{ifnt} My rare item..

ลำดับตอนที่ #2 : {sf} my cat is the best || hoya x seongyeol (ft. a cat)

{sf} my cat is the best || hoya x seongyeol (ft. a cat)

“อยากเลี้ยงเสืออ่ะ!”

 

เช้าวันต่อมาซองยอลก็เห็นตุ๊กตาเสือตัวใหญ่มาวางไว้ปลายเตียง พร้อมกับข้อความแปะไว้ที่หัวตุ๊กตาว่า..
 

'เห็นบ่นว่าอยากเลี้ยงเสือ แต่นายก็รู้ใช่ไหมว่ามันเลี้ยงจริงๆไม่ได้ เพราะงั้น เอาตุ๊กตาไปก่อนนะ จาก.. โฮวอน'
 

ได้อ่านข้อความแล้วอยากรู้จริงๆว่าคนให้คิดอะไรอยู่กันแน่ เลยอุ้มตุ๊กตาเสือไปวางไว้ที่หน้าประตูห้องของโฮวอนแล้วแปะโน๊ตไว้ว่า..

'ไอบ้า! ฉันโตแล้วนะ! -*-'
 

 

เช้าวันต่อมาซองยอลก็เห็นกล่องอะไรซักอย่างอยู่ที่ปลายเตียงอีกเช่นเคย คิดในใจว่าถ้าเป็นตุ๊กตาไร้สาระอีก โดนแน่ๆเลยนะโฮวอน แต่ไม่ใช่กล่องไร้สาระ ไม่ใช้ตุ๊กตา แอบส่องๆดูข้างใน
 

 ..อะไรบางอย่าง.. ในนั้นขยับได้ด้วย 
 

..อะไรบางอย่าง.. นั้นส่งสายตามาให้เขาด้วย 
 

..อะไรบางอย่าง.. มันคืออะไรกัน?

 

 

เมี้ยว ~~
 

“แมว!!”

พอเห็นว่าเป็นแมวก็อุ้มมันออกมาจากในกล่อง แล้วแมวนี่เป็นอะไรรึป่าว ทำไมไม่มีขนเลย หนังก็ย่นๆ ไม่สบายรึเปล่า ใครเอามาวางไว้นะ? 

“นายมาจากไหน ใครพานายมา กินข้าวหรือยัง หิวไหม”
ยิงคำถามใส่แมวไปเป็นชุด แล้วก็ได้คำตอบเป็นการเอียงหัวไปทางซ้ายหนึ่งที .. เอียงหัวไปทางซ้ายคืออะไร ซองยอลไม่เข้าใจภาษาแมวหนังย่นหรอก
 

“เดี๋ยวนะ ที่หางนายมีอะไรติดอยู่หน่ะ”
กระดาษเล็กๆที่ผูกติดไว้กับเจ้าแมวหนังย่นเขียนว่า.. 
 

'เห็นบ่นว่า อยากเลี้ยงเสือ แต่นายก็รู้ใช่ไหมว่ามันเลี้ยงจริงๆไม่ได้หรอก เลยไปซื้อแมวมาให้ คิดซะว่าเป็นเสือขนาดย่อมแล้วกันนะ ^^ จาก.. โฮวอน PS* ตุ๊กตาไม่ถูกใจนายหรอ TT^TT'
 

ได้อ่านการ์ดแล้วหน้าก็เป็นสีชมพูขึ้นมา.. โฮวอนคนบ๊อง! 

 

 

เริ่มรู้สึกเหมือนว่ามีสายตาเหวี่ยงๆส่งมา เลยนึกขึ้นได้ว่าควรจะเอาการ์ดออกจากหางของเจ้าแมวย่นซักที ว่าแต่ ชื่ออะไรดีหล่ะ? หนังย่นๆ เหี่ยวๆ ดูมีริ้วรอย เหมาะกับชื่ออะไรดี? 

 

"จูรึม? จูรึม! จูรึมมี่ ~~!! โอเค นายชื่อจูรึมมี่นะ!”
 

“เมี้ยว ~~~”
 

 

เมี้ยวนี่แปลว่าตกลงใช่ไหม? ซองยอลไม่ค่อยเข้าใจภาษาแมวหนังย่นหรอกนะ

 

 

 

“โฮวอนอา โฮวอนซื้อแมวมาให้ฉันหรอ? ใจดีจังเลย พาไปกินเค้กเอาป่ะ?”
 

“ไม่เป็นไรหรอก นายชอบรึเปล่า? มันเป็นเด็กดี เชื่อฟังนายใช่ไหม?”
 

“เชื่อสิ จูรึมมี่น่ารักมากที่สุดเลย ><”
 

 

น่ารักหรอ? น่ารักตรงไหน หนังก็ย่นเนี่ยนะ แมวผีสิไม่ว่า นี่เลือกตัวที่คิดว่าน่ากลัวที่สุดในร้านแล้วนะ ทำไมซองยอลบอกว่าน่ารักอ่ะ = = บางทีโฮวอนก็ไม่เข้าใจซองยอลหรอกนะ

 

  

 

เมี้ยว!!!
 

“ทำไมอยู่ๆ จูรึมมี่ก็ทำเสียงดุใส่นายหล่ะ?”
 

“ฉันไม่เข้าใจภาษาแมวหรอกนะ” พูดจบก็ส่งสายตาดุๆ ไปหาแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของซองยอล ไอแมวหนังไก่เอ้ย!

 

 

วันต่อมา โฮวอนเริ่มรู้สึกได้ถึงความห่างเหินที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น..
 

“ซองยอลลี่ นายจะเลิกเล่นไอแมวหนังย่นนั้นได้หรือยัง วันนี้นายยังไม่คุยกับฉันซักคำนะ!”

ตั้งแต่มีไอตัวย่น ซองยอลก็เปลี่ยนไป เคยนอนติดกันมาตลอด พอมีไอตัวย่นมันก็มานอนขั้นกลางระหว่างเขากับซองยอลตลอด ที่ซื้อมาให้ ที่ตามใจนี่คิดถูกหรือผิด? 
 

“โฮวอน! นายเรียกจูรึมมี่ว่าอะไรนะ โฮวอนพูดจาไม่น่ารักเลยนะ!”
 

“ก็นายไม่คุยกับฉันเลยนะ”

นั่งมองมานานแล้ว ตั้งแต่ซองยอลตื่นก็พูดอยู่คำเดียว จูรึมมี่ จูรึมมี่ ~ ทั้งที่แต่ก่อน มันต้องเป็น โฮวอนอา โฮวอนอา ~ สิ! เรื่องที่ซื้อมาให้ เรื่องที่ตามใจ สงสัยจะคิดผิดมากกว่าคิดถูกนะ = =

“โฮวอนอา ฉันขอโทษนะ”
พูดแล้วก็วางจูรึมมี่ลง รู้สึกได้ว่ามันก็ขัดขืนอยู่นะ 
 

“งั้นเราไปกินเค้กกันเถอะนะ ถือเป็นการขอบคุณแล้วก็ไถ่โทษโฮวอนด้วยไง.... แต่ว่าเอาจูรึมมี่ไปด้วยไปเปล่า?”
 

“ซองยอล.. ฉันไม่อนุญาตได้ไหม”
 

“แต่ว่า.. ถ้าเราออกไป มันก็ต้องอยู่ลำพังนะ แล้วมันจะหาอะไรกินเป็นหรอ แล้วถ้าเราไปนานมันจะเหงาหรือเปล่า บางทีแบบ เราอาจจะไปนานไง แบบว่าเผื่อไปเดินเล่นกันอีกไง ฉันเป็นห่วงมันนิดหน่อยหน่ะ”
 

“งั้นไม่ต้องไปล่ะ นายไปเล่นกันจูรึมเถอะ”

จังหวะนั้นโฮวอนรู้สึกได้ถึงสายตาเยาะเย้ยที่ส่งมาจาก ..อะไรบางอย่าง.. ที่อยู่บนพื้น
 

“อะๆ โอเค ไม่เอาไปก็ได้ ฉันตามใจโฮวอนหรอกนะ”

จังหวะนั้นจูรึมมี่เองก็รู้สึกได้ถึงสายตาเยาะเย้ยจากคนที่เดินจูงมือซองยอลออกไปจากบ้าน
 

“อย่าซนนะ ไอย่น!”

ได้ยินเสียงแว้ดๆจากซองยอล บอกว่าให้เลิกเรียกจูรึมมี่ว่าไอย่นซักที

 

“เมี้ยวๆ!!” 

 

 

8.00 pm

 

“จูรึมมี่ จูรึมอา จูรึม ~~~~~”
 

กลับมาก็ปล่อยมือฉันเลยนะ ปกติก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ แล้วดูเถอะ ไฟก็ยังไม่ทันเปิด เรียกหาไอย่นก่อนเลยนะ มันคงจะหาเจอหรอก ซองยอลนี่จริงๆเลย = =
 

 

“โฮวอน โฮวอน โฮวอนอา!!” 
 

“นายตะโกนทำไมเนี่ย พูดเบาๆก็ได้ยินแล้ว ฉันไม่ได้หูตึงนะ” 
 

“โฮวอนอา จูรึม จูรึมมี่ มัน มัน มันหายไป!! ปกติฉันเรียกแป๊บเดียวมันก็จะรีบวิ่งมาแล้วนะ แต่นี่มันหายไปไหนอ่ะ TT^TT”
 

“หาดูทั่วแล้วหรอ มันจะไปไหนได้เล่า เดี๋ยวฉันช่วยหา”

 

หาดูทั่วบ้านแล้วทำไมถึงหาไม่เจอ ไอย่นมันไปซนที่ไหน อุตส่าห์บอกว่าอย่าซนไง แมวหนังไก่นี่หาเรื่องแท้ๆ!
 

 

“ถ้าเราไม่ออกไป ไม่สิ ถ้าฉันไม่ชวนนายออกไปข้างนอก จูรึมมี่คงไม่หายไป”

พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าปนเป็นห่วง จนคนได้ยินยังแอบรู้สึกผิดไปด้วย
 

“อย่าโทษตัวเองเลยหน่า มันอาจจะไปเดินเล่นข้างนอกมั้ง เดี๋ยวฉันออกไปดูรอบๆบ้านให้แล้วกัน นายรออยู่ที่นี่แหละ เผื่อมันจะกลับมา”
 

“ให้ฉันไปด้วยสิ”
 

“รออยู่ที่บ้านนี่แหละ ข้างนอกมันหนาว ง่วงก็นอนไปก่อนเลยนะ” 
 

“อืม ไม่เป็นไรนะ โฮวอน ถ้ายังหาไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เป็นไร..”

เสียงพูดแผ่วลงอย่างอ่อนใจ สมองก็คิดไปต่างๆนาๆ ป่านนี้จะไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ จูรึมมี่อา รีบกลับมาเถอะนะ T T

 

 

11.00 PM

 

โฮวอนที่กลับมาพร้อมความว่างเปล่า เขาเดินหาไปรอบๆบ้าน ออกไปสนามเด็กเล่นแถวๆบ้านก็ไม่เจอ มุดดูทุกซอกมุมของเล่นก็ไม่เห็นแมวหนังย่นๆ ไม่เห็นแม้แต่แววตาเหวี่ยงๆที่คอยส่งมาให้เขาตลอด หายไปไหนนะ ไม่น่าจะไปไหนได้ไกลนี่หน่า ของนอกหนาวจะตาย พูดๆไปเขาก็เริ่มเป็นห่วงมันขึ้นมาเหมือนกัน แต่คนที่น่าเป็นห่วงมากกว่าก็คือซองยอลนี่แหละ 

 

โฮวอนเดินไปหาซองยอลที่หลับอยู่บนเตียง หอมแก้มก่อนจะนอนก็รู้สึกได้ว่าแก้มซองยอลเปียก ร้องไห้สินะ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย สู้เอาไอย่นกลับมาดีกว่า เขาไม่ชอบเห็นซองยอลร้องไห้ เขาไม่อยากให้ซองยอลเศร้าแบบนี้เลย คิดได้แบบนั้นก็ดึงตัวซองยองเข้ามากอดปลอบเบาๆ 

 

“โฮวอนอา หาไม่เจอใช่ไหม”

ซองยอลพูดทั้งที่ยังซบหน้าอยู่กับหน้าอกของโฮวอน ซองยอลกำลังร้องไห้อีกครั้ง 
 

“ซองยอลลี่ อย่าร้องไห้เลยนะ พรุ่งนี้เราค่อยออกไปหามันด้วยกันนะ นอนเถอะนะ”

พูดพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เวลาซองยอลร้องไห้ มันทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดไปด้วย

 

“อย่าเรียกจูรึมมี่ว่ามันสิ” คำพูดสุดท้ายก่อนที่ซองยอลจะหลับไป
 

“โอเค” คำพูดสุดท้ายก่อนที่โฮวอนจะหลับไปเหมือนกัน 
 

 

 

เช้าวันต่อมา ซองยอลรู้สึกได้ว่ามีอะไรมานอนกั้นกลางระหว่างเขากับโฮวอน รีบลืมตาขึ้นมาก็มาเจอกับ

 

..อะไรบางอย่างที่ตัวเล็กๆ..
 

..อะไรบางอย่างที่หนังย่นๆ..
 

..อะไรบางอย่างที่เมื่อวานมันหายไป..
 

..อะไรบางอย่างที่วันนี้มันกลับมาแล้ว!!..


 

 

“จูรึมมี่~~~~~!!!!!!!!!!!!!!”
 

“เห้ย! ซองยอลนี่นายคิดถึงมันมากจนละเมอเลยหรอ?”

ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปรอทแตกของซองยอล

“มันอีกแล้วนะ! แต่ช่างเถอะ โฮวอน ฉันไม่ได้ละเมอ ไม่ได้ฝันด้วย นี่ไง จูรึมมี่กลับมาแล้ว!! ^_____^”
 

“มาแล้วหรอ ตัวแสบเอ้ย!” พูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตนิดหน่อยไปให้แมวตัวย่นที่อยู่ในอ้อมแขนของซองยอล
 

“เมี้ยว ~~ >w<” ร้องเมี้ยวพร้อมส่งสายตาสะใจนิดหน่อยไปให้แมวตัวยักษ์ที่นอนทำหน้าเซ็งๆ อยู่ข้างๆซองยอล

 

ทำไมโฮวอนรู้สึกว่าไอตัวย่นกำลังพูดว่า “ฉันหายไปแล้วเป็นไงหล่ะ นายรู้หรือยังว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฮึๆ”
 

 

บางทีโฮวอนอาจจะประสาทหลอนไปเอง แมวมันพูดได้ที่ไหนหล่ะ กลับมาก็ดีเหมือนกัน ซองยอลจะได้กลับมาสดใสเหมือนเดิม ส่วนตัวเขาจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะเนอะ
 

 

“โฮวอนอา ขอบคุณนะ”
 

“เรื่องอะไร”
 

“ก็เรื่องจูรึมมี่นี่แหละ ขอบคุณที่ซื้อมาให้ ขอบคุณที่ตามใจนะ”
 

“ไม่หรอก ความจริงที่เลือกตัวนี้มา เพราะคิดว่านายอาจจะไม่ชอบไง”
 

“ทำไมจะไม่ชอบหล่ะ ต้องชอบสิ โฮวอนซื้อมาให้นี่หน่า อะไรก็ชอบทั้งนั้นแหละ” ประโยคนี้ทำคนฟังใจชื้นขึ้นมาทันที
 

“ที่ชอบมันก็เพราะฉันหรอ ซองยอลลี่?”
 

“ก็ส่วนนึงอะแหละ >////<”
 

“ซองยอลของฉันน่ารักเสอมแหละ จูบสิบที”
 

“บ้าหรอ! เอาหน้าออกไปเลย..”
 

“ไม่อ่ะ..” พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนที่เลิกขันขืนไปแล้ว..

 

 

 

เมี้ยวๆๆๆๆ!!!!!!!!
 

“อ๊ะ! .. จูรึมมี่อา”

แมวตัวย่นออกแรงตะกุยขาซองยอลอย่างบ้าคลั่ง ซองยอลเลยก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าแมวตัวยุ่งขึ้นมา
โฮวอนผู้น่าสงสาร .. อย่าว่าแต่สิบทีเลย ทีเดียวก็ยังไม่ได้จูบเลยด้วยซ้ำ ไอแมวผี!!!!!!!!!

 

 

ระหว่างนั้น โฮวอนรู้สึกได้ถึงสายตาเยาะเย้ยอีกครั้ง
 

ระหว่างนั้น โฮวอนก็ส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอแมวตัวย่นแบบตาจะถลน
 

ระหว่างนั้น โฮวอนก็คิดได้ว่า เรื่องที่ซื้อมาให้ เรื่องที่ตามใจ เขาคิดผิดจริงๆ ผิดอย่างเดียว! 
 

ระหว่างนั้น โฮวอนเริ่มอยากร้องไห้ TT^TT

 

End.

 

TALK TaLK

ระหว่างนั้น... พอเถอะ 5555555555555555555555555555555555555

โอ๊ยยยย!! ให้ทายว่ามันคือฟิคอะไร ป่วงสุด
สาระและแก้นสารของเรื่องมันอยู่ตรงไหน

เราเป็นแอนตี้แฟนของไอแมวหนังย่นตัวนั้น !!
ทดลองแต่งฟิคโฮยอลสนองตัวเอง

ฟีทไอแมวย่นด้วย ไม่ได้รักมันนะ เป็นแอนตี้แฟนของอีย่น!

ขอบคุณทุกคนที่แว๊บเข้ามาอ่านนะคะ ^^
#ฟิคแมวตัวย่น

© Tenpoints!