kookminเมียในนาม

ลำดับตอนที่ #2 : Kookminเมียในนาม: รู้ดี

การออดิชั่น​กำลังใกล้เข้ามา​ JK​ entertainmentกำลังจะเปิดการออดิชั่นแล้วในวันที่/////)​=(++/%)​::/%*/%:=

ร่างเล็ก​นั่งดูข่าวผ่านมือถือสีดำเครื่องสวยมันไม่แปลกที่ข่าวพวกนี้จะแจ้งเตือนเข้ามาทุกครั้งก็เขาเคยฝันในทางนี้นิมันก็ต้องติดตามอยู่เเล้ว​ ไม่นานนักก็มีสายเข้าจากเพื่อนสาวคนสนิท

( จีมินเห็นหรือยังเห็นแล้วใช่ไหม​ )

"เห็นแล้วพยายามเข้านะเจนครั้งนี้ต้องผ่านแน่" จีมินจับน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น​ปนดีใจของเพื่อนก็เอ่ยให้กำลังใจอีกคน

"........" อ้าวทำไมเงียบจังเราพูดอะไรผิดหรือป่าวนะ? 

"เจนเป็นไรไหม?" 

( อึก​ ไม่เป็น​นิ ) โกหกแล้วหูเขาได้ยินเต็มๆว่าเพื่อนหลุดร้องไห้ออกมา

" เจนร้องไห้​ทำไม....... อย่าโกหกกันสิ" บางทีเพื่อนเขาอาจจะเจอเรื่องร้ายอะไรหรือเปล่า​ไม่ได้การเขาต้องรู้และช่วยเจนให้ได้​ เขาไม่อยากเห็นเพื่อนร้องไห้

( คือ.... กูคิดว่าถ้าตอนนี้เราได้ไปด้วยกันมันคงดีนะ​ )​

"ป.... เป็นไปไม่ได้​หรอก" จีมินตอบอย่างลำบากใจเขาปฏิเสธ​ไม่ได้​หรอกว่าเขาก็อยากจะไปแต่ว่า​ เขามีลูกแล้วนะสังคมที่นี้ไม่ได้​อ้าแขนรับทุกปัญหา​ของศิลปินใครจะมาชอบศิลปิน​ที่มีลูกแล้วกันล่ะ

(รู้นะเว้ย! .... กูแ​มร่งคิดตลอดเลยนะ)​

(คิดว่าจีมินจะได้เป็นศิลปิน​และมีแฟนคลับ​มากมาย แล้วทำไมถึงเป็นงี้ว่ะ​ แล้วค่ายที่กูจะไปออคือค่ายคนเลวที่ผลักความฝันเพื่อนกูตกเหว!)​ 

เจนนี่พูดออกมาปนตะคอกเธอเสียใจจริงๆใจก็เจ็บโกรธ​แทนเพื่อนพูดไปร้องไห้ไป​ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเธอไม่เคยทำใจได้เลยเมื่อนึกถึงประธานค่าย

"เจนใจเย็นๆนะ.... กูไม่เป็นไรมึงไม่ต้องคิดมากนะ" ร่างเล็ก​พยายามพูดให้เพื่อนผ่อนคลาย​ให้ใจเย็น​ เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขามาทุกข์​ใจกับเรื่องของเขาหรอกไม่เลยเพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะว่า... 

มันทำให้เขาน่าสมเพช​น่ะสิ​

"ตั้งใจซ้อมนะครั้งนี้ต้องติดแน่ๆ" ไม่ลืมที่จะพูดให้กำลังใจเพื่อน​ จีมินก็เหมือนขุมทรัพย์​ของพลังบวกในชีวิตเพื่อนๆและครอบครัวจีมินไม่เคยทำท่าทีเศร้าให้ใครเห็นเลย​ อาจจะมีบ้างแต่นั้นมันน้อยมากจริงๆ

(ขอบคุณ​นะกูจะพยายาม)​

เมื่อจบบทสนทนา​ทางโทรศัพท์​ จีมินก็ปลดปล่อย​น้ำสีใสให้ทะลักออกมาอย่างกับเขื่อน​แตกทันที​ ใจสั่นเต้นระรัวนั่งตัวแข็งทื่อ​สะอึกสะอื้น​อย่างหนัก​ ใช่ว่าจีมินจะไม่เสียดายไม่เสียใจความฝันเดียวที่เขาฝันมาตลอดมันไม่มีทางทำได้​ คนเรานอกจากความรักที่ต้องการมากที่สุดแล้วคงหนีไม่พ้นการต้องการ ปรารถนาให้ฝันเป็นจริง​ โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่บ้านดันไปโรงเรียนจองกุกก็ไปบริษัท​ จีมินถึงร้องไห้ออกมาได้อย่างเต็มที่และไม่อายใครไม่ต้องคอยระแวงว่าจะมีคนมาเห็น... 

จีมินได้มารับดันบีที่โรงเรียนแต่เนื่องในวันนี้พวกเขาทั้งสองมีคนสำคัญ​ต้องไปเจอ​ วันนี้แทนที่จะขับรถกลับบ้านเลย​ มันจึงเปลี่ยนจุดหมายเป็นห้างสุดหรูกลางใจเมืองกรุงโซล

       เมื่อจอดรถเสร็จ​จีมินจับมือลูกชายตัวแสบเดินเข้าห้างสรรพสินค้า​ตรงไปยังคาเฟ่ที่ได้นัดหมายทันที.... 

"สวัสดี​ครับดันบี" ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง​กล่าวทักทายหลานชายตัวน้อยเขายิ้มกว้างพร้อมอ้าแขนรับกอดจากหลานชายที่แสนจะน่ารักน่าถนุถนอม​ยิ่ง

"อาแทคิดถึง​จังเลยฮะ" เสียงเล็ก​เอ่ยออกมาเมื่อโอบกอดคุณอาสุดที่รักก่อนจะปล่อยกอดและนั่งลงบนโต๊ะที่จองไว้

" แทสั่งแล้วใช่ไหม" 

"ครับเมีย... 555555555" เสียงหัวเราะ​ดังลั่นบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นพอใจจนจะบ้ากับปฎิกิริยา​ของเพื่อน​ ได้เห็นจีมินทำหน้าเบื่อโลกเบะปากมันคือความสุขที่แท้จริง​ของคิมแทฮยอง แทฮยองพูดแหย่เพื่อนตัวเล็กเล่นอย่างห้ามไม่ได้​ ก็เขาไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งอาทิตย์​ไม่ได้กวนจีมินเลยมันคันปากจะแย่

"กวน​ -ีน" เซ็นเซอร์​โดย​ ปาร์ค​จีมิน

"หยอกเล่นน่าแล้ว.... จองกุกล่ะ?" 

"ทำงานมั้ง....."     

อ่า​ ดูจากท่าทางของคนตัวเล็กแบบนี้แทฮยองรับรู้ได้ทันทีว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนไป​อาจจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ​ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำตัวแย่ๆแบบนี้กับภรรยาและลูกได้ถึงขนาดนี้

"ทานกันดีกว่านะจะได้หายเครียด"

" เย้ๆบิงซูของดันๆ" ท่าทางของเจ้าตัวเล็ก​ทำให้จีมินและแทฮยองค่อยๆผ่อนคลาย​ การเป็นเด็กมันดีจริงๆไม่ต้องรับรู้​ปัญหา​ของผู้ใหญ่มีหน้าที่เพิ่มพลังให้แค่นั้นก็พอแล้ว..... 

"แทฝากดันด้วยนะปวดฉี่อ่ะ" ทานมาพักใหญ่ก็เริ่มแสดงอาการทันที

"ได้สิไปเลยๆ" 

บ้าจริงดันมาปวดฉี่ซะได้ไม่ค่อยอยากปล่อยดันไว้กับแทนานๆเลยกลัวว่าแทมันจะสอนอะไรแปลกๆให้ดัน​ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆก็เล่นกินน้ำหวานบ้างไอศกรีม​บ้างไหนจะบิงซูไซส์​บิ๊กอีกห้ามไม่ให้ปวดยังไงไหวล่ะนี้ยังไม่รวมเค้กนะเนี่ย

เมื่อเข้าห้องน้ำเสร็จ​จีมินก็กำลังเดินกลับไปร้านคาเฟ่แต่มันก็ไกลพอควร​ ระหว่างนั้นจีมินดันเดินไปเผชิญหน้า​กับร่างสูงที่คุ้นเคย​ ดวงตาจีมินเบิกกว้างเท่าที่จะทำได้สายตามองไปรอบๆหวังจะเจอคนๆนั้น​ คนที่เป็นเจ้าของน้ำหอม​แบรนด์​เนมคนนั้นอยากจะเจอสักครั้ง

ที่รักของจอนจองกุก..... 

"พี่กุกมากับใครหรอครับ" 

"มาคุยงานนิดหน่อย" จองกุกไม่ได้​ใส่ใจคนตรงหน้านักพูดไปมองทางอื่นไปไม่สนใจร่างบางเลยสักนิดเดียว

"เอ่อ.... แล้วพี่จะกลับเมื่อไหร่​ครับผมกับดัน" 

"ไม่ต้องรอ​ ฉันไม่รู้​ว่าจะเสร็จ​เมื่อไหร่เหมือนกัน" จองกุกพูดดักเมื่อรู้ว่าภรรยาจะสื่ออะไร​ เขาไม่ได้อยากให้จีมินมารอเขาอีกอย่างเขาไม่ได้​มาคุยงานแต่มา​เดทกับแฟนต่างหากล่ะ

"......." 

"ไม่มีอะไรจะพูดก็รีบไปซะ"

คำที่จะพูดมีเป็นล้าน​ ให้พูดจริงๆวันนี้คงไม่หมดแต่จีมินเลือกที่จะไม่พูดเลือกที่จะยอมจองกุกถึงรู้ว่าที่พูดมามันโกหกรู้ว่าถ้าเชื่อคำพูดของจองกุกจีมินก็คือคนโง่​ แต่จีมินไม่ได้โง่นะ

เพียงแต่เขาเลือกที่จะโง่กับจองกุกแค่คนเดียวเท่านั้น.... 

"ครับ" สุดท้ายแล้วปาร์ค​จี​มิน​ก็กลายร่างเป็นคนโง่เดินออกมาตามคำสั่งของจอนจองกุกโดยไม่มีข้อสงสัย​ 

"จองกุก​คะเมื่อกี้คุณ​จีมินหรอ" 

"ครับไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ" 

ตลอดทางจีมินเดินน้ำตาคลอต้องพยายามเก็บมันเอาไว้ที่นี้ร้องไห้ไม่ได้​คนตั้งเยอะไหนจะต้องไปเจอแทฮยองอีก​ แล้วถ้าแทฮยองเห็นจะตอบว่ายังไงล่ะ

สุดท้ายจีมินก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว​ จีมินหาจุดนั่งพักนั่งก้มหน้า​มือกุมขมับทำได้แค่ปล่อยให้น้ำในร่างพลั่งพลูออกมาเรื่อยๆ.... 

"ปาร์ค​จีมินมาทำอะไรตรงนี้ดันรอจนหลับแล้วนะ​" 

"แท​ อึก...." ร่างเล็ก​เงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนคนสนิทก็ปล่อยโฮหนักกว่าเดิม​ ตาจีมินแดงก่ำแสดงให้เห็นว่าร้องไห้หนักเป็นเวลานาน

"เกิดอะไรขึ้น! เล่ามานะจีมิน" 

จีมินทำสมาธิสักพักก่อนจะเล่าเรื่องให้แทฮยองฟัง​ ว่าเขาโดนจองกุกไล่ทั้งท่าทางเย็นชาเอาตามตรงมองมาที่จีมินกับจองกุกก็คงไม่มีใครรู้ว่าเป็นสามีภรรยากัน​ ก็ร่างสูงนั่นไม่สนใจเขาเลยสักนิด​ ใจจีมินก็มีแค่นี้นับวันยิ่งเกิดรอยร้าวมากขึ้นๆ​ มันทำให้จีมินเจ็บปวดแล้วจะห้ามน้ำตาไว้ได้ยังไง

"ไอ้พี่บ้านั่น...... กูไม่น่าเกิดเป็นน้องมันเลยถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่กูๆจะต่อยแล้วลากหัวมันมากราบตีนมึง" 

"เกินไปแล้วแท​ อึก..." คนตัวเล็กพูดไปพยายามยิ้มไปแทฮยองรู้ว่าจีมินไม่ได้อยากยิ้มจีมินกำลังเจ็บ​ ที่ยิ้มเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงทำไมจะไม่รู้​ คนอย่างจีมินแทฮยองรู้หมดนั้นแหละ​เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กทำไมเขาจะไม่รู้

" บางทีถ้ามันไม่ไหว​ ไม่ต้องฟืนยิ้มก็ได้นะ" แทฮยองส่งมือหนาไปลูบกลุ่มผมสีดำสนิดเขาหวังว่ามันจะทำให้จีมินดีขึ้นบ้างสักนิดก็ดี​ แทฮยองรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับ​จีมินและจองกุกและบางทีเขาอาจจะรู้เรื่องนี้ดีกว่าจีมินก็เป็นได้... 

"ถ้าไม่หยุดร้องดันจะตื่นมาเห็นนะเป็นคุณ​แม่ขี้แยไม่ได้​นะ"

" ไม่​ ดันจะต้องไม่เห็นกูในตอนนี้ดันจะต้องโตขึ้นเป็นเด็กที่เข้มแข็ง​ต้องไม่อ่อนแอแบบนี้" 

"งั้นหยุดร้องแล้วไปหาดันกันกูฝากพนักงานดูไว้เห็นมึงมานานก็เลยออกมาตาม" 

" อืม " 

ชายผิวสีน้ำผึ้ง​ซ้อนตัวเด็กน้อยขึ้นอุ้มเดินไปส่งที่รถพอส่งเจ้าตัวเล็กเข้ารถชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหันไปคุยกับเพื่อนสนิทก่อนจะบอกลากัน​ รถสีขาวเคลื่อนตัวออกจากห้างแล้ว​ ชายหนุ่มจึงเดินไปยังรถของตนบ้าง

    จีมินอุ้มลูกชายสุดที่รักเข้ามาในห้องจัดการห่มผ้าให้เสร็จ​สับ​ ปากอวบอิ่มจุ๊บหน้าผากมนของร่างเล็กก่อนจะเดินออกมาปิดประตูเบาๆ

   เมื่อเข้ามาในห้องร่างบางก็รีบไปอาบน้ำทั้นที​ วันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกินเขาอยากจะรีบทำอะไรให้เสร็จ​แล้วก็หลับไปซะจะได้ไม่ต้องมาคิดเรื่องอะไรก็ตาม​ที่มันทรมาน​    

เท้าเล็กก้าวเดินเข้ามาภายในห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำเพียงตัวเดียว​ ขาเรียวเดินไปยังอ่างอาบน้ำก่อนจะปลดเสื้อคลุมออกแล้วยัดเรือนร่างที่เผยผิวขาวบริสุทธิ์​ลงไปสัมผัสกับสายน้ำเย็นๆ​ เมื่อร่างกายได้รับการเยียวยาจากสายน้ำอันชุ่มชื้น​พร้อมกลิ่นหอมๆจากสบู่เหลวที่ผสมผสาน​กับน้ำในอ่างลอยเข้าจมูกคนตัวเล็ก​

คนตัวเล็กก็รู้​สึกผ่อนคลายจ​นผลอยหลับไป.... 

21:15

รถสปอร์ท​สีดำจอดลงภายในบ้านหลังใหญ่​ เจ้าของรถเปิดประตูก้าวขาลงรถถือสูทเดินเข้าบ้าน​อย่างสุขสม​ ก่อนร่างหนาจะเข้าห้องตนเองเขาก็ได้แวะไปยังห้องลูกชายเพื่อดูว่าลูกเขาหลับหรือยัง​ ไม่รู้​เขาจะเข้ามาทำไมยังไงลูกชายเขาก็ต้องหลับแล้วอยู่แล้วก็ภรรยาเขาไม่ปล่อยให้ลูกต้องนอนดึกแน่นอนเมื่อเห็นลูกชายที่หลับไหลเขาจึงลูบหัวแล้วจุ๊บหน้าผากก่อนจะเดินออกมาและตรงไปยังห้องนอนใหญ่ของตัวเอง

จองกุกจัดการพาดสูทไว้ที่เดิม! แต่เดี๋ยว​เขารู้สึกว่ามันแปลกๆตั้งแต่เข้ามาในห้อง​ เขายังไม่เจอจีมินเลยบนเตียงก็ไม่อยู่ทั้งๆที่ปกติเขากลับมาจะเจอจีมินนอนอยู่บนเตียงเสมอ

"ไปไหน?"

จองกุกได้แต่ตั้งคำถามในใจ​ แต่ข้างล่างก็ไม่มีนิหรือว่าจะอยู่ในห้องน้ำ​ จองกุกก้าวเดินไปยังห้องน้ำภายในห้องก่อนจะเคาะประตูห้องน้ำ...

ก๊อกๆๆ~~~~~

"......."

ก๊อกๆๆ~~~~~

"จีมินอยู่ในนั้นไหม?" 

ไม่มีสัญญาณ​ตอบรับ​เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบรับจากร่างบางจองกุกก็เลยคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจีมินหรือป่าวเพราะถ้ามีสติอยู่​ก็น่าจะตอบกลับมาบ้าง​ เขาไม่รีรอให้เวลายื้ดเยื้อ​จัดการพังประตูเข้าไปทันที

จองกุกวิ่งเข้ามาสายตาคมคายมองหาร่างของอีกคนทั่วห้องน้ำ​ และแล้วสายตาคมคู่นั้นก็สะดุดกับหัวเล็กๆที่อยู่ขอบอ่างอาบน้ำ

"จีมินทำไมไม่ตอบพี่" เป็นห่วงแทบแย่ที่แท้ก็อาบน้ำอยู่​แล้วทำไมไม่ตอบล่ะหรือว่า....

"หลับจริงๆด้วย"

"จีมินตื่น​ นอนในนี้ไม่ได้​นะเดี๋ยว​ไม่สบายลุกได้แล้ว"

ร่างสูงเขย่าไหล่คนตัวเล็กเบาๆเพื่อให้ได้สติตื่นจากห้วงนิทรา​ ไม่นานร่างในอ่างก็ลืมตาขึ้นตาเบลอๆพยายามปรับโฟกัสอยู่นานก่อนภาพสามีที่นั่งข้างอ่างจะชัด

"พี่จองกุก....! กลับมาแล้วหรอครับ" เมื่อได้สติดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเปลือยกาย​ก็ยกมือขึ้นปิดอกขาวเนียนทันที​ หน้าขึ้นสีแดงระรื่น​จนเห็นได้ชัดเจน

"อืม..... นี่" จองกุกเมื่อเห็นท่าทีของจีมินที่เขินอายก็รีบส่งผ้าคลุมให้เจ้าตัวแล้วหันหลังไปด้านอื่นให้จีมินได้ใส่เสื้อคลุม

"หลับมานานแค่​ไหน​แล้ว"

"ครับ... ก็ตั้งแต่กลับมาสัก20:00มั้งครับ"

"นี่มัน21:00แล้วนะรีบไปใส่เสื้อนอนเถอะเดี๋ยว​ไม่สบาย"

"ครับ" ร่างเล็ก​แอบดีใจที่จองกุกเป็นห่วง?​ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ร่างเล็ก​หายโกรธ​คนตรงหน้าแล้วงั้นหรอแค่คำพูดแค่นี้เนี้ยนะ​

"พี่กุกจะอาบ.... " จีมินที่ก้าวออกมาจากอ่างกำลังจะถามจองกุกแต่ก็เกือบกลืนประโยคนั้นลงคอไม่ทันเมื่อได้กลิ่น​ กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อเดิมจากตัวจองกุก​ หัวใจที่ดีใจเพียงเสี้ยววิก็กลับมารวดร้าวอีกเช่นเคย​  

"อะไรหรอ?" จองกุกหันหน้ามาหาคนตัวเล็ก​เมื่อเห็นว่าจู่ๆจีมินก็หยุดพูดกลางคัน​ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อหันมาเจอกับน้ำใสๆที่ไหลลงบนหน้าแก้มขาวพอดี

"อาบมาแล้วสินะครับ​ ขอโทษ​ครับ" จีมินพยายามปาดน้ำตาแล้วรีบเดินหนีออกไปแต่ขาเจ้ากรรมกลับอ่อนแรงจากที่คิดจะออกไปห่างๆร่างสูงกลับได้ใกล้ชิดกว่าเดิม​ ร่างสูงรีบคว้าตัวร่างบางเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไป

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม"

"ผม....." พี่ก็น่าจะรู้ว่าทำไม​ ที่ถามหลอกด่าผมว่าโง่ในใจหรือป่าว

คิดหรอว่าจีมินจะพูดคำเล่านั้นออกไป​ ไม่มีทางหรอกถึงจะโดนจองกุกด่าในใจว่าโง่ก็ไม่พูดเด็ดขาด

" หนาว " พูดไปร้องให้ไปไม่รู้​จองกุกจะรู้ไหมแต่จองกุกก็กอดร่างจีมินเอาไว้​ กอดที่อบอุ่นแต่แสนเศร้า

"....... งั้นไปนอนจะได้อุ่นๆ"

จีมินตกใจเมื่อจู่ๆร่างหนาของจองกุกจัดการอุ้มร่างบางเดินออกมาและวางร่างบางลงบนเตียงเบาๆ

"เดี๋ยว​ก็อุ่นแล้วนะ"

จองกุกนอนลงข้างๆจีมินแขนแกร่งกอดรอบเอวภรรยาไว้แน่นหวังจะคลายความหนาวให้คนตัวเล็กในอ้อมกอด​ โดยไม่ลืมที่จะหุ่มผ้าด้วย

จีมินดีใจนะที่จองกุกกอดเขาไว้แบบนี้แต่ว่า.....

ยิ่งกอดแน่นเท่าไหร่​จีมินก็ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมแรงมากเท่านั้นและยิ่งได้กลิ่นมากเท่าไหร่​จีมินยิ่งเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์​ก่อนหน้านี้ของสามีกับคนๆนั้น​ จองกุกคงอ่อนโยนกับคนๆนั้นมากกว่าตอนนี้​ จีมินสะอึกสะอื้น​หนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อนึกถึงมัน​ ทำไมอ้อมกอดของสามีเขาถึงทำร้ายจิตใจเขาถึงขนาดนี้มันมีความสุข​  

   แต่ความทุกข์​กลับมากกว่า​ กอดนี้ช่างเจ็บปวดแสนเศร้าให้ความอบอุ่นร่างกาย​ แต่ให้ความเย็นยะเยือก​ให้แก่หัวใจ....

23:30

เมื่อสัมผัสให้ถึงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอจีมินรู้ในทันทีว่าร่างข้างๆกายเขาได้หลับไปแล้ว​ จีมินค่อยๆแทรกตัวออกมาเงียบๆและเบาที่สุด​ จีมินเดินออกไปนอกระเบียง​ ทันทีที่ประตูระเบียงปิดลงร่างเล็กทรุดตัวลงกลับพื้นในทันที​ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทำไมจีมินต้องอ่อนแอทำไมถึงร้องไห้ง่ายแบบนี้​ 

จะมีไหมสักวันที่เขาไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้จะมีไหมวันที่จองกุกรักเขาหยุดนอกใจเขา​ 

"เจ็บ.... ไม่ไหวเลยฮ่า~ปาร์ค​จีมินขี้แยที่สุดเลย​ อึก​ ถ้าไม่หยุดร้องเดี๋ยว​ก็โดนคนอื่นล้อกันพอดี" จีมินเค้นหัวเราะ​ออกมาอย่างฝืดๆมือเล็กก่อกุมหัวใจอีกมือทุบไปที่หัวเพื่อจะบอกให้หยุดร้องสักที

" ไหงเป็นงี้ล่ะ... บอกให้หยุดไงอึกฮือ~~" ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุน้ำตามันไม่หยุดไหลแถมยังไหลมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ​ เวลานี้ลมหนาวพัดมาต้องกายเล็กที่มีเพียงเสื้อคลุมยิ่งทำให้รู้สึกเหน็บหนาวทั้งกายทั้งใจ​มือเล็กปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนเด็กไม่มีผิด​ ทั้งน้ำมูกน้ำตามันแยกไม่ออกแล้วด้วยซ้ำว่าอันไหนน้ำตาอันไหนน้ำมูก​ 

"ร่างกายผิดปกติยังไม่พอ​อึก... ยังจะมีชีวิตที่น่าสมเพช​อีกหรอรางวัลชีวิตยอดแย่คงหนีไม่พ้นปาร์ค​จีมินสินะ" 

ร่างเล็กตัดพ้อในความน้อยใจในโชคชะตา​ ฟ้าให้ร่างกายที่ผิดปกติมาแล้วยังจะส่งชีวิตอันน่าสมเพชมาด้วยอีกหรอจีมินอยากจะถามฟ้าว่าเกลียดอะไรเขานักหนา​ถึงทำกับเขาแบบนี้ทำไมต้องส่งเขาให้มาเจอชีวิตแบบนี้​ ทำไมไม่ให้ชีวิตที่สุขสมเหมือนคนปกติกับเขาบ้าง​  

หรือชาติที่แล้วเขามันเลวต่ำช้ามากหรือไงชาตินี้ถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้... 

รางบางร้องให้สะอึกสะอื้น​จนเสียงอู้อี้เหมือนใจจะขาดดวงตาเรียวเล็กที่เปอะไปด้วยน้ำตาชุ่มชื้น​จ้องมองท้องฟ้าอย่างคาดหวัง​ หวังว่าฟ้าจะตอบกลับสิ่งที่อยู่ในใจแต่มันก็ได้แค่หวัง​ แสงสว่าง​เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว​ดาวกำลังตก​ จีมินหลับตาพริ้มพร้อมเอ่ยคำอธิฐานถายในใจ....  หวังว่าฟ้าจะช่วยให้มันเป็นจริง

...ขอให้ผมหมดรัก

             จอนจองกุก....

꧁༒END༒꧂