คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 2 มนุษย์ย่า 4
บรรยาาศยามสายในไร่เียะวันอาาศีหนาวเย็นเพราะเป็นฤูหนาว แ่่อให้เป็นฤูร้อนอาาศ็ไม่่อยร้อนเท่าพื้นที่ราบ ทำให้แถวนี้มีรีสอร์ทและบ้านพัาอาาศอมหาเศรษีหรือาว่าาิมาพั ทำให้มีนายทุนเริ่มเ้ามามีบทบาทในุมนมาึ้น แ่ไม่ว่าะมีอะไรเปลี่ยนแปลไปยัไวิถีีวิาวบ้านส่วนให่็ยัเหมือนเิม
“พ่อเลี้ยมาถึที่นี่มีอะไรหรือเปล่ารับ” อมถามเมื่อเห็นพฤษ์เินึ้นมาบนบ้านอเา
“ไม่มีอะไรหรอรับ ผมแ่แวะมาุยับน้าอมเรื่อานในไร่” เมื่อวานพฤษ์ไปประุมับผู้ให่ในัหวัทั้วันเลยอยารู้ว่าเมื่อวานมีอะไรเิึ้นบ้า
ายหนุ่มสอน่าวัยนัุ่ยันเรื่อานว่ามีอะไรบ้า พฤษ์เอ็เล่าเรื่อที่ไปประุมให้น้าอมฟัอย่าไม่ปิบั เพราะไว้ใายวัยลานอยู่แล้ว านบาอย่า้ออาศัยประสบาร์และน้าอมมัมีำแนะนำี ๆ ให้เสมอ
“ผมเห็น้วยับโรารนี้นะรับ แ่เรา้อัพื้นที่เป็นสัส่วนว่ารไหนะให้นัท่อเที่ยวเ้ามาเที่ยวไ้ เพราะบานไม่่อยเารพอาะทำให้ผลผลิอไร่เสียหายไ้” น้าอมออวามเห็น
ทาัหวั้อารส่เสริมารท่อเที่ยวเลยอยาให้ไร่เียะวันึ่เป็นไร่ที่มีนาให่และอุมสมบูร์เปิให้นัท่อเที่ยวและนทั่วไปเ้ามาเที่ยวเยี่ยมม แ่เพราะพฤษ์ไม่อบวามวุ่นวายเลยลัเลว่าวรทำามที่ผู้ให่อร้อหรือไม่
“ไว้ผมะูอีที…แล้วนี่น้าอมอยู่นเียวเหรอ เพลไปไหนล่ะ” พฤษ์ถามหาลูสาวออมที่ปิะเห็นอยู่บ้านลอ แ่นี่เามานานแล้วยัไม่เห็นหิสาวเลย อมยัไม่ทันไ้อบอะไรประูบ้าน็เปิพร้อมเพลวัที่เินออมาพร้อมอบาอย่าในมือ
“าแฟับอว่า่ะ” หิสาวพูและวาาแฟให้บิาและเ้านายพร้อมับวาานนมปัสัยาใบเยไว้รลา
“นี่เธอทำนมอีแล้วเหรอ” พฤษ์ถามเมื่อเห็นนมปัในาน ถึหน้าาะเหมือนที่ายในท้อลาทั่วไป แ่เาำฝีมืออหิสาวไ้ี
“่ะ” เพราะบิาอบินนมปัแล้วเธอเอ็เยไปทำานพาร์ทไทม์ที่ร้านนมปัอนยัเรียนอยู่ทำให้มีวิาวามรู้ิัวมาบ้า พอมีเวลาว่ามัะอบนมให้บิาไว้ินเสมอ และยัเผื่อไปให้เพื่อนร่วมานนอื่น ร่วมถึเ้านายอัวเอ้วย
อนที่เพลวัเินออาห้อนอน็ไ้ยินเสียอพฤษ์เลยาแฟมาเสิร์ฟให้เา้วย
“หนูะออไปไหนเหรอ” อมถามเมื่อเห็นลูสาวสะพายระเป๋าใบเล็เหมือนะออไป้านอ
“ไปลา่ะ พอีอใ้ในบ้านหมหลายอย่าเลยว่าะออไปื้อสัหน่อย พ่ออยาไ้อะไรไหมะ” เพลวัอบและถามบิาอย่าใส่ใ
“แล้วหนูะไปยัไ ให้พ่อับรถพาไปไหม” ปิที่ไร่มีนรับส่นานเพื่อออไปลาวันสอรอบือเ้าับเย็น ถ้าะไปเวลาอื่นะมีรถประำทาผ่าน้านหน้าอไร่ั่วโมละันเท่านั้น
“ไม่เป็นไร่ะหนูไปรถประำทาไ้ วันหยุพ่อพัผ่อนเถอะ่ะ” เธอรู้ว่าบิาทำานเหนื่อยเลยไม่อยารบวน
“แ่ว่ารถะมารอนานเลยนะ ไหนะถือออนลับมาอี พ่อพาไปเอีว่า” อมพูและลุึ้นเพื่อะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพลวัำลัะห้าม แ่สอพ่อลู้อะัไปเมื่อพฤษ์พูบาอย่าึ้นมา
“เี๋ยวผมพาไปเอ”
“เออ…ือ ะีเหรอรับพ่อเลี้ย ผมเรใเี๋ยวผมพาหนูเพลไปเอรับ” อมพูึ้นมาเพราะใระล้าใ้เ้านายัวเอแบบนั้น
“ไม่เป็นไร ผมว่าะเ้าไปื้ออเหมือนัน ให้เพลิรถไป้วย็ไ้ไม่้อเรใ” พฤษ์เอ่ยปาอาสา
“ไม่รบวนีว่า่ะ เพลไปเอสะวี พ่อไม่้อห่วนะเพละรีบไปรีบลับไม่เถลไถลที่ไหนแน่นอน” เพลวัพูรวเียวแล้วรีบเินลบันไไปอย่ารวเร็ว
พฤษ์มอามหลัเ็ื้อที่วิ่หนีไปแล้วหันลับมาพูับหัวหน้านานนเ่อัวเอ
“น้าอมไม่้อห่วเี๋ยวผมพาเพลไปเอ” พูบเา็วิ่ามหิสาวไปทิ้ให้อมยืนทำหน้าเหวออยู่นเียว
้านเพลวัที่รีบวิ่หนีออมา่อนเพราะไม่อยาให้พฤษ์ไปส่ที่ลา เธอเลือใ้เส้นทาลัที่นานอบเินไปทาหน้าไร่ ึ่ถนนเส้นนี้รถไม่สามารถวิ่ไ้ ในใ็ภาวนาว่าให้ออไปแล้วเอรถประำทามาพอี แ่พอเินออมาถึ็เอายหนุ่มออทำหน้ายัษ์ยืนรออยู่ที่รถแล้ว
“อบเล่น่อนแอบับวิ่ไล่ับนัหรือไ” พฤษ์ถาม
+++++++++
เ็ื้อระวัโนลโทษนะ๊ะ
ความคิดเห็น