kookminเมียในนาม

ลำดับตอนที่ #3 : Kookminเมียในนาม: เซอไพรส์​

                                           

                     

เวลาบ่ายคล้อย​ร่างเล็กที่กลุ่มผมสีดำเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำเรือนร่างผิวขาวผ่องที่ชุ่มชื้น​เพราะพึ่งอาบน้ำเสร็จ​กำลังยืนจ้องใครอีกคนที่อยู่ในกระจกตรงหน้าเขา....

"ฉันแย่ขนาดนี้เลยหรอ...."

ร่างที่สะท้อนกระจกกลับมาดวงตาบวมเป่งสภาพโดยรวมโคตรจะย้ำแย่​ไม่มีชีวิตชีวา​เอาซะเลย​ คงไม่แปลกหรอกถ้าจองกุกจะไม่อยากอยู่กับเขาใครจะอยากอยู่กับคนที่มองแล้วให้อารมณ์​หดหู่ใจแบบนี้ล่ะแต่ว่าที่เป็นเเบบนี้มันก็เพราะจองกุกไม่ใช่หรอ?

" จีมิน"

"!!!! "

ร่างเล็ก​สะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงแขนแกร่งที่กำลังกอดรอบเอวแน่น​ ใบหน้าคมคายล้มลงมาหยุดที่ซอกคอขาวจีมินตกใจผลักร่างหนาออกห่างในทันที

"พี่.... ข​ ขอโทษ​ครับ" ร่างเล็ก​เอ่ยคำขอโทษ​เมื่อเห็นหน้าอึ้งๆของสามี

"เป็นอะไร... พี่ทำให้ตกใจหรอ" 

จะต้องตอบว่ายังไงดีล่ะจีมินเองก็ไม่รู้​ มันนานมากแล้วที่จองกุกทำตัวเป็นนี้กับเขา​จะให้ถูกต้องบอกว่ากี่ปีแล้วต่างหาก​ ที่จองกุกไม่เคยออดอ้อนคลอเคลีย​กับเขาเลย

" นิดหน่อย​ครับ" 

"ขอโทษ​นะ.... แล้วนี่จะไปไหนถึงได้อาบน้ำเอาตอนนี้? "

" อ่อผมนัดแทไว้ครับ" ทำไมวันนี้มาแปลกๆปกติไม่เคยถามว่าจะไปไหน​ มันต้องพูดว่าปกติไม่อยู่บ้านแบบนี้น่าจะใช่มากกว่า

"ที่ไหน" 

"ม่อนมินิมินคาเฟ่ครับ" 

"เดี๋ยว​พี่พาไปเองมานี่มา​ เดี๋ยว​จะเป่าผมให้" ร่างหนากวักมือ​เรียกร่างเล็กให้มาหา​ จัดการหยิบเครื่องเป่าผมออกมาจากลิ้นชัก​นั่งลงบนเตียงกว้างรอคนตัวเล็กเดินมาหา

"ผมไปเองได้ครับ" ร่างเล็ก​ไม่อยากให้จองกุกไปหรอกหากแทฮยองยังไม่หายเคืองเรื่องเมื่อวันสองวันก่อนจะทำยังไง

" พี่เป็นห่วงนะดูเราเหนื่อยๆขับรถมันน่าเป็นห่วงไม่ต้องเถียงนะ.... มาเร็ว" จองกุกพูดดักทางคนตัวเล็ก​ไม่ให้ได้เอ่ยอะไรต่อจากนี้

"ขอแต่งตัวก่อนแปปนึงนะครับ"  

ขาเรียวเล็กก้าวเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่จัดเอาไว้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ​ ไม่นานร่างบางก็ปรากฏ​แก่สายตาคมคายของร่างสูง​ จีมินใส่เสื้อเชิ้ต​สีขาวกางเกง​สีดำเข้ากันอย่างลงตัว​ เดินมานั่งลงบนพื้นข้างเตียงเพื่อให้ร่างหนาได้ไดร์ผมให้​ มือหนาสัมผัสเส้นผมสีดำสนิทอย่างอ่อนโยนเส้นผมนุ่มนิ่ม​ของจีมินทำให้จองกุกรู้สึกเพลิดเพลิน​เมื่อสัมผัส​มันทุกครั้ง​ จองกุกชอบเล่นหัวจีมินตั้งแต่รู้จักกันก่อนแต่งานซะอีกจีมินดูแลเส้นผมดีมากเลยจองกุกคิดแบบนั้นมาตลอด

่

ตลอดเวลาที่ไอร้อนจากเครื่องไดร์​ผมส่งผ่านมาจี​มินเฝ้าคิดทุกครั้งว่าทำไม​ สามีของเขาถึงทำแบบนี้หรือว่าฟ้าจะเห็นใจเขาจึงดลใจให้จองกุกเห็นค่าในตัวเขากันนะ

มันจะจริงหรอ? 

14:25

"แทมาแล้ว" จีมินเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทอย่างคิมแทฮยองที่เสียเวลางานมาอยู่กับเขาแบบนี้

"ไงมึ-! ..... มึงมาด้วยหรอ" ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งตั้งใจจะเอ่ยทักทายตอบกลับเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่พอเงยหน้าขึ้นมาเจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ​ประโยคหลังจึงถูกปล่อยออกมาทักทายพี่ชายตนเองอย่างเป็นมิตร? 

"ไม่มามึงจะเห็นไหมล่ะ" ความกวนของพี่น้องใครบ้างจะไม่เข้าใจมันเป็นเรื่องปกติอยู่​แล้ว

จองกุกนั่งลงข้างๆจีมิน​ โดยที่มีสายตาคมคายของคิมแทฮยองจ้องมองเสมอแทฮยองรู้จักจองกุกดีถ้าถามว่าดีแค่ไหนก็คง..... ดีพอที่จะรู้ว่าจองกุกทำแบบนี้เพราะอะไรบางอย่างแน่นอนไม่ใช่การกระทำจากใจแน่เขามั่นใจ

" โกโก้ร้อน​ อเมริกาโน่​ เค้ก1ปอนด์​ได้แล้วครับ" พนักงานตัวเล็กผิวขาวเดินมาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม​ เอ่ยทวนออเดอร์​ของโต๊ะก่อนจะเตรียมเดินออกไป​ แต่ก็ต้องหยุดเพราะคุณ​ลูกค้าเหมือนจะสั่งเพิ่มหรือป่าวนะ? 

"พอดีว่าในโต๊ะ​ผมมีแขกไม่ได้รับเชิญ​มาด้วยรบกวนรับออเดอร์​ใหม่ด้วยนะครับคุณพนักงาน"

" ครับ... รับอะไรดีครับ" แรงมากแขกไม่ได้​รับเชิญ​แบบนี้มันแหกหน้ากันเกินไปหรือป่าวครับ​ คงจะหึงผู้ชายตัวเล็กๆข้างๆคุณ​คนนั้นสินะแต่ยังไงมันก็ไม่ควรพูดต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ผู้ชายคนนี้คงจะไม่ถูกเลือกสินะถึงดูหงุดหงิด​ขนาดนี้​ เป็นผมก็ไม่เอาอ่ะครับคนไร้มรยาทแบบนี้

พนักงานหนุ่มนึกในใจระหว่างรอออเดอร์​ดวงตาเล็กรอบมองชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง​ที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจมองไปทางอื่น​ ส่วนคนตัวเล็กก็มองสองร่างสลับไปมาพนักงานหนุ่มยังแอบสงสารในใจ

"อเมริกา​โน" 

"รับออเดอร์​รอสักครู่​นะครับ" ว่าแล้วร่างเล็ก​ก็ก้มหัวให้เป็นการบอกว่ารับออเดอร์​เรียบร้อยก่อนจะก้าวขาทั้งสอง เดินออกไปยังเคาน์เตอร์​

"วันนี้ไม่มีถ่ายงานหรอแทฮยอง" เป็นจองกุกที่เอ่ยถามน้องชายเมื่อนั่งมาสักพัก​ ปกติแทฮยองงานแน่นตลอดทั้งถ่ายแบบถ่ายmv ได้ข่าวว่ากำลังจะคัมแบ็ค​เพลงใหม่ด้วย

"ก็มีนะ....." แทฮยองตั้งใจเว้นช่องว่างในการพูดก่อนจะวางแก้วลงสายตาเรียวตวัดขึ้นซ้อนมองดวงตาพี่ชายก่อนจะพูดประโยค​ถัดไป

" แต่พอดีจีมินสำคัญ​กว่างานพวกนั้นเลยอยู่​นี่" 

ทั้งร่างเล็ก​ร่างหนาได้ยิ้นประโยคนั้นก็รู้​ในทันทีว่าแทฮยองนั้นจงใจพูดให้กระทบจองกุก​ ขนาดแทฮยองเป็นแค่เพื่อนเขายังเสียสละทิ้งงานมาอยู่กับจีมินได้เลยแล้วจองกุกล่ะเคยทำอะไรเทือกๆนี้เพื่อจีมินที่เป็นภรรยาบ้างไหม​ วันนี้แทฮยองรับปากจะมาอยู่เป็นเพื่อนจีมินทั้งๆที่มีถ่ายแบบแต่นั้นไม่ทำให้แทฮยองต้องคิดมากเลย​ ก็เพื่อนเขาสำคัญ​กว่าชื่อเสียงพวกนั้นนิ

   จีมินรีบแก้สถานการณ์​เมื่อเห็นว่าบรรยากาศระหว่างเพื่อนคนสนิทกับสามีมันเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ​ เขากะไว้แล้วว่าแทฮยองต้องไม่พอใจที่จองกุกมาแน่ๆแต่เขาก็ขัดจองกุกไม่ได้​เหมือนกัน

"แทลืมถามไปเลยที่เมกาเป็นไงบ้างสนุกไหม" ร่างเล็ก​ถามถึงเรื่องเมื่ออาทิตย์​ที่แล้วที่แทฮยองไปเล่นคอนเสิร์ต​ที่สหรัฐ​อเมริกา​ จริงๆเขาก็เห็นภาพในอินเทอร์เน็ต​แล้วแหละว่าแทฮยองสนุกแค่ไหน​ แต่ว่านอกจากเรื่องนี้ก็ไม่มีเรื่องไหนที่จะชวนคุยได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว

"สนุกสิ​ อยากให้มึงยืนข้างๆกูมากเลยล่ะถ้าไม่มีวันนั้นล่ะก็.... "

สายตาแข็งทื่อของชายผิวสีน้ำผึ้ง​ที่ใช่มองพี่ชายถูกปรับเปลี่ยนให้อ่อนแรงลงอย่างง่ายดายเมื่อเจอกับคำถามนี้จากเพื่อนร่างเล็ก​  

       จีมินเก่งมากแทฮยองรู้ดีจีมินเรียนเต้นเรียนร้องมาตั้งแต่เด็กจีมินมีคุณพ่อของเขาเป็นไอดอล​ จีมินมักจะ เชิดฉายท่ามกลาง​ผู้คน​มากมาย​ไม่มีใครเทียบได้เลยแม้แต่แทฮยองเองก็ด้วย​ จีมินจะได้มายืนข้างเขาในตอนนี้แน่หากไม่มีวันนั้น....... 

วันที่เหตุการณ์​บ้าๆนั้นเกิดขึ้นวันที่จะเปลี่ยน​ชีวิตจีมินไปตลอดกาล

" ขอไปห้องน้ำแปปนะ...... "  

ร่างเล็ก​รู้สึกใจหายเมื่อได้ยินประโยค​นั้นจากเพื่อนรักมือเล็กหยุดทุกการเคลื่อนไหวช้อนที่กำลังจะตักโกยความหวานเข้าปากก็ถูกปล่อยลงอย่างเชื่องช้า​ ร่างหนาจ้องมองภรรยาที่กำลังเดินออกไปจากโต๊ะ​อย่างเศร้าใจไม่ต่างจากเพื่อนรักอย่างแทฮยองที่พึ่งรู้ตัวว่าพูดจี้ใจเพื่อนรักตนเข้าให้แล้ว

    

"กูไม่รู้​หรอกนะว่าทำไมวันนี้มึงถึงทำดีกับจีมินนัก"

ชายหนุ่มที่พึ่งได้สติเมื่อเห็นจีมินเสียใจเพราะคำพูดตัวเอง​ ข่มใจกลืนความแค้นใจลงไปก่อนจะพูดกับพี่ชายอย่างใจเย็น​และจริงจัง

"แต่กูจะบอกว่า​ ถ้าจะทำเหมือนตอนแรกๆตอนที่ตื้อขอมันแต่งงานแล้วสันดาน​ไม่คงทน​ มึงก็อย่าทำอีกเลย"

"เป็นแค่น้องไม่ต้องสะเออะมาสั่งสอนกู" ร่างหนาตอบกลับแบบไม่ได้ใส่ใจ​ จำเป็นต้องให้น้องมาสอนหรอเขาทำอะไรเขารู้ตัวเสมอ

"มึงไม่สงสารมันหน่อยหรอว่ะ... บอกว่ารักเหมือนน้องหึ ~ พี่ที่ไหนทำน้องเจ็บขนาดนี้ว่ะ"

ร่างหนานิ่งเงียบเมื่อได้ยินบางอย่างที่จี้ใจดำขึ้นมา​ มันก็จริงอย่างที่แทฮยองว่าพี่ที่ไหนจะทำให้น้องเจ็บ​ ไหนบอกว่ารักจีมินเหมือนน้องคนนึงไงแล้วทำไมทำน้องเสียใจทำน้องร้องไห้พี่ที่ไหนเขาทำกัน

ถ้าไม่เลวจริงทำไม่ได้​หรอก... 

"กูไม่รู้​ว่ามึงคิดจะทำอะไรแต่กูขอเถอะ​จองกุกในฐานะน้องชายมึงในฐานะเพื่อนมันหรือจะฐานะอะไรก็ได้"

ชายผิวสีน้ำผึ้งส่งสายตาเรียวจ้องตากลมอันคมคายของผู้เป็นพี่ชายหวังว่าคำพูดนี้จะทำให้พี่ชายเขานั้นคิดได้​ หวังว่าคำพูดนี้จะช่วยเพื่อนที่เขารักยิ่งให้ไม่ต้องเจ็บปวดหรือให้ความเจ็บปวดมันลดลงได้บ้าง

" หยุดทำร้ายเพื่อนกูสักทีกูขอ"

" เลิกพูดจาไร้สาระ​สักที... " ร่างหนาวางนิ้วเรียวลงบนแก้วอเมริกาโนร้อนยกขึ้นดื่มอย่างนิ่งสงบ​ หน้าไร้อารมณ์ของชายหนุ่ม​ทำเอาแทฮยองเกือบคุมสติไม่อยู่​อยากจะเข้าไปต่อยมันให้หน้าหงายสักหมัด

"ปาร์ค​จีมินตั้งสติหน่อยมันเป็นอดีต​ไปแล้ว​นะ​ อึก"ร่างน้อยๆสั่นเทาภายในห้องสี่เหลี่ยม​แคบๆมีหยดน้ำใสๆเป็นเพื่อนใจในยามนี้​  

    

       ทุกครั้งที่เขานึกถึงอดีตเมื่อ​ 5​ ปีก่อนเขารู้สึกกลัวมาก​ คืนนั้นคืนที่เขาเจ็บปวดที่สุดในชีวิตตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลก​ 15​ ปี

"มันผ่านมาแล้วไม่ต้องกลัวๆ" ปากเล็กๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ​กับตัวเองซ้ำๆเพื่อปลอบใจ​ตัวเองว่ามันจะไม่มีเหตุการณ์​แบบนั้นอีกแล้ว​ ร่างเล็กยังจำได้ดีความรู้​สึกในคืนนั้นมันมากมายจริงๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในคืนเดียวมันเยอะจนความรู้​สึกมันตีกันไปหมดวันนั้นจีมินแทบเสียสติไปแล้วด้วยซ้ำ.....

21:35

ร่างเล็กเดินเก็บของภายในคาเฟ่ของตนเตรียมจะปิดร้านและไม่นานร่างเล็ก​ผิวขาวนั้นก็เก็บร้านจนเสร็จ​เขาเดินมานั่งพักที่หน้าเคาน์เตอร์​สักพัก

"ไงไอ้หลอด" ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในร้านใบหน้าที่ยิ้มแย้ม​มีลักยิ้มปรากฏ​อยู่เอ่ยทักทาย? คนที่นั่งอยู่ในร้านด้วยคำพูดติดปากที่ตนใช้เรียกร่างเล็กมาตั้งแต่เด็ก

"หลอดพ่องมึงสิพัง" ปากเล็กๆพ้นคำพูดที่ตนใช่เรียกคนที่กวนประสาท​ตนไป​ ก็ช่วยไม่ได้ใครบอกให้ไอ้คนตรงหน้ามันจับมันหยิบอะไรก็พังไปซะหมดกันล่ะ

"นี่พี่ไงสุดสวยจำได้ไหม" ชายร่างสูงทำหน้าทะเล้นใส่น้องชายสุดสวยของเขา? พรางใช้นิ้วชี้ๆหน้าตัวเองว่านี่ไงพี่ชายเองจำกันได้ไหม

" ก็ใครบอกให้กวนก่อนล่ะ" ร่างเล็ก​เบะปากให้พี่ชายสุดกวนไปหนึ่งที

"เอ้าก็ใครใช้ให้ขาวขนาดนี้ล่ะ​ นี่นะตอนเดินไปโรงเรียน​เพื่อนกูทักกูตลอดว่ามึงพกหลอดไฟเดินได้มาด้วยหรอ"

"มันคือใครเดี๋ยว​กูจะเอาระเบิดไปปาหัวมัน" ร่างเล็ก​เริ่มไม่พอใจการที่เขาขาว​มันไปหนักหัวเพื่อนพี่ชายเขายังไงเขาขึ้นไปเหยียบหัวหรอเขาว่าก็ไม่นะ

"5555อย่าห้าวเดี๋ยว​ผุบ่าวหายเด้อ" สำเนียงอย่างเป๊ะ

"ใครสน....จริงสิก็สนอยู่คนนึงนะ" ร่างเล็ก​กลับคำพูดเมื่อจู่ๆก็นึกถึงชายหนุ่มผิวสีน้ำพึ้งที่เข้ามาร้านช่วงบ่ายของวันนี้

"ห่ะ! ว่าไงนะใครยุนกิมันคือใคร" คิมนัมจุนตกใจตาโตลุกวาวเข้าไปเขย่าไหล่น้องชายอย่างแรง​ เขาอยากรู้จริงๆว่าใครกันที่ทำให้มินยุนกิน้องชายสุดที่รักที่แสนจะเบื่อโลกสนใจได้

" โอ้ยเจ็บๆปล่อย"

"เออๆบอกมาเลยนะผู้ชายคนนั้นคือใคร?"

"ไม่รู้​อ่ะ...." ปัดโท่คิมนัมจุนอุตส่าห์ตั้งใจฟังแต่คำตอบที่ได้มากลับน่าผิดหวังสิ้นดี

"กูอุตส่าห์​ใจจดใจจ่อรอฟัง"

"ก็ไม่รู้​ชื่อเขานิ"

"อะ​ งั้นเปลี่ยน​คำถามนะทำไมสนใจผู้ชายคนนี้"

"..... เขาดูเป็นคนดี" มินยุนกินึกถึงเหตุการณ์​ตอนที่ผู้ชายร่างเล็ก​ไปเข้าห้องน้ำ   พอดียุนกิไปรับออเดอร์​จากโต๊ะ​ข้างๆแล้วได้ยินที่ทั้งสองคนคุยกันและคำพูดจากชายผิวสีน้ำพึ้งที่ยุนกิได้ยินทำให้เขา

ตกหลุมรักความจริงใจของชายคนนั้น

" จะรักใครพี่ไม่ว่านะสู้ๆล่ะ" นัมจุนพูดพร้อมลักยิ้มทีปรากฏ​บนใบหน้าหล่อบอกแก่น้องชายเมื่อได้เห็นท่าทางของน้องชายที่​ดูมีความสุขใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีชีวิตชีวา​แววตาเปร่งประกายเมื่อนึกถึงชายคนนั้น​ พี่ชายอย่างเขาก็หวังแค่ว่าให้ยุนกิให้ยิ้มแบบนี้ไปนานๆก็พอแล้ว.... สำหรับพี่ชายแล้วการเห็นน้องมีความสุขไม่มีความทุกข์​มันก็คือความสุขของพี่ชายใช่ไหม

พระอาทิตย์​ลาลับขอบฟ้าแสงสุริยาดับมืดลงดวงจันทร์​ทราขึ้นสู่ท้องฟ้าทอแสงสีเงินเปร่งประกายบ่งบอกว่าเวลานี้อยู่ในยามราตรี​ 

   ในห้องนอนกว้างมีร่างสามร่างนอนอยู่บนเตียงใหญ่ผู้เป็นสามีรับหน้าที่กล่อมลูกชายในวันนี้ด้วยนิทานเรื่องโปรดของเด็กน้อย

" ดันรักมี้นะครับ...." เด็กน้อยหันมาบอกมารดาที่นอนข้างๆมือเล็กๆจับมือมารดาไว้แน่น​ ผู้เป็นมารดาก็ยิ้มตอบและจุมพิตหน้าผากมนเบาๆเป็นการบอกรักตอบเด็กน้อย

"รักป๊าด้วยครับ...." ไม่ลืมที่จะหันมาบอกผู้เป็นพ่อเมื่อได้รับรอยยิ้มจากพ่อเด็กน้อยก็ค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ห่วงนิทราในยามราตรี​ หัวใจดวงเล็กๆของดันบีมีความสุขมากเหลือเกินที่มีพ่อกับแม่นอนอยู่ข้างๆสำหรับดันบีแล้วไม่ขออะไรเลยนอกจากรอยยิ้มของแม่กับอ้อมกอด​ของพ่อ​ ในยามที่ได้เห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันมันคือความสุขของเขา

" ฝันดีนะได้แสบ" ปากอวบอิ่มเอ่ย​ มือเล็กดึงปลายจมูกลูกชายเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว

"จีมินก็นอนได้แล้วนะ" เป็นเสียงทุ้มที่บอกให้ภรรยาพักผ่อน​ได้แล้ว

"ครับ.... ฝันดีนะพี่กุก" 

"ฝันดีครับ"  

!!!! 

ร่างหนาขยับกายโน้มลงมาฉกชิมริมฝีปาก​อันอวบอิ่มอย่างฉวยโอกาส​ไม่ให้เจ้าของริมฝีปากได้ตั้งตัว​ มันไม่ได้มากเกินไปเพียงแค่ปากแตะปากเท่านั้นไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งสิ้น​ ร่างหนาขยับลงมานอนข้างๆลูกชายมือหนากุมมือภรรยาคนสวยไว้แน่นก่อนจะหลับตาลง

   ครั้งสุดท้ายที่จำได้มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้น่าจะ2ปีได้แล้วมั้ง​ ผมไม่รู้​ว่าทำไมวันนี้พี่ถึงกลับมาทำมันอีกครั้ง​ แต่ผมก็ดีใจนะหากมันเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงดี​ ขอบคุณ​ที่วันนี้พี่อยู่ทำหน้าที่พ่อให้ดัน​ พี่จองกุก.... จีมินรักพี่มากนะ​ อย่าทิ้งจีมินกับลูกไปนะ​จีมินไม่อยากอยู่แบบไม่มีพี่​ พี่ก็รู้​ว่าจีมินไม่ได้รักพี่ตั้งแต่แรก​ พี่เป็นคนทำให้จีมินรักพี่เองนะ.... 

อย่าทิ้งจีมินนะพี่จองกุก... 

ร่างเล็ก​ทำได้แค่บอกสามีภายในใจไออุ่นจากฝ่ามือของร่างสูงทำให้ร่างเล็ก​รู้สึกอบอุ่นมากเหลือเกิน​ วันนี้จีมินไม่ได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมเลยวันนี้จึงทำให้ร่างเล็กอบอุ่นได้จากใจจริง​  ร่างเล็ก​เฝ้าภาวนาให้ร่างสูงทำแบบนี้ตลอดไปเป็นแบบนี้ตลอดไป

  เวลาล่วงเลยมาได้อาทิตย์​กว่าๆจองกุกทำตัวดีกับจีมินทุกอย่างทำหน้าที่พ่อของดันบีได้อย่างสมบูรณ์​แบบเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆ​ จีมินเองก็เริ่มดีขึ้นหน้าตาดูสดใสขึ้นแทฮยองดีใจมากที่เห็นจีมินสดใสขึ้นแต่อีกใจนึงแทฮยองก็แอบหวั่นใจ​ ก็อย่างที่เขาเคยบอก​ เขารู้จักจองกุกดีมันเลยทำให้เขากังวลว่าเมื่อไหร่ที่จองกุกได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วจีมินจะย้ำแย่กว่าเดิม เพราะจองกุก

ไม่นึกถึงใจใครนอกจากคนที่ตนรักอยู่แล้ว

19:46

ร่างเล็กยืนอยู่หน้าร้านอาหารขนาดใหญ่​ จริงๆต้องบอกว่าตึกสูง5ชั้นถึงจะถูก​ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเขากับจองกุกสามีสุดที่รัก​ ตอนนี้จองกุกได้รอเขาอยู่บนห้องVIPแล้ว​ ร่างเล็ก​ตื่นเต้นเหลือเกิน​เขาไม่ได้​มาที่ๆใหญ่และหรูหรา​นานแค่ไหนแล้วนะ

ร่างบางพยายามเดินเข้ามาในตึกผู้คนมากมายมองไปทางไหนก็ไม่มีโต๊ะ​ว่างเลย​ เมื่อเห็นว่าลิฟต์​กำลังจะปิดลงร่างเล็ก​จึงรีบวิ่งไปให้เร็วที่สุด​ แต่ว่าขาเรียวกลับสะดุดเข้ากับพื้นที่ไม่สม่ำเสมอจนหน้าจะทิ่มพื้นซะแล้วแต่ก็ยังโชคดีที่มีมือมาคว้าร่างบางเอาไว้ได้ทัน

"เป็นอะไรไหมคะเกือบไปแล้วนะ!" หญิงสาวผมยาวในชุดกระโปรงสีขาวที่ดูสง่าเอ่ยถามร่างเล็ก

"ไม่เป็นไร​ครับ ขอบคุณ​นะ" ร่างเล็ก​ก้มหัวให้เพื่อแสดงความขอบคุณ​ให้หญิงสาว

"ค่ะ​ รอไปรอบต่อไปเถอะค่ะไม่ต้องรีบหรอก" พูดหยอกล้อร่างเล็ก​ด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม​

"ครับ... อะมาแล้วไม่ไปหรอครับ? " เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินออกไปก่อนที่ลิฟต์​จะเปิดชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ยถามเขานึกว่าผู้หญิง​คนนี้จะขึ้นไปชั้นบนซะอีก

"ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ...." ว่าแล้วก็หันหลังเดินออกไป

จีมินยัดร่างเล็กเข้ามาในลิฟท์​ในใจก็นึกถึงเหตุการณ์​เมื่อกี้ถ้าไม่มีผู้หญิง​คนนั้นเขาคงโดนคนอื่นหัวเราะ​เยาะเพราะหน้าทิ่มพื้นปูนแน่ๆจะว่าไปแล้วผู้หญิงคนนั้นสวยมากเลยนะปากอวบอิ่มคล้ายจีมินเลยหุ่นก็ดีขาก็ยาว..... แต่ว่ามันติดอะไรบางอย่างมันมีอะไรคุ้นๆ​ที่เขาก็นึกไม่ออก คงไม่หรอกเขาคงคิดมากไปเอง

"พี่กุก" ดวงตาเรียวเล็กเอ่ยเมื่อเห็นสามีนั่งคอยตนอยู่บนโต๊ะอาหารหรูร่างเล็ก​เดินเข้าไปนั่งด้วยรอยยิ้มเป็นรอยยิ้มที่สดใสและมอบความสุขแก่ผู้ที่ได้มองเป็นอย่างมาก

"จีมินสุขสันวันครบรอบแต่งงานปีที่​ 5​ นะ" ร่างสูงส่งยิ้มให้ภรรยาของตน

"ครับจีมินมีอะไรให้พี่ด้วยนะแปปนะครับ"

"จีมิน....ฟังพี่ก่อนนะ"

"ครับ?" จีมินที่กำลังหาของขวัญ​ที่จะมอบให้สามีก็ต้องหันกลับมาสนใจสามีตัวโตเมื่อสามีขอให้ฟัง​ มีอะไรบ้างที่จองกุกขอจีมินแล้วจีมินให้จองกุกไม่ได้

"รอแปปนะ" มือหนาหยิบมือถือ​เครื่องหรูขึ้นกดโทรหาใครบางคน​ ไม่นานนักปลายสายก็รับ

จีมินนั่งรอสักพักหลังจากที่จองกุกวางสายจากมือถือ​ จีมินแอบนึกในใจว่าสามีคิดจะเซอร์ไพรส์​อะไรเขาหรือป่าวตอนนี้จีมินนั่งยิ้มอย่างห้ามไม่ได้​เลยเมื่อนึกถึงเซอร์ไพร​ส์ของจอนจองกุก

" จองกุกคะ" เสียงผู้หญิง? 

"จีมินนี่ลิซ่า....." ร่างเล็ก​ทำหน้าอย่างอึ้งๆตาเรียวเล็กเบิกโตเมื่อเห็นผู้หญิง​คนนึงกำลังเดินเข้าไปหาจองกุกนี่มันอะไรกัน!!?? 

"แฟนพี่เอง"  

"......!  " การที่เห็นร่างระหงส์เดินเข้ามาหาสามีว่าอึ้งหนักแล้ว​ เจอประโยค​ต่อมายิ่งหนักกว่าเก่า​ แฟนอะไรนะแฟนใครหรอ? เหมือนหูดับในขณะนึงเป็นประโยคที่อันตรายต่อคนที่ได้ตำแหน่งภรรยาจริงๆเขาไม่รู้​หรอ​ จอนจองกุกไม่รู้​หรือไงว่าประโยคแบบนี้สามารถทำร้ายจิตใจภรรยาได้มากแค่ไหน

"คิดจะทำอะไร....แอบกินกันมันไม่พอหรอถึงต้องทำแบบนี้" ร่างเล็ก​เจ็บเหมือนใจจะขาดพยายามห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันหลั่งไหลออกมาสู่สายตาสองคู่นี้​ เหมือนสองคนนี้กำลังเหยียบย้ำหัวใจของเขาอยู่

"จีมินพูดอะไรระวังคำพูดด้วยลิซ่าก็มีเกียรติ" เสียงทุ้มเปร่งออกมาดังลั่นห้อง​ อารมณ์​ขุ่นเคือง​เริ่มก่อตัว

" แล้วผม..... ไม่มีเกียรติ​หรอที่พี่ทำตอนนี้พี่เห็นผมมีเกียรติ​ไหม"  

"ฟังนะจีมินลิซ่าเขารู้สึก​ผิดกับเธอเลยอยากจะบอกให้รู้" จองกุกพยายามใจเย็น​กัดฟันพูดกับร่างบาง

" รู้สึก​ผิด​ ก็เลิกยุ่งกับสามีคนอื่นสิจะมาพูดให้มันได้อะไร" 

"ปาร์ค​จีมิน!" ร่างสูงเริ่มคุมอารมณ์​ไม่ไหว​ มือหนาทุบโต๊ะ​ดังปั้ง! ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม​คิ้มขมวดเข้าหากันบ่งบอกได้ดีว่าชายหนุ่มร่างสูงเริ่มหัวเสียนิดๆแล้ว

" ขอบคุณ​สำหรับเซอร์ไพ​ส์วันแต่งงานครบรอบ​ 5​ ปี​  เซอร์ไพ​ส์มากเลยครับจนน้ำตาเกือบไหลกันเลยทีเดียวหึ... " 

ร่างบางเค้นหัวเราะในลำคอถึงตอนนี้ดวงตาสีดำคู่นี้จะไร้ซึ้งความชุ่มชื้น​แต่ใครจะรู้​ ว่าในใจน้ำตามันหลั่งไหลจนเป็นสายเลือดแล้ว ร่างเล็กเตรียมจะเดินออกไปเมื่อเขารู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้ว​ มือเล็กยกกล่องสร้อยที่เขาสั่งทำและตั้งใจจะให้สามีขึ้นมา​ มือบางกำกล่องไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดโปนก่อนจะโยนทิ้งออกไป

" คุณ​จีมินหยุดก่อนฉันขอโทษ​นะคะฉันรู้ว่าเราสองคนผิดแต่เรารักกันมากจริงๆขอร้องเข้าใจเราด้วยนะ" หญิงสาววิ่งมาดักหน้าจีมินไว้ทำให้จีมินเห็นหน้าเธอได้อย่างชัดเจน

"คุณ!!" ที่แท้ก็ผู้หญิง​คนนั้นคนที่ช่วยเขาเอาไว้ก่อนขึ้นมาบนนี้ว่าแล้วเชียว​ ที่บอกว่าคุ้นก็คือกลิ่นน้ำหอมนี่เองไม่คิดเลยว่าคนที่ช่วยเขาเอาไว้จะอยู่ในตำแหน่งคนของใจจอนจองกุก​ ตำแหน่ง​ที่เขาฝันมาตลอด​ 5​ ปี... 

" คุณ​คือคุณ​จีมินหรอ"ดูเหมือนเธอเองก็ไม่รู้ว่าจีมินคือภรรยาของแฟนเธอเช่นกัน

" ขอร้องล่ะค่ะ... อย่าบอกให้เราเลิกกันเลยเราขาดกันไม่ได้" 

ฉึก..... เหมือนโดนมีดกรีดกลางใจ​ ขาดกันไม่ได้​งั้นหรอเหมือนจะไม่ได้ด่าเขาสักคำแต่ทำไมเขาเจ็บแบบนี้​ ตอกย้ำว่าจองกุกไม่รักเขาก็เหมือนต้องการฆ่าเขาทางอ้อนนั้นแหละจีมินกำหมัดแน่นร่างสั่นเทา​ ร่างเล็กกัดปากจนได้กลิ่นเลือดซึมออกมา

" ถึงบอกให้เลิกแต่ถ้าคุณ​สองคุณยังหน้าด้านคบกันอยู่ผมก็คงทำไรไม่ได้​หรอกครับหายห่วงเถอะ" 

"ปาร์ค​จีมิน! ฉันเริ่มหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ"

      ร่างหนาของจองกุกสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางอย่างรวดเร็ว​ ร่างหนาที่ทนฟังแฟนสาวพูดคุยกับภรรยาด้วยประโยคขอร้องอ่อนหวานแต่กลับโดนร่างบางพูดจาขวานผ่าซาก​กลับมาตลอดมันทำให้เขาสุดจะทน​   มือหนาคว้าข้อมือบางขึ้นมาออกแรงบีบอย่างไม่ออมแรง​ จีมินเจ็บแต่ไม่ยอมเปร่งเสียงออกมาแม้แต่แอะเดี๋ยว​ จีมินไม่อยากอ่อนแออีกแล้ว​ ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าจองกุกอีกแล้วไม่อยากโดนมองว่าน่าสมเพช​อีกแล้วทั้งๆที่เคยบอกว่าถึงจองกุกจะด่าว่าโง่ก็ยอมแต่ตอนนี้จีมินน่ะ​ ไม่ต้องการความเจ็บปวดที่โดนยัดเยียดมาโดย จอนจองกุกอีกต่อไป.... 

" หย่าไหมล่ะ.... " 

บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วถึงเวลาที่จีมินจะปล่อยจองกุกไปแล้ว​ จีมินเจ็บปวดมากเมื่อต้องเอ่ยคำนี้​ ใจสั่นกลัวตลอดเวลาแต่มันไม่มีทางออกแล้วมันมาถึงทางตันแล้ว

ในเมื่อมันไม่มีทางที่จอนจองกุกจะรักเขาได้ก็หยุดแค่นี้เถอะ​  เขาผิดเองที่พยายามรั้งจองกุกเอาไว้ผิดเองที่คิดจะยอมสามีทุกอย่างเพียงแค่ขอให้ได้อยู่กับสามีไม่ว่าอะไรก็ยอม​ ยอมทำเป็นหูหนวก​ตาบอดมาตลอด​ 2​ ปี​ ตอนนี้จีมินรู้แล้วว่ามันไม่คุ้มค่าเอาซะเลย.... 

"ไม่.... ไม่หย่า"

 ร่างหนาอึ้งไปสักพักเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากร่างเล็กจองกุกไม่คิดหรอกว่าจีมินจะกล้าพูดมันออกมา​ จีมินที่รักเขามากๆไม่เคยขัดอะไรเลยจะพูดแบบนั้นได้ยังไงไม่มีทาง

                                 

꧁༒ END ༒꧂