In Moment รักและคิดถึง

เนื้อเรื่อง

In Moment

ท่ามกลางแสงตะวัน รายล้อมด้วยหมู่มวลดอกไม้ สีสันสดใส

ชายหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างดี ผิวสีน้ำผึ้ง หน้าตาคมเข้ม แววตาของเขาเต็มไปด้วยประกาย
เขากำลังนั่งนึกถึงความหลัง...ความหลังที่เขาไม่เคยลืม...
พลางลูบไปที่กีต้าตัวโปรด แล้วเอนกายนอนลงกับพื้นหญ้า
ระลึกถึงอดีต เพื่อนรักของเขา.....ความหลังที่มิอาจลืม....

ภายในห้องที่รกรุงรัง เต็มไปด้วยโพสเตอร์รูปดาราแปะอยู่มากมาย
ชุดมินิคอมโป วางเด่นอยู่ตรงปลายเตียงนอน ที่เต็มไปด้วยกระดาษ เขียนโน๊ตเพลงมากมาย

"นายนิ.....หืม กวนดีจังเลยนะ อยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง" หญิงสาวหน้าตาดี ที่อยู่ในชุดหนังสีดำ
ผมสั้นสีทูโทนดำแดง เธอทำหน้าเคร่งเครียด กำลังโวยใส่เพื่อนชายของเธอ มือก็พลางจับกีต้าอยู่

"ธ่อ...วิว ก็เธอแต่งตัวซะ ยังกับจะไปเวิลด์ทัวร์งั้นแหละ ฮาฮาฮา"
เพื่อนชายหัวเราะร่า ด้วยความร่าเริ่งของเขา ก็ทำให้วิวอดไม่ได้ที่จะต้องยิ้ม

"อั้นแน่ ยิ้มๆ สำนึกได้ล่ะสิ" เพื่อนชายแซวไม่ยอมเลิก นิ้วของเขาก็กระดิก ดุกดิกๆ ต่อหน้าวิว
วิวสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดทีเดียว...แล้วทำหน้าขึงขังใส่เพื่อนชาย
"หยุดตลกซักห้านาทีได้ไหมเคน ฉันไม่มีสมาธิแต่งเพลงนะ"

ทั้งสอง ต่างก็หยอกล้อกันอย่างสนุกเฮฮา เป็นแบบนี้ทุกวัน ทุกวัน....

จนวันนั้นมันก็มาถึง วันที่เธอได้ร่วมแข่งขัน ดนตรีสากลระดับประเทศ

วิวกำลังนั่งฟังเพลง กับกีต้าตัวโปรดที่พิงอยู่ข้างๆเธอ อยู่ในรถเก๋งสีขาว ยี่ห้อวีออส
เบาะนุ่มนิ่ม กับแอร์เย็นๆ ขับกล่อมด้วยเสียงดนตรีเบาๆ
ความรู้สึกของเธอตอนนี้ มันช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นของเธอ
เธอรอคอยเวลานี้มานานมากแล้ว

หลายครั้งหลายครา ที่เธอส่งเดโมไป แต่ถูกตีกลับ พร้อมคำวิจารที่หยาบคาย
แต่นั่นไม่ได้สิ่งที่ทำให้เธอท้อเลยสักนิด...มันกลับเป็นแรกจูงใจให้เธอสู้ต่อไปด้วยซ้ำ

"ไงวิว รอนานไหม" เคนในชุดสูท ผูกหูกระต่ายที่คอ ยืนเอามือค้ำหลังคารถอยู่ด้านนอก
เขามองจองมาที่เธอ ด้วยแววตาที่แฝงด้วยความอบอุ่น

"ไปซะทีเถอะเคน ฉันตื้นเต้นจนบอกไม่ถูกเลยล่ะ" แววตาของเธอเป็นประกาย ที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
เธอกำมือเคนแน่น แล้วพูดกับเคนว่า "สัญญานะ ว่าเคนจะคอยเชียร์ฉัน อยู่ข้างๆฉัน ตลอดเวลา และช่วยทำความฝันของฉันให้สำเร็จ"

ไม่ต้องสื่อเป็นภาษา แต่ด้วยนัยตา ก็รู้ได้ทันที ว่าเคนสัญญาอย่างหนักแน่น ว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหน

เคนก้าวขึ้นรถ และสตาร์ทเครื่อง พร้อมที่จะออกเดินทาง

ระหว่างที่เดินทาง เรื่องมันก็เกิด
.................ตูม!!...................
รถที่ทั้งคู่นั่งมานั้น เกิดเหตุน่าสลดใจขึ้น เมื่อมันได้หลุดโค้ง พลิกคว่ำอย่างแรง

"เออ.....ผมอยู่ที่ไหน" .......เสียงอ่อยๆ ของเคนดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
เขาอยู่ที่เตียงเหล็ก รอบข้างเต็มไปด้วยแพทย์ในเสื้อกราวด์ ที่กำลังเดินไปมาอย่างวุ่นวาย
และสายน้ำเกลือ ที่ติดอยู่ที่แขนของเขา
แต่นั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่า คือ...วิวอยู่ที่ไหน...

เขาหันซ้าย หันขวา เพื่อนึกถึงเรื่องก่อนหน้านั้น
"ใช่....ผมจะต้อง....ไปส่ง....วิว" น้ำเสียงของเขา สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดทางร่างกาย
ที่ฝังบาดแผลลึกหลายจุด ทั่วร่างกายของเขา

หมอเข้ามาจับตัวเขาไว้ แล้วพูดว่า"กรุณานอนอยู่นิ่งๆนะคับ"
"วิว....เพื่อนผม....เด็กผู้หญิงที่มา....กับผม..." สายตาของเขามีหยดน้ำตาไหลซึมออกมา
เมื่อถามหาวิว .... หวังว่าเธอคงไม่เป็นอะไรนะ ....

"เธออยู่ในห้อง ICU คับ ... แต่ตอนนี้ ผมขอให้คุณนอนพักผ่อนก่อนนะคับ"
หมอหยิบเข็มขึ้นมา ฉีดไปที่สายน้ำเกลือของเคน แล้วเขาก็สลบไป.......

การรักษาตัวของเคน ทำให้เขาไม่ได้เจอหน้าวิว แต่เขาก็ยังถามอาการของวิวจากแพทย์เรื่อยๆ
แพทย์ผู้รักษาของวิว เคยบอกว่า เธออาการหนักมาก ไม่สามารถถอดหน้ากากให้อ็อกซีเจนได้

ใช่...ผมไม่เป็นอะไร แต่วิวฝันสลาย มันคุ้มกันอย่างนั้นหรือ กับสิ่งที่ทุ่มเทมาแทบทั้งชีวิต

และแล้ว เคนก็หายเป็นปรกติ เขาคอยเฝ้ามอง และเข้าไปเยี่ยมเยียน เมื่อถึงเวลา
ชายหนุ่ม ร่างสูง ยืนเกาะกระจก ทุกวัน ทุกวัน ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากเคน

"เคน นายจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับเราได้ไหม ว่านายจะอยู่ข้างฉัน ช่วยทำความฝันของฉันให้สำเร็จ"
เธอจ้องมองไปที่เคน ด้วยสายตาอ่อนโยน และเปล่งประกาย
น้ำเสียงวิงวอนของเธอ ทำให้เคนน้ำตาไหล และใช่ ความสำเร็จนี้ ต้องส่งต่อให้เขา
"ผมจำได้ ผมจะเป็นคนทำมันเอง ผมสัญญา ผมสัญญา........"
น้ำตาแห่งความหวัง ได้ไหลเอ่อท้นดวงตาของเคน เขาคุกเข่า แล้วกำมือของเธอไว้แน่น

วันแล้ว วันเล่า เคนพยายามที่จะทำความฝันของวิว ให้เป็นจริง
ทุกๆวัน เขาจะมาเล่นให้วิวฟัง ทั้งสอง ต่างก็มีเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่นขึ้นมาอีกครั้ง

เธอคอยสอน คอยแนะนำเคนอย่างใกล้ชิด
ส่วนเคน ผู้ที่มีความหวังอันเปี่ยมท้น ก็ไม่เคยหนีไปไกลจากวิวเลยซักวัน

เดือนหนึ่งก็แล้ว สองเดือนก็แล้ว
หลายครั้งที่เคนพยายามทำเดโมส่ง แต่ก็ตีกลับมาทุกครั้งไป
จนในที่สุด วันแห่งความหวัง มันก็มาถึงจนได้.....

เคนสะพายกระเป๋ากีต้า เข้ามาหาวิว แล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ
"ผมจะไปแล้วนะคับ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ผมจะต้องทำให้ได้"
เธอยิ้มที่มุมปาก พยักหน้าช้าๆ บอกเป็นนัยว่า ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดเวลา...

ที่เวทีการประกวดดนตรีสากลระดับประเทศ เป็นเวทีกลางแจ้ง
วันนี้แดดอุ่นๆ ไม่ร้อนมาก แสงตะวันส่องกระทบลูกแก้วที่ห้อยอยู่บนหลังคาเวที อย่างพอดิบพอดี

ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ต่างก็เป็นกองเชียร์ของผู้เข้าแข่งขันของแต่ละคน
หลายๆคนที่ยืนเล่นกีต้าคู่ใจของเขาอย่างแข็งขัน เสียงเชียร์ของบรรดากองเชียร์ดังพร้อมเพรียงกับจังหวะดนตรี

จากความหวัง เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น เคนยืนอยู่หลังม่านเวที
จับกีต้าตัวโปรดของวิวไว้แน่น แล้วนึกถึงวันเก่าๆ ของเขาและเธอ

"และต่อจากนี้ไป คุณจะได้พบกับผู้เข้าประกวดหน้าใหม่ไฟแรง เคน!!!!!"
พิธีกร ประกาศชื่อของเคน

ในหัวของเคนตอนนี้ มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น สิ่งเดียวที่คอยจรรโลงใจของเขา
"วิว นี่คือ สิ่งที่ผมเคยสัญญากับเธอไว้ ผมจะต้องทำได้"

พลัน ปลายนิ้วของเขา สบัดลงบนเส้นสายกีต้าอย่างแผ่วเบา
เขาบรรจง บรรเลงเพลงอย่างเอื่อยๆ โน๊ตเพลงที่เต็มไปด้วยความเศร้า ถูกถ่ายถอดออกมาผ่านเสียงกีต้า

ผู้ฟังเหมือนถูกสะกดจิต ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ตั้งใจฟังเพลงของเขา
เพลงที่ขับกล่อมผู้ฟังอย่างช้าๆ แต่สวยงาม ตัวโน๊ตร่ายรำท่ามกลางความตื่นตลึงของผู้ฟัง

เขาบรรจบเพลงด้วยความอ่อนล้า บวกกับน้ำตาที่ไหลริน
เสียงกองเชียร์ดังสนั่น เรียกร้องความต้องการของเขา "เอาอีก เอาอีก เอาอีก!!"

เคนยิ้มให้พร้อมกับความปลื้มปิติในใจ
ปลายนิ้วอันเรียวยาวของเขา เริ่มบรรเลง เพลงเสนาะหูอีกครั้ง ด้วยบทเพลงแสนหวาน
ผู้ฟังที่อยู่ด้านล่าง ฟังอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับว่าจะไม่ได้ยินจากที่ไหนอีกแล้ว

เหมือนปาฏิหาร .... เขามองเห็นวิว
เธอยืนเชียร์เขาอยู่ไกลลิปตา แต่ในความรู้สึกของเคนแล้ว วิวอยู่ใกล้เขามากกว่าที่เห็น
เสียงเชียร์ของเธอ ก้องอยู่ในหัวของเขา "เธอทำได้"

พลันเสียงเพลง บรรเลงจบบท ทุกคนพากันโห่ร้องด้วยความสุข
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้มของคนนับพัน คนที่เขาไม่เคยรู้จัก
มันช่างเป็นความสุขเกินจะบรรยาย

หลังจากงานแข่งขันเลิก เขาได้รับรางวัล
ระหว่างทาง เขาคิดในใจ "ผมทำได้แล้ว ผมทำได้ ผมทำได้"

เขาก้าวเข้าไปในห้องของวิว เธอกำลังนอนอยู่ที่เตียง...แล้วหันมาหาเขา
เคนบอกกับเธอไปว่า "เราทำสำเร็จ"

"เธอทำสำเร็จ" เธอจ้องมองเขาอย่างอ่อนโยน พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
แล้วเธอก็หลับไป

ตีด.......................(เสียงของเครื่องวัดชีพจรดังขึ้น)
บรรดาแพทย์ ต่างก็วิ่งเข้ามาหาเธอ รุมล้อมเธอ

"กรุณาไปรอข้างนอกก่อนนะคับ" หมอไล่เคนออกไป

ด้วยความตกใจสุดขีด...เขาก้าวถอยหลังออกจากห้องไป
"มันเกิดอะไรขึ้น" น้ำเสียงสะอื้นของเขาดังขึ้น
"มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!!" เขาตะโกนออกมาสุดเสียง
แล้วใช้กำปั้นต่อยไปที่ประตูอย่างจัง

"ขอโทษด้วยนะคับ เธอเสียชีวิตแล้ว หมอเสียใจ" คำพูดประโยคนี้
มันเหมือนฝันร้าย ฝันร้ายที่ไม่มีใครอยากเจอ

ทำไม.....ทำไมเวลามันช่างแสนสั้น
เวลาที่ผมจะได้อยู่ เวลาที่จะได้ดื่มด่ำกับชัยชนะ.....มันช่างไม่ยุติธรรม

เคนคุกเขาลง นั่งร้องไห้กับความเศร้า มันจะไม่มีอีกแล้วหรือ....วันที่เราเคยร่วมหัวเราะ
วันที่เราเคยสนุกสนาน

เขาตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายนั้น พลางลูบไปที่กีต้าตัวเก่า กีต้าแห่งความทรงจำ
ฝันร้ายที่สอนอะไรหลายๆอย่างให้เขา ฝันร้ายที่ทำให้เขาเป็นคนไม่ย่อท้อ

หากเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความรัก ความสำเร็จก็ไม่ไกลเกินเอื้อม