คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เล่ห์ลวง
อนที่ ๓ เล่ห์ลว
“ไอ้ำ เอ็สืบไ้วามมาว่าอย่าไรบ้า”
“ยัไม่มีผู้ใรู้วามเรื่อุหลวทอสืบอรับ” ไอ้ำบ่าวสนิทอระผมรายานให้รู้วามเมื่อมันลับมาไ้ทันเวลา่อนที่ระผมะ้าวึ้นเรือน
“ี อย่านั้นเอ็รีบลับไปที่ลาแล้วปล่อย่าวลือออไปใหม่ว่า้าหมอยาฤษาไ้ผัวแล้ว”
“เอาอย่านั้นหรือพ่อหมอ” ไอ้ำทำหน้าสสัยทันที
“ใ่ เอ็ไประิบระาบให้ี นินทา้าให้รู้ันทั้สามุ้น้ำว่าหมอยาฤษาไ้ผัวแล้วเป็นน่าเมือรูปาม นามปริศนา มิใร่พูใร่าเสวนาับผู้ใ รัใร่หลใหลแ่ฤษาเพียผู้เียว แล้วเอ็อย่าลืมำับไอ้อีร้านลาว่าอย่าเอ็ไป...เี๋ยว้าะไ้อาย” ระผมยยิ้มให้ไอ้ำ่อนที่มันะพยัหน้ารับำแ่ทำท่าเหมือนไม่่อยเ้าใอุบายอระผมเท่าในั
“อรับพ่อหมอ” ไอ้ำ้มหัวรับำแล้วเินลับไปยัท่าน้ำพายเรือออไปอีรา
“พ่อหมอะเอาุหลวทำผัวริหรืออรับ” ไอ้พร้อมแหนอึ้นมามอระผมบ้า
“ริ...ส่วนพวเอ็สามนัารบ่าวุหลวเสีย ทำให้มันรั ล่อให้มันหล ึมันออห่าาุหลวอ้า หว่านเสน่ห์เล่ห์มารยาให้มันลืมว่ามาอยุธยาเพื่อสิ่ใ”
“พ่อหมอหมายใะให้พว้า เอาบ่าวุหลวมาทำเมียหรืออรับ”
“เอ็ะเอามันทำเมียหรืออยาไ้มันมาเป็นผัว็สุแล้วแ่พวเอ็เถิ แ่อย่าให้มันมาวุ่นวายับุหลวอ้า็พอ”
“อรับ” ไอ้พร้อมยิ้มอย่าพอใทันที
“พร้อมเอ็ึ้นเอาอไปเ็บบนเรือนให้เรียบร้อยเถอะ”
“แล้วพ่อหมอไม่ึ้นเรือนหรืออรับ”
“้าะลไปที่สระบัว...” ระผมระหยิ่มยิ้มให้ไอ้พร้อมึ่มันพยัหน้ารับแล้วรีบเินลับึ้นไปบนเรือน ระผมเหลียวหน้าึ้นไปมอบนเรือนหลัให่แล้วยืนรั้ั่เวลารออยู่รู่หนึ่ึเริ่มยับฝีเท้า้าวเินอย่า้าๆ ไปามทาเินเพื่อมุ่หน้าไปยัสระบัวหลัเรือนไม้หลัาม
“ฤษา” เสียเรียื่ออระผมึเหยียรอยยิ้มอระผมให้ลี่ออมาเพราะวามพอใเมื่อทุอย่าเป็นไปามอุบายที่วาเอาไว้ ร่าสูำยำอุหลว่าเมือเินเร็วๆ เ้ามาใล้่อนะยับมาัวาทามิให้ระผมไ้้าว่อ
“ุหลวลาเรือนมาทำอะไรหรืออรับ”
“บ่าวอเ้าื่อพร้อม บอ้าว่าเ้าะไปเ็บอบัวหรือ”
“อรับ”
“้าไป้วยไ้หรือไม่”
“ุหลวลาเรือนมายืนอยู่รนี้แล้ว หาฤษาไล่ลับึ้นเรือนไปอีะไม่ีนั หาุหลวไม่ลัวเปื้อนินเปื้อนโลน อยาไปูฤษาเ็บอบัว็ามใเถิอรับ”
ุหลวหนุ่มเินยิ้มริ่มเียมาใล้ สายาใร่รู้มอไปโยรอบ สระบัวแห่นี้เป็นสระน้ำเ่าเื่อมลอ่อมาทา้านหลัเรือน สระว้าเ็มไป้วยบัวหลว บัวัรอให่เท่าาม้าวบานสะพรั่ เห็นเป็นสีมพูอ่อน ยามเย็นะวันล้อยเ่นนี้ อบัวหลวนับร้อยูมบ้า แย้มบ้าและที่บานัใล้โรยไหวลู่ไปามลม สะบัลีบอเล่นับ แสะวันสีส้มอ่อนๆ นเ็มสระ
“ุหลวรอที่นี่ีว่าอรับ ฤษาะพายเรือลไปเ็บอบัวมาปรุยา” ระผม้าวาึ้นเรือพายลำเล็แล้วนั่ลรหัวเรือ่อนะายามอนที่เินามมาใล้
“ารเ็บอบัวมาปรุยาอหมอฤษาเป็นวามลับ ห้ามนนอล่วรู้หรืออย่าไร”
“เปล่าอรับแ่ลสระลบึมีแ่ินโลน ทั้หอยทา ปลา ปลิ ฤษาเรว่าุหลวะไมุ่้น ไม่อบใ”
“ลสระลบึอย่านั้นหรือ หมายวามว่าฤษาเ้าะลไปในน้ำเ็บอบัว้วยนเออย่านั้นหรือ”
“อรับ” ระผมยิ้มรับำในทันที
ไม่ผิเลยสันิเียว วันนี้ระผมั้ใะมาเ็บอบัว้วยนเอ ถึแม้ว่าทุรั้ะมีบ่าวรับใ้ใล้ิามิเป็นนลาเรือออไปให้แล้วอยเ็บอยึอบัวามนิ้วที่ระผมี้สั่็ามที
“ถ้าอย่านั้น ้าามไป้วยะีว่า”
ุหลวนัยน์าหวานยับ้าวึ้นเรือแล้วว้าไม้พาย้ามยาวไปถือ่อนะพายมันออไปยัลาสระให่ึ่มีอบัวบานูอำนวนมา ท่อนแนยาวเอื้อมว้าเ็ึ้านบัวึ้นมาาน้ำอแล้วอเล่าามที่ระผมี้นิ้วบอว่าอนั้นอนี้แ่ัเหมาะับารนำไปปรุยา
“หอมริ” เ้าอวาม้อมอรมายัระผมเมื่อลมโยพัผ่านนำลิ่นน้ำปรุึ่ระผมแอบหยใส่ลมาบนเนื้อัวและหลัมือสามสี่หยในะทีุ่หลวมัวแ่หันไปเ็บัวสามสี่อเมื่อรู่
“หอมหรืออรับ ฤษาไม่ยัไ้ลิ่น”
“หอม...หอมริๆ นะเ้า ฤษาเ้าไม่ไ้ลิ่นหรือ”
“ลิ่นอะไรหรืออรับ” ระผมแสร้ทำเป็นไม่รู้วามแล้วเอื้อมมือ้าหนึ่ึ่หยแะน้ำปรุไปรับอบัวำให่มาาายหนุ่ม
“ลิ่นนี้...” มือหนาว้าึมืออระผมไปแะลรปลายมูแล้วสูมเหมือนหลใหลในลิ่นหอม
“แ่นี่มือฤษาอรับ” ระผมเยหน้ายิ้มอย่าเอียอายแ่ไม่ไ้ึมือลับมา
“ฤษา้าว่าลิ่นหอมนี้มาาายเ้าไม่ผิแน่”
“มาาายอฤษาอย่านั้นหรืออรับ”
“ใ่”
“แ่ฤษาไม่ไ้ลิ่นอะไรเลย” ระผม้มลสูลิ่นน้ำปรุึ่ัวเอหยพรมลไปแล้วหันไปแย้มยิ้มให้นรหน้า
“้าอไปมใล้ว่านี้ไ้หรือไม่”
ุหลวพลัถิ่นยับเ้ามาใล้พร้อมทั้เอนายเอียหน้าลมาแนบมูลสำรวลิ่นหอมาออและอเสื้ออระผมนิ ฝ่ามือ้าหนึ่ับประอเอวอบาอระผมเอาไว้อย่าหลวมๆ ส่วนอี้าหนึ่ประอไหล่เอาไว้ราวับลัวว่าหมอยาอย่าฤษาะสะบัเบี่ยัวหลบหนี
“ุหลว”
“ฤษา้าื่นอบลิ่นายเ้าเหลือเิน”
ใบหน้ามเยแหนึ้น่อนะเลื่อนเ้าใล้แล้วประทับูบาริมฝีปานุ่มึ้นมาบนลีบปาหมอยาอย่าระผม แผ่นหลันั้น่อยๆ เหยียรนั่นอยู่ในท่ามั่นบนเรือพายลำน้อย ท่อนแนหนาว้า้อนอุ้มยให้ระผมยับเ้าไปิแล้วเริ่มล่วเินอูบลูบลำไปามเนื้อามัว
เมื่อน้ำเี่ยวฤษาะไม่ไสเรือไปวา
ระผมวาเรียวแนโอบอ้นอหนาเอาไว้แล้วเลื่อนายยับปรับท่าเอนลนอนบนออบัวนับร้อย โยมีร่าสูเอนทับลมา ไม่ห่า ท้อฟ้าเบื้อบนเหนือึ้นไปายแสสีส้มเ้มึ้นบอเวลาย่ำ่ำโพล้เพล้เ็มทน ัับวาสีำเป็นประายวิบวับราวับาวประายพรึ เบื้อหน้าอุหลวทอสืบที่้อมอระผมราวเห็นว่าหมอยานนี้เป็นนมหวานำโที่หมายะินเ้าปาแล้วลืนลท้อไปเสียให้ไ้
“ุหลว เรือะล่มนะอรับ” ระผมเย้าหยอยั่วยวน้วยสายาส่ใหุ้หลววัยหนุ่มึ่เริ่มยับร่าายมาึ้นทุที
“ฤษา้าหยุัวเอไม่ไ้เลย”
“แุ่หลว้อหยุ่อนนะอรับ” ระผมยิ้มอย่าพอใเมื่อสัมผัสถึเรื่อายใ้ผ้านุ่เนื้อบารับรู้ถึวามึับลัมันอ นหนุ่มเมื่อเวลาอยาปลปล่อยอารม์ระสัน
“แ่ใ้าะาแล้วนะฤษา”
“ุหลวอยู่ับหมอยา ฤษาไม่ปล่อยใหุ้หลวทรมานหรออรับ”
“อย่าไรหรือ”
“เลือลมนหนุ่มปล่อยให้ั่้าเอาไว้ไม่ีนั ฤษาะลายเส้นใหุ้หลวเอ”
ระผมล้วมือลไปใ้ร่าแร่ปลปมผ้านุ่ออาเอวอุหลวแล้วล้วลึลไปำท่อนเนื้อนาให่เท่า้อแนเอาไว้นเ็มำมือ ไอร้อนาเลือลมึ่ไหลลไปรวมอยู่ยัุสำัแผ่ออมาทะลุฝ่ามือ เสียรา่ำๆ าเ้าอท่อนเนื้อัึ้นอยู่้าหูแล้วสะบัหน้าลมาูบปาับระผมเหมือนนที่ำลัใ้วามพยายามอลั้นวามระสันอยาระบายอารม์หนุ่ม
“ุหลวเอนายนอนให้สบายัวเถิอรับ”
“ฤษา้า้อารเ้า”
“อย่าัวลเลยอรับ ฤษาะอยู่รนี้นว่าุหลวะลายทรมาน”
ำราารนวเปิ่อลมเรียเลือลมส่วนล่าถูระผมนำออมาใ้านอย่าำนาเพราะระผม้อนวูแลนายโลมะหรี่บนเรือนรารีเป็นประำ ำรานวลายเส้นนี้ระผมเี่ยวาั้แ่ อายุไ้เพียเ้าวบปีเท่านั้น ระผมยับใ้ปลายนิ้วนวลึรูึไปามถุอัะลมให่เหมือนไ่สอใบห้อยิอยู่ส่วนโน รลานั้นลำเนื้ออัแน่นไป้วยเส้นเอ็นพอับยับระุเป็นัหวะามเวลาเส้นเอ็นยืห
“ฤษา้าทรมานเหลือเิน”
“ปล่อยัวามสบายอรับ ฤษาะปรนนิบัิุหลวเอ”
ฝ่ามือนั้นเริ่ม้นัยับึ้นยับลเป็นัหวะา้าแล้วเร่เร็วมาึ้นามระยะเวลา เ้าอเอ็นอุ่นล้มลนอนแผ่อ้าาาออว้าเปิทาให้หมอยาเ่นระผมพลิึ้นมานั่้านบนแล้วโน้มัวลไปอูบุหลวรูปาม เสื้อผ้าฝ้ายเนื้อหนาหยาบนิๆ ถูถลึ้นไปออยู่เหนือแผอิับลำอเผยหัวนมสีน้ำาลอ่อนให้ระผม้มลไปูึเล่น เสียรวราอย่าสุสมอารม์ระสันั้อไปทั่วสระบัว ่อนที่มันะระั้นหนัึ้นเมื่อระผม้ม่ำลไปูเอาแท่เอ็นท่อนยาวรหว่าาหนานั้นเ้าไปไว้ในปา
“ฤษา”
่วเวลาแห่วามสุนั้นผ่านพ้นไปนะวันลับยอไม้หายไปท้อฟ้าเบื้อบนเปลี่ยนเป็นสีเทาเ้ม ส่วนสีส้มอแสอาทิย์เหลือระบายทิ้ไว้บนผืนฟ้าเพียเล็น้อยเท่านั้น เ้าอร่าหนานอนระุเร็เาะำราบเรือพายเอาไว้แน่น น้ำรัลิ่นาวอ่อนๆ พุ่ีออมานเ็มหน้าเ็มปาอหมอยาำรานวแผนโบรา
ระผมเอื้อมมือลไปเ็อบัวอหนึ่ึ่ลีบอมันวนโรยร่วลาอึ้นมา แล้วใ้ลีบบาสีมพูเ้มอมันลูบไล้ไล่ไปามแผ่นท้อเปลือยเ็ทำวามสะอาราบน้ำามนั้นอย่าบรร ใ้ลิ่นเสรอบัวอันหอมฟุ้ลบลิ่นาวอน้ำแห่ามารม์นหนุ่ม ึ่นอนยิ้มอย่าพอใในารปรนนิบัิอระผม
“ุหลวเป็นอย่าไรบ้าอรับ” ระผมยับัวเอนลไปแะริมฝีปาลร้าแ้มสา
“้าไม่เยมีวามสุอย่านี้มา่อนเลยฤษา เ้าทำให้้าเพ้อละเมอถึเพียเ้าเท่านั้น”
“ฤษาทำใหุ้หลวมีวามสุอย่านั้นหรืออรับ”
“ใ่ เ้าทำให้้ามีวามสุเหลือเิน เ้ารู้หรือไม่ฤษาั้แ่ ้าเป็นหนุ่มมายัไม่เยมีายใทำให้้ามีวามสุอย่านี้มา่อน เ้าเป็นายนแรที่ทำให้้ามีวามสุไ้ถึเพียนี้”
“ฤษา็มีวามสุเหลือเินอรับ ฤษาเอ็ไม่เยทำเ่นนี้ให้แ่ายใมา่อน”
“ระนั้นหรือ เ้าไม่ป้าใ่หรือไม่”
“ฤษาพูทุสิ่ออมาาหัวใอรับ”
ระผมเอียัวลไปหอมแ้มุหลวอีราว่อนะยับลไปนอนเอนาย่ายอร่าไร้อาภร์ห่อัว ท่อนแนทั้สอยับวัอรัร่าอุ่นไว้แล้วสลับมาูบเล้าอยู่อย่านั้นนานรู่ให่ ระผมปล่อยทิ้เวลาใหุ้หลวไ้มีวามสุอีรู่หนึ่ึยับลุึ้นผูผ้านุ่ ใส่เสื้อิระุมให้แล้วเป็นฝ่ายหยิบไม้พายพาเรือเ้าฝั่โยมีสายาหวาน้ออยู่ไม่ละไปไหนเลย
“ุหลว พ่อหมอ ้าัสำรับเอาไว้รอเรียบร้อยแล้วอรับ” ไอ้อนนั่อมยิ้มหน้าระรื่นัหา้าวปลาเอาไว้รออยู่บนเรือนเพียลำพั
“เอ็เห็นไอ้ลอยบ่าว้าหรือไม่” ุหลวสอสายาไปทั่วเรือนพร้อมับเอ่ยถามถึบ่าวึ่รับใ้ใล้ิส่วนัว
“พี่ลอยิน้าวอยู่ที่เรือนบ่าว้านหลัอรับ”
“อย่านั้นหรือ” ุหลวเพียพยัหน้ารับรู้เบาๆ
“พวเอ็สามน่วยันูแลบ่าวอุหลวให้ี ส่วนืนนี้....้าะูแลุหลวเอ” ระผมปรายหาาส่ยิ้มให้บ่าวรู้ใ
“อรับพ่อหมอ พวระผมสามนะูแลพี่ลอยอย่าี”
หลัาิน้าวเย็นนอิ่มหนำ อาบน้ำอาบท่าผลัผ้านุ่ใหม่สบายเนื้อสบายัวีแล้ว ระผมปลีัวลับมายัห้อนอนแล้วใ้วิาหมอรวับีพรเลือลมอัวเออยู่นานรู่ให่้ำไปมาถึสามรานมั่นใว่าืนนี้เหมาะแ่ารทำเรื่อสำั ลับทอเหลือรูปทรอไม้ภายในบรรุแป้ร่ำลิ่นหอมถูระผมหยิบแบ่ออมาแล้วหยน้ำอบำรับโบราลไปใ้ฝ่ามือยีให้เนื้อเนียนละเอีย่อนะผัลมาามใบหน้าเนื้อัวนทั่ว สีผึ้น้ำมันหอมลับเล็ถูแ้มแ่สีลบนลีบปาบาอ่อนนุ่ม
“ุหลวทอสืบ ืนนี้ฤษาะทำใหุ้หลวเป็นอฤษาแ่เพียผู้เียว”
ความคิดเห็น