{ifnt} My rare item..

ลำดับตอนที่ #1 : {sf} I’m sick || hoya X seongyeol ver.

 

I’m sick |hoya X seongyeol ver.

 

 

“โฮวอนตัวอ้วน ฉันรู้สึกเหมือนจะไม่สบายเลยอ่ะ”

 

“หรอ ไม่สบายก็หายากินสิ ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับแล้วกัน”
 

 

การรบกวนจากตัวป่วนครั้งที่ 1 ความอดทนของโฮวอนระดับ 100%

 

 

“โฮวอนอา~ แต่ว่าฉันตัวร้อน ปวดหัว น้ำมูกก็ไหล แล้วก็เจ็บคอด้วยอีกนิดหน่อยนะ”
 

“นายเป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอ เดี๋ยวฉันโทรเรียกหมอให้นะ”
 

“เอ่อ.. ไม่ต้องหรอก อันที่จริงก็ไม่ขนาดนั้นอ่ะ นายกลับมาตอนนี้เลยเถอะ”
 

“ฉันไปไม่ได้ ฉันทำงานอยู่นะ อย่าป่วนกันสิ”
 

 

การรบกวนจากตัวป่วนครั้งที่ 5 ความอดทนของโฮวอนระดับ 50%

 

 

“ป่วยก็ไปนอนพักสิ จะโทรมาทำไมบ่อยๆเนี่ย!”
 

“ก็ฉันป่วยนะ ไม่มีแรงเลย โฮวอนอา~~”
 

“นี่ซองยอล  กินยาแล้วก็นอนพักเถอะ แค่นี้นะ!”
 

 

การรบกวนจากตัวป่วนครั้งที่ 10 ความอดทนของโฮวอนระดับ 0%

 

 

ซองยอลตัวป่วน ...
 

วันนี้โทรมาร่ำร้องว่าป่วยกับผมประมาณสิบรอบแล้ว ผมเริ่มไม่เป็นอันทำการทำงานแล้วจริงๆนะ ไม่รู้ว่าป่วยจริงหรือแกล้งโทรมากวนเล่นกันแน่ แต่ว่านะโทรมาป่วนผมเล่นๆชัวร์เลย ความเป็นไปได้ของการป่วยจริงมีความเป็นไปได้ 20% 

 

'ตัวอ้วน นายไม่เป็นห่วงฉันหรอ?' – ซองยอล

 

ยังไม่จบ.. กวนจังเลยคนนี้! รอบนี้มาเป็นข้อความ ผมว่าถ้าผมยังคงยุ่งอยู่แต่การจับโทรศัพท์ งานการคงไม่ต้องทำแล้ว ความจริงก็ไม่ได้ทำมาตั้งแต่มีคนโทรมาป่วนนั่นแหละ  

 

'เป็นห่วงสิ' – โฮวอน
 

'งั้นก็กลับมาบ้านเราสิ' – ซองยอล
 

'ก็บอกว่า ให้หายากินแล้วก็นอนซะ นายนี่ยังไง ฉันจะเรียกหมอให้นายก็ไม่เอาอีก อย่ากวนอีกนะ ขอทำงาน!' – โฮวอน
 

 

ความอดทนของโฮวอนอยู่ในระดับติดลบ เขาไม่ได้จะใจดำ ไม่ได้จะไม่ชอบเวลาซองยอลมากวน ออกจะชอบด้วยซ้ำ แต่นี่ดูก็รู้ว่ายังไงๆก็แกล้งแน่ๆ ทำไมวันนี้ซองยอลถึงดื้อแบบนี้ ถ้าพูดไม่รู้เรื่องเขาก็เริ่มจะอารมณ์เสียแล้วเหมือนกันนะ 

 

 

'นี่อาจจะเป็นข้อความสุดท้ายที่ฉันจะส่งหานาย ... ดูแลตัวเองด้วยนะ' – ซองยอล

 

 

 

 

“ซองยอลลี่ ฉันกลับมาแล้ว”

ส่งเสียงทักทายอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่ที่แปลกไปจากทุกวันคือ .. เงียบ .. ไม่มีเสียงตอบรับว่า “อา ตัวอ้วนกลับมาแล้ว!!” พร้อมกับการวิ่งมากระโดดกอดเหมือนทุกวัน วันนี้เงียบจัง ตัวป่วนหายไปไหน?

 

“ซองยอล ซองยอลลี่ นายอยู่ไหนหน่ะ?”

หลับอยู่รึป่าว ทำไมเสียงเงียบขนาดนี้ ซองยอลคงหลับอยู่ในห้องสินะ
 

 

ห้องนอนที่ว่างเปล่า ไม่มีวีแววของซองยอลเลย ซองยอลหายไปจริงๆหรอ หรือว่าไปหาหมอ? ซองยอลไปหาหมอสินะ.. 

แต่ไม่สิ เมื่อกี้ตอนเปิดประตูห้องเข้ามา รองเท้าก็ยังอยู่เรียบร้อย เหมือนว่าไม่ได้เตะต้องเลยด้วยซ้ำ โซฟาที่ห้องนั่งเล่นก็ดูเหมือนไม่มีใครมานั่ง เพราะหมอนอิงยังคงวางอย่างเป็นระเบียบ รีโมททีวีก็ยังคงวางอยู่ที่โต๊ะกลางห้องเหมือนเดิม ปกติถ้าซองยอลออกมานั่งดูทีวี รีโมทจะย้ายมาวางที่โซฟาแล้ว บางทีโฮวอนกลับมาก็จะเจอทั้งรีโมท ทั้งคนที่หลับปุ๋ยอยู่บนโซฟานั่นแหละ 

 

โฮวอนเริ่มใจไม่ดี เริ่มคิดไปต่างๆนาๆ คิดไปไกล แล้วก็เริ่มคิดย้อนไปก่อนหน้านี้ ที่เขาส่งข้อความดุซองยอลไป แล้วก็ข้อความสุดท้ายที่ซองยอลส่งมานั่น มันเป็นข้อความสุดท้ายจริงๆ เพราะหลังจากข้อความนั้น โทรศัพท์ก็ไม่ได้ดังอีกเลย โฮวอนก็มีแต่ซองยอลนั่นแหละ ที่จะโทรมา หรือส่งข้อความมาคอยกวนตลอด 

 

โฮวอนเริ่มรู้สึกผิดแล้ว
 

โฮวอนเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาไม่น่าดุซองยอลไปแบบนั้นเลย
 

โฮวอนเริ่มรู้สึกว่า ทำไมเขาไม่รีบกลับมาดูแลซองยอล
 

 

โฮวอนเริ่มรู้สึกถึงเรื่องราว และสิ่งต่างๆที่เขาทำลงไป .. แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกช้าไปรึเปล่า

 

 

“ซองยอล! ซองยอล นายอยู่ไหน ซ่อนหากับฉันหรอ ออกมาเถอะหน่า ฉันขี้เกียจหานะ”

พูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ในใจคิดเป็นห่วงไปใหญ่แล้ว

 

“ทำไมยังไม่เลิกเล่นอีก ออกมากินขนมเค้กกันเถอะ ฉันซื้อมาเยอะเลยนะ”

ยังคงไม่มีเสียตอบรับจากซองยอล โฮวอนเดินวนหาซองยอลไปทั่วห้อง เปิดดูในตู้เสื้อผ้า เผื่อซองยอลจะนึกเล่นสนุกเข้าไปหลบเขา แต่ก็ไม่เจอ หาที่ระเบียงห้องก็ไม่มี เขาจะทำไงดี ซองยอลหายไปไหน .. หัวใจของโฮวอนกำลังเต้นแรง เขาเป็นห่วงซองยอลมากเหลือเกิน 

 

เห็นแสงไฟลอดออกมาจากในห้องน้ำที่ประตูปิดไม่สนิท.. ประตูปิดไม่สนิทหรอ ถ้างั้นที่ตะโกนมะกี้ก็ต้องได้ยินสิ แล้วทำไมถึงไม่ตอบหล่ะ? 

 

โฮวอนไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เขาเห็นหยดเลือด.. มันหยดจากเตียงเป็นทางไปยังห้องน้ำ... ห้องน้ำ!!
 

 

“ซองยอล! ซองยอล!!”

 

 

 

 

 

 

“ซองยอล!! ซองยอล!!!!!!!”

โฮวอนรีบวิ่งไปช้อนตัวซองยอลที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นห้องน้ำ ที่แก้มขาวๆของซองยอลมีคราบเลือดไหลเป็นทาง ราวกับหัวใจถูกฉีกขาด โฮวอนมีแต่ความรู้สึกผิด ยิ่งเห็นซองยอลเป็นแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นอีก

 

ทำไมเขาไม่รีบกลับมาดูซองยอล
 

ทำไมเขาเอาแต่คิดว่าซองยอลกำลังล้อเล่น
 

ทำไมเขาถึงไม่สนใจข้อความสุดท้ายที่ซองยอลส่งมาแบบนั้น

 

 

อีโฮวอน นายมันคนโง่จริงๆ!
 

 

“ซองยอลลี่ นายอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ ฉันจะพานายไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ ซองยอลลี่อย่าทิ้งฉันไปนะ นายอดทนอีกนิดเดียวนะ ซองยอลลี่” 
 

 

โฮวอนเอาซองยอลขึ้นหลัง เพื่อจะพาไปส่งที่โรงพยาบาล มันจะทันไหม ซองยอลจะเป็นอะไรไหม ในหัวคิดไปต่างๆนานๆ โฮวอนคิดมากจนปวดหัวไปหมดแล้ว เห็นซองยอลเป็นแบบนั้น ร่างกายและหัวใจของเขาก็หมดแรงไปซะเฉยๆ แต่เขาหมดแรงไปอีกคนไม่ได้ ใครจะพาซองยอลไปโรงพยาบาล รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีพาซองยอลไปโรงพยาบาล ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลวร้ายกว่านี้ เขาเสียใจกับการกระทำของตัวเองมาจริงๆ เสียใจจนน้ำตามันพาลไหลออกมา.. 

 

“ซองยอล ฉันขอโทษ..”
 

 

เรื่องนี้ซองยอลไม่ผิดเลย เขาผิดเอง เขาผิดเองทั้งหมด ถ้าซองยอลเป็นอะไรไปเข้าอยู่ไม่ได้แน่ๆ คงเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ แค่ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองแล้ว !

 

 

 

“โฮวอนอา..”
 

 

ในระหว่างที่โฮวอนกำลังจะเปิดประตูห้อง เขาได้ยินเสียงของซองยอล ที่เรียกเขาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา เสียงเรียกแบบนั้น มันเหมือนกำลังจะฉักหัวใจของเขาออกเป็นชิ้นๆ

 

“นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาหมอนะ อดทนหน่อยนะซองยอล”
 

“นายร้องไห้หรอ”
 

“ไม่ได้ร้อง ใครร้องไห้กันหล่ะ นายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เก็บแรงเอาไว้เถอะนะ”
 

“ทำไมนายกลับมาช้าจัง ทำไมนายไม่รีบกลับมาตั้งแต่แรก..”

 

คำพูดของซองยอลบาดหัวใจของเขาอย่างแรง ไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันต้องขอโทษนายอีกกี่ครั้งถึงจะพอกัน ..

 

“ซองยอล ฉันขอโทษจริงๆ ขอโทษนายมากๆ แต่นายอย่าเป็นอะไรนะ ไปหาหมอกับฉันนะ”
 

“ไม่ไปหรอก มันไม่มีประโยชน์ ปล่อยฉันเอาไว้เถอะ..”

“นายจะบ้าหรอ เลิกพูด! ฉันจะพานานไปหาหมอเดี๋ยวนี้!”

 

 

 

“ก็บอกว่าไม่ไปไงเล่า! แล้วก็ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยด้วย”

ฝีเท้าของโฮวอนชะงักกระทันหัน น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของซองยอล ทำไมดูแข็งแรงแบบนั้น ซองยอลหายแล้วหรอ? หายแล้วใช่ไหม?? แต่เดี๋ยวนะ..

 

“ซองยอล นายหายแล้วหรอ?”

เอียงคอไปคุยกับคนบนหลัง โฮวอนยังคงไม่ปล่อยซองยอลลง
 

“หายอะไรหล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย โอ๋ๆ ตัวอ้วนจ๋า เป็นห่วงเรามากไหม อิๆ”
 

“นายพูดอะไรนะ พูดใหม่สิ!! = =”
 

“หาย อะ ไร หล่ะ  ไม่ ได้ เป็น อะ ไร ซัก หน่อย  โอ๋ ๆ ตัว อ้วน จ๋า  เป็น ห่วง เรา มาก ไหม  อิ ๆ”
 

ซองยอลพูดเน้นทีละคำ ตามประโยคเดิมเป๊ะๆ โฮวอนพอจะเข้าใจแล้วแหละ! ฮึ่ม.. อีซองยอล!!! -*-

 

“นายแกล้งฉันทำไม ห๊ะ!! รู้ไหมว่าเป็นห่วง ห่วงจะตายอยู่แล้ว เล่นอะไรแบบนี้ห๊ะ!! เอาความเป็นความตายมาล้อเล่นแบบนี้มันใช้ได้หรือไง อีซองยอล!!!!!!!!!!!!!”

พูดจบประโยคก็เหวี่ยงตัวซองยอลลงกับเตียงทันที
 

 

“อ๊าก!!! นายทำอะไร ฉันเจ็บนะโว้ย!!!”
 

“ลงโทษ!”

พูดจบก็คร่อมตัวซองยอล จับแขนสองข้างกางออก ซองยอลหมดทางดิ้นรนอีกต่อไป
 

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันผิดไปแล้ว ตัวอ้วน~~”
 

“ไม่ต้องมาพูดนั่นนี่ นายต้องได้รับบทลงโทษ”
 

“ง่า :( อย่าทำฉันเลย โฮวอนอา.. แต่ว่าเมื่อกี้นายร้องไห้หรอ ฮ่าๆๆๆๆ โฮวอนเป็นห่วงฉันมากเลยสินะ ฮ่าๆๆๆๆ”

“ขำมากป่ะ = =”

พูดถึงแล้วก็อารมณ์หงิดขึ้นมา ซองยอลทำกับเขาเกินไปรึเปล่า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะแบบนี้ โฮวอนเลยลุกหนีซองยอลไปนอกห้อง 

 

ซองยอลรีบวิ่งตามไปกอดโฮวอนจากด้านหลัง และง้อโฮวอนทันที
 

 

“โฮวอนตัวอ้วนจ๋า อย่าโกรธฉันเลยนะ ที่ทำก็แค่อยากรู้ว่านายจะห่วงฉันบ้างไหม แค่นั้นเอง”
 

“มันแรงเกินไปนะ มะกี้ฉันเครียดเกือบตายแล้ว นายรู้ไหม”
 

“ก็นึกว่านายไม่ห่วงฉันนี่ ส่งข้อความเป็นแบบนั้นแล้ว นายยังเงียบ แล้วก็ไม่กลับมาหาฉันอีก”
 

“ฉันทำงานอยู่นะซองยอล ทีหลังไม่ทำแบบนี้อีกนะ เข้าใจรึเปล่า ฉันต้องห่วงนายอยู่แล้ว”
 

“ห่วงอย่างเดียวเองหรอ?”
 

“อะไรอีกหล่ะ?”
 

“ความห่วงใยนี่มันเกิดจากอะไรกันนะ?”
 

“เออๆๆ รักสิ รักมากด้วย พอใจยัง - -”
 

“ฮ่าๆ พอใจแล้ว แล้วฉันก็คงไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วแหละ คราวหน้าถ้าฉันเป็นแบบนี้อีก แสดงว่าเป็นจริงๆ นายต้องรีบพาฉันไปส่งโรงพยาบาลนะโฮวอน”
 

“เอาเถอะ - -”
 

 

สุดท้ายแล้วผมก็แพ้ซองยอลอยู่ดีนั่นแหละ คืนนี้ก่อนเหอะ รู้กัน!  

 

End.

 

Talk ;

เอาเป็นว่ามันเป็นอารมณ์ชั่ววูบมากๆ มันออกจะไร้แก่นสาร

และออกทะเลอ่าวไทยไปแสนไกล ตอนแรกไม่ได้จะให้มันมีช่วงดราม่าเลยนะ
คืออ่านแล่วมันดราม่าไหมอ่ะ

เราแค่รู้สึกว่ามันดราม่าไง ถถ รู้สึกไปคนเดียวมั้ง
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่แว๊บเข้ามานะคะ :)

 

© Tenpoints!