นายตัวร้าย...ยังไงก็รัก

ลำดับตอนที่ #3 : ปฐมนิเทศ

           หลังจากคำพูดดูหมิ่นในวันนั้น นัตก็พยายามอย่างหนัก จากเดิมที่เป็นคนขยันอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโหมสุดฤทธิ์ เล่นเอาเพื่อนสนิทต่างชาติทั้งสองค่อนข้างแปลกใจ แต่ก็เต็มใจช่วยเหลือ

           จนกระทั่งถึงวันเปิดภาคเรียน นัตสามารถใช้ภาษาญี่ปุ่นได้ดีพอสมควร ดีในระดับของคนที่เรียนติวเข้มมาเพียงสามเดือน แต่ฟังพอเข้าใจและพูดได้บ้างแม้จะนึกนานไปนิด

           ดอกซากุระหลากสีตลอดข้างทางกำลังบานสะพรั่ง กำลังใจมาเป็นกอง สำหรับหญิงสาวต่างถิ่นคนนี้ ดอกไม้บานก็ทำให้คิดเข้าข้างตัวว่าต้อนรับเธอ ทั้งที่มันก็เป็นอยู่อย่างนี้ทุกปีการศึกษาอยู่แล้ว

           หากปีนี้พิเศษหน่อยที่วันปฐมนิเทศตรงกับวันที่กรมอุตุนิยมวิทยาทำนายว่าซากุระจะบานมากที่สุดในเขตคันโตหรือภาคกลางของญี่ปุ่นพอดี

           นัตเดินล่องลอยกับความสวยงามของดอกซากุระไปพร้อมๆ กับเฮจินและวิค ก่อนเข้าสู่หอประชุม ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่น่าตื่นเต้นกำลังจะเริ่มต้น...

          ป้ายบอกคณะสองภาษาถูกชูหรารอสมาชิกไปตั้งแถว สาวไทยแอบเจ็บใจเล็กน้อย ด้วยความเคยชินดันไปอ่านส่วนภาษาอังกฤษเสียก่อน ทั้งที่ควรจะอ่านตัวคันจิต่างหาก

           อย่างไรก็ดีสามคนสามสัญชาติก็มุ่งตรงไปที่ 'คณะวิทยาศาสตร์' ที่มีคนยืนกันอยู่บ้างแล้ว

           เพื่อนใหม่ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ส่วนใหญ่นักศึกษารู้จักกันมาก่อนแล้ว เพราะมาจากแผนกไฮสคูลของสถาบัน

           ที่มาจากต่างถิ่นก็จะถามไถ่กันว่าใครเป็นใครมาจากไหน เพราะความที่เป็นมหาวิทยาลัยนานาชาติจึงมีนักศึกษาจากประเทศต่างๆ มากมาย

             แล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเงียบเมื่ออธิการบดีขึ้นกล่าวแนะนำสถาบัน ...

             แม้มหาวิทยาลัยนานาชาติทาเคอิเพิ่งเปิดในปีนี้ แต่แผนกไฮสคูลมีก่อตั้งมาได้เกือบสิบปีแล้ว บริเวณเนื้อที่กว่าร้อยเอเคอร์ของแผนกมหาวิทยาลัยแบ่งเป็นโซนต่างๆ เช่น โซนเอเชีย, อเมริกา, ยุโรป และโซนญี่ปุ่น เป็นต้น เพื่อให้นักศึกษาได้สัมผัสบรรยากาศเสมือนบ้านเกิดของตนเอง พอได้คลายความเหงาบ้าง

             ในเบื้องต้นมีเปิดสอนทั้งสิ้น 6 คณะ ได้แก่ คณะวิศวกรรมศาสตร์ , วิทยาศาสตร์, สถาปัตยกรรมศาสตร์, พาณิชศาสตร์และการบัญชี, อักษรศาสตร์ และมนุษยศาสตร์ ซึ่งในอนาคตทางมหาวิทยาลัยวางแผนว่าจะเปิดอีกหลายคณะ...  

              ท่านอธิการบดีพูดยาวเสียจนบรรดานักศึกษาใหม่เกือบจะหลับกันไปหมด รวมถึงเฟรชชี่สาวชาวไทยที่ด้วยความตื่นเต้นทำให้เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนก็เริ่มสัปหงกหน่อยๆ แล้ว หากเสียงฮือฮาของคนทั่วห้องประชุมช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวเพื่อมองหาสาเหตุนั้น

              สปอตไลท์เจิดจ้ากลางเวทีฉายชัดไปยังชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนสง่า ณ แท่นโพเดียม นัตเพ่งมองจากระยะไกล...

              ดวงตาที่โตกว่ามาตรฐานชาวญี่ปุ่นทั่วไปคู่นั้น คิ้วเข้มรับกับทุกชิ้นส่วนบนใบหน้า ชายที่เหมือนถอดออกมาจากบล็อกพระเอกการ์ตูน ผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดในญี่ปุ่นที่เธอเคยเจอ

               …นายตัวร้าย! O_o

             เหงื่อเม็ดเป้งเริ่มผุดตามดวงหน้าขาวซึ่งบัดนี้เริ่มออกสีซีด เธอจำได้ว่าตั้งจิตอธิษฐานในใจไว้แล้วนี่ ว่าขออย่าได้พบเจอคนๆ นี้อีก แล้วทำไมยังเป็นอย่างนี้เล่า ได้แต่หวังไว้อีกครั้งว่าอย่าได้อยู่ร่วมคณะเดียวกันเล้ย

             ...เจ้าประคุณเอ๊ยยย  >_<

             "ทาเคอิ ฮิเดโอะ ...คณะวิศวกรรมศาสตร์ ตัวแทนนักศึกษา คนที่ทำคะแนนสอบได้เป็นอันดับ1ของมหาวิทยาลัย" เพื่อนใหม่ชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งเปรยเบาๆ แค่พอได้ยินกันในกลุ่ม นัตแอบแปลในใจแล้วค่อยโล่งที่คำร้องขอของเธอคราวนี้ยอมเป็นจริงขึ้นมาบ้าง

             "นามสกุลทาเคอินี่คุ้นๆ นะ" เฮจินถามสาวยุ่นคนนั้น ด้วยความใคร่รู้

             "ก็ลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยไงเล่า แล้วยังจะสารพัดกิจการในญี่ปุ่น ประเทศนี้ ถ้าใครไม่รู้จัก 'ทาเคอิอุตสาหกรรม' ก็เชยเต็มที" สาวแว่นร่างป้อมจ้ออย่างมีข้อมูลพร้อม "ฉันจบจากแผนกไฮสคูลของที่นี่รู้ดีเชียวล่ะ หมอนี่น่ะป๊อปน่าดู แต่ก็น่าอยู่หรอกทั้งหล่อทั้งรวย เพอร์เฟ็กต์ออกอย่างนั้น"

            "ไม่เพอร์เฟ็กต์ซักหน่อย หน้าตาดี มีตังค์ก็จริง แต่นิสัยล่ะ" นัตอดแย้งขึ้นมาในวงสนทนาไม่ได้ คนปากเสียอย่างนายตัวร้ายไม่สมควรเป็นคนที่ได้ชื่อว่าสมบูรณ์แบบด้วยประการใดๆ ทั้งปวง
 
            "เออใช่ เรื่องนิสัย อันนี้ฉันไม่กล้ารับประกัน รู้แต่ว่าเฉยชาสุดๆ และไม่เคยคบใครเกินสามเดือนก็แล้วกัน" สายข่าวตุ้ยนุ้ยคนเดิมขยายความ

            หึ... ว่าแล้วหน้าตาแบบนี้หาความดีไม่ได้หรอก ...นัตคิดในใจก่อนจะเอ่ย "ดีนะที่ไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน"

            หากเพื่อนใหม่ผู้รอบรู้ส่ายศีรษะ "ไม่ใช่คณะเดียวกันแต่ ปีนี้ทั้งปีรับรองเลยว่าได้เดินชนกันแน่ๆ เพราะคณะเรากับวิดวะต้องเรียนวิชาพื้นฐานเกือบจะเหมือนกันทั้งหมด"

             นัต - - > O_o

             สาวไทยไม่ได้ตั้งใจฟังเลยว่าสุนทรพจน์ของนายตัวร้ายที่เธอตั้งสมญานามให้มีใจความว่าอย่างไรบ้าง แต่อย่างน้อยมันก็คงฟังดูดีทีเดียวล่ะ เพราะเสียงปรบมือทั่วห้องประชุมหนักแน่นและยาวนานเป็นพิเศษ แถมด้วยเสียงกรี๊ดของบรรดาสาวๆ ทั้งแท้ทั้งเทียม

             นัตเริ่มปลงในใจ นายตัวร้ายเป็นที่ป๊อปขนาดนี้คงไม่มีทางจำเธอได้หรอก โชคดีไป ยังไงก็คงไม่เกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว ขออย่าได้มาว่ากันเจ็บๆ อีกเป็นพอ ...แต่ ณ ตอนนี้เธอคงไม่รู้หรอกว่าคำอธิษฐานของเธอจะไม่มีวันเป็นจริง!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

            เสียงเพลงแด๊นซ์กระจาย เสียงประกาศจากโทรโข่ง เสียงเป่าปากด้วยความคะนอง และเสียงอื่นๆ ที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังกึกก้องทั่วสนามกีฬากลางของมหาวิทยาลัย

            ซุ้มเชิญชวนเข้าชมรมต่างๆ กำลังเรียกร้องหาสมาชิก ผู้ก่อตั้งส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่จบจากแผนกไฮสคูลของทาเคอิซึ่งเคยร่วมชมรมกันมาอยู่แล้ว งานเปิดโลกกิจกรรมที่จัดขึ้นหลังพิธีปฐมนิเทศจึงเป็นโอกาสทองที่จะไขว่คว้าหาเพื่อนร่วมอุดมการณ์

            นัตตัดสินใจเดินผ่านอย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการร่วมกิจกรรมใดๆ ที่จะพาลทำให้การเรียนเสียหาย ลำพังแค่มาศึกษาต่อต่างบ้านต่างเมืองก็เหนื่อยแทบแย่แล้ว

            ทางด้านสาวแว่นร่างป้อมสายสืบสายสะดือที่ทราบชื่อภายหลังว่าอากิ ( แต่นัตแอบเรียกเธอในใจว่าอากิ-โกะ เพราะหน้าตาและทรงผมเหมือนโลโก้ร้านขนมดังในไทยไม่มีผิด) ชักชวนเฮจินเข้าชมรมหนังสือพิมพ์จนได้ ส่วนวิคนั้นเลือกชมรมฟุตบอลตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก

            แม้จะเพิ่งมาอยู่ญี่ปุ่นได้ไม่นานแต่นัตก็ติดนิสัยเดินเร็วมาเรียบร้อย เธอนำหน้าเพื่อนๆ ที่มัวแต่ง่วนกับการลงทะเบียนเข้าชมรมมาจนถึงอีกฝั่งของสนามโดยไม่รู้ตัว และยังคงมุ่งตรงไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งสะดุดกับใบหน้าคมคายของชายคนนั้น

            รูปนายตัวร้าย ทาเคอิ ฮิเดโอะ ขนาดใหญ่เท่าตัวจริงยืนพิงต้นไม้อยู่ มีข้อความคาดทับว่า... ผู้สมัครประธานสโมสรนักศึกษาหมายเลข 1 !

            นัตนึกในใจว่าเธอไม่มีทางเลือกแน่ มีอย่างที่ไหนป้ายหาเสียงดันทำหน้าบูดเหมือนกับจะบังคับให้กาอย่างนั้นแหละ

            "มองรูปคนอื่นแล้วทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่ายังไง"

            เสียงห้วนดังขึ้นจากทางด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้ตัวว่าถูกขนาบด้วยนายตัวร้ายรอบด้าน ข้างหน้าเป็นรูป ส่วนด้านหลังคือตัวจริงเสียงจริง!

            "ไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นรึไง" ฮิเดโอะเอ่ยด้วยน้ำเสียงออกแนวดูหมิ่น คนถูกถามเริ่มปรอทความอดทนพุ่งปรี๊ด

            "หน้าอย่างนั้นคือหน้ายังไง?" นัตเรียบเรียงภาษาญี่ปุ่นตอบกวนๆ ไป เธอออกจะไม่พอใจอีกฝ่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาพูดตีหน้ายักษ์ใส่อีกยิ่งหมั่นไส้หนัก

            "ก็หน้าบูดๆ ที่เธอทำอยู่ไง" เขาตอบเฉยชา เหมือนไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำสีหน้าอย่างไรอยู่

             อะไรฟะ! ตานี่ นึกว่าตัวเองยืนฉีกยิ้มอยู่เหรอไง หน้าหงิกกว่าเราอีกแล้วยังมาพูด ...สาวไทยค่อนขอดในใจ

             "ยังไงก็บูดสู้เจ้าของรูปไม่ได้หรอก" พูดจบเธอก็หันหลังกลับจากไปทันที โดยไม่รอการตอบโต้ของชายหนุ่ม

              หึ...ยกนี้ฉันชนะย่ะ นายตัวร้าย 

              หารู้ไม่ว่าถึงเธอจะไม่ให้คะแนน ทาเคอิ ฮิเดโอะ หากที่สุดแล้วคนทั่วมหาวิทยาลัยกลับเทคะแนนให้หมายเลข1 ทิ้งห่างคู่แข่งหน้าตาบ้านๆ เพียงคนเดียวอย่างขาดลอยไม่เห็นฝุ่น
 
              ...ฝันร้ายของนัตอาจจะเริ่มจากตรงนี้!

                         
                           ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~