ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ประตูสู่โลกคู่ขนาน
''เมน''
"งืม...ขออีก 5 นาทีฮะแม่"
"เมน แกต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ง่าแม่...แค่ 5 นาทีมันไม่ตายหรอก" เก็ทเริ่มหมดความอดทน เขาคว้ารีโมทขนาดกลางของทีวีฟาดหัวเมนอย่างจัง
โป๊ก
"เฮ้ย ใครวะ" เมนพูดพลางลูบหัวป้อยๆ
"เก็ทไง เก็ท ทิมรอย ไอ้บ้า เราต้องไปกันแล้วนะ จอมเวทย์ดำจะตามมาแล้ว..."
'พูดไปคงไม่รู้เรื่อง...งั้นข้าจะอธิบายเอง เจ้าไปเปิดประตูมิติซะ'
"แต่ข้าเปิดไม่เป็น" เขามองอย่างงงๆที่หนังสือที่ชิวหยิบให้ หน้าปกดูเก่ายับเยิน มีคำเดียวเขียนว่า Magic และเคยมีคำว่า Chornicle อยู่ตามหลังแต่เหมือนจะถูกลบไปแล้ว เนื้อกระดาษเป็นเหมือนใบลานในสมัยก่อน มีสีเหลืองอ่อนและกลิ่นอับ เก็ทต้องหยิบมาดูอย่างเลือกไม่ได้
'หน้า 23 ที่เขียนว่า How to open Dimention Door?' ชิวชี้
''How to open...ล...แล้วข้าต้องทำอะไรบ้าง?''
'ทำตามในนั้นแหละ'
แล้วตูจะไปรู้เรื่องไหม?ไอ้ปัญญาอ่อน
"รัมมัน รัมมิ รัมมัน รัม..." เก็ทท่องคาถาพลางโบกมือ มีวงแหวนเวทย์สีม่วงเหมือนที่ชิวเคยทำปรากฏขึ้น
"เฮ้ๆๆฉันทำได้แล้..."
ตูม~
'จอมเวทย์ดำ!!' ชิวตะโกนบอก
"จ...จอมเวทย์ดำที่เพิ่งเล่า..." เมนคลั่ง
"ใช่...มันมาแล้ว" เก็ทเริ่มท่องคาถาดังขึ้น เร็วขึ้น และแรงขึ้นไปอีก มันทำให้เขาเปลี่ยนชุดจากชุดนอนกลายเป็นชุดจอมเวทย์ไปโดยปริยาย! ชิวอ้าปากค้าง เมนก็เช่นกัน เขาถามเก็ททันทีที่เขาหันมา
"น...นายทำได้ยังไง! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ใครก็ได้ช่วยปลุกฉันจากฝันร้ายนี่ที..."
'มันไม่ใช่ฝัน...' เสียงเก็ทเย็นยะเยือก ตาสีฟ้าหันมาสบตาชิวและเมนทำให้ทั้งสองคนนั้นผงะ สายตาบ่งบอกถึง 'เข้าไปเดี๋ยวนี้เว้ย'
'ข้ารู้หน้าที่ข้าดี' พูดจบชิวก็กระโดดหายเข้าไปในประตูมิติ ส่วนเมนยังงงๆอยู่
"เฮ้ย ไอ้เก็ท แกจะให้ฉันเข้าไปในไอ้ม่วงๆเนี่ยนะ?ตลกสิ้นดี งี้มีเละเป็นโจ๊..."
'เข้าไป!!!' เก็ทตะโกนลั่น จอมเวทย์ดำตอนนี้ทะลุหน้าต่างเข้ามาแล้ว มันกำลังจ้องมาที่เก็ทอย่างหิวกระหาย
'The wand of wind...' ตัวแรกพูด
'เจ้าโชคดีนะที่เป็นผู้ครองวินด์เฮอร์นาด นั่นช่วยลดแรงคลายผนึกไปอีกหนึ่ง...' เสียงของตัวที่สองแผ่วเบา มันกระซิบเหมือนต้องการจะให้เก็ทได้ยิน
'ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก ไอ้ลูกกระจ๊อก' เก็ทแสยะยิ้ม นัยน์ตาสีฟ้าตัดกับหน้าขาวๆของเขาเป็นเครื่องยั่วโมโหของเจ้าพวกจอมเวทย์ดำยิ่งนัก
'โมโหเหรอ?' เขาสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองของจิตเหล่าจอมเวทย์ดำที่ยิ่งเขายิ้มมันก็จะแรงขึ้น
'ข้าไม่มีวันยอมอ่อนข้อให้แกแน่ ไอ้เด็กไม่รู้จักโต' มันไม่ได้พูด แต่ส่งกระแสจิตมาที่เก็ท
"งั้นแกก็เขามาสิ..." สิ้นเสียง ทั้งคู่ก็กระโดดเข้าหากัน แบบ 3 รุ่ม 1
ขอบคุณที่อ่านนะ
"งืม...ขออีก 5 นาทีฮะแม่"
"เมน แกต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ง่าแม่...แค่ 5 นาทีมันไม่ตายหรอก" เก็ทเริ่มหมดความอดทน เขาคว้ารีโมทขนาดกลางของทีวีฟาดหัวเมนอย่างจัง
โป๊ก
"เฮ้ย ใครวะ" เมนพูดพลางลูบหัวป้อยๆ
"เก็ทไง เก็ท ทิมรอย ไอ้บ้า เราต้องไปกันแล้วนะ จอมเวทย์ดำจะตามมาแล้ว..."
'พูดไปคงไม่รู้เรื่อง...งั้นข้าจะอธิบายเอง เจ้าไปเปิดประตูมิติซะ'
"แต่ข้าเปิดไม่เป็น" เขามองอย่างงงๆที่หนังสือที่ชิวหยิบให้ หน้าปกดูเก่ายับเยิน มีคำเดียวเขียนว่า Magic และเคยมีคำว่า Chornicle อยู่ตามหลังแต่เหมือนจะถูกลบไปแล้ว เนื้อกระดาษเป็นเหมือนใบลานในสมัยก่อน มีสีเหลืองอ่อนและกลิ่นอับ เก็ทต้องหยิบมาดูอย่างเลือกไม่ได้
'หน้า 23 ที่เขียนว่า How to open Dimention Door?' ชิวชี้
''How to open...ล...แล้วข้าต้องทำอะไรบ้าง?''
'ทำตามในนั้นแหละ'
แล้วตูจะไปรู้เรื่องไหม?ไอ้ปัญญาอ่อน
"รัมมัน รัมมิ รัมมัน รัม..." เก็ทท่องคาถาพลางโบกมือ มีวงแหวนเวทย์สีม่วงเหมือนที่ชิวเคยทำปรากฏขึ้น
"เฮ้ๆๆฉันทำได้แล้..."
ตูม~
'จอมเวทย์ดำ!!' ชิวตะโกนบอก
"จ...จอมเวทย์ดำที่เพิ่งเล่า..." เมนคลั่ง
"ใช่...มันมาแล้ว" เก็ทเริ่มท่องคาถาดังขึ้น เร็วขึ้น และแรงขึ้นไปอีก มันทำให้เขาเปลี่ยนชุดจากชุดนอนกลายเป็นชุดจอมเวทย์ไปโดยปริยาย! ชิวอ้าปากค้าง เมนก็เช่นกัน เขาถามเก็ททันทีที่เขาหันมา
"น...นายทำได้ยังไง! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ใครก็ได้ช่วยปลุกฉันจากฝันร้ายนี่ที..."
'มันไม่ใช่ฝัน...' เสียงเก็ทเย็นยะเยือก ตาสีฟ้าหันมาสบตาชิวและเมนทำให้ทั้งสองคนนั้นผงะ สายตาบ่งบอกถึง 'เข้าไปเดี๋ยวนี้เว้ย'
'ข้ารู้หน้าที่ข้าดี' พูดจบชิวก็กระโดดหายเข้าไปในประตูมิติ ส่วนเมนยังงงๆอยู่
"เฮ้ย ไอ้เก็ท แกจะให้ฉันเข้าไปในไอ้ม่วงๆเนี่ยนะ?ตลกสิ้นดี งี้มีเละเป็นโจ๊..."
'เข้าไป!!!' เก็ทตะโกนลั่น จอมเวทย์ดำตอนนี้ทะลุหน้าต่างเข้ามาแล้ว มันกำลังจ้องมาที่เก็ทอย่างหิวกระหาย
'The wand of wind...' ตัวแรกพูด
'เจ้าโชคดีนะที่เป็นผู้ครองวินด์เฮอร์นาด นั่นช่วยลดแรงคลายผนึกไปอีกหนึ่ง...' เสียงของตัวที่สองแผ่วเบา มันกระซิบเหมือนต้องการจะให้เก็ทได้ยิน
'ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก ไอ้ลูกกระจ๊อก' เก็ทแสยะยิ้ม นัยน์ตาสีฟ้าตัดกับหน้าขาวๆของเขาเป็นเครื่องยั่วโมโหของเจ้าพวกจอมเวทย์ดำยิ่งนัก
'โมโหเหรอ?' เขาสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองของจิตเหล่าจอมเวทย์ดำที่ยิ่งเขายิ้มมันก็จะแรงขึ้น
'ข้าไม่มีวันยอมอ่อนข้อให้แกแน่ ไอ้เด็กไม่รู้จักโต' มันไม่ได้พูด แต่ส่งกระแสจิตมาที่เก็ท
"งั้นแกก็เขามาสิ..." สิ้นเสียง ทั้งคู่ก็กระโดดเข้าหากัน แบบ 3 รุ่ม 1
ขอบคุณที่อ่านนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น