คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : บทที่ 8 ( 3 )
“บะ
บอสยื่นหน้าเ้ามาทำไมะ”
แพรธารารีบถามเสียอึอัเพราะอนนี้เธอรู้สึร้อนหน้าผ่าวไปหมเมื่อเห็นสายาที่ายหนุ่มมอมา
“ที่ผมบอว่าอบทีุ่ทำหน้าแบบนี้บ้าเพราะว่า...
มันน่ารัีผมอบ” ันิทัพูสุท้ายเบาๆ
ที่้าหูทำให้นป่วยเพราะไส้ิ่แทบะไ้ึ้นเพราะอนนี้รู้สึว่าหน้าและัวเธอร้อนวูบวาบไปหม
“ะ
ือิัน่วนอนแล้ว่ะ”
แพรธาราพูอึอัแล้วรีบล้มัวลนอนพร้อมับเอาผ้าห่มมาลุมโป่เอาไว้ทันที
ันิทัเอ็ไม่ไ้พูอะไรออมาอีนอาหัวเราะเบาๆ และนั่ลที่เ้าอี้ามเิม
สัพัอรวี็ลับเ้ามาในห้อพร้อมับถุนมในมือและ็้อแปลใเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทอัวเอนอนลุมโป่ไปแล้ว
“ผมอัวลับ่อนนะรับ”
ายหนุ่มพูบ็ลุเินออไปาห้อแ่็ไม่วายหันไปมอนป่วยแล้วยิ้มออมา
อรวีเห็นแบบนั้น็เลิิ้วอย่าแปลใและิว่ามัน้อมีอะไรเิึ้นระหว่าที่เธอไม่อยู่แน่ๆ
ไม่รอให้ให้วามสสัยอยู่นานสอารีบเินเ้าไปหาเพื่อนรัทันที
“แพรๆ
ื่น่อนอรมีเรื่อะถาม” อรวีเอื้อมมือไปเย่าร่าบาอเพื่อนรัไปมา
แล้ว้อยิ้มเมื่อเห็นผ้าห่มสีาวเปิออและเธอ็เห็นใบหน้าที่แระเรื่ออเพื่อนรั็อยิ้มและแวออไม่ไ้
“แพรธาราเพื่อนรัทำไมหน้าถึแแบบนี้ล่ะ๊ะ
เป็นไ้หรือเปล่า้อให้อรามหมอมาูอาารไหม
แ่เอ๊ะเปลี่ยนาหมอเป็นเ้านายอแพรีว่าีว่าะไ้รัษาไ้ถู”
อรวีพูและหัวเราะออมาอย่าอบใเพราะเธอไม่เยเห็นเพื่อนรัเป็นแบบนี้เลยสัรั้
ไม่ใ่ว่าแพรธาราะไม่มีหนุ่มๆ มาีบร้ามันลับมามีายหนุ่มเ้ามาีบไม่น้อย
แ่ไม่มีใรผ่าน่านวามเย็นาอแพรธาราไ้เลยสัน
สุท้าย็้อถอยออไปเอทั้นั้น
“แพร่วแล้วอนอน่อนนะ”
แพรธาราพูแ่นั้น็หลับาลทันทีไม่เปิโอาสให้เพื่อนรัที่ยืนอ้าปา้าพูอะไรเลย
+++++
หลัาที่นั่ๆ
นอนๆ ที่โรพยาบาลมาสามวัน่วสายวันนี้เธอ็ะไ้ลับบ้านเสียที
พอเ้ามาเธอเลยให้อรวีรีบ่วยัารเรื่อออาโรพยาบาลอย่ารวเร็ว
เพราะลัวว่าันิทัะมาัารและื้อพาเธอไปส่ที่หอพัออรวีถ้าเป็นอย่านั้น็้อเสียเวลาไปมาอี
“เรียบร้อยแล้ว้านป่วย”
อรวีส่เสียมา่อนัวพร้อมับบุรุษพยาบาลที่ะมาเ็นรถไปส่ที่หน้าโรพยาบาล
“ั้นเรารีบไปันเถอะ”
แพรธารายับลเียมานั่ที่รถเ็นทันที ส่วนอรวี็ถือระเป๋าสัมภาระ่าๆ
ทั้อเธอและแพรธาราเินามหลัมาพร้อมับส่ายหน้าไปมา ีที่วันนี้รับวันหยุเธอเลยมีเวลาพานป่วยหนีใรบานออาโรพยาบาล่อน
“ูเหมือนแพระหนีใรเลยนะถึไ้รีบลับบ้านแบบนี้”
อรวีเอ่ยถามหลัาที่เธอและเพื่อนรัเ้ามานั่ในรถเรียบร้อยแล้ว
“ปล๊าว
แพรไม่ไ้หนีใรเลยแ่เบื่อโรพยาบาลแล้วอยาลับบ้านเร็วๆ แ่นั้นเอ”
แพรธารารีบพูเสียสูออมาพลาหลบาอรวีที่มอมาอย่าับผิ
“ถ้าแพรพูแบบนั้นอร็ะเื่อว่าแพรปล๊าวหนีใรเลย”
อรวีพูโยเน้นำและ้อหัวเราะออมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวมอ้อนใส่
รถยน์ันหรู่อยๆ
แล่นเ้ามาอหน้าบ้านหลัให่อย่า้าและหน้าประูบ้าน็มีนยืนรออยู่สี่ห้าน
ทุน่าะเ้ออมอ
แพรธารามอเห็นลุ่มนที่มอยืนอยู่หน้าบ้าน็้อยิ้มออมาทันทีที่รถอสนิทประูรถ้าที่เธอนั่อยู่็ถูเปิออ
“่อยๆ
เินนะะุแพร”
สาวใ้นหนึ่พูึ้นมาพร้อมับยื่นมือไปประอุหนูอบ้านเอาไว้
“อบุ่ะ”
หิสาวเอ่ยและยิ้มให้อีฝ่าย
“หมเราะห์หมโศนะะุแพรอป้า”
ป้าน้อยพูพร้อมับยมือเหี่ยวย่นามวัยึ้นลูบแนอแพรธาราอย่าเบามือ
“อบุนะะป้าน้อย
ว่าแ่มีอะไรให้แพรับอรทานบ้าะ”
แพรธาราถามออมาและหันไปมอเพื่อนรัที่่วยถือระเป๋ามาให้
“ป้าเรียมไว้แล้ว่ะ
วันนีุ้อรมานอน้วยันใ่ไหมะเี๋ยวป้าะเรียมห้อให้”
ป้าน้อยถามเพราะเธอเอ็เอ็นูหิสาวร่าบานนี้มา
“อบุนะะป้าน้อย
รบวนัห้อให้อรเา้วยนะะ” แพรธารารีบิ่อบ่อนที่อรวีะเอ่ยอะไรออมา
“ั้นสอสาวไปนั่เล่นัน่อนนะะเี๋ยวป้าะั้โ๊ะให้่ะ”
ป้าน้อยพูและหันไปวนสาวใ้เ้ารัวไปั้โ๊ะให้เ้านายสาว
ไม่นานอาหารมามาย็วาอยู่รหน้าสอสาวทั้แพรธาราและอรวี่า็มีวามสุับอาหารโยที่ไม่รู้เลยว่ามีเรื่อเิึ้นที่โรพยาบาลที่เพิ่พวเธอเพิ่ออมา
+++++
ความคิดเห็น