[Yaoi]" Cause It's Love " อยากจะรักได้ไหม...(ออฟกัน)

ตอนที่ 5 : Chapter 3

Chapter 3

        แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องทำให้ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆลืมขึ้นอย่างเหนื่อยล้า    ร่างเล็กที่มุดตัวอยู่ในผ้าห่มบิดตัวหันมองนาฬิกาหัวเตียง   กันค่อยๆลุกขึ้นด้วยความรู้สึกที่ยังนอนไม่เต็มอิ่ม   อาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวและมึนหัวจนรู้สึกอยากจะอาเจียนทำให้เขาต้องล้มตัวลงกับที่นอนอย่างฉับพลัน   มือเล็กยกขึ้นแตะที่หน้าผากของตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อพบว่ามันร้อนกว่าที่คิด

        แม้ว่าอยากจะนอนต่อแต่เข็มบนนาฬิกาที่เกือบจะแตะเที่ยงวันก็ทำให้เขาต้องฝืนตัวลุกขึ้นอีกครั้ง   กันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู   ข้อความที่ส่งเข้ามาเรียกสติจากอาการเพิ่งตื่นของเขาได้มากทีเดียว

        กันมองรูปโปรไฟล์ของคนที่ส่งข้อความเข้ามาหาเขาในแอพไลน์อย่างสงสัยก่อนจะนึกในใจ

        รูปตัวฮิปโปอะไรเนี่ย....

        กันลังเลเล็กน้อยเมื่อมองไปยังรูปตัวการ์ตูนฮิปโปโปเตมัสสีขาวที่เขาไม่รู้จัก   และชื่อของเจ้าของโปรโฟล์ก็ยังเป็นชื่อที่เขาไม่คุ้นตาเอาเสียเลย    กันกลัวว่าจะเป็นใครบางคนที่เขาไม่อยากคุยด้วย    แต่ด้วยความสงสัยที่มีมากกว่าความกังวล    ในที่สุดเขาก็เปิดอ่านข้อความนั้น   และเมื่อได้รู้ว่าคนที่ส่งเป็นใคร   รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที

        [ น้องกัน   พี่ออฟเองนะ

           ขอเบอร์มาจากไอ้เต   แล้วไลน์มันขึ้นเลยแอดมา

           อย่าเพิ่งบล็อกนะ

           เห็นไอ้เตบอกวันนี้จะมาหาพี่เหรอ   เย็นๆได้ไหม   พี่ว่างช่วงนั้นพอดี

           เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว ]

        “ นึกว่าใคร... ”  กันอ่านข้อความแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ  

        ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วแตะหน้าจอพิมพ์ตอบกลับไป

        [ ครับ

          ไม่กล้าบล็อกเลย 

           ดีนะที่ผมเปิดอ่าน   5555

           แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะครับ   ผมไปวันอื่นก็ได้ ]

        กันพิมพ์กลับไปด้วยความไม่อยากรบกวนถึงแม้ในใจจะอยากไปคุยให้รู้เรื่องในวันนี้เลยก็ตาม    ที่จริงเขากะจะขอเบอร์จากเตแล้วโทรไปขอนัดออฟเอง    นึกไม่ถึงว่าเตจะไปบอกออฟก่อน    เห็นเมื่อวานทำทีท่าเหมือนจะคัดค้าน   พี่เตนี่ตกลงยังไงกันแน่นะ   กันนึกสงสัย

        แล้วพี่ออฟเป็นคนขอเบอร์เขาก่อนเหรอ   หรือว่าพี่เตให้เอง   กันยิ่งสงสัยหนัก

        เสียงท้องร้องดังแข่งกับความง่วง   เขาลุกขึ้นนั่งพร้อมอาการปวดหัวที่เพิ่มมากขึ้นกว่าตอนเพิ่งตื่น    ดูท่าเขาคงจะป่วยเอาซะแล้ว  

        เสียงข้อความตอบกลับดังขึ้น

        กันหยิบขึ้นมาดู   พี่ออฟตอบกลับมาไวกว่าที่เขาคิดไว้มาก    กันเปิดอ่าน

        [ พี่ว่าง   มาหาเถอะ  

          กำลังหาคนไปกินข้าวด้วยอยู่พอดี

          พี่เสร็จงานตอนห้าโมง 

          หรือให้ไปหาไหม   อยู่ห้องเตใช่ป่าว ]

        กันขมวดคิ้ว  

        ในใจเริ่มนึกไปถึงสิ่งที่เตกังวล   จะมาหาเขาที่ห้องเลยเหรอ   ที่จริงแต่ก่อนกันกับออฟก็ไม่ได้ถึงกับสนิทกันมากเท่าไหร่   แค่เคยคุยกันบ้างตามประสาเพื่อนพี่ชาย    มีแต่กันมากกว่าที่แอบสนใจออฟอยู่ฝ่ายเดียว    แล้วยิ่งไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี   การตอบกลับข้อความมาแบบนี้เลยทำให้กันอ่านแล้วเริ่มรู้สึกแปลกๆ

        ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงเขินจนตัวบิดไปแล้ว   แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อออฟมันเปลี่ยนไป   เขายังคงมองออฟด้วยความชื่นชมและสนใจ   การได้ทำงานร่วมกันยังคงเป็นสิ่งที่เขาต้องการ   แต่ความรู้สึกนอกเหนือจากนั้นมันได้หายไปแล้ว   เขาแน่ใจกับตัวเองแล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับออฟอย่างที่บอกกับเตไปจริงๆ   เวลาผ่านมานานจนความรู้สึกหลายๆอย่างมันจางหายไป

        แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเตจะเชื่อเขาหรือเปล่า  

        กันพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

……….……….……….

        ออฟวางเชือกผ้าสั้นๆและลูกบอลลงบนโต๊ะ   เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า   พลางนึกบ่นในใจว่าไม่น่านัดงานช่วงเช้าไว้หลายคิวติดกันขนาดนี้   แต่ก็ทำได้แค่นึกบ่น   เพราะนิสัยอย่างเขายังไงก็อดไม่ได้ที่จะจัดคิวงานเอาไว้ช่วงเช้าเยอะๆเพื่อให้ตัวเองไปว่างช่วงเย็นอยู่ดี   

        เขาเอียงคอหันมองไปที่สุนัขพันธุ์ออสเตรเลียน เชพเพิร์ดสีดำขาวที่นอนหมอบมองเขาอยู่ไม่ไกล   ก่อนจะตบที่เข่าของตัวเองเป็นเชิงเรียก

        “ ปิ๊ก   มานี่ ” 

        ทันทีที่ออฟเอ่ยเรียก   ร่างอวบเจ้าของชื่อก็ลุกวิ่งมาหาเขาด้วยความกระตือรือร้น   หางที่เต็มไปด้วยขนฟูฟ่องกระดิกไปมา   ดวงตากลมมองมาที่เขาอย่างปรารถนาอะไรบางอย่าง   

        “ ทำไม   จะเรียกเฉยๆบ้างไม่ได้เลยรึไง ”  

        ออฟเอ่ยถามเพราะรู้ดีว่าสายตาที่มองมาแบบนี้ต้องการอะไร   เขาเอื้อมหยิบถุงขนมบิสกิตสำหรับสุนัขที่วางอยู่บนโต๊ะ   ยังไม่ทันที่จะได้เปิดถุง   ขาหน้าทั้งสองข้างของร่างอวบก็ขึ้นมาตะปบอยู่ที่เข่าของเขาซะแล้ว

        “ ไอ้ปิ๊ก   กางเกงไหม่  ลงไปเลยๆ ”   เขารีบเอ่ยดุ   ซึ่งเจ้าปิ๊กก็เชื่อฟังคำสั่งอย่างดีแล้วลงไปนั่งที่พื้นอย่างเรียบร้อยตามเดิม    “ ไดเอตได้แล้วนะมึงน่ะ ”  ออฟเอ่ยเมื่อมองไปยังร่างตรงหน้าที่เริ่มพุงใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ   “ เดี๋ยวจะมีพุงเหมือนกู ”  

        เหมือนจะเป็นคำเตือนตัวเองมากกว่าเพราะออฟเองก็เริ่มรู้สึกว่าช่วงนี้เขาชักจะปล่อยตัวมากเกินไปแล้ว   หน้าท้องที่แต่เดิมก็แทบจะไม่มีกล้ามเนื้อใดๆตอนนี้มันเริ่มมีไขมันเข้ามาเพิ่มจนเขารู้สึกอึดอัด   แม้ว่าออฟจะเป็นคนที่ดูแลตัวเองดีทั้งเรื่องผิวพรรณและการแต่งตัว   แต่เรื่องออกกำลังกายกลับเป็นเรื่องที่เขาทำไม่สำเร็จสักที   ยิ่งเพิ่งผ่านช่วงที่เจอเรื่องให้เสียใจมาไม่นาน   เขายิ่งละเลยเรื่องนี้มากเข้าไปอีก

        “ พ่อมึงเริ่มจะไม่หล่อแล้วนะ ”   ออฟทำสีหน้าปลงตก

        เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้น   ออฟหยิบขึ้นมาเปิดดู

        [ ครับ

          ไม่กล้าบล็อกเลย 

           ดีนะที่ผมเปิดอ่าน   5555

           แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะครับ   ผมไปวันอื่นก็ได้  ]

        น้องกัน...

        ส่งมาตอนที่เขาเพิ่งได้พักพอดีเลย

        ออฟยกขาขึ้นพาดที่พนักวางแขน   เขานึกสงสัยว่ากันมีเรื่องอะไรจะคุยกับเขา   ตอนที่ถามเตไปเมื่อเช้าคำตอบที่ได้รับกลับมาก็มีแค่   เดี๋ยวมึงก็รู้เอง...  

        ออฟนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า   ที่เขาขอเบอร์ติดต่อกันจากเต   

        ทั้งๆที่เจ้าตัวเป็นคนโทรมาขอความช่วยเหลือจากเขา   ทั้งๆที่เขาอุจส่าวิ่งวนทั่วห้องเพื่อหาของที่เพื่อนสนิทคนนี้ลืมเอาไว้   กว่าจะเจอก็เสียเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง   แค่เขานึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อกันเอาไว้   ก็เลยอยากจะขอไว้ตามประสาน้องชายของเพื่อนสนิท   กลับโดนยิงคำถามใส่ซะหูชา

        ความหวงน้องของมันนี่ได้ลดลงไปตามเวลาบ้างหรือเปล่านะ   ออฟนึกแล้วก็อดขำไม่ได้

        ‘ น้องกูจะไปคุยกับมึงนะวันนี้   ห้ามไปหยอดอะไรมันด้วย   กูรู้นะ   หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง   ยามหน้าที่ทำงานมึงก็คนของกู   เข้าใจไหมครับ ’

        บทสนทนาของเตยังคงติดอยู่ในหัวของเขา   ออฟอมยิ้มออกมา

        เขาพิมพ์ข้อความส่งกลับไป

        [ พี่ว่าง   มาหาเถอะ  

          กำลังหาคนไปกินข้าวด้วยอยู่พอดี

          พี่เสร็จงานตอนห้าโมง 

          หรือให้ไปหาไหม   อยู่ห้องเตใช่ป่าว ]

        ออฟพิมพ์ไปตามปกติโดยไม่ได้คิดอะไร   แต่เมื่อนิ้วแตะโดนปุ่มส่งไปได้ไม่กี่วินาที   เขาก็รู้สึกได้ว่าข้อความของตัวเองมันดูจะเข้าใกล้คำว่าหยอดของเตเกินไปหรือเปล่า   ออฟก้มลงดูข้อความที่ตัวเองเพิ่งส่งไปอีกครั้ง   มันเอากลับคืนมาพิมพ์ใหม่ไม่ได้ซะด้วยสิ

        ช่างเถอะ...   เขาคงจะคิดมากเกินไป  

        ออฟวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะแล้วเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย

……….……….……….

        เต ตะวัน  หยิบภาพถ่ายจากกล่องสีดำทึบออกมาวางเรียงบนโต๊ะกระจก    เขากระจายมันออกอย่างไม่เป็นระเบียบนัก   ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟที่ติดอยู่บนผนังเพื่อให้ส่องลงมาที่โต๊ะพอดี   จากห้องที่สว่างอยู่แล้วเลยยิ่งทำให้บริเวณรอบโต๊ะกระจกนี้สว่างเข้าไปอีก

        “ นี่ส่องทุกวันกูจะฝ้าขึ้นไหมเนี่ย ”

        ภัทรเอ่ยบ่น

        “ มันไม่ได้แรงขนาดนั้นไหม ”  เตตอบกลับเสียงอ่อน 

        ภัทรก้มลงมองที่ภาพถ่ายแต่ละใบอย่างพินิจพิเคราะห์  “ มันก็ใช้ได้เกือบหมดเลยว่ะ   หรือกูจะยกไปให้เขาเลือกเองหมดเลย ”   ภัทรเอ่ยถาม

        “มันเยอะมากเลยนะ   พี่ก็ลองเลือกคัดอันที่ไม่โอเคออกละกัน   เดี๋ยวผมช่วยเลือก    เอาออกไปสักครึ่งนึง ”

        “ ครึ่งนึงเลยเหรอ ”   ภัทรถามแล้วหันมองหน้าเต

        “ ครึ่งนึงแหละพี่   เดี๋ยวส่งไปเยอะเกินเขาก็จะบ่นอีก ”   เตยังคงยืนยันคำเดิม

        ภัทรพยักหน้าแล้วพยายามมองหาภาพที่ดูไม่โอเคที่สุด   ก่อนจะเริ่มหยิบใบแรกออก   เตเองก็ช่วยหาภาพที่จะคัดออกเหมือนกัน

        “ รูปนี้นะ ”   เตหยิบขึ้นมาใบหนึ่งแล้วเอ่ยถามภัทร

        ภัทรพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะเริ่มมองหาใบต่อไป  “ แล้วเมื่อวานไปเจอน้องมาเป็นไงมั่ง ”  ภัทรเอ่ยถาม

        เตยังคงจดจ้องอยู่ที่ภาพถ่ายแต่ละใบ   “ ก็โอเค   พามันไปกินข้าว   เมื่อวานไอ้ออฟก็ไปด้วย ”

        “ ไอ้ออฟเหรอ ”   ภัทรหยิบออกอีกใบ  “ นี่กูไม่ได้เจอมันนานมากแล้วนะเนี่ย   เกือบจะจำหน้าไม่ได้แล้ว   ถ้ามึงไม่พูดก็คงลืมมันไปละ ”

        “ งานมันเยอะ   พอมันว่างผมก็ไม่ว่าง   พอผมว่างมันก็ไม่ว่างอีก   ไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์กันเลยเนอะช่วงนี้ ”   เตตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

        “ ก็พักซะบ้างสิ   โหมงานหนักติดต่อกันมาหลายเดือนแล้วนะ   พักบ้าง   พี่พูดจริงๆ   นี่ขนาดบอสยังมาคุยกับพี่เลยให้เราน่ะพักซะบ้าง    เขาจะให้วันหยุดแกฟรีๆแล้วนะรู้ไหม ”   ภัทรพูดน้ำเสียงจริงจัง   “ แล้วไอ้เน๋งมันเพิ่งมาเปิดร้านอยู่ใกล้ๆตึกเลยรู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย ”

        “ รู้ ”   เตตอบกลับเสียงนิ่ง

        “ ไปหา   ไปทักทายมันบ้างนะ   เรื่องมันนานซะจนกูจำดีเทลแทบจะไม่ได้อยู่แล้วพวกมึงก็ยังไม่หัดลืมๆไปซะบ้างเนาะ ”   ภัทรบ่นเปาะ

        “ ผมน่ะไม่อะไรแล้วแหละ   แต่มันจะหายโกรธผมรึยังก็ไม่รู้ ”   เตพูดเสียงแผ่ว

        “ ไอ้เต ”   ภัทรหยุดเลือกภาพถ่ายแล้วหันมามองหน้าเต   “ กูว่ามึงสองคนแม่งคิดอย่างนี้เหมือนกันทั้งคู่นั่นแหละ   นึกว่าอีกคนยังโกรธอยู่   แล้วก็ไม่ยอมคุยกันสักที   อยากคุยก็ไปคุย   กูรู้มันน่ะหายโกรธมึงไปนานแล้ว   ไม่งั้นมันไม่มาเปิดร้านอยู่ใกล้ๆแบบนี้หรอก ”

        “ ก็ทำเลมันดีหรือเปล่าพี่ ”  เตเถียง

        “ มึงนี่ก็นะ ”  ภัทรถอนหายใจ   “ ตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน   ถ้ายังอยากจะคุยกับมันอยู่    ปล่อยไว้นานกว่านี้เดี๋ยวมันจะต่อกันไม่ติดนะเว่ย ”  

        เตพยักหน้า

        “ แล้วก็พักซะบ้าง   ป่วยหนักคราวที่แล้วใครเป็นคนดูแล   นี่เป็นห่วงนะ ”   ภัทรยังคงไม่เลิกบ่น

        “ เข้าใจแล้วพี่ภัทร   เลิกบ่นได้แล้ว ”   เตเอ่ยพลางหัวเราะออกมา   “ บอกแต่คนอื่น   ตัวเองก็พักซะบ้างเถอะ   งานที่นี่ก็จะทำ   เดินแบบก็จะเดิน   ยังอยากจะทำอะไรอีกไหม   อย่าดังมากนะเดี๋ยวผมเข้าไม่ถึง ”   

        ภัทรได้แต่มองแล้วส่ายหน้าด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะหันไปเลือกภาพต่อ

……….……….……….

กลับมาแล้ว

กลับมาพร้อมกับปิ๊กโรมที่จบไปแล้ว

แต่ถึงปิ๊กโรมจะจบ   แต่ออฟกันยังไม่จบนะ

ขอบคุณทุกคนมากๆนะครับที่ติดตาม   แล้วก็ขอบคุณคนที่ช่วยแชร์  ช่วยเม้นด้วยนะครับ

มันคือกำลังใจที่ดีมากๆเลย

ช่วงนี้ผมเริ่มจะว่างแล้ว   คงมีเวลาแต่งเยอะขึ้น

แต่ก็คงเว้นช่วงแต่งตอนละวันสองวันนะครับ   แต่งเร็วกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

รักคนอ่านทุกคนเลยนะ  :)