นายตัวร้าย...ยังไงก็รัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

           ซองจดหมายสีขาวถูกนำขึ้นส่องกับแสงแดด เนื้อความในนั้นแม้จะเลือนราง แต่หญิงสาวก็สามารถจินตนาการได้ไม่ยาก

           ตัวหนังสือยาวเป็นพืดอย่างนั้น ยังไงก็คงไม่ใช่แค่คำว่า 'ไม่ผ่าน' แน่  มือเล็กสั่นระริกขณะเปิดซองแจ้งผลการสอบชิงทุนศึกษาต่อที่ประเทศญี่ปุ่น

           นัตอ่านข้อความเหล่านั้นด้วยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

           'นางสาว ณัฐสุดา เกิดบรรจงกุล' กำลังจะได้ไปเรียนเมืองนอก!

           ด้วยฐานะปานกลางอย่างครอบครัวของเธอ อย่างไรก็คงไม่มีทางได้ศึกษาต่อต่างประเทศเป็นแน่ แต่ความพยายามของเธอก็บรรลุผลจนได้  คนแรกที่เธออย่างให้รับรู้ข่าวดีนี้ก็ต้องเป็นบุพการีอย่างไม่ต้องสงสัย

           "พ่อจ๋าแม่จ๋า~ นัตสอบชิงทุนไปญี่ปุ่นได้ล่ะ นัตจะได้ไปเรียนเมืองนอกแล้วค่ะแม่"
           ร่างเล็กวิ่งพรวดเข้ามายังส่วนรับแขกของบ้านที่มีผู้ให้กำเนิดทั้งสองนั่งอยู่ ใบหน้ารูปไข่ของหญิงสาวประพรมด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ  ที่ผุดพราวเพราะความตื่นเต้นและดีใจ

           หากความปีติเหล่านั้นถูกหยุดลงด้วยสีหน้าของมารดา "ญี่ปุ่น? ไม่ล่ะ แม่ไม่ให้ไป" คุณสุดาพับหนังสือพิมพ์ส่วนที่สองลงแล้วหันมองหน้าบุตรสาวเต็มตา

           นัตรู้สึกได้ถึงหัวใจลิงโลดของเธอถูกเหวี่ยงกระแทกผนังอย่างแรง

           "ทะ...ทำไมล่ะแม่ ทำไมแม่ไม่ให้นัตไป นัตสอบชิงทุนได้นะคะ เราไม่ต้องจ่ายอะไรเลย" ยิ่งเอ่ยเสียงก็ยิ่งเครือ เมื่อน้ำตาใกล้จะกลั่นตัวลงมาแทนคำพูด

           "ญี่ปุ่นน่ากลัวจะตาย แม่จะกล้าให้เราไปได้ยังไง จำไม่ได้เหรอสมัยสงครามโลกน่ะ ไหนจะพวกยากุซ่าอีก พวกนี้มันฆ่าคนเหมือนเป็นผักปลา ผู้ชายญี่ปุ่นก็กดหัวผู้หญิงอย่างกับอะไรดี เพื่อนแม่แต่งงานไป ไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีกเลย ป่านนี้คงโดนจิกใช้เป็นทาสไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้ว" 
     
           หญิงสูงวัยใส่ความรู้ที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับประเทศนี้ทั้งหมดให้ลูกสาว แต่ครั้นพอเห็นหยดน้ำร่วงหล่นจากดวงตาคู่เล็กนั้นก็พลันอ่อนใจ

            "นัตลูกแม่เรียนเก่งออก สละสิทธิ์แล้วสอบของที่อื่นไม่ได้หรือลูก..."

            หยาดน้ำอุ่นๆ เริ่มไหลมาไม่ขาดสาย นัตไม่นึกเลยว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้ 

            ความลับที่เธอแอบไปสอบชิงทุนโดยคิดว่าจะได้ทำเซอไพรส์ หญิงสาวหวังไว้ว่าซักวันเธอจะสามารถทำให้พ่อและแม่ภาคภูมิใจ จึงตั้งใจเล่าเรียนตลอดมา โดยมีคนทั้งคู่คอยดูแลเสมอ หากวันนี้วันที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นก้าวแรกของความสำเร็จ แต่กลายเป็นก่อให้เกิดความลำบากใจปกคลุมไปทั่ว

          "แต่นัตอยากไปญี่ปุ่นนี่คะ ถึงได้เลือกสอบทุนนี้ ประเทศนี้ไม่ได้มีแต่ยากุซ่านะคะ อีกอย่างที่มหาวิทยาลัยเขาก็มีหอพักข้างใน นัตอยู่แต่ในนั้นก็ได้ไม่ไปเที่ยวเถลไถลที่ไหนหรอก แม่ให้นัตไปเถอะนะ พ่อจ๋าช่วยพูดให้นัตหน่อยสิ" เมื่อเห็นว่ามารดานิ่งไป เธอจึงร้องขอให้คุณณัฐวุฒิผู้พ่อที่เงียบมาตลอดช่วยอีกแรง

         "พ่อว่ามันไม่ได้เลวร้าย น่ากลัวถึงขนาดนั้นหรอกแม่ การที่เราสามคนไม่เคยห่างกันเลย แม่อาจจะกังวลถ้าลูกไปอยู่ไกลตา..." มือใหญ่แตะหลังภรรยาตนเบาๆ พลางเอื้อมอีกมือลูบศีรษะบุตรสาว

          "แต่ลูกเราซักวันก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ ลูกพยายามใฝ่ดีถึงขนาดนี้ สิ่งที่เราควรทำไม่ใช่ขัดขวาง แต่เป็นสนับสนุนต่างหาก"

          คราวนี้คุณสุดาหลั่งน้ำตาออกมาเสียเอง "แม่เสียใจ... ที่ไม่ได้ดีใจไปกับนัต เพราะดันไปฝังใจกับเรื่องที่เคยได้ฟังมา" สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลม 

          "แม่เชื่อใจลูก นัตลูกแม่เป็นเด็กดีเสมอ ลูกจะพาตัวออกจากสิ่งร้ายๆ ได้แน่นอน"

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~