ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Kookminเมียในนาม: ชดใช้มันซะ!
@วันเดินทาง
จองกุกเดินไปถามห้องที่เคาน์เตอร์โรงแรมนัมจุนน่าจะจ้องห้องไว้แล้วสองห้อง แต่พนักงานที่เคาน์เตอร์บอกว่าห้องเดียวเท่านั้นที่ถูกจองไว้
ส่วนตัวจองกุกไม่ได้อะไรเลยออกจะดีใจด้วยซ้ำที่จะได้อยู่กับจีมิน แต่จีมินนี่สิคงไม่ยอมหรอก
"โทษนะครับ ผมขอเปิดอีกห้อง" จองกุกไม่อยากจะทำให้คนตัวเล็กต้องอึดอัด
"เอ่อขอโทษด้วยนะคะ พอดีห้องเต็มแล้วค่ะ"
"อ่อครับ"
พนักงานสาวโค้งขอโทษอย่างสุภาพ จองกุกเดินกลับไปหาจีมินที่ยืนรออยู่ไม่ไกลมากนัก
"ห้องผมล่ะ" มือเล็กยื่นออกไปหากุญแจห้องและการ์ด
" เสียใจด้วย เขาจองไว้แค่ห้องเดียว"
"ได้ไง! งั้นผมจะไปเปิดห้องเอง"
ขายาวกำลังจะก้าวเดินไปยังเคาน์เตอร์ ตามที่จองกุกคิดไว้ไม่มีผิด มือหนาคว้าข้อมือบางเอาไว้
"พี่ถามพนักงานแล้ว... ห้องเต็ม ไม่ต้องผ่วงนะพี่นอนโซฟาก็ได้"
ร่างสูงยิ้มบางๆให้ร่างเล็กก่อนจะเดินนำไปยังห้อง
ทำไมพี่ดูซึมๆไม่สมกับเป็นพี่เลยนะจองกุก.....
เวลาผ่านไปสองสามชั่วโมงทั้งจีมินและจองกุกตอนนี้กำลังอต่งตัวเตรียมมาถ่ายแบบกันอยู่
" อ้าวผู้จัดการมาด้วยหรอคะ" พนักงานสาวเอ่ยทักทายผู้จัดการโรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้
"อือ... เขาถ่ายแบบกันที่ไหนหรอ" ชายหนุ่มหล่อร่างสูงมองซ้ายขวาหากองถ่าย
"อ่อ วันนี้ในห้องxxx เห็นคนในกองบอกว่าตรีมงานคู่รักน่ะค่ะ"
"อืมคู่รัก" ชายหนุ่มฉีกยิ้มออกมาทันทีที่ได้ฟัง
"ว่าแต่คุณแจมาเพราะใครคะคุณจองกุกหรือคุณจีมิน" ในความหมายที่เธอจะสื่อคือเขาเป็นแฟนคลับใครระหว่างทั้งคู่ แต่เธอคงไม่รู้่ว่าแจฮยอนไม่ได้คิดแบบนั้น
" เพราะคุณจีมิน... "
แจฮยอนก้าวเดินไปนังเป้าหมายทันทีห้องที่ใช้ถ่ายทำยังไงล่ะ ไม่ได้เจอยัยตัวเล็กซะนานอยากรู้จริงๆว่าถ้าเจอหน้าเขาแล้วยัยตัวเล็กจะเป็นยังไง
"โอเค! วันนี้เลิกกองทำดีมากทุกคนโดยเฉพาะคุณจีมินและคุณจองกุก" ช่างภาพเอ่ยชมศิลปินทั้งสองที่ถ่ายทอดอารมณ์ความรักผ่านท่าโพสต์ต่างๆได้อย่างยอดเยี่ยม
"แหมก็คุณเขาเป็นแฟนกันจริงๆนิคะหัวหน้า" พนักงานในกองเอ่ยแซว
"อ่อใช่ๆผมลืมได้ไง งั้นพรุ่งนี้ถ่ายที่ริมหาดผมขอช็อตจูบสักช็อตนะครับ"
" ครับ? " คนตัวเล็กตาเบิกโต นี่ต้องจูบกับคนพี่อีกแล้วหรอ....
"พูดเล่นหรือเปล่าครับเนี่ย555" ร่างสูงพยายามพูดให้ตลกขำแห้งๆไป
"ผมพูดจริงครับ... ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
ได้ยินแบบนั้นก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้จริงๆ ทั้งร่างสูงร่างเล็กจึงเดินจะกลับห้องทันที เมื่อเดินมาสักพักร่างเล็กที่เดินนำก็เดินชนกับใครบางคนด้านหน้า ร่างเล็กหัวเสียนิดๆจึงโวยวายออกไป
"โอ้ยคุณเดินก็ดูทางหน่อยมาเดินชนผมได้ไง! "
" จีมินเป็นอะไรไหม!!!" จองกุกที่เดินตามหลังมาเห็นคนน้องเอะอะโวยวายรีบเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง
"ขอโทษนะจีมิน พี่ไม่ได้ตั้งใจค่ะ"
"พี่แจ.......!"
เมื่อหันหน้าไปมองคนที่ทำให้อารมณ์เสีย ใบหน้าหวานก็เปลี่ยนไปทันที แจฮยอนอดีตแฟนเมื่อหลายปีก่อน.....
" จำพี่ได้ด้วยดีใจจัง"
แจฮยอนยิ้มให้คนตัวเล็กพร้อมโผเข้ากอด ร่างเล็กจมอกแกร่งในทันที เขาคิดถึงจีมินเหลือเกินไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังรัก ปาร์คจีมินเสมอ
"มึงปล่อย!!!!"
จองกุกเข้าไปจับแยกทั้งคู่ให้ออกห่างกัน เขาจับจีมินมายืนอยู่ด้านหลัง
" คิดว่ากูไม่รู้หรอจอนจองกุก... มึงไม่มีสิทธิ์ในตัวจีมินแล้ว ถึงเวลาที่กูจะเอาคนของกูคืนแล้ววะ"
"จีมินไม่ใช่ของมึง อย่ามาแตะต้องจีมินจำไว้"
จองกุกตะคอกใส่ร่างสูงก่อนจะเดินจับมือคนตัวเล็กกลับห้องไปในทันที
"มึงคิดหรอ ว่าครั้งนี้กูจะยอมมึงไม่มีทาง"
เมื่อมาถึงห้องจองกุกก็ปล่อยมือร่างเล็กให้เป็นอิสระ พูดตามตรงเขาไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั่นเลย
" จีมินอย่าอยู่ใกล้มันเข้าใจไหม"
"...... ทำไมล่ะ พี่เขาเป็นคนดีนะผมต่างหากที่เลว ผมคบกับเขาทั้งๆที่.... รักคนอื่น"
จีมินคงไม่รู้หรอกว่าคำว่ารักคนอื่น จองกุกก็พอจะเดาได้ และจองกุกเองก็ เจ็บปวดเพราะมันเช่นกัน
"หรอ....ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะพี่ว่ามันแปลกๆ"
" ไม่อยากรู้หรอ... ว่าใครคือคนที่ผมรัก"
เสียงเล็กเรียกความสนใจร่างสูงที่กำลังจะเดินไปให้หยุดชะงัก
"คิดว่าไม่รู้จะดีกว่า...."
หากเลือกได้จองกุกไม่อยากรับรู้หรอก อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่ต้องทำร้ายจีมินจะได้อยู่กับจีมินตลอด ถึงจะเป็นไอ้โง่ก็ตามที
ร่างสูงรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัว ขายาวเดินไปยังห้องน้ำทันที.....
"....... ผมรักแทฮยองแต่แล้ว พี่ก็ทำให้ผมเปลี่ยนใจ"
จีมินเอ่ยพึมพำอยู่คนเดียวในห้องใหญ่
เมื่อจองกุกออกมาจีมินก็เข้าไปอาบน้ำต่อ ร่างสูงนอนลงบนโซฟาอย่างที่เคยบอกคนน้องไว้ไม่นานตากลมโตก็ปิดลง
จีมินถอดผ้าคลุมออกร่างเล็กลงไปนั่งในอ่างน้ำขนาดไม่ใหญ่มากนัก ร่างเล็กสูดกลิ่นหอมจากอ่างน้ำใหญ่ที่คนเป็นพี่ลงมาก่อนหน้านี้
"จงใจไม่ปล่อยน้ำทิ้งหรือเปล่านะ..."
ผมไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้... ไม่ได้อยากจะใช้ห้องเดียวกับพี่ไม่ได้อยากนั่งในอ่างเดียวกัน ไม่
ไม่อยากอ่อนแอแบบนั้นอีกแล้ว อย่าทำให้ผมสับสนเลยเป็นจองกุกคนเดิมสิ อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้น ผมจะได้แก้แค้นพี่โดยไม่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้
" กลิ่นนี้มัน... กลิ่นพี่เขาสินะ" จีมินยังจำได้ดีว่ากลิ่นหอมจากร่างสูงเป็นยังไง ก่อนที่จองกุกจะเปลี่ยนไปเขาได้อาบน้ำกับจองกุกแทบทุกวันรู้อยู่แล้วว่ากลิ่มจากร่างสูงเป็นยังไง
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrr ~~~
"ไงแท" มือเล็กคว้ามือถือที่วางข้างๆอ่างมา ก่ินจะกดรับสายเพื่อนรัก
( จีมินกูมีไรจะบอก.... )
"อือพูดมาเลย"
(คือ... เมื่อหลายปีก่อน.... ) เสียงทุ้มสั่น แทฮยองหยุดชะงักไป
"อะไรพูดมาเถอะ" จีมินยังคงตั้งใจรอฟังว่าแทฮยองจะบอกอะไรเขา
(หลายปีก่อนกู.... ชอบมึง)
ชอบ....... หรอ?
"งั้นหรอ... แล้วทำไมไม่บอกกูล่ะ"
(กูกลัว... กูไม่อยากเสียมึงไปถ้ามึงไม่ชอบกูแบบที่กูชอบมึงกูต้องเสียมึงไป)
กูคิดแบบเดียวกับมึงเลยแทฮยอง.... กูก็ชอบมึง
(แล้วอีกอย่าง พอกูรู้ว่าพี่จินชอบมึงกูเลยถอยออกมา กูไม่อยากให้พี่เขาเสียใจพี่เขาไม่มีใครพ่อแม่พี่เขาก็ตายไปแล้ว)
แทฮยองรักซอกจินเหมือนพี่ชายแท้ๆตลอดเวลาที่ผ่านมา จองกุกไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กเขาก็มีแต่ซอกจินที่คอยดูแล วันนึงซอกจินมาบอกเขาว่าชอบจีมิน แทฮยองจึงเลือกที่จะเพื่อนกับจีมินมาตลอดตั้งแต่นั้นมา
" แบบนี้เองสินะ.... แล้วทำไมถึงมาบอกวันนี้ล่ะ?"
(อยากจะเคลียร์ความรู้สึกตัวเอง กูทะเลาะกับยุนกิกูอยากจะบอกเขาอย่างหน้าไม่อายว่ากูรักเขาจริงๆ)
เขาโชคดีที่ได้รักกับมึง....
"แทกูก็เคยรักมึง..."
(.......) เสียงปลายสายเงียบไปขณะนึงไม่ได้ยินแม้แต่ลมหายใจ
" ตลกเนอะเราต่างก็คิดเหมือนกันกลัวจะเสียอีกคนไป จนในที่สุดก็ปล่อยให้ความรู้สึกนั้นหายไปเอง"
(กูพูดไม่ออกเลยวะ....)
"ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแบบสนิทใจได้แล้วใช่ไหม"
(อือแน่นอน)
"อือ... ได้พูดเคลียร์กันแล้วรู้สึกโล่งจริงๆด้วยวะ"
จีมินยิ้มอ่อนออกมา มันโล่งใจจริงๆรู้สึกว่ามันดีกว่าเก็บเอาไว้มากๆ
(จริง... งั้นกูไม่กวนแล้วระวังจองกุกด้วยล่ะ)
"อือรู้"
ปลายนิ้วเล็กกดวางสาย ก่อนจะวางมือถือลงที่ข้างๆอ่างน้ำเหมือนเดิมก่อนหน้านี้
" ดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้"
ถ้าแทฮยองสารภาพรักเราคง...... ไม่ได้รักพี่จองกุก
21:23
"หือ...จีมินยังไม่ออกมาอีกหรอ"
ร่างสูงที่ตื่นจากการหลับใหลเดินมายังเตียงก็ยังคงว่างเปล่า คนตัวเล็กไม่ได้อยู่ตรงนั้น
"หรือว่าจะ......."
ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน จองกุกเดินไปหยิบกุญแจสำรองที่ได้มาจากเคาน์เตอร์ เดินไปปลดล็อคประตูห้องน้ำทันที
" จริงๆด้วย... คนอะไรชอบหลับในอ่างอยู่เรื่อยคิดว่าตัวเองเป็นเงือกหรือไง" บ่นก่อนจะสะกิดตัวคนน้องเบาๆ
"อือ~~~" คนตัวเล็กส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ
"ตัวเล็-........ จีมินตื่นนอนตรงนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวไม่สบาย"
"......ออกไปเลยนะ!!!!" ทันทีที่อาการง่วงนอนค่อยๆหายไป คนตัวเล็กก็เอ่ยไล่คนพี่ในทันที
" ครับๆ รีบๆนะอยู่ในนี้จะสองชั่วโมงแล้วจะไม่สบายเอา" คนพี่พูดก่อนจะเดินออกไป
แสงแดดอบอุ่นในยามเช้าทอแสงประกายวิบวับกับประตูกระจกเงาบานใหญ่ที่ระเบียง แสงแดดอ่อนแทรกป่านเข้ามากระทบใบหน้าหวานที่กำลังหลับใหลใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ร่างสูงเดินไปเปิดประตูระเบียงออกให้สายลมอ่อนพัดมาในห้องใหญ่ ในยามนี้เขาตื่นแล้วยังคงเหลือร่างเล็กที่เอาแต่นอนอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับเลย
"จีมินตื่นได้แล้ว..."
"....." ครั้นเอ่ยต่อคนบนเตียงก็ยังคงเงียบงัน
"จีมินตื่นเร็วเช้าแล้ว...... "
ไม่มีเสียงตอบรับจองกุกจึงยื่นมือไปจับหวังจะเขย่าให้ตื่น แต่เมื่อมือหนาสัมผัสกับร่างบางเขาก็ตกใจทันที
"จีมิน!! ไม่สบายจนได้"
"พี่กุก..." เสียงที่เคยหวานใสในตอนนี้กัยแหบพร่าน
"พักเถอะเดี๋ยวพี่จะสั่งข้าวขึ้นมาให้"
" อือ... " ร่างเล็กเพียงแค่ครางตอบ
ร่างสูงเดินไปยังมือถือของโรงเเรมสั่งอาหาร จากนั้นก็เดินไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้คนน้อง
"เช็ดตัวหน่อยนะไข้จะได้ลด"
" ผม.... " ร่างเล็กเหมือนจะไม่อยากให้ร่างสูงทำ
" อย่าดื้อ... อย่างน้อยก็ตอนนี้ให้หายดีก่อนถึงตอนนั้นอยากจะตีพี่จะทำอะไรพี่ก็ทำ"
แววตาดุดันของร่างสูงทำเอา คนตัวเล็กหวาดกลัวจำต้องยอมให้ร่างสูงทำมัน
มือหนาค่อยๆเช็ดตามใบหน้าซอกคอแขนและขาทั้งสองข้าง ทุกครั้งที่ผ้าเย็นสัมผัสผิวขาวเนียนของร่างเล็กคนตัวเล็กจะหน้าหงิกงอทุกครั้งคงจะหนาวนั้นแหละ
" จีมินลุกขึ้นหน่อยนะค่อยๆ"
จองกุกค่อยๆพยุงคนน้องให้ลุกขึ้น มือหนาสอดเข้าด้านหลังคนน้องสัมผัสเย็นวาบที่หลังทำให้จีมินกำเสื้อคนพี่แน่น ไม่นานมือของร่างสูงก็ถกเสื้อด้านหน้าคนน้องขึ้นเพื่อจะเช็ดตัวให้
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจีมินอายแค่ไหน แต่เขาไม่มีแรงจะขัดขืนร่างสูงเลยแม้แต่น้อย หัวก็ปวดหนักอึ้งไปหมดตัวก็หนาวสั่น เช็ดตัวเสร็จแล้วจองกุกกำลังจะลุกออกไปแต่มือน้อยๆกับดึงคนพี่ไว้ มือเล็กโอบกอดรอบคอคนพี่ไว้แน่น
"จีมิน!"
"กอด.... กอดหน่อยหนาว"
ได้ยินแค่นั้นผ้าในมือก็ล่วงหล่นลงบนพื้น ไม่ว่าร่างเล็กตรงหน้าจะขอใก้เขากอดเพราะอะไร เขายินดีทั้งนั้น มือใหญ่โอบกอดคนน้องโอบรอบเอวบางให้ค่อยๆล้มตัวลงนอน
"นั่งนานจะปวดหัวเอานะ พี่สั่งข้าวกังยามาให้แฃ้วรอหน่อยนะ"
" อือ.... อย่าปล่อยนะขอร้อง" ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาพูดคำว่าขอร้องกับคนๆนี้อีก
"จีมิน พี่ไม่อยากปล่อยเลยไม่เลย" มือหนาโอบเอวบางแน่นขึ้น ตอนนี้จองกุกรู้สึกดีที่สุด รู้สึกดีจริงๆมันอธิไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร
" วันนี้ไม่ต้องไปถ่ายไม่สบายไปโดนแดดจะแย่เอา"
" แต่ว่า... "
"ไม่ต้องห่วงพี่รับผิดชอบเอง"
ไม่รู้ทำไมแค่จองกุกพูด แค่นั้นจริงๆจีมินก็รู้สึกวางใจแล้ว......
*ด้านนัมจุน&เจโฮป
"นัมกูหาทุกซอกทุกมุมแล้วมึงไม่เจอ"
"เออเราหามาสองวันแล้วยังไม่เจอเลย สภาพโจรขึ้นบ้านยังดูดีกว่านี้ไอ้เหี้ย"
คิมนัมจุนเอ่ยพรางกวาดสายตาดูสภาพบ้านที่เละเทะยิ่งกว่าอะไรดี
"เอาไงว่ะ" จองโฮซอกมองหน้าเพื่อนอย่างหมดความหวัง
"ถ้าเป็นมึงจะเอาไปไว้ไหนว่ะ" นัมจุนเอ่ยถามเพื่อนรักเล่นๆ
"กูก็คง.... หาที่ๆมันปลอดภัยจากคนอื่นโดยเฉพาะคนในรูป"
" นั้นไงไอ้เหี้ย! ไอ้กุกมันก็คงไม่เอาไว้บ้านใช่ป่ะเพราะยีมินอายจะเห็น"
"เออ.... เสียเวลาสัสทำไมไม่คิดให้มันเร็วกว่านี้ว่ะ"
"กูว่านะที่ๆปลอดภัยมีแค่บ้านมันกับ.... บริษัทห้อฝทำงานมันเท่านั้นแหละ"
" งั้นรออะไรล่ะครับคุณนัมจุนไปกันเลยครับ"
โฮซอกหยิบกุญแจรถพร้อมเดินหน้าตั้งออกจากบ้านทันที
" เออ.... เดี๋ยวพี่กลับมาเก็บนะน้องนะ" นัมจุนหันมาเอ่ยต่อสภาพบ้านที่เหมือนอยู่สมรภูมิรบก่อนจะวิ่งตามเจโฮปออกไป
.
.
.
" โฮปมาดูนี่.... "
"เชี้ย!!!!! " โฮซอกเดินมาดูรูปถึงกับตกใจมือปิดปากอัตโนมัติทันที
@วันต่อมา
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ถ่ายงาน ทุกอย่างก็สำเร็จได้ด้วยดี จีมินกำลังเดินเล่นบนชายหาดสีขาวที่มีแสงแดดสาดส่องสายลมพัดอ่อนๆ ส่วนจองกุกก็กลับไปพักที่ห้อง เพราะเมื่อวานนอนกอดจีมินทั้งวันติดไข้มาจากน้องจนได้ ถึงจะติดไข้แต่คนตัวโตก็ยืนยันจะถ่ายงานให้เสร็จวันนี้ โดนน้องดุก็แล้วยังดื้อยะถ่ายเหมือนเดิมตัวเองไม่สบายมาตากแดดตากลมได้ ทีคนน้องเป็นไม่ยอมให้แดดต้องกายแม้แต่น้อย
"จีมิน...."
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อคนตัวเล็กที่กำลังเดินเล่นคนเดียวตามลำพัง
"อ้าวพี่แจ" เมื่อหันกลับไปเจอคนที่คุ้นเคยจึงยิ้มให้คนพี่
"เป็นไงบ้างโรงแรมพี่บริการดีไหม"
"อ่อครับดีมากเลย... พี่แจจีมินขอโทษนะที่ตอนนั้น... "
"ไม่เป็นไร.... เพราะจีมินกำลังจะได้ชดใช้แล้วหึ"
ห๊ะ!!!!!
ไม่ทันตั้งตัวมือหนาที่ถือผ้าบางอย่างไว้ก็ถูกเอามาอุดจมูกเล็กเอาไว้ สายตาเล็กค่อยๆพร่ามัวก่อนจะสูญเสียสติไปในเวลาไม่นาน
19:34
ร่างสูงพึ่งตื่นเนื่องจากยาที่กินไปออกฤทธิ์ทำให้หลับด้วย ตากลมโตมองไปรอบๆห้องยังคงไม่เจอคนตัวเล็ก ร่างสูงจึงเดินไปดูที่ห้องน้ำปรากฏว่าไม่มีใครเลยที่ระเบียงก็ไม่มี หาจนทั่วห้องก็ยังไม่เจอ
"ไปไหน? ควรจะกลับตั้งแต่ห้าโมงแล้วนิ"
เพราะจีมินรับปากว่าจะกลับมาก่อนห้าโมงแต่ตอนนี้ทุ่มกว่าแล้วยังไม่เจอคนตัวเล็กเลย เขาเริ่มใจไม่ดีซะแล้วสิ....
ไลน์~~~
ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันสีเขียวก็ดังขึ้น?
ได้ส่งรูปภาพ(1)?
ไม่..... ไม่จริง!!!!!!!!!!
ไม่นานคนที่ส่งรูปมาก็โทรเข้ามา ปลายนิ้วเรียวไม่รอช้ากดรับในทันที ตอนนี้ใจเขาเหมือนกำลังโดนไฟแผดเผา มันร้อนรนไปหมดกลัวว่าคนตัวเล็กจะกลัว กลัวว่าคนตัวเล็กจะร้องไห้ กว่าว่าจะเป็นเหมือนวันนั้นอีก ถ้าใจดวงนั้นโดนทำลายอีกครั้งเขาจะฆ่าคนที่ทำให้ตายคามือแน่.....
"มึงอย่าทำอะไรจีมินนะ!" จองกุกตะคอกใส่ปลายสายทันที
(หึ ทำไมมึงก็เคยทำไม่ใช่หรอ.... ขืนใจเขาน่ะ) ปฃายสายพูดจี้ใจดำร่างสูงอย่างจัง จริงที่เขาเคยทำ แต่มันก็ต่างกัน
"ไม่เหมือนกันกูไม่ได้ตั้งใจ.... แต่มึงตั้งใจ"
(5555มึงอยากฟังเสียงจีมินครางไหมจะเอาเป็นชื่อมึงก็ได้นะกูอนุโลม555555) ปลายสายหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ไอ้บัดซบเอ๊ย!!!!" มือหนาทุบเข้ากำแพงอย่างแรงด้วยแรงอารมณ์เลือดสีแดงสดไหลก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่าหัวใจในตอนนี้
(พี่กุก... ฮึกฮือ~~~อึก) เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นบางๆรอดเข้ามาในสายหัวใจจองกุกหล่นวูบขาอ่อนแรงนั่งลงกับพื้น เขาไม่อยากจะคิดถึงสภาพคนน้องเลย
"กูขอร้อง... อย่าทำอะไรจีมินเลยนะ กูยอมทุกอย่าง"
(หึน่าสมเพชวะ.... ทุกอย่างงั้นหรอ)
"ทุกอย่าง..." จองกุกเค้นเสียงตอบอย่างยากลำบาก
"มา..... กราบตีนขอร้องกูสิ กูให้เวลา 30 นาทีมาให้ทันถ้าไม่ทัน..... ถือว่าโมฆะ"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
༒END༒
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น