ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนรัก
เมือให่แห่หนึ่
"่วย้วย่ะ!! โรโมยอ!!" เสียหิสาวนหนึ่รีร้อึ้นมา
"แฮ่ๆ" เสียหอบาเ็น้อย วิ่เอาอที่โมยหนีไปให้เร็วที่สุ เ็นนี้
ื่อ ไว เิในที่ที่ไร้ึ่หมาย ไม่มีพ่อแม่่อยูแล่วยเหลือ ไว ลายเป็น
น้อโ และิทรัพย์ั้แ่ อายุ 6 วบ นอนนี้ 11 วบ เธอถูเิวน
เ้าลุ่มเป็นอาาร เธอมีวามอบเรื่อหนึ่ือ เรื่อเรื่อัรล เธอึ
นำแนลอเธอมาเื่อมับแนอเธอ นมันลายเป็นอวัยวะส่วนหนึ่ใน
ร่าายอเธอ
แ่วันหนึ่เธอ้อเปลี่ยนไปเพราะเธอเลือที่ะ่วยาวเมือออาอุโมที
ำลัถล่มลมาแทนที่ะหนีไปับลุ่มอาารเธอ้ออยู่โเี่ยวในเมือ
โยอยู่รอโยารปล้นและ้อโ น่าวนี้ัไปถึหูอ เสลิน
"ะหนีไปไหนหรอ ไว?" เสียอ เสลิน ัึ้นพร้อมับปืนที่่อหัวอ ไว
"ะทำอะไรันหรอ นายอำเภอ?" เสียทะเล้นอ ไว อบลับ
"เอาี้ไหมละ มา่วยานัน" ้อเสนอานายอำเภอสาว ล่าวึ้นมา
"ทำไมัน้อไป่วยเธอ้วยละ?" ไว ถามย้อนไปถึ เสลิน
" เธอะอยู่แบบไม่้ออยหนีำรวมัน็ีไม่ใ่หรอ?" ปืนที่่อหัวอ ไว
ถูลลมา และเอาไปพาบนไหล่อผู้พู เหมือนลอเิอเธอู
"มัน็น่าสนในะ ันไม่เยทำอะไรพวนี้้วยสิ" รอยยิ้มอ ไว ถูส่มาให้
ับ เสลิน อย่าริใ
เวลาผ่านมาหลายปี
อนแร เสลิน เอ็เหนื่อยใที่้อมาอยำราบ ไวอยู่เสมอๆแ่มัน็
ลายเป็นเรื่อสนุอไว ที่ไม่เยมีเพื่อนไ้มีเพื่อน หลายรั้ที่ทั้สอ้อ
ออไปทำาน้วยันบ่อยๆ ทะเลาะไม่เว้นแ่ละวัน แ่พอเวลาผ่านไปพอเริ่ม
มีวามสนิทันมาึ้นทำให้วามสนิทมีมาึ้น ทั้มีวามสัมพันธ์ันมาึ้น
เสลิน ที่ไม่เยสนใใรนอาัวเอเป็นนที่ยิ้มไม่เ่ ็ยิ้มและหัวเราะ
่ายึ้น้วยวามที่ เสลิน อบทำนมึอบนำมาให้ ไวทานบ่อยๆ ไวึ
เรีย เสลิน ว่าัพเ้เป็นประำ บาที่มัน็ทำให้ เสลิน ยิ้มไ้ในเวลาที่
เธอเรียาานมา และไวมัะอย่วยแ้ปัหา่าๆอ เสลิน ้วย
เพราะั้นเธอสอนึสนิทันมาถึั้นที่้อทำาน้วยันเสมอๆ
"ไว เธอะหัหลัันไหม?" เลสินที่นั้ทำเอสาร ถามไวึ้นมา
"ไม่หรอ เพราะอนนี้ีวินี้ัน็มีแ่เธอนเียวนี้" ไวล่าวึ้นมาพร้อมับ
เอามือไปยี้ผมอ เสลิน
"พอเลยนะ ไว" เสลินล่าวาโทษออมา พร้อมับเอามือมาัทรผม
"เพราะั้นเธอไม่้อเรียหรอนะ ันะปป้อเธอเอ" รอยยิ้มอ ไว
วันนั้นทำให้ันไม่มีวันลืมไ้ลอนนี้ ไวือเพื่อนนเียวที่ันรัที่สุ แม้ใน
เวลาที่เ็บปวที่สุ รอยยิ้ม นั้นยัส่มาให้ัน
"่วย้วย่ะ!! โรโมยอ!!" เสียหิสาวนหนึ่รีร้อึ้นมา
"แฮ่ๆ" เสียหอบาเ็น้อย วิ่เอาอที่โมยหนีไปให้เร็วที่สุ เ็นนี้
ื่อ ไว เิในที่ที่ไร้ึ่หมาย ไม่มีพ่อแม่่อยูแล่วยเหลือ ไว ลายเป็น
น้อโ และิทรัพย์ั้แ่ อายุ 6 วบ นอนนี้ 11 วบ เธอถูเิวน
เ้าลุ่มเป็นอาาร เธอมีวามอบเรื่อหนึ่ือ เรื่อเรื่อัรล เธอึ
นำแนลอเธอมาเื่อมับแนอเธอ นมันลายเป็นอวัยวะส่วนหนึ่ใน
ร่าายอเธอ
แ่วันหนึ่เธอ้อเปลี่ยนไปเพราะเธอเลือที่ะ่วยาวเมือออาอุโมที
ำลัถล่มลมาแทนที่ะหนีไปับลุ่มอาารเธอ้ออยู่โเี่ยวในเมือ
โยอยู่รอโยารปล้นและ้อโ น่าวนี้ัไปถึหูอ เสลิน
"ะหนีไปไหนหรอ ไว?" เสียอ เสลิน ัึ้นพร้อมับปืนที่่อหัวอ ไว
"ะทำอะไรันหรอ นายอำเภอ?" เสียทะเล้นอ ไว อบลับ
"เอาี้ไหมละ มา่วยานัน" ้อเสนอานายอำเภอสาว ล่าวึ้นมา
"ทำไมัน้อไป่วยเธอ้วยละ?" ไว ถามย้อนไปถึ เสลิน
" เธอะอยู่แบบไม่้ออยหนีำรวมัน็ีไม่ใ่หรอ?" ปืนที่่อหัวอ ไว
ถูลลมา และเอาไปพาบนไหล่อผู้พู เหมือนลอเิอเธอู
"มัน็น่าสนในะ ันไม่เยทำอะไรพวนี้้วยสิ" รอยยิ้มอ ไว ถูส่มาให้
ับ เสลิน อย่าริใ
เวลาผ่านมาหลายปี
อนแร เสลิน เอ็เหนื่อยใที่้อมาอยำราบ ไวอยู่เสมอๆแ่มัน็
ลายเป็นเรื่อสนุอไว ที่ไม่เยมีเพื่อนไ้มีเพื่อน หลายรั้ที่ทั้สอ้อ
ออไปทำาน้วยันบ่อยๆ ทะเลาะไม่เว้นแ่ละวัน แ่พอเวลาผ่านไปพอเริ่ม
มีวามสนิทันมาึ้นทำให้วามสนิทมีมาึ้น ทั้มีวามสัมพันธ์ันมาึ้น
เสลิน ที่ไม่เยสนใใรนอาัวเอเป็นนที่ยิ้มไม่เ่ ็ยิ้มและหัวเราะ
่ายึ้น้วยวามที่ เสลิน อบทำนมึอบนำมาให้ ไวทานบ่อยๆ ไวึ
เรีย เสลิน ว่าัพเ้เป็นประำ บาที่มัน็ทำให้ เสลิน ยิ้มไ้ในเวลาที่
เธอเรียาานมา และไวมัะอย่วยแ้ปัหา่าๆอ เสลิน ้วย
เพราะั้นเธอสอนึสนิทันมาถึั้นที่้อทำาน้วยันเสมอๆ
"ไว เธอะหัหลัันไหม?" เลสินที่นั้ทำเอสาร ถามไวึ้นมา
"ไม่หรอ เพราะอนนี้ีวินี้ัน็มีแ่เธอนเียวนี้" ไวล่าวึ้นมาพร้อมับ
เอามือไปยี้ผมอ เสลิน
"พอเลยนะ ไว" เสลินล่าวาโทษออมา พร้อมับเอามือมาัทรผม
"เพราะั้นเธอไม่้อเรียหรอนะ ันะปป้อเธอเอ" รอยยิ้มอ ไว
วันนั้นทำให้ันไม่มีวันลืมไ้ลอนนี้ ไวือเพื่อนนเียวที่ันรัที่สุ แม้ใน
เวลาที่เ็บปวที่สุ รอยยิ้ม นั้นยัส่มาให้ัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น