ซูจื่อ นางผู้อยู่ในหวี

ความทรงจำของนางหายไปเมื่อสี่หมื่นปีก่อน 

ไม่แน่ใจว่าตนนั้นเป็นมารหรือเทพ เป็นภูตผีหรือปีศาจ 

นางอาศัยอยู่ในหวีเกล็ดมังกร รับไออุ่นจากอกมนุษย์ผู้ชาย เพื่อต่อลมหายใจ! 

อาจกล่าวได้ว่าซูจื่อรู้จักบุรุษแทบทุกประเภท หวีเกล็ดมังกรอันเป็นที่จองจำของนาง ถูกเปลี่ยนเจ้าของมานับร้อยนับพัน เจ้าของบางคนแลเห็นนางในยามค่ำคืน บางคนได้ยินเสียงนางกระซิบ ทว่ายังมิมีผู้ใดสามารถแตะต้องและสัมผัส 

กระทั่งหวีตกอยู่ในมือ เสวี่ยหานปิง 

บุรุษสุดเย็นชาผู้มีวาจาคมกริบปานใบมีด มีนัยน์ตาเยือกเย็นดุจชื่อเขา ทว่ากลับมีแผ่นอกที่อุ่นเสียจนซูจื่ออยากพลีกายถวายร่าง! 

 แต่ทว่า... เสวี่ยหานปิงมิเหมือนเจ้าของคนก่อนๆ เขามิใช่บุรุษที่ชอบพกหวีติดกาย ทุกวันเขาจะวางหวีไว้เพียงข้างหมอน ปล่อยให้นางในหวีเหน็บหนาวอ้างว้าง ประหนึ่งสาวทึนทึกอยู่บนคาน ไร้ไออุ่นจากอกชาย! 

"เสวี่ยหานปิง...ข้าหนาว...ช่วยเอาหวีซุกอกท่านที" 

ซูจื่อทำตาปริบๆ อ้อนเจ้าของหวี  

หานปิงมองปราดมาด้วยสายตาเย็นชายิ่ง 

"ผู้ใดพกหวีเข้านอนบ้างเล่า หากเจ้าอยากได้ไออุ่น ก็ขยับเข้ามากอดข้าเองเถิด" 

ซูจื่อกัดฟันอย่างเคืองๆ "ถึงเจ้าจะตัวสูงกว่าข้า แต่ข้ายังจำได้แม่นว่าเจ้าอายุน้อยกว่าข้าตั้งสามหมื่นเก้าพันเก้าร้อยหกสิบเก้าปี เช่นนี้ข้าคงกอดเจ้าไม่ลง" 

"แล้วแต่เจ้า.." หานปิงตอบเรียบเฉย แล้วเอนกายลงนอน มิได้อ้อนวอนจะแตะต้องสตรีที่ไม่รู้แน่ชัดว่าคนหรือผีกันแน่ 

"นี่! อย่าให้ข้าต้องใช้กำลังนะ เจ้าเด็กเมื่อวานซืน" 

"ข้าหาใช่เด็กเมื่อวานซืน ข้าพร้อมจะเป็นสามีเจ้าทุกอึดใจ อย่าทำให้ข้าหมดความอดทน ข้าไม่อยากพิสูจน์ด้วยการร่วมหอลงโรงกับผีอย่างเจ้า"

"อ๊าย! ข้าไม่ใช่ผี" 

"แล้วเจ้าคือสิ่งมีชีวิตแบบใดกันเล่า" 

"ข้าก็ไม่รู้!"