ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Kookminเมียในนาม: ไม่เกลียดได้ไหม?
"กลับมาแล้วหรอ... ไม่บอกกันก่อนเลยนะว่าจะกลับ"
"ผมรีบครับพ่อสบายดีนะครับ"
"อือพ่อกับแม่สบายดี"
"แม่ว่าไปพักก่อนเถอะจินพึ่งกลับมาถึงคงเหนื่อย"
คุณนายจอนเอ่ยบอกลูกชายอีกคนของเธอ
"ครับ"
คิมซอกจินก็เปรียบเสมือนลูกแท้ๆของทั้งสองคน พ่อของซอกจินเป็นน้องชายของพ่อจองกุก เมื่อตอนเขาอายุ 11 ขวบ พ่อและแม่เขาประสบอุบัติเหตุทางรถเสียเสียชีวิตทั้งคู่ พ่อจองกุกจึงคอยดูแลเขาตั้งแต่นั้นมา
ซอกจินขึ้นไปห้องของตนที่ยังคงมีสภาพเช่นเหมือนไม่เปลี่ยนไปเขาจัดการเก็บของให้เข้าที่ก่อนจะมานอนพักผ่อนที่เตียง
"..... โทรหาจีมินหน่อยดีกว่า"
ว่าแล้วร่างสูงก็กยิบมือถือขึ้นมาค้นหาเบอร์บุคคลที่เขาแอบรักมาแสนนานและกดโทรออก
(พี่จินว่าไงครับ?)
"พี่กลับมาแล้วนะ....เจอกันหน่อยไหม" เขาคิดถึงหน้าคนตัวเล็กแทบบ้าห้าปีก่อนเคยเจอหน้าทุกๆวัน บอกเลยว่าเป็นห้าปีที่มีความสุขที่สุดเลยในชีวิต
(อือตอนเที่ยงไปกินข้าวกันแล้วพอกินเสร็จไปส่งผมที่บริษัทด้วยนะครับ)
"โอเคครับ"
(ครับตอนนี้พี่พักผ่อนเถอะคงจะเหนื่อยมาก)
" แค่ได้ยินเสียงคนนี้ก็หายแล้ว"
(..... มากไปแล้ว5555)
เสียงหัวเราะใสๆดังผ่านมือถือออกมาทำเอาคนฟังอยากจะขำตามซะดื้อๆ
"งั้นพี่นอนก่อนนะ"
(ครับ...)
เมื่อวางสายจากร่างเล็กร่างสูงก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
เขาหลับตาลงก่อนจะนึกถึงใบหน้าหวานเวลายิ้ม จีมินที่เขามอบหัวใจให้ไปเมื่อหลายปีก่อนไม่เคยเปลี่ยนไปเลย.... ยังคงงดงามอย่างที่ควรจะเป็น
หลังคิมซอกจินกับปาร์คจีมินกินอาหารเสร็จคนพี่ก็มาส่งน้องที่บริษัทตามที่น้องเคยบอกไว้
"ขอบคุณนะครับทั้งอาหารและก็ที่มาส่ง" ร่างเล็กยิ้มตาหยีส่งให้พี่ชายตัวโต
"ไม่เป็นไร... สำหรับจีมินพี่ให้ได้เสมอ" ร่างสูงไม่พูดเปล่าเขาส่งฝ่ามือหนาไปจับหน้าแก้มแดงระรื่นของคนน้องด้วย
"มือพี่เย็นจัง..." จีมินตกใจสัมผัสจากมือหนาช่างเย็นเหลือเกิน ร่างเล็กจับมือคนพี่ที่สัมผัสแก้มตน
"มือจีมิน.... อุ่นจัง" ชายร่างสูงส่งยิ้มมาให้คนน้องคนทั้งคู่ต่างยิ้มให้กัน หากไม่มีข่าวว่าจีมินกำลังคบหากับจองกุกคนที่เดินผ่านไปมาคงคิดว่าเขาสองคือคนรักกันแน่.....
"ไหวหรอ.... ยืนดูตั้งนานแล้วนะ"
"พูดอะไรของพี่" ร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลคอยจับตาดูทั้งคู่มานาน นานซะจนผู้จัดการคิมนัมจุนมาเจอเลยล่ะ
"เจ็บก็แค่ปล่อยนะจองกุก" ร่างสูงเดินมาจับไหล่คนน้องที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่
".... ที่ผมทำตอนนี้ มันต่างจากที่พี่บอกยังไงหรอ"
จองกุกตอบนัมจุนอย่างไม่เข้าใจ ปล่อยงั้นหรอ... เขาจำได้ว่าตอนนี้ เขาก็ปล่อยปาร์คจีมินแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าเขายังไม่ปล่อยป่านนี้เขาคงเดินเข้าไปหาทั้งคู่แล้วไม่ทนเจ็บอยู่แบบนี้หรอก
"ฟังให้จบ... เจ็บก็แค่ปล่อย แต่ถ้าไม่อยากปล่อยก็สู้นะ"
นัมจุนจะไม่มีทางพูดแบบนี้เด็ดขาดถ้าเขายังไม่รู้ความจริง วันที่จองกุกเมาเขารู้มันทั้งหมดแล้ว เขาสงสารจองกุกมากแล้วเขาก็รู้ด้วยว่าทำไม... จองกุกถึงฝังใจเพราะมันมีปมในใจที่เจ้าตัวไม่ค่อยจะบอกใคร
" พี่พูดอะไร... พี่เคยบอกให้ผมอยู่ห่างๆจีมินไม่ใช่หรอ"
"มึงก็ไม่ฟังกูนิ... ลองไหมจองกุก ลองดูสักตั้งกูจะช่วยมึงเองอะไรที่คาใจอยากให้มึงเคลียร์นะ"
"พูดเหมือนพี่รู้อะไรเลยนะ"
กูรู้ทั้งหมดนั้นแหละ ถึงอยากจะช่วยมึง มีความสุขสักครั้งเถอะจองกุก ความสุขที่มึงไม่ได้หลอกใครและมึงไม่ได้หลอกตัวมึงเอง....
" กูแค่อยากให้มึงยิ้มออกมาจากใจ"
" เขาจะให้โอกาสกับคนแบบผมหรอ" จองกุกพูดพรางค่อยๆเดินออกจากตรงนั้น
" คนแบบมึงมันทำไม... คนปากแข็งน่ะหรอ" นัมจุนยังคงเดินตามคนน้องมา
"บางทีนะจองกุก... กูอยากให้มึงไม่ต้องคิดอะไรเลยทำอย่างที่มึงอยากทำพูดในสิ่งที่มึงอยากให้เขารู้"
" แล้วพี่คิดว่าเขาจะเชื่อผมไหม.... คนที่เคยจะตบเขาทำร้ายจิตใจเขา ไปพูดว่า...."
"พี่รักจีมินนะ.... เขาจะเชื่อผมลงหรอ" น้ำสีใสร่วงหล่นลงหน้าแก้ม แม้จะเพียงหยดเดียว มันก็ไม่สามารถหลุดพ้นสายตาคู่นี้ของคิมนัมจุนไปได้หรอก
" มึงอยากร้องไหม.... มึงร้องกับกูได้นะนี่ห้องมึงคงไม่มีคนมาเห็นหรอก" นัมจุนตกใจไม่คิดว่าน้องชายเขาจะอ่อนไหวขนาดนี้
" พี่ก็อึก.... ไม่ควรเห็น" มือหนาถูกส่งมาปิดบังใบหน้าคมเอาไว้ ยามที่น้ำสีใสไหลออกมา
"จองกุก มึงร้องกับกูได้เชื่อกูสิ"
คิมนัมจุนเดินเข้าไปหาคนน้องที่ยืนร้องไห้มือทั้งสองยกขึ้นปิดบังใบหน้าจนแทบมองไม่เห็น เขาส่งมือไปกอดปลอบคนน้อง ยิ่งนัมจุนทำแบบนี้คนที่ร้องไห้ก็ยิ่งร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ
"ช่วงนี้ผมร้องไห้บ่อยไปแล้วอึก..."
เมื่อไม่นานมานี้ก็พึ่งร้องกับแม่ไปไม่สิก่อนจะไปร้องกับแม่ก็แอบร้องคนเดียวแล้วนิ
"มึงแค่ตอบกูก็พอว่ามึง... อยากจะอยู่กับจีมินไหม"
"ผมอึก... อยากอยู่กับจีมิน"
ตากลมเปียกปอนไปด้วยน้ำตา เพียงได้ยินชื่อคนรักหัวใจก็เจ็บขึ้นมาซะอย่างงั้น ตอบแบบนี้ทุกคนอาจมองว่าเขาเห็นแก่ตัว แต่เขาพูดมันออกมาจากใจจริงๆ
"อือ... กูจัดการให้เองมึงอยู่เฉยๆ"
" พี่จะทำอะไร"
" เดี๋ยวมึงจะรู้เอง.... อีก 15 นาทีซ้อมรีบร้องเลยเดี๋ยวจีมินจะรู้นะ"
15 นาทีผ่านไปร่างสูงเปลี่ยนชุดเตรียมมาซ้อมกับคนตัวเล็ก ไม่แปลกหรอกที่จะมีงานด้วยกันคงเพราะข่าวนั้นแหละ ยังมีแฟนคลับเรียกร้องให้จัดคอนเสิร์ตด้วยกันอีกด้วย
เมื่อทั้งคู่พร้อมครูฝึกไม่รอช้าพูดคุยและสอนท่าให้ทั้งคู่ในทันที เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงครูฝึกเริ่มให้ทั้งคู่เต้นเข้ากันและพวกเขาคอยยืนดูแต่ดูเหมือนมันยังขาดอะไรบางอย่างไป การเต้นนี้มันยังไม่สมบูรณ์แบบ... มันยังขาดบางสิ่งไปบางสิ่งที่สำคัญที่สุด
"เอ่อ.... ผมว่าทั้งคู่เต้นดีแล้วนะ แต่มันยังขาดส่วนหนึ่งไปซึ่งสำคัญมากๆ"
ทั้งสองคนยืนพยักหน้ารับคำครูฝึก
"มันดูไม่มีความสุขเลยไม่มีความสนุกเลยผมอยากให้ทั้งคู่สนุกและมีความสุขไปกับมันด้วย งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนหวังว่าพรุ่งนี้จะดีกว่านี้นะครับ" ่
" ครับ/ครับ" สองคนตอบรับคำครูฝึกพร้อมกัน
" จีมิน... " เมื่อครูฝึกออกไปร่างบางก็กำลังจะออกไปเช่นเดียวกัน แต่ร่างสูงเอ่ยเรียกซะก่อน
"...... " จีมินไม่ตอบแต่หยุดเดินและหันไปหาคนพี่เล็กน้อย
" พี่ขอซ้อมกับเราต่ออีกหน่อยได้ไหม... "
ขอร้องล่ะ อย่าพึ่งไปเลยพี่ของร้องพี่ยัง อยากจะอยู่กับเราให้มากกว่านี้ อยากเห็นหน้าเราให้นานกว่านี้
หัวใจร่างสูงเต้นรัวกลัวเหลือเกินว่าคนตัวเล็กจะปฏิเสธเขา เพียงคิดแค่นั่นหัวใจดวงนี้ก็ปวดขึ้นมาทันที....
"อือ"
ปาร์คจีมินตอบแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปเผชิญหน้าคนตัวโต
"ขอบคุณนะ"
ร่างสูงยิ้มบางเบาให้คนน้อง เพียงแค่นี้ก็ทำให้ใจดวงนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว.... การได้อยู่ใกล้ปาร์คจีมินคือของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับเขาเลยล่ะ
ร่างของคนทั้งสองยังคงเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงอย่างต่อเนื่อง จากใบหน้าที่นิ่งเฉยค่อยๆปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่ละนิดทีละน้อย ในยามที่โดนร่างสูงโอบเอาไว้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อมันรู้สึกดีจนเจ้าตัวยังเผลอยิ้มตามร่างสูงไปด้วย
สัมผัสจากร่างสูงไม่ว่าจะด้วยมือหรือใบหน้าที่เข้าใกล้กันในยามเคลื่อนไหว ทุกอย่างมันอบอุ่นไปหมด มันอบอุ่นซะจนร่างบางอยากจะหลั่งน้ำสีใส ที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยมานานมากแล้ว
เพลงจบลงมือหนาของร่างสูงจับเอวคอดร่างเล็ก ส่วนมือร่างเล็กจับที่ใบหน้าหล่อเหลา หัวของทั้งคู่ชนกันปลายจมูกสัมผัสกันแผ่วเบา มันใกล้กันมาก
มากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของทั้งคู่เลย...
"พี่!!!...." จีมินเอ่ยเรียกคนพี่เหมือนเมื่อกี้เขาจะเห็นน้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตากลมโตคู่นั้น
"ขอบคุณนะจีมิน ไว้เจอกันใหม่นะ" ร่างสูงรีบแยกตัวออกจากร่างบาง บอกลาและเดินออกไปในทันที
นี่มันอะไรกัน.... น้ำตาหรอ ร้องไห้งั้นหรอบ้าน่าคนอย่างจอนจองกุกเนี่ยนะไม่มีทาง อาจจะตาฝาดก็ได้.... ใช่เราคงตาฝาดไป
@ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
สองเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานนัดมาเจอกันถามไถ่ชีวิตช่วงนี้ว่าเป็นยังไงบ้าง แต่จริงๆพวกเขาไม่ได้มาด้วยเรื่องของตัวเองหรอก วันนี้นัมจุนตัดสินใจนัดจองโฮซอกออกมาคุยถึงเรื่องที่เขายังไม่ได้เล่าให้ฟัง
"ทำไมมึงพึ่งมาบอกเนี่ย?" จองโฮซอกได้ฟังถึงกับหีวร้อนนิดๆ
"ก็ตอนที่กูโทรหามึงมันยังไม่พูดเรื่องนี้... มันหลุดปากบอกกูตอนกูไปส่งมันบนห้องอ่ะ" นัมจุนรีบอธิบายเพื่อให้โฮซอกเข้าใจ
"กูก็ไปทำให้มันหึงเพราะมึงบอกว่ามันยังสนใจจีมินแต่ปากแข็ง"
"เออกูก็รู้สึกผิดเนี่ย กูไม่รู้นิหว่าว่าที่ผ่านมามันก็เจ็บเหมือนกัน"
" น้องมึงแสดงเก่ง ตบตาคนอื่นเขาซะเนียน"
" เออกูแมร่งสงสารชิบหายตอนมันเอาเสื้อน้องขึ้นมานอนกอดโฮปกูแมร่ง... เกือบร้องตามมัน"
สภาพที่จองกุกนอนร้องไห้กอดเสื้อคนตัวเล็กเพ้อหาเรียกชื่อบอกรักพูดความในใจ บอกเลยว่าแม้นัมจุนก็เกือบหลั่งน้ำตา
" ไอ้กุกเอ๊ย... แล้วเราจะทำยังไงจะช่วยอะไรมันได้บ้าง"
"ต้องสืบก่อนว่ารูปใบนั้นถ่ายที่ไหน" นัมจุนทำท่าขุ่นคิด
" เราจะรู้ได้ยังไง?"
"กูเตรียมแผนไว้แล้วกูติดต่องานให้ทั้งจีมินและจองกุกแล้วอาทิตย์หน้ามันต้องไปถ่ายแบบที่ทะเลสามวันมึงกับกูต้องไปหารูปนั้นให้เจอ"
" แล้วเราจะเข้าบ้านไอ้กุกได้ไง"
" กูจะอาสาเฝ้าบ้านให้มันเองเชื่อกูไอ้กุกจับไม่ได้หรอก" นัมจุนยิ้มอย่างมั่นใจ
" ทำไมเราไม่บอกมันไปเลยว่ะ ว่าเรารู้เรื่องแล้วและจะช่วยมันแบบมันจะไม่ง่ายกว่าหรอ"
" โฮป คือเรื่องนี้ไอ้กุกมันค่อนข้างจะมีปมถ้าเราบอกมัน มันจะไม่ให้เรายุ่งเพราะมันคิดว่ามันน่าสมเพช"
" ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ.... "
" อืม เรื่องมันเกิดตอนอยู่เมกาเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง"
" โอเค... แล้ว มึนมั่นใจแค่ไหนว่าในรูปไม่ใช่เรื่องจริง"
โฮซอกถามเพื่อนสนิทไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจจีมินนะเอาตรงๆจีมินออกจะเป็นเด็กน่ารักไม่น่าทำเรื่องแบบนั้น แต่ถ้ามีหลักฐานรูปยืนยันขนาดนั้นมันก็คงเชื่อยาก
" กูว่าสองคนนั้นไม่น่ามีอะไรกันมากกว่าที่เราเห็น....
สัญชาตญาณกูมันบอกว่า คนที่เอารูปพวกนั้นมาให้ไอ้กุกไม่น่าจะทำเพราะหวังดี"
"เขามีแรงจูงใจสินะ..."
"อืมยิ่งถ้าเขารู้ปมในใจมันแล้ว.... เขามีแต่ได้กับได้วะ"
"แทกิถามอะไรหน่อยสิ"
คนตัวเล็กผิวขาวที่นอนหนุนตักแฟนตัวโตเอ่ยขึ้น
" ครับว่าไง? " ร่างสูงค่อยๆก้มลงมาสบตาคนบนตักแกร่ง
" แทเกลียดพี่จองกุกหรือเปล่า"
"........ ผมเกลียดมัน" คำตอบนี้ไม่ต้องใช้เวลาคิดเลยด้วยซ้ำสำหรับเขา
" ไม่เกลียดพี่เขาได้ไหมแท" แฟนตัวเล็กพูดก่อนจะลุกขึ้นนั่งข้างๆเขา
"กิเข้าข้างมันทำไม... กิก็รู้ว่ามันทำเลวอะไรไว้กับเพื่อนผมบ้าง" แทฮยองพูดด้วยความโกรธแค้นสิ่งที่จองกุกทำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ไม่เคยทำให้เขาเกลียดจองกุกน้อยลงเลย
"บางทีพี่เขาอาจมีเหตุผลบางอย่างก็ได้นะ.... ถ้าแทจะฟังสักนิดกิจะพูดให้ฟัง" ยุนกิรู้เรื่องมาจากพี่ชายจอมทำลายล้างของเขา จริงๆแต่ก่อนเขาก็มองจองกุกเป็นแค่คนเลวๆคนนึงเท่านั้นเหมือนกันเดินผ่านยังไม่อยากจะมองหน้าเลยเถอะ แต่พอได้รู้เรื่องความคิดต่อคนๆนี้ก็เปลี่ยนไป
" ผมไม่อยากฟัง ต่อให้เหตุผลอะไรมันก็คือคนเลวที่ทำให้จีมินเจ็บปวด" แทฮยองยังคงไม่ยอมรับฟังแฟนตัวเล็กแถมยังเสียงดังขึ้นด้วย
"แทก็ฟังที่กิจะพูดก่อนได้ไหม" มินยุนกิพยายามพูดอย่างใจเย็น
"จีมินเจ็บทรมานผมยังจะต้องฟังอะไรอีก! " แทฮยองตะคอกใส่คนตัวเล็กโดยไม่รู้ตัว
ยุนกิมองแทฮยองนิ่งก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงเช่นกัน
"เพราะรักเขามากใช่ไหมถึงไม่ยอมรับฟังเหตุผลคนอื่นเลย! " ยุนกิขึ้นเสียงกลับแทฮยองอย่างหัวเสีย
"กิ พ... พูดอะไรผมไม่ได้คิดแบบนั้นกับจีมินนะ" จู่ๆเสียงคนตัวโตก็อ่อนลง
"อย่าโกหก... โกหกคนอื่นได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกคิมแทฮยอง"
"ผม....."
"ที่ผ่านมารักเขามากใช่ไหม... และตอนนี้อาจจะยังรักเขาอยู่" ยุนกิเริ่มน้ำตาไหลเหมือนในที่สุดเขาก็ได้พูดในสิ่งที่สงสัยมานาน
" ยุนกิไม่เอาอย่าพูดแบบนี้ อย่าร้องผมขอ" แทฮยองพยายามยะดึงแฟนตัวเล็กเข้ามากอดปลอบแต่คนตัวเล็กปัดมือกนาออกและขยับหนี
"ฉันคิดมาตลอดว่านายรักฉันจริงๆหรือเปล่าบ้างครั้งฉันก็ไม่แน่ใจ.... ทบทวนดูอีกสักครั้งเถอะแท"
คนตัวเล็กถึงจะพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่ในใจกลับหวาดกลัว กลัวว่าคนตรงหน้าอาจจะทิ้งเขาไปแต่จะให้ทำยังไงได้ ถึงจะกลัวถึงจะเจ็บก็ต้องรับให้ไหว ถ้าปล่อยไว้นานมันอาจจะเจ็บกว่านี้
" กิไม่เอา... อย่าพูดแบบนี้กับผม ผมไม่อยากอยู่โดยไม่มีคุณ"
"...... อย่าอยู่ด้วยกันอีกเลย จนกว่าจะเข้าใจตัวเองเราอย่าพึ่งเจอกันเลย"
ยุนกิพูดไปน้ำใสๆก็ไหลออกมาไม่หยุด เขาเจ็บปวดที่ต้องพูดแบบนี้หัวใจนี้ทรมานจนแทบจะหยัดเต้น ร่างเล็กเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อโค้ทและก้าวขาเดินออกจากห้องไป....
" ยุนกิ.... ผมขอโทษ"
แทฮยองไม่กล้าแม้แต่จะวิ่งตามแฟนตัวเล็กออกไป
เขารู้ว่าตอนนี้ยุนกิคงโกรธและเจ็บปวแมาก.... เขาเองก็เช่นกัน
"ผมโกหกคุณไม่ได้...." ทุกครั้งที่มีคนถามเรื่องนี้เขาจะปฏิเสธหมด แต่ตอนนี้เขาปฏิเสธมันกับยุนกิไม่ได้ เพราะเขารักยุนกิเขารู้สึกผิดมากที่จะต้องโกหกเขาควรจะบอกเรื่องจริงทั้งหมดยุนกิ ก่อนทุกอย่างจะสายไป
"ผมเคยรักจีมิน.... มันคือเรื่องจริง"
แสงแดดอุ่นๆสาดส่องไปทั่วบริเวณรอบข้าง เด็กชายอายุ14ปีทั้งสองนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในบ้านตระกูลจอน เด็กชายคนนึงกำลังรู้สึกตัวตื่นขึ้นเปลือกตาหนาค่อยๆลืมขึ้นจนปรับโฟกัสได้ เมื่อสายตาเรียวคมปรับโฟกัสได้เขาหันไปหาเพื่อนรักที่นอนอยู่ข้างๆ อีกคนยังคงหลับอยู่เลย
"น่ารัก.... กูชอบมึงนะจีมิน" แทฮยองสารภาพกับคนที่หลับใหล เขารู้ว่าจีมินคงไม่ได้ยินและนั้นก็ดีแล้ว
แทฮยองแอบรักจีมินมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็กๆเขาก็ชอบเพื่อนคนนี้มากๆซ่ะแล้ว ชอบจนรับรู้ได้ว่าไม่ใช่แค่ชอบแบบเพื่อน แทฮยองไม่กล้าบอกกับจีมินตรงๆหรอกกลัวว่าจีมินจะปฏิเสธและสิ่งที่กลัวมากกว่านั่นคือ.... จีมินจะตัดขาดเขาออกจากชีวิตเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ขออยู่แบบนี้ตลอดไปยังจะดีกว่าแม้จะในฐานะเพื่อนสนิทก็ตามที
"สารภาพรักครั้งที่45หึ..." 45 ครั้งที่สารภาพรักปาร์คจีมินไม่เคยมีสติเลยสักครั้งแทฮยองได้แต่แอบขำตัวเองเบาๆ
"อยู่กับกูแบบนี้ไปนานๆนะจีมิน"
ว่าจบริมฝีปากหนาก็ค่อยๆเลื่อนลงไปประทับบนริมฝีปากอวบอิ่มที่เจ้าของยังคงหลับใหลไม่ได้สติจูบครั้งนี้เพียงสัมผัสแผ่วเบาหากเขาทำอะไรมากกว่านั้นคนที่หลับใหลอาจตื่นได้ อีกอย่างแทฮยองก็ไม่ต้องการให้ปาร์คจีมินรู้อยู่แล้ว.... ไม่ว่าปาร์คจีมินหรือใครก็ไม่ควรรู้และเห็นมัน
แทฮยองอาจคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่จริงๆแล้วมีสายตาคู่หนึ่งที่บังเอิญมาเห็นมาได้ยินตั้งแต่เขาบอกรักคนตัวเล็กแล้วด้วยซ้ำ......
"จองกุกลูกมาทำอะไรตรงนี้?"
เสียงคุณนายจอนเอ่ยถามลูกชายตัวโตที่เหมือนกำลังมองอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อจองกุกหันไปคุณนายจอนก็กำลังเดินเข้ามาหาเขา เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่แทน
"ไม่มีอะไรครับ ผมหิวจังแม่ทำของว่างให้หน่อยได้ไหมนะๆ" จองกักออดอ้อนผู้เป็นแม่
" ได้จ๊ะเดี๋ยวอีกสักลูกก็เข้าไปนะงั้นแม่ไปทำให้ก่อน"
"ขอบคุณครับคุณนายน่ารักที่สุดเลย" จองกุกเอ่ยชมคุณแม่คนสวยก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน
"ขอให้แกโชคดีนะน้องชาย.... "
จองกุกหันไปมองน้องชายเขายิ้มออกมาเมื่อได้เห็นน้องชายคนเดียวที่เขารักกำลังยิ้มมีความสุข เขารู้ว่าแทฮยองคงยังไม่อยากให้ใครรู้จึงรีบหาข้ออ้างให้คุณนายเดินไปจากตรงนี้
"หวังว่าแกจะได้คบกับจีมินนะ"
༒END༒
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น