คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พาเด็กหลงกลับบ้าน
หลังจากที่เสียงเอวาหรือย่าของ เนนาริ หายไป สายตาสีมรกฏหันขึ้นมองท้องฟ้า แสงพระอาทิตย์เริ่มจะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆแสดงให้เห็นว่าใกล้จะมืดแล้ว
ถึงจะเป็นเทพดูแลป่าแต่ใช่ว่าจะหิวนะ สองเท้าขาวเดินสำรวจป่าหาสิ่งที่คิดวาากินได้แล้วไม่ติดพิษตายสะก่อน เธอไม่อยากสร้างต้นไม้ให้สิ่งแวดล้อมมันเปลี่ยนไป
จนเธอเจอกับต้นอะไรไม่รู้สีม่วงๆ ผลของมันเป็นสีเขียวมีจุดรอบผลเป็นสีฟ้า ตอนแรกเธอก็ไม่กล้ากินหรอก แต่เห็นชนเผ่านาวีเก็บกินกันสบายใจ ก็เลยลองเก็บมากิน
'อืม....กรอบ หวานเหมือนแอปเปิ้ลผสมกับองุ่นเลย...'
เธอไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรแตาก็เก็บมาไว้2-3ผลมาไว้ก่อนก็แล้วกัน
ระหว่างเดินทางไปเรื่อยตามต้นไม้สบายๆ เพื่อหาที่นอนสักนิด
ไม่รู้ว่าหูของเธอดีเกินไปรึป่าว ที่ได้ยินเสียงบางอย่าง ยิ่งทำให้เปลี่ยนจากการเดินเป็นวิ่งแทนโดยไม่กลัวตกทันที
'ฮืออ.....ท่านพี่! ท่านพี่อยู่ไหน ฮืออออ....'
จนมาถึงจุดต้นเสียงก็เจอชาวนาวรตัวเล็กสีฟ้านั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในโผลงไม้
"ว่าไงเด็กน้อย...."
น้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลเป็นเอกลักษณ์ ทำให้เด็กน้อยหูกระดิกและหันไปมองทางเนนาริทันที
เจ้าบองร่างของผมสีขาวยาวค่อยๆเดินออกมาจากพุ่มไม้ ใบไม้กิ่งไม้แหวกออกอย่างเต็มใจให้เธอเดินสะดวกขึ้น
เนนาริค่อยๆย่อลงหน้าโผลไม้เพื่อดูเด็กคนนั้นใกล้ๆ ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนให้พร้อมยื้นมือออกไป
"หลงทางรึ ดูเหมือนเจ้าจะเพิ่งออกป่าครั้งแรกสินะมาสิ ข้าจะพาเจ้ากลับเอง"
สายตาของเด็กน้อยชาวนาวีแปล่งประกายขึ้นมา น้ำเสียงนุ่นอ่อนโยนทำให้จิตใจที่กังวลและหวาดกลัวหายไปทันที มือเล็กสีน้ำเงินค่อยๆยื้นมาจับมือเรียวอย่างแผ่วเบา
เห็นอย่างนั้นเนนาริก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ หลังจากที่จูงมือเด็กน้อยออกมาได้ไม่นาน ท้องฟ้าก็มืดลง มันจำเป็นต้องหยุดเดินทางเะอความปลอดภัยของเด็กคนนี้
"เจ้าชื่ออะไร?"
"ข้า เอ่อ....ทรูส....แล้วท่าน.."
"เรียกข้าว่า เนนาริ ก็แล้วกัน"
สุดท้ายก็ต้องหาที่นอนให้เด็กคนนี่โดยการเสกที่นั่งที่นอนเป็นดอกบัวใหญ่สองดอก ดอกไม้เรืองแสงสักต้น พร้อมใบไม้ที่โค้งเป็นที่กำบังเผื่อฝนตก
โคกกกกก....
เสียงอันน่าขบขันดังขึ้น เนนาริหันไปมองเจ้าของเสียงที่สบัดหางไปมาและหลบหน้าด้วยความอาย
"กินนี่สิ น่าจะพอรองท้องเจ้าได้นะ"
เธอยื้นผลไม้ที่เธอเก็บมา เผื่อไว้ได้ไม่นานให้เด็กคนนั้นกินรองท้องไปก่อนระหว่างนั้นเธอก็คอยดูแลให้ ทรูส กินอิ่มนอนอุ่นเพื่อพากลับไปส่งให้ชนเฝ่า ในตอนรุ่งเช้า
รุ้งเช้าวันถัดมา เนนาริก็พาทรูสเดินป่ามาเรื่อยๆ ถึงเธอจะเดินมาป่าเรื่อยๆก็พยายามหาผลไม้ให้ทรูสกินไปด้วยจะได้ไม่หิว ส่วนทรูสก็จับปลามาย่างกิน ระหว่างทางถ้าหิวก็แค่หยุดพักกิน
"ถึงแล้วหล่ะ"
ทรูสที่กำลังเพลิดเพลินที่เดินทางกับเทพพฤษาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเนนาริ พาเขามาถึงบ้านของพวกเขา
เนนาริได้จูงมือทรูสเข้าไปในหมู่ชนเผ่า ก่อนจะแสดงทำควาทเคารพพวกเขาอย่างอ่อนน้อม แต่แทนที่พวกเขาจะยืดอกพูดคุยเพื่อความขลังกับเป็นการคุกเข่าเคารพเธอแทน
การแสดงพวกนั้นยิ่งทำให้เนนาริเกรงอย่างบอกไม่ถูกเธอไม่เคยอยากจะให้ใครเคารพเธอขนาดนี้ แต่เพราะเป็นผู้ดูแลจึง ผู้ปกปัก แบบนี้แล้วยังไงเธอก็ต้องทำตัวให้ชินจนได้
"พวกท่านไม่ต้องก้มกราบข้าหรอก ข้าพาเด็กหลงทางมาส่งน่ะ"
เนนาริจับไหล่ทรูสระบายยิ้มให้คนในชนเผ่าดู พวกเขาก็คิดว่าทรูสคงโดนสัตว์น้ายกินไปแล้วแน่ๆพระตอนเขาไปกับพี่ชายของเขานั้น ก็โดนพวกสัตว์สี่แทนาทอร์เปลี่ยบเหมือนเสือในโลกนิสัยดุร้ายนิดหน่อย(?)
ทรูสรีบวิ่งออกไปหาพ่อแม่ของเขาก่อนที่พ่อแม่และคนเผ่าจะก้มหัวขอบคุณ แค่พ่อแม่น่ะไม่เท่าไหร่แต่คนในเผ่าด้วยนี่มันทำให้เกรงไม่น้อยเลยแต่สายตาสีเขียวพลันหันไปสังเกตใครบางคนหน้าห้าวๆนิดหน่อย ‘ทซูเทย์’ นั้นเองแต่ดูยังเด็กกว่าเนื้อเรื่องหลักสักหน่อยนึง
เขาทำหน้ารู้สึกผิดก่อนเดินมาก้มกราบเท้าเธอในทันที ไหล่ขาวสั่นสะดุ้งเมื่อเมือทั้งสองของเขาแตะลงบนเท้านุ่มๆพร้อมหัวที่ก้มลงมา
“อภัยให้ข้าด้วยท่านเทพข้าล่วงเกินที่ข้ายิงธนูใส่ท่าน…..”
“จริงๆข้าก็ไม่ได้ถือสาอะไรหรอก….ข้าเองก้กำเนิดมาได้ไม่นานอาจยังไม่รู้เรื่องที่นี้อะไรมากเพราะฉนั้น….”
ทซูเทย์เหงิยหน้ามองเธออย่างช้าๆ…
.
.
.
.
.
“มีอะไรกินไหม?”
.
.
.
.
“เอ่อ….ท่านสนใจผลไม้ไหมขอรับ?”
แง๊ไรท์หายไปนอนขอโทษนะไรท์รีบปั่นนิยายก่อนที่จะไม่ได้ปั่นแล้ววววว งานเยอะมากกกก ไรท์พยายามจะไม่ให้นิยายร้างนะคะ วันนี้อาจมาสั้นๆ
แต่ขอแอบนิดหน่อยว่าไรท์ติด call of duty modern warfare remastered มากกกก มีแผนจะเปิดนิยายเรื่องนี้ด้วยแต่เดี๋ยวไรท์ต้องรีบทำงานแล้วจะรีบกลับมาแต่งต่อนะคะ^^
และขอขอบคุณที่นักอ่านยังรออ่าน ติดตามกันอยู่นะคะ ขอบพระคุณมากๆเลยค่า
ความคิดเห็น