WONDERLAND บทแรก

หลายคืนมาแล้ว ที่นอนไม่หลับ คืนนี้ก็เป็นหนึ่งในหลายๆคืนที่ นภัส นอนไม่หลับ
ความจริงการนอนไม่หลับนั้ไม่ทรมานเท่าไหร ที่มันทรมานก็เพราะว่าเวลที่นอนไม่หลับไม่รู้ว่าจะทำอะำไรระหว่างที่นอนไม่หลับต่างหาก
นภัสกำลังพยายามหาอะไรทำด้วยการหยิบโน้นนี่มาำทำ เริ่มจากกองหนังสือบนโต๊ะตัวเก่า เวียนไปที่ชั้นหนังสือที่มีอายุไม่แตกต่างกันนัก จากชั้นล่างสุดเรื่อยๆไปจนสะดุดกับกล่องเก่าๆสีดำที่อยู่ชั้นบนสุด
นภัสจ้องมองกล่องที่เต็มไปด้วยฝุ่น แสดงให้เห็นว่ามันถูกปล่อยปละละเลยมานาานเพียงใด ลักษณะเป็นกล่องธรรมดา แต่ตัวหนังสือที่อยู่บนกล่องทำให้นภัสสนใจ ตัวหนังสือเขียนด้วยสีทอง ภาษาไม่คุ้นตานักสำหรับนภัส ขอบขลิบสีทองดูสวยสะดุดตาทีเดียว
นภัสทำความสะอาดก่อนที่จะเปิดก้มีเสียงดังมาจากช้ันล่างของบ้าน
"ยังไม่นอนอีกเหรอ ภัส"
"กำลังจะนอนครับแม่"
"อย่านอนให้มันดึกมากนักนะลูก"
"ครับ"
"พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่รึงัย"
"........."
     เสียงเตือนจากแม่ทำให้นภัสเลิกสนใจกล่องดำทันที แล้วทิ้งมันไว้บนโต๊ะ พร้อมๆกับทิ้งตัวลงนอน ในตอนที่กำลังพลิกไปมา่เพื่อค้นหาท่าที่ทำให้หลับนั่นเอง นภัสไม่ทันได้สังเกตเห็นแสงสว่างที่ปรากฏบนกล่อง มีเพียงแค่เงารัตติกาลเท่านั้นที่เห็น แล้วทุกอย่างก็ถูกความเงีบยยามค่ำคืนปกคลุม
     นภัสไม่อาจรู้เลยว่ามีอะไรกำลังก่อตัวขึ้นมาในชีวิตที่สงบของตน หลังจากหลับไปได้ไม่นาน นภัสก็ฝันเห็นว่า เขากำลังเดินอยู่ในที่ที่มองอะไรไม่เห็นเพราะมีหมอกปกคลุมหนาตาเต็มไปหมด
ขณะที่กำลังเดินหาทางไปอยู่นั่นเอง จู่ๆกฌมีลำแสงสีเขียวประหลาดเป็นทางยาวพุ่งตรงมาที่นภัส แล้วแสงนั้นก็พันรอบแขนซ้ายของนภัส
"....นรชิตร........."
พลันก็มีเสียงเรียกชื่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นชื่อใคร ดังมาจากด้านหลัง นภัสเดินตามเสียงนั้นไป มีแสงสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงที่เรียกก็ดังขึ้นๆ ทางที่เดินไปก็เริ่มแคบลงเหมือนกัน นภัสเริ่มมองเห็นเงาของใครบางคน จึงเร่งฝีเท้าเพื่อจะให้ทัน กะเอาไว้ว่าจะถามอะไรสักหน่อย
"ภัส ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ภัส"
นภัสสะดุ้งตื่นจากฝันทันที
"..........................."
"ภัส ตื่นได้แล้วสายแล้วนะ"
"ครับ แม่"

     ถึงอย่างนั้นนภัสก็ยังไม่ลุกจากที่นอนซะทีเดียว ยังคงอ้อยอิ่งพลิกตัวไปมาบนที่นอน
"ท่าทางยังไม่อยากลุกเท่าไหร"
กำลังจะหันไปตอบ แต่ก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะแม่ก็อยู่ข้างล่าง เสียงที่ได้ยินถึงจะอยู่ใกล้ แต่ก็ไม่คุ้น ไม่ใช่เสียงคนในบ้านแน่นอน เพราะบ้านนี้มีแค่เขากับแม่สองคนเ่ท่านั้น มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใคร ห้องแคบๆแค่นี้
กำลังกวาดสายด้วยความคิด พลันก็เหลือบไปเห็น
"เฮ้ย...ตายแล้ว...สายแล้วๆ..."
อาการตกใจเปลี่ยนเป็นรีบร้อนขึ้นมาทันควัน แล้วกิจวัตรประจำวันก็ถูกรวบเอาไว้ภายในเวลาไม่กี่นาที หลังจากนั้นก็ออกตัวด้วยความเร็วลงไปข้างล่างทันที
"ไปนะครับแม่..."
"ไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอลูก"
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพราะไม่อยู่ในสภาพจะตอบใครได้แล้วตอนนี้ แต่ทั้งสองคนแม่ลูกไม่รู้เลยว่ามีใครเฝ้ามองทั้งสองอยู่ อยู่บนชั้นสองของบ้านเสียด้วย