ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Kookminเมียในนาม:เล่นกับหมาๆเลียปาก?
ดวงอาทิตย์ขึ้นตรงกลางศีรษะบ่งบอกว่าถึงเวลาเที่ยงวันแล้ว ร่างเล็กผิวขาวยืนอยู่หน้าบริษัทใหญ่ เพราะพี่ชายผู้มีฉายาว่าจอมทำลายล้างดันลืมตารางงานของศิลปิลในปกครองจนต้องลำบากน้องเอามาให้ถึงที่
"เอ่อผมมาหาคุณคิมนัมจุนครับ" ชายร่างเล็กบอกต่อพนักงานสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์
"คุณยุนกิใช่ไหมคะคุณนัมจุนบอกไว้แล้วว่าถ้ามาให้ขึ้นไปหาได้เลยเดี๋ยวจะพาไปนะคะ"
ยุนกิพยักหน้าให้พนักงานสาว ขายาวก้าวเดินตามหลังพนักงานสาวไปติดๆ ถ้าให้เขาไปเองมีหวังหลงทางเป็นแน่บริษัทใหญ่ขนาดนี้ใครจะไปรู้ว่าไอ้พี่ชายตัวแสบจะไปอยู่ที่ไหน
เมื่อมาถึงหน้าห้องซ้อมพนักงานสาวก็ขอตัวกลับไปทิ้งให้ยุนกิยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง ไหงมาทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้ล่ะในห้องมีใครบ้างก็ไม่รู้จะกล้าเปิดไหมเนี่ย แต่ถ้าไม่เปิดก็ต้องยืนตรงนี้ไม่รู้เลยด้วยว่าจะต้องยืนนานแค่ไหน สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดประตูเข้าไป
"อ้าวมาแล้วหรอขอบคุณนะน้องรัก" นัมจุนที่มองเห็นร่างเล็กที่แสนคุ้นเคยก็เดินตรงไปหาในทันที
"ไม่ต้องเลยนะเพราะพี่เลยต้องปิดร้านตั้งแต่เที่ยง" ร่างเล็กทำบ่นมองพี่ชายด้วยความเซ็ง
"แหมน้องรักพี่ขอโทษไหนๆก็ปิดร้านแล้วไปทานข้าวกันก่อนไหมค่อยกลับนะ" นัมจุนทำหน้าทำตาระห้อยเรียกร้องคะแนนสงสารจากน้องที่รักเป็นการใหญ่
"พี่นัมไปกันเลยไหมครับ" ชายหนุ่มที่พึ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จออกมาถามผู้จัดการที่นั่งรอในห้องซ้อม
ตึกๆ ตึกๆ~~~
เชี้ยยยยยไอ้หน้าหล่อ!!
" โอเคน้องกูไปด้วยนะแทฮยอง" นัมจุนบอกศิลปินหนุ่มสุดหล่ออย่างคิมแทฮยอง
" ครับ..... แล้วน้องพี่ไม่สบายหรือป่าวทำไมหน้าแดงจัง"
Ok หนึ่งดอก by คิมแทฮยองโดนจังๆ!
"หืมเฮ้ย! เมื่อกี้ยังปกติอยู่เลยเป็นอะไรไหมยุนกิ"
"ม...ไม่เป็นไรมันร้อนนิดหน่อย" ร่างเล็กพูดพรางหลบสายตาของศิลปิลชื่อดัง
"หึ... งั้นหรอครับ" แทฮยองเดินตรงมาหาชายทั้งสองที่อยู่ไม่ไกลจากประตูเท่าไหร่นัก
" วันหลังถ้ามันร้อน มานอนเล่นที่คอนโดผมได้นะครับว่าง ผมไม่คิดเงิน" แทฮยองยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าเล็กที่กำลังขึ้นสีพูดมันออกมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ใบหน้านั้นยิ่งร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆหัวใจก็เต้นรัว
" ผ... ผมลงไปรอข้างล่างนะ!"
ปึง!!!
"ไอ้แท.... ร้ายนักนะมึงอย่ามาแตะต้องแม่นวลน้องผ่องศรีของกู" นัมจุนชี้หน้าด่าศิลปินจอมเจ้าเล่ห์ด้วยความหวงน้องอย่างกับแม่กา?
"พี่ก็... ดูก็รู้ว่าใครกันแน่อยากแตะต้อง ร้อนอะไรในห้องนี้เย็นจนผมกับพี่ต้องใส่เสื้อโค้ทด้วยซ้ำ" ฟังจบนัมจุนก็สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าของตนกับชายตรงหน้าอีกครัง
เออว่ะกูก็ใส่โค้ท.....
"เฮ้ยไม่จริงไอ้แทมึงอย่ามาใส่ร้ายน้องกู"
ว่าจบนัมจุนก็ก้าวเดินออกจากห้องซ้อมทันที แต่ไม่วายแทฮยองก็พูดแซวเขาอีก
" รอน้องเขยด้วยครับพี่"
" ไอ้แท!!!! "
20:56
"อ้าวมานั่งทำอะไรตรงนี้?" นัมจุนที่พึ่งกลับมาเอ่ยถามน้องชายที่นั่งกุมมือตัวเองอยู่บนโต้ะ
" พี่มึงกูมีไรจะบอก"
" ห่ะอะไร?" นัมจุนใจจดใจจ่อน้องชายเพียงคนเดียวของเขามีอะไรจะบอกกันแน่ ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือป่าว
"จำคนที่กูเคยบอกว่าชอบได้ไหม"
"อือจำได้" นัมจุนพยักหน้ารับ
"รู้แล้วว่าเขาคือใคร"
"ใครๆบอกพี่มาเลยไอ้น้อง!" นัมจุนตื่นเต้นสุดๆที่จะได้รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่ทำให้น้องชายผู้เย็นชาของตนหลงรักได้
"เขาคือ.... คิมแทฮยอง" หลังจากที่ได้ยินนัมจุนเรียกชื่อยุนกิที่กลับบ้านมาก็นำชื่อไปเสิร์ชหาจนรู้ว่าเขาคือศิลปินชื่อดังของประเทศ
"....... ยุนกิแน่ใจหรอ"
" อืมแน่มาก"
ให้ตายผมควรตกใจอะไรก่อนดีจะตกใจที่คนที่น้องชอบคือคิมแทฮยองศิลปินคนสนิทหรือ ตกใจที่น้องผมไม่รู้จักคิมแทฮยองศิลปินระดับต้นๆของประเทศแถมผมที่เป็นพี่ยังเป็นผู้จัดการอีก น้องผมไปอยู่ไหนมาว่ะครับท่านผู้อ่าน.....
"เฮ้อ.... ถ้าชอบมันจริงต้องพยายามเยอะหน่อยนะมันอ่ะคนของประชาชนคู่แข่งเยอะ"
ถึงยังไงนัมจุนก็ควรทำหน้าที่พี่ที่ดีให้กำลังใจน้อง เพราะไม่รู้ว่านอกจากแทฮยองแล้วน้องชายคนนี้จะชอบใครอีกไหมนี่แหละ
กะว่าจะขัดไอ้แทซะหน่อยเล่นบทหวงน้องสุดๆ แต่น้องเราดันหลงเสน่ห์มันเวรกรรม....
" เข้าใจแล้ว"
@ 5 ปีต่อมา
" เจนนี่~~~~"
"เฮ้ย!!! เสียงนี้พี่โฮป~~~"
เจนนี่คิมที่ได้ยินเสียงเรียกที่แสนคุ้นเคยดังในหมู่แฟนคลับก็มองหาพี่ชายยกใหญ่ ไม่นานนักร่างชายหนุ่มที่แสนจะเพอร์เฟคคุ้นตาก็วิ่งเข้ามาหา สองพี่น้องสวมกอดกันด้วยความคิดถึงรอยยิ้มของทั้งคู่ดูงดงามจริงๆ
"พี่กลับจากเมกาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกแล้วมาโผล่ในงานแฟนไซน์ฉันได้ไง"
หญิงสาวพ่นคำพูดมากมายต่อพี่ชาย เจโฮปไปดูแลธุระกิจของครอบครัวที่โน่นตั้งแต่จบมัธยมปลายแล้วพึ่งจะได้กลับมาที่เกาหลี
"ก็ที่โน่นมีคนมาดูแลแทนพี่แล้วพี่คิดถึงบ้านเลยขอพ่อกับแม่กลับมาแล้วเรื่องที่เข้างานมาได้น่ะ รู้ไว้ซ่ะน้องเพื่อนพี่คือจอนจองกุก"
ทำไมเจนนี่ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยล่ะได้ยินชื่อนี้ทีไรชวนอารมณ์เสียทุกครั้ง.... บ้าจริงแต่อย่างน้อยก็ยังดีที่มีโฮซอกอยู่ตรงนี้
เมื่อจบงานแฟนไซน์เจนนี่คิมกับพี่ชายสุดรักก็นัดกับแทฮยองไปทานอาหารด้วยกัน ตามประสาพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนาน
" พี่โฮปผมคิดถึงมากเลยพี่เป็นไงบ้าง" แทฮยองทักทายโฮซอกพรางเข้าไปกอด
"สบายดีๆ" โฮซอกตบไหล่น้องชายเบาๆ
"โฮปแล้วได้เจอจีมินบ้างหรือป่าว"
เจนนี่ถามถึงเพื่อนสนิทที่จากไปไกลแสนไกลเป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้เจอ เวลาผ่านไปรวดเร็วมากจริงๆเผลอแค่แป๊บเดียวก็ห้าปีแล้ว
" เจอๆเดี๋ยวนี้จีมินดูเข้มแข็งมากๆเลย"
"ได้ยินแบบนี้ก็หายห่วงแล้วยิ่งช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยด้วย"
" จริงคงติดงานนั้นแหละ" แทฮยองเสริม
"พี่ไม่คิดเลยนะว่าจองกุกจะทำแบบนี้ถึงพี่จะรู้จักจองกุกที่เมกาแค่ปีเดียวก็เถอะ" จองโฮซอกเอ่ยเขาคิดว่าจองกุกไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้จริงๆ
" ช่างมันเถอะพี่เลิกพูดถึงคนแบบนั้นผมได้ยินแล้วหงุดหงิด" แม้เวลาจะผ่านไปนานแสนนานแต่ความขุ่นหมองในใจแทฮยองก็ไม่เคยเลือนหายไป
แสงอรุณส่องผ่านม่านบางเบาเป็นสัญญาณบอกว่าวันใหม่ได้มาถึงแล้ว สายลมอ่อนพัดพาอากาศที่สดชื่นเข้ามา ร่างบางเล็กที่นอนอยู่บนเตียงรับรู้ถึงบรรยากาศที่สดชื่นจึงยันตัวลุกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนจะเสยผมบลอนด์สว่างเผยให้เห็นใบหน้าสวยเรียวปากอวบอิ่ม ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น ใบหน้าหวานดูสดชื่นมีชีวิตชีวามากกว่าทุกที ไม่สิต้องบอกว่าดูมีความสุขมากกว่าทุกครั้ง
"ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศยามเช้าที่เกาหลีห้าปีแล้วสินะ"
"มี๊ครับบบบ~~~" เสียงใสๆของลูกชายตัวแสบร้องตะโกนเรียกมารดามาแต่ไกล
"ดันไปโรงเรียนก่อนนะครับรักมี๊นะ" เมื่อมาถึงดันบีเด็กชายวัย10ขวบกระโดดขึ้นเตียงบอกแก่มารดาและไม่ลืมที่จะหอมแก้มขาวๆของมารดาเป็นการบอกลา
" วันนี้ไปโรงเรียนวันแรกไม่ให้มี๊ไปส่งแน่ใจแล้วหรอหืม" ปาร์คจีมินเอ่ยต่อลูกชายด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ครับมี๊ทำงานเหนื่อยดันจะไปกับคุณลุงครับ" ดันบีเอ่ยถึงคุณลุงคนขับรถ
"โอเคงั้นระวังตัวด้วยนะคนเก่ง" คุณแม่คนสวยไม่ลืมที่จะหอมแก้มลูกชายก่อนจะเดินจับมือกันลงมาจากด้านบนของบ้านและไปส่งลูกชายตัวน้อยขึ้นรถ
"ไปนะครับมี๊"
เด็กน้อยที่ขึ้นไปแล้วเปิดกระจกตะโกนบอกแม่พร้อมโบกมือและรอยยิ้มที่คล้ายกับคนเป็นแม่เหลือเกิน จีมินยิ้มตอบลูกชายและโบกมือกลับไปเช่นกัน
12:25
"จีมินวันนี้จะไปไหนลูก"
คุณนายปาร์คเอ่ยถามลูกชายที่พึ่งกลับมาอยู่บ้านถ้านับตั้งแต่ออกจากบ้านไปอยู่กับจองกุกก็คงประมาณ10ปีได้ เธอคิดถึงรอยยิ้มเสียงหัวเราะของลูกชายทุกๆวัน
"อ่อกะว่าจะไปเซอร์ไพรส์แทฮยองหน่อยครับ"
"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก" ผู้เป็นพ่อเสริมเพราะเป็นห่วงลูกชายมากๆ ในอดีตลูกชายเขาเจ็บปวดเพราะคนบ้านนี้ยังไงเขาก็รู้ดี
"ใครจะมาทำอะไรผมได้.... ผมไม่เหมือนจีมินคนเดิมแล้วนะครับ" จีมินส่งยิ้มตาหยีให้แก่พ่อและแม่
ไม่นานขาเรียวยาวก็เดินออกจากตัวบ้านไปยังรถสีขาววาวที่ตนเป็นเจ้าของและไม่ได้จับมันตลอดเวลาห้าปี คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้ขับมันอีกครั้ง
13:15
"ทำยังไงดีคะผู้กำกับนางแบบยังไม่มาเลย"
พนักงานสาวรีบวิ่งมาบอกผู้กำกับ วันนี้ต้องถ่ายแบบโฆษณาแบรนด์น้ำหอมชื่อดังเจ้าของแบรนด์กำหนดตัวพรีเซนเตอร์ไว้แล้วด้วย จะกาคนมาแทนก็ยากถ้าไม่ใช่คนดังจริงๆเจ้าของแบรนด์คงยกเลิก
"มีคนโทรตามหรือยัง" ผู้กำกับที่เริ่มร้อนใจก็อยู่ไม่สุข
"โทรไปไม่มีคนรับเลยค่ะ"
"เเล้วเราจะทำยังไงล่ะทีนี้" มือหนากุมขมับคิดหาหนทางไม่ออกเลย
"เราถ่ายวันอื่นดีไหมคะ" พนักงานสาวเสนอ
"ไม่ได้... คุณจองกุกไม่ค่อยว่างตารางงานยาวถึงสิ้นปีนะสิยัยหนู" ผู้กำกับเอ่ยถึงนายแบบที่นั่งรอถ่ายแบบในห้องแต่งตัว เกรงว่าอีกไม่นานคงโดนอารมณ์ร้อนของCEOในฐานะนายแบบระเบิดลงมาแน่ๆ
พูดแล้วก็ทุกข์ใจไม่ใช่แค่ผู้กำกับและพนักคนนี้หรอกที่ทุกข์ใจพนักงานทั้งหมดในกองก็ทุกข์ใจไปตามๆกัน ในความสิ้นหวังย่อมมีแสงสว่างเสมอสายตาคมของผู้กำกับหันไปมองกระจกใสที่กั้นห้องไว้ เขามองเห็นร่างบางของใครบางคนที่คุ้นตาทุกการก้าวเดินช่างสวยงามและพริ้วไหวมีเสน่ห์เหลือเกิน ผู้กำกับไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปตามเจ้าของร่างนั้นทันที
"เดี๋ยวๆก่อนครับหยุดก่อน" เสียงดังเอะอะโวยวายดึงความสนใจจนร่างบางต้องหันมา
"เรียกผมหรอครับ?" ร่างบางพูดพรางมือน้อยๆยกขึ้นมาชี้หน้าตนเองด้วยแววตาสงสัย
"ครับ... คุณจีมินใช่ไหมครับ" ผู้กำกับพูดไปหายใจถี่ไปด้วยความเหนื่อยจากการวิ่ง
"อ่าใช่ครับรู้จักผมด้วยหรอครับ"
" แหมใครจะไม่รู้จักล่ะครับคุณดังมากๆเลยนิ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" มือเล็กเกาท้ายทอยแก้เขิน
"เอ่อคุณจีมินครับที่ผมวิ่งมามีเรื่องให้ช่วยได้โปรดช่วยผมด้วยนะครับ ช่วยมาถ่ายแบบน้ำหอมให้ผมด้วยนะครับ! " ผู้กำกับก้มหัวขอร้องร่างเล็กจนหัวจะถึงพื้นอยู่แล้ว
" พอเถอะครับ! อย่าทำแบบนี้เลยผมจะช่วยครับช่วยหยุดทำแบบนี้เถอะ"
ปาร์คจีมินผู้มีจิตใจเมตตาไม่มีทางปฏิเสธคำขอร้องที่เปรี่ยมล้นไปด้วยความพยายามได้ ถึงขนาดก้มหัวขอร้องขนาดนี้ถ้าไม่ลำบากจริงๆคงไม่ทำขนาดนี้แล้วแบบนี้ปาร์คจีมินจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง หลังจากนั้นผู้กำกับก็สั่งให้พนักงานพาจีมินไปแต่งหน้าเปลี่ยนชุด
"ผู้กำกับจะถ่ายได้หรือยังผมรอนานแล้วนะ" เสียงทุ้มถูกเปร่งออกมาจากร่างสูงที่เริ่มทนไม่ไหวเนื่องจากรอนานเกินไปแล้ว
"คุณจองกุกรอแปปนึงนะครับกำลังมาแล้วครับ"
เมื่อสิ้นประโยคนั้นไม่นานนักพนักงานสาวก็ได้นำทางร่างบางในชุดสีขาวมา เสื้อสีขาวตัวใหญ่ทำให้ร่างเล็กดูน่ารักยิ่งขึ้น ทั้งคอเสื้อที่กว้างก็ตกลงมาข้างนึงเพิ่มความเซ็กซี่ไปอีก
"นายแบบอีกคนมาแล้วค่ะ"
"!!!! "
"จีมิน... "
" ยังจำกันได้ด้วยหรอ"
ดวงตากลมโตของร่างสูงเบิกกว้างด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง คนตรงหน้าคือปาร์คจีมินจริงๆใช่ไหม ร่างสูงและร่างบางจ้องมองกันและกันอยู่นานและไม่รู้ว่าโชคชะตาอยากกลั่นแกล้งพวกเขาหรืออย่างไรจู่ๆไฟที่ตั้งอยู่ด้านหลังร่างบางก็จะล้มลงมา! จองกุกเห็นแบบนั้นไม่รอช้ารีบดึงตัวจีมินเข้ามาหาตัวอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรไหม" เสียงทุ้มของจองกุกเอ่ยถามคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่หลับตาปี๋ด้วยความกลัว
"..... ไม่" จีมินที่ตั้งสติได้รีบลุกขึ้นยืนออกจากอ้อมกอดของร่างสูงแทบจะในทันที
"ขอโทษครับเมื่อกี้ผมไม่ทันมองว่าสายไฟติดอะไรหรือป่าวขอโทษครับๆ" พนักงานชายรีบขอโทษเป็นการใหญ่ แต่ปาร์คจีมินก็โบกมือให้ว่าไม่เป็นไรพร้อมส่งยิ้มไปให้พนักงานหนุ่ม
"ผมต้องถ่ายกับนางแบบไม่ใช่หรอ" ร่างหนาทำหน้าสงสัยเขาจำได้ว่าที่แจ้งรายละเอียดมาเขาต้องถ่ายกับนางแบบนิ
" คือมีปัญหานิดหน่อยครับอีกอย่างผมได้บอกเจ้าของแบรนด์ไปแล้วเธอบอกว่าเธอดีใจมากที่จะได้คุณจีมินมาเป็นพรีเซนเตอร์คู่กับคุณจองกุก"
แต่ผมไม่ดีใจ ถ้าผมรู้ว่าถ่ายคู่กับผู้ชายคนนี้ต่อให้คุณก้มหัวขอร้องแทบเท้าผมก็ไม่ทำหรอก....
"งั้นเราเริ่มถ่ายกันเลยนะครับ"
ผู้กำกับให้สัญญาณพนักงานทุกคนประจำที่ตามหน้าที่ของตน และสั่งเริ่มถ่ายได้ เวลาผ่านมาสักพักดูเหมือนจะยังไม่ถูกใจผู้กำกับเท่าไหร่...
"คุณจีมินคุณจองกุกเอ่อขอโทษนะครับช่วยขยับไปใกล้ๆกันหน่อยสิครับ"
ผู้กำกับตะโกนบอกนายแบบทั้งสอง ดูเหมือนจองกุกจะไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกแต่จีมินนี่สิ
"หัวใจหลักของน้ำหอมคือเสน่ห์ดึงดูดนะครับช่วยทำอะไรที่มันสื่อความหมายแบบนั้นให้ผมทีนะครับ.... คุณจีมิน" ประโยคนี้ถูกส่งให้ร่างบางที่ขยับห่างจองกุกอยู่ตลอด
" มันก็แค่งานพี่ไม่ได้คิดอะไรหรอก" บางประโยคไม่พูดน่าจะดีกว่าหรือป่าว?
"ครับผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร.... แค่ไม่อยากอยู่ใกล้พี่"
เป็นคำพูดที่เบาบางได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น แต่มันกลับดังสนั่นในหูของร่างสูง
จีมินเริ่มทำหน้าที่ของตนอีกครั้ง ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกันมากจีมินก็ยิ้มออกมาเหมือนกำลังมีความสุขจริงๆท่าโพสต์แต่ท่าก็คือแฟนกันชัดๆคราวนี้คงตรงคอนเซ็ปต์น้ำหอมแน่นอน
เมื่อถ่ายเสร็จจีมินก็แยกออกมายังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดกลับเช่นเดิม จีมินเปลี่ยนชุดเรียบร้ออยจึงเปิดม่านออกมาแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบกับ!
"จีมิน... พี่ขอคุยด้วยหน่อย" เสียงทุ้มเสียงนี้ทีปาร์คจีมินคิดว่าชาตินี้คงจะไม่มีทางลืมแน่ว่ามันเป็นของใคร
"ยังมีอะไรต้องคุยกันอีกงั้นหรอ"
น้ำเสียงเย็นยะเยือกนี้ช่างเหมือนกับน้ำเสียงในวันนั้นซ่ะจริง วันที่ปาร์คจีมินประกาศตัดขาดกับเขา วันที่ลูกชายของเขาอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย จอนจองกุกจำมันได้ดีไม่มีทางลืม
"สบายดีใช่ไหมแล้วลูก"
"ก็สบายกว่าอยู่กับพี่แล้วกัน"
ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองมายังร่างสูงต้องพูดเลยว่าแววตานี้ จอนจองกุกสัมผัสไม่ได้ถึงความรักจากแววตาตาคู่นี้เลยแม้แต่น้อย มันคงมีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น แล้วทำไมใจดวงนี้ถึงเจ็บปวดกันล่ะ?
"พี่รู้.... รู้ว่าพูดตอนนี้อาจจะสายไปแต่ว่าพี่ก็อยากจะพูด พี่ขอโทษจีมิน"
ดวงตากลมโตพยายามจะสื่อความจริงใจออกไปให้ร่างบางได้รับรู้ แต่ทว่าดูเหมือนร่างบางตรงหน้าจะเปลี่ยนไปแล้วการกระทำที่นิ่งเฉยเย็นชาไม่ได้น้อยลงเลย
"ผมไม่สามารถพูดว่าผมไม่โกรธพี่ได้... เพราะตอนนี้ผมเกลียดพี่ไปแล้วอย่ามายุ่งกับผมและดันอีก"
" ทำไม.... มีคนอื่นแล้วหรือไง" คนตัวโตสวนกับมาเสียงเเข็ง
"แล้วถ้ามี... มันเกี่ยวกับพี่ตรงไหน" ร่างเล็กแสยะยิ้มมุมปาก ตาเรียวจ้องมองดวงตาคมคายของร่างสูงอย่างตรงๆ
"จีมิน..." ปากหนาสั่นเบาเอ่ยเรียกคนตัวเล็กตรงหน้ากัดปากข่มความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
" ถ้าพี่เสพข่าวผมหน่อยพี่ก็คงรู้.... ว่าผมก็พอตัวเลยหญิงก็เยอะชายก็ไม่ขาด"
" ปาร์คจีมิน!" ร่างหนาที่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเมื่อได้ฟังยิ่งหงุดหงิดใจ ร่างหนาเดินเข้าหาร่างบางทันทีมือหนาคว้าข้อมือบางไว้ดันให้หลังอีกคนแนบไปกับพนัง
"จะทำอะไร ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่พี่จะทำอะไรก็ได้แล้วนะ"
" ถ้าพี่จะทำ.... ฐานะมันจะไปสำคัญอะไร"
" หึ.... ก็เอาเลยสิ คิดถึงผมใช่ไหม"
จู่ๆร่างเล็กก็ปรับเปลี่ยนกิริยาท่าทางจากที่ดูนิ่งเย็นชา ตอนนี้กลับอ่อนลง เรียวตาเล็กเหมือนจะยั่วยวนร่างหนาด้วยซ้ำ ร่างหนาก็แอบสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร
" คิดถึง พี่คิดถึงจีมิน"
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าสวยปลายจมูกโด่งจรดกัน ปากหนาสัมผัสกับปากอวบอิ่มอีกครั้งในรอบหลายปี จีมินที่ไม่ได้รุกล้ำทำแค่ยืนหลับตาพริ้มปล่อยให้ร่างหนาทำเท่านั้น จองกุกยิ่งสัมผัสยิ่งต้องการเหมือนเขาจะโหยหาคนตรงหน้าไม่น้อยเลย น้ำสีใสไหลเลอะทั่วบริเวณปากปากหนาดูดดึงริมฝีปากอาบอิ่มไปมายิ่งสัมผัสยิ่งยากจะหยุดการกระทำนี้
ร่างสูงค่อยๆนำพาร่างบางให้มานั่งบนตักเขาโดยไม่ปล่อยปากนั้นให้เป็นอิสระยังคงสัมผัสกันและกันอยู่ตลอดมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคนบนตักทีละเม็ดๆ
พี่ต้องการผมขนาดนี้เลยหรอ......
"พอได้แล้ว!!" เสียงแหลมเล็กดังมาจากด้านหลังดึงความสนใจร่างหนาและร่างบางให้หยุดทุกการกระทำ หญิงสาวผมยาวเดินมาจับทั้งคู่ให้แยกออกห่างจากกัน
"ช้าจัง ถ้าขัดช้ากว่านี้คงแยกไม่ได้แล้วนะ"
ชายร่างเล็กยกยิ้มมุมปากส่งให้หญิงสาวหวานใจอดีตสามี ที่จริงจีมินเห็นเธอตั้งนานแล้ว ที่เล่นกับจองกุกไม่สิ ที่ยอมให้จองกุกเล่นก็เพราะต้องการจะยั่วโมโหเธอแค่นั้น แต่เขาก็เกือบเสียตัวรอบสองจริงๆแล้วนะเนี่ย
" อย่ามายุ่งกับจองกุกนะ" แววตาดุดันถูกส่งให้ปาร์คจีมิน
"ผมป่าว ก็เห็นกันอยู่อ่ะ"
อะไรกันครับความรู้สึกนี้ทำไมสนุกแบบนี้ เหมือนครั้งนี้ผมจะเป็นเมียน้อยเลยแหะฮ่าๆๆ เปลืองตัวหน่อยแต่ก็ถือว่าคุ้มนะที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้หัวร้อน
"เอะอะโวยวายอะไรกัน..... อ้าวจีมิน" ชายสี่มิติที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายห้องข้างๆตนจึงออกมาดูแต่ใครจะไปคิดว่าจะเจอเพื่อนตัวเล็กของเขา แถมยังอยู่กับสองคนนี้อีก
"ไงแทเพื่อนรัก" ไม่ทักป่าวคนตัวเล็กรีบเข้าไปสวมกอดเพื่อนในทันที โดยมีสายตาที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดจ้องมองทั้งคู่อยู่
"มึงมาทำไมไม่บอกกูเนี่ย"
"เซอไพรส์ กูว่าเราไปดีกว่านะ"
"เออๆ" ถึงแทฮยองจะแอบงงแต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไรออกไป
เมื่อเดินออกมาได้สักพักความอยากรู้อยากเห็นมันก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัวแทฮยองคนนี้
"กูว่าจะไม่ถามล่ะแต่แบบ.... ไอ้กระดุมสามเม็ดบนคือไรว่ะมึงไปทำไรมาสภาพถึงเป็นแบบนี้" แทฮยองทำหน้างงๆกับสภาพเพื่อนในตอนนี้
"..... เล่นกับหมา หมาเลียปากกูด้วยมึงเห็นป่ะน้ำลายนี่เยิ้มอ่ะ" จีมินชี้ให้เพื่อนดูปากตน
"อี๋~~~สกปรกสัส"
"ฮ่าๆๆ แต่สนุกดีว่ะเดี๋ยวทำบ่อยๆ"
แทฮยองมองหน้าจีมินแบบงงๆมึนๆ หมาเลียปากมันสนุกตรงไหนว่ะ??? หรือเพื่อนเขาจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
꧁༒ END ༒
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น