นายตัวร้าย...ยังไงก็รัก

ลำดับตอนที่ #2 : นายตัวร้าย

ตอนที่1

           พ่อจ๋าแม่จ๋า... ตอนนี้นัตเริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นมาสองอาทิตย์แล้ว
จำตัวอักษรญี่ปุ่นได้แล้วแหละ แต่ว่าตัวคันจิยากหน่อย เพื่อนๆ ที่เป็น
คนจีนเขาได้เปรียบที่พอรู้ความหมายของตัวหนังสือจีนกันอยู่แล้ว
ส่วนคนเกาหลีก็ด้วยความที่บ้านใกล้เรือนเคียงมั้ง ถึงได้ก้าวหน้ากันเร็วจัง
แต่ไม่เป็นไร นัตจะพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมอีกค่ะ 
 
          นัตมีเพื่อนแล้วนะ เป็นคนเกาหลีคนนึง ชื่อ 'เฮจิน' น่ารักมากค่ะ
เคยมาเที่ยวญี่ปุ่นหลายครั้งแล้ว เธอแนะนำช่วยเหลือนัตทุกอย่างเลย
เราเป็นรูมเมทกันด้วย…

          ............................................... 

 
         "นัตจัง...นัตจัง พักแล้วนะ ไปกินข้าวกัน" หญิงสาวร่างผอมบางแต่งตัวทันสมัย ยื่นหน้าตาสไตล์เกาหลีนิยมมาที่โต๊ะของนัต

           "เฮจินไปก่อนเถอะ ฉันขอเขียนจดหมายหน่อย" สาวไทยบอกปัดเพื่อนไปเพราะอยากสานต่อสิ่งที่ทำไว้ให้เสร็จเสียก่อน เธอมาถึงญี่ปุ่นได้สองอาทิตย์กว่าแล้ว ยังไม่ได้เขียนจดหมายถึงที่บ้านเลย

           ด้วยความที่วุ่นกับคอร์สปรับพื้นฐานภาษาที่ต้องเร่งให้ทันก่อนเปิดภาคเรียนมหาวิทยาลัย แม้จะได้คุยโทรศัพท์บอกกล่าวกับครอบครัวบ้างก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ อย่างไรเธอก็ยึดหลักประหยัดไว้ก่อน จึงต้องร่างจดหมายให้ยาวคุ้มกับค่าส่ง...

                   ...............................................

          อ้อ! ลืมบอกไปค่ะแม่ นัตมีชื่อญี่ปุ่นแล้วนะ เพราะว่าชื่อ 'ณัฐสุดา'
เรียกยาก พาลจะกลายเป็น 'นัต-สึ-ดะ' ไปเพื่อนๆ เลยตั้งชื่อให้ใหม่เป็น
'นัตสึ' แต่เรียกกันเล่นๆ ว่า 'นัตจัง' น่ะค่ะ...

                              ..............................................  

        "งั้นผมรอนัตจังตรงนี้นะ" ชายร่างสูงปักหลักที่เก้าอี้ตัวถัดไป

        "ไม่ต้องรอหรอก วิคกับเฮจินไปกันก่อนเถอะ ฉันจะเขียนจดหมายถึงที่บ้าน คงอีกซักพักถึงจะเสร็จ" นัตบอกเพื่อนหนุ่มสาวชาวเอเชียทั้งสอง แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนต่อ

                               .................................................

          นอกจากเฮจินแล้ว ก็มี 'วิค' ค่ะที่มาเข้าเรียนภาษาพร้อมกัน
เห็นชื่อฝรั่งอย่างนี้ไม่ใช่หัวทองหรอกนะคะ เป็นคนจีนค่ะ มาจากฮ่องกง
ชื่อ 'วิคเตอร์ หว่อง' นิสัยดีใช้ได้ทีเดียวค่ะ ตอนนี้ก็มีสองคนนี้ที่ค่อนข้าง
สนิทค่ะ เดี๋ยวเปิดเทอมแล้วก็คงมีเพื่อนเยอะขึ้น

            ด้วยความที่เป็นมหาวิทยาลัยนานาชาติ เนื้อหาวิชาก็จะเป็น
ภาษาอังกฤษทั้งหมดค่ะ ทำให้นัตค่อยเบาใจหน่อย แต่ก็ต้องฟิตภาษา
ญี่ปุ่นต่อไป เดี๋ยวจะเข้ากับเพื่อนๆ ลำบาก นัตอยากมีเพื่อนเยอะๆ ค่ะแม่
ไม่งั้นนัตคงเหงา เพราะไม่ได้คุยกับแม่ทุกคืนก่อนนอนเหมือนเคย
นัตจะเขียนจดหมายมาหาแม่บ่อยๆ นะคะ รายงานความเป็นไปให้ทราบ
ทุกระยะ แม่จะได้ไม่ต้องห่วง ลูกคนนี้จะดูแลตัวเองอย่างดีค่ะ

            ปล. ชื่อและที่อยู่ของเพื่อนแม่ ที่แม่ให้นัตมา นัตยังไม่ได้ไป
ติดต่อหาเขาหรอกนะคะ ช่วงนี้ยุ่งๆ อยู่ แล้วก็ไม่ได้ออกนอกสถาบันเลย
ด้วยค่ะแม่

            รักและคิดถึงพ่อกับแม่

            ลูก...นัต

   ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

            พับจดหมายใส่ซองเสร็จ นัตก็วิ่งหน้าตั้งออกจากห้องเรียนอย่างเร็ว หวังว่าคงจะทันเพื่อนทั้งสองที่โรงอาหารในโซนญี่ปุ่น ซึ่งห่างจากโซนยุโรปอันเป็นที่ตั้งของอาคารเรียนภาษาของเธอไปอีกสามตึก แต่สถาปัตยกรรมบันไดวนสไตล์โกธิคทำให้เธอมึนไปเสียก่อน ขาขวาก้าวพลาดจนร่างหล่นลงไปยังเบื้องล่าง

            ทว่าการตกบันไดคราวนี้มันไม่ได้เจ็บอย่างที่คาด เพราะมีฐานรองรับเรียบร้อย ร่างสูงยาวเข่าดีของหนุ่มตี๋ที่หน้าตาดีที่สุดตั้งแต่เธอเหยียบย่างสู่เกาะญี่ปุ่น!

            เอ๋?... 'หนุ่ม' เหรอ...ตายแล้ว หมายความว่า...เธอนอนทับผู้ชาย!  >_<

            "ส...สุมิมาเซน ค่ะ โกะเมนนะไซ ด้วยค่ะ"
            หญิงสาวละล่ำละลักเอ่ยขอโทษเป็นภาษาญี่ปุ่นกึ่งมั่วแต่ยังไม่วายเติม 'ค่ะ' ให้ด้วยประสาคนมีมารยาท

            ชายหนุ่มผู้ตกเป็นเบาะเบิกตาที่โตกว่าคนญี่ปุ่นทั่วไปมองดูผู้หญิงตรงหน้าอย่างจับจ้อง "Tai-jin?" เขาถามกลับมาในความหมายว่าเธอเป็นคนไทยหรือ!?

           นัตดีใจคิดว่าเจอคนชาติเดียวกันแล้ว เลยรีบรัวกลับเป็นภาษาแม่ชุดใหญ่ "ใช่ค่ะ คุณเป็นคนไทยเหรอคะ ดีใจจัง คุณเป็นคนไทยคนแรกที่ฉันเจอที่นี่เลยค่ะ ฉันจะกำลังจะเข้าปีหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นก่อน เพิ่งเรียนได้สองอาทิตย์เองค่ะ..."

           ก่อนที่หญิงสาวจะพล่ามอะไรไปมากกว่านี้ฝ่ายชายจึงตัดบทเสียก่อน

           "Iie, boku wa nihon-jin desu." 

           นั่นทำให้นัตหยุด ...เขาเป็นคนญี่ปุ่นไม่ใช่คนไทย แต่ที่ทำให้ชะงักคือสีหน้าเฉยชาของเขา ขณะที่ชี้บอกให้เธอลงจากร่างที่นอนทับอยู่

           และสาวไทยก็ต้องอึ้งไปเลยเป็นเด้งสามกับประโยคภาษาไทยค่อนข้างชัดที่เขาทิ้งไว้ให้ก่อนจาก

           "ไปเรียนภาษาญี่ปุ่นให้มากกว่านี้ ไม่งั้นเธออยู่ไม่รอดหรอก"

           สาวไทยใจเกินร้อยพลันหดเหลือตัวนิดเดียวเมื่อได้ยินดังนั้น เธออยากจะกรีดร้องแต่ก็คิดได้ทัน นำพลังความแค้นมาผลักดันให้ภาษาญี่ปุ่นของเธอก้าวหน้าดีกว่า
          ได้แต่หวังว่าสี่ปีภายในรั้ว 'มหาวิทยาลัยนานาชาติทาเคอิ' เธอจะไม่ได้พบเจอนายตัวร้ายหน้าหล่อเกินมาตรฐานคนญี่ปุ่นคนนี้อีกเป็นครั้งที่สอง!

                 ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~