++ ปลายทางโพคารา ( อวสาน )++

เนื้อเรื่อง

                                             ปลายทางโพคารา ตอนอวสาน

     บอยลงจากเครื่องมันก็หารถเช่าที่สนามบิน  หาซื้อแผนที่  แล้วมันก็ขับรถมุ่งหน้าไป  "เชียงดาว" แสงแดดเริ่มอ่อนแสงลง  มันมาถึงแยกทางไปเวียงแหง  มันค่อย ๆ  ชะลอรถ  แล้วมันเลี้ยวไปตามถนนลูกรัง
   "ปลายทาง...โพคารา"    นั่นมันเจอแล้วมันยิ้ม
   มันค่อย ๆ ขับรถเข้าไป  เกือบสุดทางเป็นทางขึ้นเขา  รถมันขึ้นไม่ได้  เพราะทางค่อนข้างชัน  ไม่เป็นไร  มันรู้  ไอ้นัทอยู่บนนั้น  ป่านนี้มันคงนั่งรอดูพระอาทิตย์ตกอย่างที่มันเคยทำเป็นประจำ     บอยคิด  มันจะค่อย ๆ  ย่องไปแล้วเข้าไปกอดมันไว้ทางด้านหลัง  แล้วจะบอกมัน  บอยขอโทษ...ยกโทษให้บอยได้ไหม   ขอบอยอยู่ด้วยคนนะ  มันวิ่งขึ้นบนเขา
   มันวิ่ง...แต่ไม่เหนื่อยเลย  เพราะมันรู้ปลายทางแห่งนี้มีคนที่มันรักรออยู่
   ที่ราบบนเขาคล้าย  "ผาเดียวดาย"  จริง ๆ  แหละ  นั่นไงชิงช้า  สวนดอกไม้ที่ปลูกอยู่ริมผาไม่สดใสเลย  ดอกมันโน้มเอียงลงดินอย่างไรไม่รู้  ไอ้นัทอยู่ไหนหว่า  มันไม่เห็นใคร  ต้นไม้ใหญ่ที่ริมผามีอะไรอยู่นะ...เจดีย์เล็ก ๆ  มันตรงรี่เข้าไปดู  เข่ามันอ่อนลง  ตรงหน้าป้าย

   นวนัท  กุลประศาสน์
   ชาตะ   15   กุมภาพันธ์    2522
   มรณะ  15   กุมภาพันธ์    2546

   มันคว้าง  เสียงหัวใจมันหล่นหายไปในก้นเหว  มันกะพริบตาถี่ ๆ  ไล่หยดน้ำที่พร่ามัวที่นัยตามันมันเรียกซ้ำ ๆ
   "ไอ้นัท......ไอ้นัท....ไอ้นัท" 
   มันทรุดลงข้าง ๆ  เจดีย์กอดที่บรรจุกระดูกคนที่มันรักไว้แน่น  มันซบหน้าลงกับศพ...ไม่ใช่สิต้องเรียกกระดูก  เหตุนี้เองที่ไอ้เปี๊ยกมองมันเหยียด ๆ   "มาแล้ว..กลับไปแล้ว"  ช่ายมันมาแล้วจริง ๆ  แหละ  เดินมาพร้อมกับมันกว่าครึ่งชีวิต  แต่มันไปแล้ว  มันไปก็เพราะบอย.....
   
"ถนนสายหัวใจ...ทมยันตี" 

   หนังสือที่เปี๊ยกฝากกลับมา  มันรีบเปิดไปบทสุดท้าย  มันอ่านทั้ง ๆ  ที่น้ำตามันอาบแก้ม  "โอ...."  มะเฟืองในหนังสือมันไปเพราะมันเลือกหรืออุบัติเหตุมันไม่รู้  คนเขียนเขียนไว้ให้คนอ่านเดาเอาเอง 
   แต่...นัท...
   มันเลือกเองที่จะไปในวันเกิดของมัน
   มันไม่มีใครแล้วนี้  "ฟางเส้นสุดท้าย"  ของชีวิตมันก็หลุดลอยไป  มันกลับมาด้วยสภาพคนที่หัวใจแตกสลาย  ชีวิตมันไม่เคยได้พบกับความสุขที่แท้จริงเลย...ถ้ามันรอสักนิด.... แค่นิดเดียวเอง

   แสงตะวันเริ่มอ่อนล้า หากน้ำตาจากคนที่กอดเจดีย์ไว้ไม่ยอมหมดลงง่าย ๆ  ร้องเสียเหอะ  ร้องมันให้พอ  ให้สาสมกับที่มันรัก  สายลมหวีดหวิวขับกล่อม  เป็นทำนองเพลงส่งลา  มันต้องส่งลาเพื่อน...ไม่ใช่สิ..หัวใจของมัน...จริง ๆ  หรือ
   


     
   แสงดาวระยับระยับ  ลมพัดแรงขึ้นเพราะเริ่มดึก  สายลมที่ปะทะหน้าบอย  มันรู้สึกหนาว  แต่ใจมันหนาวกว่า  มือมันยังกอดฐานเจดีย์แน่น  สายตามันไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ    มันมาช้าไป...ไม่แม้แต่....ได้เห็นร่างอันไร้วิญญาณของคนที่มันรัก
   โลกโหดร้ายเสมอ...
   พรากคนที่มันรักจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...มันผิดหรือ มันเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา   ตอนมันอยู่โพคารา  มันหวังลึก ๆ  นัทต้องรีบตอบจดหมายมัน...แต่แล้วมันก็ได้แต่รอ...จนกระทั่ง
   มาเรีย...
   ก้าวเข้ามาในชีวิตมัน   "ไอสนุกยูสนุก  ไม่มีไรหรอก"  มันเหงา  มันเผลอไป  แต่สิ่งที่มันเผลอกลับทำลายชีวิตมันทั้งชีวิต  ทั้งหัวใจมันและหัวใจของคนที่มันรัก  ตอนงานเลี้ยง  มันดีใจแทบตาย  แต่ไอ้คนหน้าทะเล้นกลับทำยิ้มระรื่น  มันซ่อนมันปิดความทุกข์ของมันไว้อย่างดิบดี
   ลมแรงขึ้น...เพราะยิ่งดึก  น้ำค้างเริ่มตกมาปะทะหน้า  สมองมันเริ่มมึน ๆ  มันเห็นภาพราง ๆ 
   "นัท....นัท..."  มันร้องเรียกมือมันไขว่คว้า
   นั่นไงคนที่มันรัก....ยืนยิ้มให้มันอยู่  แปลก  ที่มันเอื้อมไม่ถึง  สายตามันเริ่มอ่อนแรง  แต่มือมันยังคว้าไปมากลางอากาศ  แล้วมันก็แน่นิ่งไป   สมองมันไม่รับรู้ จิตใต้สำนึกของมันมองเห็นแต่ภาพคนที่มันรัก




   แดดยามเที่ยงส่องมาถึงคนที่นอนขดตัวสั่นเทิ้มข้าง ๆ  เจดีย์องค์เล็ก  ปากมันเพ้อ...มือมันไขว่คว้าไปมากลางอากาศ
   "นัท...รอด้วย  อย่าทิ้งกูไป"
   เสียงรถ...ใช่มันได้ยิน  มาจอดที่ไกล้ ๆ  มันนี่แหละมั้ง  รถใครหว่า..หรือจะเป็นนัท  มันพยายามจะชะโงกศรีษะขึ้นไปมอง  แต่มันทำไม่ได้  หัวมันหนักราวกับใครเอาเหล็กสักพันตันมาถ่วงไว้  ปากมาแห้งผาก  รู้สึกแสบเล็ก ๆ  เมื่อน้ำลายมันมาโดน  เสียงประตูรถปิดดังบัง  ใช่เสียงคนจริง ๆ  แหละที่เดินเข้ามาไกล้ ๆ  มัน
   "บอย...ห่าเอ้ย  กูนึกแล้วเชียว  แม่งตัวร้อนยังกะไฟ"   คนตัวเล็กหน้าขาวเดินมาโอบเพื่อนมันไว้
   มันมาแล้ว....ทั้ง ๆ  ที่มันไม่อยากมา  แต่สำหรับคนรักของคนที่มันรัก  มันต้องมา  มันอาจจะโกรธ  แต่มันไม่เคยเกลียด  ตัวมันเล็กกว่า  แต่แรงมันเยอะ  มันกึ่งอุ้มกึ่งลากคนที่ไร้สติเพราะพิษไข้ ค่อย ๆ  ลากไปที่รถมัน 
   ถนนมันชัน  มันต้องค่อย ๆ  ขับอย่างระมัดระวัง  นั่นไง...รอยไถลของรถที่ตกลงไปเบื้องล่าง  บอยมันเห็นปรือปล่าวหว่า มันอาจไม่ทันสังเกต  เพราะใจมันจดจ่ออยู่กับนัท  พอรถลงมาถึงพื้นล่างเปี๊ยกรีบเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว  ปล่อยไว้นานไม่ได้  เพื่อนมันอยู่ระหว่างนาทีชีวิต  มันต้องทิ้งงานมา  เพราะมันแน่ใจ  ไอ้บอยเจอนัท  มันต้องไม่ยอมไปไหนแน่  มันคาดไม่ผิด
   มันคาดไม่ผิดเลยจริง ๆ
   มันอยู่กันมานาน...จนรู้ว่า  ทั้งนัทกับบอยมันใช้หัวใจเดียวกันได้  โลกส่วนตัวของมันสองคน  "คนอื่น"  ไม่สามารถเข้าไปได้  แม้กระทั่งมันก็เหอะ  มันได้แต่มองห่าง ๆ  เท่านั้น  แต่ตอนนี้มันต้องเข้าไป  เพราะมันไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว




   สายน้ำเกลือระโยงระยาง บอยค่อย ๆ  ลืมตา  แสงไปจากเพดานแยงตาจนมันต้องกระพริบตาถี่ ๆ  มือมันมืออีกมือเกาะกุมอยู่ มันอบอุ่น...อบอุ่นเหลือเกิน
   "นัท...นัท..."
   "กูเอง..เปี๊ยก"
   ไม่ใช่....ไม่ใช่นัท  มันค่อย ๆ  ซับความจริง  นัทไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้วล่ะ  น้ำตามันเริ่มไหล  กับสิ่งที่มันได้รู้
   "กูฆ่านัท...กูฆ่านัท  เปี๊ยก  นัทมันตายเพราะกู"  มันโหยหา
   เปี๊ยกเลื่อนมือมากุมไหล่มันไว้  มันเองก้ยังมีร่องรอยของความปวดร้าวไม่น้อย  แต่มันพยายามสู้..เหมือนกับคนที่มันรักเคยสู้  มันต้องยอมรับความเป็นจริง  แม้มันจะยากสักเพียงไหน
   "มันเป็นอุบัติเหตุน่า...มึงก็เห็นทางขึ้นบนเขาชัน  โฟล์วิงเท่านั้นแหละที่ขึ้นได้"  มันปลอบทั้ง ๆ  ที่ความจริงมันไม่ใช่
   "นัทไปยังไง...บอกกูสิเปี๊ยก"  มันจ้องหน้าเพื่อนไว้  นั่นไง  แววตาเพื่อนมันร้าว  มันเจ็บ  มันต้องรู้  มันต้องเห็น
   


   เครื่องจอดเทียบท่าผู้โดยสารต่างทยอยกันออกจากเครื่อง  เปี๊ยกเปิดมือถือ  สักพักมีข้อความเข้ามา  "กรุณาติดต่อกลับ 09-1567......"  มันทำหน้าประหลาดใจ  แต่มันก็โทรกลับ
   "สวัสดีครับ  เปี๊ยกหรือ ปล่าว"  เสียงจากปลายสาย
   "ใช่ครับ  จากไหนครับนี่"
   "ผมกฤษ นะครับ  อยุ่ไหน  มาเชียงใหม่ด่วนเลย  นัทขับรถตกเขา"
   "อะไรนะ  อยู่ที่ไหน"   นั่นแหละมันชาวาบตั้งแต่เส้นผมจดปลายเท้า  วันนี้วันเกิดเพื่อนมัน   แล้วมันเกิดไรขึ้น  มันรีบดิ่งไปที่โรงพยาบาลทันที
   แล้วมันก็ได้เปลี่ยนชุดอะไรก็ไม่รู้  ก่อนที่หมอจะนำมันเข้าไปในห้องไอซียู  นั่นไงไอ้หน้าทะเล้น  โอ.....เลือดทั้งนั้น  แม้พยายบาลจะเช็ดเลือดให้มันแต่มันก็ยังมีไหลออกมานิด
   "ไอ้นัท...ไอ้นัท   มึงเป็นไร  อย่าเป็นไรนะ" มันเกาะเตียง ตอนนี้น้ำตามันเริ่มเอ่อ  คนนอนเจ้บลืมช้าช้า ๆ  มันยิ้มแน่นอนมันยิ้มที่มุมปาก
   "เปี๊ยก..."  เสียงเรียกมันแหบแห้ง
   "อยู่กับหมอแล้ว  เดี๋ยวก็ก็หาย  ทนเจ็บอีกนิดนะ  นิดเดียวเอง"  มันคุกเข่าลงกุมมือเพื่อนไว้
   "อย่าหลอกตัวเองเลยเปี๊ยก   เรารู้...ถึงเวลา"   
   "ไม่...ไม่   มึงจะทิ้งกูไปแบบนี้ไม่ได้  กูไม่ให้มึงไป"  มันเอามือเพื่อนมาแนบกับหน้า
   "ถ้านัทไป  เอาไปไว้ที่สวนบนเขานะ  อยากดูพระอาทิตย์ตก  บอยกลับมา  มันจะได้เจอไง"
   เสียงมันเริ่มแหบ...เครื่องมือไรก็ไม่รู้  กราฟเริ่มเดินช้าลง 
   "สัญญาอะไรสักอย่างนะเปี๊ยก...."
   สัญญา....มันขอสัญญาอีกแล้ว   พยักหน้ารับแทนคำตอบ  ไอ้คนหน้าทะเล้นมันรักษาสัญญามันเสมอ
   "อย่าโกรธบอยมันนะ...รักมันให้เหมือนที่นัทรัก"
   ดูมันเหอะไอ้คนใจเด็ด....โลกของมันมีแค่บอยจริง ๆ  แหละ  แม้แต่เปี๊ยกเองก็เข้าหามันได้แค่กาย  แต่ใจมันอยู่กับคนไกลโน่น
   หมอกับพยายบาลเริ่มส่งสัญญาณ  มันรู้ตอนนี้เพื่อนมันถึงเวลาแล้ว  น้ำตามันสิไม่รู้มาจากไหน  คอมันตีบ
   "สัญญา  เปี๊ยกสัญญา  แต่เอ็งอดทนนะ  อีกนิดเดียว  ทนอีกนิดนะนัท"
   "รักเปี๊ยกนะ....รักมากเหมือนกัน  เพื่อนรัก....."   แล้วมันก็แน่นิ่งไป  กราฟเริ่มนิ่งเป็นเส้นตรง
   "ไอ้นัท....ไอ้นัท"   มันตะโกนก้องห้อง  เขย่าร่างที่เต้มไปด้วยเลือด  มันไปแล้ว...มันทิ้ง...........มันทนเพื่อจะรอลา   มันใจเด็ดจริง ๆ  แหละ  แม้แต่ตอนที่มันจะไปมันยังต้องลาเพื่อน
   โลกเริ่มมืด....เปี๊ยกมันทรุดลงข้าง ๆ  เตียง  "ถ้ากูมาตั้งแต่เมื่อวานกับมึง..มึงคงไม่  ไอ้ห่าเอ้ย  ทิ้งมันมาทั้ง ๆ  ที่รู้หัวใจมันแหลกละเอียดนี่นะ"  มันเฝ้าโทษตัวเอง
   นี่แหละ  โลก 
   มันค่อย ๆ ซึมซับเอาความจริง  แล้วมันก็ทำตามสัญญา  มันสวดศพเพื่อนสามวัน  แล้วมันก็เอาเพื่อนไปรอ  หัวใจของมัน  ตำรวจนำซองเอกสารส่งมันเป็นพินัยกรรมลงวันที่ก่อนมันเสียชีวิตไม่ถึง 6 ชั่วโมง  มันให้ที่ในไร่แบ่งเป็นสองส่วน  เปี๊ยกหนึ่งส่วน  บอยหนึ่งส่วน  และที่ที่มันอยู่ริมผา  มันยกให้บอย  "บ้าน"  มัน  อยู่ตรงนั้น
   เปี๊ยกรู้มันไม่มีวันเข้าไปใกล้ใจนัทได้เลย....สำหรับมันนัทให้ได้แค่..เพื่อนรัก  แต่...ไอ้บอย...มันคือทุกอย่าง  มันคือชีวิต 
   ภายในห้องเงียบ...บอยมองหน้าคนเล่า  น้ำตามันไหลอีกแล้ว  น่าแปลกที่มันร้องทั้งคืนแต่น้ำตามันไม่ยักหมด  มันรู้แล้ว โลกนี้โหดร้ายกับมันนัก  คนที่มันรักยิ่งชีวิตไม่เคยลืมมันแม้กระทั่งตอนที่มันจะไป  มันยังไม่โกรธ  หัวใจรักของมันยิ่งใหญ่นัก
   ไม่มีแล้ว....คนหน้าทะเล้น  คิ้วเข้ม  ตาเศร้า
   วันนี้มันไปแล้ว...มันทิ้งไว้แค่ความรักที่มันยึดเอาไว้
   "เปี๊ยก...ติดต่อวัดที่เผานัทให้ด้วยนะ  ออกจากโรงพยาบาลกูจะบวช  ใช้หนี้ให้นัทมัน"
   เปี๊ยกมาจับมือมันไว้...ต่อจากนี้ชีวิตของมันเหลือแค่สอง.....มันยิ้มให้เพื่อน  แม้ใจมันจะโกรธ  แต่มันสัญญาไว้กับนัท  มันต้องทำให้ได้