กลรัก กามเทพ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

15 ปีก่อน....

ณ คฤหาสน์สุดหรูของบ้านอภิรักษ์รังสรรค์ ถูกประดับประดาไปด้วยดวงไฟสีสันสวยงามและดอกไม้นานาชนิด ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งบริเวณ ทำให้คฤหาสน์ที่สวยงามและโอ่อ่าอยู่แล้วกลับสวยยิ่งขึ้นไปอีก วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหญิงพรรณวรส อภิรักษ์รังสรรค์ ประมุขของบ้านจึงไม่แปลกที่คฤหาสน์หลังงามจะมีอะไรที่พิเศษขึ้น ญาติพี่น้องและเพื่อนสนิทต่างพากันมาร่วมอวยพรกันอย่างคราครั่ง ทำให้คฤหาสน์หรูวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษ

“ฮื่อ..ฮื่อ..ฮื่อๆๆๆๆๆๆ”  เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากที่แห่งหนึ่งในบริเวณสวนสวยของบ้านเรียกความสนใจให้เด็กชายวัย 12 ขวบวิ่งตามหาเสียงนั้น ไม่นานเด็กชายก็พบกับเจ้าของเสียงที่มานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

 “นี่ๆยัยตัวเล็กเป็นอะไรถึงมาแอบนั่งร้องไห้ตรงนี้ บอกพี่ได้รึเปล่า ”เด็กชายถามเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง

 “ฮื่อ..ฮื่อ..ฮื่อ...มะ..ไม่..มี..ใคร...เล่น..กับ..หนู...เลย..คะ..ฮื่อๆๆๆๆ”เด็กหญิงพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น  เด็กชายมองเด็กหญิงตรงหน้าที่มีอายุห่างจากเขาประมาณ  4-5 ปี  แล้วก็อดขำไม่ได้                                                             

“อ้อ! นึกว่าเรื่องอะไร แค่นี้เอง เลิกร้องไห้นะเด็กดีเดี๋ยวพี่จะพาเล่นเอง”เด็กชายมองไปที่หน้าเด็กหญิงที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตา “ดูสิ น่าตาเลอะเทอะหมดแล้ว หมดสวยกันพอดี"เด็กชายพูดพร้อมกับยื่นมือไปลบคราบน้ำตาบนใบหน้าเด็กหญิงอย่างอ่อนโยนพร้อมส่งยิ้มให้

 “จริงเหรอคะ พี่ชายจะเล่นเป็นเพิ่อนหยีจริงๆเหรอคะ” เด็กหญิงตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ บนใบหน้าตอนนี้ที่เปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “จริงสิ พี่จะโกหกเธอทำไมกันยัยตัวเล็ก”

 “เอ่อ เธอชื่ออะไรเหรอพี่ไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลย ” เด็กชายถามด้วยความสงสัยเพราะเขาก็มาที่บ้านของคุณหญิงพรรณวรสหลายครั้งแต่ไม่เคยเห็นเด็กหญิงคนนี้เลยสักที

“หนูชื่อยาหยีค่ะชื่อจริงชื่อเด็กหญิงณัฐชณิณ  โรจนเสนาค่ะวันนี้เป็นวันเกิดคุณหญิงป้า คุณพ่อคุณแม่ก็เลยพาหยีมาอวยพรวันเกิดให้ท่านแต่พรุ่งนี้หยีก็คงจะกลับแล้ว” เด็กหญิงตอบอย่างฉะฉาน

 ‘บอกชื่อจริงด้วยแฮะ ชื่อณัฐชณิณ โรจนเสนาเหรอ ก็เพราะดีเหมือนกันนะ’ เด็กชายคิดในใจ “ครับ งั้นยาหยีเรียกพี่ว่า ฮีโร่ ก็แล้วกันนะ”เด็กชายพูดหลังจากฟังเด็กหญิงพูดจบ “พี่ชื่อพี่ฮีโร่เหรอคะ ว้าว!ชื่อเท่จังเลย เหมือนพวกซุปเปอร์แมนอะไรทำนองนั้นเลยค่ะ” เด็กหญิงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินชื่อของเด็กชายที่อยู่ตรงหน้า  “แล้วชานนท์ไปไหนล่ะ” ชานนท์ที่เด็กชายพูดถึงก็คือลูกชายคนเดียวของคุณหญิงพรรณวรส และเป็นเพื่อนรักของเขาด้วย

“พี่นนท์ ไปช่วยคุณหญิงป้ารับแขกน่ะค่ะ หยีก็เลยไม่มีเพื่อน”  “แล้วยาหยีอยากเล่นอะไรล่ะ”เด็กชายพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆเด็กหญิง   “หยีอยากเล่นเจ้าหญิงกับเจ้าชายค่ะ หยีเป็นเจ้าหญิงส่วนพี่ฮีโร่เป็นเจ้าชายนะคะ”                                                “เล่นอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอเล่นต่อสู้กันดีกว่านะ” เด็กชายพูดขึ้น “ไม่เอาไม่เอาพี่สัญญาว่าจะเล่นเป็นเพื่อนหยีไม่ใช่เหรอคะ” เด็กหญิงพูดพร้อมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อเด็กชายเห็นดังนั้นเขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้เขาจึงตามใจเธอ “ครับๆพี่จะเล่นเป็นเพื่อนยาหยีนะครับ อย่าร้องไห้สิคนเก่ง เอ่อ แล้วพี่ต้องทำยังไงบ้าง….”

 “ไม่ยากเลยค่ะ.......”เด็กชายกับเด็กหญิงจึงเล่นเจ้าชายหญิงเจ้ากันอย่างสนุกสนานจนลืมสนใจเวลา

 “พี่ฮีโร่ค่ะฉากนี้เป็นตอนจบแล้วเจ้าชายจะต้องขอเจ้าหญิงแต่งงานค่ะ”เด็กหญิงส่งมือข้างซ้ายไปตรงหน้าของเด็กชาย

 “ยื่นมือมาทำไมเหรอ” เด็กชายถามด้วยความสงสัย

“ก็พี่ฮีโร่ต้องสวมแหวนแต่งงานให้เจ้าหญิงไงคะ”  “อ๋อ!เหรอ งั้นรอพี่แป็บนึงนะ เดี๋ยวพี่มา” เด็กชายลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังกอหญ้าเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้น  “ค่ะ รีบๆมานะคะ เจ้าหญิงจะรอ”

ไม่นานนักเด็กชายก็มาพร้อมกับของสิ่งหนึ่งที่อยู่ในมือ “วันนี้เจ้าชายจะขอเจ้าหญิงแต่งงานนะ” เด็กชายพูดพร้อมเอามืออีกข้างที่ว่างจับมือซ้ายของเด็กหญิงขึ้นแล้วแล้วบรรจงสวมแหวนที่ตัวเองทำมาจากดอกหญ้าให้เด็กหญิงทันที

 “ขอบคุณมากค่ะเจ้าชาย สัญญานะคะว่าจะรักเจ้าหญิงคนเดียวตลอดไป”

 ‘ทำไมต้องสัญญาอะไรแบบนี้ด้วยนะ แต่ก็ช่างเถอะก็แค่เล่นๆเท่านั้นเองทำๆ ไปเหอะเดี๋ยวยัยตัวเล็กนี้ก็ร้องไห้อีก’ เด็กชายคิดในใจเพราะไม่อยากเห็นยัยตัวเล็กของเขาร้องไห้อีก “ครับๆเจ้าชายสัญญาว่าจะรักเจ้าหญิงคนเดียวตลอดไป” เด็กหญิงโผเข้ากอดเด็กชายแน่น ทำเอาเด็กชายเขินไปตามกัน หน้าตาของเด็กหญิงในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และมีความสุขเป็นอย่างมาก