คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราววันแรกกับลูกบาสพิฆาต
เรื่องราววันแรกกับลูกบาสพิฆาต
“พ่อคะ!!!หนูไม่อยากไปโรงเรียนTT^TTหนูเรียนกับครูกังวูก็ได้นี่คะ”
“ครูเค้าไปแล้วนะลูก”
“ไม่เอาหนูไม่ไปT_T,TT_TTหนูจะเรียนกับครูกังวู”
“ครูเค้าตายไปแล้ว!!!”
“-*- อะไรนะคะ ไหนพ่อบอกว่าเค้าไปต่างประเทศไม่ใช่หรอคะ”
“ครูเค้าตายไปแล้วลูก”
“ไม่จริง ไม่จริง (-- )( --),(-- )( --)”
“เพราะฉะนั้นพ่อถึงจะให้ลูกไปโรงเรียนยังไงหล่ะ”
“…”
“ลูกคงไม่อยากให้ครูกังวูผิดหวังใช่มั้ย”
“...ค่ะ หนูจะไป”
“ดีมาก^^แล้วอย่าลืมเอาผ้าปิดปาก แอลกอฮอลล์ แล้วก็ถุงมือไปด้วยล่ะทีโรงเรียนมันสกปรก เอาหล่ะ ชาวลางขับรถไปส่งคุณหนูที”
“เชิญครับคุณหนู”
บรึ่น~~~คุณชาลวาง คนขับรถที่ทำงานให้คุณพ่อมาตั้งแต่ชั้นยังไม่เกิดแต่ปัจจุบันเค้ามีหน้าที่ขับรถ-ส่งชั้นไปโรงเรียนทุกวัน ถ้าจะเข้าในโซลจะต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงแต่วันนี้ชั้นรู้สึกเหมือนว่ามันใช้เวลาแค่10นาทีในการที่จะมาถึงโรงเรียน บรรยากาศรอบๆแน่นอนว่ามันเต็มไปด้วยฝุ่น ควันมากมายเพราะโรงเรียนอยู่ในเขตตัวเมือง คุณชาลวางจอดรถที่หน้าประตูโรงเรียน ชั้นมองผ่านหน้าต่างไปแล้วแทบจะเป็นลม นี่หรอโรงเรียนที่ชั้นจะต้องมาเรียนทุกวัน-_-‘
“แล้วผมจะมารับตอนเย็นนะครับ” พูดจบคุณชาลวางก็ขับรถออกไป ชั้นมองตามจนภาพของรถหายไป
ตึก ตึก ตึก ทุกอย่างที่นี่มันช่างสกปรกเหลือเกิน ทั้งดิน ทั้งฝุ่น อี๊!!!!ชั้นอยากกลับบ้านจัง
“นี่ๆเทอดูยัยนั่นสิ หล่อนใส่ผ้าปิดปากด้วย” เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆชั้นพูดขึ้นกับเพื่อนของเทอ
“อี๊...สงสัยจะเป็นโรค เราไปห่างๆเถอะ” พูดจบเด็กทั้งสองก็เดินไป พวกหล่อนไม่รู้หรอไงว่าชั้นไม่ได้หูหนวกนะ ชั้นได้ยินทุกคำที่พวกหล่อนพูด แง๊ๆๆๆๆชั้นจะกลับบ้าน ชั้นไม่อยากเรียนร่วมกับเด็กพวกนี้
“จีฮุน หนูต้องไม่ทำให้ครูผิดหวัง ตั้งใจเรียนนะ”นั่นคือสิ่งที่ครูกังวูมักจะพูดกับชั้นบ่อยๆ
ฮึ่ม*_*เอาหล่ะ ชั้นต้องเข้มแข็ง ชั้นจะไม่ทำให้ครูต้องผิดหวัง
แอ๊ด....เหวอOoOนี่หรอ สภาพที่เค้าเรียกว่าห้องเรียน ทำไมมันสกปรกอย่างนี้หล่ะ อี๊..มองไปตรงไหนก็มีแต่ขยะ
*ชั้นจะนั่งตรงไหนดีเนี่ย* นี่คือสิ่งแรกที่ผุดขึ้นในใจของชั้นระหว่างที่เดินหาที่นั่ง เอ๊ะ...โต๊ะนี้ดูสะอาดดี ชั้นจึงวางกระเป๋าหนังสีดำลงบนโต๊ะที่ชั้นคิดว่าสะอาดที่สุดในห้อง
กริ๊งงงงงงงงงงง
“เอาหล่ะ นักเรียนทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่ เพิ่งย้ายมา เอ้า!!ตบมือต้อนรับเพื่อนหน่อยสิจ๊ะ”
แปะ แปะ แปะ เด็กนีกเรียนทุกคนในห้องตบมือแบบไม่ค่อยเต็มใจ
“ออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักหน่อยสิจ๊ะ^^” คุณครูสาววัย30ต้นๆผู้สวมแว่นตากรอบดำพูดขึ้น
“......”
“นี่เทอๆดูยัยเด็กใหม่นั่นสิ หล่อนใส่ถุงมือด้วยแหละ
“สงสัยจะเป็นคุณหนูมั้ง ไม่อยากจับอะไร กลัวจะมือเลอะ”
เด็กผู้ชาย2คนข้างหน้าพูดพร้อมกับหัวเราะกิ๊ก กั๊ก
“นี่ๆพวกเทอหน่ะ เงียบๆหน่อยสิ -_-‘ หนูจ๋าออกมาเลยไม่ต้องอายหรอก^^”
ตึ้ก ตึก ตึก หัวใจชั้นเต้นรัว เร็วและดังจนแทบจะกระเด็นออกมาอยู่แล้ว
“หะ...หะ....หวัดดีจ๊ะ ชั้นชื่อยุนจีฮุน ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” ชั้นกลายพเป็นคนพูดติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ทุกคนมีคำถามที่จะถามจีฮุนมั้ยจ๊ะ”คุณครูสาวพูดเสียงใส
โอม เพี้ยง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยลูกด้วย ได้โปรดอย่าให้มีคนถามเลยเถอะ
พรึ่บบบบบบบบ นักเรียนในห้องแย่งกันยกมือเพื่อที่จะได้ถามคำถาม โอ้..ไม่นะ แย่แน่เลยชั้น
“อ่ะ...เชิญจ๊ะ วูจิน” เด็กสาวผมเปียหันไปยิ้มให้เพื่อนข้างๆขณะที่ยืนขึ้น
“หนูสงสัยว่าทำไมเค้าต้องใช้ผ้าปิดปากกับถุงมือด้วยคะ หรือว่าเค้ารังเกียจพวกหนูคิดว่าพวกหนูสกปรกเพราะว่าพวกหนูไม่ได้มาจากครอบครัวเศรษฐีคะ” พูดจบเด็กสาวที่มีชื่อว่าวูจินก็หันลงแล้วหันไปหัวเราะกิ๊ก กั๊กกับเพื่อนที่นั่งอยู่รอบๆเทอ
“......”
“ว่าไงจ๊ะ จีฮุน” ครูสาวพูดพร้อมขยับแว่นกรอบดำให้เข้าที่
“คือ....หนู.....หนูคิดว่าทุกอย่างมันสกปรกค่ะ^^’ ”
“........OoO.......หรอจ๊ะ บางครั้งครูก็คิดอย่างหนูเหมือนกันนะ เอาหล่ะกลับไปนั่งที่ได้แล้วจ๊ะ” อ๊ายยยยยยยยยยยย ชั้นจะบ้าตาย ทุกคนไม่เข้าใจหรอว่าทุกอย่างมันสกปรก
ชั้นรีบวิ่งนั่งที่โต๊ะและทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความรวดเร็ว แต่......
ตุ๊บบบบบบบบบบ ชั้นกำลังนั่งอยู่ที่พื้นท่ามกลางความตกใจของครูและเสียงกัวเราะของนักเรียนคนอื่นๆในห้อง
“ขอโทดที คือชั้นตั้งใจว่าจะดึงเก้าอี้ให้เทอนั่ง แต่สงสัยว่าจะดึงแรงไปหน่อย อิอิ” ยัยวูจินตีหน้าพูดทำเป็นว่าเทอเสียใจ
“นี่ๆๆเกิดอะไรขึ้น นั่งที่ให้เรียบร้อยแล้วเปิดหนังสือไปหน้า...” สงสัยว่าครูจะมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะชั้นนั่งหลังสุดของห้อง ชั้นลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อยและเปิดหนังสือตามที่ครูบอก
วันนั้นทั้งวันชั้นไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย เห้อ....แต่ชั้นจะพยายามเพื่อพ่อ แม่ และครูกังวู ชั้นต้องทำให้ได้
กรี๊งงงงงงงงงงงงง เสียงออดโรงเรียนเหมือนเสียงที่สวรรค์ส่งมาโปรด ในที่สุด ชั้นก็จะได้กลับบ้าน ดีใจจัง^^
“เห้ยๆๆส่งมาๆ ชั้นชู๊ตเอง” เสียงนั่นดังมาจากโรงยิม อี๊........พวกนักบาสเวลาเล่นเสร็จก็มีเหงื่อ หยะแหยงจิงๆ
“เห้ยๆๆๆ เทอหลบเร็วๆ!!!!” ชั้นหันไปดูต้นเสียง เหวออ.....ลูกบาสนี่ มันกำลังพุ่งมาทางชั้นทำไงดี
กรี๊ดดดดดดดดดดดด สิ่งเดียวที่ชั้นพอจะทำคือนั่งขดตัวลง เอามือปิดหน้าปิดตา
ปึ้กกกกกก
เอ๋.....นี่ก็นานแล้ว ลูกบาสน่าจะโดนตัวชั้นแล้วนี่นาก็มะกี้มันพุ่งมาหาชั้นชัดๆ
ชั้นค่อยๆลืมตา ก็เห็นอะไรคล้ายๆมือคน พอลืมตาชัดๆนี่มันมือคนจิงๆด้วยกำลังบังลูกบาสให้ชั้น มือใครกันเนี่ยย
“นี่!!!!ยัยเฉิ่ม มายืนบื้ออะไรตรงนี้-_-‘ “
“.....”
“เป็นใบ้หรอไง ขอบคุณซักคำก็ไม่มี เห้อ....ชั้นต้องมาเจ็บมือเพราะคนใบ้หรอเนี่ย” ชั้นไม่กล้ามองหน้านายนั่น แค่ฟังเสียงชั้นก็กลัวแล้ว นายนั่นพูดละก้อสะบัดมือไปมา
“นี่....เป็นใบ้จิงๆหรอเนี่ย ยัยเฉิ่ม” อี๊ๆๆๆๆๆๆๆชั้นทนไม่ไหวแล้วนะยะ
“ชั้นตังหากที่นายจะต้องขอโทด นายกล้าดียังไงเอามือสกปรกๆมาใกล้หน้าชั้น ดูสิมีแต่เหงื่อ- -‘ สกปรกที่สุด”
“เทอเป็นโรคอะไรเนี่ยต้องใส่ผ้าปิดปากด้วย” ดูเหมือนนายนั่นจะไม่สนใจที่ชั้นพูดเลย กลับดึงผ้าปิดปากชั้นเล่น
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย นายไม่รู้หรอไงว่าทุกอย่างมันสกปรก รวมทั้งตัวนายด้วย-_-‘ ”
“555 ตลกฟ่ะ เทอชื่ออะไรอ่ะ”
“ไม่บอก” เชอะ ยังไงๆชั้นก็ไม่บอกหรอกย่ะ เรื่องอะไรชั้นต้องบอกด้วย
“ต้องบอก” นายนั่นพูดพร้อมเอาหน้ามาใกล้ๆ ชั้นเลยหลับตาปี๊ แต่ก็ยังฝืนใจพูดไปว่า
“ไม่บอก”
“ต้องบอก” นายนั่นพูดพร้อมเขกหัวชั้นดังโป๊ก
“นายมีสิทธิ์อะไรเอามือสกปรกๆมาถูกตัวชั้นเนี่ย” พูดจบชั้นก็ผลักนายนั่นพร้อมกับวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อที่จะขึ้นรถที่คุณชาลวางขับมากลับบ้าน
แอ๊ดดดดดดดด ชั้นเปิดประตูสีขาวบานใหญ่ด้วยความอ่อนแรงหลังจากที่ต้องทะเลาะกับนายคนนั้น
“โรงเรียนเป็นไงบ้างลูก สนุกมั้ย” พ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่กลางบ้านหันมาพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ทุกอย่างมันสกปรกมากเลยค่ะ”
“ขนาดนั้นเชียวหรอ แล้วลูกอยู่ได้มั้ย” พ่อพูดพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง
“ได้ค่ะ...หนูเรียนได้” ชั้นพูดทั้งๆที่ในใจไม่ได้คิดอย่างนั้นแต่เพื่อพ่อจะได้สบายใจชั้นจึงพูด
“งั้นหนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ”
แกร๊ก เห้อในที่สุดชั้นก็อยู่ในห้องที่แสนสะอาดของชั้น
“ดงวา!!!คิดถึงชั้นมั้ยจ๊ะ”
ดงวาก็คือเพื่อนของชั้น เทอเป็นตุ๊กตาหมีสีขาว อาจจะเป็นเพราะว่าชั้นไม่ค่อยจะมีเพื่อน ดงวาจึงเป็นคนที่ชั้นจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
“เห้ออออออออ เตียงที่แสนจะสบายของชั้น” ชั้นพูดขึ้นลอยๆพร้อมกับกลิ้งตัวไปมา แล้วก็มานั่งคิดว่า ทำไมนายนั่นถึงกล้ามาถูกตัวชั้น คิดแล้วมันน่านัก ชั้นเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือไม้สีขาวที่ตั้งอยู่ข้างๆหน้าต่างบานใหญ่ ทุกอย่างบนโต๊ะถูกจัดอย่างเรียบร้อยและแน่นอนว่ามันไม่มีฝุ่นเกาะแม้แต่นิดเดียว ชั้นเปิดเก๊ะหยิบรูปถ่ายของชั้นที่ถ่ายเมื่อ10ปีที่แล้ว ตอนนั้นชั้นแค่7ขวบเอง ในรูปใบนั้นมีชั้นยืนคู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ชองจุนโซนั่นเองนี่ก็10ปีแล้วสินะที่เค้าไปเรียนอเมริกา เพื่อนชั้นคนนี้แน่นอนว่าเค้าเป็นคนสะอาดสะอ้าน ผิวของเค้าขาวเนียน ผมและตาเป็นสีน้ำตาลอ่อน นี่เป็นรูปใบเดียวที่ชั้นถ่ายกับเค้าก่อนที่เค้าจะไปเรียนต่อ
ความคิดเห็น