พรหมป่วนรัก

พรหมป่วนรัก

มนตรา  & มนตกานต์

++++++++

อยู่ ๆ ก็มีนางฟ้าตกลงมาที่ตัก เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยเธอให้หลุดมือไปได้ คนอย่าง...ไม่เคยปล่อยให้เหยื่อหลุดมือ

++++++++

ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงหลังเล็กกระสับกระส่ายพลิกหน้าซ้ายขวา เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ริมฝีปากก็พูดอะไรบางอย่างออกมา

“อย่าเข้ามานะ! ออกไปสิ!” ปากอวบอิ่มพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา แขนเสลาทั้งสองข้างยกขึ้นปัดไปมาเหมือนกำลังไล่อะไรอยู่

“ปล่อยนะ! มารัดฉันทำไม!” มนตกานต์พูดและดิ้นไปมาด้วยท่าทางที่ดูอึดอัด ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาเอาไว้ส่งเสียงร้องออกมา มือเรียวยื่นไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วขยับตัวลุกนั่งพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้อง สายตาที่มองเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กว่าจะตั้งสติได้ก็ใช้เวลาอยู่หลายนาทีเลย

“นี่เราฝันไปเหรอเนี่ย” มนตกานต์ถามตัวเองเสียงแผ่วเบาและอ่อนแรง

เมื่อกี้เธอฝันว่ามีงูตัวใหญ่มันเลื้อยตรงเข้ามาหาแล้วรัดตัวเธอจนแน่นแทบจะหายใจไม่ออก ไม่ว่าจะสลัดหรือหนียังไงก็หนีงูตัวใหญ่ไม่พ้นอยู่ดี และถ้าจำไม่ผิดก่อนที่เสียงนาฬิกาปลุกจะดังขึ้นเธอก็ได้ยินงูตัวนั้นพูดภาษาคนออกมาว่า

“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก” ตอนที่ได้ยินเสียงงูพูดดวงตาของมันเปลี่ยนไปเหมือนดวงตาของคนที่เธอรู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นดวงตาคู่นี้ที่ไหนมาก่อน

“เราไปลบหลู่ใครไว้หรือเปล่านะ” มนตกานต์ถามตัวเองแต่ก็มั่นใจว่าไม่เคยพูดหรือลบหลู่สิ่งสักดิ์สิทธิ์ที่ไหนเลย

หลังจากนั่งทำใจอยู่สักพักมนตกานต์ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อจะได้ไปทำงานวันแรก แต่ก่อนจะไปเธอว่าจะแวะใส่บาตรสักหน่อย เพื่อบุญกุศลจะทำให้งูตัวนั้นเลิกอาฆาตและปล่อยเธอไป

++++++++