ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Kookminเมียในนาม: หลอกตัวเอง...
(ในข่าวหมายความว่าไง)
"ไม่มีอะไรจริงๆครับ"
(จอนจองกุก... ไม่มีอะไรแล้วแกพาหนูจีมินไปบ้านแกทำไม แถมในข่าวมีภาพถ่ายแกจูบกับน้องด้วย)
จองกุกยังคงไม่ปริปากพูดอะไรตอบผู้เป็นพ่อ หลังจากวันนั้นผ่านมาสักสองสามวันก็มีข่าวเขาพาจีมินเข้าบ้านซะงั้น แถมนักข่าวมือไวถ่ายรูปตอนเขาจูบจีมินในรถได้อีก ข่าวหน้าหนึ่งเลยนะนั้น
(ถ้านักข่าวสืบเรื่องแกกับน้องขึ้นมาจะทำยังไง ยิ่งแกเงียบคนยิ่งสนใจ นักข่าวยิ่งจะคุ้ยเรื่องของแกกับน้อง ทีนี้ถ้าค้นไปเจอว่าเคยแต่งงานกันซวยแน่)
"แล้วพ่อจะให้ผมไปตอบนักข่าวว่าอะไรล่ะ"
(..... บอกไปว่าแก กำลังคุยๆกับน้องอยู่)
"ห๊ะ!!!! พ่อจะบ้าหรอ" ร่างสูงตกใจเมื่อได้ฟังคำแนะนำของพ่อ ขืนเขาทำแบบนั้นจีมินคงโกรธเขามากแน่
(ฉันพูดจริง ถ้าจะให้ดี.... บอกว่ากำลังคบหากันยิ่งดีถึงขนาดจูบกันมันก็น่าจะอยู่ในฐานะนี้แหละ)
" พ่อแต่จีมินคงไม่ยอม ผมว่ามันไม่เวิร์คหรอกครับ"
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรจีมินคงไม่ยอมรับมันแน่
(ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่แกต้องไปคุยกับน้องเองจบกันด้วยดีไม่ใช่หรอ น่าจะคุยกันดีๆได้นะ)
อ่าจริงสิจีมินบอกกับที่บ้านว่าจบกันด้วยดีสินะ แต่ความเป็นจริง.... มันเลวร้ายมากแตกต่างจากคำว่าดีโดยสิ้นเชิงเลยนิ
"ครับ" จองกุกรับคำผู้เป็นพ่อก่อนจะตัดสายไป
ร่างหนาวางมือถือลงบนโต๊ะ ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลง ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วยหากเขาเชื่อฟังคิมนัมจุนตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้ แบบนี้มันเท่ากับว่าเขาดึงอีกคนมาเจ็บปวดกับเรื่องที่เขาก่ออีกแล้วสินะ จีมินคงเกลียดเขามากกว่าเดิม
แต่แล้วทำไม...... ทำไมปาร์คจีมินถึงมาทำให้เขาสับสน
"จีมิน.... อยากจะเอาคืนพี่ใช่ไหม"
จริงๆแล้ว ไม่ใช่ว่าจองกุกไม่รู้หรอก ว่าทำไมจีมินทำแบบนั้นเขารู้ว่าจีมินอยากจะแก้แค้นเขากับความเจ็บปวดในระยะเวลาที่ผ่านมาที่จีมินได้รับ เขารู้นะว่าเขาทำเลวร้ายอะไรกับจีมินไว้บ้างแค่นี้มันยังน้อยไปถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำ แต่ก็นั้นแหละถึงจองกุกจะรู้ว่าจีมินทำไปเพราะอะไร แต่เขาก็ยังหลอกตัวเองว่าไม่รู้เพราะอะไรน่ะหรอ....
เพราะเขา แค่อยากจะอยู่ใกล้จีมินอยากที่จะได้รับการกระทำแบบนั้นถึงรู้ว่าที่จีมินพูดว่าคิดถึง ที่จีมินกอด ที่จีมินจูบเขา มันคือของปลอมแต่จะให้ทำยังไงได้
ร่างสูงเปิดเปลือกตา เขายืนขึ้นเต็มความสูงขายาวก้าวเดินไปยังลิ้นชักที่ข้างเตียงเขาเปิดเอาบ้างอย่างออกมา.....
น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มสากและหยดลง
หากใครมาเห็นคงจะตกใจไม่น้อย ผู้ชายที่แข็งแกร่งสมบูรณ์แบบเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างแบบเขา ไม่น่าจะต้องเจ็บปวดกับเรื่องอะไรเลยแท้ๆ จองกุกถือบางอย่างไว้ในมือ มือหนาก่อกำมันไว้แน่นก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เขายกมันขึ้นมาสูดกลิ่นหอมที่เขายังจำได้ดีว่ามันคือของใคร
เสื้อตัวนี้คือสิ่งของชิ้นสุดท้ายที่ ปาร์คจีมิน ทิ้งมันไว้ที่นี่ กลิ่มหอมของคนตัวเล็กที่เขาชอบ ทุกครั้งที่เขาคิดถึงจีมิน มันก็มีแต่เสื้อตัวนี้เท่านั้นที่พอจะทำให้จองกุกรู้สึกว่าจีมินอยู่ข้างๆเขา
"อึก... จีมิน พี่คิดถึงจีมินนะ"
ปากหนาเอ่ยพูดแต่ละคำก็สั่นไหว เหมือนน้ำตาที่เขาซ้อนมานานกำลังทะลักออกมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดหย่อน
" พี่เหนื่อยมากเลยนะ... พี่พอแล้ว"
"พี่ไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว พี่รักจีมินนะรักจีมินมาตลอดอึก... สิ่งที่พี่พูดกับจีมิน พี่ไม่เคยโกหกเลยนะ"
ยิ่งนึกถึงตอนที่เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลคนตัวเล็กให้ดีที่สุด ตอนที่เขาบอกว่ารักจีมิน ตอนนั้นเขาไม่ได้โกหกจีมินเลยนะ มันคือความรู้สึกจริงๆของจอนจองกุกที่มีต่อปาร์คจีมิน
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าไม่ได้โกหกจริงๆแล้วเพราะอะไรกันล่ะ..... เพราะอะไรที่ทำให้จองกุกเปลี่ยนไป เพราะอะไรกันที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
(จีมินมึงจะทำยังไงกับข่าวหรอ)
"เห้อ... ไม่รู้เลย"
(จะปฎิเสธก็ไม่น่ารอดเห็นหน้าชัดขนาดนั้น)
คิมแทฮยองพยายามคิดหาทางช่วยเพื่อนแต่จะคิดยังไงมันก็คิดไม่ออกเลยสักนิด
"ก็นั้นน่ะสิ... เพราะเขาแท้ๆทำอะไรตามใจตัวเองกูเลยซวยไปด้วย"
(ตอนแรกพ่อแม่มาถามกูว่ามึงกับมันจะคืนดีกันหรอ กูนี่ไม่รู้จะตอบไงเลย)
"พวกท่านเอ็นดูกูมากเลยเนอะ...." แล้วทำไมพี่ไม่เอ็ดดูผมแบบนี้บ้าง
"แต่ก็คงไม่มีวันนั้น กูนอนก่อนนะง่วงแล้ว"
จีมินบอกลาเพื่อนสนิทก่อนจะตัดสายไป
" เรื่องของเรา.... มันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิม"
จีมินนอนลงบนเตียงกว้างพรางคิดเรื่องต่างๆมากมาย เขาเจ็บเกินกว่าจะกลับไปแล้ว และอีกอย่างจองกุกก็คงไม่ได้ต้องการเขาเช่นกัน
RrrrrrrrRrrrrrrrr~~~~
คนตัวเล็กที่กำลังจะหลับต้องตกใจตื่นเพราะเสียงมือถือ มือเล็กหยิบมือถือที่วางข้างๆตนมากดรับสายโดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา
"ครับ..."
(พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม....)
จอนจองกุก!!!! เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายจีมินรู้ในทันทีว่าเสียงใคร ตาที่หลับอยู่เปิดขึ้นแทบจะในทันที
"มีอะไร" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามปลายสาย
(เรื่องข่าว... พี่มีทางออกนะ)
"ว่ามาสิ"
(พี่จะบอกนักข่าวว่าเรากำลังคบกัน)
"เกินไปหรือป่าว!!!!!" ร่างเล็กตกใจเด้งตัวลุกขึ้นพร้อมตะโกนออกไป จะบ้าหรอคบกันเนี่ยนะฟังดูเลวร้ายที่สุด
(แล้วจะให้ตอบว่าอะไร ลูกเพื่อนพ่อครับแบบนี้หรอเป็นแค่ลูกเพื่อนพ่อจูบกันได้หรอ)
"ก็แล้วไม่มีคำอื่นหรือไง" ก็ถูกที่มันฟังไม่ขึ้นแต่ไม่มีคำอื่นแล้วหรอนอกจากคบกันเนี่ย
(ไม่มีหรอกถ้าเราไม่ทำแบบนี้นักข่าวอาจจะขุดค้นเรื่องของเราในอดีตได้นะ)
พูดมาขนาดนี้ จีมินก็คงต้องยอมแล้วใช่ไหมถึงจะขัดใจแต่มันก็คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
"..... ก็ได้ แค่นี้ใช่ไหมงั้นวางนะ"
(...... ฝันดีครับ)
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~~~
"เดี๋ยว!!!!"
ปลายสายกดวางในทันทีที่พูดจบ ไม่รอให้เขาพูดอะไรเลยสักคำ จู่ๆมาบอกฝันดีทำไมกันบ้าจริง
@ 1 อาทิตย์ต่อมา
"ช่วงนี้ไม่เห็นลิซ่ามาหาเลยนะ"
คิมนัมจุนเอ่ยถามท่านประธานที่ออกมาตรวจดูงานดูเด็กๆในค่าย
"เขาขอห่างกับผมสักพักแล้วพี่ไม่รู้หรอ"
" จริงหรอว่ะ!!?"
ตั้งแต่ที่ลิซ่าเห็นจองกุกจูบกับจีมินที่บ้านวันนั้นเธอก็โทรมาขอห่างกับจองกุกเลย แต่ผิดคาดนะวันนั้นจองกุกคิดว่าเธอจะโวยวายมีเรื่องทะเลาะกัน แต่เธอกับร้องไห้และวิ่งออกไป
"ท่านประธานมึงโอเคไหมครับรักเขามากนิ เพราะข่าวนั้นหรอ" นัมจุนยังคงสงสัยก็นะเห็นสองคนนี้รักกันมากจะตาย ขนาดตอนจองกุกยังเป็นสามีจีมินยังหวานกันซะขนาดนั้น
"ผมโอเค.... ผมอาจไม่ได้รักเธอขนาดนั้น" จองกุกยิ้มบางๆ ทำเอานัมจุนสับสน ปกติคนที่แฟนขอห่างกันสักพักมันมีสีหน้าสบายใจแบบนี้หรอ?
" ว่าแต่พี่เถอะว่างหรอไม่ไปดูแลศิลปินปากหมาหรอ"
"เหอะนั้นน้องมึงครับท่าน"
"จะท่านก็ท่านจะมึงก็มึงเถอะ" จองกุกเอ่ยต่อผู้จัดการน้องชายและพี่คนสนิท
" 555 วันนี้น้องมึงไปเดทกูว่างเลยมาดูเด็กๆเห็นมึงเลยมาทักเนี่ย"
"หืม.... เดทหรอ? กับใคร"
"ตัวเล็กๆขาวๆ"
" จีมินหรอ? " จองกุกฟังแล้วก็ตาโต ตัวเล็กๆขาวๆก็มีแต่จีมินเท่านั้นที่เขาคิดออก
" โอ้ยพอๆไม่ใช่ไอ้เหี้ย น้องกูมึงไม่รู้จักหรอก"
" รู้ว่าผมไม่รู้จักพี่ก็บอกมาตั้งแต่แรกก็จบ แล้วไม่กลัวนักข่าวหรอ"
" มันน้องมึงอ่ะคงได้พี่มา เห็นแต่ก่อนมึงพาลิซ่าไปเที่ยวไปกินข้าวไม่เคยมีข่าว"
"จะถือว่าพี่ชมนะ"
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่"
" ก็น่าจะกลับเลยผมแวะมาดูเฉยๆงั้นผมไปนะ"
จองกุกเอ่ยลานัมจุนทั้งสองโบกมือให้กัน ก่อนขายาวของจองกุกจะก้าวเดินออกมา
เดินมาสักพักจู่ๆก็มีเด็กวิ่งมาชนเขา ร่างเล็กถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้นจองกุกเห็นแบบนั้นรีบเข้าไปจับเด็กลุกขึ้นยืน
" เจ็บไหมหนู? "
"ไม่ครับ... ขอบคุณนะครับ" จังหวะที่เด็กเงยหน้ามาขอบคุณจองกุกก็ได้มองเห็นหน้าชัดๆ!!!
"ด.... ดัน!!!!" ร่างสูงเอ่ยยิ้มออกมาก่อนจะกอดร่างนั้นอย่างแนบแน่น
"ป๊าคิดถึงดันจังเลย" มือหนายังคงกอดร่างเล็กอยู่เขาคิดถึงลูกชายคนนี้มากจริงๆ ถึงดันจะโตขึ้นมากแต่เขายังจำได้ ดันเหมือนจีมินกับเขามากเขาไม่มีทางลืม
"ปล่อยผม... ผมไม่มีป๊า"
ได้ยินเพียงเท่านั้นมือหนาก็ค่อยๆคลายกอดออก หัวใจร่างหนากำลังสั่นกลัวด้วยความเจ็บปวดจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา จองกุกตกใจเบิกตาโต เขาไม่คิดไม่ฝันเลย ว่าดันบีลูกชายที่รักเขามากๆจะพูดแบบนี้กับเขา ประโยคนั้นทำคนเป็นพ่อหัวใจเกือบแตกสลาย
จริงสินะครั้งสุดท้ายที่ดันเจอเขามันไม่น่าจดจำเลยสักนิด ถ้าเขาเป็นดันบีเขาก็คงเกลียดพ่อคนนั้นมากๆคนที่นอกใจมี๊ที่รัก คนที่ไม่เคยสนใจเขากับมี๊ พ่อคนที่คอยแต่จะทำร้ายมี๊
โดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว....
"ป๊าผมตายไปตั้งนานแล้ว..." เด็กชายหน้าคล้ายคลึงร่างสูงพูดด้วยแววตาเย็นชามองร่างสูงอย่างกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ตั้งแต่ดันบีโตขึ้นพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเขาก็โกรธผู้เป็นพ่อมาก เขารู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยดูแลเอาใจใส่คนเป็นแม่เลยบ่อยครั้งที่แม่ของเขาร้องไห้เพราะความใจร้ายของชายคนนี้
" ดัน... กลับบ้านกัน" เสียงใสที่คุ้นเคยดังมาแต่ไกล เมื่อมองตามเสียงก็เห็นร่างเล็กเดินเข้ามาคว้ามือเด็กน้อยไว้
"มาทำอะไรหรอ" ร่างสูงพยายามทำตัวให้ปกติ
"พ่อผมก็ถือหุ้นนะมาไม่ได้หรอ"
"พี่ก็แค่ถามปกติก็ไม่มานิ"
"ผมก็มาซ้อม.... พอดีผมก็เป็นศิลปินในค่าย"
พูดเพียงแค่นั้นร่างเล็กก็จูงมือลูกชายเดินออกไปทันที
"..... ทำไมไม่รู้มาก่อนเลย? " อะไรกันเรื่องแบบนี้เขาเป็นประธานค่ายแท้ๆไม่ยักจะรู้เลยว่าปาร์คจีมินเซ็นสัญญากับค่ายแล้ว?
ถ้ารู้คงมาบริษัทบ่อยกว่านี้.... อยากจะเห็นร่างเล็กทุกๆวันเลยขอแค่เห็นก็ยังดี รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานาน อยากจะเห็นให้บ่อยกว่านี้
วันนี้จองกุกตั้งใจกลับไปบ้านใหญ่ เขารู้สึกไม่ค่อยดีเลยมันเหงาและกำลังเจ็บปวด เขาอยากคุยกับคุณนายจอนสักนิดตลอดเวลาที่เขาไม่สบายใจก็มีแต่คนเป็นแม่เท่านั่นที่เขาอยากจะเล่าให้ฟัง ถึงพ่อจะรักเขามากแต่ก็นะ เรื่องที่เขาทุกข์ใจมันปรึกษาพ่อไม่ได้ นอกจากจะไม่ได้คำปลอบใจแล้วอาจจะโดนโกรธอีกด้วย
ร่างสูงจอดรถสปอร์ทีดำเปิดประตูก้าวออกขากรถเดินตรงไปยังตัวบ้านในทันที
"อ้าวจองกุก.. ลมอะไรหอบมาบ้านหืม"
เสียงใสของคุณนายเอ่ยหยอกล้อลูกชายคนโตที่พึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
"ผม... คิดถึงแม่ครับ" ร่างสูงเดินตรงไปกอดคุณแม่ที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่
"จองกุก ทำไมดูเศร้าๆเป็นอะไรไหมลูก?"
คนเป็นแม่เมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายแล้วก็กังวลใจปกติจองกุกไม่เคยแสดงใบหน้าแบบนี้ออกมาให้เห็นสักเท่าไหร่เลย
"..... ผม ผมขอโทษ" จองกุกเอ่ยคำขอโทษออกมาโดยไร้สาเหตุ หยดน้ำสีใสหยดลงกับพื้นเพียงเสี้ยววินาที แต่กระนั้นก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาผู้เป็นแม่ไปได้
"จองกุก ไปอาบน้ำลงมากินข้าวกับแม่แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ" คุณนายจอนลูบหัวลูกชายเป็นการปลอบใจเบาๆ
จองกุกรับคำผู้เป็นแม่จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน
ตอนนี้บนโต๊ะอาหารมีสามพ่อแม่ลูกกำลังนั่งทานอาหารร่วมกันจากที่ไม่ได้ร่วมโต๊ะกันมานาน จองกุกเองก็อยู่ที่บ้านของตัวเองไม่ค่อยได้กลับบ้านใหญ่เท่าไหร่ แทฮยองเองก็ออกไปอยู่คอนโดเพราะจะได้สดวกเวลาทำงาน
"พ่อถามหน่อยได้ไหมไอ้ลูกชาย" ทานอาหารมาสักพักผู้เป็นพ่อก็เริ่มเอ่ยถามลูกชายที่รัก
"ครับ?" ร่างสูงตอบกลับพร้อมหันไปหาผู้เป็นพ่อ
"แกกับหนูจีมินน่ะ.... ไม่คิดจะคืนดีกันหรอ? "
เพียงร่างสูงได้ยินเพียงเท่านั้น หัวใจที่กำลังเยียวยาตนเองก็เหมือนมีบางอย่างพุ่งมาทิ่มแทงใจดวงนี้อีกครั้ง ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาจนร่างสูงหน้าซีด
"ท... ทำไมพ่อถึงถามแบบนั้นครับ" จองกุกหลบตาผู้เป็นพ่อแสร้งตักอาหารใส่จาน
" ก็พ่อแค่ไม่เข้าใจ หนูจีมินก็บอกว่าที่หย่ากันเพราะไม่ได้รักกันแล้ว พวกแกก็คุยกันและจบกันด้วยดี"
" แต่ที่พ่อเห็น... พ่อว่าไม่ใช่ แกกับน้องก็ดูยังรักกัน"
ไม่จริงหรอกครับ... จีมินเกลียดผมไปแล้ว
"พ่อเอาอะไรมาพูดไม่จริงหรอกผมขอตัวนะครับอิ่มแล้ว... "
ร่างสูงเดินออกมาตรงไปยังห้องของตนในทันที
"คุณผมไม่เชื่อที่เด็กๆพูดคุณรู้ใช่ไหม ว่าผม.... ไม่เชื่อตั้งแต่แรกแล้ว"
คุณจอนเอ่ยกับภรรยาของตน เขาไม่เคยเชื่อตั้งแต่แรกแล้วไม่เชื่อว่าทั้งจีมินและจองกุกจบกันด้วยดี เพียงแต่เขาไม่อยากก้าวเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวลูกมาก จองกุกโตแล้วตัดสินใจเองได้และเขาก็รอ รอให้จองกุกคายความลับออกมาเอง จองกุกดูเป็นคนเข้มแข็งและเขาไม่ยอมปริปากขอความช่วยเหลือจากใคร คุณพ่ออย่างเขาก็หวังแค่ว่าเด็กคนนั้นจะรู้จักแบ่งปันความทุกข์ใจให้คนอื่นบ้าง ไม่ใช่เก็บมันไว้คนเดียว
"ฉันรู้.... เดี๋ยวฉันไปดูเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะคุณ" คุณนายจอนเดินมาจับไหล่สามีเป็นการบอกนัยๆว่าให้เชื่อใจเธอ
"หวังว่าคราวนี้เด็กคนนั้น จะยอมพูดมันออกมานะ..."
"จองกุกแม่เข้าไปนะ" คุณนายจอนเอ่ยบอกลูกชายก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป
เธอเห็นจองกุกกำลังพยายามซ่อนน้ำตา จองกุกทำแบบนั้นตลอด
" ไหนเป็นอะไรบอกแม่ได้ไหมคนเก่ง" เธอเดินเข้าไปนั่งข้างๆลูกชาย
"..... แม่จะโกรธผมไหม อึก~" จองกุกหลุดสะอื้นออกมา มือของมารดาค่อยๆปลอบใจเขาว่าไม่เป็นไร
"แม่จะรับฟัง ลูกก็รู้ว่าแม่มีเหตุผลพอ"
".... ที่น้องขอหย่ากับผม มันเป็นเพราะ.... ผมนอกใจน้อง"
" ว่าไงนะ!!! " ผู้เป็นแม่ตกใจเมื่อได้ฟังความจริงจากปากลูกชาย เธอไม่คิดว่าจองกุกจะทำแบบนั้นไม่คิดเลยจริงๆ
"แม่... ผมมันโง่เอง อึก... สมควรแล้วใช่ไหมที่น้องจะเกลียดผมและทิ้งผมไป อึก"
"จองกุกเพราะอะไร.... แม่รู้ว่าลูกรักน้องมากไม่มีทางที่ลูกจะทำแบบนั้นโดยไม่มีเหตุผล แต่ถ้าแม่ฟังแล้วมันฟังไม่ขึ้น แม่จะโกรธแกมาก"
คุณนายจอนไม่อยากจะเชื่อเพราะอะไรน่ะหรอ ตลอดเวลาที่จองกุกแต่งงานกับจีมินเธอรับรู้เสมอมาว่าทั้งคู่รักกันจริงๆ จองกุกมักจะมาพูดถึงจีมินให้เธอฟังด้วยรอยยิ้มเสมอ และจองกุกบอกกับเธอเสมอ.... ว่ารักจีมินมากแค่ไหน จีมินน่ารักแค่ไหน....
"ที่ผมทำแบบนั้นเพราะว่า อึก....."
จองกุกเล่าทุกอย่างให้ผู้เป็นแม่ฟังด้วยน้ำตา ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนั้นน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอย่างไม่อายใคร จองกุกเก็บเงียบเรื่องนี้มาโดยตลอดเขาไม่เคยบอกใครเลย เขาโกรธจีมินมากและในขณะเดียวกัน เขาก็ห่วงจีมินมากเช่นกัน เขาไม่อยากให้คนอื่นมาว่าจีมินเป็นคนนิสัยเสียไม่อยากให้คนอื่นมาด่าว่าคนที่เขารัก เขาจึงเลือก.... เลือกที่จะเป็นฝ่ายโดนมองแบบนั้นเอง
"โธ่... จองกุก" เมื่อได้ฟังมันผู้เป็นแม่ก็โอบกอดลูกชายเพื่อปลอบใจ เธอฟังมันด้วยความเจ็บปวดไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมา ลูกชายคนนี้เจ็บปวดถึงขนาดนี้
"ทำไมถึงเก็บมันไว้คนเดียว ฉันเป็นแม่แกนะทำไมไม่บอกฉันลูกบ้า! อึก"
หัวใจคนเป็นแม่ปวดร้าวเมื่อเห็นสภาพลูกชายที่ร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้นจนจะพูดไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว
"แกแก้ปัญหาไม่ถูกนะ แกรักเขาจนไม่อยากจะเสี่ยงเสียเขาไปเลยเก็บเรื่องนี้เงียบ และนอกใจเพื่อจะเอาคืนแม่ว่ามันไม่ถูก"
" ผมรู้.... แต่เพราะตอนนั้นผมโกรธผมเลยอึก"
ร่างสูงยังคงร้องไห้อย่างต่อเนื่อง ตากลมเริ่มแดงเนื่องจากร้องไห้อย่างหนัก
"จองกุก แม่ว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ แม่ว่าน้องรักแกมากไม่น่าจะทำแบบนั้นได้"
" แต่ภาพมันชัดมากเลยนะครับ.... "
จองกุกรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงรูปนั้น มันทำร้ายเขาได้มากจริงๆ มันส่งผลต่อเขามากขนาดเปลี่ยนให้เขากลายเป็นคนใจร้ายกับคนที่รัก....
...... กลายเป็นคนใจร้ายกับปาร์คจีมิน.......
༒END༒
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น