พันธนาการ วิญญาณ ความตาย

ลำดับตอนที่ #1 : โหมโรง

ตอนที่ 1

โหมโรง

                หากคุณเป็นคนหนึ่งที่กล้าสัมผัสความสยองที่ไร้ขีดจำกัด พร้อมจะถูกหลอกหลอนไปพร้อมกับเรา กับจินตนาการที่ปลุกทุกอณูขุมขนให้ลุกชัน คุณพร้อมแล้วใช่มั้ยที่จะต้องคอยระแวงทุกย่างก้าวของคุณ ทุกการกระทำ กับสิ่งที่คุณนึกไปไม่ถึง หากคุณกล้าพอ เราขอเชิญคุณถลำลึกไปกับ พันธนาการ วิญญาณ ความตาย

~~~~~~~~~~~~~

          ติ๊ง....หน่อง.....

                สาววัยราวสิบเก้าปีวิ่งลงจากชั้นสามห้องนอนของเธอลงมา

                “ใครกันนะ มาเอาป่านนี้....เห้อ!!”

                เวลา 2.00 น. ทั้งบ้านเงียบสงัด คนในบ้านหลับกันหมดแล้ว มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงนั่งเล่นอินเตอร์เนตอยู่เพียงลำพัง เสียงออดดึงให้เธอลงมาชั้นล่างของบ้าน

                ติ๊ง....หน่อง....

                “ค่า...มาแล้ว”

                ตึกๆๆๆ....

                “ใครคะ!?.....อ้าว ไหนละ”

                หญิงสาวไม่พบใครยืนกดกริ่งอยู่เลย ภานในซอยเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมเอื่อยๆพัดผ่านใบไม้ เกิดเสียงหวีดหวิวคล้ายเสียงสะอื้นของหญิงสาวเท่านั้น

                “ใครมาเล่นพิเรนทร์อย่างนี้เนี้ย....เห้อ.....โทรเรียกตำรวจมาจับซะดีมั๊ย”

                หญิงสาวกลับมาสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง เธอใช้เวบแคมเล่นแชทกับเพื่อนชายอยู่

                (ไปไหนมา...หายไปซะนาน)

                (อ๋อ.....มีคนมากดกริ่งหน่ะ...บ้าไรไม่รู้ กดแล้วก็ไป)

                (เธอเห็นหรอ)

                (ไม่เห็นอ่า...แต่เพราะไม่เห็นนั่นแหละ อารมณ์เสียชะมัดเลย -*-)

                (อืมๆ........เฮ้ย!!!)

                (เฮ้ยอะไรหรอ....)

                ภาพเวบแคมแสดงภาพที่เพื่อนชายเธอกำลังชี้มายังด้านหลังของเธอ สีหน้าตกใจสุดขีด หญิงสาวค่อยๆหันไปหาหน้าต่างมุ้งลวดด้านหลังช้าๆ

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด....

                มีหญิงสาวเกาะมุ้งลวดหน้าต่างเธออยู่ ผิวซีดคล้ำเหือนศพ ตากลมโตสีดำสนิทกำลังจ้องมองเธอตาเขม็ง ปากค่อยๆอ้าออกกว้าง มีน้ำเหนียวๆสีเหลืองเขียวเป็นเมือก หญิงสาวตาค้างสุดขีด เธอกรีดร้องลั่น ก่อนที่จะสลบไป...

                ……

          “ขี้โม้จริงเว้ย..... ก็แค่เรื่องเล่าหลอกเด็ก ผีมีจริงที่ไหนล่ะ เห้อ....ปัญญาอ่อน” (เอก)

                “เฮ้ย..ไอ้เอก ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะเว้ย เดี๋ยวเอ็งก็โดนดีหรอก” (ชั๊ย)

                “โหย...ไม่รู้ล่ะ ต่อให้ไม่จริง ก็น่ากลัวอยู่ดี ขออย่าเจอไอ้พวกแบบนี้เล้ย...สาธุ” (แว่น)

                “นี่แว่น รู้มั๊ย เรื่องมันไม่จบแค่นั้นนะ ตอนมีคนไปเจอ ผุ้หญิงคนนั้นนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง ตัวนี่สั่นระริกๆเลย แล้วพอเดินเข้าไปใกล้ๆนะเมิง พอแม่นั่นเงยหน้าขึ้นมา.....หูย....” (ชั๊ย)

                “เล่ามาดิ ยืดเยื้อจริงๆ ผมยิ่งลุ้นๆอยู่” (แว่น)

                “เอาหน่าๆ เอ็งไม่ต้องรีบหรอก แว่น ดุดิไอ้โบว์มันยังเฉยๆ นี่ขนาดมันเป็นผู้หญิงนะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” (ชั๊ย)

                “ใครว่ามันเป็นผู้หญิงละ ไอ้ห่า ทอมชัดๆ” (เอก)

                “ปากดีนะเมิง เดี๋ยวก็โดนหรอก” (โบว์)

                “เล่าต่อๆ ผมอยากฟังแล้ว” (แว่น)

                “ก็เบ้าตาหล่อนเลือดไหลนองหน้า ตาโบ๋วกลวง ไม่มีลูกตาเลย” (ชั๊ย)

                “ยี้....พอแล้ว...คืนนี้ชั้นจะนอนไม่หลับเอา....เอาอะไรมาเล่าเนี่ย” (กันย์)

                “คร้าบบบบ..คุณหนูกันย์...ไม่เล่าก็ได้ นี่เห็นแก่สาวสวยนะเนี่ย” (ชั๊ย)

                “เฮ้ย ไอ้ชั๊ย...แต่ตอนกุเห็นเมิงเล่า กันย์ก็นั่งฟังเมิงใจจดใจจ่อเลยนะเว้ย” (เอก)

                กันย์ทำท่าทีขวยเขิล จริงอย่างว่า เธอเองตั้งอกตั้งใจฟังมากกว่าใครๆเลย

                “เฮ้ย!! กูมีไอเดียดีๆว่ะ ตอนนี้พวกเราปี 3 กันแล้ว ลองมาตั้งชมรมกันมั๊ยวะ” (ชั๊ย)

                “ชมรมอะไรหรอ ชั๊ย” (กันย์)

                “ชมรมสยดสยองเป็นไง ดึงดูดจะตายห่า” (ชั๊ย)

                “จะดีหรอครับ มันจะมีอาถรรพ์อะไรมั๊ย” (แว่น)

                “โห่ กลัวอะไรวะ จริงมั๊ยไอ้เอก” (ชั๊ย)

                “แล้วแต่เมิงเหอะ กูไม่มีคอมเม้น” (เอก)

                “งั้นให้เอกเป็นประธานชมรมนะ อิอิ” (กันย์)

                “อ้าว นี่กันย์ก็เห็นด้วยหรือครับ” (แว่น)

                “แล้วโบว์ละจ๊ะ จะร่วมกับเราหรือเปล่า” (กันย์)

                โบว์นั่งอยู่บนโต๊ะเรียน ท่าทางของเธอดุฮ้าวๆ ไม่เหมือนผู้หญิงเท่าไหร่

                “อือ ยังไงก็ได้ เราแล้วแต่กันย์” (โบว์)

                “เอาเป็นว่า พวกเราทั้งหมดตกลง พรุ่งนี้กูจะไปขอห้องชมรม เห็นว่ามีห้องว่างอยู่ ไอ้เอก กูให้เมิงเป็นประธานชมรม พรุ่งนี้เมิงไปกะกูนะ” (ชั๊ย)

                “เออ ไว้โทรมาเรียกแล้วกัน” (เอก)

                นักศึกษาทั้งห้าคน ตกลงกันว่าจะตั้งชมรมสยอสยองขึ้น ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน

~~~~~~~~~~~~~

                เวลา 10.00 นาฬิกาของวันรุ่งขึ้น ชั๊ยแต่งชุดนักศึกษาเต็มยศ ตามระเบียบมหาวิทยาลัย เตรียมพร้อมสำหรับการจัดตั้งชมรม และการขอสถานที่จัดตั้ง

                โฮ่งๆ........โบร๋ววว.........โฮ่งๆ...........โบร๋วววว......

                เอกคว้าโทรศัพท์มือถือเหนือหัวมารับ เขายังสะลึมสะลืออยู่บนเตียงนอน

                “เออๆ....กูตื่นแล้ว” (เอก)

                “เฮ้ย....ไอ้ห่า เมิงเพิ่งตื่นรึเนี่ย กูมารอที่มหาลัยแล้วนะโว้ย...” (ชั๊ย)

                “เออหน่า.... เสียงดังชิบหาย เดี๋ยวกูรีบไป บ้านกูก็อยู่แค่นี้ รอกูอาบน้ำหน่อยแล้วกัน” (เอก)

                “เออๆ รีบนะเว้ย” (ชั๊ย)

                ติ๊ด...

                เอกวางโทรศัพท์เพื่อน แล้วลุกไปอาบน้ำอย่างเอื่อยเฉื่อย

                โฮ่งๆ........โบร๋ววว.........โฮ่งๆ...........โบร๋วววว......

                “ใครอีกวะเนี่ย” (เอก)

                เสียงโทรศัพท์เอกดังขึ้นอีกครั้ง แล้วตัดไป

                “เอ้า เวร!! ยิงมาทำเตี่ยไรวะ แล้วเบอร์ใครเนี่ย” (เอก)

                เอกหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรกลับ

                (..0….8…6…7….7….7….5…..8….x…..x)

                (.....ขอโทษค่ะ จำนวนเงินของคุณไม่เพียงพอที่จะโทรเบอร์นี้.....)

                “เอ้า เอาเข้าไป ตังค์หมดอีก ช่างมัน...” (เอก)

                เอกโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียง ก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยความหงุดหงิด

                //ที่มหาวิทยาลัย//

                คุณครับ...คุณหล่อๆคนนั้นครับ....สาวสวยโทรมา....รีบรับเร็ว

                เสียงโทรศัพท์ของชั๊ยดังขึ้น ชั๊ยก้มหน้าดูเบอร์ที่โทรเข้ามา

                (08432379xx….)

                “ใครวะ!? .......ฮัลโหล...สวัสดีครับ” (ชั๊ย)

                “ฮาลล...โหลลล...ซา....หวัดดด....ดี.....คร้าบบบบบบ.....”

                มีเพียงเสียงสะท้อนกลับมา ราวกับว่าคลื่นสัญญาณไม่ดี ชั๊ยจึงกดวางไป

                คุณครับ...คุณหล่อๆคน......ติ๊ด

                ชั๊ยไม่รอช้ารีบรับโทรศัพท์ทันที

                “ฮัลโหล...” (ชั๊ย)

                “ฮาลลลลล.....โหลลลลล....”

                ยังคงมีเพียงเสียงสะท้อนกลับมาดังเดิม ไม่ว่ากี่ครั้งที่วาง พอรับใหม่ก็เหมือนเดิมจนครั้งที่ห้าที่ชั๊ยรับ

                “โธ่เว้ย....ใครวะเนี่ย แกล้งกุหรือไง ระวังไว้นะเมิง...” (ชั๊ย)

                “ธ่อออ...เว้ยยยย....ครายยยยย.....วะ.....เนี่ยยยยย.....แกล้งงงง.....”

                ชั๊ยกำลังจะกดตัด เพราะคำพูดยังคงสะท้อนก้องเลียนแบบคำพุดของเขา

                “......กู.....หรือออ......งายยยยย......เมิงงงงงง.....ระ.......วังงงงงง.....ไว้.......นะ...”

                ก่อนที่ชั๊ยจะทันได้กดวาง อีกฝ่ายก็กดวางไปเสียก่อนแล้วหลังจากคำพูดจบลง ชั๊ยตะหงิดๆกับคำพูดสุดท้ายเพราะรุ้สึกแปลกๆ เหมือนคำพูดมาไม่เหมือนเดิม ชั๊ยยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกางเกง หลังจากนั้นก้ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกเลย

                “ไรวะ....ส้นจริงๆเลย....แล้วไอ้ห่าเอกเมื่อไหร่จะมาเนี่ย” (ชั๊ย)

                “เฮ้ย!! กุมาแล้ว ไง ไปเลยเปล่า” (เอก)

                “ตายยากจริงนะเมิง เนี่ยเดี๋ยวเมิงไปกะกู ต้องเข้าไปคุยกับอาจารย์เค้า คุยดีๆนะเว้ย” (ชั๊ย)

                “เออหน่า ...กูรู้ๆ กุไม่กวนตีนจารย์หรอก”

                ทั้งสองหนุ่มเข้าไปพบอาจารย์ เพื่อขอจัดตั้งชมรมขึ้น ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี คณะอาจารย์อนุมัติให้จัดตั้งชมรมได้ แต่ทว่า....

                “พวกเธอมั่นใจดีแล้วนะ ที่จะจัดตั้งชมรมแนวนี้หน่ะ”

                “ครับ...มีอะไรหรือเปล่าครับ” (ชั๊ย)

                “อ๋อ...อืมมม....เปล่าๆๆๆ....ขอให้พวกเธอโชคดี”

                “ครับผม.... ขอบคุณมากครับ”

                เอกและชั๊ยออกมาข้างนอกอีกครั้ง ทั้งคู่แปลกใจนิดๆกับคำถามของอาจารย์ แต่ก็ไม่ได้เอามาคิดหรือติดใจสงสัยอะไร

                “เฮ้ย...เอกไปดูชมรมกันเลยมั้ย” (ชั๊ย)

                “ฮ่าๆๆๆๆๆ...เห่อจริง ในฐานะประธานชมรม ยังไม่อนุมัติวะ ฮ่าๆๆๆ”

                “อ้าว...ทำไมวะ ไอ้นี่”

                “ก็อยากจะเปิดชมรมทั้งที รอให้ครบทั้งกลุ่ม แล้วค่อยเปิดดิวะ แล้วเปิดกลางวันมันจะสนุกอะไร กูว่าเอาเป็นตอนตีสองดีกว่า กูชอบวะ ตอนเห็นพวกนั้นทำหน้าสยองๆ ฮ่าๆๆๆ”

                “ความคิดดี...เดี๋ยวกูโทรนัดให้เอง”

                “ดี....หน้าที่เมิง...ประชาวสัมพันธ์และที่ปรึกษานะเว้ย ฮ่าๆๆๆ”

                “เอ้า คลุมถุงกูวะงั้น เออๆไงก็ได้”

~~~~~~~~~~~~~