kookminเมียในนาม

ลำดับตอนที่ #4 : Kookminเมียในนาม:แฟนเก่า

                                                            

"ไม่อยากหย่าหรือหย่าไม่ได้... " ร่างเล็ก​สวนกลับร่างหนาไปในทันที​ 

"ไม่ต้องห่วงเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมันไม่เกี่ยวกัน..... บริษัท​พี่จะไม่มีผลกระทบอะไรเลย" ร่างเล็ก​เอ่ยบอกถึงความกังวล​ใจของสามีในตอนนี้​ จริงๆจีมินก็รู้​ทุกอย่างว่าทำไมจองกุกถึงไม่หย่ากับจีมินทั้งๆที่​ไม่ได้​รักเพราะจองกุกกลัว​ กลัวว่าพ่อของจีมินจะถอนหุ้นยังไงล่ะ

" ก็บอกว่าไม่หย่าไง! " ร่างสูงตะหวาดใส่หน้าร่างบางจนจีมินรู้สึกหวาดกลัว

" ทำไม​พูดถึงขนาดนี้แล้วพี่ไม่เชื่องั้นหรอ​ ผมไม่ใช่คนที่​ไม่รักษาคำพูด... เหมือนพี่สักหน่อย" ร่างเล็กเงยหน้าสบตากับร่างสูงพูดประโยคหลังออกไปก่อนมุมปากเล็กจะกะตุกขึ้น

เมื่อร่างสูงได้ฟังมันก็มีประโยคนึงลอยเข้ามาในหัวสมองของเขา

... พี่สัญญา​จะดูแลจีมินกับลูกให้ดีที่สุดให้โอกาสพี่นะ... 

"..... ไม่มีใครรู้อนาคต​หรอกจีมิน" คำพูดพล่อยๆจากปากหนาทำเอาจีมินไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว​ จริงอยู่​ที่ว่าไม่มีใครรู้อนาคตแล้วจะบอกเขาว่ายังไงถ้าอยากจะเชื่อคำพูดพวกนี้ได้​ ต้องให้เขาไปคบกับหมอดูหรอถึงจะเชื่อได้? 

"พูดง่ายจังเลยนะผู้ชายเลวๆแบบพี่ก็เหมาะสมกันดีกับผู้หญิง.... แบบนี้"  

"ปาร์ค​จีมินเกินไปแล้วนะ!" ร่างสูงโมโหเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นท่าทีภรรยาที่พยายามดูถูกเขาและแฟนสาว

มือหนาง้างขึ้นเตรียมตกกระทบกับผิวหน้าขาวอมชมพู​ของร่างบาง​ ร่างบางหลับตาพริ้มเตรียมใจรับแรงจากมือหนาของสามีที่กำลังจะมาถึง​ เมื่อหนังตาปิดลงน้ำใสๆก็ได้เล็ดลอด​ออกมา

  

" อย่าแม้แต่จะคิด" มือหนาของใครบางคนคว้ามือหนาของจองกุกเอาไว้ได้ทัน​  

"อย่าเอามือสกปรก​ๆมาโดนเพื่อนกู..." 

" แท​ อึก~~ฮือ" 

เมื่อจีมินลืมตาขึ้นเจอเข้ากับร่างของเพื่อนรักที่กำลังสกัดกั้นมือหนาของสามีไม่ให้มาถึงใบหน้าตน​ก็ปล่อยโฮทั้นที​ จีมินที่พยายามเ​ก็บซ่อนน้ำตามาตลอดเมื่อได้เห็นคนที่เขาสามารถเชื่อใจและไว้ใจได้แล้วน้ำใสๆนั้นก็พากันไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง

    เป็นอย่างที่แทฮยองคิดไว้จริงๆว่าแล้วที่มาทำดีกับจีมินต้องหวังอะไรแน่ๆ​ ดีนะที่จีมินบอกเขาว่านัดเจอกับจองกุกที่ไหน​ เขาเลยตามมาเพราะเป็นห่วงจีมินแล้วมันก็เป็นโชคดีอีกอย่างที่พนักงานร้านนี้เป็นแฟนคลับเขาจึงเข้ามาห้องVIPนี้ได้ง่ายๆ

"มึงมาทำไม" สายตาคมคายจ้องน้องชายอย่างเยือกเย็น​

" เพราะกูเป็นห่วงเพื่อนกูไง" ชายผิวสีน้ำผึ้งเอ่ยบอกผู้เป็นพี่ชายออกไปอย่างที่ใจคิด​

"..... ระหว่างมึงกับจีมินแน่ใจหรอว่าแค่เพื่อน​ ดูเป็นห่วงกันมากเหลือเกินนะ" 

ดวงตาเรียวเล็กของร่างบางและเพื่อนสนิทเบิกกว้างเมื่อฟังประโยคนั้นจบ​ ​แทฮยองชักจะอยากรู้​แล้วสิว่าพี่ชายคนนี้มองเขายังไงกันแน่เขาดูเลวขนาดกล้าคิดอะไรกับเมียพี่ได้เลยหรอ

"ไม่เอาสิพี่... อย่าคิดว่าคนอื่นจะเลวเหมือนตัวเองสิ" แทฮยองยกยิ้มมุมปาก​ เขารู้สึก​พอใจมาก​ ถึงนี้มันจะน้อยนิดเทียบกับสิ่งที่จองกุกทำกับจีมินมันยังน้อยไปจริงๆ

"ไอ้แท!" ร่างหนาของจองกุกเตรียมพุ่งเข้าใส่ร่างของแทฮยองแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อมือเล็กของแฟนสาวห้ามเอาไว้

" จองกุกพอได้แล้ว"

" ไปกันเถอะจีมิน"  

ชายหนุ่มพยุงร่างเล็กของเพื่อนรักเดินออกไปจากห้องที่มีแต่ความน่าขยะแขยง​ แทฮยองเกลียด​จองกุกเหลือเกินทำแบบนี้กับจีมินได้ยังไงพาผู้หญิง​คนนั้นมาเจอจีมินได้ยังไง​ พาภรรยามาเจอกับแฟน? คนปกติคงทำไม่ได้​เหมือนพี่ชายเขาแน่

20:49

" แทแล้วดันล่ะ" ร่างเล็ก​เช็ดน้ำตาเมื่อลงจากรถเดินเข้ามาในคอนโด​แทฮยอง​ ร่างบางก็เอ่ยถามถึงลูกชายสุดที่รักที่ฝากแทฮยองไว้เพราะจะไปเจอจองกุกก่อนหน้านี้

"หลับแล้ว" ชายผิวสีน้ำพึ้งมองเพื่อนสนิทด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยม​ไปด้วยความเศร้า​ คราบน้ำตาบนใบหน้าสวยทำให้เพื่อนของเขาน่าสงสารเหลือเกิน​

"จีมินที่พูดน่ะ.... พูดจริงหรอ" แทฮยองเอ่ยถามถึงประโยคตัดขาดที่เพื่อนสนิทของเขาพุ้นมันใส่หน้าพี่ชายตัวดี

" .... " ร่างบางนิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อเพื่อนรักแต่ทว่า​ไม่นานนัก​ น้ำสีใสก็หลั่งไหล​ออกมาเป็นสายธาร

"จีมินมึงจะหย่ากับมันใช่ไหม" แทฮยองสงสารจีมินจากขั้วหัวใจ​ เขาคิดว่าหย่าก็ดีเขาไม่อยากเห็นจีมินร้องไห้เพราะผู้ชาย​คนนั้นอีกแล้ว

"กูไม่รู้... กูอยากจะหย่าแต่กูก็รักพี่เขา​มึงเข้าใจกูไหมแท อึก~"

 ร่างเล็กหลุด​สะอื้นออกมา​ มือบางยกขึ้นป้องปากเอาไว้ไม่ให้สะอื้นหนักไปกว่านี้

" กูเข้าใจ..... กูขอโทษ​นะจีมิน" 

ร่างเล็ก​เหลือบมามองใบหน้าคมของเพื่อนสนิท​ จีมินไม่เข้าใจแทฮยองจะขอโทษ​เขาทำไม​ แทฮยองไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเสียใจเลยแล้วเพื่อนคนนี้จะกล่าวคำขอโทษ​ออกมาทำไม? 

"แทขอโทษ​ทำไมแทไม่ได้ทำอะไรผิดเลย" 

"ผิดสิผิดมากด้วย... "

 ร่างบางอยากจะถามออกไปว่าเรื่องอะไรแต่ก็รอให้เพื่อนเป็นคนบอกเองดีกว่า​ ร่างหนาเดินเข้ามาตรงหน้าร่างบางนั่งลงโซฟาข้างๆก้มหน้าเล่าเรื่องที่ตนรู้สึกผิดต่อเพื่อนรักจากใจ

"ผู้หญิง​คนนั้นเคยเป็นแฟนเก่าจองกุกก่อนจะมาแต่งงานกับมึง"  

"ห.... หมายความว่าไง" ตาเรียวเล็กเบิกโตร่างบางเมื่อได้ฟังก็เกิดความไม่เข้าใจว่าที่เพื่อนกำลังจะสื่อคืออะไรกันแน่

" ลิซ่าเคยคบกับจองกุกแล้วก็เลิกกันไปเพราะไอ้กุกมันมาแต่งงานกับมึง... จีมินกูผิดเองที่หลงเชื่อใจมันกูคิดว่ามันจะดูแลมึง​ อย่างที่มันพูดได้"

     ร่างหนาพูดไปกำหมัดไป​ เขาหลงเชื่อใจฝากฝังจีมินไว้กับคนแบบนี้ได้ยังไง​ ถ้าเขารู้ว่าจองกุกจะกลับไปหาลิซ่าอย่าหวังเลยว่า​ งานแต่งงานระหว่างจองกุกกับจีมินจะเกิดขึ้น

" มึงบอกกูว่าจองกุกมันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อ2ปีก่อนกูก็ได้ข่าวว่ามันกับลิซ่ากลับมาติดต่อกัน​ กูผิดเองที่ไม่ได้บอก" 

" ท... ทำไม​ ทำไมไม่บอกกันเลยอึก​ แทมึงก็คิดว่ากูโง่ใช่ไหมฮือ~" 

  ใบหน้าสวยไม่เคยขาดหยดน้ำใสเลยในยามนี้​ นี่เขาหลงตัวคิดว่าตัวเองมาก่อนตลอด​งั้นหรอ​ หรือจริงๆแล้วคนที่เป็นน้อยคือเขามาตลอด? 

" จีมินมึงไม่ได้​โง่กูรู้... กูจะไม่ขอให้มึงหยุดร้องมึงร้องได้เลยเท่าที่มึงต้องการ​ แล้วพรุ่งนี้​มึงต้องหยุดร้องเข้าใจไหม" 

มือหนาส่งไปโอบไหล่เล็กของเพื่อนสนิทเอาไว้เป็นการปลอบประโลม​ หัวเล็กทิ้งลงบนไหล่กว้างของร่างหนาปล่อยให้น้ำตาไหลตามกรอบหน้าสวยอยู่อย่างนั้น​ จีมินผู้น่าสงสารแทฮยองได้แต่นึก นางฟ้าตัวน้อยของบ้านตระกูล​ปาร์ค​ผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนในครอบครัว​ พ่อกับแม่ไม่เคยทำให้จีมินเสียใจไม่เคยตีไม่เคยทำให้จีมินเจ็บพวกท่านรู้ว่าจีมินเป็นเด็กดี​ แล้วจะให้พวกท่านตีจีมินได้ยังไง​ ตั้งแต่เด็กแผลแม้แต่แผลเดียวก็ไม่เคยได้รับ​ แล้วจอนจองกุกเป็นใคร​ กล้าดียังไงมาทำคุณ​หนูตระกูล​ปาร์ค​เสียใจเจ็บปวด​ จองกุกคงไม่รู้​หรอกก็จองกุกไม่ได้รู้จักจีมินในวัยเด็ก​ เหมือนอย่างเขากับพี่ชายอีกคนถ้าเกิดพี่ชายอีกคนรู้ว่าจองกุกทำอะไรกับจีมินไว้บ้าง​ กลัวว่าทั้งคู่จะเข้าหน้ากันไม่ติด แล้วถ้าเกิดว่าครอบครัวจีมินรู้เรื่องราวทั้งหมดล่ะก็แทฮยองกลัวเหลือเกิน​ว่า​ ความสัมพันธ์​ระหว่างตระกูล​จอนกับตระกูล​ปาร์ค​อาจจะสั่นไหว

" กูหวังว่ามึงจะหลุดพ้น​จากฝันร้ายเร็วๆนี้นะจีมิน" ร่างหนาอุ้มร่างบางที่ร้องไห้มานานจนเผลอหลับไป​ เข้ามาในห้องที่มีดันบีเด็กตัวน้อยนอนอยู่​ เขาจัดการห่มผ้าให้สองแม่ลูกก่อนจะออกมา

ตื๊ด​ๆๆ~~~

โทรศัพท์​มือถือเครื่องสวยกำลังสั่นอยู่บนโต๊ะหรู​ แทฮยองที่ออกมาจากห้องเห็นเข้าพอดีจึงเดินมาดูเบอร์​ที่โชว์​บนหน้าจอโทรศัพท์​ของปาร์ค​จีมินช่างน่าตกใจจริงๆ​ ยังจะมีหน้าโทรมาอีกหรอจอนจองกุก

"......." 

(จีมินอยู่ไหนกลับบ้านเราต้องคุยกัน)​

"...." แทฮยองไม่ได้ตอบกลับเขาอยากรู้​จริงๆว่าจองกุกจะพูดอะไรต่อ​ ถึงจะพอรู้ว่ามันก็คงจะเป็นประโยคที่เห็นแก่ตัวก็เถอะนะ

(จีมินเธอจะเงียบใส่พี่แบบนี้ไม่ได้​นะ)​

"เรานี่คือหมายถึงลิซ่าด้วยหรือป่าว" 

(ไอ้แทมึงมารับโทรศัพท์​จีมินได้ยังไงแล้วจีมินล่ะ)​

" มันไม่อยากคุยกับมึงตอนนี้ไว้พรุ่งนี้​ค่อยคุย" 

(พรุ่งนี้​หมายความว่าไง... จะไม่กลับบ้านงั้นหรอ)​

"เออ... แล้วมึงรู้​ด้วยหรอว่านั้นบ้านมึงเห็นไปนอนที่อื่นบ่อย"

(อย่ามาย้อนกูๆจะไปพาเมียกูกลับบ้าน)​

ยังจะกล้าเรียกเขาว่าเมียอีกนะมึง... 

"มึงก็ลองมาดูกูจะฟ้องแม่กับพ่อว่ามึงทำเลวอะไรไว้บ้างคราวนี้แหละ​ยังไงมึงก็ต้องหย่า"

    จริงๆผมก็อยากบอกผู้ใหญ่​ให้รับรู้​เรื่องนี้นะ​ แต่ผมกลัวว่าผู้ใหญ่​จะผิดใจกันทั้งสองฝ่ายอีกอย่างที่สำคัญ​กว่านั้นคือ​ ผมกลัวว่าหลานชายผมจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา​ เมื่อครอบครัว​แตกแยก

ตื๊ด​ ตื๊ด​ ตื๊ด~~~

" สักวันจองกุก.... มึงจะเสียใจที่ไม่ได้มอบความรักให้กับจีมิน" 

ผมไม่รู้​หรอกนะว่าเมื่อไหร่จีมินจะหย่ากับจองกุก​ ผมรู้ว่าครั้งนี้มันหนักหนา​เกินกว่าครั้งไหนแต่จองกุกก็ไม่ยอมหย่า​ ผมไม่รู้​จะพูดยังไงกับมันจริงๆ​ตอนนี้ผมน่ะกลัวว่าจองกุกมันจะเล่นไม่ซื่อกับจีมินมาก​ มันอาจจะทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้จีมินหย่า

09:45

"จองกุกคะลิซว่าคุณ​พาลิซกลับเถอะนะเดี๋ยว​คุณ​จีมินเธอจะกลับมาซะก่อน" 

หญิงสาวเอ่ยบอกแฟนหนุ่มที่พาเธอมาค้างที่นี้​เมื่อคืน เธอเองก็ไม่รู้​ว่าทำไมจองกุกถึงพาเธอมาค้างที่นี้หลังจากแยกกันที่ร้านอาหารไม่นานนักจองกุกก็ขับรถไปรับเธอมา

"แล้วทำไมต้องแคร์... ทีลูกผมเขายังไม่พากลับมาเลยไม่นึกถึงผมเลยว่าจะคิดยังไง" ร่างหนา​ สบถ​ ออกมาด้วยอารมณ์​ที่ยากจะคาดเดาได้

ไม่นานนักก็มีเสียงรถเเล่นเข้ามาจอดภายในบ้าน​ ประตูบานใหญ่ถูกผลักออกด้วยมือของร่างเล็กก่อนจะเห็นร่างของเด็กชายตัวน้อยที่ยิ้มแป้นเดินเข้ามาในบ้าน​ จีมินยิ้มทุกครั้งที่ได้เห็นความน่ารักของดันบีความทุกข์​ถูกกัดกินจนหมดสิ้น...

ดันบีวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อในทันที​ ร่างหนายิ้มให้กับท่าทีที่แสนน่ารักของลูกชายตัวน้อย​ อารมณ์​ขุ่นเคือง​เมื่อครู่มลายจนหมดสิ้น​ มือหนาอุ้มเด็กน้อยขึ้นก่อนจะหอมไปที่แก้มนุ่มๆนั้น

"ดันคิดถึง​ป๊าจังเลยฮะ" ปากอิ่มเอ่ยบอกคุณพ่อ​ ปากน้อยๆเบะปากทำหน้างอ

"มี้พาดันไปนอนที่ไหนมาหืม... รู้ไหมป๊ารอดันกลับมาอยู่นะ" ร่างสูงนำมือขยี้หัวทุยของลูกชายแสดงออกถึงความเอ็นดู​ แต่สายตากลับมองไปยังร่างบางอย่างดุดันเหมือนคาดโทษ

นั่นน่ะโกหก​ชัดๆ​ รองั้นหรออยากจะถามจริงๆว่ารออิท่าไหนคงจะนอนรอด้วยกันบนเตียงสินะ​ ถ้าดันไม่อยู่​ตรงนี้ผมคงจะพูดมันออกไป​ เจ็บดีนะครับ​ เมื่อวาน​พามาเปิดตัว​ เมื่อคืนก็พาเข้าบ้านเลยสุดยอดจริงๆพี่คงจะเกลียด​ผมมากสินะถึงทำกันขนาดนี้

"คอนโดอาแทฮะว่าแต่... นั่นใครครับป๊า​ ป๊าคงไม่ได้นอกใจมี้ใช่ไหมครับ"   เด็กชาย​ตากลมโตจ้องมองหญิงสาว​ที่ยืนอยู่ด้านหลังจองกุก​ แววตาของเด็กชายเต็มไปด้วยความดุดันเขาหวงป๊าของเขามากและป๊าของเขาก็ควรจะมีมี้ของเขาแค่คนเดียวด้วย​ ในหัวของเด็กน้อยคิดเช่นนั้น

" นั่นเพื่อนป๊าครับ"

โกหกหน้าด้านๆ​ จีมินฟังคำหลอกลวง​ของสามีที่เอ่ยบอกแก่ลูกชายตัวน้อยผู้ไร้เดียงสา​ ร่างเล็กกำมือแน่นหัวใจเต้นรัวด้วยความโกรธ​ แสดงเก่งจริงๆสมแล้วที่เคยเป็นพระเอกละครมาก่อน

"สวัสดี​ครับดันบีเรียกพี่ลิซ่าก็ได้นะครับ" 

หญิงสาวเอ่ยทักทายเด็กตัวน้อยที่แฟนของตนกำลังอุ้มอยู่​ ใบหน้าของเธอดูเป็นมิตรรอยยิ้มช่างอ่อนหวาน​

    

   หากว่าดันบีคือลูกชายของเธอภาพที่จีมินเห็นตอนนี้คงจะเป็นครอบครัว​ที่แสนจะอบอุ่น​ คุณ​พ่อผู้แสนดีคุณแม่ที่แสนอบอุ่นและลูกชายที่แสนจะน่ารัก​   

     หากแต่ความจริงไม่ได้​เป็นเช่นนั้นดันบีคือลูกของจีมินและการยืนดูสามีและลูกของตัวเองกำลังหยอกล้อ​ยิ้มแย้มอยู่กับหญิงอื่น​ มันจะเจ็บปวด​แค่ไหนสำหรับจีมินมันไม่สามารถอธิบายออกมาได้​เลยสักคำ​ ร่างเล็กได้แต่ยืนมองด้วยใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ​ เขาไม่รู้​เลยว่าควรแสดงออกยังไง

"ดันเดี๋ยววันนี้ป๊าจะพาไปเที่​ยวสวนสนุกดีไหมครับ" 

"จริงหรอครับดีครับป๊า​ มี้ครับเราจะได้ไปเที่​ยวด้วยกันแล้ว" ดันบีหันมาเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ในประโยคหลัง​ เด็กชายดูดีใจมากเมื่อรู้ว่าคุณ​พ่อที่ไม่ค่อยจะว่างในที่สุดก็จะพาเขาไปเที่ยวแล้ว​ จีมินได้แต่ยิ้มบางๆให้ลูกน้อย

" ดัน... มี้เขาไม่ว่างไปกับเราหรอกเดี๋ยว​ให้พี่ลิซ่าไปแทนมี้เนอะ" เมื่อได้ยินคำที่สามีเอ่ยจีมินก็ทำหน้ามึนอะไรกันคิดจะทำอะไร? เขาก็ไมได้​ไม่ว่างนิหรือว่า... จอนจองกุกคิดจะพรากลูกไปจากเขางั้นหรอ​ คิดจะแย่งความสุขของเขาไปอีกงั้นหรอ

"หรอครับมี้ " เด็กน้อยทำหน้าเศร้า​ ร่างบางเมื่อเห็นลูกชายทำหน้าเศร้า​ หัวใจก็ปวดร้าวในทันใด

".... ครับ​ มี้ขอโทษ​นะ" จีมินจะทำอะไรได้นอกจากเออออห่อหมก​ไปกับสามี​ 

"ลิซพาดันไปรอที่รถเดี๋ยว​ผมตามไป" เสียงทุ้มสั่งให้แฟนสาวพาลูกของตนกับภรรยาร่างเล็กออกไปรอด้านนอก​ เมื่อทั้งสองเดินออกไปสายตาเรียวเล็กจ้องมองมือเล็กของลูกชายที่ตนเคยจับแต่ตอนนี้กลับเป็นคนอื่น​ คนที่สามีรักมากกว่าเขาที่เป็นภรรยา

" ปาร์ค​จีมินมานี้" 

"โอ้ยเจ็บ!" ร่างหนาเดินเข้ามาคว้าข้อมือบางฉุดกระฉากมือบางขึ้นบนชั้นสองของบ้านโดยไม่ปรานีแรงที่ข้อมือเล็กเลย​ ร่างเล็กนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวด

ตุบ! 

เสียงร่างบางกระแทกเข้ากับเตียงใหญ่​ โดยมีสายตาจากร่างหนาจ้องมองใบหน้าย่นคิ้วขมวดแสดงความโกรธ​อยู่ข้างๆ

"คิดหรอว่าจะหนีฉันพ้น" 

"พี่น่าจะดีใจไม่ใช่หรอ... ผมว่าผมพูดเรื่องนี้ไปแล้วนะ​ เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะปล่อยให้พี่ได้ทำหน้าที่พ่อเป็นวันสุดท้าย​ก่อนเรา.... จะหย่าก็แล้วกัน" จีมินทำใจดีสู้เสือถึงจะกลัวแต่จะไม่ยอมอยู่แบบนี้อีกแล้ว

"หึ... เธอไม่มีสิทธิ์​ถ้ายืนยัน​ที่จะหย่าดันต้องอยู่กับฉัน" ร่างหนาทำหน้าเหมือนดังเป็นผู้ ที่ถือชัยชนะอยู่ในกำมือ

" พี่ต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์​ ผมเป็นคนเลี้ยงดันอยู่กับเขาแทบจะตลอดแล้วพี่มีสิทธิ์​อะไร" 

    ร่างบางไม่ยอมแพ้เขาเถียงสามีสุดใจ​ จองกุกที่แทบไม่เคยมีเวลาว่างให้ลูกจะมีสิทธิ์​อะไรขอลูกไปอยู่กับตัวเอง​ นอกจากหน้าที่​ๆ​ทำให้ดันเกิดมานอกนั้นมีอะไรทำได้ดีบ้าง​ ฐานะสามียิ่งแย่ที่สุด

" ถ้าจะหย่าอย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าลูกอีกจำไว้"

" ไม่ได้นะอึก~ อย่าเอาดันไปนะ" 

        เมื่อเห็นร่างหนากำลังจะเดินจากไปร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นยืนก้มลงไปเกาะขาสามีเอาไว้​ เป็นการอ้อนวอดให้ร่างสูงเห็นใจ

    น้ำสีใสไหลตลอดเวลาที่ร่างบางขอร้องไม่ให้สามีพาลูกไปจากตน​ มือบางเกาะขาสามีไว้แน่นสะอึกสะอื้น​ทั้งน้ำตา​ ถ้าหากจีมินไม่มีดันบีจีมินจะอยู่ได้ยังไงทำไมจองกุกต้องใจร้ายขนาดนี้​  

" คิดให้ดีๆนะจีมินพี่รอคำตอบเธออยู่นะ" พูดจบก็เดินออกไปในทันที​ ทิ้งไว้เพียงร่างบางที่นั่งอยู่กับพื้น

"ไม่ๆอย่าไปนะฮือ​ อย่า​ อึก~~~" 

      จีมินเหมือนหมดเรี่ยวแรง​ขาไม่ยอมขยับทำได้แค่นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น​ แม้ตนจะตะโกนออกไปแต่​ แผ่นหลังนั้นไม่แม้แต่จะหันกลับมา​ ร่างบางร่ำไห้อยู่อย่างนั้นเขาอยากจะออกไปจากที่นี้ออกไปนรกขุมนี้ที่มีซาตานใจร้ายอย่างจอนจองกุกเป็นคนคุมทุกอย่าง​ อยากจะหย่าแต่ถ้าหย่าเขาก็จะไม่ได้เจอดัน​เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆว่าจะต้องทำยังไง​ ​นี่เขาจะต้องยอมแพ้จองกุกอีกแล้วหรอ

"ไม่ๆจีมิน​ ใจเย็น​ๆไม่มีใคร อึก​ จะพาดันไปไหนทั้งนั้น" 

 

     มือเล็กกุมหัวใจที่เต้นรัวใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา​ จีมินรู้สึกเหมือนจะขาดสติพยายามคุมสติเอาไว้เขาไม่อยากให้อาการโรคนั้นกำเริบกลับมาอีก​ ร่างเล็กนั่งจม​อยู่​กับพื้นมือทั้งสองข้างขุมขมับตัวสั่นเทาตลอดเวลา... 

" จีมินพี่ขอโทษ.... แต่พี่เอาบริษัท​มาเสี่ยงไม่ได้จริงๆ" 

     

꧁༒ END ༒꧂