kookminเมียในนาม

ลำดับตอนที่ #1 : Kookminเมียในนาม intro

      








 " ว่าไงที่รัก/ครับผมก็คิดถึง/ได้สิพรุ่งนี้​นะครับ"           










  





 เสียงนุ่มทุ้มคุยกับคนในสายยามวิกาล​เป็นเสียงที่หวานเยิ้มจนขัดหูคนที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่​ ถึงร่างสูงจะเดินไปคุยที่ระเบียงแต่หูของรางบางบนเตียงกลับได้ยินอย่างชัดเจนเหมือนยืนอยู่ตรงนั้นเสียงหวานหยาดเยิ้ม​ดังก้องในหัวทุกโซนประสาท  


















   ทำไม..... ทำไมพี่ทำแบบนี้​  ทีกับผมพี่เคยบ้างไหม​ เคยจะคุยกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้นบ้างไหมเคยจะเรียกผมว่าที่รักบ้างไหมสักครั้ง...   










  รางบางนอนน้ำตาไหลหยดแล้วหยดเล่าทุกครั้งที่ได้ฟังประโยคที่ผู้เป็นสามีคุยกับคนในสายเสียงหวานปานน้ำตาลทรายก็ไม่ปราน​ มันทำให้ใจดวงน้อยๆเจ็บปวดในอกข้างซ้ายสั่นกลัวทั้งโกรธ​ทั้งเสียใจทั้งผิดหวัง​ มือบางก่อกุมหัวใจเหมือนจะปลอบประโลม​ว่าไม่เป็นไรๆซ้ำๆ​    ทำไมเขาไม่ใช่คนในนั้นบ้างนะในใจของสามี​    























  ในใจของ​ จอน​จองกุก.....













  05:25 




ดวงตารูปพระจันทร์​เสี้ยว​ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า​มืด ก็เป็นไปตามที่เขาคิดไว้  บนเตียงมันว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของร่างสูงบนเตียงนี้มีเพียงเขาเช่นเคย​ 












" อีกแล้ว.... วันที่256ที่พี่ไม่อยู่กับผม" 





น้ำตาล่วงหล่นลงบนใบหน้าสวยอีกครั้งมือบางพยายามปิดปากเพราะกลัวว่าเสียงร้องไห้จะทำให้ลูกตื่น​ จีมินนั่งร้องไห้กอดเข่ากางเกงก็เปื้อน​ไปด้วยคราบน้ำตาเขาร้องอยู่นานจนตาพร่ามัวจนน้ำตาไม่มีจะไหลแล้วด้วยซ้ำ​ 




256วันคือวันที่จองกุกออกไปก่อนเช้าไม่ยอมอยู่เพื่อทานอาหารเช้ากับเขาและลูก​  จีมินรู้ดีว่าวันไหนที่เขาไปก่อนเช้าเขาจะไม่กลับมาในวันนั้นหรอก​ มันก็เหมือนเขากับลูกโดนทิ้งในวันนั้นนั่นแหละ         












    " จอนดันบีตื่นได้แล้วลูก​7​โมงแล้วนะครับ"  




"อือ~~~มี้ฮะ​  ดันขอนอนต่อได้มั้ยฮะ​"  เด็กชายทำหน้างอแงเป็นการออดอ้อนแม่เมื่อไม่อยากลุกจากที่นอน 





"งอแงแต่เช้าเลยไม่ได้​นะเดี๋ยว​ไปไม่ทันโรงเรียน​มี้ทำของโปรดใครไว้ก็ไม่รู้​ถ้าไม่ยอมลุกงั้นมี้...."  จีมินแกล้งพูดหลอกล่อลูกชายด้วยของกินก็เป็นตามที่คาดไว้เด็กน้อยรีบเด้งตัวจากเตียงทันที





 " มี้อย่ากินเครันจิของผมนะ"   





  "งั้นรีบไปอาบน้ำเลยไอ้หมู"  



   "เครันจิ  เครันจิ~~~~"   



    " เครันจิมต่างหากไอ้เด็กนี่"  




 รางเล็กรีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีดี๊ด๊า​สุดขีดพร้อมพูดผิดๆถูกๆเข้าห้องน้ำไป​ จีมินหัวเราะ​เล็กๆให้กับท่าทีของเด็กน้อย​  การเยียวยาหัวใจจีมินได้ก็คงมีแต่ลูกชายคนนี้เท่านั้นจีมินยังยิ้มได้ก็เพราะดันบีทั้งนั้น​ ที่อยู่ที่นี้ส่วนหนึ่ง​ก็เพราะดันบีด้วยและก็เพราะดันบีที่ทำให้เขาได้......     

















       ....... ตกหลุมรักจองกุก.....  











จีมินจัดการพาลูกไปส่งที่โรงเรียนก่อนจะเคลื่อนล้อรถสีขาววาวไปยังอีกจุดหมายหนึ่ง​  






 "จีมินทางนี้"  หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักทายคนที่ก้าวเท้าลงมาจากรถหรู  



 "ไงเจนวันนี้ทำไมนัดซ้อมกันเช้าจัง"  




 "ก็ตอนบ่ายมีเรียนกันอ่ะสิน่าเบื่อจริงๆ"





จีมินรู้สึกชาเมื่อได้ยินคำพูดเพื่อนสนิทอย่างเจนนี่คิมพูดถึงเรื่องเรียน​ เขาไม่รู้หรอกว่ามหาลัยเรียนหนักแค่ไหน​ ไม่สิต้องบอกว่าเขาไม่ได้สัมผัสชีวิตช่วงม.ปลายเลยด้วยซ้ำแล้วจะไปอะไรกับชีวิตมหาลัยยิ่งแล้วใหญ่ ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากจะผ่านช่วงนั้นเหมือนกับวัยรุ่น​คนอื่นๆบ้าง​  แต่ถ้าเขาสามารถ​เปลี่ยนมันได้จริงๆเขาจะยอมเปลี่ยนหรอถ้าเกิดว่าเขาได้เรียนแล้วดันบีล่ะ?  ดันบีก็คงไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้   














 แบบนั้นปาร์คจีมินไม่เอาด้วยหรอก
นะ....   





"จีมินอย่าคิดมากนะใครว่าชีวิตวัยเรียนมันดีล่ะไม่จริง" 



  "เห็นเขาบอกว่ามันสนุกมากเลยนิ" 


  "ใครมันบอกเดี๋ยว​เจนนี่คิมจะตบกะโหลกให้.... ใครว่าชีวิตวัยเรียนมันสนุกกูของเถียงจนขาดใจ" 



หญิงสาวพูดพร้อมกำมือชูขึ้นฟ้าเป็นการบอกว่าสู้!  สีหน้าจริงจังของเพื่อนสาวทำให้จีมินหลุดหัวเราะ​ออกมา เห็นแบบนี้เธอก็ดีใจแล้วแค่ทำให้เพื่อนยิ้มได้ก็ดีแล้วเธอรู้ว่าจีมินเสียใจกับเรื่องเรียนมาก​ชีวิตจีมินควรจะไปเป็นดาว จรัสแสงบนท้องฟ้าแต่ก็หมดโอกาสเพราะผู้ชายชั่วๆคนนึง





 "ไปเต้นกันปาร์ค​จีมินเลิกคุยเรื่องนี้เถอะน่าเบื่อฉันไม่อยากประสาทแตกตายก่อนเคนะ" 


หญิงสาวเดินเข้ามาคล้องคอชายรางบางกอดคอเดินไปยังกลุ่มเพื่อนๆที่รอซ้อมกันอยู่           














 20:35




 "ตาดันไปนอนเถอะลูก"  เสียงใสพยายามไล่ลูกชายตัวน้อยไปนอน 




"ไม่เอาดันจะรอป๊าฮะ"  เจ้าตัวน้อยพูดพร้อมจ้องมองบานประตูใหญ่ของบ้านแววตาจดจ่อรอผู้เป็นพ่อเปิดประตูก้าวผ่านเข้ามาในบ้านในมือ​ ถือ​เหรียญ​ทองพร้อมอวดพ่อทันทีที่มา.......... ถ้ามาอ่ะนะ      



 "มี้ว่าไปนอนดีกว่านะมันดึกแล้วป๊าอาจจะไม่กลับก็ได้"    




  "มี้..... โทรหาป๊าสิฮะนะฮะ" 



" เอ่อ..... ครับ"  จีมินช่างใจก่อนจะตบปากรับคำลูกชายถึงเขารู้ว่าสามีไม่กลับมาหรอกยังไงก็ไม่กลับมา​ แต่เพื่อแลกกับการที่ดันบียอมไปนอนเขาจะโทรไปก็ได้​  ถึงจะรู้ว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเอาสะเลย 








" พี่จองกุกจะกลับเมื่อไหร่ครับ"   





(ไม่ได้กลับวันนี้งานยุ่ง)  









 งานยุ่งหรือกำลัง เสวยสุขกันแน่....  












"แต่ดันรอพี่กลับอยู่นะครับ"   




(ก็บอกว่าไม่กลับอย่าทำให้มันน่ารำคา​ญ​ได้ไหม) 
















ตู๊ดดดๆๆ~~~~~~~~~





















 เสียงตะคอกจากปลายสายก่อนจะตัดไป​ นี่ก็เป็นอีกครั้งที่จองกุกบอกว่ารำคาญเขาทุกครั้งที่ได้ฟังคำพูดพวกนี้ใจของเขาก็เริ่มแตกร้าวขึ้นทุกวัน น้ำใสๆเริ่มก่อตัวไหลรินลงบนหน้าแก้มขาวดวงตาสั่นระริกมือที่จับโทรศัพท์​ค่อยๆหมดแรง








  "มี้!  มี้ร้องไห้ทำไมครับ"  



เด็กชายตัวน้อยผู้ไม่รู้​เรื่องราวความสัมพันธ์​ระหว่าง​พ่อกับแม่เมื่อเห็นแม่ร้องไห้เขาก็เริ่มถามด้วยความเป็นห่วง    





   จีมินดึงลูกชายเข้ามากอดน้ำสีใสก็ไหลตลอดทางมือบางยกขึ้นลูบหัวทุยๆของลูกชาย​ จีมินเป็นห่วงดันบีจริงๆหากวันนึงดันบีโตพอจะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับจองกุกดันบีจะรับได้ไหม จีมินรู้ว่าดันบีรักพ่อมาก ตอนนี้จีมินทำได้แค่นึกสงสารลูกในใจและพูดปลดออกไปแค่นั้น 






" อึก​ ไม่มีอะไรมี้แค่สงสารป๊าที่อยากกลับมาหาดันแต่มาไม่ได้เพราะติดงาน"  ฟังดูเป็นคุณ​พ่อที่แสนดีและอบอุ่นทุ่มเททำงานเพื่อครอบครัว​ แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่มีความจริงอยู่​เลยในประโยค​นี้จีมินรู้ดี​ คำปลอบใจลูกชายก็เหมือนการหลอกตัวเองว่าจองกุกรักเขาจองกุกติดงานจองกุกทำเพื่อครอบครัว






 " จริงหรอครับ" 




" จริงสิครับดันไปนอนนะป๊าบอกว่าให้มี้พาดันไปนอน"  




 "ครับมี้.... แต่มี้หยุดร้องไห้ก่อนนะไม่งั้นดันไม่นอนหรอก"   







 ฝ่ามือเล็กเอื้อมมาปาดน้ำตาให้มารดา​ ยิ่งเห็นจีมินก็ยิ่งเจ็บปวดทุกครั้งที่โกหกลูกใจเขาก็เหมือนโดนมีดแทงจนจะแหลก​   ลูกชายของเขาเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะปกป้อง​ให้ได้จะปกป้อง​รอยยิ้มของลูกชายให้ได้






 " ครับ​  คืนนี้ไปนอนกับมี้ในห้องเนอะ" 






 " ครับมี้ " 



จีมินอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นห้องจุ๊บบอกฝันดีก่อนทั้งคู่จะนอนหลับไหลไปด้วยกันบนเตียงกว้าง        





















   เวลาเกือบฟ้าสางปรากฏ​ร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามาในห้องที่สองแม่ลูกหลับไหล​  จองกุกถอดสูทออกวางไว้บนโต๊ะ​ก่อนจะเดินมานั่งลงบนเตียงฝั่งที่จีมินนอนหลับอยู่​  ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างเล็ก​ที่นอนอยู่ข้างๆร่างบางของภรรยา​ ภาพที่จองกุกเห็นช่างน่าอบอุ่น​ใจเเม่ลูกที่กอดกันแน่นมันทำให้เขารู้สึกผิดมากเหมือนกัน....  






   " ขอโทษ​จีมิน..... ขอโทษ​นะดันที่พ่อเป็นพ่อที่ดีให้ไม่ได้"    




  จองกุกเดินออกมาก่อนจะขึ้นไปนอนฝั่งที่ว่างอยู่​ มือหนาซ้อนท้ายทอยภรรยาขึ้นก่อนจะแทรกแขนแกร่งเข้าไปอีกแขนก็โอบเอวภรรยาไว้​  





   จองกุกยังไม่หลับเขานอนมองภรรยาคนสวยด้วยเเววตารู้สึกผิด​ เขาทำให้น้องที่แสนจะรักต้องมาเจอชะตากรรม​แบบนี้เขารักจีมินนะ........                
















  แต่ในฐานะน้องคนนึงมันเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้ชีวิตจีมินต้องเจ็บปวดเขาทำลายความฝันอนาคตของจีมิน​ แต่มีอีกอย่างที่เขาทำให้จีมินเจ็บมากกว่าทุกสิ่ง...   















    เขาทำร้ายใจดวงนี้ได้มากมายจริงๆ     







 "พี่ขอโทษ​จริงๆ"   

   น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาร่างบางที่หลับสนิท​ จองกุกตกใจมือหนาปาดน้ำตาให้ร่างบางที่ไหลลงมาอาบแก้มขาวระรื่น​  เขาคิดว่าจีมินคงกำลังฝันร้ายจึงร้องไห้ออกมา.......  







    
   แต่จริงๆแล้วร่างบางไม่ได้กำลังฝันร้ายย​ ไม่ได้​กำลังหลับความจริงคือจีมินไม่ได้หลับอยู่แล้วตั้งแต่ต้น  จีมินรับรู้ทุกอย่างที่จองกุกพูดที่จองกุกสัมผัส​ ตอนที่จองกุกมานั่งข้างๆเขา  เขาก็ได้กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อเดิมที่มักจะติดตัวสามีกลับมาทุกครั้งที่ออกไปนอกบ้าน​ จีมินเจ็บปวดมากภายในใจข้างซ้ายเหมือนมีมือมาขย้ำให้ใจดวงนี้แหลกคามือ​ น้ำตาที่ไหลไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเพราะจองกุกและไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไหร่​จะหยุดไหลสักทีเมื่อไหร่จีมินจะหยุดรักจองกุกสักที           













   พี่มาทำให้ผมรักพี่ทำไม.......  

    ꧁༒   END    ༒꧂