รักแรกในรั้วมัธยม

ลำดับตอนที่ #3 : ความรู้สึกหึง

มีผู้ชายได้เข้ามาคุยกับฝ้าย แล้วก็..... ผมก็ไม่ได้รู้อะไรมากมายหรอกครับ (แอบเสียใจนิสๆ) ได้แต่มองเค้าคุยกันอยู่สองคน อยู่ตรงข้างหน้าตึก1 เค้าเป็นใคร??? คนที่ชอบฝ้ายอีกคนหรอ??? อย่างว่า ฝ้ายน่ารักขนาดนี้ เป็นใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว เอ้ย! ความรู้สึกอย่างนี้ ทำไมผมไม่เคยเป็นมาก่อน เค้าเรียกว่าอะไร "หึง" หรอ ?? มันเป็นความรู้สึกครั้งแรก ที่เรารู้สึกอย่างนี้ มันอึดอัด มันอยากเข้าไปคุยกับฝ้าย แต่ว่า นางฟ้าของผมได้ยืนคุยกับผู้ชายอีกคน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเค้าคุยไรกันหรอก อึดอัด ผมได้แต่ยืนแอบมองอยู่มุมที่เทอไม่เห็นผม ผมมองอยู่ได้ไม่นาน ซักพักผู้ชายคนนั้นก็เดินไปจากฝ้าย (รู้สึกว่าจะหล่อด้วยนะ) เอาไงดี เอาไงดี ตอนนี้ฝ้ายอยู่คนเดียวแล้ว จะเข้าไปดีมั้ย? ตอนนี้จิตใจผมมันเกี่ยงกันอีกแล้ว (ก่อนนอนเมื่อคืนฟังเพลง เล่นของสูงมา) จะกล้าก็กล้า จะไม่กล้าก็ไม่กล้า ผมเถียงตัวเอง ไอแนต ทำไมเมิงถึงเป็นอย่างนี้ อย่าป๊อดดิ ลุยไปเลย กลัวอะไร แต่อีกใจนึงบอกว่า ถ้าเมิงเข้าไปคุยแล้ว แล้วถ้าเค้าเดินหนีล่ะ เค้าไม่อยากคุยกับมรึงล่ะ วันนี้เมิงได้นอนซมบนโต๊ะเรียนพร้อมกับคราบน้ำตาแน่ ไอแนต หัดเจียมตัวซะมั่งสิ มันเหมือนขาซ้ายจะลุย แต่ขาขวากับถอย มันกล้า มันกลัว ทำตัวไม่ถูก แต่รู้ตัวอีกทีก็ไปอยู่หน้าฝ้ายแล้ว... "อะอะเอ่อๆ... หวะดะดี เทอชื่อฝะฝะฝ้ายชะใช่ไหม? คะคะคนที่เก็บฝาตะตะ...ตอนที่เพือนระระ...เราเตะชะชะใช่ไหม?" ผมพูดออกไป โดยที่กล้าๆกลัวๆ ฝ้ายทำหน้างงๆ แล้วเทอก็ตอบว่า "ใช่แล้ว แล้วเทอคือคนที่มาเอาฝาจากเราใช่ไหม?'' โอ้โห มันโล่งมาก ฝ้ายจำได้ ฝ้ายจำคนที่ไม่มีอะไรดีเลย อย่างผมได้ ผมดีใจ ผมมีความสุข "แล้วเทอชื่ออะไรหรอ?" ฝ้ายถามมาอีกประโยคพร้อมกับเสียงอันอ่อนหวานของเทอ เล่นผมอึ้ง (ประมาณ 3 วิ) นี่เทอถามผมอย่างนี้ทำไม?? เทอไม่จำเป็นต้องถามอยู่แล้ว เทออยากรู้หรอ? เทออยากรู้จักผมเป็นการส่วนตัวหรอ? "ชื่อ นะนะ...แนต อยู่หะหะห้องสิบสอง ห้องที่ทะทะทะเทอผ่านมะมะเมื่อวานน่ะแหละ" ผมตอบพร้อมกับความรู้สึกปลื้ม ที่ได้คุยกับฝ้ายเกินสองประโยค (555+) ไม่เคยมีความรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนเลย ในที่สุด เหตุการณ์มันก็ไม่ซ้ำสองแล้ว อดีตที่ขมขื่นมันหมดออกไปจากความทรงจำอันสีเทาของผมแล้ว ผมได้ก้าวขึ้นมาเหนือมันแล้ว... "ติง หน่อง ตอง เตง ต่อง เตง ติ้ง หน่อง" เสียงออด รร. ได้ดังขึ้นก่อนเคารพธงชาติ แล้วฝ้ายก็บอกว่า "ยินดีที่ได้รู้จักนะ แนต ว่างๆเจอกันนะคะ ตอนสวนกันก็ทักฝ้ายได้เลยนะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" เทอส่งยิ้มที่จริงใจให้ผมก่อนที่เทอจะไปเข้าแถว ขณะที่เทอเดินไป ผมก็ได้ตะโกนอย่างไม่อายใครว่า "แล้วเจอกันนะ บ๊ายบาย" แล้วเทอก็ส่งยิ้มให้ผมมาอีกครั้ง เอ้ย! ผมแปลกใจ ทำไมผมไม่กลัวมันอีกแล้ว ผมกล้าที่จะพูดออกมาเต็มเหนี่ยวเต็มคำ โอ้ย ดีใจโว้ย!!! ในที่สุดฝ้ายก็ได้รู้จักผม แล้วผมก็ได้รู้จักความน่ารักของเทอมากขึ้น อุ้ยเกือบลืม (ดีใจจนจะบินได้แล้ว) ต้องไปเข้าแถวด้วยนี่หว่า และวันนี้ ผมก็อารมณ์ดีทั้งวัน นั่งยิ้มจนเพื่อนหมั่นไส้ ไอเก้ถาม "เมิงไปกินไรมาวะ อารมณ์ดีเหลือเกิน" ผมก็ตอบมันไปว่า "กรูไม่ได้กินหรอก แต่..." เก้ทำหน้างงๆ แล้วก็ถามว่า "แต่อะไร ไอนี่หนิ มีความลับหรอไงวะ?" ผมก็ตอบว่า "ก็กินไม่ลง เพาะเปนโรคกระเพราะ" เก้ตกใจ รุกรี้รุกรน ถามอีกว่า "เอ้ย เป็นแล้วมาโรงเรียนทำไมวะ บ้าป่าว" ผมก็ตอบไปว่า "ป่าว กูเปนโรคกระเพาะ ก็เพราะว่ารักเทอไง" โอ้โหย มุขเสี่ยว ก็เล่นได้คิดดู ไอเก้ตอบแทนโดยการโบ้ยหัวไปทีนึง แล้วก็บอกว่า "เมิงนี่แม่ง ถ้าทางจะ in love" นะเนี่ย" เจ็บนะผมพูดในใจ ผมก็เงียบๆพร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ... แต่ก็ยังอดนึกสงสัยไม่ได้ว่า ผู้ชายที่เข้ามาคุยกับฝ้ายตอนเช้านั้นเป็นใคร เค้าเป็นแฟนฝ้ายหรอ? คิ้วขมวด เป็นอย่างนี้ทั้งวัน....