คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : {os} I'm sick || SungGyu x Myungsoo ver.
I'm sick | SungGyu x Myungsoo ver.
“ฮยอง~~~”
นั่นไง เรียกอีกแล้ว แถมยังมาทำเสียงอ้อนใส่อีก ผมจะออกไปหาเพื่อนข้างนอกก็ยังไม่ได้ออกไปเนี่ย ป่านนี้อีโฮวอนคงนั่งสาปแช่งผมอยู่ที่ร้านกาแฟแน่ๆ พอดีผมนัดมันไว้ ว่าจะออกไปคุยกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน พอดีหมอนั่นพึ่งกลับจากต่างประเทศน่ะ แต่มีแมวตัวยุ่งแถวนี้ทำให้ผมยังออกไปไหนไม่ได้ = =
“ฮยอง ไม่ต้องไปไม่ได้หรอ ผมป่วยนะครับ” มยองซูพูดแล้วก็แบะปาก ทำท่าและน้ำเสียงแสดงออกว่าป่วยเต็มที่
ไม่รู้สิ ทำไมวันนี้อยู่ดีๆก็ไม่อยากให้ซองกยูฮยองออกไปไหน ผมเลยแกล้งทำเสียงอ้อนๆ ทำท่าป่วยๆใส่ซะเลย ฮยองคนแก่ก็ได้แต่ทำหน้าเอือม แต่ก็ยังนั่งอยู่ข้างผมไม่ห่าง ฮืๆ
“ก็อยากออกไปหาเพื่อน ไม่ได้หรือไง? นายก็รู้จักนี่ อีโฮวอนหน่ะ”
“ก็ไว้เจอกันวันอื่นดิ่ วันนี้ผมป่วยนะ ฮยองจะใจร้ายทิ้งผมไว้คนเดียว แล้วตัวเองก็ออกไปหาเพื่อน มีความสุขคนเดียวข้างนอกใช่มะ ทำไมแสนใจร้าย!” แบะปากใส่อีกทีซะเลย ):
“แต่โฮวอนเป็นเพื่อนฮยองนะ!”
“แต่ผมก็เป็นแฟนฮยองนะ แฟนป่วยด้วย ฮืออออออออ TT”
ดูๆ ดูพูดเข้า แถมทำหน้ามุ่ยอีก จะเอายังไงนะเด็กคนนี้ ดูก็รู้ว่าแกล้งป่วย สงสัยผมว่า ผมควรโทรไปเลื่อนนัดโฮวอนดีกว่ามั่งเนี่ย - -
“ฮยองไม่รักผมใช่ไหม รักอีโฮวอนอะไรนั่นมากกว่าสินะ งั้นก็ไปเลย ออกไปเลย ไม่ต้องสนใจผม ปล่อยผมนอนป่วยตาย ให้หนอนไชตรงนี้แหละ! ไปดิ่! ไปเลย!”
ผมชักทนไม่ไหวเอาหมอนบนเตียงฟาดหัวไอแมวอ้วนไปหนึ่งที ฟาดแบบเบาๆนะ ผมไม่ใช่คนโหดร้ายอะไร พอฟาดไปปุ๊บก็มีเสียงโวยวาย แถมยังเอามือมาตีผมอีก ผมทำผิดใช่ไหม เดี๋ยวนี้หัดมีพูดประชด ไปจำมาจากไหนกัน หมั่นไส้แฟนผิดป่ะครับ? ยังครับ ยังตีผมไม่หยุด ทนไม่ไหวจะไม่ทนนะครับ = =
“พอได้แล้ว หยุดตีฮยองได้แล้ว หิวยัง จะไปทำข้าวต้มให้”
“หิวแล้วครับ!!” ^______________^
โอโห พอบอกจะไปทำข้าวต้มมาให้เท่านั้นแหละ หยุดตีผม แถวยังยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบทั้งปากเลยนะ เชื่อเขาเลย
“งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวไปทำมาให้”
“ฮยองน่ารัก ^^” พูดจบก็ล็อกคอคนตัวใหญ่มาหอมแก้มซ้ายแก้มขวาอย่างอารมณ์ดี
แกล้งหิวไปงั้นแหละ :) ซองกยูฮยองเสร็จผมแน่ วันนี้อย่าหวังว่าจะได้ออกไปเจอใครเลย ถึงจะเป็นเพื่อนก็เหอะ ก็วันนี้ผมไม่อยากให้ออกไปนี่ นานๆทีจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็มีโทรศัพท์เข้ามาตั้งแต่เช้า ผมได้ยินอยู่แล้วว่าฮยองจะออกไปหาเพื่อนเก่าข้างนอก แต่ถ้าผมไม่อยากให้ไป ก็ฝันเหอะว่าจะได้ไป กร๊ากกกกกก ^O^ (ผมนิสัยไม่ดีเลยใช่ป่ะครับ) มองแผ่นหลังของฮยองตอนกำลังทำข้าวต้มมาให้ผม ทำไมเท่จัง กลิ่นข้าวต้มก็หอมฉุยเลย ซักหิวจริงแล้วสิ
“ข้าวต้มมาแล้ว ไอแมวอ้วน!”
“ป้อนหน่อย”
“ห๊ะ? ทำมาให้แล้วยังจะให้ป้อนอีกหรอ”
“ป้อนหน่อย”
“กินเองดิ่”
“ป้อนนนนน หน่อยยยยยย”
“กินนนนน เองงงงงง”
“ป้อนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” ฮยองใจร้าย อ้อนนานแล้วนะ! ต้องเล่นท่าไม้ตาย
“ไม่ป้อนนนนนนน” = =
“ป้อนเค้าหน่อยน้า ~” ผมเริ่มทำตาปริบๆ แล้วก็เอาหัวไปถูกับแขนของซองกยูฮยอง แล้วก็พร่ำพูดแต่ว่า “ป้อนเค้าหน่อยน้า” ซ้ำไปซ้ำมา ไม้นี้ผมใช้กี่ทีก็ได้ผลตลอดแหละ
ผลคือ......................
“โอเค! ป้อนก็ป้อน”
เห็นป่ะ ผมบอกแล้วว่ามันได้ผล ฮิๆ :)
โอ่ยยยยยยย! ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าผมซักจะทนไม่ไหว นี่อะไรมาทำท่าอ้อนใส่ แล้วยังเอาหัวมาสีแขนอีก ผมนุ่มๆ แล้วก็แก้มเนียนๆนั่นมันถูกแขนผมไปด้วย ที่ยอมป้อนก็เพราะจะให้หยุดเอาหัวมาสีผมซักที ถ้าขืนปล่อยให้ทำต่อไป ผมว่า มยองซูคงไม่ได้กินข้าวต้มอ่ะ ให้โอกาสอีกครั้งนะ อีกทีจะไม่ทนแล้วจริงๆ
“อ้ามมมมมมม” >O< ฮยองน่ารัก บอกว่าไม่ป้อนๆ แต่สุดท้ายก็ป้อน แถมยังเป่าข้าวต้มให้ด้วย >////< ฝีมือซองกยูฮยองนี่อร่อยไม่เปลี่ยนเลย แต่ไม่ใช่ข้าวต้มอย่างเดียวหรอกที่อร่อย อย่างอื่นก็อร่อย ฮยองของผมจะทำอะไรก็อร่อยไปหมดนั่นแหละ สั่งเลย อร่อยทุกอย่าง ^^
“กินเยอะๆ จะได้หายป่วยเร็วๆ เจ้าแมวอ้วน”
“ถ้าผมหายป่วย ฮยองก็จะออกไปหาโฮวอนอ่ะดิ่ ผมไม่หายดีกว่า”
“ไม่หรอก ต้องหายป่วยสิ ฮยองไม่อยากมีแฟนป่วยตลอดเวลาหรอกนะ เพราะฉะนั้นวันนี้ฮยองจะดูแลมยองซู ไม่ออกไปไหนแล้ว ดีไหมครับ”
“ฮยองน่ารัก!”
“ฮยองน่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก ฮยองรู้ตัวเองดี” ซองกยูพูดแล้วก็ยิ้มตาปิด มยองซูได้ตึคิดในใจว่าฮยองแก่นี่ช่างหลงตัวเองจริงๆ แต่ก็ช่างเถอะ ก็ฮยองของเขาหน่ะ น่ารักจริงๆนี่หน่า
“กินข้าวเสร็จแล้ว ก็จะได้กินยา แล้วก็นอนพักนะ”
“ไม่กินยาได้ป่ะ? ผมไม่ได้ป่วยขนาดต้องกินยาซะหน่อย” พูดแล้วทำปากแบะ อีกแล้วครับ มยองซูไม่รู้ตัวเองหรอกว่าตัวเองน่าจับฟาดลงเตียง แล้วฟัดๆๆๆๆๆๆ แค่ไหน ผมกูกำลังอดทนอยู่ตรับ อดทน อดทน อดทน
“โอเค แล้วแต่นาน ไม่กินก็ได้ นอนพักซะนะ จะได้ดีขึ้น” ก็ไม่อยากให้กินยาหรอกครับ ผมบอกแล้วว่ามยองซูแกล้งป่วย ถ้าไม่ได้ป่วยแล้วกินยาเข้าไป มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพเจ้าแมวอ้วนของผม ^^
“ฮยอง~~~~~”
“ว่าไงครับ?”
“เช็ดตัวให้หน่อยสิ”
หาเรื่องแล้วครับ! มยองซูหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ บอกให้ผมเช็ดตัวให้เนี่ยนะ กำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่า แต่มยองซูคงไม่ได้คิดอะไร เช็ดตัวก็คงหมายถึง เช็ดหน้า เช็ดแขน เช็นขาทั่วไป เช็ดร้างกายที่โผล่ออกมานอกเสื้อผ้าหน่ะครับ แต่ผมไม่รับประกันความปลอยภัยของมยองซูนะครับ
ผมกลับมาหร้อมกะละมังเล็ก ที่มีน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กๆอยู่ข้างใน ผมเอาผ้าขนหนูขึ้นมาบิด ให้พอหมาดๆ แล้วเอามาซับที่หน้าของมยองซูเบาๆ เจ้าตัวหลับตาพริ้ม สบายหล่ะสิ ผมซับหน้ามาเรื่อยๆจนมาถึงซอกคอขาวๆ เอ่อ... ผมว่า.....
“เอาแขนมาสิ” ผมว่าผมเปลี่ยนมาซับแขนดีกว่าครับ ซอกคอนั่นมันจุดอันตราย มันไม่ปลอยภัยต่อมยองซู เจ้าแมวอ้วนยื่นแขนมาให้ผม ผมก็มีหน้าที่เช็ดแขน เช็ดเสร็จสองข้าง ก็แถมเช็ดขาให้ด้วย ผมน่ารักใช่ไหมหล่ะ พอเช็ดเสร็จผมก็เอาผ้าขนหนูกับกะมังไปเก็บ กลับมาอีกทีเจ้าแมวอ้วนป่วยการเมืองก็พลิกตัว ทำตาปริบๆส่งมาให้ผม พร้อมพูดว่า...
“ฮยองมานอนเป็นเพื่อนผมหน่อย” มยองซูหาเรื่องเองนะ! บอกแล้วว่าไม่ไหว ก็จะไม่ทน จะให้นอนด้วยก็ได้อยู่แล้ว ว่าแล้วผมก็เดินไปสอดตัวในผ้าห่มผืนเดียวกับมยองซู แล้วก็ดึงมยองซูมากอดจากทางด้สนหลัง เอาจมูกฝังลงแก้มไปหนึ่งที มยองซูหอมจัง
“ให้นอนเฉยๆนะ! ฮยองลวนลามอ่ะ”
“หอมแก้มเฉยๆเอง ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
มยองซูพลิกตัวหันหน้ามาหาผม แล้วเอามือจับแก้มผมเอาไว้
“ฮยองไม่ออกไปหาโฮวอนแล้วหรอ?”
“ไม่ได้แล้วแหละ นอนกอดมยองซูจนถึงเช้าดีกว่า มีความสุขกว่าเยอะเลย” :)
“ฮยองน่ารัก!”
“มยองซูก็น่ารัก” ผมพูด แล้วมองเข้าไปในตาคู่สวยของมยองซู สังเกตได้ว่าแก้มมยองซูเริ่มจะเป็นสีแดงแล้วแหละ โดนชมแล้วทำเป็นเขินนะ แก้มแดงๆนั่นยิ่งทำให้น่ารักกว่าเดิมอีก น่าฟัดกว่าเดิมด้วย! อีกนิดเดียว ความอดทนก็จะจบลง
“ฮยองรักมยองซูนะ” ปากผมแตะไปที่ปากของมยองซู คนน่ารักจูบตอบด้วย
“มยองซูอา ทำแบบนี้นายจะได้นอนนะ!” พูดจบผมก็ผลิกมยองซูไปอยู่ข้างล่างตัวผมด้วยความรวดเร็ว ไหนๆก็ไม่ได้ป่วยจริงนี่นะ แถมยังทำให้ผมไม่ได้ออกไปเจอเพื่อนอีก ต้องลงโทษซะให้เข็ด! แล้วค่อยโทรหาโฮวอนแล้วกันนะ ^^
Coffee Shop...
“ไอบ้าซองกยู ชาตินี้จะมาไหมวะ?! มัวแต่กกเมียเด็กอยู่หรือไงนะ!! -*-”
End.
ความคิดเห็น