คุณชายตัวแสบกับแม่มดสาวข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนบ้านคนใหม่

                       

             เส้นทางคดเคี้ยวของถนน เส้นหนึ่ง ที่ทอดยาว เป็นสายที่มืดมน แต่รอบด้านนั้น กลับ สวยงามอย่างประหลาด แววตาสีนิล จับจ้องไปยังบ้านเรือนที่ผ่านๆตาของเขามาตลอดทาง แต่แล้ว เขาก็นึกเบื่อกับ สภาพแวดล้อม พวกนี้ที่เกิดขึ้น เขาจึงหยิบหนังสือสีน้ำตาลเข้ม ขึ้นมาพลิกเปิดอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ

"คุณ  เฟียร์ ครับ" เสียงเข้มออกจากสั่นทอนนิดหน่อยดังออกมาจากริมฝีปากแห้งของชายคนขับรถ

"มีอะไรหรอ ชา" ชายหนุ่มที่กำลังอ่านหนังสืออย่างลืมโลก เงย ใบหน้าคมเข้มได้รูป มองชาทันที

ดวงตา ที่ถึงแม้จะถูกปิดบังด้วยแว่นตาสีชา แต่ชายชราก็รู้ว่าไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งกับ คุณหนูคนนี้เด็ดขาด

"เอ่อ ผมว่า คุณถอดแว่นตาก่อนจะดีไหมครับ"

"คุณยังไม่รู้จักผมดีพอหรอกหน่า คุณมีหน้าที่ขับรถก็ขับต่อไปเหอะ" เมื่อ ชาได้ยินดังนั้น ก็แทบตัวแข็งทื่อ และตั้งแต่สิ้นประโยคนั้น มา  ชายหนุ่ม ก็ไม่ได้ เอ่ยปาก อะไรอีกเลย

                    รถคันยาวสีดำสนิท ค่อยๆเข้าเทียบจอดตรงประตูรั้วบ้านสีทองหลังหนึ่ง ซึ่งมี อาณาเขตกินบ้านหลังอื่นๆ ไปเป็น   สิบๆหลัง  เมื่อ ชามองมายังที่นั่งข้างหลัง ทางกระจก มองหลัง ก็พบว่า ตอนนี้ ผู้เป็นคุณหนูได้หลับลงเสียแล้ว   ชาค่อยๆเดินลงมาจากรถ และเดิน อ้อมไปเปิดประตู ทางด้านที่ เฟียร์นอนอยู่ ก่อนที่ เขาจะสังเกตเห็น หนังสือเล่มหนา ที่วางคว่ำเปิดหนังสืออยู่ประมาณกลางๆ หน้าแล้ว ชามองคอเอียงๆ แล้วค่อยดึงหนังสือออกมาจากมือของ เฟียร์ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งวาบ เมื่อ มือหนาของคุณหนูจับเข้าให้ พร้อมกับลืมตา ประมาณจับผิดมาให้ อย่างคาดโทษ

"คุณมายุ่งอะไรกับของของผม" เสียงเข้มถามขึ้น ทันที

"ผม ผมแค่ จะเอาของ ของคุณเฟียรืไปเก็บให้ครับ"

"ทีหลังจำไว้ ไม่ต้อง!" แล้ว เฟียร์ก็เปิดประตูที่เปิดไว้แค่แง้มๆ ออกให้กว้างขึ้นจนสุด แล้ว ก็ก้าวเท้าออกมาจากรถ พร้อมกระเป๋าสะพานหลังออกมา ทันที  ชายหนุ่มมองไปรอบๆ บ้านหลังใหม่ ที่ใหญ่โต ซึ่งบัดนี้ คือบ้านของเขา  ชายหนุ่มมองผ่านไปยัง อีกบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเมื่อครู่ เขารู้สึกได้ว่า มีสายตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่ไกลๆ

แต่แล้ว เสียงของ ชาก็ดังขึ้น

"คุณหนูครับ เข้าบ้านกันเถอะครับ"

"อืม...." เฟียร์ พยักหน้า อย่างรับรู้ ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปในตัวบ้านทันที แต่สายตาของเขา ก็ยังคง จับจ้องอยู่ที่บ้านหลังข้างๆ ที่ใหญ่ไม่แพ้กัน

เมื่อ เฟียร์เดินไปเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันไดบ้านมา ร่างท่วมของ สตรีนางหนึ่งก็ปรากฏ ผมสีไหมทองถูกรวบตึงไว้อย่าเรียบร้อย เหมือน กริยา ท่าทางของนาง

"สวัสดีค่ะ ดิฉัน โอเดลีน เป็นแม่บ้านที่บ้านที่ค่ะ"  แม่บ้านสาวแนะนำตัวเอง ดั่งเหมือนกับฝึกซ่อมไว้แล้ว

เฟียร์ เพียงแค่ พยักหน้านิดๆ ก่อนที่ แม่บ้านสาว จะเริ่มรู้สึกหน้าเจื่อน กับ ปฏิกิริยา ของเจ้าของบ้านหนุ่ม เธอจึงฝืนยิ้มต่อไป และ วาดมือเข้าไปในตัวบ้าน ให้ เฟียร์ เดินเข้าไปก่อน  เมื่อ ชากำลังจะเดินตามเข้าไป ก็ถูก มืออวบอูมของแม่บ้านสาว รั้งไว้เข้าให้

"นี่ คุณ นี่น่ะหรอ เจ้านายน้อย คนที่ ท่าน คลาย ให้มาดูแลน่ะ"

"ก็ชา น่ะสิ อย่านินทา คุณเฟียร์ให้ผมได้ยินนะ ไม่งั้นล่ะก็....."

"แล้ว คุณไม่รู้สึก..." แม่บ้าน พยายาม จะพูดต่อ แต่แล้ว ชายวัยกลางคนก็ดันร่างของนางให้เข้าไปข้างในบ้านอย่างรวดเร็ว

"ผมไม่มีสิทธิพูด นึก คิดอะไรทั้งนั้น หน้าที่ของผมคือดูแลคุณเฟียร์ทุกฝีเก้า คุณก็เหมือนกัน" แล้วประตูบานใหญ่ สองบานก็ปิดลง เข้าหากัน ในทันที

        หลังจากที่เฟียร์นั่งลงที่โซฟา กำมะหยี่ สีแดงสดแล้ว เขาก็ค่อยมองไปรอบๆบ้าน ที่จะเป็น บ้านใหม่ของเขาไปตลอดกาล ข้าวของ เครื่องใช้ทุกอย่าง ใหม่หมดทุกอย่าง และ ราคา แพงหูฉี่ ทุกชิ้น ทุกอย่างถุกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกประกาย

 และเมื่อ ชายหนุ่ม มองไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ที่พื้นจรดเพดานสูง ก็พบว่า บ้านข้างๆของเขานั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่รวมกับขนาดของบ้านเขาเอง .....

"คุณแม่บ้าน" ชายหนุ่มหันไปเรียกหญิงร่างท่วมที่กำลัง ช่วยกันยกข้าวของสัมภาระ เข้ามาในห้อง ก็หยุดลง พลางหันมายิ้มให้เขา และเดินเข้ามาหา อย่างเรียบร้อย

"เรียกดิฉันมา โอเดลีนเถอะ ค่ะ คุณเฟียร์" แต่แล้ว เฮะก็ต้องหุบรอยยิ้มลงเมื่อได้รับคำพูดตัดบทของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน ที่ แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา

"คุณแม่บ้าน"

....ดื้อจริงๆ เด็กสมัยนี้!.... คำพูดด่าทอนัยๆ ของแม่บ้านสาว เล็ดลอดออกมาตามาไรฟัน ที่ขาวสะอาด แต่สีหน้าของนางก็ยังคง เรียบเนียนไปด้วยรอยยิ้ม 

ศูนย์ฝึกมาดี ต้องเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ ...อย่าลืมสิ โอเดลีน

"ค่ะ จะเรียกยังไง ก็สุดแล้วแต่คุณเฟียร์เถอะนะคะ เอาเป็นว่า เรียกดิฉันมีธุระอะไรหรอคะ" เสียงของแม่บ้านเย็นลงเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีความ สะทกสะท้าน อะไรใดๆเลยของชายหนุ่ม เฟียร์ชี้ไปที่ บ้านข้างๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ นานาชนิด และ หญิงสาวผมเปีย สีน้ำตาลเข้ม ที่ดูแล้ว ไม่ใช้คนสวน สะทีเดียว แถมใบหน้าเรียวนั้น ยังคงมองมาที่เขาอยู่เป็นระยะๆ

"บ้านนั้น เป็นบ้านของใครแล้ว แล้ว ผู้หญิงคนนั้น…"  ยังไม่ทันที่เฟียร์จะพูดจบ แม่บ้านสาวก็พลันพูดแทรกขึ้นมาก่อน หน้า ชายหนุ่ม อย่างเสียไม่ได้

"คุณเฟียร์ อย่าไปยุ่งกับบ้านนั้นนะคะ แล้วโดยเฉพาะ ผู้หญิงคนที่รดน้ำต้นไม้อยู่นั้นด้วย"

"ทำไม?" ชายหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจ

"ดิฉันก็ไม่ทราบหรอกค่ะว่าทำไม แต่ดูจะ โรคจิตนิดๆนะคะ"

"เหอะๆ นี่ ถ้าไม่มี หลักฐานจริงๆนะ ก็อย่าไปปรักปรำเขาสิ" เฟียร์หัวเราะร่วนเป็นครั้งแรก ที่ แม่บ้านเห็นรอยยิ้มเขา ยิ้มก็หล่อดีหรอกนะ แต่ไม่ยอมยิ้มน่ะสิ .....

"ผมจะออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย"

"คุณเฟียร์ คะ อย่าออกไปเลยค่ะ นัง เอ๊ย ผู้หญิงคนนั้น ยังอยู่"

 และแล้ว ภายในตัวของ แม่บ้านสาวก็พุ่งพล่าน เพราะสายตาเย็นเยียบ  ถูกส่งมาให้เจ้าหล่อนอย่างรู้ว่า นางพูดถึงเธอ

"คุณนิ ผมว่า คนที่บ้า น่าจะเป็นคุณมากกว่านะ นี่มันบ้านผม ผมจะออกไปหรือเข้าก็ได้" สิ้นเสียงเฉียบคมของเฟียร์ ร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องโถงกลาง ทำให้ โอเดลีน ต้องถอนหายใจเฮือก ลำตัวแทบทรุด

"ปากร้ายเหลือเกิน เด็กคนนี้"  และแล้วเธอก็ต้องสะดุ้งอีกรอบ เมื่อเสียงเตือนบางอย่างออกมาจากปากของชาข้างบันได ชั้นสอง ที่มองลงมาด้วยสายตาเฉียบคม

"แต่เขาก็พูดถูกของเขาน้า...เรามันท่าทางจะบ้าจริงๆด้วย" แต่ภายในใจของโอเดลีนกลับต่อต้านอย่างรุนแรง

....เป็นกันทั้ง เจ้านายและลูกน้องเลย........ทำไมเราต้องมาทนอะไรกับไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องนี้ด้วยเมื่อไหร่  คุณท่าน กับ คุณผู้หญิง จะกลับมาสักทีนะ 

                   เฟียร์ เดินลงมาจากขั้นบันได ผ่านไปยังน้ำพุไหลผ่านอย่างรวดเร็ว พร้อมกับ ลงมานั่งอยู่ที่เก้าอี้โยกสีขาว ท่ามกลางต้นไม้ หลายต้น ที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดี    เขาหยิบหนังสือพิมพ์ ที่อยู่ตรงโต๊ะข้างๆ นั้นมาอ่านอย่างเพลิดเพลินกับบรรยากาศภายนอก ที่แสนจะร่มรื่น

   "อ้าว นายคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ" เสียงหวานจนยากแทบที่เกิดบรรยายได้ ดังออกมาจากริมฝีปากบางเรียวของ หญิงสาวผมเปีย เธอกำลังถือสายยาง ที่ไม่ได้ ต่อท่อเข้ากับน้ำ..รถต้นไม้ต้นใหญ่ ที่ขวางกั้นระหว่างบ้านของเธอกับเขาคนนั้นอยู่เพียงแค่ เอื้อม เท่านั้น

 ไม่ได้ต่อแล้ว น้ำมาจากไหน ??? 

แสงสีฟ้า อ่อน พุ่งทะยานออกมาจาก ฝ่ามือเรียวนั้น ช้าๆ หญิงสาวไม่ได้สนใจกับสิ่งนั้น เธอยังคงชะเง้อ ลำคอระหงนั้น มองเข้าไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม อย่างใจจดใจจ่อ อย่างไม่ทันได้สนใจว่า บัดนี้ น้ำที่เธอกำลัง ฉีดไปใส่ต้นไม้ที่กั้นเป็นกำแพงระหว่างบ้านนั้น กำลังข้ามฟากไป อยู่อีกบ้านหนึ่งแล้ว

"เฮ่ย...!!" เสียงตะโกน หู่ร้อง ดังขึ้น ทันที เมื่อ สาวน้ำเย็นเยียบ พุ่งทะยานมาจากอีกฝั่งหนึ่งของบ้าน

เฟียร์ ลุกขึ้นกระโดด เหยงๆ เสื้อผ้าของเขา ตอนนี้ เปียกชุ่มไปหมดทั้งตัว แล้ว และเมื่อเขายืนขึ้นก็มองเห็นคนตัวการเรื่องนี้ทันที

"นี่เธอ ทำไมทำแบบนี้น่ะ ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจตั้งแต่ชาติไหนหรอ" เสียงเข้มดังขึ้นเป็นชุดอย่างรวดเร็วทันที เมื่อพบหญิงสาว ที่กำลัง มองไปยังบ้านของเขาอยู่

"นาย!" หญิงสาว ตกใจ กับ การปรากฏตัวอย่างไม่ได้นัดหมายของ ชายหนุ่ม

 แต่เฟียรืก็ไม่ได้ สนใจอะไรเกี่ยวกับ ท่าทีตกใจอย่างนั้นของสาวน้อยข้างบ้าน เขาค่อยๆรีบบีบน้ำออกจาก ชายเสื้อ สีขาว

"ฉัน ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ ตั้งใจ"  หญิงสาว ว่า ก่อนจะรีบเอามือกุมที่หน้าอก แสดงถึงความเสียใจ แต่สายยาง ที่ยังไม่ได้ปิดนั้น กลับ ตั้งตระหง่าน มาที่ชายหนุ่มอีกครั้ง และมันก็พุ่งไปหาเขาทันที

"นี่ เธอ หยุดแกล้งฉันสะทีได้ไหม" เฟียร์ กระโดดไปมา ตอนนี้ ทั้งตัวเขา เหมือนสุนัขตกน้ำยังไงไม่รู้

"ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวกระโดด ตกใจเช่นกัน ก่อนที่จะ รีบหยุดน้ำทันที ทำให้เกิดสีหน้าฉงนของเฟียร์เล็กน้อย

"สายยางเอมีสวิตปิดน้ำด้วยหรอ"

"เอ่อ อืมใช่" แต่แล้วเธอก็ต้องรีบทิ้งสายยางลงไปกงกับพื้น เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเห็น สายที่ไม่ได้ ต่อเข้ากับ ก๊อกน้ำ

 "ดูเหมือนเราจะเริ่มต้นกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ"  

สิ้นคำพูดเย็นๆของ ชายหนุ่ม เขาก็ไม่ได้ สนใจอะไรมากไปกว่านั้น เขาเดินหันหลังกลับอย่างอดทนที่สุด แล้ว ขยี้เส้นผมสีดำเข้ม เดินแกมวิ่งเข้าบ้านหลังใหญ่ไป อย่างรวดเร็ว

"เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ" แล้วสายน้ำก็พุ่งออกมาจากมือของหญิงสาวต่อ คราวนี้ไม่ได้ ต่อเข้ากับ สายยางอกีเลย แต่ สายตาก็ยังคง มองเข้าไปในบ้าน ของ ชายหนุ่มเมื่อครู่นี้ด้วยความรู้สึกผิด ในการเจอกันครั้งแรก สร้างความสำพันธ์ ที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่

 ดวงตาคู่โต มองมาจาก หน้าต่างบานสูงใหญ่ แล้ว แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่  โอเดลีนมองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับ คุณหนูจอมวางมาด แล้ว อยากจะหัวเราะให้ฟันทุกซี่นั้นร่วง แต่เมื่อหันหลังไปกลับพบว่า ชายวัยกลาง ชา กำลัง นั่งจ้องเธออยู่อย่างจะจับผิด แม่บ้านสาว จึงต้องเก็บอารมณ์ขันไว้  แต่ริมฝีปากของ โอเดลีนก็ยังคงสั่นระริก กับความขำขัน ของความเสียภาพพจน์ ที่เก็บสะสมมานานของ เฟียร์ ให้เหือดหายไปจนหมด

                                                                  ............................................