ตอนที่ 4 : Chapter 2
Chapter 2
“ คิดถึงไอ้ดินเหมือนกันนะ ”
เต ตะวัน เอ่ยขึ้นพลางมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่ค่อยจะมีดาวสักเท่าไหร่ ระเบียงชั้นยี่สิบแปดของคอนโดสูงพอที่จะยืนชมวิวตอนกลางคืนได้โดยที่ไม่โดนยุงหามมากนัก เตกระดกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม
“ ทำเป็นคิดถึง ไปคราวที่แล้วก็ไม่เห็นจะค่อยเล่นกับมันสักเท่าไหร่เลย ”
กันที่ยืนเกาะขอบระเบียงอยู่ข้างๆตอบก่อนจะเปิดฝากระป๋องเบียร์ที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็น
“ ก็ไม่รู้นี่ว่าเราจะยกให้เขาไป ” เตพูดอย่างนึกเสียดาย
“ เอามาด้วยกันก็คงดูแลไม่ได้เต็มที่ ตอนอยู่ที่นู่นส่วนใหญ่เขาก็เป็นคนดูแลมัน ถ้าเอามาด้วย แล้วกันไม่อยู่ ปล่อยเอาไว้ตัวเดียวบ่อยๆมันคงเหงาแย่ มีคนอยู่ด้วยตลอดจนชินแล้ว หรือพี่เตจะเลี้ยง ” กันหันไปถามเต
“ โหย พี่ก็คงได้ปล่อยมันไว้ห้องตัวเดียวอยู่ดี แบกไปออฟฟิสด้วยไม่ไหวหรอก ” เตรีบปฏิเสธ “ แล้วไม่เอามันไปที่ฝึกด้วยล่ะ จะได้ให้มันไปเล่นกับตัวอื่นด้วย ”
กันส่ายหน้า
“ เกรงใจพี่ออฟเขาอะ ที่จะไปคุยด้วยยังไม่รู้ว่าจะได้ทำงานด้วยหรือเปล่าเลย จะขอเอาหมาไปเลี้ยงด้วยอีก เดี๋ยวเขาจะคิดว่ากันทำตัววุ่นนะ ”
เตพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ จริงๆมันก็คงไม่ว่าอะไรหรอก มันเองก็เลี้ยงอยู่ตัวนึงเหมือนกัน แต่ก็ดีแล้วแหละ เผื่อไว้ แล้วนี่ถ้าเกิดว่าเราไม่ได้งาน กันมีที่สำรองแล้วใช่ไหม ”
“ ใช่ ” กันตอบ “ มีที่อื่นติดต่อมาก่อนแล้ว เดี๋ยวกันว่าจะไปคุยพรุ่งนี้เลย จะได้รู้ไปเลยว่าจะได้หรือไม่ได้ ”
“ อืม ดีๆ ” เตพยักหน้า “ แล้วอย่าลืมที่สัญญาเอาไว้ล่ะ ไม่ต้องไปอ้อนอะไรมันด้วย รู้หรอกว่าเตรียมตัวจะคุยเอาไว้ยังไง ” เตเอ่ยย้ำถึงสัญญาที่คุยกันไว้เมื่อตอนเย็น
“ อะไรพี่เต ” กันทำเสียงโวยวายขึ้นเล็กน้อย “ นี่เห็นกันเป็นคนยังไงเนี่ย ถามจริง นี่คิดว่ากันคิดอะไรกับพี่ออฟเหรอ ”
“ หรือว่าไม่จริง ”
ประโยคนี้ของเตทำให้กันนิ่งไป
“ พี่เต ” กันมองหน้าเตนิ่ง “ นี่พูดเล่นปะเนี่ย ”
เตเองก็หันไปมองหน้ากันเช่นกัน “ พูดเล่นอะไร พี่รู้นะ ”
“ รู้อะไร ” กันถามกลับ
“ ก็รู้ว่าเราเคยแอบชอบมัน ใช่ไหมล่ะ ”
“ ฮะ ” เป็นรอบที่สามของวันที่กันต้องเอ่ยเสียงนี้ออกมาพร้อมสีหน้าฉงน “ ตลกละพี่เต ”
“ ไม่ต้องมาปิดหรอก นี่ระหว่างเรายังมีอะไรจะต้องมาปิดกันอีกเหรอ พี่ดูออกทุกอย่างแหละ ”
“ กันไม่ได้ชอบพี่ออฟ ” กันปฎิเสธเสียงแข็ง
“ พี่ดูออกนะ เหมือนกับทีพี่ดูออกนั่นแหละว่าเราชอบผู้ชาย ”
กันนึกไปถึงเหตุการณ์ตอนที่ตนตัดสินใจสารภาพเรื่องเพื่อนร่วมห้องตอนที่เตไปหาที่เชียงไหม่ว่ามีสถานะมากกว่าเพื่อนสนิท และทันทีที่เตรู้ว่ากันคบอยู่กับผู้ชาย ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาคือ ‘ ว่าแล้วเชียว ’ พร้อมสีหน้าที่ไม่ได้แสดงอาการตกใจสักเท่าไหร่
“ ไม่ใช่แล้วพี่เต คิดไปเอง ” แต่กันก็ยังไม่เลิกปฏิเสธ
“ สายตาเราตอนนั้นน่ะมันบอกพี่หมดทุกอย่างละ ” เตพูดอย่างมั่นใจ
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ” กันได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ ละนี่ยังชอบมันอยู่หรือเปล่า ” เตอดไม่ได้ที่จะถาม
“ ไม่แล้ว ตอนนั้นกันเด็กจะตายเจอใครก็ชอบไปหมดแหละ ” กันแก้ตัว
“ แล้วตอนนี้ล่ะ มีแต่คนเข้ามาชอบรึไง ” เตเอ่ยพลางเหล่ตามอง
“ ก็มีน้องชายหน้าตาดีขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ ”
เตได้แต่เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะถามต่อ “ แล้วนี่จะไม่อยู่กับพี่จริงๆเหรอ ”
กันส่ายหน้า
“ อย่าเลย กันรู้ว่าพี่เตชอบความเป็นส่วนตัว แล้วกันก็หาที่อยู่ได้แล้ว ”
“ ทีไหน ” เตรีบถาม
“ กันจะไปอยู่กับม่อนน่ะ มันอยากได้รูมเมทอยู่พอดี ”
“ ม่อน... ” เตทำท่านึก “ น้องมิ้นน่ะนะ ”
“ ใช่ มิ้น ชาลิดาไง เพื่อนกันที่พี่เตเคยจะจีบอะ” กันเอ่ยยิ้มๆ
เตส่ายหน้าพลางหลบสายตา
“ ก็แล้วแต่เรา นี่ไปติดต่อกันตอนไหนเนี่ย แต่ก็ดีละ ดีกว่าอยู่คนเดียว จะได้ไม่ต้องหาหนุ่มที่ไหนไปอยู่ด้วยอีก ” เตเอ่ยเหน็บ
“ ทำไมเหรอ หวงเหรอ ฮะ ” กันถามหยอก
“ ห้ามอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่เราน่ะ ” เตค่อนขอด
กันยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะเขย่งกอดคอพี่ชายของตน
“ กันรู้พี่เตอะใจดีจะตาย ใช่มะ ”
เตได้แต่อมยิ้มในความอ้อนของน้องชายที่ทำเอาเขาปฏิเสธอะไรไม่ได้ทุกที
“ แล้วจะไปอยู่เมื่อไหร่ ”
“ จริงๆไปอยู่พรุ่งนี้เลยก็ได้นะ ” กันตอบพลางกระดกเบียร์อึกสุดท้ายเข้าปาก
“ นี่ไม่คิดจะอยู่เป็นเพื่อนพี่บ้างเลยรึไง ”
“ เอ้า ก็พี่เตถาม ” กันรีบเถียง “ แล้วให้อยู่เป็นเพื่อนเนี่ย ตัวเองอะจะได้อยู่กับกันบ้างหรือเปล่าเถอะ ติดงานขนาดนี้ พรุ่งนี้ก็มีงานเช้าไม่ใช่รึไง แล้วยังไม่ไปนอนอีก ”
เตเอามือปิดหู “ บ่นกลบเกลื่อนรึไงเนี่ย เออๆ ไปนอนละ เราเองก็ไปนอนด้วย ดึกมากแล้ว ”
เตหันไปมองนาฬิกาในห้องที่บ่งบอกว่าเวลาตอนนี้เกือบจะตีสองแล้ว
“ พี่เตไปนอนเถอะ เดี๋ยวกันตามไป ” กันยังคงมองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า
“ จะยืนนับดาวให้ครบเลยรึไง ” เตไม่วายเอ่ยเหน็บอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป
กันก้มมองกระป๋องเบียร์ที่ไม่มีอะไรเหลืออยู่ข้างในก่อนจะวางมันลงกับพื้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู
กันเปิดรูปของสุนัขพันธุ์วิปเพ็ทสีขาวลายน้ำตาล ร่างเก้งก้างเหมือนลูกกวางนั้นนอนขดอยู่บนโซฟาจนเหมือนขนมโดนัท กันเลื่อนดูรูปอื่นๆ เขามองมันและอมยิ้มออกมาก่อนจะหยุดมือลงที่รูปของสุนัขตัวเดิมกับผู้ชายอีกคนที่นั่งกอดมันอยู่ ยิ้มนั้นหุบลงแทนที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
นิ้วหัวแม่มือสัมผัสไปที่ใบหน้าของคนในรูป เขาเลื่อนนิ้วเพื่อซูมใบหน้านั้น ก่อนจะกดปิดรูปนั้นลงอย่างฉับพลัน
กันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะฟุบหน้าลงในวงแขนของตัวเอง
……….……….……….
กลับมาแล้วนะครับ อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะ
เซงกับทวิตเตอร์มากตอนนี้เพราะผมโปรโมทนิยายลงทวิตไม่ได้เลย
พอทวิตลงไปแล้วมันไม่ไปขึ้นในหน้า #ออฟกัน อะครับ ใครมีวิธีแก้ช่วยบอกทีนะ
หรือถ้าใครชอบอยากจะนำไปแชร์หรือแนะนำให้เพื่อนอ่านจะขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
เพราะนิยายขาดการโปรโมทมาก 5555
ยังไงจะรีบปั่นตอนต่อไปนะครับ
เผื่อคนที่สงสัยว่าบางตัวละครโผล่มาได้ยังไง
คือหลายๆตัวละครในเรื่องที่ผมใส่ไว้จะเป็นคนรอบๆตัวออฟและกันในชีวิตจริง
อาจมีตัวละครสมมุติบ้างแต่จะพยายามใส่คนรอบตัวจริงๆของพวกเขาเข้ามาเพื่อความอินนะครับ
ถ้าคนรอบตัวกันนี่พอจะนึกออกมากหน่อยเพราะผมเป็นแฟนคลับกัน
แต่ฝั่งพี่ออฟแทบไม่รู้อะไรเลย จนตอนนี้ผมเริ่มต้องตามพี่ออฟมากขึ้นเพื่อเอาข้อมูล
ขอบคุณมากๆนะครับทุกคนที่เข้ามาอ่าน เจอกันตอนหน้านะ :)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
//มารวบรัดเม้นในตอนเดียวเลย ขออภัยค่าาาสUU