็ดีเหมือนกัน"
เสียงดนตรีดังขึ้นโดยเจนนี่คิม จีมินเริ่มซึมซับเสียงเพลงร่างกายเริ่มขยับตามจังหวะดนตรี ฝ่ามือเล็กวาดไหวบนอากาศขาเรียวก้าวย่างร่างบางพริ้วไหวตามจังหวะท่วงท่าสะกดทุกสายตาให้จ้องมองมาที่ร่างบาง
"สุดยอด" เมื่อเสียงเพลงดับลงแทฮยองและเจนนี่ปรบมือรัวให้เพื่อนรัก
"เดี๋ยวกูอัพลง IG แด่เพื่อนที่รัก"
"แคปชั่นเชยมากคุณชายสี่มิติ" เจนนี่เบะปากทำคิ้วขมวดให้แคปชั่นของศิลปินชื่อดัง
"ฮ่าๆๆ" จีมินหัวเราะร่าให้เพื่อนทั้งสองที่ชอบกัดกันตั้งแต่รู้จักกันมาสองคนนี้ก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ
Rrrrrrrrrrrrr~~~~
"สวัสดีครับ" จีมินกดรับเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
" คุณจีมินใช่ไหมคะ"
"ครับ" เสียงเล็กตอบกลับแบบงงๆ
"ฉันเป็นคุณครูของดันบีนะคะคือตอนนี้น้องไม่สบายพอจะมารับได้ไหมคะ"
"ครับเดี๋ยวผมจะรีบไป" จีมินกดวางสายรีบหยิบของต่างๆในทันที
"จีมินมีอะไรหรอ" แทฮยองถามเพื่อนรักที่ดูรีบร้อนหลังวางสาย
"ดันไม่สบายต้องไปรับกลับแล้ว... วันนี้สนุกมากไว้เจอกันใหม่นะ"
ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปจากห้องซ้อม โดยไม่หันกลับมามองเพื่อนทั้งสองเลยแม้แต่น้อย
" จีมินเป็นแม่ที่ดีเนอะ" เจนนี่เฝ้ามองแผ่นหลังเล็กที่กำลังหายไปจากสายตา
"ใช่... มึงคงไม่มีโอกาสได้ทำไม่ต้องเศร้านะเจน" แทฮยองตีหน้าเศร้ามือตบไหล่เพื่อนเหมือนกำลังปลอบใจ
" ไอ้แทหลอกด่ากูหรอมึงนะมึง!" มือเรียวฟาดต้นแขนเพื่อนสนิทด้วยความหมั่นไส้
"เจ็บๆ... " ชายหนุ่มลูปแขนบริเวณที่โดนฝ่ามือเล็กตีปลอยๆ
"เออเจน พี่โฮปเป็นไงบ้างอ่ะ"
" ระดับพี่กู.... ก็ต้องอยู่ในคอกสิ" หญิงสาวทำหน้าทะเล้น
"กูจะฟ้องมึงว่าพี่โฮปหน้าม้า" แทฮยองทำหน้าเอือม
" งั้นบอกมันด้วยนะว่า... เดี๋ยวกูงอด้วยการป้อนหญ้านะฮ่าๆๆ" เจนนี่หัวเราะน้ำตาเล็ด
"มันคือการง้อหรอว่ะ..." แทฮยองเลิกคิ้วสูง กับวิธีง้อของพี่น้องบ้านนี้
จีมินขับรถสีขาววาวไปยังโรงเรียนของลูกชายด้วยความร้อนใจ เท้าเหยียบคันเร่งอย่างไม่ลดละ เมื่อเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่สบายได้จีมินเอาแต่คิดคำถามเล่านี้ในใจ
เมื่อรถจอดลงร่างบางก้าวเดินไปหาลูกชายในทันที
"น้องปวดท้องเวียนหัวสงสัยตอนเที่ยงกินของที่แพ้แน่ๆเลยค่ะ ครูขอโทษนะคะคุณแม่"
"ไม่เป็นไรครับขอบคุณที่โทรตามนะครับ... ไปกันลูก"
เสียงหวานเอ่ย โค้งหัวให้คุณครูประจำชั้นของดันบีที่รู้ว่าตนคือแม่ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้
ร่างเล็กอุ้มลูกชายไปขึ้นรถเตรียมออกตัวเป้าหมาย รถเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนด้วยความเร็วไม่มากนัก จีมินเป็นห่วงลูกกลัวว่าถ้าขี่รถเร็วจะยิ่งทำให้ปวดหัว
ไม่นานรถสีขาวของร่างบางก็จอดลงในบ้านหลังใหญ่ แปลกตาซะจริงที่วันนี้รถสปอร์ทสีดำจอดอยู่ภายในบ้านหลังนี้ ปกติจองกุกไม่กลับบ้านเร็วขนาดนี้นิ จีมินไล่ความคิดออกจากหัวก่อนจะสาวเท้าลงจากรถไปเปิดประตูให้ลูกชาย
"เดินไหวไหมครับ" มือบางสัมผัสใบหน้าเล็กเอ่ยถามอาการในตอนนี้
"ไหวฮะมี้" ดันบีลงจากรถเดินนำหน้าผู้เป็นแม่เข้าไปภายในบ้าน
"..... ป๊า!"
เสียงเล็กตะโกนดังลั่น น้ำสีใสเริ่มร้อนเห่อที่ดวงตาเล็ก ภาพที่เด็กชายเห็นคือ ผู้เป็นพ่อกำลังส่งสัมผัสปากต่อปากให้คนที่ตนเคยบอกว่าเป็นแค่เพื่อน สองร่างผละออกจากกันอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเด็กเล็ก จีมินที่หยิบของหยิบกระเป๋าอยู่ที่รถรีบวิ่งมาเมื่อได้ยินเสียงลูกชายตะโกนลั่น
"ป๊าทำอะไร อึก... ป๊านอกใจมี้ทำไมฮือ~~~"
จีมินไม่รู้เลยว่าดันบีเข้ามาเจออะไรข้างในบ้านหลังนี้ สิ่งที่จีมินเห็นคือสามีที่ยืนนิ่งหน้าซีดเซียว กับหญิงสาวที่ยืนตัวทื่อแววตาทั้งสองฉายแววตกใจ
"ดันฟังป๊าก่อน" จองกุกรีบสาวเท้าก้าวเดินเข้ามาหาลูกชายตัวเล็ก
" ผมเกลียดป๊าอย่าเข้ามา ฮือ~"
" ดัน ดันจะไปไหนรอมี้ก่อน!" จีมินทิ้งของทั้งหมดที่อยู่ในมือ ขาเรียววิ่งตามร่างเล็กออกไปให้เร็วที่สุด
เอี๊ยดดด ~~ โครม ~~~~
"ม... ไม่~~" จีมินส่งเสียงปานจะขาดใจ ภาพเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นมันชัดเจนเกินไป ลูกชายที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดโดนรถชนเข้าอย่างจังร่างเล็กลอยออกไปใจคนเป็นแม่แตกสลาย รีบวิ่งเข้าไปหาลูกทั้งน้ำตา...
"ดันมี้จะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แข็งใจไว้นะลูกอึก อย่างทิ้งมี้ไปนะฮือ~"
จีมินซ้อนร่างไร้สติของลูกชายที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดขึ้นในอ้อมกอดวิ่งมายังรถ โดยมีสายตาสองคู่ที่ยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากๆ
"จีมินให้พี่ไปด้วย" ร่างหนาเมื่อตั้งสติได้ก็วิ่งมาหาจีมินที่รถทันที
"...... "สายตาเรียวเล็กหันมาจ้องมองสามีตัวโตถึงดวงตาจะเต็มไปด้วยน้ำตา แต่จองกุกรับรู้ได้ว่าสายตาที่ภรรยาตัวเล็กมองตนมันเต็มไปด้วยความโกรธดุดันและเย็นชา จองกุกไม่เคยได้รับสายตาแบบนี้จากภรรยาเลยสักครั้ง
"เราหย่ากัน อยากจะปล่อยคลิปเหี้ยอะไรก็ปล่อยเลยนับตั้งแต่วันนี้เรา.... ขาดกัน"
ความอดทนเส้นสุดท้ายขาดสิ้นตั้งแต่เห็นร่างเล็กของลูกชายลอยอยู่กลางอากาศ หัวใจที่ร้าวรานมีรอยร้าวมากมายที่จอนจองกุกเคยทำไว้บัดนี้แตกสลายกลายเป็นเพียงฝุ่นละอองปลิวหายไปในพริบตา
น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่เต็มไปด้วยความชัดเจน จริงจังทั้งสีหน้าน้ำเสียงจองกุกไม่เคยได้รับการกระทำแบบนี้จากจีมินแน่นอน นี้เป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งสุดท้าย
"พอกันทีชีวิตเฮงซวย" จีมินชูนิ้วกลางแทนคำบอกลาให้แก่แฟนสาวและสามีสุดที่รัก ก่อนร่างเล็กจะปิดประตูรถและเคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ร่างบางนั่งหน้าซีดตัวสั่นเทาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ใบหน้าสวยชุ่มชื้นเปียกไปด้วยน้ำสีใสจากดวงตาทั้งสองข้าง
จีมินเฝ้าภาวนาให้ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมาตลอดเวลา2ชั่วโมง โดยมีแทฮยองนั่งรอเป็นเพื่อน เวลานี้เจนนี่เป็นเทรนนี่แล้วไม่สามารถออกมาในเวลาซ้อมได้จึงมีแค่แทฮยองเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้
"ดันจะต้องปลอดภัยใจเย็นนะ" แทฮยองให้กำลังใจจีมิน
"....." จองกุกที่ไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวจีมินจะโวยวายเมื่อเห็นตนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกต้องเป็นแบบนี้ ได้แต่ยืนหลบมุมรอฟังข่าวเช่นกัน
"หมอครับลูกผมเป็นไงบ้าง" เมื่อเห็นประตูเปิดออกชายในชุดกราวน์เดินออกมาจีมินรีบเข้าไปหาร่างนั้นเพื่อถามถึงอาการลูกชาย
"เด็กปลอดภัยแล้วครับ"
ทั้งร่างเล็กทั้งเพื่อนสนิททั้งคนที่แอบฟังเมื่อได้ยินสิ่งที่หมอพูดก็พากันโล่งใจยิ้มได้บ้าง
"ปลอดภัยแล้วก็จริงแต่.... การที่เด็กจะฟื้นหรือไม่ฟื้นมันครึ่งต่อครึ่งเลยนะครับ... หมอไม่อยากจะพูดแบบนี้แต่เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะครับ"
รอยยิ้มบางๆหดหายเมื่อคุณหมอพูดจบ
"หมอทำยังไงก็ได้ให้ลูกผมฟื้นผมจ่ายไม่อั้นขอร้องหมอ... ขอร้องหมอ! "
"จีมินใจเย็นๆ!" แทฮยองจับเพื่อนตัวเล็กไว้เมื่อจีมินเริ่มเริ่มเขย่าเสื้อคุณหมอพูดคำเดิมซ้ำๆ
" ถ้าหมอทำได้หมอไม่คิดค่ารักษาเพิ่มหรอกนะครับ แต่หมอก็ทำได้แค่นี้อย่าพึ่งหมดหวังนะครับ หมอขอตัว"
หมอหนุ่มให้กำลังใจทั้งสองคนก่อนจะเดินออกไป
เวลาล่วงเลยมาเกือบอาทิตย์ จีมินมักจะมาเฝ้าลูกชายตัวน้อยอยู่เสมอทั้งอ่านหนังสือนิทานให้ฟังทั้งพูดคุยแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าร่างเล็กจะลุกขึ้นหรือตอบอะไรกลับมาเลย
" จีมิน... แน่ใจแล้วใช่ไหม" เจนนี่ถามด้วยใบหน้าปนเศร้า
" แน่ใจ กูควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้ไม่ใช่หรอ"
หญิงสาวผงกหัวขึ้นลงก่อนจะยิ้มบางๆ ไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วยนะแต่ที่เศร้าเพราะจากนี้จะไม่ได้เจอจีมินแล้วต่างหากล่ะ
"อีกอย่างย้ายไปที่นั้นกูก็จะพาดันไปรักษากับหมอที่เก่งที่สุด"
" ดีแล้ว... อีกอย่างได้ทำงานกับศิลปินแถวหน้าของ La ถือเป็นโชคดี"
ใช่แล้วหลังแทฮยองอัพคลิปของจีมินศิลปินที่ติดตามเขาเห็นเข้าก็สนใจในตัวจีมินขึ้นมาจึงเอ่ยชวนให้ไปร่วมงานที่ La ด้วยกัน
"ว่างๆกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะจีมิน"
" แน่นอน... แทฝากให้พี่กุกเซ็นด้วยนะพรุ่งนี้กูจะบินแล้วคงต้องรบกวนมึง ส่วนอีกใบที่เป็นของกูฝากไว้กับมึงนะ"
" อืม... ได้" แทฮยองส่งยิ้มให้จีมินในที่สุดเพื่อนเขาก็เป็นอิสระแล้ว ดีใจด้วยนะจีมิน...
นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ปาร์คจีมิน และจอนจองกุก จะไม่มีความสัมพันธ์อันใดต่อกันอีกทั้งนิตินัยและพฤตินัย ความสัมพันธ์จะยุติลงเมื่อปลายปากกาจากมือหนาของจองกุกถูกเติมลงไปในช่องนี้....
꧁༒ END ༒꧂
★ ☆ ✡ ✦ ✧ ⌑ ✩ ✪ ⍟ ❂ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ☪⍣ ⋆
แม่นางฟ้ากำลังบินออกจากกรงแล้วทุกโคนนน ... จบเลยเนอะ... แหะไรท์หยอกเล่น รู้สึกยังไงกับตอนนี้มาบอกไรท์หน่อยไรท์รออยู่นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น