{ifnt} My rare item..

ลำดับตอนที่ #7 : {sf} 328827 || hoya x seongyeol

 

{sf} 328827 || hoya x seongyeol   


 

                        

วันนี้พวกเรามีอัดรายการตอนดึกเลยครับ ไม่ใช่ดึกธรรมดานะ ดึกมาก เที่ยงคืนแล้วเนี่ย ยังอัดไม่เสร็จ แอบสงสารแฟนไซต์เหมือนกัน คือพวกเธอมาคอยตามถ่ายรูปเราหน่ะครับ รายการยังอัดไม่จบพวกเธอก็กลับไม่ได้เหมือนกัน บางคนก็เป็นนูนา แต่บางคนนี่สิ ดูยังเด็กมาก ขอฟันธงว่ายังเป็นเด็กมัธยมอยู่ชัวร์ คือว่าบางทีก็สงสัยนะ ว่าไม่ไปเรียนหนังสือหรอ นี่ผมไม่ได้จะถามกวนตีนหรืออะไรนะ ผมก็แค่เป็นห่วงแฟนคลับของผมเท่านั้นเอง อย่าเข้าใจผมผิดหล่ะ

“คุณโฮย่า มาเตรียมตัวได้แล้วครับ !”  

เสียง PD ของรายการตะโกนเรียกให้ผมมาเตรียมตัวสำหรับอัดเพลง BACK เพลงนี้ผมได้เป็นเซนเตอร์ด้วยแหละ ฮ่าๆ เพราะฉะนั้นผมต้องทำให้ดี และโชว์ทักษะการเต้นอันแสนเท่ให้แฟนๆทุกคนได้เห็น

พวกเราอัดเพลงนี้ไปประมาณสองรอบแล้ว รอบแรกมันไม่ค่อยดีครับ พวกเราไม่ค่อยพอใจ เลยขออัดใหม่อีกครั้ง รอบสองนี่ผมว่าวันก็ดีแล้วนะครับ โอเคเลยแหละ แต่ซองยอลดันบอกว่า ตอนพาร์ทที่เขาต้องเดินออกมาตรงกลาง เขาเดินไม่เท่ครับ แล้วยังมาทำหน้าอ้อนวอน ร้องท่อน เชบัล เชบัล เชบัล ใส่พวกเราอีก = = ทีนี้ก็ตัดรำคาญครับ อัดใหม่ก็ได้ (วะ)

พวกเราก็ร้องไปเต้นไป ตามที่ซ้อมนั่นแหละครับ ก็เต้นไปจนจบ อัดเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเตรียมตัวกลับแล้ว แต่ทำไมผมรู้สึกว่าผมเจ็บแปล๊บๆที่ขาข้างขวาก็ไม่รู้ แต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ อาจจะแค่ข้อเท้าแพลงนิดหน่อย กลับถึงหอจะใช้ซองยอลนวดให้เลยครับ เพราะแม่มเลยคนเดียว ต้องอัดรอบสามเนี่ย ผมก็เดินกระแผลกๆมาตามทาง แต่เริ่มรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าทุกครั้งยังไงไม่รู้ ผมเริ่มเดินต่อไปไม่ไหว เห็นเก้าอี้วางอยู่ตรงนั้น ห่างจากตรงนี้ที่ผมยืนประมาณสิบก้าว ค่อยๆ เดินไปพร้อมใช้กำแพงข้างๆเป็นตัวช่วยพยุง แต่ขาของผมมันไม่ช่วยกันเลย อยู่ๆก็เจ็บขึ้นมาอีก ครั้งนี้มันมากกว่าทุกครั้ง..

“โอ๊ย !!!!!!” ผมล้มลงพร้อมกับร้องเสียงดังลั่น ทุกคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว

“เห้ย ! มึงงงงงงงงงงง !!!” ซองยอลที่เดินนำหน้าผมไปก่อนนิดหน่อย หันหลังมาผม ร้องเสียงดังกว่าผมอีกครับ ทีนี้ก็วิ่งมากันหมด ทั้งเมมเบอร์ที่เหลือ ทั้งPD ทั้งพี่เมเนเจอร์  พวกโคดี้นูนาวิ่งมาเลยครับ

ซองยอล มึงจะร้องเสียงดังเพื่อ.. กูแค่ล้มเบาๆ นิดหน่อยเอง กระดูกกูอย่างหนา

“เห้ย มึงเป็นไรวะ มึงไหวป่ะเนี่ย ?!” ซองยอลหันมาถามผมเสียงดัง แล้วเดินเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้น แต่พอลุกขี้น ผมก็เจ็บขึ้นมาอีก แทบจะล้มลงไปกองกับพื้นอีกรอบ ดีที่ซองยอลจับแขนผมไว้อยู่

“มึงไม่ไหวแล้วมั้ง กูว่า” เสียงพี่ซองกยู

“โฮยาย่า นายเจ็บมากใช่ไหม ผมว่าเราพาโฮย่าไปหาหมอเถอะครับ” เสียงพี่ดงอู ร้อนรนที่สุดแล้วครับ แถมยังทำหน้าตื่นหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่เมเนเจอร์

“ใจเย็นๆ ผมว่ามันอาจจะแค่สะดุดขาสั้นๆของมันแล้วล้มหน้าทิ่มลงไปเฉยๆอ่ะ” ไอเชี่ยพี่น้องนัม.. มึง ห่วงกูสุดอ่ะ

“เห้ย พี่ ผมว่าพี่โฮย่าดูจะเจ็บจริงนะ ไม่ล้อเล่นหรอก แล้วพี่ไปว่าเขาขาสั้นอ่ะ ขาพี่นี่แม่มโคตรยาวเลออออ” โอ้ ซองจงน้องรัก ขอบคุณมากๆ แต่พี่ก็ขอโทษเอ็งด้วย ที่เอ็งโดนไอพี่น้องนัมมันโบกหัวมะกี้

“พี่อูฮยอน เรื่องไรพี่มาทำซองจงครับเนี่ย !?” โหว มะแอล กูขอจัดหมวดหมู่มึงลงไปที่เดียวกับพี่น้องนัมครับ - -

“นายลุกไหวไหม ลองลุกอีกที” พี่กอนัมบอกให้ผมลองลุกอีกที แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม ผมลุกขึ้นไม่ไหวจริงๆครับ ทำไมมันเจ็บกว่าทุกครั้ง น้ำตาจะไหล ;______;

 

“ไปหาหมอเหอะ นี่จริงจังนะ ผมว่าเขาไม่น่าไหวนะ แล้วนี่เป็นอะไรมากไหมก็ไม่รู้ เอ่า พี่กอนัมครับ พาโฮย่าไปสิพี่ ยืนอีกนานไหม ยังไง เพื่อนผมเจ็บนะพี่ ถ้ามันเป็นอะไรมากจะว่าไง พี่ พี่.. นี่พี่ทำหน้าอึ้งอะไรเนี่ย เร็วดิ่ๆๆ”
 

“เออๆ กูกำลังจะพาไป ใจเย็นดิ่ครับ =[]=” แล้วพี่กอนัมก็เอาผมขี่หลังไปที่รถครับ อย่าว่าแต่พี่กอนัมงงเลย เมมเบอร์ก็งง ทั้งโลกก็งงครับ ผมนี่ยิ่งโคตรงงเลย เพราะปกติซองยอลไม่ค่อยแสดงออกว่าห่วงผมหรอกครับ

ห่วง ? เอ๊ะ ซองยอลห่วงผมหรอ หือออออ ไม่ใช่มั้ง

ผมส่ายหัวพรืดกับความคิดตัวเอง พวกเราที่เหลือก็เดินตามขึ้นรถครับ ซองยอลไล่พี่ซองกยูไปนั่งข้างหน้าข้างคนขับที่ประจำสุดหวงของมัน แล้วตัวมันก็ย้ายมานั่งข้างๆผมแทน...
 

“นี่จะไปหาหมอกันใช่ป่ะครับ?” ไม่ใช่ผมครับ ผมไม่ได้ถาม ซองยอลแม่มถามก่อนเลย
 

“ไปตอนนี้เลยหรอ มันดึกแล้วอ่ะพี่ ผมง่วง” ผมบอกออกไปอย่างนั้น ตอนนี้ปาเข้าไปจะตีสองแล้ว อยากกลับไปอาบน้ำนอนมากกว่า พรุ่งนี้ก็มีงานอีก เพลียร่าง

“เห้ยได้ไง มึงต้องไปหาหมอนะเว้ย ! อย่างน้อยก็ต้องไปหาหมออ่ะ”

"อย่างน้อยก็ต้องไปหาหมอคืออะไรวะ ?”

“ก็คือต้องไปหาหมอไง พี่ครับ หาโรงพยาบาลใกล้ๆนี่แล้วแวะเข้าไปเลยครับ” บอกผมแล้วตะโกนข้ามไปบอกพี่คนขับ พี่เขาก็ตกลงไม่ได้ขัดอะไร คนอื่นๆก็เห็นดีกับซองยอลไปหมด ทำไมทุกคนขัดใจผม นี่ผมเป็นคนเจ็บนะ ไม่ใช่ไอสูงนี่ซักหน่อย

หลังจากตรวจเช็คเล็กน้อยเพื่อความสบายใจของไอสูง เห้ย เดี๋ยว เพื่อความสบายใจของทุกคน พวกเราก็ตรงดิ่งกลับมาหอพักด้วยความรวดเร็ว เพื่อให้ผมได้นอนพัก ไปหาหมอครั้งนี้ ได้ของแถมเป็นไม้ค้ำกับเฝือกครับ ผมเองก็คิดนะ ว่ามันค่อยข้างหนักมากกว่าทุกครั้ง แต่ผมก็ยังโอเคนะ เดินเองได้อยู่

“มาๆ กูช่วย” ผมกำลังจะก้าวขาลงจากรถด้วยตัวเอง แต่ซองยอลเข้ามาทำท่าจะช่วยผม

“เห้ย มึงไม่ต้องๆ กูไหว กูเดินเองได้”

“ใส่เฝือก แล้วมีไม้ค้ำด้วยแบบนี้ มึงยังจะมาบอกว่าไหวอะไรอีกวะ ?”

“กูไหวจริงๆ เนี่ยๆ กูจะเดินให้มึงดูเลย.. โอ๊ะ ! O[]o” พูดยังไม่ทันจบเลยครับ ผมนี่แทบหน้าทิ่ม ทำไมแม่มเจ็บขนาดนี้วะเนี่ย = = ดีที่ยังจับขอบประตูรถไว้อยู่ ไม่งั้นได้ไปเย็บหน้าอีกชัวร์

“ไงหล่ะมึง ปากดีชิบหาย” ไอสูงแม่มถากถางผมครับ

“เอ้า ! ก็กูไม่รู้นี่วะ ไปหาหมอแล้วทำไมแม่มเจ็บกว่าเดิม นี่กูสงสัย”

“ฮ่าๆๆ งั้นทีนี้มึงก็สำนึกได้ละนะ ว่ามึงต้องให้กูช่วย” ซองยอลพูดพร้อมหันหลังให้ผมแล้วย่อตัวลง

“ขี่หลังกูนี่มา ขึ้นมาเลย” มันพูดอะไรของมันวะ หลังมึงจะหักไหม กูไม่ใช่ขนนกนะ

“กูหนักนะเว้ย มึงไม่ไหวหรอก ไปเรียกพี่โฮคิมมาดีกว่า”

“กูขี้เกียจเดินไปเดินมา มึงขึ้นมาเลย อย่าเล่นตัวทำเขินอายเป็นสาวน้อยอายุ 16 ได้ป่ะวะ”

“ไอสัด เออๆ ก็ได้วะ” ผมพูดแล้วก็โน้มตัวลงไปหามัน เอาแขนกอดคอมันไว้แน่น เสียวมันทำผมร่วงหว่ะ ไม่ไว้ใจมันเลยจริงๆ ตอนนี้ทำไมผมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวผมกับมัน กลายเป็นสีม่วงๆอมชมพูแปลกๆ นี่มันคืออะไรวะ ทำไมผมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงผิดปกติ นี่ผมไม่ใช่เด็กสาวอายุ 16 แน่ป่ะ ? เหอๆ

 

เพราะมันมัวแต่อ้อยอิ่ง ทำตัวเขินอายเป็นสาวน้อย เราเลยเดินมาถึงห้องช้ากว่าชาวบ้าน แล้วก็ไม่มีใครคิดจะรอพวกกูเลยใช่ไหมครับ ไอคนบนหลังนี่แม่มก็ตัวโคตรหนักเลย = =

“แม่ม ไม่มีคิดจะรอกูกับมึงเลยใช่ไหม” คนบนหลังผมพูด อืม คิดเหมือนกูเด๊ะๆ

“เพราะมึงแหละ กดรหัสเข้าห้องดิ่วะ กูเริ่มเมื่อยละ”

“เมื่อยก็วางกูลงก่อนก็ได้”

“ไม่เป็นไรอ่ะ มึงรีบกดรหัสเร็วๆเหอะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงเล็กน้อย เออ แล้วนี่กูเหวี่ยงอะไรวะ - -

ระหว่างนั้น โฮย่าก็ใช้นิ้วสั้นๆของมันจิ้มๆรหัสสี่ตัวลงไป แต่ว่าทำไมมันขึ้นว่ารหัสผิดอ่ะ ?

“มึงอย่ามั่วดิ่วะ จิ้มให้ถูก กูหนัก –[]-”

“เห้ย ไม่มั่วนะ ก็รหัสนี้นี่หว่า 5443 ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอมึง ?” มันถามผมเพื่อยืนยันรหัสที่มันจิ้ม ซึ่งมันก็ถูกไง แล้วทำไมประตูแม่มไม่ปลดล็อค

“หรือใครเปลี่ยนรหัสอีก ?”

“เดี๋ยวๆ วันนี้มันวันอะไรวะ ?”

“วันจันทร์”

"เหี้ยละไง รหัสใหม่สินะ...” ซึ่งมันคือเลขอะไรวะ ผมไม่รู้ TTOTT

เพื่อป้องกันความปลอยภัยในร่างกายและทรัพย์สินของพวกเรา เลยตกลงกันว่า คือทุกอาทิตย์จะมีการเปลี่ยนรหัสใหม่ครับ แล้วอาทิตย์นี้คือผมยังไม่ได้รับทราบรหัสลับดาวินชี่นั่นเลย แล้วก็ไม่ต้องถาม ไอคนบนหลังผมแม่มก็ไม่รู้หรอกครับ TT_TT

“มึง รหัสใหม่ก็ไม่รู้หว่ะ” โฮย่าบอก ถอนหายใจแล้วเอาคางวางพักที่ไหล่ผม

“งั้นก็ต้องกดกริ่งอ่ะ”

“อืม มึงกดดิ่ ให้ว่องไว”

กดกริ่งพร้อมกรอกเสียงลงไปว่าให้ใครก็ได้ช่วยมาเปิดประตูให้หน่อย คนที่วิ่งมาดูที่จอวีดีโอที่เชื่อมกับกล้องหน้าห้องซึ่งตอนนี้มันคงเป็นภาพที่โฮย่าอยู่บนหลังผม พร้อมเอาคางวางบนไหล่ พี่ดงอูดูตกใจเล็กน้อย แต่ว่าพี่รีบมาเปิดประตูเหอะ

พอพี่ดงอูมาเปิดประตูให้พวกผม ผมก็แบกร่างของโฮย่าเดินผ่านหน้าจอทีวีไป แล้วเดินไปหยุดทีหน้าห้องมัน ใช้เท้าถีบประตูที่แง้มไว้นิดหน่อย แล้วเอาร่างช้างๆของมันวางบนเตียง

“เฮ้อออ กูเหนื่อยสัดอ่ะ มึงช่วยแดกให้มันน้อยลงหน่อยนะช่วงนี้ สงสารคนที่จะต้องมาแบกมึงหว่ะ” ผมพูดพร้อมเอาหลังพิงกับเตียงมัน มือพัดๆเอาอากาศเข้าปอดเป็นการใหญ่

“กูไปขอให้มึงมาแบกมึงไง๊ ? ไอนี่”

“เออ กูเองแหละ กูหาเรื่องเอง แล้วมึงก็นอนพักไปเลย พรุ่งนี้ไม่ไม่ต้องไปหรอก รายการวิทยุอ่ะ”

“ได้ไงมึง กูต้องไปเจอแฟนนะเว้ย มันไปนั่งเฉยๆ ไม่ต้องห่วงกูนักหรอก”

“พูดใหม่ดิ๊ ใครห่วงมึงวะ ? แล้วก็รับรองเลยว่าถ้าพรุ่งนี้มึงไปสภาพนี้ มึงได้คนห่วงมึงเพิ่มแน่ พูดไรแม่มไม่เคยฟังกูอ่ะ กูไปอาบน้ำนอนละ เบื่อมึง !”

พูดจบผมก็ลุกออกมา ปิดประตูใส่แม่มให้เสียงลั่นโลก สะใจ

 

 

ปิดประตูห้องโฮย่าลง หันมาก็แทบช็อค...
 

“โอโห้ จะมามุงอะไรกันครับเนี่ย ทุกคนเลย ออกไปๆ นี่จะไปอาบน้ำนอน” ผมพูดพร้อมกับเอามือดันพวกเมมเบอร์ออกไปให้พ้นทาง แล้วทำไมทุกคนต้องเหล่มองผมด้วยสายตาแบบนั้นด้วยอ่ะ = =
 

“พี่... ออกนอกหน้าไปป่ะ ?” ซองจงพูดพร้อมหรี่ตามองผม แถมเอานิ้วมาทำยึกยือใส่ผมอีก
 

“อะไร...” พูดเสียงเนือยๆ แล้วปัดนิ้วยึกยืดของซองจงออก

“คิดอะไรกับพี่โฮย่าป่ะเนี่ย ?”

“คิดอะไรวะ ? ซองจงหลบไปเลยไป พี่จะไปอาบน้ำ”

“เถียงไม่ชนะก็จะหนีท่าเดียวอ่ะ” มยองซูแอลพูดครับ เดี๋ยวนี้มันพูดจาแบบนี้เป็นหรอ ซึมซับมาจากซองจงแน่ๆ

“นายก็อีกคน เป็นอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ นี่แค่รู้สึกผิดนิดหน่อย ที่วันนี้ตอนอัดขอให้เต้นอีกรอบ”

“หราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” ทุกคน... แหม พร้อมเพรียงกันยิ่งกว่าตอนเต้นอี๊กกกกก - -

“โอ๊ย อะไรวะเนี่ย ไปนอนกันให้หมดเลยไป ไป  หลบๆๆๆๆ = =”

“ทำไมพี่ต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ ? ฮ่าๆๆๆๆ”

ซองจง ไอเด็กนรก ฝากไว้ก่อนเหอะเอ็ง ความจริงก็ทุกคนอ่ะแหละ ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวอีซองยอลคนนี้เอาคืนแน่ ไม่ต้องห่วง ผมรีบวิ่งหนีฝูงไฮยีน่าที่รวมตัวกันอยู่หน้าห้องโฮย่าเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว มองกระจกก็เห็นว่าหน้าผมแดงจริงๆ..

เช้าวันถัดมา ผมนี่ตื่นเช้ามาก ตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นอีก วันนี้มีรายการวิทยุตอนประมาณแปดโมง เป็นตารางงานที่สบายๆครับ แล้วอีกอย่างผมชอบรายการนี้มาก พี่ดีเจเขาตลกดี ไปทีไรขำปวดท้องทุกที ฮ่าๆ แต่วันนี้พวกเราไม่ได้ไปทุกคนหรอก มีแค่ผม มยองซู พี่ดงอู แล้วก็ไอเดี้ยง... ส่วนคนอื่นๆมีตารางส่วนตัวหน่ะครับ

ออกมาจากห้องก็เจอพี่อูฮยอนก่อนเลยครับ กำลังคุยเล่นอยู่กับพี่กอนัมแล้วก็พี่โฮคิม แล้วไอสายตาที่ส่งมาให้ผมแบบเมื่อคืนนั่นอีก เมื่อไหร่จะเลิกมองแบบนี้ซักที มันชวนขนลุกแบบเสียวสันหลังชอบกล

“วันนี้พวกพี่คงไม่เหนื่อยมากหรอกครับ โฮย่าแม่มีพยาบาลส่วนตัวอ่ะ” หันไปพูดกับพี่เมเนเจอร์จบก็เอาหางตาลีบๆนั่นมาเหล่ผม อยากจะเดินไปต่อยซักที - -

“ซองยอลอะหรอ ? ฮ่าๆๆๆๆ” นี่พี่เมเนเจอร์ทั้งก็เอากับเขาด้วยหรอ ? มีใครอยู่ข้างผมบ้างป่ะ ผมหมั่นไส้ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วยแต่เช้า เลยเดินแทรกกลางพร้อมเอาไหล่กระแทกอกไอพี่อูฮยอนไปทีนึงแล้วเดินไป ได้ยินเสียงแซว ฮิ้วๆ มาจากข้างหลัง

“พวกนั้นเขาเป็นอะไรกัน เสียงดังแต่เช้า”

โฮย่าเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำพอดีกับที่ผมเดินมาถึง เอาผ้าขนหนูขยี้ผมเปียกๆของมัน อย่าครับ อย่าคิดว่าผมจะใจเต้นแรงอะไรอีก แบบนี้เห็นบ่อยแล้ว ชิน

“กูเดินไปเหยียบตาปลาไอพี่น้องนัมของมึงเองอ่ะ หมั่นไส้ชิบหาย แม่ม !” ผมพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงดัง ได้ยินเสียโฮวอนตะโกนมาจากหน้าห้องน้ำว่า อ้าว ไอเชี่ยนี่ !

เออ เป็นคำทักทายสำหรับเช้าวันใหม่ที่โคตรจะรื่นหูเลย น้ำตากูแทบไหล ; w ;


 

 

พวกเรามาถึงที่สถานีวิทยุแล้วครับ ตอนแรกผมจะแบกโฮย่าขึ้นหลัง แต่มันบอกว่าเดี๋ยวผมบ่นอีก เลยขึ้นหลังพี่โฮคิมไปแทน ผมเลยรับอาสาถือไม้ค้ำให้มัน นี่ถ้าไม่รู้สึกผิดไม่ทำให้หรอกนะ แต่ก็แอบสงสาร บอกไม่ฟัง ให้อยู่หอก็ร้องจะออกมา บอกอยากเจอแฟนๆ ไม่อยากทำให้แฟนต้องผิดหวัง คือกูจะบอกว่าถ้ามึงเป็นหนักกว่าเดิมหล่ะ ? ที่นี่ได้ห่วงกันทั้งโลก แต่ว่ายกเว้นผมไว้คนนึงนะ

“เมื่อคืนผมได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยตอนที่อัดรายการหน่ะครับ... ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มันไม่ได้ร้ายแรงอะไร” นั่น ว่าไปนั่น ไม่ร้ายแรงบ้านมึง เดินไม่ไหวนี่คือไม่ร้ายแรงนะ กูพึ่งเข้าใจ แต่ก็นั่นแหละมันทำเพื่อความสบายใจของแฟนๆนี่เนอะ กูยอมให้ก่อนก็ได้

ช่วงพักรายการผมแอบเช็คเมนชั่นของแฟนๆในทวิตเตอร์ครับ คือมันเต็มไปด้วยข้อความที่บอกว่าให้โฮย่าพัก มีหลายภาษาเต็มไปหมด ผมรับรู้ได้ถึงความห่วงใยเลยครับ ซึ้งใจแทนมันจริงๆ แอบกดเข้าไปดูหน้าทามไลน์ของบางคนถึงนี่อีโมร้องไห้เต็มเลย  เป็นไงหล่ะ บอกแล้วว่ามึงได้คนเป็นห่วงมึงเพิ่ม  ตอนนี้เจ้าตัวยังไม่รู้หรอกว่ากระแสในทวิตเตอร์เป็นไง เพราะตอนนี้มันกำลังเล่นกับเด็กน้อยอยู่ ดูมันๆ เอาไมค์ให้น้องร้องเพลงด้วย อย่าบ้าดิ่ น้องจะร้องเป็นไหม ฮ่าๆๆ

เอ๋ ? นี่ผมมองมัน นึกถึงมันแล้วหัวเราะออกมาหรอ ? ความจริงผมเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ ก็มันตลกจริงๆอ่ะ มันเกรียนโคตร ชอบกวนตีนหน้านิ่งอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

เห้ย ! ผมหัวเราะอีกแล้ว คนอื่นคงมองว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆ –[]-

แต่เดี๋ยวอัดรายการจบก็จะไปตรวจอาการของมันอีกที ไม่ต้องห่วงไปนะครับ ผมจะช่วยดูแลมันเอง เพื่อแฟนๆทุกคนไง อี้ม !

 

ไปหาหมอแล้ว หมอบอกว่าอาการของมันคือต้องพัก ไม่ควรขยับขามาก เพราะมันเกี่ยวกับเส้นเอ็น ถ้าฟืนอาการมันจะยิ่งแย่ลง นั่นคือสิ่งที่ทำให้มันหน้าจ๋อยไปเลย ช่วงนี้พวกเรายังมีตารางคัมแบคอยู่ แถมต้องซ้อมคอนซัมเมอร์อีก คนที่มันเต้นอยู่ตลอดเวลา ตอนนอนก็ยังละเมอมาเต้นแบบนั้น พอฟังแล้วก็ทำหน้าเครียดใหญ่ ไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลนั่นแหละ

“มึง อย่าเครียดดิ่วะ ยิ้มหน่อยยย” ผมเอื้อมมือยืดแก้มมัน

“อย่ามายุ่งกับกูดิ๊ - -*”

“ก็ยิ้มดีวะ กวนตีนดิ่ แล้วก็จะไม่ยุ่งเลย”

ผมพูดแล้วส่งหน้าตากวนตีนพร้อมกับรอยยิ้มไปให้มัน มันก็ยิ้มตอบกลับมานะ แต่เรียกว่ายิงฟันดีกว่าครับ แค่นั่นแหละ แล้วมันกูหุบยิ้มไป โอ๊ย บรรยากาศรอบตัวมันนี่โคตรเป็นสีเทาเลยครับ

“อะแฮ่มๆ”

มีเสียงรบกวนจากด้านหลัง อะไรติดคอมึงครับไอมะแอล อยากได้ตีนกูลงไปติดเพิ่มไหม สรึด = =


 

วันนี้ผมไม่มีคิวถ่ายละครครับ เลยได้กลับมานอนผึ่งแอร์เย็นๆที่หอ เปิดหนังดูแม่มโคตรจะสบายใจเลย มยองซูก็นั่งดูรูปในกล้องอยู่ข้างๆผมนี่แหละ แว่วๆว่าจะปล่อยโฟโต้บุ๊คพาร์ท 3 นะ ส่วนพี่ดงอูกับโฮย่าของตัวไปนอนพักในห้อง โฮย่าคงหลบไปทำใจแล้วก็คิดหาทางแก้ไขปัญหาเรื่องขาเดี้ยงของมัน เพราะเราต้องขึ้นคัมแบคอีกสองรายการ นี่ผมก็กำลังช่วยมันคิดอยู่นะ เอาไงดีหว่า ?

“นี่ๆ นี่...” รู้สึกได้ว่าเหมือนมีอะไรมาเขี่ยๆที่สีข้าง หันไปก็ผมว่าเป็น ตีนไอมะแอล นี่กูก็อายุมากกว่ามึงป่ะวะ - -

“ไร ?”

“ชอบพี่โฮย่าหรอ ?”

พรืดดดดดดดดดดดด มึงยิงคำถามตรงไปไหม แล้วถามมาได้หน้าตาเฉยมาก ไอชิบ

“ไม่ได้ชอบเว้ยยยย บอกกี่รอบละเนี่ย ?”

“แต่ว่าดูโคตรเป็นห่วงพี่โฮย่าเลยอ่ะ แบบโคตรออกนอกหน้า”

“ขนาดนั้นเลยหรอวะ ?” บางทีเริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

“โอ้โห ให้เด็กห้าขวบมาดูยังรู้เลย ว่าเป็นห่วงขนาดไหน” พูดจบก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายผม

“ถ่ายทำไมเนี่ย ? ลบเดี๋ยวนี้เลยนะ !”

“ถ่ายไว้ จะเอาไปใส่ไว้ในโฟโต้บุ๊คพาร์ทสาม แคปชั่นว่า ยามที่ซองยอลคิดถึงโฮย่า.. ฮ่าๆๆๆ ขอขำแป๊บดิ่ หน้าโคตรตลกอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

“ขำมากไปวะ ลงไปขำต่อที่พื้นไป ไอห่า !”

พูดแล้วก็เอาเท้าถีบมันลงไปที่พื้น ไม่วายมันก็ยังขำต่อ กูจะให้มึงเจ็บ แต่ทำไมกูรู้สึกเจ็บใจกว่าเนี่ย กูแค้น !! หึ้ย !! –[]-*

“หยุดขำเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นจะเอากล้องไปโยนหน้าต่าง”

“โอเคๆ หยุดก็ได้ ขอโทษๆ ฮ่าๆ” บอกให้หยุดขำจะมาฮ่าๆอะไรอีก กล้องมึงอยู่ในครอบครองกูนะครับ ซองยอลคนจริงนะ หรือมึงยังไม่รู้ ?

มองไอมะแอลที่พยายามกลั้นขำจนตัวสั่น - - พอมันหยุดขำจริงๆแล้ว มันก็พูดประโยคที่ทำให้ผมคิดอีกแล้ว

“ชอบเขาก็ไปบอกเขาดิ๊ อย่าป๊อดไปหน่อยเลย”

ทำไมวะ คนทั้งโลกมันเป็นอะไรกันมาก บอกว่าไม่ได้ชอบไงเล่า !!! เอ๊ะ ? หรือว่าชอบ ?  ไม่ชอบดิ่ บอกว่าไม่ได้ชอบ เอ๊ะ ? ไม่รู้ละ ผมส่ายหัวพรืด วางกล้องของไอมะแอลลงกับโซฟา หนีเข้าห้องแม่ม กูไม่ดูละหนังอ่ะ ไม่สนุกแล้วแม่ม - -

คำพูดของทุกคนทำให้ผมเริ่มสับสนในตัวเองแล้วนะ แต่สมมุติว่าผมชอบโฮย่าขึ้นมาจริงๆจะทำไง โฮย่าจะชอบผมตอบหรอ ดูท่าทางมันไม่เคยจะสนใจผมเลย หน้าผมตรงๆมันยังไม่กล้ามอง ไม่รู้เป็นไร ผมแอบส่งสายตาไปให้มันบ่อยนะ พยายามชงมุกให้มันก็หลายที แต่มันไม่ค่อยตอบรับผมเท่าไหร่ เดี๋ยวนี้เลยไม่ค่อยได้อะไรละ ตั้งแต่ที่ประกาศออกซูกิระไปครั้งนั้นว่าเราสนิทกันแล้วนะครับ เหอะๆ สนิทหรอวะ กูว่าก็เหมือนเดิมแหละ โธ่


 

 

 

ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งละ ผมเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ? สงสัยนอนคิดอะไรเพลินๆแล้วหลับไปแน่เลย แต่ว่าผมหิวอ่ะ =[]= ความจริงผมจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้เนี่ย ว่าแล้วก็แอบออกไปค้นตู้เย็นดีกว่า เผื่อมีอะไรบาๆให้กินเล่นบ้าง

ผมเดินออกมาจากห้อง แล้วปิดประตูด้วยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่เมเนเจอร์ตื่นมาตอนที่เห็นว่าผมออกมากินมื้อดึกตอนช่วงคัมแบคมีหวังโดนจับหัวโขกตู้เย็นแน่

ขณะที่ผมกำลังจะเปิดฝาพุดดิ้งกิน ผมก็ได้ยินเสียงฝรเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาทางผม ไม่กล้าหันหลังอ่ะครับกลัวเป็นพี่เมเนเจอร์ ผมแกล้งเป็นลมดีไหม ? แงๆ ทำไงดี  TT w TT

“ซองยอล...” เสียงคุ้นๆนะ คุ้นๆว่าจะไม่ใช่เสียงพี่เมเนเจอร์ ผมรวบรวมความกล้าหันไปมองเจ้าของเสียง แล้วก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อคนคนนั้นคือ...

“โฮย่า...”

"มึงนี่มันจริงๆ ออกมาทำเสียงอะไรกุกกักๆข้างห้องกูตอนดึกวะ กูก็ตื่นดิ่ นึกว่าขโมย”

“ถ้ามันเป็นขโมยจริง สภาพมึงจะเอาอะไรไปสู้กับมัน กูถาม”

“กูก็จะเอาไม้เท้ากูฟาดหัวแม่มให้เลือดอาบ”

“กูว่ามึงแหละที่เลือดอาบ ปิดตำนานแด๊นชิ่งแมชชีนของมึงแน่”

“โหว รักกูมากดิ่ - -”

“ก็รักอ่ะดิ่ รักมานานแล้วด้วย !”

เอ่อะ... พูดอะไรออกไปวะ อีซองยอล !!

 

“เห้ย กูหมายถึงรักมึงแบบเพื่อนไง ใครๆก็รักมึง พี่ซองกยู พี่ดงอู พี่น้องนัม มะแอล ซองจง ก็รักมึงนะ”

“มึง.. ชอบกูหรอ ?”

“ห๊า ?” ผมร้องออกมาพร้อมทำตาโต แทบจะสำลักพุดดิ้งที่พึ่งกินไป O[]O โฮย่า นี่มึงก็ด้วยหรอ ใครเป่าหูมึงมา บอกกู

“กูถามว่า มึงชอบกูหรอ ?”

“เอาจริงๆ กูก็ไม่ค่อยแน่ใจหว่ะ กูขอเวลาคิดคืนนึง”  ผมพูดออกไปแบบนั้น หลังจากที่เงียบไปห้าวิ ห้าวิที่ผมช่างรู้สึกว่ามันยาวนาน

“คืนนึง ? มึงคิดใช้เวลาน้อยไปป่ะวะ จะคิดนานกว่านั้นก็ได้นะเว่ย กูไม่ว่า”

“คืนนึงนั่นแหละ คือกูคิดเรื่องนี้มานานละ เอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้กูบอกรักใคร... ก็คนนั้นแหละ”

“บอกรัก ?”

“เออ แล้วมึงถามกูไม หรือว่ามึงก็ชอบกูวะ ?” โอโห้ ประโยคนี้รวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตเลยนะครับ TT/////TT

“อะไรที่ทำให้มึงคิดแบบนั้นวะ ?” พูดแล้วมันก็เอานิ้วชี้มาดันหน้าผากผม หัวกูหงายไปเกือบโขกตู้เย็น แต่ประโยคที่มึงพูดมะกี้ กูแอบเจ็บนิดนึงนะ ห่าเอ้ย

“เออ นอนเหอะ เดี๋ยวกูถีบมึงจากตรงนี้ ส่งให้ถึงหน้าประตูห้องเลย มึงจะได้ไม่ต้องเดิน”

“ฟาย กูซึ้งในน้ำใจมึงมากเลย - -”

เถียงกันไปแบบนั้นแต่จริงๆผมก็เอาแขนข้างนึงของมันมาพาดบนไหล่ แล้วช่วยพยุงมันไปจนถึงหน้าห้องนั่นแหละ

“ฝันดีนะ” ผมบอก

“อืม กูจะฝันดีมาก ถ้ากูฝันถึงมึงอ่ะ”

“ห๊ะ ?”

“เปล่าๆ ฮ่าๆ มึงไปนอนไป พรุ่งนี้ตื่นเช้าอีก ฝันดี แล้วก็ฝันถึงกูบ้างนะ”

ผมถลึงตามองมัน แล้วทำหน้างงใส่ เดินหนีแม่มเลย นี่ไม่ได้หูฟาดใช่ไหม แล้วอะไรที่ทำให้มึงสามารถพูดออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนั้น มึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย ? ถ้าไม่คิดอย่ามาทำแบบนี้ เพราะกูคิดนะสัด T w T

 

 

วันนี้เรามีอัดรายการกัน เราจะกู๊ดบายสเตจกันแล้วครับ วันนี้อัดมิวสิกคอร์ พรุ่งนี้ที่อินกิกาโยเป็นที่สุดท้าย เพลง Back ของพวกเรายังไม่ได้ที่หนึ่งเลยครับ TT w TT แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสเท่าไหร่หรอก แต่การชนะก็เป็นสิ่งที่ดีใช่ไหมหล่ะ นอกจากเราจะดีใจแล้ว แฟนๆที่ทุ่มเทเพื่อพวกเราก็จะได้ดีใจด้วย ผมห่วงอย่างหลังมากกว่านะ

ไอตัวดื้อมันเอาอีกแล้ว คือทุกคนบอกว่าให้มันอยู่เฉยๆ ให้นอนพักอยู่หอ แต่มันก็ยังจะมา บอกว่าอยากขึ้นไลฟ์ เพราะมันเป็นสองไลฟ์สุดท้ายแล้ว ยังไงก็ต้องมาให้ได้  ทุกคนก็หาเหตุผลร้อยแปดมาแย้งมันแล้วนะ แต่ยังไงมันก็จะมาอ่ะครับ เกิดมากูไม่เคยเจอใครดื้อเหมือนมึงเลยจริงๆ ให้ตาย ไอเดี้ยงแมชชีน

คือมันขึ้นมาก็มายืนนิ่งๆอะครับ พวกเราที่เหลือก็เต้นกันไป สงสารมันนะ คงอยากเต้นแย่แล้ว แต่บอกไว้เลยถ้ามึงเต้นนะ มึงตายแน่ คือไม่ใช่ว่าห่วงอะไร คือหมายถึงว่า มันต้องเจ็บขาตายแน่ๆเลย

พวกเราขึ้นเป็นวงสุดท้ายครับ วันนี้มีชื่อเข้าชิงกับสาวๆวงซิสต้าครับ ฮือ ผมลุ้น พวกเราก็ลุ้นกันหมดนั่นแหละ...

“อันดับที่ 1 ได้แก่... อินฟินิท ยินดีด้วยนะคะ !!!!!”

เห้ย !!?? พวกเราชนะอ่ะ ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย ฮืออออ ดีใจ ชนะแล้ว ชนะซักที อินสปิริทดูอยู่ใช่ไหมครับ พวกเราได้ที่หนึ่งไปฝากทุกคนแล้วนะ ดีใจจังเลย TT w TT
 

ระหว่างทางไปงานแฟนไซน์ ในรถเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายของทุกคน ไม่อยากจะเม้า ซองจง พอลงมาจากเวทีก็กอดพี่ดงอูร้องไห้ใหญ่เลย โถๆ วันนี้ผมมีมิชชั่นนะ กำลังเตรียมการอยู่เลยว่าจะทำบอกรักยังไง หลังจากเมื่อคนนอนตีลังกาเอาเท้าก่ายหน้าผากแล้ว ก็ค่อนข้างมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละ

ก่อนจะก้าวลงจากรถ ก็มีมือปริศนาเอื้อมมายีหัวผม กำลังจะหันไปด่า แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบหุบปากให้ไวเลยครับ

 

โฮย่าแม่ม... มึงทำหัวใจกูเต้นโครมครามอีกแล้วนะ ตรรกะอะไรของมึง ยีหัวกูทำไม !!?????????????? O<-<

 

 

แฟนไซน์เสร็จสิ้นแล้วครับ วันนี้นั่งข้างไอตัวอื้อเหมือนเมื่อวาน เมื่อวานมันเอาการ์ดพลังอะไรมาขูดๆ ก็ไม่รู้ โคตรเด็กน้อยเลย แต่ผมก็แอบลุ้นไปกับมันนะ ฮ่าๆ ตอนนี้เป็นช่วงโฟโต้ทามครับ คือช่วงสุดท้ายแล้วจริง พวกเราก็จะแอคท่าให้แฟนๆได้ถ่ายรูปกันตามใจเลย บางทีผมก็แอบมึนๆกับแสงแฟลชเหมือนกัน ผมก็แอคท่าไปเรื่อยนั่นแหละ ส่งหัวใจให้แฟนๆบ้าง ซองยอลรักทุกคนนะครับ จุ๊บๆ  <3
 

ระหว่างนั้นเองผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาแว๊บๆของคนข้างๆ ผมเลยหันไปทำท่าหัวใจใส่มันครับ สายตาที่มองกลับมาดูอึ้งไปเล็กน้อย ถลึงตากลมๆของมันมองมาที่ผมด้วย นี่บอกรักแล้วนะ รู้ตัวยังอ่ะ ?  โห หน้ากูหนาที่ระดับสิบ รีบหันกลับมาก่อนเลย ก่อนที่จะมีแฟนไซต์ถ่ายรูปแล้วเอาไปลงทวิตเตอร์ ไม่ใช่อะไรครับ ผมเขิน TT

 

พอกลับมาถึงหอเท่านั้นแหละ โฮย่าแม่มเดินมาลากมือผมเข้าไปในห้องมันเลย ไม่ต้องถามถึงผู้สังเกตการณ์อีกห้าคนที่เหลือหรอกครับ เห็นทุกช็อตนั่นแหละ พร้อมทั้งส่งสายตาไฮยีน่ามาที่ผมกับโฮย่าจนมันปิดประตูห้องนั่นแหละ

“มึงลากกูมาทำไม มีอะไรก็คุยข้างนอกก็ได้”

“เรื่องนี้กูต้องคุยกับมึงสองคนก่อนดิ”

“เออๆ ทำไมต้องทำเสียงเครียดด้วยอ่ะ กลัวนะ” ผมพูดแล้วทำหน้าจะร้องไห้  เสียงมันเครียดจริงอ่ะ นี่กลัวนะ มันจะรังเกียจผมไหมก็ไม่รู้ เสียดายความเป็นเพื่อนนะ ไม่น่าไปสารภาพเลยหว่ะ TT

“เห้ย เป็นไร อย่าร้องไห้ดิ๊ กูไม่ได้จะดุมึงนะ”

“กูยังไม่ได้ร้องป่ะวะ - -”

“แล้วที่มึงทำเมื่อตอนเย็นหมายความว่าไงวะ ?” นั่น มันตัดเข้าเรื่องแล้วครับ ไม่เกริ่นก่อนหน่อยหรอ กูตั้งตัวไม่ทัน

“ก็กูบอกแล้วไง ว่าบอกรักใครก็คนนั้นแหละ”

“ไอท่าหัวใจง้องแง้งของมึงนี่คือบอกรักหรอวะ ?”

“ง้องแง้งเหี้ยไร –[]- กูคิดทั้งคืนนะ ! กูตั้งใจทำให้มึงนะเว้ย !!!”

“ทำให้กู ?”

“ไอห่า หันไปหามึงโต้งๆขนาดนั้น กูทำให้หมีมั้ง สรึด”

“งั้น แสดงว่า... มึงชอบกูหรอ ?” มันพูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม... มึงออกไป จะยื่นหน้าเข้ามาหาพ่อง =/////=

“กูไม่รู้เว้ย แสดงออกให้เห็นแล้ว แม่มก็ถามอยู่ได้”

“ก็อยากได้ยินจากปากด้วยอ่ะ”

“กูไม่พูด ! กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู ฟายเย่อ” เออ ผมยังไม่รู้เลย ว่ามันคิดยังไงกับผม

“กูชอบมึง ชอบมานานแล้วด้วย เผลอๆกูชอบมึงก่อนที่มึงจะชอบกูอีก” มันเงียบไปซักพักแล้วพูดออกมาแบบชัดค่อยชัดคำ กระแทกเจ็มสองหูผมเลยครับ ไม่ได้หูฟาดใช่ป่ะ ?

“จริงอ่ะ ?” กูไม่เชื่อมึงอย่างเด็ดขาด อย่ามาหลอก

“โกหกแล้วกูจะหายเจ็บขาไหม ?”

“ไม่อ่ะ มึงไม่เคยรับมุกกูเลย ไม่เคยกล้าสบตากูด้วย มึงจะเอาเวลาไหนมาชอบกูวะ ไม่ใช่ละ”

“อีซองยอล... กูจะบอกให้ฟัง ที่กูไม่กล้าสบตามึง ไม่กล้ามองมึงตรงๆ เพราะกูเขิน เวลาที่กูมองตามึง กูกลัวว่ามึงจะรู้สิ่งที่กูคิดแล้วมึงจะรังเกียจกู ที่กูไม่รับมุกมึง เพราะกูไม่กล้าจะพูด กลัวตบมุกไปแล้วมึงไม่ถูกใจ กลัวมึงจะโกรธกู ซึ่งกูไม่อยากให้มันแบบนั้น กูไม่แน่ใจในความรู้สึกของกู แล้วกูก็ไม่รู้ด้วยว่ามึงคิดยังไง แต่ทุกอย่างมันก็เริ่มชัดขึ้นนะ ตั้งแต่ที่กูขาเจ็บ... กูโคตรดีใจเลย ที่มึงห่วงกู คอยดูแลกู แถมยังให้กูขี่หลังด้วย วันนั้นกูเขินจะตายห่า มึงไม่รู้หรอ !!??”

“เขินเป็นคนเดียวหรือไงเล่า !!??” ชิบหาย แม่มมาเต็ม พูดไปสองย่อหน้ากระดาษได้มั้ง กูเขินไปดิ T w T

“พูดถึงขาเจ็บนี่ก็ดีนะ ทำให้รู้ว่ามีคนนึงที่เขาเป็นห่วงกู”

“ซึ่งมันไม่ใช่กูเว้ย ไม่ต้องมาเหล่ เดี๋ยวกูจิ้มตาแตก”

“ยอมรับมาเหอะ อย่ามาซึนได้ไหม กูจับจูบแม่ม !” พูดแล้วมันก็เอามือมาล็อคหน้าผมแถมยื่นหน้าเข้ามาอีก ไอส๊าดดดดดดดดดดดด เห็นกูเป็นคนใจง่ายหรอ ?? ออกไป๊ !!

ผมเอามือดันแม่มลงไปกองกับเตียง เห้ย ลืม ว่ามันเจ็บขาอยู่ แต่ขาก็ไม่เกี่ยวอะไรนี่ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ต้องออกไปก่อน หนีแล้ว ก่อนที่อะไรมันจะไปกันใหญ่ โฮวอนแม่ม มึงทำหัวใจกูเต้นโครมครามอีกแล้ว ทำได้ตลอดเลย

 

 

 

เปิดประตูออกมาก็ผงะ แม่มแทบจะถลามาหาผมกันให้มัน คือว่าคนที่เหลือมันแอบฟังที่ผมคุยกับโฮย่า โห มะกี้มีอะไรบ้างวะเนี่ย แกล้งตายตอนนี้ได้ไหม ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เขินจะแทรกตัวลงไปอยู่ที่พรมเช็ดเท้าหน้าห้องโฮย่าแล้วแม่ม TT

“วิ๊ดวิ๊ว ~ กูตั้งใจทำให้มึงนะเว้ย !!” อิพี่น้องนัมมันเลียนเสียงผม พร้อมทำท่าทางประกอบได้หน้ายันให้ติดพนังมาก

“อย่ามาซึนได้ไหม กูจับจูบแม่ม !” พี่ซองกยูพูดเลียนเสียงโฮย่าแล้วทำท่าทางประกอบกับพี่อูฮยอน

หลังจากนั้นทุกคนก็ขำออกมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงแม่มดังไปถึงเกาหลีเหนือแล้วมั้ง พอเหอะ

“เป็นแฟนกันแล้วดิ่ ?” พี่ดงอูคนดีพูด

"แล้วใครจะเมะใครจะเคะวะ ?” ไอเชี่ยมะแอล แม่มลามก มึงกลับไปดูหนัง x ในห้องมึงไป
 

“ผมเมะดิ่ เพราะผมตัวใหญ่กว่า” โฮย่าแม่มออกมาจากห้องเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พูดตอบมะแอลแล้วก็โอบเอวผมด้วย

“เห้ย กูเมะดิ่ กูตัวสูงกว่ามึงนะ !!”

“ไม่ มึงอ่ะ ต้องมาเป็นร่างบางให้กู ฮ่าๆ”

“ร่างบางพ่อง หุบปาก !!” เช็คหน้ากูด้วย หน้ากูแดงยัง

“โอ๊ย ทะเลาะกันแบบนี้ ลูกหัวปีท้ายปีแน่เลยนะครับ” ซองจง... มึงพอ ไอเด็กนรก

"เดี๋ยวกูถีบ” ผมพูดแล้วยกเท้าจะเท้าถีบก้นมัน

“อยากเป็นคู่รักขาเดี้ยงแมะ ? ลองทำซองจงดูสิ เดี๋ยวรู้เลย” มะแอลมันขู่ผม

“ก็ลงทำซองยอลดูดิ่ กูจะเอาไม้เท้าฟาดหัวมึงไอมยองซู” โฮย่าครับ โฮย่าพูด TT

“เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รักกันมากเว้ย ~~~~ ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย ทำไมกูขำเนี่ย ?”

ใครจะขำก็ขำไปเหอะ แต่ประโยคมะกี้ผมโคตรประทับใจเลย T w T ฮือ มึงรักกูมากป่ะว้า ส๊าดดดด กูไม่รู้อ่ะ แต่กูรักมึง กูซึ้งกับประโยคมะกี้มาก ฮืออออ ไอเซย์ โฮ ยูเซย์ ยอล โฮยอล โฮยอล !! <3


อ่อ .. 

ผมทำหัวใจให้โฮย่าแบบนี้ครับ เผื่อใครยังไม่เห็น ฮิๆ >/////< 

 

 

  



End.



 

 

ฮือออออออออออ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด จบแล้วววววววว แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แอบบอกว่านี่ได้แรงบรรดาลใจมาจากเพลง A
เขียนแบบรวดเดียวเลย ฮือออ คือนี่รักโฮยอลมากอ่ะ เห็นช่วงนี้มันขยันปั้มโมเม้นกันจัง
นี่ก็อยากจะขอบคุณ แต่ไม่รู้จะทำยังไง แต่งฟิคให้นะ แงงงงงง เลิ๊บๆ เลิ๊บมากกกกกกกกกกกก จริงๆ  
TT_________________TT
เรื่องนี้ไม่ค่อยหวานอ่ะ แต่งแล้วรู้สุกได้เลย แต่มันคือแนวอิงชีวิตจริงเรื่องแรกของเรานะ
แต่ใครจะรู้ ชีวิตจริงอาจจะหวานกว่านี้ก็ได้ เยปปปป /ชงแล้วดื่ม
(แอบด่าโฮวอนลงฟิคไปก็มาก แต่จะไม่บอกใครหรอก คิๆ) 

 

#สาม28แปด27 < ไม่ใช่รหัสดาวินชี่นะ คือ Tag จ่ะ
ขอบคุณทุกคนที่แว๊บเข้ามานะ ยังไงก็ติด Tag กันได้
(ใครจะมา tag กับมึ้งงงงงงงง)







 

© Tenpoints!