ปลายทางโพคารา 21

เนื้อเรื่อง

                                                     ปลายทางโพคารา ตอนที่ 21

เมือง Sarangkot (ซารางก้อต)
   วันที่....วันนี้ข้านั่งดูพรอาทิตย์ขึ้นว่ะ
   ...นัท...ไอ้เพื่อนเฮงซวย  ข้ารอจอมอเอ็งรอแล้วรออีก  วิ่งลงภูเขามาดูจอมอในตู้รับไปรษณีย์ที่หน้าบ้านทุกวัน  แต่ไม่มีแม้แต่เงา  เอ็งไม่รู้จริง ๆ  หรือว่าหัวใจข้ามันเหง้า..เหงา  แทบสิ้นประดาตาย
   เมื่อวานข้าเลยหนีมานอนเล่นที่ซารางก้อตนี่แหละมาไงเหรอ ก็จากโพคารา มาที่เมืองหน้าด้านด้าน  ที่ข้าอยู่ราว 30 กม  ถ้าตรงไปก็ Naya  pul (ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินป่าในเนปาลนะ  เส้นทางยอดฮิต Trekking  Poon Hill)  ส่วนซารางก้อตนี่เลี้ยวซ้ายจากหน้าด้าน ๆ นี่แหละ   ข้าเกิดเก่งขึ้นมาว่ะ  เล่นเช่าจักรยานปั่นวะปวดน่อง  มาหาที่พักราคาก็ถูกเหลือหลาย  ประมาณ  200 rp.  ตกเป็นเงินไทยเท่าไหร่เอ็งเอา 1.5 หารเอาเอง (บริหารสมองมั้งนะ)  ส่วนเงินเนปาลนั้น แบ็งค์เนปาลดูแรก ๆ   สับสน แต่กูได้ทำการวิจัยแล้วว่าดูด้านหลังง่ายที่สุด เช่น แบ๊งค์ 500 เป็นรูปเสือ แบ็งค์ 25 เป็นรูปวัวสีชมพู! ด้านหลังจะเป็นรูปสัตว์ทั้งหมด
   กูเริ่มปรับตัวกับสภาพความเป็นอยู่ว่ะ  ที่ซาราก้อตนี่มันเป็นจุดชมวิวเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น  แต่ถ้าตอนเย็นก็หันกลับไปอีกด้านก็เห็นพระอาทิตย์ตกเช่นกัน  ตอนที่ลำแสงสีทองทาบมาที่ริมขอบฟ้านะ...เอ๋ย...สวยยยยยยยยยยยย  จนกูแอบน้ำตาไหลด้วยความคิดถึง...
   อ้าว...กูพูดจริงนะเนี่ย  เพราะ...ชอบดูพระอาทิตย์ตก  งั้นกูชอบดูพระอาทิตย์ขึ้นแล้วกัน  เพราะ “เรา” ต้องมาเจอกันอีกจนได้  หลังพระอาทิตย์ทำงาน  ...ก้จะเห็นยอดเขานับพัน ๆ  ลูกนี่กูไม่ได้โม้นะ  ที่นี่คืบก็เขาศอกก็เขาเลยล่ะ...เอ้ย  กูเหงานะเหงามากจริง ๆ  อยากมี...อยู่ไกล้ ๆ  ไม่ใช่อยู่กันคนละประเทศแบบนี้
   ความคิดถึงของกูมากเท่าภูเขาที่นี่แหละไอ้นัท


   บอกแล้วบอยมันช่างคุยช่างเล่า  ในสายตาของมันโลกงดงามเสมอ  มันไม่เคยมีโลกด้านร้าย  โลกของมันสวยงาม  แต่..โลกก้เหมือนเหรียญมันมีสองด้านเสมอ  วันนี้มันโชคดีที่เจอด้านดีชองเหรียญ  แต่ถ้ามันเจออีกด้านมันจะทำอย่างไรนะ
   จดหมายไอ้บอยมีแต่เรื่องสนุก  ที่ไอ้นัทมันอ่านได้อย่างไม่รู้เบื่อ  บางวันมันอ่านทวนตั้งแต่ฉบับแรก  มันเริ่มจำได้แล้วว่า  “หัวใจ”  ของมันตอนนี้อยู่ที่เมืองไหน  ไปทางไหน  จะไปไหนได้บ้าง  ไอ้เปี๊ยกเคยถาม..ไม่ใช่สิ  ต้องเรียกว่ามันถามทุกครั้งที่เจอหน้าหรือเวลาที่มัน  EMS  จดหมายของไอ้บอย  แน่ล่ะ  ถ้าไอ้นัทตอบ  ไอ้บอยจะส่งจดหมายผ่านคนรับสารส่งสารอย่างมันเรอะ
   “ตอบจดหมายบอยมั้งป่าว”
   “ว่าจะตอบอยู่”  มันทำปากยื่นปากยาว
   “ยังไม่เคยเขียนละซิ”
   “ฮื่อ  ไม่ค่อยว่าง”
   “คนไกล...มันเหงานะ  ...อย่าขี้เกียจนักเลย  นึกถึงใจมันมั้ง”
   นั่นสิ...ทำไม  นัทมันไม่นึกถึงหัวใจของคนไกลหว่า  เพราะมันคิดไง...หัวใจมันอยู่กับคนไกล  ไม่ต้องตอบหรอก..เดี๋ยวมันก็กลับมา  ปีเดียวเอง



   บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลก  มันอยู่ที่ว่าใครจะยอมรับสภาพนั้นได้มากน้อยขนาดไหน  ไอ้นัท  มันเจอเรื่องร้าย ๆ  มาเยอะเพราะฉะนั้นเรื่องที่มันเจอมันไม่เคยกลัว   เพราะมันรู้  ถ้ามันไม่ยอมแพ้เสียอย่าง  โชคชะตาก็ทำอะไรมันไม่ได้
   เมื่อ  Engineer  maneger  เรียกมันไปพบ  มันเคาะประตูเข้าไป  คนที่นั่งหันหลังให้มัน  มันจำได้ดี  เรียกว่า  “จำจนตาย!”
   “เออ..นัท  นี่  คุณกฤษฏา  จะมาร่วมงานกับเรา”
   ผู้จัดการแผนกแนะนำ  คนนั่งหันหลัง  หันกลับมายิ้มให้มัน  มันยิ้มตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน  มันแกร่งขึ้น  เวลาช่วยมันได้เยอะ  บาดแผลทางใจมันหายสนิท  ทิ้งรอยแผลเป็นไว้เตือนใจมัน
   “สวัสดีครับ...พอดีผมพอจะรู้จักครับผู้จัดการ  เคยอยู่วิทยาลัยเดียวกัน ตอน ปวช.”    บอกแล้วไงมันไม่สะทกสะท้าน
   “ดีเลย...งั้นนัทช่วยเป็นพี่เลี้ยงเขาด้วยแล้วกัน  งั้นคุณกฤษฏา  ผมให้นัทคอยแนะนำงานให้คุรแล้วกันนะครับ...”  ผู้จัดการบอก คนมาใหม่    “...ฝากด้วยนะนัท”
   “ครับ..”
   นัทมันเดินกลับมา  โดยมี  “พี่กฤษ”  ของมันตามมา

   อากาศมันไม่ร้อน  มันเดินตรวจงานในรีสอร์ทไป เรื่อย ๆ  โดยมีลูกมือคนใหม่  เอ...เรียกแบบนี้ดีหรือปล่าวหว่า
   “ดีใจจังเลยที่ได้เจอกับนัท อีก  ไม่ได้เจอกันหลายปีนะ  นัทสบายดีหรือ”
   “ก็ดี”
     มันต้องตอบ  เพราะถ้าไม่ตอบ  จะกลายเป็นว่ามันไม่กล้า  ก็มันไม่มีไรต้องกลัวนี่  เพราะเรื่องมันจบมาตั้งนานแล้ว  ตอนนี้ชีวิตมันไม่มีทางให้ใครเข้ามาเดินมากนัก  แม้กระทั่งเพื่อนที่ทำงาน  ชีวิตมันมีแต่  “เปี๊ยก”  เท่านั้นที่อยู่ในเมืองไทย  ส่วนหัวใจมันหรือ  “บอย”  เอาไปเสียแล้ว
   “มีแฟนยัง...”
   คนเดินตาม  พยายามจะเข้าใกล้มัน..แต่รู้สึกว่ามันจะถอยห่างออกเรื่อย ๆ  มันวางระยะห่างเอาไว้เท่าเดิม
   “นัทพักที่บ้านพักหรือปล่าว  หลังไหนล่ะ...พี่ไปหาบ้างได้มั้ย”
   “เคยพัก..แต่ตอนนี้พักข้างนอก”
   มันเดินตรวจงานเรื่อย ๆ    ไม่รีบร้อน  มันอยากรู้เหมือนกันว่า  ถ้าอยู่กันนานกว่านี้  แผลที่มันบอกว่าหายแล้วจะมีหนองเกิดขึ้นอีกหรือไม่
   “ที่ไหนเหรอ”
   “เอาเป็นว่าระหว่างคุณกับผม  คุยกันเฉพาะเรื่องงานดีกว่านะ  เพราะเรื่องส่วนตัวบางครั้งเราไม่ควรเข้าไปยุ่ง  มันไม่เหมาะสม  แล้วผมก็ไม่มีสมองไว้จำเรื่องเก่า ๆ  หวังว่าคงเข้าใจนะ”
   มันหันไปมองหน้า เพื่อขอคำตอบ มันเก่ง  มันไม่มีร่องรอยของสัตว์บาดเจ็บในคราวก่อนให้เห็นอีกเลย  ชีวิตมันเดินหน้าแล้วไม่มีถอย  มันเป็นเสืออย่างสมบูรณ์

เมืองเดิมแหละ
   วันสั่นงก ๆ  วะ  ไม่ใช่สั่นสู้นะโว้ยแต่เป็นสั่นหนาววววววว.....
   ไอ้เพื่อนใจดำเหมือนอีกาเขาดิน  กูเลิกวิ่งลงภูเขาเพื่อไปชะโงกหน้าในตู้รับจดหมายแล้วว่ะ  เพราะกูรู้  ...ไม่มีกะใจจะเขียนถึงกูแน่แล้ว  เพิ่งหมดฤดูฝนว่ะ  ตอนนี้เริ่มใบไม้ผลิ อีกไม่นานก็จะหนาว  กูยังไม่รู้เลยว่าหัวใจกูมันจะทนหนาวได้สักแค่ไหน  แต่ร่างกายกูบอกว่าต้องทนให้ได้    ในเมื่อคนที่กูรักมันไม่เคยดูดำดูดีกูเล้ย
   ตอนนี้กูเหงามากเหงา  มองหน้าวัวทีไร  นึกถึง...ทุ้กที  ไม่รู้ทำไมวะ  เออ..แต่เมื่อเดือนก่อน (ขออำภัยมณี  ที่ไม่ได้เล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเจอ)  ยายกูไปงานเลี้ยงต้อนรับหลานสาวเพื่อนยายเป็นลูกครึ่งเนปาล-สวิสเซอร์แลนด์    “มาเรีย”  ไม่ชื่อฝรั่งมันไม่ค่อยมีกันหรือไง  ตั้งชื่อซ้ำกันอยู่นั่นแหละ  ยายมาเรียท่าจะโดนส่งมาดัดสันดานเหมือนกูว่ะ  พูดกันไม่รู้เรื่องหรอก  เพราะกุพูดได้คำเดียว  Hello  แล้วกูก็พูดภาษาไทยต่อไป  ส่วนยายแก่(มาเรีย)  มันก็ say Hello  แล้วพูดภาษาสวิสมั้ง  เพราะกูก็ฟังไม่ออก  ...ก็รู้ลำพังภาษาอังกฤษกูก็แทบตาย  จะให้กูเดาะภาษาสวิสอีกตายแหง๋แก๋
   เดี๋ยวนี้กูเจอยายแก่มันมากขึ้น มันมาให้กูสอนจับนมแทบทุกวัน  (อย่า....อย่า  ทำหน้าแบบนั้น  หมายถึงนมวัวที่จะรีด)  เพราะยายนี่ไม่มีเพื่อนเหมือนกูมั้ง  มันเลยตามตูดกูแจเลย

   เปี๊ยกมันมองเพื่อนมันเก็บจดหมายอย่างเบามือ  ราวกับว่าจดหมายมันจะช้ำเสียเต็มประดา
   “อ่านจบแล้วหรือ”  มันถามเมื่อเห็นเพื่อนเก็บจดหมาย  แล้วขึ้นไปบนที่นอน
   “ยัง”
   “อ้าว”
   นัทมันหัวเราะ  เพื่อนที่นั่งอยู่ริมระเบียงคอนโดสงสัย  “ทำไม?”
   “แหม......ไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวดิ  ของดีอย่างลูกชิ้นเขาเก็บไว้กินทีหลัง”
   คนเเป็นเพื่อนกลับงง  หนักกว่าเดิม  ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นนี่นะ  แล้วมันเกี่ยวอะไรกับจดหมายไอ้บอย
   “ทำไม?”  มันถามซ้ำเป็นครั้งที่สอง
   “จะกินของอร่อยต้องค่อย ๆ  กิน”
   “ทำไมวะ?”  คราวนี้คนถามเกาหัวแกรก ๆ
   “รีบกินก็หมดเร็ว”
   นัทรู้  ไอ้เปี๊ยกไม่มีวันเข้าใจหรอก  การกินช้า ๆ  ทำให้ลิ้นสัมผัสรสได้นาน เหมือนรสแห่งสมอง..คือการไตร่ตรองตาม
   รสแห่งหัวใจล่ะ.....ก็ต้องค่อย ๆ  ซับเอาความรู้สึก
   ไอ้นัทมันจำไว้ทุกตัวอักษร  ไอ้บอยไม่เหงานานหรอก  เพราะมันเริ่มมีคนเข้ามาในถนนชีวิตของมันแล้ว  แต่ตัวเองดิ  ยังไม่เปิดเส้นทางให้รถหรือใคร ๆ  ผ่านเลย
   ไอ้นัทมันอาจมองทะลุกระดาษ  เห็นภาพเคลื่อนไหวทุก ๆ  เรื่องที่บอยมันเล่ามา  วันที่มันเหงาเดียวดาย   อยู่ที่โพคารา  ไม่คิดบ้างหรือว่าตัวเองก็เหงาเหมือนกัน  มันเองก็เดินเหม่ออยู่ที่เชียงใหม่ไง  จนโดนเพื่อนร่วมงานแซว
   แต่วันนี้ไอ้นัทคาดหวัง..เดี๋ยว  แค่  “พรุ่งนี้”  ไอ้บอยก็จะกลับมา  พรุ่งนี้ของมันจึงมีความหวังเสมอ  บอยมันบอกปีเดียวเอง  ปีนึงเร็วจะตาย  มันไปตั้งหลายเดือนแล้วนับวันกลับมาได้เลย
   “ไปที่ไร่มามั้งปล่าว”  คนเป็นเพื่อนเดินมานอนใกล้ ๆ  ถาม  ไฟหัวเตียงยังสลัว ๆ 
   “ไปดิ บางวันเลิกงานแวะไป นี่เพิ่งซื้อที่เพิ่ม  ติดกันนั่นแหละ  บนเขา คล้าย ๆ  “ผาเดียวดาย”   สวยเป็นลานกว้างแล้วเป็นผา มองไปสุดลูกหูลูกตา  ไปติดต่อเขาไถถนนขึ้นไปแล้ว  จะปลูกบ้านบนนั้น”
   บ้าน....สิ่งที่มันขาดหายไปในชีวิตกำลังจะเป็นรูปเป็นร่าง
   “ไม่อยากไปเมืองนอกบ้างหรือ”  คนหน้าขาวนอนตะแคงชะโงกหน้ามาใกล้ ๆ    สายตามันแปลก จะว่ารักแบบชู้สาวก็ไม่ใช่  เพราะตั้งแต่ที่มันย้ายมาอยู่คอนโด  เปี๊ยกมันก็มาแทบทุกอาทิตย์  ยกเว้นมันติดงานมันก็จะโทรมา  เคยบอกว่ามาบ่อย ๆ  เปลืองแย่  แต่มันกลับบอก...เอาจอมอ  มาให้...
   “ไปทำไม้”  มันยานคาง
   “เที่ยวไง”
   “อูย....แหมใครจะเหมือนท่านเล่า  พ่อลูกเจ้าของรีสอร์ทใหญ่สมุย  กูนะทำงานแต่ละเดือนแทบตาย  เก็บเงินไว้สร้างบ้านก่อนเหอะ จะสร้างบ้านบนเขาที่ซื้อใหม่ ติดกับสวนพ่อ  เอาสักสามห้องนอน  ไว้ให้เปี๊ยกกับบอย คนละห้อง”
   น้ำใจมันเหลือเฟือจริง ๆ    มันนึกถึง  ฟางเส้นสุดท้ายกับ ด้ายบาง ๆ  ของมันเสมอ  ชีวิตมันมีเหลือแค่นี้จริง ๆ
   คนหน้าขาวกอดมันไว้หลวม ๆ  ระยะหลังเพื่อนมันยอมให้กอด  แต่ขอสัญญาคือ  กอดได้ห้ามมีไร  เอาน่ากอดก็ดี  ดีกว่าไม่ได้กอด
   บอยมีจดหมายมาทุกอาทิตย์  แต่ไอ้นัท  ดันไม่ยอมตอบ  มันน่าจะเข้าใจหัวอกผู้ชายด้วยกัน  ยามเหงามันทรมาน  คนหน้าขาวกอดมันจนหลับไป  มันมองหน้าคนหลับตาพริ้ม  มั้นยิ้มกับตัวเองก่อนเอาจดหมายบอยมาอ่านต่อ

   ยายมาเรียมันเห็นรูปเอ็งที่ถ่ายกับข้า  ยังถามเลย
   “รูปใคร”
   ข้าเลยเสือกตอบไปว่า  “เมีย”  มันอุทานก๊อด  ไม่เชื่อ  ข้าเลยบอก “เพื่อนรัก”  มันบอกหล่อแต่ตาเศร้า  ข้าก็อดแปลกใจไม่ได้  ทำไมใครมองว่าเอ็งตาเศร้านักวะ  ข้าไม่ชอบเลย  ข้าอยากเห็นรอยยิ้มของเอ็งมากกว่า  ไหนยิ้มให้ข้าทีนึงดิ..น่านะ...ยิ้มอีก  ดี..ดี  เวลา...ยิ้มโลกสว่างว่ะ  กูจะได้ไม่เปิดไฟเอารอยยิ้ม...แทนพระอาทิตย์

   ไอ้นัทหยุดยิ้ม  มันยิ้มเพราะเพื่อนหรือยิ้มเพราะมีสาวชมว่าหล่อกันแน่  จดหมายฉบับนี้ของไอ้บอยเล่าเรื่องยายมาเรียอีกมากมาย  แต่ไอ้บอยมันก็จบด้วยคำลงท้าย..... กูก็รักคนที่เมืองไทยที่สุดในโลกว่ะ