คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่15
อนที่ 15
บริเวิรรมรอบอไฟถูประับแ่ึ้นอย่าสวยาม
บริเวโยรอบถูแ่้วยอไม้ส่ลิ่นหอมลบอบอวลไปทั่วบริเวาน
บเพลิไม้ไผ่ที่ถูประับึ้นเป็นโมไฟถูวาเป็นแนวยาวไว้ลอทาเิน้านหน้าอบ้านพัมานถึบริเวาน มีอไฟอให่ถูสุมุวาไว้รลา
มีารุโมไฟไว้โยรอบเป็นมุมแปเหลี่ยมอย่าสวยาม
่วยเพิ่มวามสว่าให้แ่บริเวนั้นอย่ามาโยไม่ำเป็น้อใ้แสาไฟฟ้ามา่วยให้วามสว่าเลย รอบๆ านัเป็นุ้มอาหารไว้ให้บริารมีอาหารหลาหลายให้เลือรับประทาน
ทั้ปิ้ ย่า ทอ ้มรบรัน ิรรมบันเทิ็มีทั้ร้อ เล่น เ้น
มีวนรีับล่อมเพลลอ
ืนนี้ทุนแ่ัวัเ็มมาแ่ประันันเ็มที่
บ้า็แุ่เรสสวยาม เสื้อว้านอลึอย่าใ ระโปรสั้นู๋ เรียไ้ว่าใรนอะไรมา็ัเ็มไม่มีใรยอมใร รริสาเลือสวมเสื้อายทะเลพอีัวแบบที่หิสาวอบใส่ับาเยีนส์สั้นับรอเท้าสานหุ้มส้นแบบที่อบ ส่วนนัทาสวมเรสสายเี่ยวสั้นเหนือเ่ามีผ้าผืนเล็ลุมไหล่บนหน้าผาา้วยเือประับอไม้อย่าแฟั่นสวมรอเท้าสานประับ้วยอทานะวันอให่ที่เห็นเ่นัมาแ่ไล
“สาไปหาอะไรินันเถอะันหิวแล้ว” นัทาูมือหิสาวเินรไปยัุหมายือุ้มอาหารทะเลที่เผายั้ว่อมน้ำลายให้มันทำานอยู่นานี้
หิสาว้าวไปไ้ไม่เท่าไหร่็มีเสียหนึ่เรียึ้น ทั้สอหันามเสียนั้น
“สาวๆ รอพวเรา้วย” ัยนะับลรรีบ้ำเินรมาหาที่พวหล่อนยืนอยู่
“ว่าไ”
“ว้าว...วันนี้สอสาวแ่ัวสวยั” ัยนะแวสอสาวแ่สายา้ออยู่ที่นัทานิ่
“ริ้วยวันนี้สาน่ารัั” ลรเอ่ยมบ้ายิ้มหวานให้หิสาว รริสายิ้มหวานอบแทนำอบุ
“ลเมื่อี้นายเรียพวเราทำไมมิทราบ” นัทาหันไปถามัยนะที่อนนี้ยั้อหล่อนไม่เลิ
“เราสอนะมาวนไปหาอะไระแทปานะ” ัยนะยัิ้วใส่นัทา
“เอาหมัันไหมละว่าอยู่” นัทาเื้อหมั่อยเ้าที่อัยนะหาายหนุ่มรีบับมือนัทาไว้ะ่อนที่ะไ้อาหารว่า รริสาับลร่าหัวเราะบันันพลาูมือันเินออไปปล่อยให้สอนนั้นทะเลาะันไป่อ
“สาินอะไรี”
“อะไร็ไ้”
“ั้นินปลาละันเน้อออบสานี่” ลรยิ้มูมือหิสาวไปยัุ้มปลาเผายิ่เินเ้าไปใล้ลิ่นปลาเผาร้อนๆลอยหอมรุ่นยิ่ยั้วใ
ทั้สอเลืออาหารและเรื่อื่มไ้เพียพอที่น้อารัน
อนนี้ในมือทั้สอมีปลาหนึ่ัว ปลาหมึ ุ้ ปูเผา พร้อมน้ำอัลมอีสอแ้ว
“สาุะเอาอะไรอีไหม”
“ไม่แล้วละนี่็เยอะแล้วนะ” ลร้มมออาหารในมือ็ริอย่าที่หิสาวว่าเพราะอนนี้อาหารเท่าที่มีในมือ รริสา็ไม่รู้ว่าเราสอนะินันหมรึเปล่า ลรเินนำหิสาวไปยัที่นั่ที่เราลันไว้ับัยนะในอนแรที่ทั้สอแยเินออมา
ไม่นานัยนะับนัทา็ามมาสมทบ
เวลาล่วไปสามทุ่ม ารแสบนเวทียัำเนินอยู่ทั้ร้อ
ทั้เ้น เพล้า เร็วสลับันสร้าสีสันให้ับ่ำืนนี้มา สาวๆ ่าวาลวลายใส่ันไม่มีใรยอมใร
“เอาละรับหลัาฟัเพลพวผมมา็เยอะแล้ว ทั้ร้อทั้เ้นันนเหนื่อย
ราวนี้ผมะให้มาร่วมสนุันบ้านะรับ ใรอยาะฟัเพลอะไร็อันึ้นมาไ้เลยนะรับ
หรือใรอยาึ้นมาร่วมแมับวพวผม็เิไ้เลยนะรับ เิเลยรับ สาวๆ ้านหน้านี่็ไ้นะรับ”
“รเอ็ไปร้อิ” ัยนะผลัหลัลรให้ึ้นไปบนเวที
“ไม่ีว่าแืน้าร้อเี๋ยวรีสอร์ท็มา้า้าทำานแทนันพอี555” ลรยิ้มภูมิใหันไปยัิ้วส่ิให้รริสา
“หลัวเอ” นัทาว่าให้บ้าพลาเบ้ปาใส่
“ลัวละิท่า” รริสาแล้แหย่เาเพราะหล่อนรู้ว่าใ้วิธีนี้ทีไรเา็ไม่เยรอสัที
“ใรลัว ไม่ลัว ั้นรอฟัเลย” ลรเินรไปที่เวที
เาเ้าไปุยอะไรสัอย่าับมือีบอร์ มือีบอร์พยัหน้ารับหึหัว่าเ้าใในสิ่ที่เาพูเสร็ายหนุ่ม็เินไปุยับนร้อนำ
“เอาละรับ อนนี้เรา็มีนมาร่วมสนุับเราแล้วรับ ื่ออะไรรับ” เายื่นไม์หาายหนุ่ม
“รรับ”
“ุรเิเลยรับ อเสียปรบมือใหุ้ร้วยรับ”
“เพลนี้ผมอร้อให้ับนที่ผมรัมาที่สุในีวิอผม” บประโยเาเสียเฮ็ัลั่นหันมอลรที มอไปทารริสาที แล้วเา็พู่อ “เธอเป็นผู้หิที่ผมรอมานานแล้ว
วันนี้ผม็หาเธอนเอ ผมอมอบเพลนี้ให้เธอรับ” นรีเริ่มเล่นึ้น
‘สิ่ที่ันหวั สิ่ที่ันอย อาูเหมือนเลื่อนลอย เือบะฝันไป มอหานๆหนึ่
ที่ไม่รู้เป็นใรและไม่รู้เมื่อไหร่ ะพบนผู้นั้น
ส่วนีวิัน บอเลยว่ามี
เอะนที่แสนี อยู่ทุๆวัน เพียแ่ไม่มีใร ที่ะฝันรัน แ่ว่าันมั่นใ
ะพบในไม่้า อาบาทีในเมือว้าให่
หมอและวัน่วยันพราา มีอบรั้วอบำแพสร้ามา ึระฟ้าอยบัเราอยู่
ลรเินลาเวทีเินมาหยุรหน้าหิสาว
เา่อยๆ ยื่นมือมารหน้าพยัหน้าน้อยๆ ให้หิสาว รริสาวามือลบนมือเา ายหนุ่มึมือหิสาวให้ลุึ้นเินามเา
ปา็ยัทำหน้าที่อมันเอ่อ เาเินมาหยุอยู่ลาาน้านหลัพวเาเป็นอไฟเปลวไฟลุโนอยู่ เาึมือหิสาวุมไว้แนบอ
แ่เรา็หาันนเอ มันนานแ่ไหนที่อยเธอมา รู้สึไหมว่าีวิุ้ม่า
เมื่อมีใรสัน้าาย เิมาเพื่อหาใรนหนึ่ เป็นนที่ฟ้าสร้ามารใ
เรา่ารู้โลมันแสนว้าให่ แ่มันไม่ยาเินไป ที่ันะพบเธอ’
(เพลหาันนเอ)
เหมือนโลหยุหมุนเหลือเพียแ่เราสอ ลรเอื้อมมือโอบรริสาเ้ามาอไว้แนบอว้า ทุวามรู้สึส่ผ่านเพลที่เาร้อ ทุำรัส่ผ่านสายาอเราสอโยไม่้ออธิบายสิ่ใให้มาวามเรา่าเ้าใี ลรอหิสาวไว้อย่านั้นเนิ่นนาน ถ่ายทอวามรู้สึโหยหาที่่ารออยันมานานแสนนาน ายหนุ่มโน้มัวมาใล้หิสาว ระิบบอ
“รรัสานะ” รริสายิ้มให้เา
น้ำาหล่อนไหลรินโยไม่รู้ัว ลรยื่นมือเ็น้ำาให้หิสาวอย่าแผ่วเบา
ูบปลอบหล่อนเนิ่นนาน
“โอ้ๆๆๆ ไม่ร้อนะนี รอยู่นี่แล้วไ” ลรึหล่อนเ้าไปออีรั้
ถึอนนี้รริสามั่นใว่า่อไปไม่ว่าะ้อเอับอะไร
หิสาว็มั่นใว่าเธอะไม่้อสู้อยู่เพียลำพัเพราะ้าเธอะมีเาอยู่ใล้ๆ เสมอไม่ห่า
บรรยาาศทะเลยาม่ำืน่าเียบสบ าวระยิบระยับวับวาวอยู่เ็มท้อฟ้า
ั่ใรนำไฟมาแ่ไว้ ลมทะเลเย็นื้นพัมาปะทะับผิวายอลรและรริสาอย่าั
หิสาวห่อไหล่เล็น้อยับไล่วามหนาวเหน็บ ายหนุ่มโอบไหล่หิสาวไว้่วยับไล่วามหนาวอีแร เาวนหิสาวออมาเินเล่นรับลมทะเล้วยันหลัาที่เาร้อเพลนั้นบล
“สาหนาวเหรอ” ลรถามหิสาวเพราะอนนี้ลมทะเล็เริ่มพัแรึ้น
และูหิสาวเอ็ใส่เสื้อผ้ามาบาเบาเหลือเิน
“นิหน่อยนะ” รริสายิ้มอบพลาเอามือออถูแนไปมาไล่วามหนาว
“นิหน่อยอะไรหนาวแล้วละนะ เอานี่ีว่า” ลรถอเสื้อแ็เ็สวมลุมให้หล่อน รริสาระับเสื้อเ้ามาแนบัวมาึ้น
ลรอ้อมไป้านหลัหิสาวมือโอบอา้านหลั โน้มหน้าเอาาสาๆ ้วยหนวที่เริ่มึ้นเล็น้อยวาบนบ่าเนียนอหิสาว หิสาวเอี้ยวัวหลบนิ้วยเินอาย
“อย่านี้ีว่านะสาะไ้อุ่น”
“ทำอะไรอายเ้า” รริสาพยายามแะมือที่อเอวหล่อนออแ่็ูไม่มีผลใๆ เิึ้น
“ไม่ปล่อยไม่มีใรเห็นหรอ ถึเห็น็ไม่สน็รรัอรนี่นา” เายิ่อรัร่าอหิสาวแน่นึ้น
“ปล่อนสาเถอะนะร้า” รริสาทำเสียอ้อนเาและูเหมือนมันะไ้ผลี
“แหม..วันนี้ทำเสียอ่อนเสียหวานเียวนะ ะทำัวน่ารัไปไหนนี่แ่นี้ร็รัะแย่ละ
อะปล่อย็ไ้” ลร่อยๆ ลายมืออออย่าเสียายแ่็มิวายแล้โมยหอมแ้วหิสาว่อนปล่อยอีทำเอาอนนี้หิสาวเินนทำัวไม่ถู
“ร” รริสาเินอายเผลอีเาไปผั้วะให่
“อุ้ยเ็บนะเี๋ยว็เอาืนบ้าหรอ” ลรยื่นหน้าะไปหอมแ้มหิสาว้ำอีแ่หล่อนหลบทันะ่อนเาึมอหล่อนอย่าเสียายพลาเลื่อนมือโอบเอวหิสาวไว้อย่าหลวมๆ
“สา มีวามสุไหม”
“อืม...สาอบทะเล”
“รรู้ไว่าสาอบทะเลถึยอมให้มาัที่นี่แทนที่ะเป็นภูเา”
“เหรอ” รริสาแล้ทำเสียไม่เื่อ
“สาอบทะเลมาว่ารไหมละ” ลรเสียอออ้อนนน่าหมั่นไส้
“มาว่า”
“เหรอ ฮึ” ลรทำเสียฮึฮัอย่าัใ
“ไม่อบ...ะเมื่อไหร่ละ” รริสายิ้มว้าให้เา เาเอ็ยิ้มว้าไม่แพ้หล่อนเ่นัน
“ผมรัสาที่สุเลยนะ”
“รู้แล้วบอหลายรอบละ”
“็รอยาบอนี่ ะบอสาทุวันเลย รรัสา รรัสา รรัสาไ้ยินไหมว่ารรัสา 555” ลรอุ้มหิสาวนัวลอย
อนนี้รริสาเื่อว่าหล่อน็เป็นอีนหนึ่ที่มีหลาย่อหลายนพาันอิา
วามรัที่หิสาวเฝ้ารอมานานเมื่อวันนี้ไ้เอลับทำให้หิสาวพบวามสุอย่าน่าประหลา
วามอบอุ่นใ สุใมันแผ่่านปลุมรอบัว
หล่อนรู้ว่าเารัหล่อนมาและหล่อนเอ็รัเามามายเ่นัน มันุ้ม่าสำหรับารรออยริๆ
ความคิดเห็น