ไดอารี่สีขาว(OS/SF)[BTS]

ลำดับตอนที่ #1 : [KookV] os เจ้าเด็กปีหนึ่ง

       

          คิม แทฮยองออกมาแฮงเอาท์กับเพื่อนๆในร้านเหล้าที่ค่อนข้างจะไกลจากบ้านพักตัวเองเอาเรื่องอยู่ ทั้งๆที่ตกลงว่าคืนนี้จะไปหาจองกุกที่คอนโดของเค้าตอนหนึ่งทุ่มแล้วแท้ๆ เลยต้องเลื่อนเวลาให้ดึกขึ้นไปอีกเป็นห้าทุ่ม

"แท..โทรบอกแฟนมึงเลี้ยงเหล้าหน่อยดิ"เพื่อนสนิทของผมหรือว่าไอ้โฮปพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"ได้ไงมึงชวนพวกกูออกมาเองแล้วมาให้คนอื่นเลี้ยงเนี่ยนะ"ผมส่ายหน้าไปมา

ตั้งแต่นั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีกจนถึงร้านเหล้า..ผมนั่งโต๊ะเดียวกันมีทั้งหมดสามคนโฮปบอกว่าเดี๋ยวพี่ที่มันรู้จักจะตามมาด้วยอีกคนผมก็ไม่ได้อะไร

มัวแต่คุยเพลินเวลาเพื่อนชงเหล้าให้ก็ไม่ได้ทันสังเกตว่ามันเข้มขนาดไหน ปกติผมก็ไม่ดื่มแอลกอฮอล์อยู่แล้วด้วย

"ไอ้วีออกมากินเหล้าแบบนี้แฟนไม่ด่าหรอวะปกติเห็นมานั่งเฝ้าตลอด"จีมินเอ่ยทักก่อนจะยกแก้วน้ำสีอำพันกระดกลงคอไป

"ไม่รู้ดิยังไม่ได้บอกเลย..แค่บอกเลื่อนเวลาเจอไปเท่านั้นเอง"ผมยักไหล่ เจ้าเด็กปีหนึ่งนั่นตั้งแต่ผมบอกว่าขอเลื่อนเวลาในแอพแชทไปก็แค่อ่านแล้วไม่ตอบ ไม่โทรไม่ซักหรือถามว่าที่ขอเลื่อนเป็นเพราะอะไรก็ไม่ได้ถาม

ปกติพวกเราเจอกันสามวันครั้งหนึ่ง ตั้งแต่จองกุกขึ้นมหาลัยมาเราก็เจอกันน้อยลงด้วย อีกฝ่ายเอาแต่ดื้อด้านจะเจอกันบ่อยๆให้ได้ แล้วก็ได้ข้อตกลงนี้มา..สามวันเจอกันที

"อ่าวสวัสดีครับพี่ยุนกิ"ไอ้โฮปพูดก่อนที่ผมจะหันไปมองพี่ที่ท่าทางดูขรึมเดินตรงดิ่งมาที่โต๊ะ

"มาๆชนแก้วววว!!!"จีมินพูดเสียงดังหลังจากที่พี่เค้านั่งลงข้างๆผม ก่อนที่ทุกคนจะยกแก้วชนกันแล้วดื่มลงไปจนเหลือแค่เพียงก้อนน้ำแข็งในนั้น

"อื้อหือ..ใครชงวะกูอยากจะตัดนิ้วมันทิ้งสักนิ้ว"ยุนกิที่พึ่งมาถึงดื่มเข้าไปแก้วแรกก็บ่นออกมาเลย เจโฮปกับจีมินทำเพียงยิ้มหวานตอบพี่เค้าไปผมก็หัวเราะเบาๆในความหน้าด้านของพวกมัน

แทฮยองคนคออ่อนๆเจอไอ้สองตัวนี้ชงให้ดื่มเข้าไปหกเจ็ดแก้วก็เกือบจะอ้วกออกมาทางปากอยู่แล้วรอมร่อ

จากนั้นภาพก็ตัดไปเลย...

          ตื่นขึ้นมาอีกรอบบวกกับอาการปวดหัวอย่างหนัก พยายามยกมือขึ้นนวดหัวตัวเองพร้อมกับมองสังเกตไปรอบๆห้องว่าที่นี่ที่ไหน ที่รู้ๆไม่ใช่ห้องผมแน่นอน

"อ้าวตื่นละหรอ"ผมหันขวับไปมองที่มาของเสียง

"อะ..เอ่อ..พี่ยุนกิใช่มั้ยครับ"ผมพูดออกไปด้วยท่าทีที่ประหม่า อีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้าตอบรับ

"รู้ตัวรึเปล่าว่าโดนเพื่อนมอมเหล้าน่ะ"พี่เค้าพูดเปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องหลังบานประตูไม้สีดำสนิททิ้งให้ผมได้ครุ่นคิดและก็ออกมาพร้อมข้าวต้มหนึ่งถ้วย เค้ายื่นมันให้ผมก่อนที่ผมจะก้มหน้าก้มตากินเงียบๆไม่ตอบคำถาม

"เมื่อคืนแฟนนายโทรมา"

ผมเพียงแค่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเจ้านั่นใจก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้นรีบกลืนข้าวในปากทั้งที่ยังไม่ทันได้เคี้ยวแล้วถามพี่เค้าต่อทันที ลืมเรื่องที่นัดเจอกันไปสนิทเลย

"โทรหาผมหรอ?"คนที่นั่งอยู่บนเตียงจ้องคนที่ยืนมองอยู่ไม่ละสายตา ให้ตายสิจองกุกยิ่งเครียดๆเรื่องที่เราห่างกันอยู่ด้วย อีกตั้งสามวันกว่าจะได้เจอกันอีกทีเจ้านั่นคงอยู่ไม่สุขแน่ๆ

"เปล่า..คอลวิดีโอหาเจโฮปเค้าดูไม่พอใจมากเลยนะหายใจฟึดฟัดๆเลยล่ะ..เห็นนายหมดเลยตอนเมา..."

"..."

"ใครสอนให้นายกินเหล้าเมาทิ้งตัวแบบนี้เนี่ยห้ะ?คอก็อ่อนไม่เอาไหนด้วยไม่รู้ตัวเองหรอ"

"หยุดก่อนเลย..อย่าพึ่งว่าผมแบบนั้นสิครับก็ปกติมีจองกุกอยู่ด้วยนี่นา..นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เค้าไม่...ไม่ได้มาด้วย"แทฮยองพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆจนถูกกลืนหายไปในลำคอ นี่ครั้งแรกเลยที่ดื่มเหล้าตั้งแต่เจ้าเด็กนั่นขึ้นมหาลัย

"แล้วเค้าโทรมากี่โมงหรอครับ.."ผมถามก่อนจะยัดข้าวใส่ปากเคี้ยวๆแล้วรีบกลืนลงคอไป

"อืม...ตีสามกว่าๆ"พี่ยุนกิยืนกอดอกมองผมแล้วตอบกลับมาชัดถ้อยชัดคำ ผมที่ตักข้าวกำลังจะยัดใส่ปากเป็นคำที่สามก็เผลอปล่อยมันหลุดมือลงถ้วยกลับไป มือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูกเลย...ผมจะโดนโกรธมั้ย..ผม...

"เดี๋ยวไปเอาน้ำเอายามาให้"พูดเสร็จก็เดินหายเข้าไปในห้องหลังประตูไม้สีดำบานนั้นอีกครั้ง ผมรีบควานหาโทรศัพท์ตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าเป้ เมื่อเจอแล้วก็รีบหยิบออกมากะว่าจะกดโทรหาแต่แค่เปิดหน้าจอขึ้นมา..

'เด็กบ้า'

ไม่ได้รับร้อยกว่าสาย..บ้าสมชื่อที่ตั้งให้เลย..โทรมาอะไรขนาดนี้เนี่ยผมรีบกดโทรกลับพร้อมกับแบตโทรศัพท์มีเหลืออยู่อันน้อยนิด แต่โทรเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่รับอาจจะเพราะเรียนอยู่..หรือไม่ก็อะไรสักอย่าง

เมื่อกินข้าวอะไรเสร็จก็ให้พี่ยุนกิมาส่งที่มหาลัยตอนเที่ยงๆเพราะผมมีเรียนภาคบ่าย โดนดุใหญ่เลยล่ะระหว่างขับรถมาส่งเรื่องดื่มเหล้าเมื่อคืน ก่อนจะมารู้ก่อนลงรถว่าพี่เค้าอยู่คณะแพทย์

"ขอบคุณมากๆนะครับ..เรื่องที่มาส่งแล้วก็เรื่องเมื่อคืน"

"อืม"พอผมปิดประตูรถพี่เค้าก็ขับรถหรูของพี่เค้าที่จอดอยู่หน้าตึกศิลป์ออกไป ผมเรียนเอกการถ่ายรูปนะครับอา..มันดูน่าสนใจมากๆเลย ก็เลยตัดสินใจเรียนคณะนี้ ส่วนจองกุกเค้าเรียนบริหารเพราะต้องรับงานต่อจากพ่อ

ชีวิตของเด็กนั่นเจ้าตัวเคยบอกผมแล้วว่าเค้ามีแค่..

'เรียน..งานของพ่อ..แล้วก็พี่แทนะครับ'

ได้ฟังครังแรกดีใจมากๆเลยล่ะแต่ผมกลับทำเค้ารอตั้งนานเรื่องเมื่อคืนและสรุปว่าเราไม่ได้เจอกันหรือคุยกัน เจอครั้งหน้าก็เกือบเป็นอาทิตย์แล้วน่ะสิ..รู้สึกผิดมากๆเลย

"อ่าวแทฮยองง..วันนี้มาเรียนด้วยหรอนึกว่าจะนอนพักตับอยู่ห้องซะอีก"เจโฮปทัก

"เดี๋ยวเหอะพวกมึงนะมอมเหล้ากูอยากเจอเด็กกูรึไง"ผมว่าด้วยความโกรธ แต่ไม่ได้จริงจังอะไรเท่าไหร่

"เดี๋ยวนี้ขู่อ๋อหื้ม..???"อีกฝ่ายยื่นมือมาดึงแก้มผมทั้งสองข้าง

หลังจากที่เรียนหมดของวันนี้แล้วผมก็เดินไปที่หน้าตึกคณะบริหารมันจะมีโต๊ะม้าหินอ่อนให้นั่งทำงานอยู่ปกติจองกุกเค้าจะมานั่งทำงานของเค้าอยู่นี่แหละ ที่ไม่มาเจอกันที่นี่เพราะมันแสดงออกอะไรได้ไม่มากมาย ผมเลยเลือกที่จะไม่มาเจอดีกว่า อีกคนก็อยากให้ผมพักผ่อนหลังจากที่เรียนเสร็จเหนื่อยๆด้วย

ผมมาถึงก็ปรากฎว่าไม่เจอเค้าเลย ถามคนแถวๆนั้นที่ผมคุ้นๆหน้าเคยมานั่งทำงานกับเค้าก็บอกว่าวันนี้ยังไม่เห็นเจองกุกเลยด้วยซ้ำ ผมพยายามโทรหาเค้าก็ไม่รับ

          ผมติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้เลยระหว่างวันสองวันนั้นทั้งๆที่จองกุกจะชอบโทรมาคุยกับผมตอนว่างๆให้หายคิดถึงจนวันนี้ก็เป็นวันที่ผมต้องไปหาเค้าที่คอนโดซะแล้ว ที่ผมไม่ไปหาเค้าที่คอนโดสองวันที่ผ่านมาเพราะกลัวไปแล้วนกเอามากๆ เวลาว่างของเด็กนั่นมีเพียงน้อยนิดเรียนเสร็จก็ต้องไปออกงานกับพ่อจะว่างก็แค่สามวันครั้งตามที่ตกลงกันเอาไว้...

ผมแตะคีย์การ์ดที่จองกุกให้มาตั้งแต่คบกันแรกๆเข้ากับประตูห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ห้องปิดไฟมืดเงยหน้ามองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่บนผนัง พบไฟสีแดงๆกำลังบอกผมว่าตอนนี้หกโมงครึ่ง ยังไม่ถึงเวลานัดเค้าอาจจะยังไม่กลับมาที่ห้องก็ได้

ผมตัดสินใจเปิดไฟและนั่งรอเค้าไปเรื่อยๆจนนี่ก็เลยเวลานัดมาเป็นชั่วโมงเอาซะแล้ว อย่าว่าเถอะว่าเค้าทำกับผมคืนคงจะให้ผมนั่งรอหรือไม่ก็สักอย่าง จนผมเผลอทำโทรศัพท์ตกลงบนพื้นพรมเสียงดังนั่นแหละ ทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องกำลังนอนอยู่ในห้องนอน

จองกุกเปิดประตูห้องนอนออกมาด้วยสภาพคนพึ่งตื่นนอนทรงผมยุ่งๆบวกกับสีหน้าไม่พอใจ ทำผมเดาอะไรเค้าไม่ถูกสักอย่าง เจ้าเด็กตัวโตเดินมาหาผมที่โซฟาด้วยความรวดเร็ว โดนผลักลงนอนราบไปกับโซฟาอย่างง่ายดายแล้วอีกคนก็นอนทาบลงมาหัวทุยๆกับจมูกโด่งๆซุกไซร้อยู่ที่ลำคอผม'โกรธแน่เลย'ผมท่องในใจด้วยความประหม่า

ผมจะยกมือลูบหัวหรือยีหัวเค้ามือแกร่งที่กดมือผมลงบนโซฟาก็ขืนไม่ยอมให้ผมยกแขนเลย

"จองกุก.."ผมเรียกชื่อเค้าเบาๆ

"ผมจะมีอะไรกับพี่"

"!!?พี่ไม่ให้นะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย!"ผมว่าเสียงดังแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจมัน

"พี่ไม่มีสิทธิ์..ขัดขืน"เด็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเน้นทีละคำกลับมาก่อนจะบดจูบลงมาหนักหน่วง

"อื้อ!"ผมพยายามผลักอีกคนออกแต่ก็สู้แรงไม่ได้ จองกุกลุกขึ้นยืนก่อนจะอุ้มผมเข้าไปในห้องนอนทุ่มผมลงบนเตียงอย่างที่ไม่เคยทำด้วยอารมณ์โทสะ

ผมพยายามลุกหนีอีกคนกำลังจะเปิดประตูก็โดนจับได้อยู่ดีแรงกอดรัดจากข้างหลังพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆทำเอาเสียววูบวาบ มือซนค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าผมออกทีละชิ้นๆขณะที่ยืนอยู่

"ไม่เอา..นะจองกุกบอกแล้วไงว่าพี่มีเรียนเช้า"ผมร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"พี่ขาดแค่สองสามชั่วโมงไม่เห็นจะเป็นอะไร..ผมขาดมาตั้งสามวันแล้วก็ยังไม่มีปัญหาอะไรนี่"พูดพร้อมยื่นมือมาสัมผัสจุดอ่อนไหวของคนข้างหน้า แทฮยองอยากจะว่าเค้าที่ไม่ยอมไปเรียนแต่อาการมวลท้องที่เกิดขึ้นแถมยังปวดหนึบตรงแก่นกายเอาเรื่อง จึงเลือกที่จะปิดปากไม่พูดอะไรต่อ

"ผมสัญญาเลยว่าจะทำให้พี่หลับคาอกผมเลยล่ะ:)"

แง้งงงงงจองกุกรู้กกกกก บังคับพี่เค้าแบบนั้นไม่ได้นะ-///-

Hydrangea