testroomlap,box-รก☂ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #13 : love trouble c.8

*มีเพลงออโต้ อ่านไปฟังเพลงนี้ไปมันได้บรรยากาศฟินดีนะ?
ถ้าไม่ชอบก็กดหยุดก็ได้นะเอ้อ

Chapter 7 Goodbye :( day 4,5

      อุว้ะห้าห้า สะใจจริงๆวุ้ย นังชะนีสองคนนั้น หน้าเสียและเดินสะบัดก้นหนีไป   ไชโย!ฉันชนะแล้ววว ><  และตอนนี้นับหนึ่งพาฉันมาที่ผับข้างๆรีสอร์ท พระเจ้าช่วย วันนี้มีแต่  ‘ฉัน’ ที่ลากนับหนึ่งไปไหนมาไหน  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ ‘เขา’ ลากฉันมาแทน ว้าว ดีใจ

>< 

แต่ว่า ตั้งแต่เขาพาฉันเข้ามาก็นั่งทำหน้าหมดอะไรตายอยากราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

ไม่พูดไม่จานั่งอ้าปากค้าง แล้วก็สั่งเหล้านอกมาดื่ม

“นาย สั่งมาทำไม ฉันดื่มเหล้าไม่เป็นนะ”

“ไม่ได้สั่งให้เธอกิน T^T”  ทำไมทำหน้าหมดอะไรตายอยากอย่างนั้นล่ะ ฉันทำอะไรผิดหรอ - -

     หลังจากที่เขาสั่งเหล้ามาดื่ม จนหมดขวดแรกแล้ว เขาก็สั่งอีก สั่งอีก และสั่งอีก จนขวดเริ่มกองอยู่เต็มโต๊ะไปหมด ฉันก็ได้แต่นั่งมองเขากระดกเหล้า เอิ้กๆ เข้าปาก ก็ฉันทำอะไรไม่ถูกนี่ ตั้งแต่ฉันเกิดมาไม่เคยเห็นคนดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ =[]=  นับหนึ่ง เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง   ใบหน้าของเขาค่อยๆแดงขึ้น คงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าแน่ๆเลย  เฮ้ย! ไม่ได้เราจะปล่อยให้นับหนึ่งกระดกเหล้าเข้าปากจนตายไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง ฉันต้องห้ามเขาสิ

“นับหนึ่ง พอได้แล้ว”    ฉันจับที่ข้อมือของเขาก่อนที่เขากำลังจะยกแก้วเหล้าขึ้น

“เธอ.....”           “……………”

“ไม่ต้องมายุ่งกับช้านนน  T^T  ”

เขาสะบัดมือฉันออกแล้วยกเหล้าเข้าปากต่อ  ดื้อจริงๆหมอนี่

“นี่นายจะกินให้เป็นมะเร็งปอดตายเลยรึไงห้ะ!”            

“เหอๆ ดีให้มันตายไปเลยย ”

“อยากตายมากนักหรอ งั้นก็เชิญ!”           

“ฉันอยากตาย ฉันอยากตาย ช้านอยากต้ายยยยย โฮ โฮ.... TT”  ดิ้นๆอยู่บนเก้าอี้ พร้อมร้องไห้ฟูมฟาย

“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ไอ้โรคจิต”

“ก็เพราะเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันอยากตายยยย ”

ฉันชะงักเมื่อได้ยินที่นับหนึ่งพูด ฉันพูดไม่ออก แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“นายเมามากแล้ว กลับเถอะ ฉันพานายกลับเอง”

“อุว้าห้าห้าห้า ฉันไม่เมา ฉันยังไม่เมา ไม่กลับเว้ย”

ฉันไม่สนใจเสียงตะโกนโหวกเหวกแหกปาก ของนับหนึ่งรีบล้วงกระเป๋าตังค์ของเขาออกมาจ่ายเงิน แล้วก็เตรียมจะแบกเขากลับห้อง  น่าจะแบกไปไหวมั้งนะ?  เอ้ะ!ไม่ค่อยแน่ใจ -3- ห้องก็อยู่ใกล้ๆนี่เอง สู้สู้ ยัยเครป ไฟต์ติ้ง!

‘หนักโคตร’ ฉันเริ่มรู้สึกหนักมาก ถึงมากที่สุด ฉันเป็นผู้หญิงบอบบาง มาแบกผู้ชายตัวเบ้อเร้อ มันก็ต้องหนักสิ TT

“เธอมันตัวซวยย”    อยู่ๆเจ้าของร่างที่ฉันแบกอยู่ก็พึมพำขึ้นมา

“แล้วทำไมยะ”

“รู้มั้ย? ตั้งแต่เธอเข้ามามันทำให้ฉันซวย ซวย ซวย ฉันเหนื่อยมากที่ต้องดูแลคนบ้าอย่างเธอ”

โอเค ฉันผิดเอง

“บางครั้งเธอก็ทำให้ฉันกลัว เธอมันน่ากลัวมากกกก ยัยปีศาจจ”

“บ่นอยู่นั่นแหละ ฉันหนักนะเว่ย”

..

“รู้มั้ย เธอหน่ะมันน่ารำคาญ มีเธอมาอยู่กับฉันนะ มันรู้สึกเหมือนมีลูกเพิ่มมาอีกคนเลยย”

“…..”  ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

“ฉันไม่ใช่พ่อออ! เธอนะที่ต้องมาคอย ตามใจ มาคอยดูแลและตอบคำถามน่ารำคาญของเธอ”

“รำคาญฉันมากเลยหรอ ?”

“มากก!แล้วรู้มั้ย ยังไม่พอนะเธอมันน่าเบื่อ งี่เง่า เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล และโรคจิตได้อีก”

“....”

“ที่ฉันมาเกาะล้านเนี่ย ฉันตั้งใจว่าจะมาพักผ่อนทำใจก่อนจะต้องหมั้น แต่เธออ!”

เขาผละออกจากตัวฉันแล้วหันมาชี้หน้าฉัน

“เธอมันมาเป็นตัวซวยย ทำให้ฉันวุ่นวาย แล้วก็ซวยไปด้วยกับเธอ ฉันเกลียดเธอ! ได้ยินมั้ย  ”

“………………..”

“ที่ฉันกินเหล้า เมาเป็นหมาแบบนี้ เพราะเธอทำให้ฉันจีบผู้หญิงไม่ติด อุบะ! กำลังจะได้เบอร์มาแล้วแท้ๆ แถมเธอยังป่าวประกาศว่าฉันเป็นสามีเธอ เธอมันตัวซวยยย จริงๆเลยย ฮ่าๆๆๆ”

พรึ่บ! เขาล้มลงหลังจากที่เขาพูดจบ

    ฉัน ฉันมันดูเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันแย่มากเลยใช่มั้ย ฉันมันแย่เอง เห็นแก่ตัวด้วย ฉันมันไม่ดีเลย ฉันมันหลอกลวงฉันทำให้นายต้องเหนื่อย ทำให้นายรู้สึกแย่ขนาดนี้เลยหรอ  อืมใช่ ฉันคงเป็นคนที่ทำให้ชีวิตนายแย่มากเลยสินะ

“ฉันขอโทษนะ ”

“ฉันรู้ดีว่า แค่คำขอโทษแค่นี้มันคงไม่พอหรอก นายคงเกลียดฉันไปตลอดชีวิตเลยสินะ”

    น้ำตา อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา มันไหลออกไปทำไมไม่รู้ และมันก็ไม่ยอมหยุด ฉันเสียใจที่ทำให้เขารู้สึกแย่ มันคงเป็นความสำนึกผิดล่ะมั้ง ฉันไม่ควรจะแกล้งสลบ แกล้งบ้า แกล้งความจำเสื่อม ตั้งแต่แรกแล้ว

    ฉันปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสอง ก่อนจะถอนหายใจ และค่อยๆพยุงนับหนึ่งไปที่ห้อง ฉันแบกเขามาจนถึงห้องในที่สุดและค่อยๆวางเขาลงบนเตียง ฉันยืนมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นฉันก็ ออกไปเดินเล่นนอกรีสอร์ท เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

“เฮ้ยนั่น!! เครปเปอร์”

ฉันได้ยินเสียงเสียงหนึ่งตะโกนเรียกชื่อฉัน เสียงนั้น เอ่อ มันคุ้นหูมาก

หรือว่า?

ฉันหันหลังกลับไปมองต้นเสียง

.

.

.

.

.

“เฮียเพ!=[]=”         “แก แกจริงๆใช่มั้ยหมวย? เครปเปอร์นั่นแกใช่ม้ายยย”

เฮียวิ่งโผถลาเข้ามาหาฉัน มาดึงมือดึงไม้ เอามือแปะไปแปะมา ที่หน้าฉัน ทำเหมือนกับว่าฉันเพิ่งรอดตายจากสมรภูมิรบอันยิ่งใหญ่มาได้

“ฮะเฮียมาที่นี้ได้ยังไง”

“เฮอะๆๆ ฉันตามกลิ่นแกมา*0* ”       “ - - อะไรของเฮีย? ”

“ว้ากกก ฉันรักแกจังเลย ฉันไม่ต้องไปเฮติแล้ววว”  เฮียพูดพร้อมโผลเข้ามากอดฉัน

“เฮียจะไปทำอะไรที่เฮติ?”         “โว้ย ช่างมันเหอะ”

    เฮียไม่ยอมตอบคำถาม รีบหยิบโทรศัพท์กดโทรออก โทรหาใครก็ไม่รู้ แล้วก็เดินออกไปคุยที่อื่น  แล้วก็วิ่งกลับมาหาฉัน แล้วก็ลากคอฉันไป กรี้ดดด! นี่ฉันน้องเฮียนะมาลากฉันแบบนี้ได้ไง

“เฮี้ย จะลากคอฉันไปไหน ปล่อยนะ ปล่อยยยย!”

เฮียปล่อยฉันและยืนกอดอกมองหน้าฉัน ก่อนจะส่งสายตาเป็นประกายมาที่ฉัน

“ไปกับเฮียเถอะน้า(-0-)(*o*)(0_0)”       “ไปไหนอ่ะ”

“กลับบ้านเรา ที่รักรออยู่ *3* ? ”    

เพลงอะไรของเฮียวะเนี่ย?

“ไม่ไป - - ”    

“แกต้องไป! กับฉัน  เดี๋ยวนี้”    ว้ากเฮียขึ้นเสียงใส่ฉันน YoY

“ก็หมวยไม่ปายยยยยย”    ฉันดึงมือเฮียที่กำลังฉุดกระชากลากถูฉันอยู่

“เฮี่ยยย! อย่าให้ฉันทำแบบนี้นะ ><”       

“เฮียเว่ยย ทำไม แกจะทำอะไร”  ฉันแสะยิ้มใส่เฮียก่อนจะ

“กรี้ดดดดดดดช่วยด้วยค่า เจ้าข้าเอ้ยไอ้ผู้ชายหน้าหื่นคนนี้มันจะลากฉันไปข่มขื่น ช่วยด้วยยยย >O<”

นี่แหละไม้เด็ดของฉัน!?

“เฮ่ยไอ้หมวยย”

“ช่วย..อุ้บ!”    เฮียเพรีบเอามืออุดปากฉัน

    จากนั้นก็มีชายสามคน วิ่งเข้ามาหาฉัน และช่วยกันลากฉันขึ้นไปบนเรือสำเภารำ เย้ย เรือยอชจ์ลำใหญ่  ฉันดิ้นแล้วดิ้นอีกแต่ ฮือ.. ฉันเป็นผู้หญิงบอบบางสู้แรงผู้ชาย สี่คนไม่ไหว *0*  ไม่เอาไม่อยากไปฉันไม่อยากกลับไป ..ฉันยังไม่อยากไปจากนับหนึ่งนะ ฉันยังอยากอยู่กับเขาอยู่

“เฮีย!ปล่อยหมวยนะ”  ฉันตะโกนใส่เฮีย

“เรื่องอะไรฉันต้องปล่อยแก ไม่มีวันซะหรอก อุว้ะห้าห้า”

“ฉัน..ฉันจะไปหา นะ”

“เครป แกต้องไปหาคู่หมั้นแก”   ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบไอเฮียไร้มารยาทก็พูดแทรกฉัน TT

แต่อยู่ๆคำพูดของนับหนึ่งก็ดังขึ้นมาในหัวฉัน

‘เธอมันมาเป็นตัวซวยย ทำให้ฉันวุ่นวาย แล้วก็ซวยไปด้วยกับเธอ ฉันเกลียดเธอ! ได้ยินมั้ย’

‘ฉันเกลียดเธอได้ยินมั้ย’    ‘ฉันเกลียดเธอ’  ทำไม? อยู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บจี้ดๆข้างใน มันเกิดอะไรขึ้น มันบอกไม่ถูกเลย 

ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่ถ้าฉันไป นับหนึ่งคงรู้สึกดีมากกว่านี้ ที่ไม่มีฉันอยู่ให้รำคาญ ใช่ฉันควรไปจากชีวิตของนับหนึ่งได้แล้ว ฉันอยู่ไปก็ยิ่งทำเขาเกลียดฉันมากขึ้น  ฉันควรที่จะไปตั้งนานแล้วด้วย ที่จริงฉันไม่ควรเข้ามาในชีวิตเขาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ

“ก็ได้ ไปกันเถอะเฮีย หมวยอยากกลับบ้านนน >< ”

“หา? อะไรของแก ทำไมมันง่ายจัง =[]=”   เฮียเพจ้องหน้าฉันและเลิกคิ้วสูง

“ไม่ได้ยินหรอ หมวยอยากกลับบ้านแล้ว ไปกันเร้วว :D”

หลังฉันพูดจบฉันก็รีบวิ่งขึ้นเรือที่จอดรออยู่และหันมาส่งยิ้มให้เฮียกับลูกน้องป๊า พร้อมกวักมือเรียก   เอ่อ แบบนี้มันไม่ใช่ฉันเลยนะ =[]=

 “ไม่ใช่และแบบนี้มันง่ายไปนะเฮ่ยเครป- -”

อะไรของเฮียเนี่ยไปด้วยดีๆก็ไม่ชอบวุ้ย ไอ้เฮียโรคจิตชอบใช้ความรุนแรง -3-

“เครปแกไม่สบายใช่มั้ย?-0-”  

“ตกลงเฮียจะให้หมวยกลับไปดีๆรึจะให้หมวยอยู่ต่อ”

    และแล้วเฮียกับลูกน้องป๊าก็ตามฉันขึ้นเรือมาด้วยสีหน้าแปลกใจ มาก!   หลังจากนั้นฉันก็หลับตลอดทาง เพราะไม่อยากคิดถึงเรื่องอะไรให้มันรู้สึกแย่ ไม่สิ ฉันไม่อยากคิดให้มันรกสมองมากกว่า ในที่สุด เรือก็จอดเทียบท่า เราใช้เวลาเดินทางทั้งคืนเพื่อเข้าฝั่ง ซึ่งฉันไม่ได้นอนเลย ก็ฉันนอนไม่หลับนี่ ToT

“แล้วเราจะไปยังไงต่ออ่ะเฮียเพ”

“นั่งเครื่องบิน แล้วก็จะมีคนของป๊ามารับที่สนามบิน”

“......”   ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง

“เฮีย”  “หืม?”

“ฉันไม่อยากกลับไปจริงๆนะ”    เฮียเพที่ยืนอยู่ข้างๆฉันชะงักไป

“ทำไมไม่อยากกลับ”     “เฮียก็รู้ว่าทำไม”

“แหมแหมแหม..! แกก็แค่กลับไปหมั้น แค่นั้นเอ้ง ยังไม่ได้แต่งซะหน่อย”   เฮียพูดจบก็ตบไหล่ฉันและเดินนำฉันไป

“โห่ว!เฮีย แต่เดือนหน้าหมวยก็ต้องแต่งอยู่ดี”

ฉันดึงแขนเฮียเอาไว้ และเฮียก็หันมามองหน้าฉันก่อนจะเอามือทั้งสองข้างมันจับไหล่ฉันแล้วพูดขึ้น

“โว้ะ! เครป แกฟังฉันดีๆ ชีวิตนี้ยังไม่เคยมีใครมาจีบแกเลยนะเว่ย”

“มีนะเฮีย คนข้างบ้านเราไง แล้วก็มีอีกเยอะแยะ!” 

“วุ้ย!ไอ้พวกหน้าปลวกนั่นอ่ะนะ? ”         

ฮืออ ทำไมเฮียพูดทำร้ายน้องแบบนี้ ก็จริงนะคนที่มาจีบฉันทำไมมีแต่ พวกหน้าปลวกนะ อย่างที่เฮียว่าจริงๆนั่นแหละ T^T

“ฟังต่อ!แกไม่ต้องไปเลือกไปหาใครให้เหนื่อยด้วยเพราะแกคงหาไม่ได้ แกอายุแค่นี้ก็จะได้แต่งงานแล้ว! ไม่ต้องขึ้นคาน แกดูเฮียดิ เฮียแก่กว่าแก่ตั้งสองปี ยังไม่มีโอกาสได้หมั้นเลย”

แรงเนอะ - - กรี้ด เฮียหมายความว่าฉันหา ผอสระอัวไม่ได้หรออ

“แต่เครปยังไม่อยากมีสามีนะเว่ย T^T ”

“วุ้ย เด็กสมัยนี้เค้ามี กันตั้งแต่เลิกดูดนมแม่และ”

เรื่องจริงหรอ? มันเร็วไปมั้ยลูก - -“

“แกเชื่อเฮียสิ คนที่ป๊าเลือกให้แก เขาต้องเป็นคนที่ดี ไม่มีพ่อคนไหนอยากให้ลูกแต่งงานกับคนสะมะด๋อยก๋อยหรอก!”

“ศัพท์สก๊อยนี้มันแปลว่าอะไร= =?”   

“ไปๆ กลับบ้านได้แล้ว”  พูดจบเฮียก็รีบจูงมือฉันไป

    เหนื่อย! ไม่รู้ว่าทำไมแค่นั่งรถ นั่งเครื่องบินเฉยๆมันถึงเหนื่อยมากมายขนาดนี้  แค่เดินทางใกล้ๆนิดเดียว ก็เย็นซะแล้ว แต่ เฮือกก! ถึงแล้วนี่นา =0=  ตอนนี้ฉันยืนหน้าบ้านหลังใหญ่ที่ฉันอาศัยอยู่มา สิบเจ็ดปีเต็ม อ้าก! ทำใจเข้าบ้านไม่ได้  หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกลึกๆ ยัยเครป อย่าไปกลัว! หวังว่าป๊าคงไม่ฆ่าฉันนะ YY

“หมวยเข้าบ้านเร็ววว X’D”

พี่ชายที่แสนดี ? ของฉันยิ้มร่าพร้อมกวักมือเรียกให้ฉันเข้าบ้าน ใครมันจะไปกล้าหล่ะว้า ถ้าฉันเข้าไป ป๊าคงเอาปืนมายิงฉันแน่ =[]=

“แกยืนรออะไรอยู่ทำไมไม่เข้าบ้าน!” 

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของบุคคลผู้เป็นพ่อ ดังมาจากข้างในบ้าน ป๊าคงนั่งรอพิภากษาคดีฉันอยู่แน่เลย

หนีกลับไปอีกรอบตอนนี้ทันม้ายย T[]T

“มาม้ะยัยเครปเปอร์”  คงไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้เฮียเพกำลังจูงมือฉันเข้าบ้าน

    ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆอีกรอบ ก่อนจะก้าวผ่านประตูบ้านบานใหญ่ไป  สายตาฉันกวาดไปรอบๆในที่สุดมันก็ไปพบกับป๊า ซึ่งนั่งไข่วห้างจิบชารอฉันอยู่ที่โซฟา ป๊าหันมาสบตาฉัน  เย้ย! ทำไมมันเสียวสันหลังวาบวาบอย่างบอกไม่ถูก TT

“สะสวัสดีป๊า”  ฉันยกมือไหว้ป๊า  แต่ป๊าไม่ยอมรับไหว้ฉันและยังจ้องหน้าฉันไม่เลิก

กรี้ด!ทำไมป๊าต้องมองหน้าฉันเหมือนกับว่าฉันไปฆ่าใครตายมา เครปกลัวนะ  ในที่สุดป๊าก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดขึ้น

“นั่งลงสิ”

ฟึ่บ! ฉันรีบนั่งลงตามที่ป๊าบอก

“แกไปไหนมา”   “…………”

ฉันจะตอบป๊าว่าอะไรดี เอ่อ... จะให้ฉันตอบว่า เครปเปอร์ลูกป๊าไปเที่ยวกับผู้ชายมาค่า อย่างงี้หรอ?

ไม่ใช่และป๊าฆ่าฉันตายแน่ TT

“ในเมื่อแกไม่ตอบ ป๊าก็จะไม่ถาม แกกลับมาก็ดีแล้ว ไปอาบน้ำอาบท่า กินข้าว ขัดผิว มาร์คหน้า สปาเท้า เข้าวุฒิศักดิ์ แล้วก็นอนพักผ่อนไป พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวหมั้น ;) ”

“ห้ะ?”  ฉันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ป๊าพูด

“ทำไมแกมีอะไร”  “เปล่าค่ะ”

คุณพระช่วย! ไม่จริงน่า ปกติป๊าจะต้อง ด่าด่าด่า แล้วก็ จิกจิกจิก ทั้งซักทั้งถามทั้งด่า แต่นี่มันอะไรกัน

ฉันเดินขึ้นห้องพลางคิดไปด้วย  ฉันเปิดประตูห้องและตรงเข้าไปที่เตียงนอนและล้มตัวลง

เฮอะ!ป่านนี้นับหนึ่งคงสบายใจแล้วหล่ะที่ตื่นมาไม่เห็นฉัน นับหนึ่ง..

Day 5

10.00 น.

ผมพยุงตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ด้วยความมึนงง ก่อนจะเอามือทั้งสองข้างกุมที่หัวตัวเอง  หัวผมมันปวดไปหมด สงสัยเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าเมื่อคืนแน่ๆเลย -0-  

????

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวนอน และกดรับสาย

“ฮัลโหล”

[หนึ่งแกใกล้จะถึงบ้านรึยัง]    “O.O”  

เสียงของชายในโทรศัพท์ทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง เวรละลืมไปสนิทเลย

[แกได้ยินรึเปล่า?]   

“ฮะๆ ผมกำลังไป^o^ ”  ผมยังไม่ได้เช็คเอาท์ออกจากรีสอร์ทป๊าเลย YY

[อย่างงั้นก็ดี ฉันโทรมาย้ำแก อย่าลืมว่าแกต้องมาถึงในวันนี้เพราะพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ]    ผมกดวางสายโทรศัพท์

“โว้ยเวรเอ้ย” ผมสถบ ก่อนที่จะรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวและเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกำลังจะกลับบ้านผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมลืม

“ตัวซวย”

    เธอหายไปไหนนะ? เมื่อคืนผมก็จำอะไรไม่ได้ โว้ยปวดหัว ทำไมผมจำอะไรไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้น?  ใช่ เมื่อคืนผมกำลังกินเหล้า แล้วผม  กลับมาที่นี่ได้ยังไง? ยัยตัวซวยรึเปล่าที่แบกผมกลับมา แล้วยัยนั่นอยู่ไหน  แย่ละยัยนั่นยิ่งสติไม่ดี แถมยังความจำเสื่อมอีก จำอะไรก็ไม่ได้ หายไปแบบนี้จะเป็นอะไรรึเปล่านะ  ว้ากกกก!วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย

ผมไปถามพนักงาน โรงแรม แต่ไม่มีใครเห็นเธอเลย ผมจึงวิ่งออกไปตามหาเธอ

“ยัยตัวซวย”  ผมตะโกนเรียกเธอ

“ยัยปีศาจเธออยู่ไหน?”

ผมเอามือทึ้งหัวตัวเอง  ไอ้หนึ่งเอ้ย ทำไมแกเป็นคนอย่างงี้วะ

“โว้ย หายไปไหนวะ!”

“เฮ้ย! ยัยโรคจิต”

“เธอ เธออยู่ที่ไหน”

ผมวิ่งหายัยตัวซวยได้ชั่วโมงกว่าๆแล้ว และไม่ว่าผมจะตะโกนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

.

.

.

.

.

เธอ เธอหายไป

หายไปจริงๆ  และอาจหายไปอย่างไม่มีวันกลับมา.....

ขอโทษนะ.....

สวด. สวัสดีอีกครั้ง ♥

หลังจากหายหัวไปนาน ร่วม หนึ่งเดือน เกือบสองเดือนน นางหอยหลอดหอยดอง
คนนี้ก็กลับมาแล้วว ดองไว้นานเนอะ  ก็ขอโทษด้วยที่ผิดสัญญาเล็กน้อย ดองดองดอง นิยายทิ้งไว้
ยังไงก็ให้อภัยเค้าด้วยนะเค้าผิดไปแล้ววว จะให้ไรต์ทำอะไรก็ยอมมม (?) >//<

ขอบคุณแฟนเค้าทุกคนที่ยังรอ? ยังรอกันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย?  ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งเราไปนะ :3




"แคปเตอร์เซเว่น กู๊ดบาย "
คุณพระ! ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องมันดำเนินมาเจ็ดตอนแล้ว แต่พระนางยังออกไม่ครบเลย เพิ่งจะกลับบ้านเองด้วย - -
สำหรับตอนนี้ก็แอบดราม่านิดๆ? นิดมากถึงมากที่สุด พอดีว่าไรต์เขียนอะไรให้มันดราม่าไม่เป็น tt
เอาหละต่อแต่นี้ไปจะเริ่มมี'อะไร' มากขึ้นแล้ว เอ้ะ!แล้วมันมีอะไร? - -  


ไรท์เตอร์โคตรรักทุกคน ♥

......................................................................................................................................................

*มุมตอบเม้น

เราจะตอบทุกคอมเม้นแม้มีอยู่น้อยนิด แต่ก็เป็นหนึ่งกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ให้ไรท์
 

@ คห.1   ไม่แรงนะเอ้อ เบเบ ;)
@ คห.2    เค้ามาอัพแล้วนี่ไง้ ><
@ someone forever    โอเชเลยย -//- กลับมาอัพต่อแล้วนะ อย่างอนนะเฮ่ยย

......................................................................................................................................................

1คอมเม้น= เป็นหนึ่งกำลังใจให้ไรท์
 ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ

จ้วบบ ♥

© Tenpoints!