คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {sf} you and me in a car || hoya x seongyeol
{sf} you and me in a car || hoya x seongyeol
“ก็เหยียบแบรกแล้วมันไม่เบรกอ่ะ ทำไงๆๆ”
“ก็เหยียบ clutch ก่อนสิครับคุณ ! อ่าวๆ หักซ้ายดิ่ จะชนเสาไฟแล้วหน่ะ - -‘”
เสียงเอะอะโวยวายปานจะแหกอกกันของครูสอนขับรถและนักเรียนจอมโวยวายที่สอนอะไรก็คอยแต่จะเถียงแล้วก็ไม่ยอมทำตาม ถามว่าโฮวอนสอนซองยอลขับรถมากี่วันแล้ว ตอบได้เลยว่าถ้านับวันนี้ด้วยก็ครบรอบ 2 เดือนพอดี - -; สำหรับคนที่เรียนจากดงอูฮยองแค่ 1 อาทิตย์ ก็ขับได้อย่างมืออาชีพแบบเขา ย่อมคิดว่ามันช่างเป็นการเรียนขับรถที่เนิ่นนานเหลือเกิน
ตอนแรกซองยอลเองแหละที่เป็นคนรบเร้าว่าอยากให้โฮวอนสอนขับรถนะ แต่พอหัดไปเริ่มรู้สึกว่ามันยากและไม่สนุกอย่างที่คิด เลยไม่อยากเรียนอีกต่อไป แต่โฮวอนไม่ยอมให้มันจบแบบนั้นหรอก คิดว่าไหนๆก็สอนมาตั้งนานแล้ว ก็ต้องสอนให้เป็นจนได้นั่นแหละ
“โฮวอนอา~~ ให้ฉันหัดขับเกียร์ออโต้ไม่ได้หรือไง เกียร์นี้มันยากอ่ะ ):” ซองยอลถามพร้อมกับหันหน้ามามองโฮวอน
“ก่อนจะสบายก็ต้องลำบากมาก่อนสิ” โฮวอนตอบแต่ตามองไปที่ทางข้างหน้าแทน
“นี่ฉันคุยกับนายอยู่นะ มองหน้าฉันสิ!”
“ลืมไปหรอว่าขับรถอยู่หน่ะ - -” โฮวอนพูดให้ซองยอลมีสติและหยุดโวยวาย ซองยอลเองก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ เลิกโวยวายแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้าอีกครั้ง
แต่เชื่อสิว่าไม่มีอารมณ์จะหัดขับอีกต่อไปแล้ว ซองยอลปล่อยพวงมาลัยรถซะดื้อๆ ทำเอาโฮวอนที่มัวแต่มองทางหันกลับมาคว้าพวงมาลัยแทนแทบไม่ทัน
“อีซองยอล!!”
“ก็ไม่อยากขับแล้วอะ อยากเลิกละ หิวขนม” พูดไปพร้อมเอามือกอดอก
“นี่ๆ นายเบรกรกก่อนดิ่ ฉันจะบังคับพวงมาลัยไม่ไหวแล้วนะ!!”
พอจบคำพูดของโฮวอน รถยนต์คนหรูสีขาวก็หยุดลงทันที ซองยอลเบรกรถได้อย่างแม่นยำ แต่ครั้งนี้ดูจะแฝงความรุนแรงเอาไว้ด้วย ซองยอลที่นั่งกอดออกอยู่ ไม่ได้รับความกระทบกระเทือนจากการเบรกครั้งนี้มากนัก แต่โฮวอนที่นั่งข้างคนขับแล้วยังพ่วงหน้าที่คนบังคับพวงมาลัยรถเสียการทรงตัวอย่างแรง
“นายยังอยากมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้ไหมฮะ?? นี่ดีนะว่าเป็นถนนที่ไม่มีรถยนต์วิ่งเท่าไหร่ ถ้าเป็นเรื่องจริง ถนนจริง นายกับฉันไม่ได้มีโฮกาสมานั่งเถียงกันอยู่ตอนนี้หรอกนะ ทำอะไรคิดบ้างได้ไหม อ่ะๆ โอเค นายคิดแล้ว แต่ช่วยคิดให้เยอะกว่านี้หน่อยได้ไหม ตายนะ ตายได้เลย รู้ไหมฮะ !!! -[]-!!”
“ทำไมต้องว่าฉันเยอะขนาดนี้ด้วย... ว่าขนาดนี้ ไม่รักกันเลยใช่ไหม ใช่สิ ฉันมันน่ารำคาญ ทำอะไรไม่คิดนี่ !!”
“...เป็นงั้นไปอีก นี่รู้ไหมว่านายทำผิดหน่ะ??”
กลายเป็นว่าผมผิดใช่ไหมครับเนี่ย? ที่บ่นมะกี้เพราะเป็นห่วงหรอก โธ่เอ้ย! อยากจะบ้า TTOTT
โฮวอนรู้สึกได้ว่ากลิ่นของการโกรธเคืองกำลังแผ่ออกมาจากตัวซองยอล เลยตัดบทโดยการลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
“นายขยับไปนั่งที่ของนายไป เดี๋ยวฉันขับกลับเอง”
โฮวอนเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วพูดให้ซองยอลขยับไปนั่งที่ข้างคนขับ คนโดนสั่งนั่งกอดอกหน้ามุ่ย ไม่ยอมขยับไปตามที่โฮวอนพูด โฮวอนไม่สนใจ ในเมื่อซองยอลไม่ขยับ โฮวอนก็เบียดตัวเองขึ้นมานั่งเบียดกับซองยอล ซองยอลหันไปย่นหน้าใส่ด้วยความไม่พอใจ ตอนเรียกดุ เมื่อกี้สั่ง ตอนนี้ยังมานั่งเบียดอีก ! โกรธมากแล้วนะ บอกไว้เลย ! -*-
“นี่ ! ไอบ้า เบียดฉันทำไมห๊ะ ?!”
“บอกให้เขยิบไม่ยอมเขยิบเอง จะเอาไง จะเขยิบไปไหม? หรือจะนั่งแบบนี้ไปตลอดทางจนถึงหอก็ได้นะ”
“ตลกหรือไง เบียดจะตายอยู่แล้ว คิดว่าตัวเล็กมากหรอ!!??”
สุดท้ายซองยอลก็ต้องยอมแพ้โฮวอน และยอมเขยิบไปนั่งที่ข้างคนขับจนได้ ซองยอลกำลังงอน งอนมากถึงมากที่สุด ระหว่างทางที่โฮวอนแวะปั๊มหาอะไรกิน ซองยอลก็ไม่ลงไปด้วย โฮวอนซื้อรามยอนมาทานบนรถ ถึงแม้มันจะสิ่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจมากแค่ไหน แต่ซองยอลก็เลือกที่จะนั่งกอดอกและทำหน้ามุ่ยต่อไป แอบหวังว่าโฮวอนจะเอ่ยคำขอโทษออกมาก่อน แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะครั้งนี้โฮวอนไม่สนใจจะง้อซองยอลแม้แต่นิด พูดแค่ว่า “จะนั่งกอดอกหน้ามุ่ยต่อไปก็ไม่มีใครว่านายหรอกนะ ดีๆ คิดว่าดีก็ทำ” ซองยอลทำได้แค่หันขวับไปมองชนิดที่โฮวอนเห็นแล้วกลัวว่าคอซองยอลจะเคล็ด แต่นั่นก็เป็นแค่ประโยคเดียวระหว่างทางกลับหอ บรรยากาศในรถคันหรู.. อึมครึม
รถคันหรูเคลื่อนมาถึงลานจอดของหอพักในที่สุด ซองยอลลงจากรถโดยไม่รอให้โฮวอนเปิดประตูให้เหมือนทุกครั้ง แถมยังปิดประตูสียงดังลั่นไปทั่วลานจอดรถ คนในรถสะดุ้งเล็กน้อย มองสิ่งที่เกิดขึ้นแบบปลงๆ โฮวอนไม่ได้เบื่อซองยอลหรอกนะ โฮวอนไม่เคยเบื่อที่ซองยอลเป็นแบบนี้ เขาแค่อยากจะสอนให้ซองยอลรู้บ้าง ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ ซองยอลเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว น่าจะแยกแยะอะไรได้มากกว่านี้ โฮวอนคิดแบบนั้น
“หัดขับรถสนุกละสิซองยอล เป็นไงขับเก่งไปถึงขั้นไหน.....แล้ว ววว วว” นางฟ้าดงอูเอ่ยทามซองยอลเสียงใส แต่ก็กลายเป็นหม่นลง เพราะดูเหมือนจะทักเก้อ ซองยอลเดินฉับๆ เข้าห้องตัวเองแบบไม่สนใจคำทักทายของฮยองผู้น่าสงสารเลยซักนิด ซองกยูที่นั่งดูทีวีพร้อมกินมันฝรั่งทอดกรอบกำลังจะเอ่ยปากชวนซองยอลมานั่งดูทีวีเป็นเพื่อน แต่เห็นความเก้อของดงอูแล้ว ก็คิดว่า ดีแล้วที่ทักช้ากว่าดงอู ไม่งั้นเสียฟอร์มแย่
“ฮยองอย่าไปสนใจเด็กขี้งอน เอาแต่ใจตัวเองแบบนั้นเลย” โฮวอนที่เดิมตามหลังมาห่างๆ พูดออกไป พร้อมเดินไปนั่งข้างๆซองกยู พร้อมฉกถุงมันฝรั่งทอดมาจากมือซองกยู เจ้าของมันฝรั่งทอดมองหน้าโฮวอนแบบคาดโทษ -[]-*
“นายไปดุอะไรซองยอลอีกแล้วใช่ไหม ถึงเป็นแบบนั้น ฉันบอกแล้วไงว่าให้ใจเย็นๆหน่ะ โฮวอนอา~” นางฟ้าดงอูพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายแต่ก็แฝงด้วยความเป็นห่วง สองคนนี้ไปหัดขับรถกันทีไร มีน้อยครั้งมากที่จะกลับมาอย่างมีความสุขเหมือนตอนที่เดินจับมือกันออกไป
“ครั้งหน้าฮยองไปหัดให้ซองยอลเองก็ได้นะ นายสองคนจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ปล่อยไปเถอะ แค่เด็กเอาแต่ใจ..”
เด็กเอาแต่ใจหรอ.. ทำไมโฮวอนพูดแบบนั้น ทำไมครั้งนี้โฮวอนไม่ง้อเหมือนครั้งก่อนๆ หรือว่า.. เรางอแงมากเกินไปจริงๆ
ซองยอลเด็กเอาแต่ใจ ที่ก็อยากจะรู้ความเป็นไปของโฮวอน เพราะเขาเป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาก่อน เลยแง้มประตูห้องเพื่อแอบดูโฮวอน ดังนั้นจึงได้ยินทุกอย่างที่สามคนข้างนอกคุยกัน ซองยอลรู้สึกผิดต่อดงอูฮยองเหมือนกัน เพราะเมื่อกี้มัวแต่โกรธโฮวอนเลยไม่ได้คำทักทายของดงอูฮยอง แต่ถึงยังไงก็ยังเสียใจนะที่โฮวอนพูดแบบนั้น เรากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจในสายตาโฮวอนตั้งแต่ตอนไหน ซองยอลไม่ได้อยากเป็นแบบนั้นซักหน่อย
ในจังหวะที่ซองยอลกำลังเหม่อลอย คิดถึงการกระทำของตัวเองเมื่อช่วงบ่าย โฮวอนคู่กรณีที่ครั้งนี้ไม่สนเขาแม่แต่นิดก็เดินผ่านมาทางห้องของเขา ซองยอลเห็นดังนั้น เลยรีบมุดหัวกลับเข้าไปแล้วปิดประตูห้องอย่างรวดเร็วและเบามือที่สุด เพราะกลัวว่าโฮวอนจะรู้ว่ามีคนแอบมอง โฮวอนเดินผ่านห้องของซองยอลไปอย่างเงียบๆ แต่ถ้าคิดว่าโฮวอนไม่รู้หล่ะก็ ขอบอกว่าคิดผิดไปถนัด เขาเดินย้อนกลับมา พร้อมทั้งส่งกระดาษแผ่นเล็กๆลอดใต้ช่องใต้ประตูห้องของซองยอล โฮวอนรู้.. ว่าซองยอลแอบมองเขาอยู่ตลอด
‘พรุ่งนี้เปลี่ยนสถานที่หัดขับรถกันดีไหม? ถ้าอยากไปตื่นแต่เช้านะ จะไปรอที่รถ.. โฮวอน’
อะไร? ง้อหรอ? ทำเป็นไม่สนใจแต่ว่าส่งกระดาษงี่เง่านี่ลอดผ่านประตูทำไม โฮวอนคนบ้า! แล้วยังไง คือถ้าเกิดฉันหลับไปแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นบ่ายโมงหล่ะ? ก็อดไปกับนายใช่ไหม - - โฮวอนกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ หายโกรธแล้วหรือไง สรุปว่าจะง้อใช่ไหม? ซองยอลไม่ใช่คนที่จะหายโกรธใครง่ายๆหรอกนะ บอกไว้เลย!
ร่างสูงโปร่งของซองยอลเดินกลับหลังไปยังเตียงนุ่ม ก่อนหลับตา ก็ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาเพื่อให้ปลุกเข้าในตอนเช้า..
เช้านี้เป็นเช้าที่สดใส แต่ก็แฝงไปด้วยความอึมครึมในใจซองยอล เขาตื่นแต่เช้าเพราะนาฬิกาปลุกแผดเสียงดังลั่นห้อง ตั้งใจว่าจะรีบตื่นให้เร็วเพื่อเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมในการสู้สงครามประสาทของเขากับโฮวอน ความจริงก็อย่างที่บอก ซองยอลไม่ใช่คนที่จะหายโกรธใครง่ายๆ ที่ตัดสินใจไปกับโฮวอนครั้งนี้ ก็เพราะว่าอยากเปิดโอกาสให้โฮวอนได้ไถ้ถอนความผิดมากกว่า แต่ก่อนอื่น ต้องไปไถ่ความผิดของตัวเองก่อน
ซองยอลเดินเลี้ยวจากห้องตัวเองไปทางซ้าย ถัดไปประมาณห้าก้าวก็ถึงห้องประตูสีเขียวสดใส ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของห้องน่ารักนี้ ความรู้สึกผิดบวกกว่าความรู้สึกแย่ต่อเหตุการณ์การเมินคำทักทายของดงอูฮยองเมื่อวานเย็น ซองยอลรู้ว่าดงอูฮยองไม่ได้โกรธเขาเลยแม่แต่นิด แต่นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่ดีกว่าเดิม ซองยอลไม่ได้เคาะประตูรบกวนการหลับที่แสนมีความสุขของดงอู เขาเลือกที่จะขอยืมวิธีเดียวกับที่โฮวอนทำกับเขาเมื่อคืน สอดกระดาษแผ่นบางสีเขียวลอดผ่านช่องใต้ประตูไปพร้อมข้อความว่า ‘รู้สึกไม่ดีมากเลยที่ทำแบบนั้นลงไปกับฮยอง ขอโทษจากใจครับ’ ข้อความสั้นๆที่ได้ส่งผ่านไปพร้อมกับความรู้สึกสบายใจที่ค่อยๆมีเพิ่มขึ้น เรื่องของดงอูฮยอง เขาหวังว่ามันคงจะจบลงด้วยดี แต่มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว นางฟ้าฮยองของเขา ไม่เคยถือโทษโกรธใครหรอก ต้องขอบคุณจิตใจที่ดีงามของฮยองนะ
เดินออกจากหอมา พร้อมกดลิฟต์ไปที่ลานจอดรถ หวังว่าจะเจอคู่กรณีรออยู่ที่นั่นนะ..
“ฉันมารอนายนานแล้วนะ รีบเดินสิ” คำทักทายที่แสนจะกวนประสาทและเสริมสร้างความโกรธได้เป็นอย่างดีของโฮวอน
รู้สึกเป็นเพราะคุณมาก ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มายืนรอฉัน - -
“ทำไมมาช้าจัง ทำอะไรอยู่ ?” โฮวอนพูดย้ำ รอบนี้ถามแบบต้องการคำตอบ
“เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของนาย!”
“เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉันนั่นแหละ”
“เอ๊ะ! อีโฮวอน ถ้าจะหลอกให้ตื่นแต่เช้าแล้วมาชวนทะเลาะนี่นะ ฉันกลับไปนอนต่อละ บาย - -”
“เดี๋ยวสิ!” โฮวอนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปฉุดข้อมือของซองยอลเอาไว้ คนโดนรั้งหันมามองด้วยสายตาโกรธเคืองเล็กน้อย
“ไปกันซักที จะไปไหม ไม่ไปจะกลับไปนอน!!” พูดออกมาแล้วทำท่าจะเดินไปอีกครั้ง แต่โฮวอนไม่มีทางปล่อยให้ซองยอล
กลับไปนอนต่อง่ายๆหรอก แขนหนาถือโอกาสรวบคนตัวบางเอาไว้ในอ้อมกอด รัดแน่นด้วยความคิดถึง เพราะเนื่องจากเมื่อวานเกิดเหตุกระทบกระทั่งกัน เลยไม่ได้กอดสุดที่รักก่อนนอน
“กอดทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้ อึดอัดนะโว้ยยยยยย!! >[]<”
“คิดถึง เมื่อคืนไม่ได้กอด”
“ทำแบบนี้แถวบ้านเรียกว่าง้อ”
“ไม่ได้ง้อ แค่คิดถึง”
“ปล่อยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้จะไปไหม ขึ้นรถซักทีสิ!!! -*-” ย้ำอยู่ได้ว่าคิดถึง โรคจิตหรือไง โอ๊ย! อารมณ์เสีย อยากข่วนหน้าคน!
หลังจากหยุดออกจากอ้อมกอดของโฮวอนได้ ซองยอลก็เดินตรงไปเปิดประตูหลังคนขับแล้วขึ้นไปนั่ง แบบไม่สนใจคนที่ยืนทำหน้างงมองการกระทำนั้นอยู่ ตั้งสติเรียบเรียงก็พอจะเข้าใจว่าคนตัวบางยังคงเคืองเขาอยู่ แล้วแต่เลย อยากนั่งตรงไหนก็นั่ง โฮวอนตามใจซองยอลทุกอย่างแหละ
คนในรถมองการกระทำของอีกคนที่ยืนทำหน้างงซักพักแล้วก็ขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับโดยไม่ทักท้วงเขาซักคำอย่างผิดคาดเล็กน้อย ก็ใจจริงซองยอลอยากให้โฮวอนมาง้อให้ไปนั่งข้างหน้าด้วยกันนี่หน่า พูดนิดเดียวก็ไปแล้ว โฮวอนไม่รู้ใจเขาหรือไง
กว่าจะได้ออกเดินทางก็กินเวลาพอสมควร เพราะกว่าจะทะเลาะกัน กว่าโฮวอนจะลวนลามซองยอลเสร็จก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง คนขับยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนคนที่นั่งเบาะหลังกำลังหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ จุดหมายของการเดินทางครั้งนี้คือทะเล โฮวอนแอบลอบมองคนรักผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว เห็นว่าหยิบ mp3 เครื่องโปรดออกมาจากกระเป๋า กดฟังเพลงแล้วหลับไปซักพัก แต่ตอนนี่ซองยอลตื่นแล้ว และกำลังทำหน้ายุ่งอีกครั้ง โฮวอนรู้ว่าอาการแบบนี้คือซองยอลกำลังหิว แต่ด้วยความกลัวเสียฟอร์ม จึงไม่ได้ออกปากว่าให้โฮวอนช่วยแวะจุกพักรถที่ไหนซักที่ก่อนที่เขาจะไส้ขาด แต่ก็อีกนั่นแหละ โฮวอนผู้รู้ทุกอย่าง ก็แวะจุดพักรถให้ซองยอลในอีกไม่กี่นาทีต่อมา
ซองยอลไม่รอคำพูดใดๆ รถจอดนิ่งปุ๊บก็จัดการหยิบกระเป๋าตังค์ เปิดประตูรถ กระโดดออกมาแล้ววิ่งไปที่ร้านอาหารด้วยความรวดเร็ว หิวมาก หิวเกือบตาย แต่ก็ต้องขอบคุณโฮวอนนะ แม้ไม่ได้พูดออกไป แต่ก็สามารถรู้ทุกอย่างของซองยอลได้เสมอ
โฮวอนมองอีกคนที่เดินกลับมาพร้อมขนมนมเนยเต็มมือ รวมถึงรามยอนถ้วยพอเหมาะกับขนาดกระเพาะ หิ้วของกินมาซะขนาดนั้นจะเอามือที่ไหนเปิดประตูรถ พอเห็นว่าซองยอลใกล้จะเดินถึงรถก็ลงไปเปิดประตูรอรับ ซองยอลย่นจมูกให้โฮวอนหนึ่งทีก่อนขึ้นไปนั่งที่เดิม ไม่ใช่ที่นั่งข้างคนขับหรอกนะ เบาะหลังตามเดิม ซองยอลโอเค ไม่สนใจอยู่แล้วนั่งตรงไหนก็ได้ ยัดตัวเองเข้าไปนั่งเรียบร้อย ก็จัดการโซ้ยรามยอมนต่ออย่างมีความสุข แค่ได้กินก็อารมณ์ดีขึ้นแล้ว ดีจนลืมตัว..
“โฮวอนอา ~~ กิน....” เรียกอีกคนที่นั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยอย่างอารมณ์ดี แต่ก็หยุดไป เพราะนึกขึ้นได้ว่ากำลังโกรธอยู่
“ฮ่าๆๆๆๆ” คนถูกเรียกชื่อขำให้กับความน่ารักปนตลกของซองยอล ฮ่าๆๆ ได้กินแล้วอารมณ์ดีจนลืมทุกอย่างทุกทีสินะ
“ขำอะไรของนาย = // =”
“เมื่อกี้จะชวนฉันกินอะไรหรอ?”
“เปล่า! ไม่ได้จะพูดอะไรซักหน่อย” เสมองหลบไปอีกทาง เพราะคนที่นั่งข้างหน้ากลับหลังหันมาพูดด้วย ชนิดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ระดับ 10
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ แบ่งให้ฉันกินบ้างไม่ได้หรือไง หิวเหมือนกันนะ”
“อยากกินอะไรก็หยิบไปสิ จะเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไม บ้าหรอ!! =[]=” พูดจบก็คีบรามยอนเข้าปากแก้เขิน
“อยากกินรามยอน”
“กินดิ่ อ่ะ!” พูดพร้อมส่งถ้วนรามยอนไปให้อีกคน
“ป้อนหน่อยสิ ฉันกินไม่ถนัดอ่ะ นั่งแบบนี้ อ้า~~ -O-” หลับตาแล้วอ้าปากรอเหมือนลูกนกตัวใหญ่
ซองยอลมองท่าทางแบบนั้นด้วยความหมั่นไส้ แต่มันก็ดูน่ารักมากสำหรับซองยอล ป้อนก็ได้ๆ จะได้เอาหน้าบานๆออกไปห่างๆซักที
“ง้าบบบบ ~~ ”
จะเอาตะเกียบออกแต่เอาออกไม่ได้ เพราะอีกคนกัดเอาไว้
“เป็นหมาหรอ กัดตะเกียบฉันทำไม เอาคืนมา!! จะกินต่อ”
“อั้นอีอะไออะไอ้อาย” (ฉันมีอะไรจะให้นาย) พูดจบก็ใช้มือข้างนึงรวบมือซองยอลที่ยังจับตะเกียบที่เขาคาบไว้อยู่ แล้วใช้มืออีกข้างนึง ค้นของคลุกคลักในกระเป๋าเป้ใบกะทัดรัด
สิ่งที่โฮวอนหยิบออกมาคือสติกเกอร์ติดรถสีชมพูเรือนแสง จนแสบตา ประมาณ 3-4 แผ่น เมื่อคืนโฮวอนอดหลับอดนอน นั่งทำสติ๊กเกอร์ติดรถยนต์มาให้ซองยอลหลายแบบ ไม่ใช่สิ่งของที่จะเอามาง้อหรอกนะ ถือเป็นของที่เสริมสร้างกำลังใจแล้วกัน เนื้อความของสติ๊กเกอร์แต่ละแผ่นชวนให้คนอ่านต้องทำหน้าเลี่ยนใส่ แต่จริงๆก็เขินนะ
‘ขออภัย แฟนผมมือใหม่หัดขับครับ’ ‘รีบก็แซงเลยครับ ขอร้องอย่าว่าแฟนผม’ ‘ถ้าขับรถถไม่ถุกใจ ให้ว่าคนนั่งข้างๆแทนคนขับนะครับ’
“ชอบอันไหน เลือกเอาไปติดหลังรถได้เลยนะ”
“จะบ้าหรอ ใครจะกล้าไปใช้สติ๊กเกอร์เกรียนๆของนายกัน”
“ชอบก็บอกมาเถอะ ไม่เห็นต้องทำหน้าแดงใส่ฉันเลยนี่ ซองยอลอา”
“โอ่ย!! ออกรถเดี๋ยวนี้ วันนี้จะถึงไหม ห๊า!!??” พูดไปยิ้มไป เพราะเกิดอาการเขินสติ๊กเกอร์ของโฮวอนขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆ ออกรถก็ได้ เอาเป็นว่านายยิ้มแล้วโดยที่ฉันไม่ต้องง้อ” พูดจบก็สตาร์ทรถคันหรูแล้วขับออกไป
“โอเค นี่คือไม่ง้อของนาย ฉันจะจำเอาไว้ละกันนะ”
“ป้อนขนมหน่อยดิ่ หิวอ่ะ TT 3 TT”
“อ่ะ! อย่ากัดนิ้วฉันนะ” หยิบมันฝรั่งอบกรอบป้อนใส่ปากโฮวอนจากทางเบาะหลัง มันออกจะลำบากนิดหน่อย แต่ซองยอลก็เต็มใจที่จะทำ โฮวอนเองก็มีความสุข
“เมื่อไหร่จะถึงซักที ฉันว่าฉันนั่งมานานมากแล้วนะ”
“อีกแป๊บเดียวก็จะถึงแล้ว หลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
“โอเค งั้นหลับละ” ซองยอลอ้าปากหวอ แล้วผละออกจากการยื่นหน้ามาระหว่างเบาะหน้าข้างซ้ายและข้างขวา เตรียมตัวจะนอน แต่ก็นึกบางอย่างได้ จะเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“โฮวอน!!!”
“จุ๊บ!”
“เห้ย!! ใครใช้ให้นายหันหน้ามาเล่า ขับรถก็มองถนนไปดิ่ จะหันมาทำไม!! TT////////////TT”
“ก็นายเรียกฉันซะเสียงดังแบบนั้น ใครไม่ตกใจหันไปมองบ้างเล่า นึกว่าเจอแมลงสาบยักษ์ในรถซะอีก ฮ่าๆๆ”
ตั้งใจแค่จะหอมแก้มตอบแทนที่ทำสติ๊กเกอร์มาให้ แต่โฮวอนดันหันหน้ามาตามเสียงเรียก เลยกลายเป็นว่าได้จุ๊บปากกันแทน
“แบบนี้ฉันก็เสียเปรียบสิ นายหันหน้ามาทำไมห๊า!!!” พูดพร้อมกับเอามือขย้ำแขนโฮวอนจากเบาะหลังเพื่อบรรเทาความเขิน
“อ่าว!! อะไรเล่า!! ฉันผิดอีกแล้วหรอ นายทำทุกอย่างเองหมดเลยนะ ฉันไม่เกี่ยว อยากจูบฉันก็บอกดีๆได้นี่หน่า ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว! แต่จะบอกว่า ขอบคุณนะที่ไม่เคยโกรธฉัน แล้วก็เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษแล้วกัน แค่นี้แหละ ขับรถไปเลย ไอบ้าเอ้ย!! ฮือๆๆๆๆ” ซองยอลกำลังเขินจนอยากจะร้องไห้
“ร้องไห้ทำไมเล่า เป็นอะไร นายจะตลกไปถึงเมื่อไหร่ ฮ่าๆๆๆๆ” โฮวอนก็กำลังมีความสุขจนหยุดขำไม่ได้
“หยุดขำฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
“ก็นายตลกอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ โอ่ยๆๆ ค่อกๆๆๆ นายบีบคอฉันทำไม อ๊าก ซองยอล!!! TT[]TT”
“สมน้ำหน้าขำดีนัก ฮ่าๆ”
ทั้งสองคนคงทะเลาะกันไปตลอดทาง อย่าไปรบกวนเขาเลยเนอะ ><
End.
ความคิดเห็น