ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Kookminเมียในนาม : อีกแล้ว....
"จองกุกทำไมทำแบบนั้น"
หลังกลับจากบริษัทจองกุกมาส่งแฟนสาวคนเดิมเพียงคนเดียวของเขาที่คอนโด พอเข้ามาถึงห้องหญิงสาวก็เริ่มแสดงพฤติกรรมไม่พอในทันที
"..... ผมขอโทษ" จองกุกไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายยังไงเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้นกับจีมิน
"ขอโทษหรอ คุณขอโทษงั้นหรอรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่เจอคุณทำแบบนั้นกับคนอื่น!"
"ผมรู้..."
"จองกุก... อย่าทำแบบนั้นอีก อย่าทิ้งลิซไปนะ"
ลิซ่าเข้ามากอดร่างสูงสองมือสอดกอดเอวร่างสูงแน่น น้ำสีใสค่อยๆซึมเสื้อร่างสูงทีละน้อย
".... ผมจะไม่ทำผมสัญญา" มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาให้แฟนสาว ใบหน้าสวยไม่ควรเปอะน้ำตา
" ลิซเชื่อคุณ... จองกุก"
" ครับ?" ชายหนุ่มเอ่ยตอบแฟนสาวที่ทำทีเหมือนจะอ้อนเสียงหวาน
"คืนนี้ค้างกับลิซนะคะ" ไม่พูดเปล่ามือซุกซนของหญิงสาวกำลังปลดกระดุมเสื้อของอีกคนออก
"..... ไว้วันหลังนะ วันนี้คุณพ่อให้ผมกลับไปนอนที่บ้าน" จองกุกจับมือที่ซุกซนให้หยุดก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากมนเพื่อปลอบใจ
"ก็ได้สัญญานะว่าวันหลังจะค้าง"
"ครับ ผมไปก่อนนะ"
เมื่อบอกลาแฟนสาวเสร็จร่างสูงก็เดินออกมาและตรงกลับไปยังรถคู่ใจทันที
19:45
คิมแทฮยองกับจีมินหลังออกจากบริษัทมาก็พากันมาทานอาหาร หลังทานเสร็จทั้งคู่ก็มาเดินเล่นกันสักพักก่อนจะมานั่งที่เก้าอี้เพื่อพูดคุยกันต่อ
" พี่จินล่ะจะมาไหม"
แทฮยองเอ่ยถามเพื่อนสนิทถึงพี่ชายที่เขาแสนจะคิดถึง ไม่ได้เจอกันนานหลายปีไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง
"พี่จินบอกว่าถ้าเคลียร์งานทางนั้นเสร็จจะรีบบินกลับมา"
"ถามจริงๆนะจีมิน..." แทฮยองค่อยๆเอ่ยออกมาและหันหน้าไปหาเพื่อนสนิทที่เขารักที่สุดในชีวิต
"ว่ามาสิแท" ไม่รู้ทำไมแทฮยองถึงรู้สึกว่าจีมินดูเปลี่ยนไปมากๆมันก็ดีที่จีมินดูเข้มแข็งขึ้น แต่บางทีเขาก็รู้สึกคิดถึงจีมินขี้แยขึ้นมา
" รู้ไหมว่าพี่จินคิดยังไงกับมึง" แทฮยองถามออกไปเขาอยากจะรู้ว่าจีมินรู้หรือป่าว และถ้ารู้ทำไมไม่คบกันสักที
"รู้นะ.... แต่ไม่พร้อมมีใคร"
จีมินเจ็บปวดเพราะความรักมามาก มันพูดยากที่จะพูดถึงเรื่องพวกนี้ เขารู้ว่าซอกจินดีมากๆ แต่อย่าลืมสิ สามีเขาก็เคยดีมากๆเหมือนกัน การที่จะยอมเชื่อใจใครอีกครั้งพูดตรงๆมันยากมากๆสำหรับเขา ทุกครั้งที่หลับตาเขายังคงนึกถึงช่วงเวลาที่มีจอนจองกุก ความเจ็บปวดจากความรักที่แสนบริสุทธิ์ของเขาที่มอบให้จองกุก มันโดนจองกุกเหยียบย่ำ จนความรักที่ขาวสะอาดค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นสีดำมืด
ไม่รู้เหมือนกันว่าชาตินี้เขาจะให้ความรักกับใครได้อีกหรือเปล่า มันกลัวไปหมดจนไม่อยากจะเสี่ยงอีกแล้ว
"โอเคไม่เป็นไรค่อยเป็นค่อยไปก็ได้นิเนอะ"
แทฮยองรีบพูดเมื่อเห็นสีหน้าจีมินที่ดูจะคิดหนัก จีมินเมื่อได้ฟังเพื่อนพูดแบบนั้นก็ค่อยๆยิ้มเล็กๆพยักหน้าให้แทฮยองไป
"จีมินลืมไปเลยว่ามีนัดเดี๋ยวไปก่อนนะไว้เจอกัน"
แทฮยองที่เหลือบไปมองนาฬิกาก็พบว่ามันจะเลยเวลาที่เขานัดกินข้าวกับคนตัวเล็กอีกคนแล้วจึงบอกลาเพื่อนและรีบวิ่งออกไปยังรถ
"โหมีสาวที่ไหนเนี่ยไม่ยอมเล่าให้ฟังเลยเดี๋ยวครั้งหน้าต้องสอบสวนชุดใหญ่"
จีมินยิ้มกริ่มให้เพื่อนตัวโตที่ดูรีบร้อนออกไป เห็นแทฮยองมีความสุขจีมินก็ดีใจถ้าเพื่อนมีความสุขเราก็ควรมีความสุขจริงไหม แทฮยองน่ะเหมาะกับอะไรแบบนี้ที่สุดเลย
"เราก็กลับดีกว่าคิดถึงดันเเล้วสิ"
คุณแม่คนสวยเมื่อนึกถึงลูกชายก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความสุขของจีมินแค่มีดันบีในทุกๆวันก็ไม่ต้องการความรักจากชายอื่นอีกแล้ว ใช่จีมินคิดแบบนั้นแหละ
ร่างเล็กขับรถออกมาจากสวนสาธารณะมาสักพักจู่ๆรถเขาก็ค่อยๆดับลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"
จีมินค่อยๆลงจากรถไปเปิดกระโปรงรถดู ควันโขมงพลุ่งออกมาปะปะใบหน้าสวยจนต้องเบือนหนี
"คงต้องเรียกช่างซ่อมแล้วมั้งเนี่ย"
มือเล็กปัดควันออกจากใบหน้าก่อนจะกลับเข้ามาในรถและหยิบมือถือโทรหาช่างซ่อมรถ ทางนั้นบอกว่าต้องรออีก2-3ชั่วโมงเลยแต่เขาก็ไม่อยากจะนั่งรอแบบนี้นานๆ แต่มันก็ช่วยไม่ได้เพราะตอนนี้แทฮยองก็ไม่ว่างจะรบกวนคนอื่นก็ไม่ได้ ทำได้แค่รอเท่านั้น
ก๊อกๆๆ~~~~
เสียงใครบางคนกำลังเคราะกระจกรถปาร์คจีมินไม่รู้ว่าใครแต่ก็เปิดประตูออกมาดู....
"รถเป็นอะไรหรอ"
ฟ้าเห็นใจจีมินจริงหรือเปล่าทำไมถึงต้องเป็นคนๆนี้ที่มาเจอเขาด้วย???
"จะรู้ไหมล่ะไม่ใช่รถ" ตอบส่งๆเหมือนเด็กโดนขัดใจ
"พี่ถามดีๆนะ" จองกุกยังคงทำใจแข็งถามคนน้องต่อ
"ฟังไม่รู้เรื่องหรอ บอกว่าไม่รู้อยากรู้ก็ถามมันสิ"
ให้ตายเถอะทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้น่าหมั่นไส้ซะจริง อุตส่าห์ลงมาถามเพราะเป็นห่วงแท้ๆแต่กลับโดนเด็กกวนประสาท งั้นปล่อยไว้นี่เลยแล้วกัน....
" โอเค งั้นพี่ไปแล้วนะ"
หมับ....!
"เดี๋ยว.... " มือเล็กคว้าแขนเสื้อคนพี่ไว้ คนพี่ค่อยๆหันกลับมาอีกครั้ง
"ไปส่งหน่อย.... ได้ไหม"
พูดเหมือนกัดฟันพูด จริงๆก็ไม่ได้เหมือนหรอกแต่กัดฟันพูดจริงๆนั้นแหละ จีมินกลัวความมืดแถวนี้ไม่มีไฟเลยแล้วอีกอย่าง เขากลัวว่าจะเจอคนไม่ดี ถ้าเกิดมีเหตุการณ์ทำนองนั้นเกิดขึ้นอีกจะทำยังไง ถึงจะเกลียดจองกุกแต่ก็แค่ทนนั่งรถแปปๆเดี๋ยวก็ถึงดีกว่ามานั่งรอช่างตั้ง2-3ชั่วโมงแถมไม่แน่นอนด้วย
"อือมาสิ"
"!!!!!"
ร่างเล็กตกใจจู่ๆมือหนาก็พลิกเปลี่ยนมาจับมือเขาแทน ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่าไออุ่นจากมือหนาอบอุ่นแค่ไหน แต่ก็นะต่อให้อบอุ่นเท่าเตาเผาจีมินก็ไม่เลิกเกลียดจองกุกง่ายๆหรอก
"เดี๋ยว"
"อะไรอีกคราวนี้ เปลี่ยนใจหรอ" ร่างหนาหันกลับไปเมื่อได้ยินร่างเล็กพูดอีกครั้ง
"เปล่า แต่รถยังไม่ล็อคกระเป๋าก็อยู่ในรถด้วย"
"แค่นี้ใช้ไหม ขึ้นไปเดี๋ยวไปจัดการให้เอง"
"อือ"
ร่างหนาเดินไปหยิบกระเป๋าและจัดการล็อครถให้คนตัวเล็กเรียบร้อย ก่อนจะเดินมาเปิดประตูและเข้ามานั่งฝั่งคนขับ ยื่นกระเป๋าพร้อมกุญแจรถให้คนน้องก่อนจะขับเคลื่อนรถออกไป
22:37
(ว่าไงน้องชายปกติไม่เคยโทรมามีอะไรหรอ?)
"พี่นัมไปดื่มกับผมหน่อย"
(หือ มีอะไรหรอทำไมถึงอยากดื่ม)
ปลายสายถามด้วยความตกใจปกติน้องชายคนนี้ไม่ค่อยดื่มนิ ต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆถึงโทรมาชวนดื่มแบบนี้
"มาก่อนจะเล่าให้ฟัง"
(จองกุกพี่ว่ามันดึกแล้วนะไว้วันหลังเถอะ)
"ถ้าไม่มาผมไล่พี่ออก"
(...... เออๆดื่มบ้านมึงเลยนะออกไปดื่มข้างนอกเดี๋ยวเป็นข่าว เข้าใจนะคุณประธาน!)
"อือ" ปลายสายกระแทกเสียงก่อนจะตัดสายไป
จริงๆแล้ววันนี้จองกุกก็นอนบ้านตัวเองนั้นแหละคุณพ่อเขาไม่ได้บอกให้ไปค้างบ้านใหญ่หรอก เขาแค่หาข้ออ้างกับแฟนสาวเท่านั้น จะว่าไงดีเวลานี้เขาอยากจะทำความเข้าใจตัวเองก่อน
ไม่นานนักนัมจุนก็มาถึงเขาถือขวดโซจูมาด้วยหลายขวด เมื่อเข้ามาในบ้านจองกุกไม่พูดอะไรสักคำเอาแต่กระดกน้ำสีอำพัน กระดกแล้วกระดกอีกนัมจุนที่ไม่กล้สเอ่ยอะไรตอนนี้ทำหน้าที่แค่รินน้ำสีอำพันให้คนน้อง
"..... สับสน"
จู่ๆน้องชายคนสนิทก็เอ่ยออกมาเพียงสั้นๆแต่ดูเเววตาน้องแล้ว มันสับสนขั้นรุนแรงเลยนะนั้น
"ไหนเรื่องอะไร พูดมาท่านประธาน"
"ผมจะเริ่มยังไงดีว่ะพี่... ผมไม่ได้เจอคนๆนึงนานแล้ว"
"แล้ววันนี้... ผมก็ได้เจอ ผมคิดมาตลอดว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา"
นัมจุนยังคงนั่งฟังเงียบๆ รู้หรอกว่าคนๆนั้นคือปาร์คจีมิน เขาอยากจะรู้จริงๆว่าจองกุกจะพูดอะไรต่อไป
" แล้วยังไงต่อ"
" ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรแต่ผม... ก็ไปจูบเขา"
" ห่ะ! มึงไปจูบเขาทำไมเขาไม่ใช่เมียมึงแล้วไอ้น้อง" นัมจุนพยายามอธิบายให้ท่านประทานได้เข้าใจ ในตอนนี้จองกุกไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับจีมินได้แล้ว อีกอย่างตอนนี้จีมินก็คือคนดังถ้ามีคนเห็นต้องกลายเป็นข่าวแน่ๆ
" อยู่ให้ห่างเลยนะเดี๋ยวก็ได้เป็นข่าว จีมินน่ะเดี๋ยวนี้ทำอะไรก็มีคนตามตลอดนักข่าวปาปารัสซี่งี้เยอะสัส"
"เขาดังขนาดนั้นแล้วหรอ...." ไม่คิดเลยว่าจีมินที่แสนน่ารักที่ทุกคนต่างก็สามารถเข้าใกล้ได้สนิทสนมได้ จะเป็นคนที่ไม่ควรเข้าใกล้ซะแล้ว
"ผมถามอะไรหน่อยสิ จีมินมีข่าวเรื่องเดทบ่อยไหม"
" อืม ก็บ่อยนะที่เมกาอ่ะกับคนทั่วๆไปก็มีแต่ก็มีคนที่ท่านพอจะรู้จักอยู่สองคน"
นัมจุนเรียนประธานที่รักให้ทราบ เขาเป็นผู้จัดการแทฮยองเพื่อนสนิทจีมิน และรู้จักกับจีมินไม่แปลกที่จะติดตามข่าวน้องหรอก
"ใคร? " มือที่กำลังจะกระดกน้ำสีอำพันหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำที่ว่า ก็มีสองคนที่เขาพอจะรู้จัก คิ้วหนาขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยใครกัน?
"คุณซอกจินพี่ชายคุณ กับจองโฮซอก"
พี่จินไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะแทฮยองน้องรัก? เคยบอกกับเขาแล้วว่าพี่จินแอบชอบจีมินมานาน แต่ว่าโฮซอกเขาไม่รู้เลยว่าทำไมจึงเป็นเขา
"แล้ว.... จีมินตอบข่าวพวกนี้ยังไง"
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรที่เห็นก็เพื่อนๆพี่ๆทั้งนั้น"
" จะจริงหรอพี่.... " จองกุกพูดด้วยแววตาที่ดูเศร้าหมองแต่เจ้าตัวคงไม่รู้
"ไม่รู้ แล้วท่านมึงจะอยากรู้ไปทำไม คงไม่ได้คิดจะกลับไปหาเขาหรอกใช่ไหม?" นัมจุนแกล้งถามคนน้อง ขอฟังคำตอบหน่อยเถอะว่าจะตอบแบบไหน
" ไม่หรอก ผมอาจจะแค่รู้สึกผิดพอเจอก็เลยสับสน"
"....... ก็ดีแล้วมึงก็มีลิซ่าแล้ว"
พูดถึงแฟนทำไมต้องปวดใจ? มันไม่ควรเป็นแบบนี้นิ เมื่อก่อนก็มีความสุขกันดีจะตาย แต่ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกขาดหายเป็นเพราะอะไรกันนะ....
ดื่มมาพักใหญ่จองกุกก็เริ่มเมาจนไม่มีสติ เพ้อเจ้อไปเรื่อย นัมจุนที่ได้ฟังก็ขำน้องชายจนน้ำตาไหล ว่าแต่เรื่องอะไรกันนะที่จองกุกเพ้อ?
นัมจุนเดินออกมานอกบ้านหยิบมือถือเครื่องสวยโทรหาใครบางคน
(ไงเพื่อนมีอะไรหรอ)
ปลายสายทักทายเพื่อนอย่างสนิทสนม
"โฮปมึงกลับมาเกาหลีแล้วใช่ป่ะ"
(อือๆกลับมาเเล้วๆ มีไรว่ะ)
"คืองี้กูมีเรื่องสนุกๆให้ทำมึงสนใจป่ะ รับลองสนุกจนปฏิเสธไม่ลง"
(อือหือ พูดมาขนาดนี้ให้ไวเถอะกูสนใจอยากรู้ใจจะหายแล้วเนี่ย)
จองโฮซอกเมื่อได้ฟังคำเคลมก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่าสนใจมาก พูดเปิดขนาดนี้ถ้าธรรมดาไม่น่าสนใจเขาจะด่าเพื่อนให้ โทรมาดึกๆดื่นๆแถมพูดเรื่องไม่สนุกด้วย
" คืองี้............................ "
09:09
"อือ~~~"
เสียงครางเล็กๆจากลำคอของร่างสูงที่มึนเมาจนสติหลุดไป กำลังงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ พอลุกขึ้นแล้วก็นั่งมองรอบห้องอยู่สักพักสงสัยเมื่อคืนคิมนัมจุนจะแบกเขาขึ้นมาทิ้งไว้บนเตียงแล้วกลับไป
" อ่าปวดหัวจัง.... ทำไมไม่รู้มาก่อนเลยว่าเตียงมันใหญ่ขนาดนี้" บ่นว่าปวดหัวสักพัก ก็เริ่มสังเกตว่าเตียงตัวเองมันใหญ่เกินความจำเป็นนอนคนเดียวใช่สิแต่ก่อนนอนกับจีมินนิน่าเลยไม่คิดว่ามันใหญ่เกินไป
"วันนี้ตอน 11:00 ต้องเข้าไปประชุมนิรีบหน่อยแล้วกัน"
เมื่อมาถึงบริษัทจองกุกก็มองนาฬิกาซึ่งตอนนี้ยังเหลือเวลาอีก20นาที ก่อนจะเริ่มประชุม ท่านประธานจึงได้เดินไปยังคาเฟ่ใกล้ๆตึก ก่อนจะไปประชุมดื่มกาแฟสักแก้วคงช่วยให้ตาสว่างขึ้นมาได้บ้าง
เมื่อมาถึงก็เข้ามานั่งและสั่งกาแฟเรียบร้อย แต่จู่ๆก็มีร่างบางที่อสนคุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านพร้อมใครอีกคน?
"จีมินเอาเหมือนเดิมใช่ไหม"
"ครับเหมือนเดิมเลย"
ชายหนุ่มที่มาด้วยได้ยินดังนั้นก็จัดการสั่งทันที พวกเขาคงไม่รู้เลยมั้งว่ามีสายตาคู่นึงมองอยู่ตลอดเวลา
วันนี้จีมินใส่เสื้อคอเต่าลายทางสีดำขาวกับกางเกงยีนส์สีดำพร้อมผมที่ไม่ได้เซ็ตปล่อยลงมาช่างน่ารักซะจริงๆ ทั้งพนักงานทั้งแขกจ้องตาไม่กระพริบเลย
"พี่โฮปมาตั้งเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกผมเลยล่ะ"
จีมินเอ่ยถามพี่ชายที่นับถืออีกคนกลับจากเมกามาเกาหลีไม่บอกกันสักคำเลย
"ได้ยินข่าวว่าเราก็ไม่บอกพี่ฮ่าๆๆ" เจโฮปหัวเราะเมื่อตอบกลับน้องแต่ฟังดูเหมือนจะยอกย้อนซะมากกว่า
"พี่อ่ะ... ฮ่าๆๆ" ไม่นานจีมินก็ลั่นหัวเราะตามคนพี่ ไม่ว่าเจโฮปจะอยู่ที่ไหนที่นั้นมักจะมีแต่เสียงหัวเราะและความสุขเสมอเลย
"เออจีมินพี่มีเรื่องจะบอก" จู่ๆเจโฮปก็เปลี่ยนท่าทีพรางยกมือเป็นเชิงบอกให้น้องขยับเข้าไปหาใกล้ๆ
คนตัวเล็กขยับเข้าไปตามที่พี่บอก ตอนนี้หน้าจีมินใกล้ชิดกับเจโฮปเพียงไม่กี่เซน มือหนายกขึ้นพาดคนไหล่น้องคุยกระซิบกระซาบ ดูท่าทางสนุกสนานหัวเราะคิกคักๆ จนคนอื่นเริ่มหมั่นไส้ แต่คนอื่นที่ว่าคงมีแค่คนเดียว เพราะคนอื่นๆเขาก็มองว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องที่ดูน่ารักดี
ขายาวสาวเท้าเดินไปยังคนทั้งสองที่ใกล้ชิดกันเหลือเกิน ก่อนจะถือวิสาสะดึงตัวคนตัวเล็กลุกขึ้นยืนโดยไม่ทันตั้งตัว จนร่างเล็กเซไปติดอกกว้าง
"อ้าวจองกุกน้องรักไม่เจอกันนานสบายดีไหม"
เป็นโฮซอกที่เอ่ยทักทาย ตอนนี้ทุกคนในร้านเริ่มมองกันใหญ่แล้วเขาจึงพยายามจะกู้สถานการณ์จู่ๆจองกุกก็เข้ามากระชากจีมินให้ลุกขึ้นขนาดนี้ใครจะไม่ตกใจ
"สบายดีครับ ผมฝากจ่ายแล้วก็ถือซะว่าผมเลี้ยงนะ"
หยิบเงินวางให้ที่โต๊ะพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็ลากจีมินออกไปเลย จีมินตกใจจนยังไม่ได้พูดอะไรสักคำพอลากออกมาก็ยัดร่างเล็กเข้าไปในรถก่อนจะไปขึ้นด้านคนขับและเคลื่อนรถออกไป
รถสปอร์ทสีดำเงาขับออกมาด้วยความเร็ว จีมินนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ จนรถมาจอดที่ๆเขาคุ้นเคย
ที่ๆมีความทรงจำมากมายและความรู้สึกที่หดหู่ที่ได้รับตลอดเวลาที่ได้ชื่อว่าเป็นเมีย
จองกุกหยิบมือถือโทรบอกว่าวันนี้ยกเลิกประชุมด่วน....
"ลงมา..." จองกุกมาประตูให้และเอ่ยบอกให้คนตัวเล็กลงจากรถ
"ไม่.... พามาทำไมไม่ได้อยากมา" จีมินกอดอกตอบเสียงแข็ง
"อย่าให้ต้องใช้กำลังลงมา"
พูดแล้วพูดอีก อีกคนก็ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย ร่างหนาเริ่มโมโหจนทนไม่ไหว จึงก้มตัวลงไปมือข้างนึงข้ามไปอีกฝั่งเหมือนต้องการจำกัดพื้นที่ไม่ให้อีกคนขยับหนี ส่วนมืออีกข้างถูกส่งไปยกใบหน้าสวยให้หันมาและแน่นนอนว่า
ปากหนากดจูบลงบนปากคนตัวเล็กคลึงเค้ลากลีบปากสวยอย่างยั่วยุ มือเล็กพยายามดันคนตัวโตกว่าออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงไม่ได้
เนิ่นนานกว่ารสจูบจะจบลงคนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยใส่คนตัวโตโกรธจนต้องกัดปากตัวเองไว้แล้ว แขนแกร่งอุ้มร่างเล็กออกมาจากรถเดินตรงไปยังในบ้าน....
ต้องบอกว่าห้องนอนหรือเปล่านะ?
"พาขึ้นมาทำไม จะกลับบ้าน" จีมินที่ถูกวางลงบนเตียงพูดพร้อมจะลุกออกไป
"ก็นี่บ้านไงจำไม่ได้หรอ" จองกุกยกยิ้มมุมปาก
"ไม่ใช่บ้านผมตั้งนานแล้วนะโทษที"
จีมินยังคงจะเดินต่อแต่ก็ถูกร่างหนามาดักหน้าไว้เหมือนเดิม
"เคลียร์กันก่อน"
"จะต้องเคลียร์อะไรอีก" ใบหน้าสวยเริ่มแสดงอาการโกรธขั้นรุนแรง
"ที่คาเฟ่ทำอะไร คนอื่นมองเยอะแยะไม่อายหรอ"
" หึ อายหรอ? ทำไมต้องอายคนคุยกันปกติ พี่ต่างหากล่ะไม่อายหรอทำอะไรจู่ๆก็มาลากคนอื่นแบบนั้น"
"อย่าปากดีให้มากจีมิน" จองกุกเริ่มเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มนั้นบ่งบอกได้ดีว่าเขาเริ่มจะโกรธมากๆแล้ว
"..... ทำไมหึงหรอ ว่าไง" จีมินแสยะยิ้มมุมปากจากอารมณ์โกรธเมื่อครู่ ตอนนี้เขาเริ่มอยากจะกวนประสาทคนตรงหน้าแล้วสิ
" เปล่านิ... "
"ถ้าเปล่า ครั้งหน้าก็อยู่เฉยๆอย่าเข้ามายุ่ง"
พูดเพียงเท่านั้นจีมินก็เดินกระแทกไหล่ออกไปทิ้งไว้เพียงร่างสูงที่ยังคงสับสน มันก็จริงทำไมเขาต้องหงุดหงิดเวลาจีมินอยู่กับคนอื่น ทำไมต้องทำแบบนั้น
ร่างเล็กเดินลงมายิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นอีกคนแสดงอาการแบบนั้น จีมินพอใจไม่น้อยเลย ทว่าก่อนจะก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายเขากลับมองเห็นร่างระหงเดินยิ้มมาแต่ไกล รอยยิ้มที่ใบหน้าหวานหุบลงในทันที
ให้ตายผู้หญิงคนนี้มาถูกเวลาซะจริง....
แม้ในใจจะแอบเซ็งๆแต่ขาเรียวก็รีบวิ่งกลับไปบนห้องของร่างสูง จีมินเห็นจองกุกนั่งอยู่บนเตียงมือทั้งสองกุมขมับเหมือนกำลังใช้ความคิด จีมินไม่พูดพร่ำเพรื่อเดินตรงไปหาร่างสูงทันที
"พี่กุก..." เมื่อได้ยินเสียงคนน้องจองกุกก็หันขึ้นไปหาทันที จองกุกแอบตกใจคิดว่าจีมินน่าจะกลับไปแล้วซะอีก
".... จะว่าไปแล้ว ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกันนะ"
ไม่รีรอพูดจบก็โน้วใบหน้าลงมากดจูบปากหนาทันที แววตากลมโตของคนพี่เบิกกว้างตกใจกับการกระทำนี้ จีมินสอดมือคล้องคอคนพี่ขาเรียวค่อยๆนั่งลงบนตักของจองกุก
มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับเอวบางไว้ให้แนบชิดอีกมือก็ดันท้ายทอยคนตัวเล็กเพื่อกระชับจูบให้ร้อนแรงขึ้น
ปาร์คจีมินคิดจะทำอะไรกันแน่จู่ๆก็จูบเขา ตั้งใจจะปั่นประสาท เล่นกับความรู้สึกเขาอย่างนั้นหรอ
"จองกุก!!!!"
"ลิซ!!"
༒END༒
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น