รักไม่รักก็ลุ้นเอา

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

..............................โรงพยาบาล...........................................................

     นี้ฉันตายไปแล้วเหรอทำไมมันถึงขาวโพลนแบบนี้ หรือว่าฉันจะตายไปแล้วจริงๆ แล้วลูกฉันจะอยู่ยังไง แล้วสปายล่ะ ไหนจะยัยแกรนด์อีกมันต้องรู้สึกผิดมากแน่ที่พาฉันไปสนามบิน ฉันยังตายไม่ได้....

“ไม่!!!!” ฉันร้องออกมาเต็มเสียงว่าแต่ที่นี้ที่ไหน

“อาร์ ยู โอเค?” เสียงใครน่ะ

“ตื่นแล้วเหรอแก เป็นไงบ้างยังแสบแขนอยู่ไหม”

“ฉันอยู่โรง’บาลเหรอ” สลบไปตอนไหนเนี้ยไม่เห็นจะรู้ตัวเลย

“ใช่ แกเนี้ยนะชอบทำให้ตกใจเรื่อย บอกว่าให้มีสติ ยัยบ้าบอกตั้งไม่รู้กี่รอบ ฉันคิดว่าแกจะไม่ตื่นซะแล้ว” แล้วยัยแกรนด์ก็เดินเข้ามากอดฉันใหญ่เลย

“ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าสลบไปตอนไหนจำได้แต่ว่ารถโรง’บาลมาแล้ว ๆ ฉันก็ไม่รู้สึกตัวเลยจนตื่นมานี้ล่ะ”
“แกน่ะนะ ฉันห่วงแทบแย่ แต่ดีนะที่มีเจ้าชายมาช่วยแกไว้ แกนี้โชคดีชะมัด” อะไรของแกเนี้ย ผีเข้าอย่างกับเจอพวกที่สนามบิน

“อ่อ อาร์ ยู โอเค?” หือ มาอีกแล้วหูฝาดแน่ ๆ

“แกรนด์เสียง ฉันได้ยินเสียงถามว่าสบายดีไหมแต่เป็นภาษาอังกฤษ หรือว่าหูฝาด”

“ไม่หรอกแก เค้าอยู่นี้ล่ะชื่อ จงฮยอน คนที่เป็นต้นเหตุให้แกโดนน้ำสาด” หือ อะไรนะต้นเหตุเหรอ อ่อ ใช่ ๆ ตอนนั้ฉันก้มอยู่นี้น่าแล้วได้ยินเสียงคนด่า

“ไหน!!” และยัยแกรนด์ก็หลบซ้ายไปจนทำให้เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่รูปร่างสูง ขาว ผมสีน้ำตาล

“อ่อ คุณเป็นไงบ้างครับ? นายนั้นถามมาแบบตะกุกตะกักเป็นภาษาอังกฤษ

“โน!!!ฉันไม่โอเค เกือบตาย และรู้สึกว่าตัวเองดวงซวยมากที่ไปสนามบินวันนั้น” (เอาเป็นแปลไทยให้เลยนะ)

“ผมอยากจะขอโทษจริง ๆ นะครับ ผมไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น ผมขอโทษจริง ๆ ครับ”  นายนี้ก็บ้าเนอะ ใครจะอยากให้เกิด

“เอาล่ะ ช่างมันเถอะ แล้วไปแล้ว ฉันก็ไม่ได้ตายนิ ยังสามารถนั่งด่านายได้ อย่าคิดมากเลยแล้วฉันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก”

“ผมทราบมาว่าคุณแพ้น้ำที่ผู้หญิงคนนั้นสาด ไม่ทราบว่าผมจะรับผิดชอบยังไงได้บ้างครับ” นายยังคงจะพยายามเนอะ ฉันบอกว่า ช่างมันไง

“ช่างมันเถอะคะ คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันสบายดี และก็ไม่ได้เจ็บมาจนเดินไม่ได้ แค่แขนใช้ไม่ได้ชั่วคราวแค่นั้น ไม่ต้องคิดมาก”

“แต่ว่า.....”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นคะ ตามนี้นะคะ ยัยแกรนด์เสียงอะไรดังจังหนวกหูนี้โรง’บาลหรือตลาดนัดเนี้ย” ฉันหันไปหายัยแกรนด์แต่มันก็ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่จ้องหน้านายนี้ ตายเพื่อนฉันแล้วนายนี้เป็นใคร

“ขอโทษนะ นายช่วยไปดูตรงระเบียงให้หน่อยได้ไหมว่าเสียงอะไรทำไมดังจังนี่โรง’บาลแน่เหรอ”

“แป๊ปนึงนะ” และหมอนี้ก็เดินไปที่ระเบียงและโทรศัพท์ไปด้วย สักพักเสียงก็เาลงนายทำยังไง แค่เดินไปที่ระเบียงเสียงก็เบาลงแปลกจัง นายเป็นใครกันแน่นะ นายหน้าขาว

“ขอบใจนะ ที่แวะมาตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนายกลับได้แล้วล่ะ” ฉันบอกนายหน้าขาว เพื่อที่เขาจะได้กลับไปพักส่วนยัยเพื่อนบ้าของฉันเนี้ยมันยังคงเพ้อฝันต่อไป

“แต่ว่า....

คุณยังไม่ดีขึ้นเลยนะ”

“ใครบอกนาย ฉันสบายมากเลยนะนี้ไง...โอ๊ย!!” บ้าเอ้ย กะว่าจะให้นายนี้กลับได้อยู่แล้วเชียว

“อวดเก่ง นั้นไงยังไม่หายดีเลย” นะ..นายว่ายังไงนะ อวดเก่งเหรอ ให้ตายเถอะเป็นใครมาจากไหนห๊ะ มาพูดแบบนี้กับฉัน

“ยัยแกรนด์...ยัยแกรนด์....แกรนด์!!!!” โห เรียกคอแทบแตกกว่าจะกลับมานะเพื่อนฉันเป็นอะไรเนี้ยสติไม่อยู่กับตัวเลย

“ห๊ะ...ห๊ะ!!!  อะไรแกเรียกซะดังเลย”

“ขนาดเรียกดังแกยังจะไม่อยากตอบเลย...แกส่งแขกฉันจะนอน” ฉันบอกยัยแกรนด์พร้อมกับเอนตัวลงนอน

“เอ่อ โทษนะคะ คือเพื่อนฉันเขาอยากพักผ่อนแล้วคะ ขอบคุณที่มาหา เอ๊ย!! มาเยี่ยมเพื่อนฉันนะคะ กลับดี ๆ นะคะ แต่ก่อนกลับขอลายเซ็นกับขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” ยัยเพื่อนบ้าคนนี้ ๆ ยังไงเห็นหนุ่มหล่อ ๆ หน่อยไม่ได้ เชอะ

“ยังอีกแก ฉันอยากพักผ่อน”

“ป้า ฉันขอเวลาแป๊ปนะ แกจำไม่ได้เหรอนี้คือคนที่ฉันรอมานานนะแก ก็ที่เราไปสนามบินเพราะนายนี้นั้นแหล่ะ” อะ...อะไรนะ ตานี้คือนักร้องที่ยัยแกรนด์บ้าเหรอ มิน่าล่ะ สติสตางค์หาย อ๋อ เข้าใจแล้วถ้างั้นก็เอาแบบนี้ล่ะกัน....

“เดี๋ยว!! นายชื่อจงฮยอนใช่ไหม” เช็ค ๆ เพื่อความแน่ใจ

“ครับ ผมชื่อ จงฮยอน”

“ถ้านายรู้สึกผิดก็ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งสิ” เปิดประเด็น ๆ เอาเลย ๆ ต้องได้สิ

“จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะขอสัมภาษณ์น่ะ เพื่อนฉันบอกว่านายเป็นนักร้องวงที่เพิ่งมาถึงไทยและฉันก็เป็นนักข่าวที่ไปรอวงนายที่สนามบิน ไม่ใช่สิ เพื่อนฉันมันลากไปฉันไม่ได้เต็มใจไปหรอกนะและก็เกิดเรื่องแบบนี้ไง” ติดประชดนิดนึงนะ

“อ่อ  ก็ได้ถ้ามันจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง”

“แต่ว่าขอทั้งวงนะ ไม่ใช่แค่นายคนเดียว” รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร

“อ่อ โอเค แต่ขอเวลาหน่อยนะ เพราะข้างล่างคนเยอะมากกว่าจะขึ้นมาข้างบนได้”

“ได้ ตามนั้น ยัยแกรนด์ได้ยินแล้วนะ เตรียมของให้พร้อมด้วยนะ ไม่ต้องห่วงแกได้ข่าวเด็ดแน่” หน้ายัยแกรนด์นี้ซีดเลยสงสัยดีใจมาก 55+ รู้ซะมั่งว่าฉันเป็นใคร

“แก ไหวเหรอข่าวน่ะ ทำตอนไหนก็ได้แต่แกสิป่วยอยู่นะ ฉันไม่เป็นไรหรอกแก บก. คงไม่ว่าอะไรหรอก ข่าวอืนยังมีนะ”

“ไม่ต้องห่วงฉันสบายดี โอเคนะ ตามนั้นอย่าให้ฉันเสียแรงป่าวเข้าใจ๊ ไปเตรียมของได้แล้วและก็แกนะที่สัมภาษณ์ไม่ใช่ฉันเพราะฉันจะพักผ่อน” และยัยแกรนด์ก็ไปเตรียมของจากนั้นอีกสักพักก็มีคนทยอยเข้ามา จะว่าไปพวกนายก็น่าตาดีเหมือนกันนะเนี้ย ว่าแต่ใช่เวลาชมไหมเนี้ย

“เออ พวกเรามาครบแล้วนะ จะเริ่มตอนไหนบอกได้เลยนะ”

“เริ่มตอนนี้เลย ฉันจะนอนแล้วนะ ยัยแกรนด์ทำต่อทีนะ” ฉันมอบหน้าที่อันยิ่งใหญ่สำหรับยัยแกรนด์ให้นางทำนั้นล่ะ อัดไปเขินไป 55+ แค่คิดก็สนุกแล้ว

“อ้าว คุณไม่ได้จะสัมภาษณ์เองหรอกเหรอ” ถามบ้า ๆ ฉันป่วยอยู่นะจ๊ะ

“ฉันป่วยอยู่จบไหม จะใครสัมภาษณ์ก็เหมือนกันนั้นล่ะเพื่อนฉันทำงานกับฉันมานานแล้วมันรู้หน้าที่ดีว่าไรเริ่มก่อนเริ่มหลัง” เสียงกรี๊ดจากข้างล่างดังอีกแล้ว หนวกหูซะมัด อดทนไว้โฟกัสอดทนไว้

“จะ...จะเริ่มแล้วนะคะ” จะไหวไม่น้อเพื่อน

“เออ คือคอนเสิร์ตครั้งนี้ได้นะ..นี้..ดะ..ได้แรงบันดาลใจมาจากอะไรคะ” ตาย ๆ เพื่อนฉันไม่ได้นอนกันพอดี

“แกรนด์มาฉันต่อเอง พวกนายเลื่อนมาตรงนี้หน่อยนะ ต่อไปฉันจะเป็นคนสัมภาษณ์เองเพราะดูท่าคงอีกนานแน่ ๆ ถ้าให้ยัยนี้ทำต่อ” จากนั้นหนุ่ม ๆ ก็ตอบคำถามทุกคำถามที่ฉันถามดีจังได้สกู๊ปเด็ดแล้ว แต่เด็ดกว่าคือพอสัมภาษณ์เสร็จยัยแกรนด์เปิดทีวีและมันมีฉันอยู่ด้วย ได้ไงเนี้ย

“แก ๆ นั้นฉันเหรอ” ฉันถามยัยแกรนด์ด้วยความสงสัย ว่าแต่ใครอุ้มน่ะ

“แก ๆ ใครอุ้มฉันเหรอ ไม่น่าจะใช่สปายนะเพราะนางไม่รู้เรื่องสงสัยคงเป็นพนักงานร้านกาแฟ” แต่ว่าจะมองข้าง ๆ หน้าคุ้นมากเลยอ่ะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนอย่างนั้นล่ะ